histrionik-birisi - Tumblr blog

[histrionik-birisi]

Merhaba!

Tanışalım: Ben histrionik birisi. 🤗😒

1989 doğumlu, kendini yeni keşfe çıkmış, herhangi birine herhangi bir faydası dokunmayan işsiz bir mühendis, hayırsız bir evlat, kardeşin abilik yaptığı bir abla, sorunlu bir sevgiliyim.

Şu sıralar 24 saatin 36'sını yatakta bağdaş kurup uzanarak geçiriyor, geçmişte ne oldu, ne bitti yeniden düşünüyorum.

Aslında yolculuğum benim de herkes gibi bir psikolog koltuğunda başladı kendimle. Çok uzun zamandır farkındaydım bende bir şeyler bozuk, bende bir şeyler olması gerektiği değil. Bir çocuk gibi yaşıyor, bir çocuk gibi tepkiler veriyor, sorumluluk alma becerilerimi artık kullanmakta zorluk çekiyor ve ataletimi bir türlü yenemiyordum.

+ Ha, değiştin mi şimdi?

- Yok 🥸

Ama artık farkındayım! Çünkü bilirsiniz ki farkındaysanız farklılaşmanın farkını fark edersiniz. 🤯 Bilirsiniz ki farkında olmak, uyanık kalmak demektir.

Bu zamana kadar yetişme ve yetiştirilme dönemlerimde elimde olmayan sebeplerle bazı bilgiler yanlış kodlanmış mesela, bazı bilgiler hiç yok.. Mesela birinden yardım isteyemiyorum; acizlik, zayıflık gibi geliyor. Hep bir mükemmeliyetçilik savaşı.. Bunların hepsine teker teker geleceğim zamanla; ama özetle narsist bir anne, şiddete meyilli bir baba insana büyük zararlar veriyor, kendi gelişimini tamamlayamadan aile olabilmek mümkünmüş gibi.. Şelalenin dibindeki taş olup yıllarca aşınıyorsunuz, durmadan hem de, üzerinizde tonlarca yük, baskı, kaygı, yine baskı, stres, baskı demiş miydim? 🤔

Sonra bir gün;

-Benim bu şelalenin altında ne işim var?

diye soruyorsunuz kendinize. Geriye dönüp düşünmek istiyorsunuz, aklınızda geçmişe dair tüm travmalarınıza ait net bir bilgi yok; çünkü kendini koruma mekanizması devreye giren beyin ne var ne yoksa silmiş. Evet, orada bir anı var; ama detaylar?

Detaylar yok..

Ben şanslıydım; çünkü 7. sınıftan beri belirli aralıklarla tuttuğum günlüklerim hala duruyor. Kim olduğumu görebildiysem, farkedebildiysem artık ne oluyor ne bitiyor, onlar sayesindedir.

Derler ki zamanla enerjisi tükenen histrionik, biraz daha normal bir hayat sürebilirmiş.. Peh😒

Görüyor ve arttırıyorum: Şu depresyon, kabulleniş ve gerçek hayata uyum sürecini atlatabilenler için geçerli bu. Bu bir süreç, bu yol uzun, hayat boyu muhtemelen, yorucu da bu yol.

Ben vazgeçmemeye hazırım, peki sen?

Yanımda mısın?

Sen kimsin bana anlatsana?