el-hit-wen

[el-hit-wen]

https://drive.google.com/file/d/1zXkwZQWoLLex4sQVBvaX0RBMDxLTD12-/view?usp=sharin

Уратуйся ад гэтага полымя! – 

Ціха енчыў трывожны розум. 

Ёсць пад зорамі ўсё сёння... заўтра ж – адно імя. 

Калі вольнай быць зможаш, як вецер, – спасцігнеш ўсё шчасце ў сусвеце. 

І ляці, не звязаўшы душу́... тваё полымя ў сэрцы – ўсяго толькі зменлівы шум.

2020

[el-hit-wen]

https://drive.google.com/file/d/1wpT8JyBINWV1nWXvba7bMR6-Dz3BVLZo/view?usp=sharing

Мітусня шэраг дзён робіць шэрым.

Па гадзінніку бегаюць вочы,

Пакуль дзесьці зіхцяць дні і ночы.

Ні дарогі, ні мэты, ні меры.

Я калісьці згубіла песню,

Гэты сон затуманіў мне зрок.

І не бачна было праз няведання змрок,

Як, сябе ўзвялічыўшы, падаеш ў бездань.

Але ў вечным спакоі сусвету

Дождж калісьці шуміць і у кронах сухіх.

Дазволь жа вярнуцца да стоп тваіх,

Распусціцца у водары кветак!

І калі супраць сонца спынюся,

Акрапі мае вочы і душу.

Тады човен пакіне сушу.

Тваю песню пачуўшы,

Прачнуся.

2019

[el-hit-wen]

https://drive.google.com/file/d/1Rk3r2iO2A03i5I1KrWTdjMGP1VmgarH8/view?usp=sharing

Дзе ветры, дзе бура, дзе цяжкія хмары

Над ціхімі дрэвамі ў садзе маім?

Тут сонца заззяла... Няўлоўныя чары

Разліліся з ветрам па лісці жывым.

Цвіце мілы сад... і нават ў час позні

Тут спевы птушыныя поўняць мой слых.

...Вось толькі мне зараз ужо не адрозніць

Сонца ад светлых вачэй тваіх.

2018

[el-hit-wen]

Хвілінная стрэлка хіснулася ў небе.

Паветра працяла цяжкая пагроза.

За песняй трывожнай прыціх птушак шчэбет.

Планету ў абдымкі сцягнулі марозы.

Сонныя вочы, пабачце ўсе фарбы!

Вушы, паслухайце песню сусвету!

Душа, будзь жывой, сэрца грукату вартай!

Думкі, ў нябёсы ўздыміцеся з ветрам!

...Да чаго ты прыгожы, дзіўны свет ў ціхі час начны.

І кожны твой гук трапяткім жыццём дышыць.

Перавесці б гадзіннік, што бязлітасна лічыць:

                                                "Засталося роўна

                                                        Дзве хвіліны

                                                          да поўначы".

2018

[el-hit-wen]

Зіхоткую песню спявала світанне.

Пачуўшы нясмелы птушыны напеў,

Прачнулася сонца, умылася ззяннем

Крыніц, што прынёс сакавіцкі павеў.

І скінула сонца туманы з нябёсаў —

Расквеціла неба празрысты блакіт.

Праменнем будзіла ад сну голас плёсаў,

Расчэсвала вецце бяроз і ракіт.

...У ветрыку хвалях чуваць, як спяваюць

Узнёслую оду жыццю... О вясна!

Дык вось чаму дрэвы штогод засынаюць,

Хаваюць жыццё сваё ў марах і снах:

Каб прачнуцца ў паветры, сатканым праменнем,

Нагбом піць птушыныя спевы з крыніц.

І жыць немажліва шчымлівым імгненнем:

Ў ім шчасця — як ў кошыку ўвосень брусніц.

Каб пачуць, як спявае зіхотка світанне.

Як пад звонкі птушыны напеў

Прачынаецца сонца, ўмываецца ззяннем

Тых крыніц, што прынёс сакавіцкі павеў.

2016

[el-hit-wen]

https://drive.google.com/file/d/1X1q_WDBZdYJN8jQGxCL5pgayNnmf3X1s/view?usp=sharing

Сëння хмары схавалі неба,

Мае вочы адбілі аблокі.

Як заўсëды, ты просіш хлеба.

З хлебам - цукар ды мëд салодкі.

Але стома ўжо легла на плечы,

Можа, спынімся хоць на хвіліну?

Сядзем... Мовай тваëй, чалавечай,

Пагаворым... Ты бачыш галіну

З лісцем светлым, дрыготкім, жывым,

З песні сонца і ветру сатканым?

У тым свеце, што клічаш "сваім",

Яна моліць аб кроплі пашаны

Сярод мëртвых абпаленых дрэў.

Гэта плата твая? Ды й годзе,

Ты не  ўмеў, не жадаў, не хацеў

Быць са мною стагоддзямі ў згодзе.

Смецце, пыл, бруд смяротны ты слаў

Дзе падалей ад роднае хаты.

На жывым маім сэрцы з траў

Будаваў хмарачосы-краты.

У артэрыях знікла кроў -

Мора траціць крыштальныя рэкі,

Што згубілі свой шлях дамоў

А, згубіўшыся, зніклі навекі.

Ты пакінуў на целе маім

Незагойныя рваныя раны.

У атручаным свеце сваім

Ты заснуў і забыў пра заганы...

Сëння хмары схавалі неба,

Мае вочы адбілі аблокі,

Як заўсëды, ты просіш хлеба,

З хлебам - цукар ды мëд салодкі.

Мне даўдано лëг цяжар на плечы,

Калі стрэнемся зноўку, здалля

Прасіць мовай тваëй, чалавечай

Я аб літасці буду.

                                                                    Зямля.

2016

[el-hit-wen]

https://drive.google.com/file/d/1d7Ob7gXwmubrMdGtIz7PfwFyUXYujMLr/view?usp=sharing

Паветра, сатканае сонцам,

Абдымае пяшчотна зямлю.

Па дарозе, што ў далеч віецца,

Паветра, сатканае сонцам,

Разам з водарам траў разліецца…

Зноў у памяці вобраз злаўлю:

Як паветра, сатканае сонцам,

Абдымае пяшчотна зямлю.

2015

[el-hit-wen]

Мяккі водар чэрвеньскіх кветак, 

Човен ў плыні сцюдзёнай вады,

Золкі ранак, звонкае рэха

Мары той, што жыла… ці заўжды?

Птушка вольная рвецца у неба,

Хоць не бачыла шчэ вышыні.

Можа ў небе чысцей паветра?

Мо там сонца бліжэй прамяні?

Шэры вецер хістае галіны,

Марны пыл разнясе па зямлі.

То чаканне… Хвіліны, гадзіны…

Як лісты на халоднай раллі.

Крылы, воля, светлае неба

І бязмежны прастор вышыні.

І знікае за хмарамі глеба,

Сонца дорыць свае прамяні.

Снег ляціць, ападае на плечы,

І рака была колісь жывой,

І на вейках лёд… Простыя рэчы

Вобраз мілы прыносяць… з тугой.

Сонца крылы пячэ. То не доля

Малой птушкі - ляцець да нябёс…

“Птушка вольная”… ўся твая воля -

Толькі клетка з мар, думак… “Не лёс”…

2015