encyklopediakoval - Tumblr blog

[encyklopediakoval]

446) T.S.O.L. - amerykańska grupa założona w 1979 roku w Long Beach na przedmieściach Los Angeles, jako True Sounds Of Liberty. Zalążkiem zespołu była formacja Vicious Circle (1978-79), a pierwszy skład utworzyli: Jack Grisham (śpiew), Ron Emory (gitara), Mike Roche (bass) i Todd Barnes (perkusja). Od 1983 roku skład zmieniał się wielokrotnie, a przewinęli m.in. Joe Wood (śpiew, gitara), Alex Morgon (śpiew), Greg Kuehn (klawisze), Tod Scrivener (perkusja), Mitch Dean (perkusja). Jedna z najlepszych i twórczych grup hardcore punka z Kalifornii wczesnego okresu. Debiutowali maksisinglem „T.S.O.L.” (1981) dla Posh Boy i klasycznym albumem „Dance With Me” (1981), gdzie obok doskonałego punk rocka pojawiły się elementy death rocka. Z czasem, na udanym albumie „Beneath The Shadows” (1982) bliższym new wave i gotyckiego rocka skład poszerzyli o klawiszowca (Greg Kuehn). Po zmianie wokalisty... i image, nagrali już sukcesywnie coraz bardziej w glam rockowym stylu albumy „Change Today?” (1984), „Revenge” (1986) i „Hit & Run” (1987). Po wydaniu słabego albumu „Strangle Love” (1990) zawiesili działalność. Grisham w międzyczasie założył rockową formację Tender Fury (1987-90), a później niezłą punk rockową grupę The Joykiller, która w latach 1995-2015 nagrała cztery albumy dla wytwórni Epitaph. Kolejne reaktywacje T.S.O.L. w składzie z Grishamem, Emory’m i Roche zaowocowały już nie tak świeżymi, jednak całkiem udanymi albumami w starym stylu jak „Disappear” (2001), „Divided We Stand” (2003), „Life, Liberty & The Pursuit Of Free Downloads” (2009) czy ostatni jak dotąd „The Trigger Complex” (2017). Ukazała się też płyta „T.S.O.L.” (1997) ze starymi nagraniami z pierwszego maksisingla i singla „Weathered Statues” (1982).

[encyklopediakoval]

445) THREATS - klasyczna szkocka grupa punk rockowa założona w1979 roku w miasteczku Dalkeith koło Edynburga na bazie formacji Reflectors. Pierwszy skład utworzyli Joe Amos (śpiew), Jim Smith (gitara), Graham Downie (bass) i Gordon ‘Gogs’ Sinclair (perkusja), ale szybko doszło do jego przemeblowania i dołączenia nowych muzyków (Gogs przeszedł na gitarę, dołączył basista Tin Tucker i perkusista Meecho, a Jim został wokalistą, by później znów sięgnąć po gitarę). Pierwszy okres działalności Threats to lata 1979-82, kiedy to nagrali taśmy demo i wydali singla „Go To Hell” (1982) i maksisingla „Politicians and Ministers” (1982) dla wytwórni Rondelet z takimi politycznymi, antywojennymi klasykami jak „Afghanistan”, „Wasted”, „Writing On The Wall” czy „Underground Army” – przerobiony i nagrany później przez grupę Casualties. W składzie: Jim (śpiew, gitara), Gogs (gitara), Dave Threat (bass) i Dave Metal (perkusja) reaktywowali się w 2001 roku. Od tego czasu wydali własnym sumptem nowy minialbum „Back To Hell” (2002), a dla amerykańskiej wytwórni Dr. Strange bardzo dobre albumy w starym stylu: „Twelve Punk Moves” (2003), "Live At The CBGB’s” (2003) i „God Is Not With Us Today” (2006). Stare nagrania z lat 1979-82 zebrano natomiast na CD “Demos & Rarities”.

[encyklopediakoval]

444) SEX BOMBA „SeXXBomba” 2CD/DVD Sonic Records 2007 - w 2006 roku swe 20-lecie Sex Bomba uczciła reedycją wczesnych i niepublikowanych nagrań, a później ukazało się to jubileuszowe wydawnictwo. Będące nie tylko prezentem dla członków zespołu, ale przede wszystkim ukłonem wobec fanów, którzy znajdą tu naprawdę wszystko, czego tylko chcą i to w cenie pojedynczego albumu. Jestem pod wrażeniem i zaznaczam, że nie starczył mi jeden wieczór, by z uwaga rozpracować wszystko, co znajduje się w tym grubym kartonowym pudełku. Oczywiście nie jest to problem, bo lepiej podejść do zawartości box-u w mniejszych fragmentach, a jest czego słuchać, co oglądać i co czytać. Tak więc mamy tu pierwszy digi-pack zawierający nagrania audio, zatytułowany „Single” i złożony z 16-tu utworów – częściowo niepublikowanych, częściowo rozsypanych po promocyjnych singlach, ścieżkach dźwiękowych teledysków itd. Uzbierał się z tego świetny zestaw prezentujący Sex Bombę w lekkiej, przebojowej odsłonie a posłuchać możemy tu takich hitów jak „Pojedźmy na Hel”, „Nel blu di pinto di blu”, „Kocyk nad Wisłą”, „Piosenka o sklonowaniu Johnna Lennona”, „Czy to sex?”, „Malowany dzbanku” czy „Hallo, to ja”, które to kawałki w większych porcjach często brzmiały tandetnie, a zespół  więcej stracił nimi u punkowej publiczności niż zyskał. Tu natomiast – na luzie - słucha się ich się doskonale. Sam dysk wykonano natomiast w formie imitującej winylowy singiel... Druga część zestawu to dwupłytowy - rozkładany digi-pack zatytułowany „Na żywo”. Na pierwszym dysku (audio) znajdujemy rejestrację prowadzonego przez Marka Wiernika koncertu z Legionowa z 2006 z okazji 20-lecia zespołu (z udziałem gości), a drugi to DVD zawierające materiał video z tegoż występu, autobiograficzny film „SeXXbomba”, zawierający m.in materiały archiwalne oraz zbiór teledysków. Trzy płyty uzupełnia czterdziestoparostronicowa kolorowa książeczka „Na dwudziestolecie” zawierająca historię zespołu, omówienie poszczególnych wydawnictw, różne ciekawe historie związane z zespołem (m.in fotka z historycznego spotkania z Afrikiem Simone.

[encyklopediakoval]

443) IGGY POP „A Million In Prizes – The Anthology” 2CD Virgin 2005 -antologia „Ojca chrzestnego punk rocka” to 36 utworów z lat 1969-2005. Niby sporo, jednak w przypadku Iggy Popa trudno dokonać wyboru tak, by upchnąć te ważniejsze, lepsze, ciekawsze, na dwóch, a nawet trzech płytach. Dlatego to wydawnictwo nie wyczerpuje w żaden sposób dyskografii, a jest jedynie skrótem. Takim Iggy'm w pigułce. Nie sadzę, że ktoś szczycący się znajomością klasyki rocka nie zna trzech studyjnych albumów The Stooges z lat 1969-73, płyty „Kill City” (1977) sygnowanej jako Iggy Pop & James Williamson czy też już w pełni solowych albumów (choć nie zawsze w pełni autorskich...) jak „Lust For Life” (1977), niedocenionej – nagranej z Stevem Jonesem  - „Instinct” (1988) czy nawet „American Ceasar” (1993) i „Skull Ring” (2003). Fajna rzecz - dla fanów nic wielkiego - ale dla tych, co dopiero zaczynają muzyczną wycieczkę może być ważnym i pomocnym wydawnictwem. Tym bardziej, że można je ostatnio kupić w pewnym markecie za… 19,99 zł.

[encyklopediakoval]

442) NUCLEAR SOCKETTS „Overload” CD Overground Records 2007 -pamiętam, jak Krzysiek Lach przysyłając tą płytę przypomniał, że singla Nuclear Socketts puszczał swego czasu Marek Wiernik na antenie radiowej Trójki. Początkowo nie bardzo kojarzyłem ten band, ale podczas odsłuchiwania takich nagrań jak „Pretenders Zeal”, „Spy In My Brain”, „Potential Killers”, „Horror Before Glory” czy „Play Loud” coś w zakamarkach pamięci zaczęło mi się otwierać. Nuclear Socketts powstali w 1979 w Norfolk w Anglii, założeni przez kumpli z liceum. Zespół zyskał sympatię Johna Peel’a, który umożliwił im dokonanie nagrań i ich emisję w Radio BBC, grał sporo koncertów w okolicach Londynu, zaliczając występy m.in u boku The Adicts, The Disrupters czy Destructors. W 1981 roku wydał samodzielnie dwa single – „Honour Before Glory” i „Play Loud”, a w 1983 zakończył działalność. Chłopaki  prezentowali punk rocka typowego dla tamtych czasów, czyli przełomu dekady - nie był to już klasyczny ’77, ani też późniejszy, ostry punk ’82, ale póki co jeszcze - lekki acz szczery i ambitny anarcho punk w stylu The Epileptics, Crisis czy Zounds. Obok nagrań singlowych większość płyty wypełniają dobrej jakości nagrania koncertowe, które jednak nie wnoszą tu wiele nowego powielając czasem po kilka razy te same utwory. We wkładce historia zespołu i fotki. Wydawnictwo wypełnia kolejną białą plamę w historii punk rocka i choć kapeli za klasyka uznać raczej nie można to na pewno jednak warto przy okazji się z nią zapoznać.

[encyklopediakoval]

441) „Oi! The Album” LP/CD Sounds / EMI 1980 - pierwsza składanka z całej serii wychodzącej przez kilka lat, jak „Carry On Oi”, „Strength Thru Oi!” (1981), „Oi! Oi! That's Yer Lot!” (1982), „Son Of Oi!” (1983) czy „The Oi! Of Sex” (1984). Skompilowana przez dziennikarza pisma „Sounds”, wokalistę grupy The Gonads, zwanego czasem ojcem chrzestnym Oi! - Garry Bushella. Mamy tu nagrania pionierów street punka z 1978 roku - „Where Have All The Bootboys Gone” Slaughter And The Dogs i “Sunday Stripper” Cock Sparrer oraz „Last Night Another Soldier” i „Guns For The Afghan Rebels” całkiem już wtedy „utytułowanych” Angelic Upstarts. Większość to jednak kawałki nowych wówczas brytyjskich kapel, takich jak Cockney Rejects, Peter & The Test Tube Babies, 4-Skins czy The Exploited. Klasyka.

[encyklopediakoval]

440) KSU „Moje Bieszczady” CD/MC Melissa 1993 - KSU po wydaniu dwóch świetnych albumów „Pod prąd” (1988) i „Ustrzyki” (1990) oraz dość słabej kasety studyjnej „77-86” (1992) – ze starymi utworami – nagrali tu nowe kompozycje. Byli wówczas jakby u szczytu popularności, niesieni starymi hitami i legendą pionierów polskiego punk rocka. Bywa często tak, że stare hity w konfrontacji z nowymi utworami, a czasem też z nowym brzmieniem, mają mocno pod górkę i trochę ciężko się je wchłania. Tak stało się właśnie z tym albumem, którego zawartość wówczas nie mogła przebić poprzednich płyt. Jednak po latach, wracając do niej, okazuje się ona całkiem niezła, choć od strony brzmieniowej – mimo niezłych gitar - trochę zbyt sterylna (studio Gold Melissa we Wrocławiu). Nagrana przez Siczkę (śpiew, gitara), Tu (perkusja) oraz nowego basistę Kukusia (Qqś) przynosi takie utwory jak „Moje Bieszczady”, „Nad trupem Jugosławii”, „Wielki bazar”, „Wojna w imię”, „Hej panie Rock’N’Roll”, „Esperal Blues”, „Hebrajczyk” czy „Runęły mury”, czasem uniwersalne tekstowo, a często komentujące ówczesną sytuację na świecie i w Polsce. Warto na tą płytę spojrzeć życzliwie, bo wkrótce KSU pojechało już po bandzie nagrywając przez kilka lat znów stare hity w najróżniejszych wersjach albo covery.

[encyklopediakoval]

439) CHELSEA “Evacuate” LP/CD Step-Forward / I.R.S. 1982 - grupa Chelsea powstała w 1976 roku w Londynie jako jedna z pierwszych angielskich kapel punkowych. Jednak już z końcem tego roku rozpadła się, gdy większość składu utworzyła Generation X. Wokalista – Gene October – zmontował jednak nowy skład i Chelsea zadebiutowali w 1977 roku dla wytwórni Step-Forward singlami „Right To Work” (1977), „High Rise Living” (1977) i „Urban Kids” oraz albumami „Chelsea” (1979) i składankowym „Alternative Hits” (1980). Kilkakrotnie zmienił się skład zespołu, w którym jedynym stałym członkiem był i jest do dziś October. Co ważne jednak od kilku lat zespół gra w stabilnym staro/nowym składzie i nagrywa niezłe płyty. Nagrany w styczniu 1982 w składzie: Gene October (śpiew), Nic Austin (guitar), Linc (bass) i Sol Mintz (perkusja) album „Evacuate” to szczytowe osiągnięcie zespołu z wczesnego okresu i ich najlepszy album studyjny. Wypełnia go dziesięć klasycznych, melodyjnych punk rockowych utworów jak „Evacuate”, „How Do You Know”, „Looks Right”, „War Across The Nation” czy “Running Free”, by wspomnieć te najwybitniejsze. W wersji CD dochodzi do tego dodatkowo osiem utworów m.in. z singli z lat 1980-82. Klasyka.

[encyklopediakoval]

438) ARMIA „Legenda” LP/CD Wifon 1991 - Armia powstała z końcem 1984 roku w Warszawie w wyniku spotkania Roberta Brylewskiego (Kryzys, Brygada Kryzys, Izrael) i Tomasza Budzyńskiego, po jego odejściu z grupy Siekiera. Zespół jako swoista supergrupa stał się sensacją na polskiej scenie punkowej, sporo koncertował (m.in. Jarocin, Róbrege), pokazał się na singlu „Aguirre” (1987) i składance „Jak punk to punk”. Wczesne numery jak „Na ulice”, Aguirre” czy „Jeżeli” trafiły także do emisji radiowej w Programie III przysparzając grupie popularności. Niestety wydany w 1988 roku album „Armia” – mimo, iż zawiera sporo świetnych numerów - nie sprostał podkręconym oczekiwaniom z uwagi na wadliwe tłoczenie z taśmy matki. Dopiero więc trzy lata później Armia zabrzmiała bez zastrzeżeń i wydała świetny, dopracowany, drugi album. A dokonali tego dzieła: Budzyński (śpiew), Brylewski (gitara, śpiew), Dariusz ‘Maleo’ Malejonek (bass), Banan (waltornia) i Piotr ‘Stopa’ Żyżelewicz (perkusja). Wszystko tu gra jak trzeba, a hardcore punk w polskim wydaniu okraszony został swoistym baśniowym mistycyzmem w tekstach, ścianą dźwięku i unikalnym brzmieniem waltorni. Jest tu i „Opowieść zimowa” i „Niezwyciężony”, jest „Legenda” i „Kochaj mnie”…. Klasyka.

[encyklopediakoval]

437) ATTAK - angielska grupa działająca w latach 1980-83 w New Mills koło Manchesteru. Inspirowana przede wszystkich dokonaniami lokalnej gwiazdy punk rocka - Blitz (nazwa pochodzi od singla Blitz - „All Out Attak”) oraz innych grup brytyjskiego punka '82. W 1981 zespół tworzyli: Gary Basnett (śpiew, gitara), Sean 'Chad' Chadwick (bass) i siostra Mackie'go z Blitz – Lindsay McLennan (perkusja), w 1983 roku dołączył gitarzysta Michael 'Woody' Woodacre. Zespół dla wytwórni No Future nagrał dwa single i album „Zombies” (1983), a po rozpadzie Gary dołączył na krótko do Blitz. Wszystkie nagrania Attak wznowiono na kompaktowej reedycji „Zombies” (1994) wydanej przez wytwórnię Captain Oi!.

[encyklopediakoval]

436) THE DAMNED „Strawberries” LP/CD Bronze 1982 - piąty album The Damned wydany dwa lata po „The Black Album”, gdzie zaczęli penetrację bardziej mrocznych niż wcześniej klimatów nowofalowych. Tym razem nie ma wielkich stylistycznych zmian i „Strawberries” to po prostu kolejny świetny album studyjny, w równowadze między punk rockiem, new wave a rockową tradycją, której tu wiele. No i ostatnia przed długą przerwą (do 2001 roku) płyta nagrana z udziałem Captaina Sensible: Dave Vanian (śpiew), Captain Sensible (gitara, klawisze, śpiew), Paul Gray (bass), Roman Jugg (klawisze) i Rat Scabies (perkusja). Płyta „Strawberries”, mimo notorycznego ignorowania zespołu przez duże wytwórnie, a i tutaj bez wsparcia nowej wytwórni Bronze Records okazała się największym sukcesem komercyjnym The Damned i trafiła na 15 miejsce list przebojów. Przynosi w oryginalnej wersji jedenaście utworów, z których do klasyki weszły choćby „Generals”, „Ignite”, „Stranger On The Town”, „Dozen Girls”, „Pleasure And Pain” czy jeden z nielicznych politycznych utworów grupy – antyreaganowski „Bad Time For Bonzo”. Ale też jest tu sporo psychodelii, m.in. w długich numerach „The Dog” i „Under The Floor Again”.Tym razem The Damned - parafrazując „rzucać perły przed wieprze” - zaserwowali „truskawki dla świń”..., a wczesne wersje albumu zawierały wkładkę o... zapachu truskawek.

[encyklopediakoval]

435) CIRCLE JERKS  „Group Sex”/„Wild In The Streets” CD Frontier 1988 - kompaktowa reedycja dwóch pierwszych albumów Circle Jerks – klasyków kalifornijskiego hardcore punka. Zespół powstał jesienią 1979 w Hermosa Beach, dzielnicy Los Angeles. Był efektem spotkania dwóch muzyków. Pierwszy to Keith Morris, dwudziestoczterolatek, od 1976 wokalista Black Flag, z którą to grupą nagrał pierwszego singla „Nervous Breakdown” (1978). Drugi natomiast to osiemnastoletni wówczas Greg Hetson, gitarzysta, grający dotąd w małoletniej formacji Red Cross (później Redd Kross). Pierwszy skład utworzyli: Keith Morris (śpiew), Greg Hetson (gitara), rówieśnik Morrisa - Roger Rogerson (bass) oraz Keith ‘Lucky’ Lehrer – bardzo zdolny perkusista, zaczynający od jazzu, by później grywać m.in. w Red Cross czy Wasted Youth. Na początku nazwali się The Bedwetters, ale szybko zmienili nazwę na Circle Jerks. Określenie to znaleźli w słowniku wyrazów slangowych, a oznacza ono coś w rodzaju grupowego seksu homoseksualistów. Pierwszy raz pokazali się na scenie u boku The Germs, w grudniu 1979, kiedy to lokalna gwiazda „destrukcyjnego” punk rocka promowała swój właśnie wydany album „GI”. Wówczas też Circle Jerks opublikowali w skromnym nakładzie swe pierwsze, kasetowe demo. W 1980 roku w właśnie założonej, punkowej oficynie Frontier ukazał się pierwszy album Circle Jerks „Group Sex”. Płyta to prawdziwa erupcja energii, zbiór 14 utworów trwających łącznie zaledwie 16 minut. Dla rodzącego się hardcore nie mogło być nic lepszego jak szybkie, proste, minutowe numery typu „Deny Everything”, „I Just Wan’t Some Skank”, „Beverly Hills”, „Wasted”, „Don’t Care”, „Group Sex” czy „Red Tape”, a większość lakonicznych, gniewnych tekstów Morris napisał jeszcze pod koniec swego związku z Black Flag. Zanim ukazał się „Group Sex” Circle Jerks pokazali się – obok Black Flag, The Germs, X, Fear i Catholic Discipline - w dokumentalnym filmie Penelope Sheeris „The Decline Of Western Civilization” (1980), poświęconym podziemnej scenie punkowej Kalifornii początku 1980 roku. Latem 1982 roku ukazał wreszcie drugi album zespołu (nagrany pod koniec 1981) - „Wild In The Streets”, tak samo jak pierwszy, zawierający 14 utworów, bardziej dopracowanych brzmieniowo, ale cały czas szybkich i agresywnych, by wspomnieć tu takie petardy jak „Stars And Stripes”, „Question Authority” czy „Political Stu”. Na płytę trafiły także tytułowy „Wild In The Streets” oraz medley „Just Like Me”/„Put A Little Love In Your Heart” będący hardcore’ową przeróbką piosenek folkowo-rock’n’rollowego piosenkarza Garlanda Jeffreysa. Całość materiału „rozrosła” się tym razem do około 25 minut, a okładkę ozdobiła fotografia punkowej załogi na ulicy Los Angeles. Niestety nowa oficyna, Faulty Products, z którą się związali nie zapewniła zespołowi promocji, bo wkrótce upadła. Wznowienie „Wild In The Streets” miało miejsce dopiero w 1988 roku, kiedy to oba pierwsze albumy ukazały się na jednym CD. Na potrzeby reedycji z konieczności wykorzystano więc zremasterowaną kopię „Wild In The Streets”, bowiem oryginalna taśma zaginęła w niewyjaśnionych okolicznościach.

[encyklopediakoval]

434) BUZZCOCKS „Singles Going Steady” LP/CD I.R.S. 1979 - pierwsza składanka Buzzcocks wydana w USA (dopiero później w Anglii) w związku z koncertami zespołu za oceanem, wypełniła lukę po niedostępnych tam początkowo pierwszych płytach zespołu. Po latach na CD rozrosła się o bonusy, a w tym oryginale to 16 utworów. Powiedzieć „utworów” to oczywiście mało, bo są to same hity, bowiem Buzzocks byli przecież jedną z najbardziej przebojowych grup punk rockowych z Wysp Brytyjskich. I w historii punk rocka w ogóle. Mamy tutaj powalające numery z singli - gdzie trafiały najlepsze utwory zespołu - z trzech pierwszych albumów z lat 1977-79, takie jak ”Orgasm Addict”, ”What Do I Get?”, „I Don't Mind”, zaśpiewany wyjątkowo nie przez Pete’a Shelleya, a Steve’a Diggle – zresztą mój ulubiony numer Buzzcocks - „Harmony I My Head”, „Noise Annoys”, „Everybody's Happy Nowadays”, „Oh Shit”, „Autonomy” czy „Whatever Happened To?”. Klasyka.

[encyklopediakoval]

433) DEATH - amerykańska proto-punkowa grupa założona w Detroit w 1973 roku przez braci Hackney: Bobby'ego (bass, śpiew), Davida (gitara) i Dennisa (perkusja) - trio – będące  pierwszym w USA czarnoskórym zespołem uprawiającym proto-punk / garage rocka. Inspirowani m.in. dokonaniami lokalnych pionierów garażowego rocka z MC 5 i The Stooges wyprzedzili natomiast pojawienie się dwóch kolejnych w całości czarnoskórych grup – Pure Hell z Filadelfii i Bad Brains z Waszyngtonu. Oryginalnie Death wydali własnym sumptem (jako Tryangle Records) nagranego w 1975 roku, singla „Politicians In My Eyes”/„Keep On Knocking” (1976). Z oczywistych względów nie mogli liczyć na komercyjne sukcesy i już w 1977 roku rozpadli się. Wyjechali z Detroit, tworząc później inne projekty, m.in. w stylu reggae. Po latach zespół reaktywował się przy okazji wydania archiwalnego albumu „For The Whole World To See” (2009) zawierającego siedem profesjonalnie nagranych, świetnych, utworów nagranych w 1975 roku, z których wykrojony został wspomniany singiel. W 2013 roku powstał film o zespole „A Band Called Death”, a następnie także płyty ze starymi nagraniami demo i nowymi rejestracjami.

[encyklopediakoval]

432) „Die neue Tanzmusik…ist Da Da Da” LP Fontana 1982 - jedna z pierwszych kompilacji z muzyką niemieckich zespołów reprezentujących tzw. Neue Deutsche Welle, czyli Niemiecką Nową Falę. Ten sztucznie nazwany nurt tak naprawdę nie był żadną jednorodną stylistyką, a tym bardziej sceną. Stanowił „worek”, do którego wrzucano mniej ortodoksyjne kapele punkowe, post-punkowe, nowofalowe, a nawet stricte popowe. Wiele z nich było bardzo ciekawych, czasem awangardowych, a wiele też prezentowało po prostu komercyjny potencjał. NDW pierwszej połowy lat 80-tych pozostawiła po sobie sporo fajnych płyt. Jeśli lubi się nutę przebojowości, a czasem nieco eksperymentu i język niemiecki, to warto poszukać nagrań takich kapel jak Trio z Großenkneten (tutaj ich największy hit „Da Da Da”), berlińskich Ideal i Spliff (ci drudzy wcześniej grali jako Nina Hagen Band), Deo, KFC i Extrabreit (pionierzy post-punka z Zagłębia Ruhry), Nichts (pop punkowcy z Düsseldorf), Abwärts – punkowcy z Hamburga czy Strassenjungs (pierwsza protopunkowa grupa z Frankfurtu), by wymienić te ważniejsze. A było tych fajnych kapel dużo więcej. Warto poszperać w tych klimatach...

[encyklopediakoval]

431) THE ENEMY - jedna z ciekawszych kapel angielskiego punka ’82 założona w 1980 roku w Derby. Początkowo w składzie: Mark ‘Bates’ Woodhouse (śpiew), Steve ‘Mez’ Mellers (gitara), Steve O’Donnell (bass) i Mark ‘Herro’ Herrington (perkusja); później w miejsce Steve’a dołączyło dwóch gitarzystów: Kevin Lamb i Russel Maw. Nie zdobyli co prawda takiej popularności jak bliskie im stylistycznie One Way System, Anti-Pasti czy Riot Squad, ale pozostawili kilka niezłych wydawnictw z anarchistycznym, antywojennym i krytycznym społecznie przekazem. Debiutowali singlem „50,000 Dead” (1981) wydanym własnym sumptem, a następnie związali się z niezależną oficyną Fall Out, w której wydali kolejne single: „Fallen Hero” (1982), „Punk’s Alive” (1982, z przeróbką „Twist And Turn” Slaughter And The Dogs), „Last Rites” (1983) oraz klasyczny album „The Gateway To Hell” (1983). Do rozpadu nagrali jeszcze singla i studyjno-koncertowy LP „Last But Not Least” (1984) dla wytwórni Rot. Zespół powrócił z koncertami w latach 2012-2015, a oprócz wznowienia „The Gateway To Hell” ukazały się także składankowe - CD „The Enemy” z nagraniami z lat 1981-83 oraz LP „Singles 1981/1983”.

[encyklopediakoval]

430) THE BOYS „Alternative Chartbusters” LP/CD NEMS 1978 - drugi album londyńskich The Boys – zwanych czasem Beatlesami punk rocka - wydany w marcu 1978, jest nieco łagodniejszy i ustępuje trochę genialnemu debiutowi „The Boys” z 1977 roku. Ale to także doskonała płyta. Otwiera ją wielki hit „Brickfield Nights” – wydany na singlu razem z utworem „Teacher’s Pet”, jest świetny, dedykowany Ramones „T.C.P.”, dynamiczne „Classified Susie”, „Do The Contact Hustle” czy „U.S.I.”, przebojowy „Backstage Pass”, a całość urozmaicają taneczny „Sway (Quien Sera)” czy neurotyczny „Heroine”. Klasyka.