dromen

[dromen]

Het is stil, zo oorverdovend stil als ik mijn oren niet volstop en overspoel met een constante stroom lawaai. Let maar niet op de stilte, voel maar geen leegte, kijk maar hier— dit scherm houdt je bezig.

Ik bescherm mezelf — vertel ik. Maar waarvan, wat voor kwaad kan erger zijn dan deze loze ruimte, dit niet-bestaan? Ik stel de pijn alleen maar uit, misschien, in de hoop dat het ooit verdwijnt.

Plus het regent buiten, dus wat kan ik er nog aan doen?

[dromen]

Ik denk dat het te veel is, dat ik te vol zit. Ik ben lang en ver voorbij mijn moeheid. Mijn binnenste voelt leeg als een laatste nacht in een huis voor je verhuist. Alles is ingepakt in dozen en ik zie er zo erg tegenop het alles weer te moeten ontplooien, uitpakken, een plekje geven. En nooit past het op dezelfde manier weer in dezelfde kast. Het lijkt wel alsof alles altijd meer wordt.

In een poging mijn ogen en binnenste bezig te houden met alles behalve voelen of landen of uitpakken sleur ik mezelf urenlang door de eindeloze stroom van filmpjes. Katten spinnen, honden doen kunstjes, mensenrechten worden verdedigd en genocide wordt gepleegd voor mijn ogen. Het wisselt elkaar in razend tempo af (mijn duim is getraind in afleiding swipen). De balans tussen belangrijk en vermijden is een haardunne lijn. Ik wil mijn contact met de werkelijkheid niet verliezen, maar ook wil ik er niet aan geloven.

Ik wil terug naar mijn vorige save. Of misschien gewoon eentje heel ver terug. Niet het allerbegin, dan moet je zo veel weer opnieuw doorlopen. Gewoon, op dat punt waar het net interessant wordt. Of misschien een nieuwe file creëren. Kies een nieuw startveld. Ga dit keer voor de makkelijke optie.

Misschien is in het holst van de nacht naakt door mijn huis dwalen en ijsberen tussen bed-wc-bank-koelkast-bed wel mijn manier van de dingen aankijken. Zien dat het te veel is en dat ik het nog geen plek kan geven, dat ik nu gewoon uit verhuisdozen met gevoelens besta. Alles door elkaar ook vooral, de labels kloppen niet en er was nog zo veel wat ‘even snel’ ergens bij in is gegooid. Het paste nergens meer, en hier eigenlijk ook niet. Maar het is deel van mij, dus het moet mee.

Ik wil niet weer mijn binnenste verhuizen, alles had net een plek. Plus met elke nieuwe verandering raakt alles weer een beetje meer gebutst en gedeukt. Het heeft tijd nodig. Ik wil het geen tijd geven, maar het heeft tijd nodig. Om te ontplooien, uit te deuken.

Ik moet gewoon even uitdeuken.

[dromen]

Het wordt steeds gezelliger in de hemel/het hiernamaals

[dromen]

Ik ben ingestort

Ik weet niet wat de druppel was, ik geloof dat ik gewoon langzaam uiteen gegleden ben

En hoewel ik getraind ben in mezelf oprapen en opnieuw in elkaar zetten, lukt het me dit keer niet.

Het is een oorverdovende stilte, een impasse waarin ik vastzit. Schaakmat met mezelf.

Ik weet niet meer waar ik het nu vandaan moet halen. Het is niet zo dat er echt iets mis is, het is vooral leeg en op en uitzichtloos enzo. Ik weet het niet zo goed.

Ik mis, ik wil, ik voel vanalles maar niets is drijvend. Niets leidt me, enkel angst. Het is te veel, de laatste tijd. Het neemt de boel over en verteert het alles wat nog in me zat. Steeds sneller.

Ik heb om hulp geroepen, meermaals, maar men zegt ‘ach logisch’ en voornamelijk ‘wacht’. Maar ik ben bang dat er niet veel vlees meer aan mijn botten zit, alles is al afgekloven. Ik ben bang dat er niet veel meer van mij overblijft.

[dromen]

Lieve mam,

Er is een mens in mijn leven, een nieuw wezen. Of- iemand die ik nog nooit eerder zag of sprak of voelde. En vooral ook iemand die ik nooit verwacht had. Een vanzelfsprekend en bovenal veilig gevoel van thuis, gegoten in een grote sterke zachte beer-van-een-mens-vorm. Iemand die me vasthoudt en gerust stelt. Iemand bij wie ik mezelf mag zijn en door wie mijn binnenste weer kleur heeft. Iemand die mijn hand vasthield terwijl die me uit mijn schulpje begeleidde. Voorzichtig, zonder haast. Het voelt fijn, mam, en ook zo dubbel.

Ik heb het veel over je, vertel verhalen over jou en vroeger en wie je was. Je naam heb ik nog niet genoemd, denk ik, maar ik weet niet waarom. Hoe dan ook neem je een plek in, want jij en jouw verhaal horen bij mij. Ik laat veel foto's van je zien, en deel alles wat ik van je geleerd heb, en wat ik van je gekregen heb. Zoals de eigenschap om te zorgen dat niemand met honger naar huis gaat, mijn donkerbruine ogen, en het schaaltje wat al zo veel stukjes mist maar ik niet kan weggooien omdat jij het ooit voor mij heb uitgezocht.

Je zou blij voor me zijn, meer dan dat. Je zou nieuwsgierig zijn en voorgesteld willen worden. Ik zou je zo graag voorstellen, want ik weet zeker dat jullie elkaar zouden mogen. Het voelt zo gek dat dat niet kan. Het maakt me boos en verdrietig, omdat er niets is wat ik daar aan kan veranderen. Machteloos enzo, maar wat doe je daar aan? Wat kun je daarmee behalve voelen en misschien noemen?

In ieder geval - het gaat goed.

P.S. Gisteren (ik was jarig) miste ik je zo hard dat ik het eigenlijk niet kon toelaten.

[dromen]

Ik weet niet waar ik uit besta

Het voelt als een mix van sterrenstof en zenuwcellen die vaak te veel en soms te weinig voelen in een menselijke bocht gewrongen en tot explosie gebracht (en een heleboel gedachten)

Ik ben een oerknal in haar eentje

Ik ben stilte en de storm

[dromen]

Ik scrollde voorbij een foto van iemand die diens overleden vader zo nu en dan opzoekt op google streetview, en natuurlijk moest ik het ook proberen. Ik vond je niet, mam. Niet achter het keukenraam, niet bij de poort naar de achterdeur, niet in de straat en niet om de hoek. Ik wil wel elke stad waar je ooit woonde doorspitten, en misschien doe ik dat ooit nog eens als ik echt wanhopig ben, maar voor nu geef ik het op. Ik had zo gehoopt op een glinster, een flintertje van herinnering. Ik kan wel mijn foto's erbij pakken, maar die ken ik al. Ik wil een vers plaatje, gewoon een stukje van toen.

[dromen]

Over rouw/dood:

Ze/we doen al zo lang dat onze neus bloedt dat de kamer inmiddels is volgelopen. Het vloerkleed is doordrenkt en het bloed begint nu langzaam langs het behang omhoog te kruipen. Rode zeeën glinsteren onder TL-licht; niemand die het ziet. Zachte golven slaan tegen de muren wanneer iemand een stap waagt, zich door het ongewis waadt. Dus staat iedereen stil.

Laten we doodzwijgen en vooral over de dood zwijgen, altijd. In elk scenario. Noem geen namen, zie geen mensen - nooit. In een succesvolle ruimte is geen plaats voor sterven, hoe durf je. Hoe durf je te denken aan doodgaan. Daar praten we niet over. Dood is weg, ver weg, van de aardbodem en voor altijd vergeten. Wat geweest is is geweest en wat gedaan is is gedaan, daar kunnen we niks meer aan doen. We moeten verder verder altijd verder en vooral nooit stilstaan. Hier is geen plaats voor rouw, dat is te lelijk. Stel je voor dat iemand het ziet. Op adem komen is voor zwakkelingen. Nooit luisteren, nooit voelen. Nooit ruimte maken om stil te staan. Hoe durf je mens te zijn.

De chaos van onderdrukte spanning en onuitgesproken regels wordt me te veel. Ik voel hoe het bloed inmiddels tot boven mijn knieën raakt, en mijn broek al tot mijn kruis doorweekt is. Het duurt niet lang meer voor ik moet watertrappelen met dit tempo. Laat ik een weg banen, nu het nog kan. Nu de deur nog opengaat. Ik wil niet ten onder gaan zonder poging, niet stilzwijgend en zomaar. Mijn vingers waden een slijmerige weg, mijn benen slepen-

Ik moet mijn volle gewicht tegen de deur beuken, want alles in de kamer klemt. Mijn heupen zet ik in en met een vloedgolf stroom ik naar buiten. Het is guur en koud, zo half doorweekt.

Buiten staat mijn rouw. Haar leegte herken ik uit duizenden, haar schaduw voelt vertrouwd.

Ze tikt haar sigaret af, wenkt me dichterbij en zegt: "Voor ons is nooit plaats, lieverd. Dat weet ik. Ik ben het gewend." Ik word kwaad om de kalmte van haar toon. Het is niet oké, ik weiger het oké te vinden. Ik weiger de vrede te bewaren zolang er geen vrede is.

[dromen]

ik kan niet meer

ik weet niet meer hoe

ik wil wel schrijven maar wat? wat kan ik nog zeggen?

ik wil wel spreken maar mijn tong is moe, mijn woorden zijn op.

mijn vingers hebben nauwelijks nog genoeg gewicht om letters in te duwen. en waarom zou ik, eigenlijk.

Ik ben moe, van het mezelf ontvouwen. Ik ben zo moe, telkens als ik mijn lichaam uitstrek wordt het neergeslagen.

Ik ben zo vaak neergestort dat ik misschien beter kan blijven liggen.

[dromen]

Lieve mam,

Vier jaar. Wat kan ik nog zeggen over al die tijd? De wereld is al vaak vergaan, de afgelopen vier jaar. Ik denk dat ik meer dan vier jaar nodig heb om je alles te vertellen wat ik met je delen wil. Het is leeg, het is vol, het is alles door elkaar en soms zo gewoon om je te missen. En soms zo compleet nieuw, ineens. Alsof ik voor het eerst mijn vingers langs de wonden haal en het alles meteen weer openbreekt. Aankleurt. Alles in mijn leven teken je en dat siert je.

X

[dromen]

dingen die de dood in petto had:

• onlosmakelijke pijn soms die als een waas van grijste over jezelf en de wereld kan vallen

• een verloren wereldbeeld (het idee dat alles maakbaar is en daarmee ook onmaakbaar)

• stilte

• nieuwe olifanten in de kamers als ze er niet mag zijn, de rouw, de ruimte voor gemis

• een innig of heel dichtbij gevoel van mezelf

• hoe ik steeds meer van jou herken in mij

[dromen]

je weet niet hoe betekenisvol het was - voor mij althans - dat het allerkleinste veertje op mijn been landde vandaag, net. In een rijdende trein, en waarschijnlijk gewoon uit iemands donsgevulde jas, maar toch. Voor mij was het een teken, hoe klein dan ook.

[dromen]

ik dacht dat ik moest bestaan om te passen, te voldoen

ik dacht dat ik een mens was door te zijn wat niet stoorde, wat geen aanstoot gaf, wat nergens tegenaan botste en altijd binnen lijntjes bleef - maak jezelf klein, fijn, nog kleiner -

ook terwijl mijn menszijn steeds groter, ingewikkelder en ruimte-innemender werd

terwijl mijn rugzak zich langzaam steeds meer vulde met alles van mezelf wat niet binnen die lijntjes paste, trok mijn rug krom

ik tilde me een ongeluk aan mezelf en de veelheid waarin ik besta - uit angst te veel te zijn, in de weg te lopen. iets te zeggen waar iemand iets anders van vindt.

maar misschien - heel misschien

is mijn veelheid mijn rijkdom

is mijn alles mijn bestaan

zijn lijntjes om overheen te dansen, te springen

en is een leven om te botsen, te raken

en geraakt te worden.

[dromen]

[…] maar het voelt wel alsof ik een ander spel speel. Alsof ik voor spek en bonen meedoe, een spookpad loop. Mijn tijd is bonustijd, een reflectie van wat ik ooit was. Ik ben een rimpelend plasje water in een gat van de weg. Het waait, de weerspiegeling van de wereld wiebelt in mij.

[dromen]

een mens te zijn

is vallen en breken

soms opstaan en doorgaan

en tegen de wind in fietsen

een mens te zijn

is veel en overstromen

in stukjes uiteenvallen

en zelf weer bijeen rapen

soms wat vergeten

soms meer

een mens te zijn

is schaafwonden

gewoon open laten bloeden

kijk hoe menselijk van mij

dat ik besta

[dromen]

zonder straling enkel zwaartekracht

[dromen]

ik mis de betovering

de wereld is akelig karig, zonder dromen.