double-papermoon-blog - Tumblr blog

[double-papermoon-blog]

เปิด ep4 ไม่ได้

เรื่องไหนนะคะ 5hk yume wo ataeru อัพใหม่แล้วนะ

[double-papermoon-blog]

unnatural

EP01

EP02

EP03

EP04

EP05

EP06

EP07

EP08

EP09

EP10

[double-papermoon-blog]

For download drive.google.com/file/d/1legmG5i6GSRAXZ6KCxL0yoW4BPH3weH1/view?usp=sharing

[double-papermoon-blog]

Hatachi to Ippiki SP

download

[double-papermoon-blog]

Gift (2014) https://mega.nz/#!E9ljlITY!RHjxBbS2GlM_Dg0nXD3b9ry-fzy5KQjVxnz_sB13O9Q

[double-papermoon-blog]

Tamiou SP

https://mega.nz/#!swdh1TzI!bFjtc6QM3ZtZ5aOFi8ztXFb0343gwDFa3rIYhxNuwdk

[double-papermoon-blog]

Yume wo Ataeru

เรื่องย่อ

ครอบครัวอาเบะ ประกอบด้วยโทมะคุณพ่อชาวฝรั่งเศส คุณแม่มิกิโกะ (ริงโกะ คิคุจิ) และลูกสาวแสนสวยอาเบะ ยูโกะ (โคมัตสึ นานะ) ยูโกะได้เข้าวงการบันเทิงตั้งแต่อายุห้าขวบ โดยการคัดเลือกของมุราโนะซัง (โอดากิริ โจ)

หลายปีต่อมา ยูโกะยังคงมีชื่อเสียงโด่งดังในวงการโดยมีแม่เป็นผู้จัดการ จนกระทั่งยูโกะได้พบมาซากิ และได้มีความสัมพันธ์ลึกซึ้งต่อกัน เรื่องร้ายจึงเกิดขึ้นจากจุดนั้น…

EP01  EP02 EP03 EP04

[double-papermoon-blog]

Between Life and Death

จากการดูหนังสองเรื่องติดต่อกัน

Finding Vivian Maier

Life, itself

ทำให้ครุ่นคิดเกี่ยวกับชีวิต

เคยอ่านจากสักที่ สถานที่แรกที่คนตายไปอยู่ ก็คือไปอยู่ในความทรงจำของคนอื่น

ทั้งวิเวียน ไมเออร์ หรือ Life,itself ให้ความรู้สึกเช่นนั้น

ความทรงจำของชีวิตเรา เมื่อเราจากไป แล้วมีใครสักคนเข้ามารื้อค้น ปะติดปะต่อ จินตนาการถึงเรา ก้าวล่วงเข้ามายังพื้นที่ที่เราหวงแหนมาตลอดชีวิต ให้ใครๆมาพูดถึงเราจากมุมมองของแต่ละคน เราคิดว่าเราคงไม่อยากให้เป็นเช่นนั้น

แต่เมื่อมนุษย์จากโลกนี้ไปแล้ว มนุษย์คงไม่สามารถบอกได้ว่าพอใจหรือไม่กับสิ่งเหล่านี้

การฟังผู้คนมากหน้าหลายตาที่เคยรู้จักคนคนหนึ่งในช่วงเวลาต่างๆกัน มาพูดถึงคนคนเดียวกัน มันทำให้เข้าใจถ่องแท้ว่ามนุษย์เรานั้นมีหลายมิติ เรามีปฏิสัมพันธ์กับคนอื่น และคนอื่นมีปฏิสัมพันธ์ต่อเรา ความสัมพันธ์ของมนุษย์ค่อยๆก่อร่างสร้างตัว กลมกลืนเข้าเป็นเนื้อเดียวกับบุคคล

เรื่องหลายๆเรื่อง ฟังแล้วไม่น่าเชื่อว่านั่นคือคนคนเดียวกัน บางทีที่เขากำลังพูดถึงคนคนนั้น มันอาจจะเป็นภาพสะท้อนของตัวของเขาเอง

มนุษย์จากไป มนุษย์ทิ้งไว้ได้แค่สิ่งที่เคยสร้าง งานที่เคยทำ เรื่องราวที่ถ่ายทอด ร่างกายสูญสลาย ไม่ว่าจะกลายเป็นเถ้าถ่าน หรือย่อยสลายเป็นอินทรียสารให้กับผืนแผ่นดิน

มันทำให้ตระหนักว่าชีวิตคนเรามันช่างแสนสั้น เบาหวิว และอัตตาเป็นเรื่องไม่มีความหมายอย่างสิ้นเชิง

[double-papermoon-blog]

My Man - “Watashi no otoko”

(Kazuyoshi Kumakiri, 2014)

ความสัมพันธ์ระหว่างคนสองคน ที่มีแต่เขาและเธอที่รู้

วินาทีแรกที่เขาบอกเธอว่า จากนี้ไป “I’m all yours”

ตั้งแต่นี้ ฉันคือคนของเธอ

เธอ ทำให้เขาเป็นของของเธอทั้งหมด

แต่เธอไม่ได้บอกว่าเธอจะเป็นของของเขา

เธอเติบโตขึ้นมาในแบบของเธอ

สวยสดงดงาม มีหนามแหลมคนซ่อนไว้ภายใน

เขารู้... จากเคยเป็นคนที่ดอมดมดอกไม้นั้น

สุดท้าย เขากลับกลายเป็นแค่คนดูแลดอกไม้ ชื่นชมอยู่ห่างๆ ไม่มีทางได้สัมผัส

แต่ก็ไม่มีทางหนีไปจากดอกไม้นั้นได้เช่นกัน

[double-papermoon-blog]

The Kirishima Thing - "Kirishima, bukatsu yamerutteyo" 

(Daihachi Yoshida, 2012)

[double-papermoon-blog]

The Ravine of Goodbye

(Tatsushi Ohmori, 2013)

หุบเขาอำลา

เราไม่ได้อยู่ด้วยกันเพราะความสุข

สิ่งที่เป็นพันธนาการของชีวิตเราสองคน แน่นหนายิ่งกว่านั้น

เราสัญญากันไว้ว่าจะทุกข์ทรมานไปด้วยกัน 

จะอยู่กับความร้าวราน การลงทัณฑ์ที่ไม่มีวันสิ้นสุด

นาทีที่เรากำลังจะมีความสุข เธอจะจากไป เพราะเธอสัญญาเอาไว้

ความสัมพันธ์ของมนุษย์แบบบิดเบี้ยวทรมาน

คนที่ไม่เคยพบพานกับความสุข ความธรรมดา ย่อมไม่รู้ว่าหน้าตามันจะป็นเช่นไร

ความสัมพันธ์แบบนี้ในหนังที่ทำออกมาก็ดูงดงาม 

แต่ถ้าลองคิดถึงชีวิตจริงแล้ว...

รู้สึกสงสาร 

สงสัยว่าจะออกมาจากทัณฑ์ทรมานนั้นได้อย่างไร

[double-papermoon-blog]

คนหลังฉาก ในประวัติศาสตร์ลางเลือน อนุสรณ์ ติปยานนท์ การจะเข้าใจ เรื่องราวเรื่องหนึ่ง การใส่ใจรายละเอียดเล็กน้อยก็เป็นเรื่องสำคัญ

[double-papermoon-blog]

The Light Shines Only There

“Soko nomi nite hikari kagayaku”

Director: Mipo Oh (2014)

เพราะเธอคือแสงของปลายอุโมงค์ที่ส่องเข้ามา

คนเราทุกคนก็ต่างแสวงหาความรัก

ไม่ว่าจะในสถานะใด หรือจากใครสักคน

ยิ่งคนที่มืดมนเหว่ว้า แสดงทีท่าว่าไม่ใยดีกับชีวิต

ลึกๆในใจยิ่งกลับต้องการ ถึงแม้จะไม่แสดงออก 

เพราะชีวิตเหนื่อยล้ากับหลายสิ่งหลายอย่างมามากพอแล้ว

การแสดงออกว่าหวังอะไรบางอย่าง ยิ่งทำให้หวาดกลัว 

กลัวว่าจะเป็นการทำร้ายตัวเอง

กรีดร้องทรมาน หวังว่าจะมีใครสักคนมองเห็น 

ใครสักคนรับฟังเสียงกรีดร้องที่เงียบงันนั้น

เขามองเห็นสิ่งนั้นในแววตาเธอ และเธอได้ยินเสียงร้องไห้ของเขา

เหมือนในคำโปรยภาษาอังกฤษ

All ends and love begins. 

สรรพสิ่งสลายพลัน เมื่อรักฉันเกิด

[double-papermoon-blog]

The Strange Library by Haruki Murakami

เรื่องราวประหลาดของเด็กชายที่เกิดอยากทราบว่าในจักรวรรดิออตโตมันนั้นมีการเรียกเก็บภาษีอย่างไร

เขาเดินเข้าห้องสมุด เพื่อพบว่าชั้นใต้ดินนั้นมีเขาวงกตขนาดใหญ่ มีชายชราบรรณารักษ์ค้นหนังสืออ้างอิงที่เขาอยากทราบมาให้ พร้อมแจ้งว่าเขาต้องอ่านอยู่ในห้องอ่านหนังสือนี้

ที่นั่นเขาถูกกักขัง มีชายชุดแกะทำหน้าที่เสมือนผู้คุมนำอาหารเข้ามาให้พร้อมด้วยโดนัทรสเลิศ มีหญิงสาวที่สื่อสารผ่านมือด้วยถูกทำลายเส้นเสียงไปเมื่อยังเยาว์

เมื่อเขาอ่านและจดจำความรู้ได้ทั้งหมดแล้ว เฒ่าบรรณารักษ์จะเปิดกะโหลกของเขาเพื่อกินเนื้อสมองให้หมดสิ้น คือชะตากรรมของเขาจากคำบอกเล่าของชายชุดแกะ

“เนื้อสมองที่บรรจุความรู้แน่นหนา รสชาติช่างหอมหวาน"

เด็กชายไม่เข้าใจ สิ่งที่เขาทำเพียงเพราะเขาอยากรู้ เขาเพียงแค่เข้าห้องสมุดเท่านั้นเอง

เขาวางแผนหาทางหนี แต่ในเมื่อข้อเท้าเขาถูกตรวนด้วยลูกตุ้มเหล็ก เขาจักทำเช่นไร

“เธอมีโลกของเธอ ชายชุดแกะมีโลกของเขา"

“เพียงเพราะฉันไม่มีตัวตนในโลกของชายชุดแกะ ไม่ได้หมายความว่าฉันไร้ตัวตนโดยสิ้นเชิง"

“โลกของเรามันแค่กองซ้อนรวมกันไร้ระเบียบ โลกของเธอ โลกของฉัน โลกของชายชุดแกะ บางครั้งมันเหลื่อมล้ำทับซ้อน แต่บางคราวไม่"

[double-papermoon-blog]

อย่าไปไหน (Non ti muovere)

อย่าไปไหน

ผู้เขียน มาร์กาเร็ต มัซซํนตีนี

ผู้แปล นันธวรรณ์ ชาญประเสริฐ 

สำนักพิมพ์กำมะหยี่ (2557)

นิยายอิตาลี

เล่าเรื่องโดยหมอติโม หมอคนหนึ่งที่ระลึกถึงผู้หญิงสามคนในชีวิต

คนแรก บุตรสาวที่กำลังผ่าตัสมอง เขาเล่าเรื่องนี้ให้เธอฟัง เพื่อหวังความเมตตาจากใครคนหนึ่ง... แค่อยากบอกเธอว่าอย่าไปไหน อันเจลา...อย่าไปไหน ลูกรัก

คนที่สอง แม่ของลูก แม่ของลูกที่เพียบพร้อมทุกอย่าง ที่ทุกคนต้องอิจฉาที่พ่อมีเอลซาอยู่เคียงข้าง ทุกคำพูดที่กล่าวถึงล้วนยกย่องและรับรู้ถึงความสง่างามของแม่ของลูก

คนที่สาม หญิงที่ผ่านเข้ามาในชีวิตพ่อ ตอนลูกยังไม่เกิด ทิ้งไว้แต่เพียงแผลเป็นในใจพ่อ หญิงสาวหน้าตาน่าเกลียด แต่พ่อกลับรักถึงส่วนกระดูกที่บิดเบี้ยวของคนคนนั้น เสียงถอนหายใจอันแสนเบื่อหน่ายของคนคนนั้น

พ่อรู้ตัวในนาทีนั้น ว่าพ่อยอมเสียสละร่างกายอันสมบูรณ์แข็งแรงนี้ไป

เพียงเพื่อแลกกับการที่มีสายตาของใครสักคนจ้องมองพ่อด้วยความรัก

ความรักมันก็อาจเป็นเช่นนั้นของมัน

มันอาจเกิดขึ้นด้วยความไร้เหตุผล อาจเกิดเพราะความผูกพันทางสายเลือดและเวลาที่ได้เฝ้ามองการเติบโต

หรือถ้ามันไม่เกิด มันก็ไม่สามารถมีใครบังคับให้มันเกิดได้เช่นกัน

ชีวิตมันก็เป็นเหมือนละครสัตว์

ยังไงเราทุกคนก็ต้องจบลงเหมือนกัน

[double-papermoon-blog]

N no tameni, 2014

คนทุกคนก็มีคนสำคัญของตัวเอง

ในช่วงชีวิตของแต่ละคน มีคนที่สำคัญมากกว่าหนึ่งคนได้ไหม

ก็ได้

หรือบางคนอาจจะมีคนสำคัญคนแค่คนเดียวคนเดิมตลอดไปได้ไหม

ก็ได้

หรือในขณะเดียวกัน คนเราจะมีคนสำคัญสองคนพร้อมกันได้ไหม

ความรู้สึกอาจจะแตกต่างกัน แต่ความสำคัญไม่ได้ยิ่งหย่อนไปกว่ากัน

ก็ได้

….��วามรักที่มากเกินไปมันก็เท่านั้น

ความรักที่ไม่รู้จะแสดงออกยังไงมันก็เท่านั้น

ความรัก...บางทีมันก็ทำให้คนเราแสดงอะไรออกมาได้อย่างไม่น่าเชื่อจริงๆ ไม่ว่าจะด้านดีด้านร้าย

….

สิ่งที่เกิดขึ้นแล้วก็เกิดขึ้นไปแล้ว

ถึงจะมีคำถามอยู่ในใจสักเท่าไหร่ ว่าจะเป็นยังไงถ้าวันนั้นไม่เป็นยังงี้

กลับไปเผชิญหน้ากับอดีต เพื่อโอบรับความโง่เง่าที่เคยกระทำลงไป

เพื่อจะได้มุ่งตรงไปยังอนาคตใหม่

อนาคต...ที่มีอดีตคอยเฝ้าดู

…..

การตายโดยที่ไม่ทำให้ใครสักคนเจ็บปวดกับการจากไป

เป็นไปไม่ได้

เหมือนกับที่เราไม่สามารถมีชีวิตอยู่โดยไม่เคยทำให้ใครเจ็บปวดได้เหมือนกัน

บางทีชีวิตก็คือการทิ่มแทงกันและกัน

แต่ก็มีแต่มนุษย์เท่านั้น

ที่จะเยียวยาบาดแผลของการทิ่มแทงนั้นให้กันได้

[double-papermoon-blog]

ชายไร้สีกับปีแสวงบุญ 

(ฮารูกิ มุราคามิ)

เป็นเล่มแรกของมุราคามิที่บอกได้เต็มปากเต็มคำว่าชอบจริงๆ

ชีวิตที่ขาดหาย ยังสามารถเริ่มต้นใหม่ได้

แค่กล้าไปเผชิญกับต้นเหตุ

บางครั้งต้องใช้วันเวลายาวนานเพื่อช่วยเยียวยา

มันไม่หายหรอก 

แต่แค่เธอกล้าเดินเข้าหาจุดเริ่มต้นของมัน ฉันก็ยินดียิ่งแล้ว

สนพ.กำมะหยี่

ทุกครั้งที่อ่านงานของมุราคามิ จะได้เปิดโลกทัศน์ทางดนตรีใหม่ให้ตัวเองเสมอ

ความโศกเศร้าที่ทิวทัศน์ของชนบทกระตุ้นเตือนให้นึกถึง

Franz Liszt - Year of Pilgrimage "le mal du pays"