gotcontent - Tumblr blog

[gotcontent]

Wordt 'We Heart It' de volgende Social Media Hit?

  Verschenen op Dutchcowboys.nl

Tien jaar Facebook en de eerste scheurtjes verschijnen. Deze week kwamen twee onderzoekers van Princeton met het - toch wel opmerkelijke - bericht dat Facebook tegen het einde van 2017 nog maar 20% van het huidige aantal bezoekers zal trekken. Nu waren er al eerder berichten over een lichte terugval van het Facebook gebruik, met name onder jongeren, maar zo’n harde en concrete voorspelling over de teruggang zagen we nog niet. 

En waar gaat die jeugd dan heen? Snapchat, Whatsapp, Instagram en Pinterest zijn de usual suspects.  Een partij waar we hier in Nederland nog niet veel over gehoord hebben, maar die toch maandelijks een miljoen nieuwe gebruikers trekt is We Heart It.com.

Zoals de naam We Heart It (we-hartje-it)al zegt. Het gaat hier vooral om positivisme. En dan meteen een stap verder dan het ‘leuk vinden’ van Facebook. Nee, bij We Heart It ‘hou’ je meteen ergens van.

We Heart It begon in 2007 als een persoonlijk project voor een  Amerikaanse design student. De officiële lancering vond plaats in 2011. Vandaag de dag heeft het platform meer dan 25 miljoen gebruikers en weet het zich verzekerd van 8 miljoen aan (private) financiering.

De site is gericht op het jongere publiek en 80% van de deelnemers is dan ook jonger dan 24 jaar. Het is een plek om positieve energie te delen en het grootste verschil met vrijwel alle andere sociale media sites is het ontbreken van de mogelijkheid commentaar te geven. De enige actie die een gebruiker kan ondernemen is de foto of afbeelding die hem of haar aanspreekt te voorzien van een ‘hartje’ en zo toe te voegen aan het eigen profiel. Ook kun je mensen volgen.

Er is geen ruimte voor commentaar, en daarmee ook niet voor negatieve reacties. Volgens We Heart It is zulk commentaar namelijk de bron van heel veel  cyber-pesten. En iedereen die de afgelopen maanden de Facebook-perikelen van Anouk en Trijntje Oosterhuis heeft gevolgd, kan dat alleen maar beamen.

Bully-proof We Heart It staat expliciet voor positivisme en noemt de eigen site ‘Bully-proof’. De site staat voor ‘inspiratie en verheffende gedachten’ en bevat dus vrijwel alleen positieve inhoud. Ofschoon We Heart It niet elk beeld dat op de site geplaatst wordt kan beoordelen, melden de servicevoorwaarden dat pornografie, haatdragende inhoud en andere ongepaste inhoud niet is toegestaan. Moderators blokkeren ongepaste inhoud en kunnen eventueel gebruikers of accounts (uit)sluiten.

Gebruikers kunnen ook zelf ongepaste afbeeldingen rapporteren en direct onzichtbaar maken tot een moderator de afbeelding kan beoordelen. Ook kunnen gebruikers geen berichten of beelden sturen naar andere gebruikers, het geen de hypevorming sterk remt. Het geehl oogt en voelt wel heel erg roze en blij, maar dat is juist de bedoeling. Ik ben duidelijk niet de doelgroep. 

“We Heart It lijkt op het eerste oog veel op Pinterest maar het verschil is dat wij een veel jonger publiek hebben en dat de content daarmee ook een heel ander karakter heeft”, aldus CEO Ranah Edelin. “De snelle groei laat zien dat we een eigen plek hebben.”  De Huffington Post bevestigde dit door We Heart It een van de tien ‘happiest sites’ op het Internet te noemen.  

[gotcontent]

Tien jaar Facebook en lang zullen ze leven!?

Afgelopen week op MarketingOnline.nl

Facebook bestaat op 4 februari 10 jaar. Maar de einddatum werd deze week met enige stelligheid aangekondigd door onderzoekers van Princeton.

Weer typisch iets voor de jongens van Princeton, als ze de kans hebben om een feestje van Harvard te verzieken, zullen ze het zeker niet laten. Over een goeie week, op 4 februari, is het tien jaar geleden dat The Facebook het daglicht zag. Dat gebeurde op Harvard, de eeuwige concurrent van Princeton, waar ze dit blijkbaar nog niet geheel vergeten zijn ...

Fakebook Nog een reden: gisteren presenteerde het NOS Journaal (vanaf minuut 8) een item over de inzet van sociale media voor sollicitaties en sollicitanten. Daaruit kwam naar voren dat het hebben van een goed profiel op Facebook essentieel is voor een succesvolle sollicitatie. En dat betekent dus dat je datgene wat je deelt op Facebook moet gaan optimaliseren op wat je denkt dat potentiële werkgevers graag zien. Daarmee verdwijnt wellicht ook het laatste stukje oprechtheid en spontaniteit uit de posts. “What’s on your mind?” vraagt Facebook.  En het laatste wat je wilt is elke toekomstige werkgever zomaar precies vertellen wat er in je gedachten omgaat. 

Je kunt de vertrekkende jeugd bij Facebook overigens ook positief duiden, zoals Mark Lerner op SocialMediatoday.com, die hieruit concludeert dat B2B-organisaties nu meer ruimte krijgen. Vast. Maar daarmee verandert het karakter van Facebook alleen maar meer in een saaie marketingomgeving.

De grootste onzekere factor over de terugvalsnelheid van Facebook is volgens mij het al dan niet beschikbaar zijn van een goed alternatief. Google+ is dat zeker niet. En Whatsapp en Snapchat volgens mij ook niet.  Maat wat dan wel?

Foto met dank aan: David Owens

- See more at: http://www.marketingonline.nl/blog/tien-jaar-facebook-en-lang-zullen-ze-leven#sthash.SV8CaRTj.dpuf

[gotcontent]

Mijn 200ste wachtwoord, and counting…

Afgelopen weekend geplaatst op Blogit.nl: 

Deze maand was het zover, een kleine mijlpaal: ik registreerde m’n 200e actieve wachtwoord. Een heuglijk feit zou het niet willen noemen. 200 keer dezelfde gegevens invullen, 200 keer een wachtwoord aanmaken, en 200 keer de balans zoeken tussen veilig en gemakkelijk. En het aanmaken van wachtwoorden wordt ook steeds lastiger, lijkt het wel. Dat velen ermee worstelen blijkt wel uit het feit dat het wachtwoord ’123456′ in 2013 het meest gebruikte wachtwoord was. Ik ga u niet vertellen hoe ik het opgelost heb. That would defeat the purpose. Maar leuk is anders.

Ik ben dus op zoek naar een omgeving waar ik al mijn gegevens een keer in zou kunnen opslaan, om ze dan naar believen te delen met wie ik wil, en wanneer ik wil. Op een veilige, gemakkelijke en volledig digitale wijze. Dus ook informatie uitwisselen met vrienden of familie. Adresgegevens, telefoonnummers, etc.  En niet steeds alles handmatig aanleveren en intikken. Het zou daarbij handig zijn als al mijn contacten zelf hun informatie bijhouden en mijn informatie over hen automatisch geactualiseerd worden zodra zij iets aanpassen. Ja, een soort LinkedIn en een soort Plaxo, een soort DigID, en een soort QiY. Maar dan anders, completer, met meer soorten informatie en ook meer geschikt voor particulier gebruik. Het liefst een oplossing waarbij ik als eigenaar van de persoonlijke informatie controle houd en een goed beveiligde data-kluis bezit, die alle soorten informatie kan bevatten, zoals Sofinummer, adres, BTW-nummer, beschikbaarheid op de arbeidsmarkt, CV, chassisnummer, klantnummer bij de Volkskrant, bank-nummer, bloedgroep, VAR verklaring, etc.

De kluis moet idealiter een ongelimiteerd aantal gegevensvelden bevatten, voor alle persoons- en/of bedrijfsinformatie die een persoon of een bedrijf bij de hand wil hebben. De datakluis moet dan ook toegankelijk zijn via tablet, smartphone en pc. In mijn zoektocht ben ik al wel een paar interessante initiatieven tegengekomen, in buiten- en binnenland. Pril en rijp. Er is één Nederlands initiatief dat me erg aanspreekt, daar kom ik denk ik nog eens op terug als zij iets te tonen hebben.

Voor nu ben ik dan maar alvast begonnen met een reeds bestaande en bewezen oplossing voor de wachtwoorden:  LastPass, en de eerste ervaringen hiermee zijn erg prettig.  Hoewel het gevoel dat zij daar dan zometeen alle wachtwoorden bij elkaar hebben, me ook weer wat verontrust.  En dat gaat dan nog alleen over wachtwoorden, en een paar belangrijke velden in formulieren …

[gotcontent]

Nederlandse realisme in Duitse dubbelexpositie

Expositie 'New York, Amsterdam, Berlijn, Bad Soden' toont cityscapes en landschappen van twee Nederlandse kunstenaars

Van 1 februari t/m 2 maart 2014 exposeren twee Nederlandse kunstenaars - van verschillende generaties - gezamenlijk een maand lang in het statige Badeshaus van het Kurort Bad Soden (het Aerdenhout van Frankfurt...).   Het is een bijzondere gelegenheid, omdat beiden weliswaar afgestudeerd zijn aan de Rietveld Academie, maar verder - naast hun Nederlanderschap - niet meer gemeen lijken te hebben dan een kenmerkend realisme. 

Het gaat om Menno Ravenhorst uit Amsterdam en Louis Busman, die sinds 1971 in Berlijn woont.

  Menno Ravenhorst heeft zich - na een eerder leven als Art Director bij reclamebureau Kern, Habbema en Yap, in 1997 toegelegd op het tekenen en schilderen van realistische 'cityscapes'. Afgelopen jaar nam hij deel aan de expositie 'Tekenen voor Amsterdam; kunstenaars zien de stad' van het Stadsarchief in Amsterdam. Daarvoor tekende hij in Oost-Indische inkt de infrastructuur van de metro en viaducten. Deze werken van hem werden daarna ook aangekocht voor en door het Stadsarchief.

De in Duitsland woonachtige kunstschilder Louis Busman was van 1967 tot 1971 leerling aan de Rietveld Academie. Na het behalen van zijn diploma verhuisde hij naar Berlijn. Sinds 1979 is hij lid van de kunstenaarsvereniging "Verein Berliner Kunstler". Louis Busman is vooral succesvol met zijn landschappen, waarin niet zelden moderne industriële objecten figureren.

Het Haarlems Dagblad schreef in 2006 over Ravenhorst: "Zijn schilderijen (gemaakt met olieverf) ogen op het eerste gezicht uiterst realistisch. Het lijken wel snapshots, uit de losse pols en op willekeurige momenten geschoten. Geschilderd in heldere, verzadigde kleuren en met zeer sterke contrasten. Ravenhorst gaat hierbij bijzonder weloverwogen te werk. Ter plekke maakt hij schetsen of foto’s. Veel tijd daarvoor is er overigens niet, zegt hij. 'Vanwege het verkeer of doordat ik in een verkeerde buurt sta."

  Invloed van zijn reclametijd is er in deze schilderijen nog wel, denkt hij. 'De kleuren en het keihard tegen elkaar zetten van dingen. Dankzij de reclame heb ik ook aandacht gekregen voor typografie, met name de belettering in het straatbeeld.'

De dubbelexpositie in Duitsland is getiteld 'New York, Amsterdam, Berlin, Bad Soden' en wordt op 31 januari geopend door de burgemeester van BadSoden. 

[gotcontent]

GotContent is your one stop shop for advice and creation of any type of content. Not just text and words, but also video's, photo's, animations, storytelling, case stories, opinion articles, blog posts, management of your facebook, twitter and other social media interaction, apps, websites, speeches and presentations. For business-to-business as well as business-to-consumer.

We'll help you to develop your story and tell it in the proper way (and through the proper channels). GotContent is a network of specialists, with one central point of contact and many specialist producers of content. 

[gotcontent]

Be careful what you hype for!

Britse Supermarkt ASDA importeert 'Black Friday Hype' uit VS en maakt er een PR-nachtmerrie van.

We houden hier wel van wat overdrijven. Als het hier een keer waait, hebben we direct een 'Superstorm' en 'Code Rood'. Een week onder nul en het is een horrorwinter. Een extra huisarts erbij op Schiermonnikoog en we hebben meteen een huisartsenoorlog.  En een paar prijsverlagingen bij de supermarkt, vatten we samen met een supermarktoorlog. 

De publicitaire schade en het mogelijk verlies van de nodige vaste klanten lijkt vele malen groter dan de publicitaire winst van de stunt. Eens kijken of ze het succes volgend jaar nog eens zullen herhalen.

Be careful what you wish for. Vooral een negatieve hype is tegenwoordig snel geboren.

(En voor de liefhebbers: Southpark heeft dit jaar een serie van maar liefst drie afleveringen gewijd aan Black Friday, hilarisch!) (Dit artikel verscheen ook op Marketingonline.nl)   

[gotcontent]

Top 10 reasons why top 10 lists suck!

Deze blog, kwam diep uit mijn hart, twee jaar geleden. En nog steeds geldig. Méér dan ooit zelfs! 

  Iedereen concentreert zijn lijstjes aan het eind van het jaar.

De meeste lijstjes zijn bestaande lijstjes in een andere volgorde.

De meeste lijstjes zijn bestaande lijstjes met één erbij of één eraf.

De meeste lijstjes zijn volstrekt willekeurig.

De meeste lijstjes hebben een aantal dat lekker bekt, waardoor er altijd teveel 'non performers' op staan.

Lijstjes zijn té makkelijke manieren om aandacht te krijgen.

Lijstjes trekken dus tóch mijn aandacht, en daar baal ik van, omdat ze negen van de tien keer tegenvallen.

Lijstjes zijn het equivalent van het oppiepen van al eerder bereid (matig) eten.

De 'Top 11 bla-bla-bla', lijkt sprekend op de 'Top 10 bla-bla-bla' of de 'Top 12 bla-bla-bla'

Vaak is het laatste item er gewoon bij bedacht om een mooi rond getal te maken

De titel is vaak mooier dan de inhoud kan waarmaken

De makers kunnen lang niet altijd tellen

Ik ben zó lijstjesmoe.  Het enige vrolijk eraan is dat je op internet altijd nog weer iemand vindt die er een nog grotere hekel aan heeft

[gotcontent]

GotContent is your one stop shop for advice and creation of any type of content. Not just text and words, but also video's, photo's, animations, storytelling, case stories, opinion articles, blog posts, management of your facebook, twitter and other social media interaction, apps, websites, speeches and presentations. For business-to-business as well as business-to-consumer. We'll help you to develop your story and tell it in the proper way (and through the proper channels). GotContent is a network of specialists, with one central point of contact and many specialist producers of content. Always the right person for the right content.

[gotcontent]

Food for Text meets GotContent...

...en zorgt meteen voor een weergave van het gesprek, in tekst en beeld! Opgetekend door Anja Janssen, Food for text, september 2013

Communicatie ervaar ik niet als werk, maar als iets wat ik heel leuk vind om te doen. Mijn eyeopener was toen ik ooit als student cultuurtechniek in de trein een oud exemplaar van Adformatie tegenkwam. Ik kende de reclamewereld en de advertentiewereld niet. Ik vond het erg fascinerend om te lezen wat er achter die commercials zat. Het was of ik opeens de consumenteninformatie op de verpakking te zien kreeg.

Ik vind communicatie nog steeds fascinerend. Het is de fascinatie voor hoe je mensen iets vertelt, hoe je je publiek geboeid kunt houden, hoe je mensen kunt beïnvloeden. En ook waarom je mensen wel of niet geëngageerd kunt krijgen voor je idee, product of  dienst. De communicatiewereld is enorm in beweging door de beschikbaarheid van nieuwe media.

Mijn aanpak bij GotContent bestaat uit twee stappen. Mijn eerste vraag aan de klant luidt: heb je een verhaal? Zo niet, kunnen we dan met elkaar jouw verhaal bedenken, maken, schrijven en vorm geven? De volgende stap is: waar ga je jouw verhaal vertellen en aan wie? Is dat in je eigen omgeving, dus je eigen website, blog, Facebookpagina en Twitterfeed. Of zijn er nog andere platforms, media of partijen die interesse hebben in dat verhaal.

De weg naar GotContent liep via een eigen PR-bureau. Na tien jaar Whizpr te hebben geleid, waar in totaal achttien mensen werkten, wilde ik wat anders doen. Maar ik wist nog niet precies wat. Die stap werd mede ingegeven door het feit dat twee collega’s het bureau graag wilden overnemen. Dat was de kans die er lag.

Na de verkoop heb ik eerst een aantal dingen gedaan die ik altijd al had willen doen, maar waar ik nog nooit aan toe was gekomen. Er lag nog een hele stapel boeken om te lezen, ik heb een cursus Italiaans gedaan. Op een gegeven moment kwam ik erachter dat ik het boeken lezen echt aan het afvinken was en dat ik weer iets wilde doen. Ik besloot toch weer voor mezelf te beginnen, maar dan zonder personeel. Want vrijheid was nu belangrijk: ik had tien jaar lang de kar getrokken, dat wilde ik niet direct inruilen voor een nieuwe kar. Ik wist ook dat ik in de communicatie wilde blijven, welke vorm precies was nog onduidelijk.

[gotcontent]

Food for Text meets GotContent (2)

Gaandeweg is mijn werk bij GotContent een mix geworden van social media- en online-projecten aan de ene kant en traditioneler PR-werk aan de andere kant. Ik adviseer bijvoorbeeld klanten over social media en voer die plannen deels zelf uit. Voor een klant schrijf ik een dagelijks blog. Ik houd de Twitterfeed voor een aantal organisaties bij. In weer andere projecten gaat het vooral om het onderhouden van mediarelaties en het schrijven van persberichten en referentieverhalen.

Dat is de ruimte waarin ik me nu begeef. Maar het is voor mij nog niet heel duidelijk waar ik over twee jaar sta. Ik heb in zekere zin de luxe dat ik door de verkoop van Whizpr financieel speelruimte heb. Ik pak een aantal projecten op die commercieel interessant zijn en ik combineer dat met projecten die inhoudelijk leuk zijn om te doen en wat minder opleveren.

Klanten kiezen voor mij omdat ik een enorm netwerk en veel kennis en ervaring heb in de informatietechnologie. Ik kan zelf heel snel technische teksten omzetten in iets wat voor de doelgroep relevant is.  Als er ergens een nieuwe computer wordt aangekondigd, of software met toeters en bellen, dan is het belangrijk om die toeters en bellen niet alleen te benoemen, maar ook uit te leggen wat ze betekenen voor de gebruiker.

Die kennis en ervaring zijn echter ook mijn valkuil. Mijn doel is om ook buiten de IT-wereld actief te worden. Maar uit de IT-hoek komt de business vrijwel automatisch op me af. Voor alles daarbuiten heb ik dat streepje voor niet, zoals de voedingsmiddelensector en terreinen uit het groene, Wageningse domein – waarin ik meer zou willen doen.

  Zo’n comfortzone is natuurlijk prachtig, maar je vernieuwt niet als je daarin blijft zitten. Buiten die zone begin ik in zekere opzichten op nul. Een erg leuk en nieuw project is het Ministerie van in Onbruik Geraakte Zaken. Drie kunstenaars zijn dit initiatief in 2011 al gestart. Ze hebben wel een website, maar niet de tijd om daar heel veel promotie in te stoppen. Ik had het idee dat daar via social media meer mee moet zijn te doen. Zo betreed ik nieuwe paden. Het levert leuke reacties op en een nieuwe groep mensen en contacten. Daarnaast kan ik heel gericht nieuwe ervaring opdoen, met Facebookadvertenties bijvoorbeeld.

  Mijn leukste project was de introductie en ondersteuning van de Facebookpagina van de buitengewone varkens. Die varkens lopen buiten in het bos. Het leuke aan dit project was dat er nog niks lag. Je begint op een blanco Facebookpagina en een jaar later zijn er 1900 likes en heel veel donateurs. Het is leuk om dat te ontwikkelen en te zien groeien.

  Ik werk op een locatie die mij blij maakt en inspireert. Mijn kantoor zit in een monumentaal gebouw, een voormalig pand van de Landbouwuniversiteit (nu Wageningen University). Het ligt boven op de Wageningse Berg met een geweldig uitzicht over de uiterwaarden. Dat uitzicht heb ik weliswaar niet direct vanaf mijn bureau, maar ik hoef slechts tien meter te lopen. Met goed weer kijk je tot Nijmegen en Tiel. Dat is inspirerend. Ook is het een vrij grote ruimte die iets niet-traditioneels heeft. Het zou een straf voor me zijn om op een bedrijventerrein te zitten of ergens zo’n ‘cubicle’ te huren. Dan wordt het gewoon werk.

Vanuit mijn eigen studeerkamer werken, is ook niets voor mij. Ik ben relatief snel afgeleid en wil zowel naar mijn klanten toe, als naar mijn deadlines en projecten een bepaalde mate van professionaliteit uitstralen en garanderen. Voor mij helpt het dat ik een eigen locatie heb.

  Steeds meer tijd kunnen besteden aan online en social media, dat zou ik het allerfijnst vinden met GotContent, en minder aan bijvoorbeeld schrijfproductie. Dat laatste doe ik nog relatief veel. Want je kunt over content adviseren, sparren en strategieën uitdenken, maar op een gegeven moment moet het ook geproduceerd worden. Als je dat zelf vrij goed en snel kan, ben je ook vaak de aangewezen persoon om dat te doen. Vervolgens merk je weer dat – ook al kun je het relatief snel – het toch veel tijd en moeite kost om content te maken.

  In mijn carrière heb ik me bijna altijd laten leiden door dingen die op mijn pad kwamen. Eén keer heb ik heel bewust de keuze heb gemaakt om voor mezelf te beginnen. Dat was met Whizpr; al was het deels ingegeven door externe factoren: ik werd veertig en dan komt er zo’n ‘now or never’-gevoel. Ook wilde ik dichter bij huis werken. Dat was de aanleiding. Maar de reden was dat ik klaar was met verantwoording afleggen en het zelf wilde doen. 

[gotcontent]

Content is King! En vandaag in Wageningen ook eventjes omgekeerd. 

[gotcontent]

Kinnie, dé zomerdrank van 2014!

Goed, ik laat hem mij natuurlijk echt niet afnemen: mijn Daily Cappuccino. Maar nu de temperaturen buiten zomerse waarden beginnen te bereiken (sort of) wil ik jullie graag wijzen op hét zomerdrankje van 2014. 2014? Ja, want de echte trendsetters gingen vorig jaar aan de Aperol Spritz, en gezien de advertentie in de abri’s dit jaar, zal dat het zomerdrankje van 2013 wel zijn, voor zover je überhaupt van een zomer mag spreken…

Dus nu voor de echte voorlopers: here’s Kinnie!

Kinnie is de nationale trots van Malta. Het is al in 1952 op de markt gebracht door Cisk, de Heineken van Malta. In 1975 was Kinnie ‘de drank van het jaar’ volgens het Franse Comité International d’Action Gastronomique et Touristique. Ook kreeg het de L’Epi d’Or de la Qualité Internationale vanwege originaliteit en kwaliteit. Ik was in de meivakantie op Malta, en kwam daar voor het eerst met Kinnie in aanraking. Het is erg lekker. Het heeft nog het meeste weg van een Aperol met cola, dus iedereen die een alcoholvrije Aperol wil, is niet langer aangewezen op Crodino (die er ook op lijkt).  Dezelfde bitterzoete sinaasappelsmaak, en dan nog wat cola-bruis erbij.

Gek genoeg is Kinnie wereldberoemd op Malta en bij haar bezoekers, maar is het nauwelijks op het vasteland van Europa verkrijgbaar.  Nauwelijks zeg ik, want er is een bedrijfje dat Kinnie hier importeert.

Het bedrijf achter de import van Kinnie in Nederland is overigens een bijzondere onderneming. Het doel van de onderneming is om met een commercieel product middelen te verwerven voor een fonds. Met dit fonds worden maatschappelijke (buurt-) projecten financieel ondersteund. Daarnaast discrimineert het bedrijf bij de aanname van medewerkers: Kinnie Nederland werkt zoveel mogelijk met mensen met een handicap. Het bedrijf is een initiatief van vertegenwoordigers van stichting SOOZ – expert in opzetten van bewonersinitiatieven en ondernemend welzijnswerk – en Yardmen bv – een commerciële onderneming met als missie ‘have fun, make money, change the world’.

Op de internationale Facebookpagina van Kinnie gebeurt overigens weinig meer dan liefdeverklaringen van de fans. Geen posts van Kinnie zelf, maar toch 9000 likes. De Nederlandse Facebookpagina doet het met 153 likes dan niet eens zo slecht. Online kun je Kinnie bestellen, maar je kunt ook zelf gaan afhalen in Amsterdam. Hoe leuk is dat? Hip en trendy zijn, en tegelijkertijd ook nog eens een goed doel steunen.

Ik zeg: Malta, douze points! Laat die zomer maar komen… (seriously!)

[gotcontent]

Booth Babes 1.0 en 3.0

Vanmorgen ben ik bij een van de weinige Nederlandse presentaties geweest. Jeroen van Eck vertelde een goed gevulde zaal " How SXSW made me quit my job". 

Hoe de aanstekelijke energie en enthousiasme van het festival je kunnen doen inzien dat je in je huidige baan echt niet op je plek zit. Zijn vorige werkgever vond SXSW maar zo-zo. Zijn huidige werkgever, Mangrove, is op SXSW met een delegatie van 12 mensen. Zoek de 12 verschillen... 

's Middags maar eens de beursvloer opgegaan.  De Dutch Fellows hebben een klein standje maar compenseren dat met zeer hoog gehakte dames in pseudo Nederlandse klederdracht. Beurs Booth Babes 1.0, maar het werkt nog steeds. Het gaat immers om aandacht? De stand is ook niet bedoeld om serieus business te doen met mensen uit het gangpad. meer een centrale plek om af te spreken. De stand naast ons moest het doen met een zeer robuuste Guardian Angel die de Cloud bewaakt. Trok zeker zoveel bekijks als de Nederlandse dames. 

Leukste vond ik echter de Booth Babes nieuwe stijl (3.0) van Beam.

Een beetje vergelijkbaar met de eerder genoemde dame van 3M, maar dan flexibeler. de 'dames' kregen terecht heel veel aandacht. Speciaal voor Marketingtribune vroeg ik Deborah naar haar leven als moderne Booth Babe. 

[gotcontent]

De hoofdstad van de Amerikaanse staat Texas, Austin, is het jaarlijkse decor voor het grote South by Southwest festival. Met alles wat er nieuw is in digitaal, interactief en film. Opvallend is hoeveel Nederlanders er altijd op deze conferentie afkomen. BNR's correspondent in de VS, Reinout van Wagtendonk maakte er een reportage over:

Ward van Beek is er dit jaar ook weer bij. Hij heeft het nageteld: Nederland staat op de zesde plek wat betreft het aantal South by Southwest deelnemers, met slechts een handjevol minder dan Duitsland. De grootste vier landen zijn, uiteraard, de VS, het VK, Canada en Australië. Van Beek, eigenaar van het bedrijf Got Content?, gaat vooral naar Austin om er nieuwe ideëen en inspiratie op te doen: “Het is een grote happening, het is daadwerkelijk een festival. Zowel binnen, maar vooral ook buiten in de openlucht. Ik kom niet zozeer voor business, maar voor het mengsel van al die creatieve mensen bij elkaar.”

Zie ook: http://www.bnr.nl/nieuws/111034-1303/nederlands-feestje-op-south-by-southwest-festival

[gotcontent]

Marketing met Ashton Kutcher

De eerste dag, bewolkt, 22 graden, en SXSW komt langzaam tot leven. Mij is verzocht vooral te kijken met het oog van een marketeer, en dat is hier niet heel moeilijk. Natuurlijk heeft het programma inhoudelijk marketeers genoeg te bieden, maar als je een stapje terug zet, is ook het hele festival zelf een marketeersparadijs. Of marketeers-hel, net hoe je het bekijkt. 

Paradijs omdat alles kan en mag. Old (very old) school instrumenten als "Badges, Posters, Stickers, T-Shirts" -dertig jaar geleden al (!) als song uitgebracht door Dire Straits (US version only!) -  zijn nog steeds uiterst populair hier. Zo populair zelfs dat lantaarnpalen en bomen omwonden worden met plasticfolie om alle stickers op te vangen, zodat dat deze elke dag makkelijk verwijderd kunnen worden. 

Oude instrumenten, gecombineerd met andere golden oldies als beschilderde busjes en autos' en ' free drinks' concurreren met virtual reality, bluetooth, QR codes en de virtual hostess van 3M. Die laatste dame was geen echt hologram, maar desalniettemin angstaanjagend echt. Ze kijkt je voortdurend aan en toen ik even van een afstand keek, vroeg ze me zelfs dichterbij te komen.  Zo makkelijk kan het zijn, nieuwe contacten maken... 

(Marketeers-hel is het overigens ook, omdat de concurrentie om aandacht en eye-balls moordend is.) 

Mopperen

Wat verder opvalt: het is weer drukker dan vorig jaar, met iets meer sessies die al vroegtijdig vol zitten. Dat kan ooit nog wel eens een issue worden want ik hoorde meerdere mensen daarover al wat mopperen. 

  Waar niet over gemopperd wordt zijn de talloze Food Trucks, het equivalent van de Nederlande snackkar, maar dan in meer dan 100 varianten. Allemaal met eigen specialisatie en erg succesvol. van burrito's to BBQ, van ijsjes tot en met Cupcakes. 

  De sessies

Vandaag eerst maar eens een fiets gehuurd, om in het centrum flexibel van A naar B te kunnen. Daarna vooral wat rondgelopen en een drietal sessies bezocht. 

  Tim Berners-Lee  Tim Berners-Lee, de grondlegger van het Internet was ok, maar krijgt een beetje een 'mad scientist'-uitstraling. 

Chris Anderson en Elon Musk (PayPal, Tesla en SpaceX) Erg goed vond ik het gesprek van Chris Anderson met Elon Musk, de mede-oprichter van PayPal, Tesla (elektrische auto' s) en SpaceX, werkend aande eerste marslanding. Een indrukwekkend gesprek, met een indrukwekkende man 9 die tussendoor ook nog eens heeft meegeholpen vijf kinderen te maken) . En na drie keer een raketlancering te hebben te zien mislukken (met alle gevolgen van dien) probeerde hij het gewoon een vierde keer... Nu lukte het wel. Maar alleen al het optimisme en de drive om na drie mislukkingen gewoon een vierde keer te proberen. Geweldig!

  Chuck Lorre en Ashton Kutcher De sessie met Chuck Lorre viel wat tegen, ondanks de aanwezigheid van Ashton Kutcher, de vervanger van Charlie Sheen in 'Two and half man'. Een komische serie schrijven betekent nog niet dat je ook zelf hilarisch bent. Toch werd zijn nieuwe boek dat hij terplaatse signeerde ( 'What doesn't kill us makes us bitter') tegen een prijs van 110 dollar goed afgenomen. Ook dat is marketing...

[gotcontent]

Too Much Information

Dat is wel van toepassing op South By South West. Of, in de taal van SXSW: TMI. Die veranderende taal was het onderwerp van een aardige paneldiscussie: “Slap my Words up: Language in the Digital World”. Hoe ver moet je gaan in het aanpassen van je taalgebruik om je doelgroep te bereiken? Kun je je als bedrijf veroorloven heel populair te gaan schrijven, in SMS-taal, of kun je beter formeel blijven? In B-to-B (ook zo’n afko) is het verstandiger wat formeler te blijven, en ook te letten op je grammatica, maar in B-to-C is dat al heel anders. Hier werd ook het voorbeeld aangehaald van Nigeriaanse oplichters die expres taalfouten in hun mails gebruiken om de doelgroep beter aan te spreken. En gezien hun succes werkt dat. Conclusie was ook dat tikfouten wel kunnen, maar taalfouten niet. En dat herstellen van tweets alleen kan als er nog geen retweets zijn of antwoorden op de tweets. Als dat wel zo is, kun je het beter laten.  En de verschillende manieren waarop je 'Hey' kunt schrijven en interpreteren...

Boeiend was ook David Carr, journalist van de New York Times, die betoogde dat er wel degelijk een markt lijkt te zijn voor betaalde informatie en echte journalistiek, mits het goede diepgaande verhalen zijn. Gewone informatie en nieuws is er in overvloed, dus daarvan zakt de prijs naar nul. Daartegenover staat de prijs voor aandacht, die stijgt alleen maar. NYT verdient nu meer aan abonnees dan aan adverteerders.

En dat die aandacht waardevol is, en lastig te verkrijgen en vast te houden, blijkt ook vandaag weer uit het bombardement van indrukken en boodschappen die je op SXSW te verwerken krijgt. De stickers op foliebeklede lantaarnpalen had ik het al over, maar nu heb ik er een betere foto van. De kracht van reputatie en word of mouth wordt goed zichtbaar bij de foodtrucks. Een twintigtal foodtrucks staat bij elkaar op een parkeerplaats, en je kunt in een oogopslag zien wie het beste eten heeft, daar is de rij gewoon het langst (of het is de minst efficiente, maar dat geloof ik niet). Leuk vandaag waren de ‘location based ice pops’ (van lokale producten)  en de cabbage girls van de ‘Be Green go Vegan!’ campagne. En daar tussendoor dan nog een ouderwetse protestoptocht voor homo-rechten, want niet in alle opzichten loopt de VS voorop... Andere opvallende zaken waren de oplaadstations voor mobieltjes, volledig op zonne-energie, en de oplaadkastjes van AT&T. Die zou ik op elke beurs wel willen zien. 

Net zoals de beschikbaarheid van WiFi: Nagenoeg overal, in elke locatie en elk restaurant is er gratis, open WiFi. Wat een luxe. 

  ‘s Avonds nog even langs een honderdtal TV-kanalen zappen, waar reclame bijna de helft van de tijd vult.  Eentje die mij erg opviel was die voor een medicijn, Cymbalta, onder meer in gebruik tegen depressiviteit. Ik ben blij dat zulke reclames bij ons niet mogen. De commercial is misselijkmakend zoet in de gekozen sfeerbeelden, maar het meest opvallend is de enorme, wettelijk verplichte opsomming van risico’s en bijwerkingen, die ongeveer driekwart (!) van de commercial in beslag neemt. Wie koopt dat dan nog, vraag je je af... Ook dat is marketing in de US.

[gotcontent]

South by Southwest (SXSW) een beetje een Hollands feestje

(dagelijks verslag op Marketingtribune)

Deze week is het zo ver. Op 8 maart begint officieel 'South by Southwest' (SXSW) het grote multimediale festival in Austin, Texas en het festival waar Twitter en FourSquare zich voor het eerst presenteerden. SXSW is een film-, muziek- en (interactive) ondernemersfestival dat jaarlijks meer dan 100.000 mensen weet te trekken. Alleen het Interactive-deel heeft al meer dan 25.000 deelnemers. 

Vorig jaar was ik er voor het eerst. Grote verhalen gehoord, en vol verwachting trok ik de eerste dag naar het Convention Center in Austin. Het was een grote teleurstelling: het regende, het Convention Center was vooral druk en chaotisch, beetje muf van alle natte mensen en niets straalde ook maar enig festivalgevoel uit.

Relaxed

Dat veranderde echter allemaal toen de zon begon te schijnen. Het leek net alsof Austin toen pas open ging. In no time waren de straten veranderd in openlucht restaurants, bars, muziekpodia, meet-ups en pop-up stores en events. De sfeer was uiterst relaxed, en heel het centrum van Austin was opeens SXSW. 

  Fellows Nú begreep ik wat er zo bijzonder was: de mix van innovatie, enthousiasme, cultuur en goed eten en drinken, bij een temperatuur van 25 graden. En op elke straathoek een feest of een borrel. Letterlijk. Eén van die straathoeken was een bar die voor het hele festival afgehuurd was door de Amsterdam Fellows. Een poel van verderf, maar goed bezocht, door Nederlanders zowel als buitenlandse bezoekers. Een soort Holland Heineken House. 

  Dit jaar, om ook Rotterdamse deelnemers niet teveel voor het hoofd te stoten, is de club omgedoopt tot Dutch Fellows, maar het concept is ongewijzigd: een uitvalsbasis voor de deelnemende fellows, waar ze kunnen eten, drinken, meeten en feesten. 

  Hollands

Dat hele SXSW lijkt overigens wel een Hollands feestje. In aantallen deelnemers neemt  Nederland, met 202 officiële inschrijvingen, de zesde plaats in. We moeten alleen de VS, UK, Canada, Australië en (nipt) Duitsland voor laten gaan. De Duitse delegatie telt 223 deelnemers, de Belgische 27.

  Verslag En waarom Nederlanders het dan zo leuk vinden? Vanwege de feestjes? Of omdat er zoveel te zien en te beleven is? De komende dagen zal ik hier op MarketingTribune een paar keer verslag doen van het event. 

Wordt vervolgd!