eyesreserved

[eyesreserved]

Geçmişe yolculuk gibi buraya gelmek. Belki yeniden buralarda dolaşmaya başlayabilirsem, geçmişte içimde olan heyecanı bulabilirim.

[eyesreserved]

Tekrar yazmaya başlamam lazım. Kendimle konuşmam, kendi sesimi duymam lazım. Yoksa kaybolup geçecek yıllarım.

[eyesreserved]

Kendimle konuşmayalı o kadar uzun zaman oldu ki. Oturup şöyle sakin bir kafayla ben ne yapıyorum, neden yapıyorum diye rahatça en son ne zaman düşünmüştüm hatırlamıyorum. Azıcık düşünecek gibi olsam hemen paniklemeye başlıyorum sanki.

[eyesreserved]

Çok korkuyorum.

Annem ve ablam ameliyata girecek.

Önce ablamı kesecekler, sonra annemi.

Ben şimdiye kadar ikisine de hem yakın hem uzak oldum hep.

Onlar ameliyata girince ne olacağım peki?

Onlar oradayken ben ne yapacağım?

Yok olacağım sanki.

[eyesreserved]

Gerçek bir arkadaşım yok.

[eyesreserved]

Umutsuzluk karşısında ne yapmam gerektiğini bilmiyorum.

Sanırım her duyguyla baş etmeyi öğrendim şu hayatta ama bir türlü umutsuzluktan kurtulmak için ne yapmalıyım onu öğrenemedim. Umutsuzluk, benim için duyguların en acımasız, en karanlık, en güçlü olanı; bir kere girdi mi kalbime, onu bünyemden atmak o kadar zor oluyor ki... Zaten sonunda da ben onu atmıyorum, o kendi başına çıkıp gidiyor içimden muhtemelen.

[eyesreserved]

Round 2

25 yıllık eğitim hayatı ve bir adet pandemi sonrası normal hayata geri dönme çalışmalarına başlamış bulunmaktayım. Hem ruhsal hem fiziksel sağlığım için mücadele ettiğim bu yolda kendime başarılar diliyorum.

[eyesreserved]

Konuştuğumda benden utanan, sustuğumda benimle gurur duyan insanlar...

Derdiniz ne sizin?

[eyesreserved]

Bir hafta sonra ne halde olacağımı hiç kestiremiyorum.

Bugün 19 Şubat 2021. İstanbul’dayım. Annemlerin evinde.

Önümüzdeki hafta bu saatlerde dört buçuk yıldır üzerinde çalıştığım tezimi teslim etmiş olacağım... Peki, olacak mıyım gerçekten? Hiç emin değilim.

Sekiz bölümlük tezin son iki bölümünü hala yazmadım. Evet, hala yazmadım. Herkes yazacağımdan ve hatta bazıları zaten yazmış olduğumdan o kadar emin ki, kimse tereddüt etmiyor bile.

Yazarım belki, yazabilirim tabii zorlarsam, bilmiyorum. Hayallerimde bu tezi bu şekilde bitirmek yoktu tabii ki.

Çok yoruldum. Sonunu düşünemiyorum artık.

[eyesreserved]

Kimse bilmez.

Yalan söylemeyi hiç beceremeyen, doğruları söylediği için kovulmadığı köy kalmayan, doğrucu Davut’un lakabını elinden alan ben; iş kandırmalara gelince hiç de iyi davranamıyorum. Başta kendim olmak üzere etrafımdaki herkesi kandırıyorum, hatta etrafımda olmayanları bile. O kadar yalan söyleyemiyorum ki, kandırmacalarıma kendim bile inanıyorum.

[eyesreserved]

Mutsuzluktan kusmak üzereyim.

[eyesreserved]

Nerdeyse iki yıldır hiçbir şey yazmamışım buraya. Şimdi, ölmüş birinin fotoğraflarına bakar gibi okuyorum eskiden yazdıklarımı. Bu aralar nefes alıyorum sadece, ama yaşıyormuşum bir zamanlar. Buna da şükür.

[eyesreserved]

Yıllar geçiyor ama ben hala aynıyım anlaşılan. Sadece iki tane muz yiyerek geçirdiğim bir başka gün daha eklendi ömrüme.

Bugün iki tane muz yedim sadece.

Nasıl başardım acaba bunu?

[eyesreserved]

Bugün, her şeye yeniden yenildiğim gün. Bir kez daha, usanarak, bıkarak ve ağlaya ağlaya yenildiğimi kabullendiğim gün.

Bugün, yepyeni bir gün.

Her şeye yeniden başladığım gün olacak. Bir kez daha. Usanmadan. Bıkmadan.

[eyesreserved]

Hiçbir şey için geç değil.

Hep yapmak isteyip de yapamadığınız o şeyi yapmaya şimdi başlayın ve geçmişi düşünmeyi bırakın.

[eyesreserved]

Bugün, yepyeni bir gün.

Her şeye yeniden başladığım gün olacak. Bir kez daha. Usanmadan. Bıkmadan.

[eyesreserved]

Dear White People, tam bir terapi benim için.

Keşke daha çok dizi olsa böyle.