driesserruys

[driesserruys]

Netneutraliteit

Onze blog handelt over ‘net neutrality’. De laatste maanden heeft deze term heel wat stof doen opwaaien bij volkeren wereldwijd, maar vooral in Amerika.

Het internet is al veel veranderd tegenover zijn dagen van oorsprong. Vroeger duurde het eeuwen om een foto, laat staan een filmpje te laden. Tegenwoordig gebeurt dit in een oogopslag. Volgens de FCC was het internet vrij en open voor gebruik, en groeide dit onder zeer lichte regulaties, maar is er een betere omkadering nodig om ervoor te zorgen dat dit meer met zijn tijd mee is.

Wat is de FCC nu eigenlijk? De Federal Communications Commission is een onafhankelijk Amerikaans overheidsorgaan dat is opgericht naar de aanleiding van de Communications Act van 1934. De FCC heeft de verantwoordelijkheid voor alle regelgeving met betrekking tot telecommunicatie en satellietcommunicatie.De nieuwe trump administratie heeft enkele maanden geleden een nieuwe leidinggevende van deze raad, en onder zijn leiding heeft de FCC deze regels vorige week donderdag aangepast.

Om de volledige context van netneutraliteit te begrijpen moeten dieper ingaan op Title 1 en Title 2 van de Communications Act en hoe verschillende partijen; gaande van democraten en republikeinen tot de service providers, publieke/private organisaties en hoe elk van hen tegenover netneutraliteit staat. En hoe de dialoog tussen deze partijen heeft geleid tot het aanpassen van Title 2.  Maar om het beknopt te houden en niet te technisch te maken gaan wij hier niet dieper op in.

Wat houd netneutraliteit nu eigenlijk in?

Om Youtube, Facebook, .. te bekijken heb je een ISP (internet-provider) nodig om je te verbinden met die content. Netneutraliteit zegt dat ISP’s al het verkeer hetzelfde moet behandelen en dus niemand mag bevoordelen. Om een vergelijking te maken en het iets simpeler uit te leggen;

Stel je voor dat internetverkeer een snelweg is waarbij een site zijn content wil verspreiden tot  bij de consument. Om tot bij de consument te geraken moet ze een snelweg gebruiken, maar deze is eigendom van een ISP. Als net neutraliteit van de baan is geveegd kunnen ISP’s de baanvakken beginnen opdelen; die dat veel betalen aan een ISP krijgen een snel baanvak met een snelle verbinding, die dat dit niet kunnen veroorloven moeten een traag baanvak nemen en krijgen dus een trage verbinding. Het zou zelf kunnen dat bedrijven kunnen betalen om andere bedrijven zelf te verhinderen van een snel baanvak te gebruiken.

Maar net neutrality handelt over meer dan enkel de snelheid waarmee je data kan ophalen en de data die je wenst te bekijken. Dit kan ook leiden tot rechtstreekse gevolgen voor de producent en de consument. Het afschaffen van netneutraliteit creëert ook ruimte voor concurrentievoordelen dat niet zou mogen in een vrije economie. Namelijk dat grote bedrijven met oog op hun sites het zich kunnen veroorloven van veel te betalen aan een ISP en zo een groot service voordeel hebben tegenover kleinere handelaren en hun sites. Dit zorgt ervoor dat de data sneller gaat op de grote bedrijven hun sites en dat de kleinere bedrijven hun date veel trager gaat en in sommige gevallen zelf geblokkeerd wordt voor hun gebruikers. Uiteindelijk is de kans groot dat vele kleine ondernemingen niet op kunnen tegen deze oneerlijke vorm van marketing en dat ze de handdoek in de ring moeten gooien. Dit weerspiegelt zich in de concurrentiestrijd, minder concurrentie betekent namelijk minder druk om producten en diensten te verbeteren. Dit betekent dan ook minder keuze voor de consument waardoor een grote onderneming zijn concurrentiepositie kan beginnen misbruiken. In sommige gebieden hebben mensen zelf maar de keuze uit één of twee ISP’s. Dit betekent ook dat hun internetgebruik zich aanpast aan de preferenties van zo een ISP. Het kan dat je dus in de toekomst meer betaalt om naar je favoriete site te surfen, je favoriete serie met een aanvaardbare downloadsnelheid/kwaliteit te bekijken doordat deze sites ook meer betalen om hun data sneller te verspreiden aangezien dat als een site betaalt voor sneller verkeer, dit zich kan weerspiegelen op de prijs die de consument betaalt.

Welke gevolgen heeft dit voor de communicatie?

Het afschaffen van de netneutraliteit zal vele bedreigingen, maar ook bepaalde kansen creëren voor zowel bestaande als nieuwe bedrijven. Zo kunnen de internet providers meer gepersonaliseerde abonnementen aanbieden aan de klant. Die kan bijvoorbeeld voor een abonnement kiezen met alleen video-diensten, sociale media of specifieke content.

De gevolgen voor de communicatie die bedrijven zullen gebruiken zijn zeer groot.

Door netneutraliteit werd elke klant als dezelfde beschouwt of bestond er geen onderscheid, maar sinds deze zal worden opgeheven opent er een nieuwe markt en concurrentiestrijd tussen alle bedrijven die content aanbieden op het internet. Door het afschaffen van de netneutraliteit in de Verenigde Staten zullen Europese providers geneigd zijn om hiervoor ook te lobbyen.

Voor adverteerders en media-bedrijven heeft deze verandering ook een grote impact op het bereik dat men nu zal halen met allerlei content. Door de ongelijke distributie van online diensten zullen adverteerders sommige doelgroepen niet, of minder efficiënt kunnen bereiken. Zowel kleine bedrijven (adverteerders), als kleine mediabedrijven zullen benadeelt worden als zij de prijsstrijd met grote multinationals aangaan om hun content tot bij de klant of doelgroep te krijgen. Tot op heden was het internet een vrij communicatiemiddel waar elk soort bedrijf de klant of potentiële klant kon bereiken maar als deze kanalen vertraagd of geblokkeerd wordt zullen zij genoodzaakt zijn hun content via nieuwe en innovatieve aan de man te brengen.  Start-ups hebben minder kans om op het net te overleven als zij daar te hoge tarieven voor moeten neertellen en dit verkleind het aanbod sterk voor de consument.

We kunnen besluiten dat dit een sterk communicatief voordeel zal opleveren aan grote bedrijven en providers. De providers zullen alle klanten hiervan op de hoogte moeten stellen, zodat zij eventueel naar een andere provider kunnen stappen. Tegenwoordig is de machtsconcentratie zo hoog dat er nog nauwelijks sprake kan zijn van concurrentie onder de weinige providers. Ten laatste zullen zij hun eigen producten of diensten voorrang geven op deze van de concurrentie wat heel dit gebeuren een eindeloze titanenstrijd.

Van Nuffel, P.(2017) Regels voor netneutraliteit afgevoerd. geraadleegd op 10 december 2017 op http://datanews.knack.be/ict/nieuws/regels-voor-netneutraliteit-afgevoerd-vs- kiest-voor-internet-met-twee-snelheden/article-normal-939503.html Lodder, N. (2016). De huideige staat van netneutraliteit. Geraadpleegd op 9 december 2017 op https://pcmweb.nl/artikelen/nieuws/de-huidige-staat-netneutraliteit/

Woolfolk, B. (2017).  Net neutrality is vital for people of color — and that's one more reason Congress needs to make it law. geraardpleegd op 9 december 2017 op http://www.businessinsider.com/brian-woolfolk-on-importance-of-protecting-net-neutrality-2017-12?international=true&r=US&IR=Tµ

McAteer, O.(2017) Will net neutrality vote affect the UK and other countries?geraadpleegd op 9 december 2017 op http://metro.co.uk/2017/12/15/will-net-neutrality-vote-affect-uk-countries-7162933/

Oliver, J. (2017, 7 mei). Net neutrality II: Last week tonight with Jogn Oliver.(HBO). Videobestand. geraadpleegd op 10 december 2017 op https://www.youtube.com/watch?v=92vuuZt7wak

[driesserruys]

Rigoletto

Op vrijdag 16 mei zijn we met de klas naar de opera Rigoletto geweest. Het was een mooie daguitstap en ik vond het zeer leuk om te doen! 

recensie

et Rigoletto is er ein-de-lijk opnieuw een productie in een regie van de Canadese regisseur Robert Carsen in ons land te zien. En wat voor één. Wat de solisten, koor en orkest betreft, levert de Munt het neusje van de zalm af.  Maar alle eer gaat uiteraard opnieuw naar Carsen die er een bij momenten adembenemende voorstelling met circustechnieken in verwerkt van wist te maken. Zo eentje die je nog lang nablijft én je liefde voor het medium opera opnieuw aanwakkert en bevestigt.

Toegegeven, Carsen heeft een zeer belangrijke rol gespeeld voor mezelf. In het seizoen 2000-2001 proefde ik voor het eerst van opera, en koos ik op mijn twintigste, tamelijk laat dus, voor het eerst voor een half studentenabonnement in de Vlaamse Opera. In het laatste jaar van het secundair zagen klasgenoten de Toverfluit in Praag, maar vermits ik als laatstejaarsreis voor de bestemming Tenerife koos, had ik nog nooit een opera gezien.  Tot die Zauberflöte dus opgevoerd werd in Antwerpen. Het was de kans om dicht bij huis dit werk live te kunnen zien en alvast dat gat in mijn cultuur te plamuren.

Vermits het interessanter was om een half studentenabonnement te kiezen in plaats van een losse kaart én een last minute ticket me iets te gewaagd leek voor zo’n titel, ging ik dus naar vier producties. Die Zauberflöte was alles behalve wat ik van een opera in een hedendaagse regie verwachtte na de eeuwwisseling. Mooi gezongen door de zangers, daar niet van, knap gespeeld van het orkest ook. Maar zo ontzettend statisch, poppenkast zelfs: die Koningin van de Nachtscène was afschuwelijk geënsceneerd, … Om kort te zijn, het zag ernaar uit dat de liefde met het medium opera snel bekoeld zou zijn. Tot “La Bohème” in een regie van – jawel – Robert Carsen. Die man toonde dat het wel kon, dat je een kritische twintiger kan raken met sterke zang én spel. Carsen wist als geen ander het podium, het speelvlak, ook zeer doeltreffend te verkleinen. Het kotleven, het studentenleven, het leven van bohemiens: je zag het niet alleen, je voelde het, je rook het.  De Canadees heeft er dus voor gezorgd dat ik het medium opera kansen ben blijven geven, en mijn interesse en uiteindelijk liefde  ervoor – na eerdere ervaringen die niet zo prettig waren – is blijven voeden. Dát is geen ongeringe verdienste.

In La Bohème van Puccini is Mimi de sterke vrouw die haar eigen lot in handen neemt. Carsen trekt dan ook een parallel met Gilda in Rigoletto. Zij houdt van de Hertog die een Don Juan blijkt.  Die laatste zet zijn zinnen op Maddalena, de zus van Sparafucile, die als huurmoordenaar wordt ingehuurd door Rigoletto om de Hertog te doden. Rigoletto, de vader van Gilda, wil bewijzen dat trouw een rekbaar begrip is voor de Hertog als wraak omdat ie zijn dochter onteerde.  Maddalena dient dus als lokaas en val. Gilda kiest – zich bewust van het ontrouwe karakter van de Hertog - zelf voor de dood, vermomt zich en wordt in plaats van de Hertog vermoord. Zo wordt ze dus onrechtstreeks vermoord door haar eigen vader Rigoletto die zijn dochter – of ze werkelijk zijn dochter is, kan terecht in vraag gesteld worden – voor zich wou houden, overbeschermen quoi .

Dat onbereikbare, dat pure, zuivere van  Gilda toont Carsen door haar een trapeze act te geven tijdens haar aria “Gualtier Maldè” waarin ze haar liefde voor de Hertog van Mantua (in deze regie:  de circusdirecteur) bezingt, de Hertog die zich als student vermomde, om zo haar hart te winnen. Een zeer sterke aria, zuivere belcanto, waarbij de Belgische Anne-Catherine Gillet (in een uitstekend roldebuut) vocaal alles uit de kast mag halen én even a capella mag zingen.  Wisselen van identiteit, maskers opzetten: het sluimert constant in Rigoletto, vandaar ook dat het een erg slimme zet was van Carsen om alles te laten afspelen in en rond het circus. Dat doet ie ook omwille van de hoge theatraliteit van het libretto (dat door zich te baseren op Victor Hugo’s “Le Roi ’s amuse” dat al snel na de eerste opvoeringen verboden werd, stevig gecensureerd werd in 1850).

Bariton Dimitris Tiliakos is hier als Rigoletto een pierrot, witte clown maar dan met zwart kostuum met witte bollen op aan. Daarmee blijft Carsen trouw aan zijn functioneel zwart-wit gebruik dat we in zijn werken zien. Rigoletto staat voor humor máár heeft ook de ernst, de emotie, het donkere kantje. Het is dat kantje, van de wraak, de agressie die het uiteindelijk zal winnen bij hem. En dus is Rigoletto eigenlijk het tragische personage van deze opera. Dat dubbele van zijn personage, die gelaagdheid: Carsen doet er iets mee.

De Canadees houdt van die meest contrasterende kleuren. De openingsscène alleen al, met ontblote prostituees die tijgers, of leeuwen, zo je wil voorstellen in de ring en getemd moeten, contrasteert ontzettend met de zuivere en uitgepuurde trapeze act. Gilda draagt en wit onder/nachtkleedje, symbool voor kuisheid, het reine. Haar omgeving draagt zwart, of grijstinten.  Ook de opening (Rigoletto die lacht met een lijkenzak waar eens sekspop uit komt, een sneer naar de Graaf van Monterone die beweert dat de Hertog zijn dochter onteerde) contrasteert fel met het einde van de opera waarbij hij uit die zak de eigen dode dochter haalt. Plots is er een parallel tussen wat de Graaf van Monterone overkwam die Rigoletto zo bespotte en die laatste.

De moord op Gilda gebeurt tijdens een onweer. Verdi zet het koor in om het huilen van de wind na te bootsen in combinatie met een wervelende partituur voor orkest die deze cirkelvormige beweging uitvergroot en het geheel een bovennatuurlijke sfeer meegeeft . Andere knappe momenten zijn er voor de Hertog (de Mexicaanse tenor Arturo Chacón-Cruz) in “Ella mi fu rapita!” (Ze is me ontroofd!) en voor Rigoletto: “La rendete… o, se pur disarmata, questa man per voi fora cruenta; nulla in terra più l’uomo paventa, se dei figli difende l’onor” (Geef haar terug… anders zal mijn hand jullie zelfs ongewapend genadeloos treffen. Niets ter wereld kan een man nog afschrikken als hij de eer van zijn kinderen verdedigt.)  Maar hét nummer dat iedereen koppelt aan Rigoletto is en blijft uiteraard “La donna è mobile”, hier met touwen en vangnet voor de luchtacrobaten terwijl  “De vrouw is grillig als een veer in de wind, veranderlijk van woord en van gedachte” klinkt. Een vangnet voor de liefde, voor diegene met een gebroken hart. Het bleek niet te bestaan voor Gilda.  Alleen al de dood van Gilda, hier getoond door een neerwaartse tuimeling aan de rode aerial silk is alleen al zo’n sterk beeld, dat ons nog zeer lang zal bijblijven. Of hoe circus, of onze maatschappij zo je wil, balanceert tussen het adembenemende, het buitengewone, de grote momenten en het menselijk falen, de kleine kantjes.

Om kort te zijn: Rigoletto is een Robert Carsen grand cru-productie geworden die vanaf de eerste noot de aandacht van de toeschouwer naar zich toetrekt en die pas na afloop, loslaat. Een productie waar elke jongere ook van kan genieten. Een productie die je goesting in het medium opera aanwakkert en bevestigt.

< Bert Hertogs >

http://www.concertnews.be/recensietonen.php?id=2370&kop=Rigoletto&waar=De%20Munt%20Brussel eigen mening

Voor mij was het een geslaagde uitstap. Door de voorafgaande inleiding heb ik zoveel meer van de opera verstaan en kon ik de verhaallijn beter verstaan. Om te beginnen ben ik niet echt een fan van opera, maar deze opera liet me daar toch even aan twijfelen moet ik toegeven.  Op zich gebeurde er niet veel in het stuk, alles werd vaak herhaald en dat was soms wel wat eentonig door de tekst die bovenaan verscheen, je weet nooit wanneer de volgende zin kwam. Dat kwam soms ook wel wat traag over. Maar, gelukkig herhalen ze soms hun zinnen, dat droeg bij tot de 'schoonheid' van de opera, dat beklemtoonde zekere dialogen, enz... De personages waren ook prachtig gespeeld, meer kan ik daar niet echt over zeggen. De regisseur heeft ook prachtig werk verricht door aan het verhaal zijn eigen draai te geven, van plaats in een kasteel vind het plaats in een circus, geniaal! Dit was de eerste opera dat ik ooit heb gezien, als 'The Phantom of the Opera' niet meetelt. Ook al is het een iets ouder stuk, het blijft 1 van de bekendste en beste opera's ooit gemaakt, en ook nog steeds even mooi. En ik vind het zeker een aanrader voor iedereen die ook al maar een minuscuul gevoel heeft voor een zekere 'cultuur'.

[driesserruys]

300: rise of an empire

op 19 april ben ik naar kinepolis te Brussel geweest om de film 300: rise of an empire te gaan kijken samen met Raf Mathys, Florian Mathieu, Benjamin Van Der Smissen en Mark-Johan Geerts. 

recensie:

De kracht van 300 was niet zozeer het verhaal, maar de gestileerde manier waarop het werd verteld.Rise of an Empire is echter een grootser verhaal. Niet alleen qua strekking - de gebeurtenissen spelen zich zowel voor, tijdens als na 300 af - maar er staat ook meer op het spel. Deze keer strijden de legers niet alleen voor zichzelf, maar voor grotere idealen als democratie en een verenigd Griekenland. Het blijft echter bij oppervlakkige retoriek, en er is dan ook niets dat niet opgelost kan worden met een goede speech. Of het nu om afgematte troepen of een verdeelde senaat gaat, een opzwepende toespraak over de schoonheid van moeder Griekenland – geuit door Amerikaanse, Britse en Australische acteurs in minstens zoveel accenten – krijgt de neuzen weer dezelfde kant op. Aanvoerder van het Griekse leger is Themistokles. Als militair annex politicus met een toekomstvisie voor zijn land inspireert hij zijn mannen met meer dan alleen glorie op het slagveld. Het is een minder schreeuwerige rol dan Gerard Butlers koning Leonidas, maar die gaf 300 nog een eigen gezicht. De rol van Stapleton blijft onopvallend. In plaats van klinkende spierballentaal moet hij het doen met patriottistische dialogen. Een populaire soundbyte als “This is Sparta!” zal Rise of an Empire niet opleveren. Meer in haar element is Eva Green. Als de wraakzuchtige commandant van de Perzische vloot is ze een verademing tussen de mannelijke cast. Artemisia kijkt niet op een lijk meer of minder, zelfs als dat van haar eigen ondergeschikten is. Zonder pardon hakt ze het hoofd van een falend bemanningslid eraf en kust het innig voordat ze het overboord gooit. De rol is over de top en Green schept er zichtbaar plezier in.  Wat betreft het spektakel doet Rise of an Empire niet voor zijn voorganger onder. Ook al speelt deze slag zich af op volle zee, en proberen de twee partijen het aanvankelijk op tactiek van elkaar te winnen, het bloedvergieten is er niet minder om. Met name de openingsscène, waarin Themistokles zich door een leger Perzen heen vecht, hakt er letterlijk goed in. De actie maakt deze keer minder gebruik van de slowmotiontechniek die in het eerste deel zo nadrukkelijk aanwezig was, maar is daardoor niet minder kinetisch. Het spektakel wordt nog eens extra aangezet door de 3D-effecten. Het zeewater en bloed spetteren tegen de camera. Het is een gimmick, maar wel één die past bij de visuele stijl.  Uiteindelijk vervalt de film in herhaling. Het script, medegeschreven door Snyder nadat hij van de regieklus moest afzien, bevat veel aandacht voor details die dit vervolg met zijn voorganger verbinden. Dat maakt Rise of an Empire een prima tegenhanger van 300, maar het valt erg op dat hij er weinig aan toe te voegen heeft. De strekking van het verhaal mag dan groter zijn, de gebeurtenissen blijven oppervlakkig en hebben meer weg van een herhalingsoefening dan een daadwerkelijke voortzetting. Het einde wijst echter op een vervolg en de historische evenementen die op de slagen om Thermopylae en Artemisium volgden, bieden daar in ieder geval genoeg stof voor.  mijn mening: Het was een zeer mooie film om te kijken, een waardige opvolger van de originele 300, maar er zijn te veel slow motions, er is geen diepgang in de film, en zoveel meer. Het is leuk om naar te kijken maar dat is ook alles, door de geweldige gevechtsscene's bleef mijn aandacht bij de film, maar vanaf het punt dat ze cliché gesprekken begonnen te voeren dat iedereen moest samenwerken was ik aan het wachten tot het volgende nietsbetekenende gevecht zou beginnen. Er zit weinig verhaal in en zonder de slow motions zou de film waarschijnlijk al veel korter zijn. Het is een aanrader voor iedereen dat graag naar nietszeggend geweld kijkt en een fan is van 300, maar dat zijn ook de enige die naar deze film moten gaan kijken. 

3 sterrren op 4 http://www.humo.be/filmreviews/277272/300-rise-of-an-empire

[driesserruys]

Art Brussels

Op 27 April ben ik naar Art Brussels geweest. Ik vond het een prachtige tentoonstelling met ongelofelijk mooie maar soms ook vreemde kunstwerken. Door middel van interactieve standjes, filmfragmenten, een lezing en een woordje met enkele kunstenaars heb ik al veel bijgeleerd. Het eerste wat me opviel aan de tentoonstelling was dat het internationaal was, galerijen van over de hele wereld waren afgezakt naar Brussel om hun kunst tentoon te stellen en contacten te maken, anders gezegd, een beetje praten met andere kunstenaars en meningen uitwisselen. 

Recensie:

190 internationale hedendaagse kunstgaleries.

Meer dan 2000 artiesten, zowel internationaal bekend als belovende talenten.

30 000 hedendaagse kunstliefhebbers. Bekende Belgische verzamelaars, maar ook 30% bezoekers van het buitenland.

Art Brussels is bekend als "de" beurs voor jong, ontluikend talent. Een must voor elke kunstliefhebber! Alle info vind men op http://www.artbrussels.com

 flourishing of top tier art fairs in recent years, events like Art Brussels now see themselves fighting to assert their identity and significance on a busy schedule involving increasingly stressed gallerists, who are forced to cut out their presence at certain fairs. But with booths at the blue chip end of the market stacked with works from the same artists, fairs such as Artissima, MiArt and Art Brussels can offer something alternative, and are a good place to discover new artists. Art Brussels has always had a strong attendance by collectors, and many from outside Belgium visit over the weekend, rather than at the opening. All in all in this edition the booths were pleasant, the aisles were wide, and the atmosphere was a calm one, making it possible to spend more with more unfamiliar artists.

Mijn mening

Als je 2 à 3 uur rondloopt op Art Brussels heb je tijd genoeg om alles op je gemak te bekijken, meer tijd heb je niet nodig. Ik heb er 2 uurtjes rondgelopen, en ook met enkele kunstenaars gepraat en ook eens gevraagd waarom ze naar Art Brussels zijn gekomen, het voornaamste antwoord dat ik kreeg (natuurlijk vertaald naar het Nederlands) was; 'Het is een goede kans om mijn kunst in het buitenland tentoon te stellen en nieuwe relaties te maken, hier zijn zoveel diverse kunstenaars en zoveel diverse stijlen dat ik zelf ook nog iets bijleer!'  Ik ben ook een lezing van Adelita Husni-Bey (artist, New York), Nikita Kadan (artist, Kiev) and Ante Timmermans (artist, Ghent / Zürich) gaan bijwonen. Het ging er vooral om om de ware betekenis of meerdere betekenissen van een kunstwerk te vinden, en in vraag te stellen. Het ging ook even over de waarde van kunst. Het was niet zo gemakkelijk voor mij om te volgen aangezien de lezing op een iets hoger niveau lag en ook in een andere taal.  Daarnaast waren er ook enkele interactieve standjes waar je iets kon winnen maar daar had ik geen interesse in, voornamelijk omdat de rijen daar gigantisch waren. Ik ben wel nog naar een speciale cinema geweest (zie foto beneden). Die cinema toonde in en constante loop 2 shortfilms, 1tje over Duitse ingenieurs en hun toekomstige plannen, en de andere was een shortfilm over een gebied in Afrika (gok ik) en de kinderen die wonen in een verlaten mijn. Die film was zeer interessant want die beklemtoonde vooral de verschillende geluiden in die omgeving, die lieten ze horen met enkele prachtige beelden van de omgeving. Uiteindelijk heb ik vooral rondgelopen en gekeken naar de verschillende kunstwerken, en ook als een echt toerist in eigen land van zeer veel foto's zitten maken. Ik heb er enorm veel van genoten en ik vond het zeker interessant genoeg om volgend jaar nog eens terug te gaan! 

[driesserruys]

Film: Gravity

Op maandag 11 november ben ik samen met Stan detre en florian Mathieu de film Gravity gaan zien te Brussel. We hadden gewoon zin in een leuk dagje en de film kon er toen wel bij. recensie

Het is een eenvoudig gegeven: mensen die stranden in een vijandige omgeving met enkel hun doorzettingsvermogen om op te vertrouwen willen ze overleven. Al eerder maakten films als Open Water en Frozen effectief gebruik van barre locaties. De Mexicaanse schrijver en regisseur Alfonso Cuarón gaat nog een stapje verder door zijn overlevingsverhaal in de ultiem onverbiddelijke omgeving te situeren: de ruimte. Astronauten Ryan Stone en Matt Kowalski worden op zichzelf teruggeworpen als hun shuttle wordt vernietigd en ze als enige overlevenden achterblijven. Zonder contact met de aarde en slechts op elkaar aangewezen, lijkt de kans om gered te worden minimaal. Meer dan vier jaar werkte Cuarón aan zijn passieproject en dat is te zien. Gravity ziet er oogverblindend uit. Niet alleen door de schitterende ruimtezichten op onze planeet, waar zelfs de personages in hun benarde situatie nog bij stilstaan, maar ook door het indrukwekkende camerawerk. In lange shots – het openingsshot alleen al duurt ruim een kwartier – zweeft de camera gracieus door de ruimte en brengt hij zowel de complete aardbol als de gezichten van de acteurs in beeld. Deze manier van filmen geeft treffend de gewichtloosheid van de astronauten weer, wat extra kracht wordt bijgezet door het gebruik van 3D, waar Cuarón Gravity speciaal op inrichtte. Het is daardoor één van die weinige films waarbij het 3D-effect de ervaring ook daadwerkelijk verrijkt.  Cuarón brengt de ruimte realistisch in beeld. In zijn aandacht voor de kleinste details van het werken in vacuüm steekt hij zelfs 2001: A Space Odyssey naar de kroon. In het bijzonder maakt hij optimaal gebruik van de afwezigheid van geluid. De enige geluiden hoorbaar zijn die over de radio’s van Stone en Kowalski, of de klanken die gedempt door hun ruimtepakken heen klinken. Hierdoor is de film op sleutelmomenten griezelig stil en Cuarón laat daar de indringende soundtrack het werk doen. Vanaf het moment dat de twee astronauten de dringende oproep krijgen hun missie af te breken zet de muziek je op het puntje van je stoel, waar je de rest van de speelduur niet meer vanaf komt.  Als een astronaut op haar eerste missie zien we Bullock een andere rol dan we van haar gewend zijn. De ongemakkelijkheid van haar personage in het dikke ruimtepak staat in sterk contrast met de ontspannen houding van haar collega, ouwe rot in het vak Kowalski. De wisselwerking tussen Bullock en Clooney is oprecht en maakt van Gravity meer dan een puur technische exercitie. Al zijn de personages niet bijster origineel, de twee acteurs maken echte mensen van hen en zorgen zo zelfs voor een sprankje humor. Stones verlammende angst in de kille omgeving van de ruimte is goed te begrijpen. Sandra Bullock, aanvankelijk laatste keuze nadat onder anderen Angelina Jolie en Natalie Portman voor de eer bedankten, maakt hem bovendien goed voelbaar. Haar sterke optreden doet je meeleven met Stone en haar vastberadenheid weer terug naar aarde te keren, waardoor je Gravity bijna ademloos uitkijkt. Eigen mening Ik vond het een zeer goede film met prachtige effecten, ik vond het enorm leuk om te zien, al kon de spanningsopbouw wel beter vind ik, maar zo hoort de film te zijn. Zo kan je zien hoe 'saai' maar mooi de ruimte echt is. Het is vrij realistisch vind ik al weet je wel als er iets niet klopt, ook, het sentimentele extratje had voor mij niet gehoeven.

Algemeen, een zeer goede film!

[driesserruys]

Boekenbeurs 2013

op 9 november ben ik naar de boekenbeurs te Antwerpen geweest. Normaal gezien breng ik jaarlijks wel een bezoekje aan de boekenbeurs, maar de afgelopen 3 jaar ben ik helaas niet meer geweest, door meerdere redenen. Maar ik ben wel blij dat ik nog eens kon teruggaan. Ik heb er niets gekocht, maar ik vind de sfeer geweldig, hoe je rondloopt tussen allerlei verschillende duizenden boeken, die telkens weer uniek zijn, genieten.  

Ik vind niet direct een recensie over de boekenbeurs, maar wel meerdere artikels over diverse gebeurtenissen in het expo. http://www.gva.be/krantenkoppen/zoeken/boekenbeurs.aspx?q=en_smcpm43y61fnw7ddwutwqw%3D%3D&g=boekenbeurs

Zoals ik al gezegd heb, het is fantastisch om daar rond te lopen, ik heb zoveel herinneringen van daar. Al leek het nu wel kleiner dan ik me kon herinneren, wat ik wel spijtig vond.. Niet te min dat het nog steeds overweldigend blijft! Heel veel standjes met telkens verschillende boeken, het één spreekt je meer aan als het ander natuurlijk. In mijn dag ben ik niet zo lang kunnen blijven doordat we wat later aankwamen, ik heb er ongeveer zo een 2 tal uur kunnen rondstappen, wat ik eigenlijk al meer als genoeg vond. Ik deed steeds hetzelfde, ik keek wat rond, zag een standje leuk boek wat me aansprak, keek eens in verschillende boeken, ik las vervolgens een pagina of 2, daarna keek ik eens naar de prijs waarna ik het boek onmiddellijk terugzette. Het leek een beetje commercieel, hoe de prijzen zo hoog konden zijn voor een gewoon, charmant boekje. Als ik iets wou moest ik het uit eigen zak betalen,  al heb ik wel enkele keren getwijfeld of ik een boek zou kopen of niet..

Het liefst bleef ik even hangen bij philosophische of geschiedenis boeken, die spreken me het meeste aan door hun diepgang, ik ben vrij kieskeurig als het om een thriller of roman gaat. Ik heb er dus zeker en vast van genoten, en als ik volgend jaar de tijd heb ga ik zeker terug.

[driesserruys]

FUNDANCE IN MOVIMIENTO

Zaterdag 25 mei ben ik naar het Arjaantheather in Geraardsbergen geweest om te gaan kijken naar een dansvoorstelling. Een vriendin had er mij over verteld omdat zij er ook in mee heeft gedaan, en zo ben ik dus ook aan mijn tickets geraakt. 

Het was zeker speciaal om een een amateurgezelschap te zien dansen, en zeker waarvan je enkele leden kent. Het was een dansgezelschap met leden van 5 tot 40 jaar, je merkt dit verschil in hun dansen. de groepen hun dans wordt ingewikkelder en mooier per leeftijdscategorie dat je omhooggaat. Al is dit niet bij de volwassenen vind ik, de tieners tussen 15-18 jaar vond ik zeker de beste groep. 

Ik heb er zeker van genoten, de dans was misschien niet altijd perfect gelijk, het lijk allemaal misschien niet zo moeilijk, maar je geniet er ondertussen wel van! 

[driesserruys]

Romeo en Juliette

Op zondag 24 maart ben ik naar Romeo en Julliette geweest. Het was een zeer leuke voorstelling die ik niet snel zal vergeten. Dit is niet wat ik dagelijks doe omdat dit simpelweg niet mijn smaak is. Ik heb hiermee misschien wel mijn grenzen verlegt door dit stuk te gaan kijken maar dit is niet iets wat ik snel terug ga doen omdat het mij niet interesseert. 

Het is misschien een aanrader voor diegene die zich hier in interesseert, voor alle anderen, probeer iets anders te doen.

Waar kan het lyrische meesterschap van Charles Gounod – “musicien de l’amour” bij uitstek – meer tot zijn recht komen dan in een passionele liefdesgeschiedenis als Roméo et Juliette? Shakespeares gelijknamige tragedie, waarin de onmogelijke liefde wordt bezongen tussen twee jonge mensen die tot vijandige families behoren, heeft tal van opera’s geïnspireerd, maar niemand volgt het origineel zo trouw als Gounod. Deze ontvoogder van de Franse muziek heeft na Faust met Roméo et Juliette een nieuwe standaard voor de Franse opera gezet: in zijn unieke lyrisme weet hij eenvoud en poëtische kracht te verbinden met een uiterst geraffineerde taal. Terecht kende dit werk een haast even grote populariteit als Faust, en werd het één van de hits uit de 19de-eeuwse Franse opera. Na Rossini’s Otello is Evelino Pidò opnieuw in de Munt voor de concertante uitvoering van dit meesterwerk van Gounod.

resencie

Het was een uitstekende keuze van de Munt om als concertante opera dit seizoen de heerlijk melodieuze, miskende opera van Charles Gounod, Roméo et Juliette te kiezen. De talrijke expressieve koorpassages, de emotionele aria’s en duetten tussen de twee protagonisten en de spannende conflicten tussen de vijandige clans spreken zo sterk uit Gounods muziek dat enkel luisteren hier de verbeelding genoeg op gang zet om de scènes mee te beleven.

De uitvoering was hierin ook voorbeeldig. Dat is in de eerste plaats te danken aan de bezielde inzet van dirigent Evelino Pidò, die elke solo en elk ensemble met verregaande precisie en totale inleving stuurde. Als hij volgens de persinformatie dit werk voor het eerst dirigeerde dan is het in elk geval een succes, en houdt dit Franse werk een mooie belofte in voor deze in het Italiaanse repertoire gepokt en gemazelde dirigent. Het was gewoonweg plezierig hem bezig te zien en het resultaat was er muzikaal naar.

Daarbij komt de uitstekende prestatie van het Koor van de Munt voor de gelegenheid bijgestaan door het Vlaams Radio Koor en Vocaal Ensemble Reflection. Ook bij de solisten konden we genieten van mooie stemmen. Dat was in de eerste plaats het geval voor de tenor John Osborn, die ook als Edgardo een goede beurt gemaakt had in 2011 in Lucia di Lammermoor en me recent nog positief was opgevallen in Rossini’s Guillaume Tell in Amsterdam. Zijn stem is soepel en smeuïg niet alleen in de tedere passages maar ze blijft dat ook als hij zich opwindt.

Anders is het gesteld met Nino Machaidze. Ze heeft zeker een indrukwekkende zangstem, maar mist (hier) het talent om ze met nuance in te zetten. Ze slaagt er niet in de fijne melancholie tot uiting te brengen of piano te zingen. Alles klinkt luid en hard en dus wordt haar zang monotoon. Ik vrees dat deze Juliette gewoonweg geen rol voor haar stemtype is. Bovendien is haar Franse uitspraak zeer slecht.

Carole Wilson kwam wat houterig over als Gertrude – misschien was het de bedoeling maar het straalde ook af op de stem. Angélique Noldus was een mooie Stéphano en Lhionel Lhote een geschikte Mercutio. Bij de basstemmen viel Patrick Bolleire positief op (ook gehoord in Guillaume Tell in Amsterdam 2012 en 2007 in concertante Damnation de Faust in de Vlaamse Opera). Het tegendeel was waar voor de bas-bariton Paul Gay die als Comte Capulet zijn kaal geworden en glansloze stem inzette en zo mogelijk een nog slechter partij zong dan zijn Don Alfonso in Lucrezia Borgia. (Misschien dat de Golaud die hij binnenkort alternerend in Pelléas et Mélisande in de Munt zal zingen nog iets meer in de grove snede van zijn stem ligt?). De zangers brachten met juiste dosis beweging in de “statische” opvoering als concert, wat het “opera”-effect ten goede kwam.

 reactie

[driesserruys]

The Hunger Games

Dit is een film die ik al lang geleden gezien heb. Het is een zeer mooie film maar ik vond hem te hoog aangeschreven voor wat hij eigenlijk is. Het is een mooi verhaal, maar na al die recensies en positieve verslagen over de film dacht ik ook het een prachtige film zou zijn maar dit viel helaas tegen, begrijp me nu niet verkeerd, het blijft een mooie film! 

Omdat dit zo tegenviel ben ik maar begonnen met de boeken te lezen, de boeken geven veel meer diepgang over de personages en hun manier van denken. Daarom verkies ik nu ook de boeken over de film, om die simpele reden. 

De film is wel leuk op op sommige scenes een beeld te plakken, om sommige gedachten te kunnen begrijpen, maar voor de rest is dit ook overbodig tenzij je problemen hebt met een boek in je fantasie voor te stellen, nogmaals, begrijp me nu niet verkeerd, het is een prachtige film, het is gewoon niet mijn ding. 

Ik twijfel of de tweede film het waard zal zijn om te bekijken, ik ga weer kijken naar wat recensies en verslagen en beslis zo of ik hem zal kijken, no niet kan ik nog altijd de boeken lezen.

[driesserruys]

The Great Gatsby

Op zondag 26 mei ben ik 'The Great Gatsby' gaan kijken door de aanbeveling van Humo met 4 sterren. Deze film leek mij al interessant om te gaan kijken toen ik de trailer zag. Door het vak esthetica heb ik mijn kans gegrepen en ben ik samen met Florian Mathieu de film gaan kijken in de Kinepolis van braine l'Alleud. 

Het is zeker een aanrader!

recensie

De laatste en meest bekende versie waarin Gatsby op het witte doek was te bewonderen, stamt alweer uit 1974. De film van regisseur Jack Clayton bevatte grote namen als Robert Redford en Mia Farrow. Als er echter iets aan te merken valt op de versie van Clayton, is het misschien wel dat de verfilming het boek iets te letterlijk volgt, wat het een vrij langdradige kijkbeurt maakt. Een tikkeltje saai zelfs. Het contrast met zijn nieuwe tegenhanger kan haast niet groter zijn. Luhrmann pakt de kijkers gelijk bij hun strot door alle regels aan zijn laars te lappen, de volumeknop vol open te gooien en Jay Gatsby onder begeleiding van opzwepende nummers van rapartiersten Jay-Z en Kanye West de eenentwintigste eeuw in te laten knallen. Het zal ongetwijfeld als een nachtmerrie in de oren klinken voor de literaire puristen onder ons. Gek genoeg blijft Luhrmanns verfilming nog altijd trouw aan zijn bronmateriaal. Denk de hyperactieve, overgestileerde vormgeving en moderne soundtrack weg en Scott Fitzgeralds roman staat nog altijd overeind. Desondanks is er wel ruimte gemaakt voor een paar kleine aanpassingen aan het verhaal. De film kiest voor een raamvertelling vanuit de ogen van hoofdpersoon Nick Carraway, die op aanraden van zijn therapeut besluit om zijn ervaringen met zijn buurman, de mysterieuze miljonair Jay Gatsby op te schrijven. Aan de hand van Nicks herinneringen worden we geïntroduceerd in Gatsby’s extravagante levensstijl vol wilde feestjes en ontrafelen we langzamerhand de geschiedenis en motieven die achter zijn geheimzinnige figuur schuilgaan. Vrijwel alle rollen worden uitstekend vertolkt. DiCaprio speelt Gatsby met verve in een rol die hem op het lijf geschreven lijkt te zijn. Op sublieme wijze geeft hij alle facetten van het klassieke personage vorm: een neurotische controlefreak, een tragische romanticus, maar bovenal een dromer. Ook de rest van de cast komt goed uit de verf en met name Joel Edgerton weet indruk te maken als de bruuske en pompeuze Tom Buchanan. Daarnaast kan de soundtrack eveneens niet onopgemerkt blijven. Naast eerdergenoemde artiesten komt een aantal schitterende nummers voorbij van onder anderen Lana del Rey, The XX en Jack White, her en der verweven met het typische jazzgeluid uit de ‘Roaring Twenties’. Net als de rest van Luhrmanns filmografie leunt The Great Gatsby sterk op zijn extravagante en theatrale stijl. Deze sluit perfect aan op de inhoud van verhaal, maar zorgt er zo nu en dan wel voor dat Luhrmann af en toe aan zijn doel voorbij schiet. Subtiliteit is vaak afwezig waardoor het grotere plaatje (Scott Fitzgeralds reflectie op de Amerikaanse samenleving anno 1920) helaas gemist wordt. Ook de karakterontwikkeling van hoofdpersoon Nick Carraway wordt steeds meer aan de kant geschoven en blijft helaas onderbelicht. Dit gebrek wordt echter meer dan genoeg gecompenseerd door de geweldige immersieve ervaring die de film met zich meebrengt. Een entertainende achtbaanrit door een van de grootste romans uit de Amerikaanse literatuur, die wellicht de meest verstokte puristen niet tevreden zal stellen, maar wel kans biedt om een breder en jonger publiek aan te spreken.

Reactie

Het is inderdaad een prachtige film. In het begin lijkt de film veel diepgang te hebben, de prachtige effecten dragen hier ook toe bij. Het verteld het verhaal van een jonge knaap die naar New York gaat met grootse verwachtingen. Hij komt te wonen naast de meest invloedrijke man van New York. Hij leert Gatsby kennen, maar niet wie hij echt is. Na lange tijd leert hij hem wel kennen, en zijn ware verhaal, eens Gatsby onthuld wie hij is, is de spanning van het verhaal weg, dat vind ik wel spijtig, maar voor de rest vind ik dit een prachtige film!

Mijn mening

Dit is een prachtige film, de effecten in de film maken het echt! De prachtige decors, de sfeer van de jaren 20, de humor, het drama,...  Het is en blijft misschien een vrij simpel verhaal met niet veel diepgang, toch is de sfeer van deze film fantastisch, Dicaprio is de perfecte persoon om Gatsby te spelen, hij doet het echt geweldig! Al is Meguire niet echt geschikt voor zijn rol, hij is prachtig in de film, in het leven van Gatsby, de naïve jongen. Maar het deel waar hij zijn verhaal verteld is wat minder, ik vind dat hij zijn rol daar niet goed uitvoerd, hij lijkt geen problemen te hebben, hij speelt dat deel niet serieus genoeg, ...

Dat is het enige minpuntje, los van dat vind ik dit een zeer goede film en zeker een aanrader!

[driesserruys]

Jazz Marathon

Op zaterdag 25 mei ben ik naar Jazz Marathon te Brussel geweest. We zijn met een klein groepje vooral naar de grote markt geweest om daar wat van de sfeer te genieten. Gelukkig viel het weer mee, anders zou dit evenement in het water vallen. 

Afspraak op de Grote Markt, de Zavel, het Sint-Katelijneplein en het Fernand Cocqplein waar u ten volle kan genieten van de 4 openluchtpodia; royaal aangevuld tot in de late uurtjes met optredens in tientallen clubs en cafés.

Jazz, blues, funk, world over een breed scala van vormen en verschillende sferen. Het programma weet steeds de meest veeleisenden onder u te verbazen.

Voeg daar nog eens bij: de GRATIS toegang voor iedereen, een Mini Marathon speciaal voor kinderen, handige gratis busshuttles en een swingende ambiance over de ganse stad...

Toen wij aankwamen op de grote markt was The Unrevealed Society aan het spelen, ik vond het speciaal klinken. Na wat research heb ik ontdekt dat die groep de winnaar was van XL-JAZZ 2012, een prestigieuze jazz wedstrijd en ook nog andere wedstrijden. 

na nog verder onderzoek heb ik wat meer info gevonden over hun muziek en de band zelf. Ze experimenteren graag met rock-elektronica achtige jazz. Hun groepsnaam verwijst naar onbekende architectuur van improvisatie, dat verklaard ook waarom ze zo graag gebruik maken van improvisatie in hun muziekstukken. De groep probeert echter ook weg te blijven van de clichés en daardoor klinkt hun muziek ook veel moderner zonder vaak te vervallen. 

Hun groep bestaat ook uit vier leden wat je misschien ook op de foto kan zien. saxofoon, piano, bas en de drums zijn hun instrumenten naar keuze, een goede keuze voor een goede en gezellige sfeer te creëren als ze aan het spelen zijn. 

Recensie Een recensie heb ik niet echt gevonden, alleen dit: http://www.gentjazz.com/archief/the-unrevealed-society/ Het is zeker zeer complexe muziek, de sfeer die het creëert, het tempo van de muziek, ...  Special...

Mijn mening

Het was een zeer leuke uitstap en gelukkig ook goed weer. Het was zeker een grensverleggende uitstap omdat ik nooit van mezelf naar een jazz evenement zou gaan. Het is zeker en vast interessant om de minder bekende jazz artiesten te zien optreden.

algemeen, zeer leuk.

[driesserruys]

No et moi

‘No et moi’ is een boek dat een verplichte leesopdracht was voor het vak ‘Frans’. Al was het boek een verplichte opdracht, heb ik er zeker van genoten om het te lezen. Het was een boek van ongeveer 250 pagina’s maar het is een zeer diepgaand boek. Het was zeer interessant om te lezen. Er is ook een film van gemaakt, die ik inmiddels ook heb gezien.

Het is zeker en vast een aanrader!

Recensie

Ik was rustig aan het genieten van de film toen de vraag opwelde. Geloof ik dit verhaal? Je voelt namelijk heel goed dat het niet is ontsproten aan de werkelijkheid maar aan de verbeelding van een schrijfster. Daar is niets op tegen, maar in het geval van deze verfilming van een roman van de Franse Delphine De Vigan wringt het. Het is moeilijk om te geloven in de vriendschap tussen Lou en No. Lou is een hoogbegaafd, eenzaam, meisje van 13. No een jonge, vuilgebekte vrouw die in Parijs overleven moet zonder dak boven haar hoofd. Ze leren elkaar kennen in het kader van een verhandeling voor school. Het kost Lou weinig moeite om haar ongelukkige ouders of vriend-in-wording Lucas te overtuigen om de dakloze vriendin in huis te nemen. Het artificiële karakter wordt nog versterkt door de literaire voice-over en de geanimeerde interludiums. Wie er zich bij neerlegt, ziet wél een mooi en teder verhaal dat niet vervalt in sentiment. Het gaat over solidariteit, vriendschap, jong en utopisch zijn en onze behoefte aan affectie. Wat Je l'aimais, ook al een romanverfilming, vorig jaar al deed vermoeden, wordt bevestigd: de actrice Zabou Breitman laat zich ook als regisseur voorstaan op vakmanschap. Samen met haar jonge acteurs leeft ze oprecht met de personages mee. Zo ontstaan aangrijpende momenten. Het contrast tussen de fraai geschetste jeugdigheid van No, Lou en Lucas en de hardheid van het leven wordt niet brutaal uitgespeeld. Evenmin worden de ernstige problemen gemakzuchtig onder de mat geveegd. No et moi mag er wezen.

  Reactie

Ik deel de reactie van de recensent volledig.  Het is een mooie film ( en ook boek). Het houd je zoet voor een goede 105 minuten, en de contrasten zijn inderdaad duidelijk zichtbaar.

Mijn mening

Een leuke film en boek, zeker een aanrader. Het lat je een stukje realiteit zien. Door de ogen van een hoogbegaafd kind. Het laat je afvragen of de realiteit echt zo is, en leert je ook wat over vriendschap en niet opgeven.

Algemeen, een mooie film/ een mooi boek.

[driesserruys]

Sehnsucht

Toen onze klas werd vertel dat we 3 cultuur uitsappen moesten doen naar iets grensverleggend, had 1 van mijn klasgenoten , Mathias, mij voorgesteld om naar gaasbek te gaan en Sehnsucht te bezoeken. Samen met Mathias en Raf zijn wij die zelfde donderdag nog naar Sehnsucht geweest.  Het kasteel is me zeker niet onbekend, ik ben er al vaak geweest toen ik iets jonger was maar het was fijn om na een lange tijd nog een terug te zien.

  Reactie

In de folder staat: ‘Sehnsucht, een onstilbaar verlangen’ , en ook dat een selectie van werken van kunstenaars uit de hedendaagse kunstscene wordt tentoongesteld. De werken zijn geïnspireerd door heimwee, nostalgie en andere verlangens. Dat verklaard ook ‘Sehnsucht, een onstilbaar verlangen’

We kregen een radiogids en een echte (levende) gids. Al kregen we alle uitleg van de radiogids en zei de gids alleen maar de nummers voor de radiogids in te geven, dat was best spijtig. De rondleiding duurde ongeveer anderhalf uur en was soms iets interessanter, sommige zalen waren niet echt interessant naar mijn mening, maar andere dan wel zeer interessant.

Zoals dit kunstwerk, al weet ik de uitleg niet meer, spreekt het mij enorm aan.

Mijn mening

Het was een zeer leuke uitstap, wel spijtig van de gids. Het was zeker een grensverleggende uitstap omdat ik heel heb gezien en geleerd over kunst. Ik ben zeker geïnteresseerd om meer van deze samengestelde kunstwerken zien.

Algemeen, zeer leerzaam en interessant. 

[driesserruys]

Artgallery Callewaert-Vanlangendonck

Extra

Op zondag 18 november heb ik een kunst galerij bezocht te Antwerpen. Ik heb deze bezocht omdat hij wordt uitgebaat door neef. Ik ben dus echt trots op mijn neef omdat dit een van zijn vele dromen is en dat hij dit al kan bereiken op een zeer jonge leeftijd. Helaas heb ik de opening niet kunnen meemaken maar het was zeker zeer succesvol, met meer dan 300 gasten en veel pers. Ze zijn nog niet langer dan 1 maand open en ze zijn al in meerdere kranten en tijdschriften vermeld en aanbevolen.

De galerij wordt dus uitgebaat door Brecht Callewaert en Yoeri Vanlangendonck, ze hebben de galerij opgericht met als droom, iedere 2-3 maand een andere kunstenaar in de spotlight te zetten. Ze krijgen ook hulp van hun ‘leermeester’ en inspiratie , Guy Vanderbranden. Hij zette hun immers beide aan te helpen met deze droom, en dat loont nu.

Hier zie je Yoeri met Guy.

In de galerij kun je de weg volgen van oud naar nieuw, van het eerste werk tot het laatste. Al werken ze het liefst met alles tussen de jaren ’50 tot 80’. Je ziet niet alleen alle werken in chronologische volgorde, er zit ook telkens een diepere betekenis in.

  Algemeen vond ik dit zeer interessant om te bezoeken en zal zeker nog teruggaan.

[driesserruys]

Het muziek instrumenten museum

Op woensdag 17 oktober ben ik samen met 4 vrienden naar het MIM (Muziek instrumenten museum) te Brussel geweest. In het MIM wordt de evolutie en afkomst van verschillende instrumenten tentoongesteld voor iedereen.

Het museum is werkelijk prachtig, de oude voorgevel geeft al een bepaalde sfeer. Ook de mooi gerestaureerde binnenkant van het gebouw zet je aan om verschillende muziekgenres en instrumenten te ontdekken.

Het is zeker een aanrader!

  Recensie

Dit museum is niet alleen een aanrader voor de muziekliefhebbers, ook de geïnteresseerden in architectuur zullen hier hun ogen uitkijken. Men heeft namelijk een schitterend art nouveau gebouw uitgekozen om de collectie in tentoon te stellen. Schitterende vloeren, ramen en trappen en zeker ook de antieke lift zorgen ervoor dat je je in een ander eeuw waant. De tocht door het museum zelf is op originele wijze aangepakt. Je krijgt een hoofdtelefoon op, en wordt per verdieping langs een ander thema geleid. Telkens als je bij een instrumentengroep stil blijft staan hoor je de bijpassende muziek. Ze maken soms een onderscheid tussen de verschillende muziekinstrumenten, maar op sommige verdiepingen ook tussen de verschillende landen. Zo zie je bijvoorbeeld de typische muziekinstrumenten van China, en terwijl je ze bekijkt, hoor je welke klanken ze maken, en wat voor muziek er traditioneel in China gespeeld wordt. Er is ook een verdieping waar ze dieper ingaan op het geluid zelf. Spelenderwijs kun je hier leren hoe een klank is opgebouwd. Dankzij deze nadruk op interactie is dit museum ook voor kinderen een leuke plek. Er komen dan ook regelmatig klassen op bezoek, en de rondleidingen die het museum hiervoor organiseert zijn zeer goed aangepast aan de leefwereld van de kinderen.

  Reactie

Ik deel de mening van de recensent. Je kan daar zeker een paar uurtjes rondlopen. Kinderen zullen het fantastisch vinden om daar rond te lopen en zoveel verschillende klanken te ontdekken! Al ben ik geen kind meer, heb ik dat ook gedaan. Ik genoot van in het ouderwetse, maar toch moderne gebouw rond te lopen. En je loop inderdaad bijna letterlijk doorheen de landen, met de bijpassende muziek.

  Mijn mening

Het was een zeer interessante uitstap, maar misschien niet direct voor herhaling vatbaar. Begrijp me niet verkeerd, ik vind het zeer interessant om al deze instrumenten en hun geschiedenis te zien maar musea in het algemeen zijn niet mijn ding. Al hoor ik graag muziek.

Ik wist wel niet dat er zoveel diverse muziekinstrumenten zijn. Het was zeker een geslaagde uitstap.