havetowriteitoff

[havetowriteitoff]

Ik voel me soms zo woedend. Ik kan het niet eens plaatsen, waar het vandaag komt, waarom het soms zo erg is.

Alleen dat ik het zo fucking oneerlijk vind. Alleen dat ik er echt klaar mee ben om deze stenen in mijn maag mee te dragen. Om te moeten dealen met het duistere gevoel in mijn hart.

[havetowriteitoff]

Ik heb dezelfde ogen, dezelfde haarkleur en dezelfde lippen als jij.

Ik heb dezelfde humor, dezelfde manier van onrust en in mijn nek groeit mijn haar op dezelfde manier in een puntje.

Ik heb dezelfde liefde voor koken en voor fotografie. Ik heb dezelfde gevoeligheid en dezelfde zachtaardigheid als jij.

Maar dat is niet hetzelfde, ik kan ze in mijzelf herkennen, maar eigenlijk wil ik gewoon dat jij er bent. En wil ik ontdekken wat er nog meer is. Leren van je wijsheid, praten over je leven en de dingen die je hebt gedaan en nog wilt doen.

[havetowriteitoff]

Bijna 2 jaar geleden, dat was de laatste dag dat ik je een knuffel gaf.

De rauwe allesoverheersende pijn is wat scherp geworden, maar het is er nog steeds. Het zit dieper, is stiller en zit verweven in mijn dagelijkse leven.

Toch kan het me zomaar weer overvallen, ookal merk ik dat ik er van weg probeer te rennen. Ik probeer een diepere betekenis te vinden in dingen die niet altijd dieper zijn.

Je bril is stukgegaan, is dat een teken van jou dat ik het niet goed doe? Of was het gewoon een ongelukje waar verder niks achter zit...

Jou missen voelt na twee jaar wat minder als een pijnlijke, open wond. Het voelt langzaam maar zeker meer als een litteken dat ik altijd met me meedraag. Want mijn liefde voor jou, dat zal altijd blijven. Ik moet alleen nieuwe manieren vinden om er vorm aan te geven.

[havetowriteitoff]

In spiegel vind ik jouw ogen die me terug aankijken. En dat is de enige manier waarop je dat ooit nog zal doen. ik mis je pap.

[havetowriteitoff]

alles in mijn lichaam schreeuwt: dit mag niet de waarheid te zijn. ik leef in een nachtmerrie. Een waar geen einde aan komt. Een waar je niet meer wakker van wordt.

[havetowriteitoff]

All my grief says the same thing - this isn't how it's supposed to be. And the world laughs, holds my hope by my throat, says: but this is how it is.

Fortesa Latifi

[havetowriteitoff]

Zelfs eeuwige tranen lijken niet genoeg om dit verlies te verwerken. de pijn is minder frequent, maar nog even intens en diep.

ik wil niet zonder jou.

het voelt alsof ik naar huis wil, maar er geen thuis meer is.

[havetowriteitoff]

Jarig

Een dag waarop de slingers hangen, waarop iedereen vrolijk hoort te zijn.

Maar het voelt voor mij onaf. Het voelt als een gemis

Nog een jaar ouder, nog een jaar zonder jou.

Ik wil niet verder gaan. Ik wil de tijd stoppen en terug. Terug naar een leeftijd waar jij nog bent. Terug naar een tijd waar ik je nog kan opbellen.

28 jaar en al 2 verjaardagen zonder jou.

Dit mag niet. Dit hoort niet.

Ik mis je. Jou als persoon en uberhaupt om een vader te hebben. 

Waarom is het leven zo ontzettend oneerlijk?

[havetowriteitoff]

mijn verdriet lijkt lichter, op momenten kan ik lachen en er even niet aan denken.

Dan slaat het weer in als een bom: het besef, de rouw, de pijn.

wanneer is dit verdriet eindelijk voorbij?

[havetowriteitoff]

more on grief. the symptoms.

the feeling overwhelming you at random times of the day, without warning. suddenly you are stuck crying and gasping for breath.

your stomach cramps every time you think about them. it makes you want to vomit. nothing really helps and it can kill your appetite.

you are constantly tired, no amount of sleep seems to be enough. you could sleep for a thousand years and maybe you wish you could.

no matter what you are doing and how happy you are, they are always on your mind. you ruminate and ruminate if there was anything you could have done differently. you think about all the things you should have done.

grief alienates and isolates you. it feels like people can’t understand, there is no right words to calm you down.

you will hate yourself for this but sometimes you feel so powerless you wish you would have never been put in this situation. even if that means never knowing that person. you don’t really mean it though you are just desperate.

you can grieve people that are still alive

your grief can project in other things and situations. your mood can drop quickly. you can overreact or be aggressive and abrasive. this alienates you further

people will tell you to distance yourself. you cannot.

feel free to torment your blorbos with this

[havetowriteitoff]

Droom

Het was geen leuke droom. En hij leek ook niet op de waarheid. Je hield dingen achter je was telkens in je eentje naar de auto en daar halve broodjes aant opeten. 

Ik zat in dr auto achterin met tu en naomi en ik schaamde me. Schaamde me voor mn situatie en wilde gewoon naar je toe. Jij was nog thuis. Ik werd eerst afgezet en ik wilde met je bellen om het erover te hebben en te praten, maar je deed voordat ik kon bellen alsof er niks aan de hand was. je had de auto schoongemaakt en de mat verplaatst. 

Ik denk dat het te maken had met de keer dat ik op de auto connecten toen he nog leefde en dat je sad songs aann het luisteren was als afspeellijst. Je klikte het snel weg en sprak er niet over. Ik had zo graag gewild dat je me meer had meegenomen in je verdriet, in je emoties en in je gevoel. Ik denk dat het ins beide wst lichter had laten voelen.

Ik had zo graag die zondag toen je overleed nog met je willen praten. Ik had er op gehoopt, zelfs een beetje op ingesteld. En toen was het te laat…

[havetowriteitoff]

I breathe, but I can't catch my breath...

[havetowriteitoff]

Ik voel me jaloers, jaloers op anderen die een ouder zijn verloren, maar waar ze een zoveel gezondere relatie hadden tot emoties en verdriet.

Moeders die openlijk zeiden; ik hou van je en ik ga je missen als ik er niet meer ben.

Vaders die het verdriet accepteren en het met open armen ontvangen.

We voelen soms zo disfunctioneel.

M'n moeder praat niet, m'n zus staat zichzelf niet toe te voelen. En ik? Ik verdwijn langzaam maar zeker in mijn verdriet. Ik kan alleen maar van de zijlijn staan toekijken, toekijken hoe we als gezin aftakelen, verdwijnen en bezwijken. En ik kan er niks aan doen.

[havetowriteitoff]

It is hard to describe loss to someone who has never experienced it, impossible to explain all the ways it changes you. But for those who have, not a single word is needed.

[havetowriteitoff]

Er zijn nog zoveel open einden.

Er zijn nog zoveel van onze verhalen onafgemaakt.

[havetowriteitoff]

Een jaar geleden zat ik in de auto, met een lichte knoop in mijn maag. Verstrengeld met een stukje enthousiasme. Ik had zin in vandaag. Maar ik was ook een tikkeltje nerveus.

Ik was gisteren nog bij je langs geweest, waar we al even hadden gepraat. Zoals we dat toch altijd samen goed konden.

Dat begon vroeger al. Ik stelde je elke vraag die ik maar kon bedenken. Toen vooral omdat ik niet wilde slapen, en ik je zo nog héél even langer bij me kon houden. Want als jij er was, hoefde ik me geen zorgen te maken over het monster in de kast.

"Papaaa, hoe groot is de wereld?"

"Pappaa, wie was je allereerste vriendinnetje?"

"Papppaaa, ben jij ook wel eens bang?"

Om 11:00 uur hadden we afgesproken. Iedereen zou naar de boot gaan en ik zou met jou thuisblijven. Om voor je te zorgen en op je te passen. De thuiszorg zou langskomen en ik moest alleen helpen met het recht leggen van je benen of het recht gaan zitten.

En daarom dus dat stukje angst. Het ging niet zijn zoals vanouds. En het zou waarschijnlijk ook niet lang meer duren voor je er niet meer was. Juist daarom wilde ik zo graag echt nog even met je praten. Over meer dan alleen de kleine dingen, maar als je me nog iets te vertellen had over hoe pasta wordt gemaakt, dan had ik daar ook oren naar.

Maar dat gesprek is nooit gebeurd. En dat moment is er nooit van gekomen. Het mocht niet meer zo zijn.

Ik heb je alleen nog een onbeantwoorde knuffel kunnen geven...

[havetowriteitoff]

ik mis niet alleen jou, pap.

Ik mis het leven dat ik had. Ik mis het om me niet zorgen te hoeven maken over mam. Over haar verdriet en eenzaamheid.

Kon ik maar iets doen, maar het is zo machteloos, zo eindeloos.