gulhayat

[gulhayat]

Bir hayale inandım ben. Ama öyle gerçekçiydi ki, dokunabiliyordum. Nefesin, tenin, kokun, gözlerin… hepsi gerçekti çünkü. En gerçeği de kalbin. O hırçın, her şeye kafa tutan çocuğun içindeki o masum kalbi gördüm ben.

Ruhuna aşık oldum, tenine dokunurken. Sarhoş etti beni bu uyum. Üstelik ilk andan beri ezelden tanıyormuşum hissi…Denememek, karşı koymak imkansızdı. Ve bu yüzden, tüm rağmenlere rağmen, iyi ki…

[gulhayat]

Sen hiç böyle sevdin mi birini?

Onsuz nefes alamayacak kadar şiddetli bir şekilde?

Ona dokunmadan yapamayacağını anladığın gün,

Hayatın alt üst olmuştur, ama savaşmak

artık nafile.

Yakalanmışsındır aniden aşk’ın o acımasız ağına,

Üstelik pişman değilsindir, ve tüm bildiklerinin inadına,

Yaşamak istemişsindir, ve dokunmak o masaldaki aşk’a…

Sevdim, hem de senin tam anlattığın gibi, delice,

Yandım ve yaktım da, ölçüsü asla tartılamayan aşk’ın ateşiyle.

[gulhayat]

Ve herkes acısıyla baş başa kalır nihayetinde. Kalbinde taşır gözyaşına dökemediklerini. Ve acıyı hissedebilmek için illa ağlamak mı gerekir? Haykırmak mı yada, yaralarını görebilmeleri için?

[gulhayat]

Öyle birini sev ki, düşüncesi bile beynini uyuştursun,

Nefesin kesilsin adı dilinin ucuna geldiğinde.

Öyle birini sev ki, ola ki karanlıklarını görecek olsan dahi,

Mertçe “yanındayım” diyebilmene değsin.

[gulhayat]

Bazen bitirmemek için gitmek gerek,

Tam da ortasından yırtmak bilerek.

Konuşmak istediğinde susabilmek,

Belki aşk dediğin tam da budur.

Kalbin temizse hisseder sevildiğini,

Ruhun duyar tüm söylenemeyenleri.

Sorgulamak ne zamanı, ne de yeri.

Belki aşk dediğin tam da budur.

[gulhayat]

Bazı şarkılar yalnız dinlenir,

Bazı kitaplar okunmadan bitirilir,

Tadı damağında kalan aşklar gibi,

Tıpkı senle ben gibi.

Ne kalırsın tam işte, ne de gider,

Kaçarsın kafandakilerden.

Ruh aldanmaz ama, bedene inat,

Arar durur vücudun aşık olduğunu.

Yüzlerce bedenlerden geçse bile,

Haz veremez başka ruha dokunmak.

Gittin aslında, yokluğun var bir tek,

Bir de kokun, beynime kazınan.

[gulhayat]

Yanmak bazen de yakmakmış, sevgili.

Yoksa bunca güzelliği yaşarken,

Sevgimiz kurtarabilmeliydi bizi.

[gulhayat]

Tutunacak bir dal arıyorken ben,

O gün çıktın karşıma aniden.

Aklım sırrını çözmeye çalışırken,

Ruhuma tanıdık geldin ezelden.

Huzuru bulmak isterken sen,

Kalbimi açmıştım sana ben.

İlk bakışta aşkı beklerken.

Bir şiir geldi , tanıdık maziden.

[gulhayat]

Karanlık ve soğuktu hep sokaklar,

Yalnızlık kaderimdir dedim yürüdüm.

Ta ki yolum yoluna rastlayana kadar,

Fethetti kalbimi o güzel gülüşün.

[gulhayat]

Gönlümün çiçek açtığı yerdeyim,

Tam da yıllardır beklediğim gibi.

Ne bir eksik var, ne fazlası.

Bir kelebek kondu kalbime,

Efsunladı ruhumu dokunuşuyla,

Ben sustum, o yine beni anladı.

[gulhayat]

Aşk’a en çok İstanbul yakışıyordu,

İstanbul’a da şüphesiz ki- aşk.

Bana bütün ezberlerimi unutturdu,

Güvenmeyi öğretti, yavaş yavaş.

Aşktı bu sefer gelen, tanıdım;

Kış günü baharı getirmesinden anladım.

Beklenmedik bir anda üstelik, ansızın,

Yavaşça dokunuyorum, sakın kaçmasın.

[gulhayat]

Dokunmaktan sakındığım, kırılma,

Kaybolma, kal biraz mısralarımda.

Cam parçaları birleştirir gibi,

Yavaşça dokunuyorum, sakın kaçma.

Yaşamam lazım, hissedebilmek güzel,

Yakaladım o tadı, ödesem de bedel.

Ben ilhama susamış bir şair,

Sen şiirim ol, hayatıma gel!

[gulhayat]

Aşktan fazla bir beklentim yok aslında,

Mürekkebi bitmiş bir kalem bıraksın bana…

[gulhayat]

Hayallerimin peşinden gitmek,

Seni bulmaktan mı geçmeli illa ki?

Seni rüyalarda olsa bile görmek;

Yetiyormuş bazen halbuki…

[gulhayat]

Yazabilmenin bedeli ne çok ağırmış meğer.

[gulhayat]

Yeni “ben”de kayboldum, anne

Yürüdüğüm yolların hepsi çıkmaz sokak.

Şu küçük kızın elinden sen tutsan yine,

Korkmam karanlıktan, beraber dolaşsak.

Sen hep anlattın; ben dinlemedim, anne

Hayat dediğin öyle basit değilmiş meğer.

Sayfalar yine bomboş, ne yapsam nafile;

Kolay olmasın,razıyım. Bana bir yol göster.

[gulhayat]

“Sen kimsin?” diye sormak geliyor içimden.

Tanımıyorum o gözleri; yabancı gülümsemen.

Uzak yollar, uzun yıllar yormuş sanki bedenini,

Unutmuşsun ruhunun kelamla beslendiğini,

O kağıda döküldükçe, senin yenilendiğini.

Sevmek mi? Anladım ki , bildiğimden zormuş,

Ve insan , meğer, bildiği kadar sevebiliyormuş.