ikarusunkanadi - Tumblr blog

[ikarusunkanadi]

3 yıl önce yazdığın sahaflı, "lafını önce gırtlağında pişir ki..." cümleli yazın hakkında daha açık bilgi verebilir misin? lütfen.

baktım, sahiden aradım ama bulamadım yazıyı, öte yandan hatırladığım kadarıyla bir metafor ya da alıntı yoktu yazıda; her şeyi olduğu gibi aktarmıştım. sahaf arada bana nasıl konuşulur, nasıl davranılır anlatmayı severdi. biraz da melankolik birisidir çoğu zaman. dediğim gibi -hafizam beni yanıltmıyorsa- olayı tam olduğu gibi anlatmıştım ve kurulan cümleleri olduğu gibi aktarmıştım yani daha açık olabileceğim bir şey hatırlamıyorum.

üzgünüm. 

[ikarusunkanadi]

şimdi anlatsam

bir boşlukta yakalamışım da

nefes almaya bile yetmeyecek bu süre

çünkü canını yakan pek çok şey gibi

çünkü kusmak istediğin şeyler 

ya da bir sigara dumanı gibiyim

çünkü hep bir yerlerdeyim

bazen ikindinin ıslak gölgesinde

ve çoğu zaman çirkin bir insan bedenindeyim

.

bazen hep bir yerdeyim

basık nefesli duvarlarla çevrili

yolun kenarında bir yerde

bir sandalye ve iki şişeyle

-biri boştur daima-

kendime bir şeyler söylerim

kendime bir şeyler söylediğimde pencereler titrer

ve duvarları delik deşik ederlerdi

mutfağın kesif kokusu nereye karışırsa karışır

ve dışarı çıkana kadar hayal kurmaya ara verirdik

yağmur yağardı bazen

bazen yağmurlu bir yerde iç geçirirdim

çünkü vardır ya güneş yükselir

ancak o saate kadar ben benim

.

bilmediğim bir yerde uyanalı 3 saat olmuşken 

yazıp yazmadığımı soran birisiyle aynı yerdeyim

[ikarusunkanadi]

S.İ.H.

yazmıştım, evime taşındığım hafta pencerede sigara içerken bir sarhoş geçmişti pencerenin önünden. gökyüzüne bakarak "tanrım çok yalnızım bari sen benimle konuş!" demiş, sonra küfredip gitmişti. 

bugün o sarhoş kapımı çaldı. bir arkadaşım gece bende kalmıştı, öğlene doğru uyandık, bir şeyler atıştırıp evden çıkacaktık. tam evden çıkmadan biraz saksafon çalmam gerektiğini düşündüm; bütün gün evde olmayacaktım ve pratik yapmam gerekiyordu. çalmaya henüz başlamıştım ki kapı çaldı. kapıyı açtım. adam karşımda duruyordu.

-o şeyi siz mi çalıyorsunuz?

-ben çalıyorum.

biraz tartıştık. o sırada mert de yanıma geldi. bir süre gerginlikten sonra adam ağlamaya başladı. 

-ben istiyorum! sizi dinlemek istiyorum ama o orospu karı...

içeri davet ettim adamı. zar zor yürüyordu, daha kapıya gelmeden alkol kokusunu alabildik. uzunca konuştu, özet geçeceğim:

-(...) kadın evde müzik açıyor dan dan! burası benim evim halbuki. ben sizi dinlemek istiyorum ama o başımın etini yiyor (...) boru diyor! ben diyorum ki "saksafon o" ama o boru diyor! (...) yeter artık dayanamıyorum terk edeceğim. istiyorum! onu terk edince size yardım edeceğim, eşya getiririm. 

evde bizden başka birinin olup olmadığını sordu, birazdan iki ev arkadaşım gelecek dedim. mutfağa seslendi "içeri gelebilirsin!" diye. "git bak" dedim, "henüz evde değiller."

"şimdi burada size bir şey yapsam nereye gideceksiniz?" diye sordu. merte baktım, kapının yanındaki odunlara odaklanmıştı, bacakları gergin ve hazır duruyordu. ben de vitrindeki bıçağı hedef aldım. "hiçbir yere" dedim. "burası bizim evimiz." adam tekrar ağlamaya başladı "orası da benim evim işte." bir şeyler daha anlattı. konuyla ilgisi olmayan insanlardan, iç karartıcı ne kadar şey varsa hepsini barındıran bir sürü hayattan bahsetti. 

bir saat kadar sonra, işe gideceğiz bahanesiyle kibarca kovdum onu evden. tekrar ağlamaya başladı "benim yüzümden geç kaldınız" diye. evden gittikten aşağı yukarı yarım saat sonra üst komşum kapıyı çaldı

-kapının önüne 20 lira düşürmüşsün kardeş.

[ikarusunkanadi]

Kronos

Omurga I (vera)

bugün hayatımda olan her şey/herkes, uzun boylu, kıvırcık saçlı, esmer bir kadının tek bir cümlesiyle hayatıma girdi. 

"kim açtı bu şarkıyı?" 

2009'un ilk aylarında, liseye başlayalı henüz birkaç ay olmuş, sınıfta bir şarkı açmıştım. sınıftan içeri daldı vera ve malum cümleyi kurdu. yanına gidip "ben açtım." dedim. o şarkıyı nereden bildiğimi sordu... sohbet uzadı.

paylaşabilecek çok şeyimiz ve pek çok ortak noktamız vardı. bir süre sonra beni arkadaşlarıyla tanıştırdı.

yaşadığım ilk uzun ilişkiyi benimle paylaşacak ve bir ilişki içerisinde sorumluluk almam gerektiğini öğrenmeme sebep olacak kadın da vera'nın o birkaç arkadaşından biriydi. 

bahar geldiğinde rimbaud, edip cansever, camus ve kundera'nın eserleriyle tanıştım. bu isimlerin, bana ben olurken ne kadar destek olduklarını tahmin edemezsiniz. buna daha sonra değineceğim. 

lisenin ikinci senesine vera'yla aynı sınıftaydık artık. o sıralar beraber fotoğraf çekmeye başladık. boş kaldıkça şehirde dolaşıp fotoğraf çekerdik. yeni müzikler keşfeder, oradan buradan duyduğumuz filmleri birbirimize önerip izlerdik. 

bir sene sonra tumblr hesabı almamı önerdi. 2011 yılının şubat ayında da beni bir tumblr buluşmasına davet etti vera. 

ister inanın ister inanmayın şu anda en yakın arkadaşlarım dahil, tanıdığım neredeyse herkes işte vera'nın daveti sonucu tanıştığım ankaralı tumblr kullanıcılarının etkisiyle hayatıma girdi. 

vera, tek cümleyle hayatımın gidişatını şekillendirdi.

[ikarusunkanadi]

Soracağım var,mektuplarla aran nasıl?

iyidir, iyiydi. bir kadına çok sık mektup yazardım hatta, nadiren ona verirdim bu mektupları ama yazardım. hala da her gün eve girerken posta kutusunu kontrol ederim faturadan başka bir şey gelmiş mi diye. gelmez. 

biraz uzattım kusura bakma, mektuplarla aram iyidir.

[ikarusunkanadi]

bugünler yarın bir değişik olacak

ve dünler zaten bugün çok değişik

.

tanrının planı

ve ayrılık şiirleri

ve şeker kutuları 

ve şiir kitapları

kışlık şehirler ve iç çamaşırları

ve daha pek çok zıkkımı kustuysam

-ya da pencereden atmak mı-

sevmekle değil

.

vakti geldiğinden öldü sirke sinekleri

ve vakti geldiğinden yürüyorum çoğu sabah

sevmek değil, istediğimden de değil de

-pencereden atmak belki de-

vakti geldiğinden yaşıyorum

.

ihtimal unutuyorum hani bazen

bazen hiç gözüm kaçmıyor yüzüne

merak edemiyorum 

hani etmiyorsam umursamamak değil

sevmek de değil de

unutuyorum bazen

öyle daha çok camdan bakmak gibi

uzaktaki ışıklar ya da pencere önü bitkileri

öyle 

-belki pencereden düşmüşsündür sen de-

.

sevmeden de değiştiyse bir şeyler

bir vakit sonra "kadının ölüsünü

bir bulantı cenazesi gibi kaldırdıkları için içimden"

hani çok insan birikmiş bin yıllarca

birileri seni - beni yaşamıştır

mutlaka

tek değil, ilk değil, son değil

hani bittiğinden değil de

ben nereden baksan yetmiş yılına şahit olurum 

belki daha az,

ondan bu acele

-kırık pencere önü saksıları belki de-

ve döndükçe kendime

ve kendime döndükçe her akşam kapıyı kilitlerken

anahtarı çıkarmayı düşünmüyorum delikten

-umudu kırmak ne fena- 

.

yüzümü yıkarken aklıma geliyor gibi

dişimi fırçalarken

aynadaki nota takılıyor gözüm

"kalp sehpa ayağı gibidir

nasıl olsa satmayacaksın kırılsa da

kullanmaya devam et."

ediyorum dişlerimi fırçalarken 

ve yüzümü yıkarken devam ediyorum

akşama kadar devam ediyorum

umut sehpa ayağına benzemiyor ama

-pencereye sığmadığından-

.

yalnızlık şarkısını birlikte seçmek kırdı kalbimi

kalbim denizde aşınan bir kaya gibi 

[ikarusunkanadi]

saat sabahın 6sıydı.

birkaç hüzünlü insan hüznümüz dışında bir şeylere tutunmak, hayatımızı daha düzgün bir hale getirmek adına sabaha kadar oturmuştuk. bir ara sigara içmek için iki katlı binadan çıktım. 

güneş henüz kendini göstermiyordu gökyüzü arkamda bıraktığım mavilerden birine bürünmüştü. arnavut kaldırımı sokağa uzandım. taşlar gittikçe soğuyordu ve gittikçe daha huzursuz hissediyordum; gökyüzü genişledikçe genişliyor ve bulutlar biçimsizlikten biçimsizliğe koşuyordu. bir sigara yaktım yattığım yerden.

iki kişi daha geldi. hayatımda tanıdığım en hüzünlü insanlardan biri, e.,  ayak ucumda, dinlediğim en güzel şarkılardan birini açıp dans etmeye başladı. ö. ise birkaç kozalak topladı. konuşmak istemiyordum; konuşacak bir şeyim de yoktu. çok da şiir okumuştum o gece. gözlerimi kapattım. 

e.'nin elinde bir kupayla yanıma yaklaşıp sıcak kahveyi hemen yanıma bıraktığını zannettim

-tam üç gece sonra aynı saatlerde  bana "hüzün müzün değil, herkes başka yerinden yakalıyor hayatı" diyecekti-

kendime eziyet ediyor gibiydim; uyumak ve biraz uyuşuk kalmak isterken bir yandan da hiç uyumayacağımdan emin gökyüzünü izliyordum. 

o akşam saat 10 gibi yanıma bir kazak, iki battaniye ve bir yastık alarak evden çıkmıştım.

-dört gün sonra aynı saatlerde o.'a "birinin yanında olmaya ihtiyacım var" derken gözlerim dolacaktı-

şarkı bitti, e. ve ö. içeri döndüler. yürürken ö. sigarasındaki son nefesi boşa harcadığı için pişman oldu. birkaç dakika daha orada yattıktan sonra kafamı kaldırdım. aynı hizada sarı bir köpek beni izliyordu. "ben... biraz yalnız hissediyor gibiyim" dedim. köpek yanımdan geçti ve arkasını dönüp bana havladı. yerimden kalkıp bir havuzun başına kadar takip ettim onu. 

-birkaç ay önce o havuzda bana çok benzeyen bir kaplumbağa vardı-

yakınlarda bir bank bulup oturdum. güneşi ağaçların arasından seçebiliyor gibiydim. bir sigara daha yaktım, midem bulandı. yürürken içtim sigarayı. küçük binaya girdim. e., i., ve ö., kafalarını kaldırıp bana baktılar. "güneş doğdu mu?" diye sordu i. 

çok zamandır gün doğumunu görmediğimi fark ettim. 

-iki gece sonra aynı saatlerde "gün doğumunu görebilmek için bir güneşe ihtiyacı var insanın" diyecektim birine-

kafamı sallayıp bir kahve aldım ve oturdum. birkaç gün durduramayacağım bir düşünceye kapıldım. 

-aşağı yukarı 84 saat sonra bilge, elini alnıma dokunup "ne kadar çok şey düşünüyorsun" diyerek ürkütecekti beni-

birkaç saat sonra daha yavaş konuşmaya başladım. 

bir gün sonra p.'le bir yaşama kaç hayatın sığabileceğini konuştuk

iki gün sonra e. bana kim olduğumu anlatacaktı. 

dört gün sonra o. bana yaşamış olmaktan bahsedecekti.

.

bu akşam bilgeye "şu sıralar ölürsem çok üzülürüm" dedim. nedenini sorduğunda bu kadar birikip, hüzünlenip, umudumu kaybedip yaşamaya devam etme şansım olmazsa yenildiğimi hissedeceğimi anlatamayacağımı fark ettim. bir şey söylemeyince "ne zaman üzülürsün?" diye sordu, konu değişti.

[ikarusunkanadi]

kavaklı meyhanede garson

bitirim halil olsam mesela

hani olmaz ya olsam da anlatacak bir şey arasam

onca müdavim arasında

hep sobanın yanında oturan adamı anlatırdım.

"sırtında paltosu, kucağında çantasıyla oturur masada

her an kalkacakmış gibi 

ve olmaz ya biraz sıcak olsa meyhane

işler iyi gitse ya da patronun misafiri gelse de 

sobaya 3 odun fazla kırsak mesela 

paltosunu da alır kucağına, öyle oturur

sanki paltonun üstünde sızıverecek

sanki paltosu masaya döküldü dökülecek

.

her akşam gelir ve her akşam hep gidecek gibi oturur masaya

paltosu sırtında, çantası kucağında

bir paket sigara çıkarıp masaya koyar

alışığımdır bitirim halil olduğum için

sarhoş olmaya para ödeyenlere

para ödediği için sarhoş olanlara 

ve nice meyhane ahalisine

alışığımdır

ama o sarhoş olmadığından para öder gibidir 

öyledir

ve hiç gülmez, hiç ağlamaz

hiç kafasını kaldırmaz masadan

-bir moloz yığını gibi gelir bana-

hep aynı rakıyı içer aynı bardaktan

hep aynı sigarayı yakar aynı kutudan

.

bazı adamlar ve bazı kadınlar gelip de masasına

sigara isterler bazen ya da ateş alırlar

o zaman hiç sesini çıkarmadan uzatır sigara paketini

ya da siper ederek elini, çakmağını yakar -aklımvalmaz bu hareketini

.

işte böyle şişenin sonuna kadar oturur masada

geldiği gibidir her zaman

-çoğu kez pişman girer meyhaneye-

kalkıp üstünü düzeltir bir de tabağı biraz kendine çeker ayağa kalkınca

biraz çekilir masadan, çantasını kavrayıp hesabı sorar

hesabı sorduğunda

ilk ve son kez duyarım sesini

.

geldiği gibi çıkar o kapıdan

ve o kapıdan çıkınca hafif titrer gibi olur"

.

derdim kavaklı meyhanede garson bitirim halil olsam

[ikarusunkanadi]

lafı kısa tutacağım

.

mahmutun öldüğü gün 

havadan mıdır mahmut öldüğünden midir bilmem

çok yaş aktı gözümden

hani bahçenin göbeğinde 

bir sabah sefası sürerken

güneş de daha ısınmamış hani

kapıdan bir zebellah girdi

"mahmut öldü salih abi"

"mahmut öldü" dedi

yok dedim ölmez

mahmut yahu mahmut

mahmut ölmez

.

mahmutun öldüğü gün teknesini ben yıkadım

dalga çoktu o gün

o gün dediğim mahmutun öldüğü gün 

havadan mıdır mahmut öldüğünden midir bilmem

o kanı silemedim bir türlü güverteden

.

denizin de kumuna hiç alışamadım ben

incir kokusunu da denizin kumuna tercih ederim

çocukken vatoza bastığımdan mı

yoksa mahmut öldüğünden mi bilmem

şöyle ayağımı denize değdirmem

biz akşamları düşmemek için birbirimize tutunarak yürürdük mahmutla

öyle sarhoş olup da yolumuzu şaşırır

bir sokakta sızıp kalırdık

biz bütün bu kasabayı bir dünya etmiş 

işte o dünyanın ortasında sofrada öyle kalırdık

mahmut ayağını denize sokardı hep onu hatırlıyorum

arada hanım onu yemeğe çağırırdı onu da hatırlıyorum

mahmutu hatırlıyorum da yüzünü hatırlamıyorum

mahmut çirkin olduğundan mı

yoksa mahmut öldüğünden mi bilmem

bir fotoğraf bile çektirmemiştir yaşarken

.

saliha çay getir gençlere

.

işte bir gün yani mahmutun öldüğü gün

kimseyi suçlayamadım

mahmutun öldüğünü anladım da

yok dedim mahmut kimseyi öldürmez

hele mahmutu hiç öldürmez

mahmutta biraz salih vardı 

biraz saliha vardı 

sevdiği bir kadın vardı çok zamandır

hani içinde biraz o vardı

mahmut kendini öldürürken bile

koskoca bir dünya vardı içinde

ben öldüm demek istediğinden mi

yoksa mahmut gerçekten öldüğünden mi bilmem

teknesini limana çekmiş de öyle vurmuş kendini

yahu olacak şey mi bu şimdi

ya da o gün olacak şey miydi

.

mahmutun öldüğü gün saliha çamaşır asıyordu

"saliha" dedim "dur"

.mahmut kendini vurmuş

inanmadığından mı 

yoksa inandığından mı

korkuyla yerinden sıçradı da masaya çarptı

iki fincan düştü yere 

biri kırıldı

.

işte o gün buralar...

afedersiniz çocuklar

saliha! içeride kırlangıç var!

[ikarusunkanadi]

çekinmezdim

sokaklar çok büyüktü bir zamanlar

çaylak kafa çıplak ayak yürümek vardı gönlümde

bir insana yüz kilometre uzakta 

bir metre karın altında

çay yapmayı hayal ederdim her gece

ve çekinmezdim

yatağımı deniz kıyısına atmış 

uykuya dalar gibiydim büyüyünce

bir sıralar bir metre karın altında

çay yapmayı hayal ederdim her gece

kelimeler kifayetsiz 

şiirler kafiyesiz olmazdı bir sıralar

ve ben çekinmezdim düşmekten

ranzanın tepesinde uykuya dalarken

hayal kurarken bir ağacın üstünde 

ya da everest tepesinde hayalimin en uzak günlerinde

bir büyümek gibi görürdüm öğle vaktini

ve sokaklar çok büyüktü yemin ederim! 

bir başı göğsünü kesmiş ayyaşlar 

diğerini gözü pek arkadaşlar tutardı 

.

ben geceye ilk adım atışımda on ikimdeydim

on üçümde gece üstüme çöktü

on dördüm rimbaud

on beşim estağfurullah

on altım saz semaisi

on yedim kudüm darbesi

-bu yirmi-

[ikarusunkanadi]

rüyamda karanlık bir sokakta gecenin bir yarısı yürüyordum. hava çok soğuk değildi ve üstümdeki paltonun önü açıktı. demem o ki çok normal yürüyordum. biraz gergindim; tepemde bir sokak lambası yanıp sönüyordu.

işte tam o anda biri önüme atlayıp karnıma bir bıçak sapladı

"tanrım" dedim yere düşerken "daha dünyanın bir sırrına bile eremedim ki"

[ikarusunkanadi]

oyun bitmiş, herkes kulise çekilmişti. onca şeyin ardından ölü gibi yatan sahneyi görmek için yukarı çıktım. i. tek başına sahnedeki büyük basamağın üstünde oturuyordu. yanına gidip oturdum.

-sen de mi şu burukluğu seviyorsun?

-yok da... tarhan, oyun bitince hiçbir şey kalmıyor. ölmek gibi; kurduğun cümleler akıp gidiyor, adımların siliniyor... bir şey kalmıyor.

-ama oyun güzeldi. herkes etkilendi, akıllarında sahneler tekrarlanıp duruyor. böyle düşün?

-hayır. demek istediğim -belki biraz bencillik ama- "oyun" güzeldi. bense şu dünya üstünde yaşayan bilmemkaç milyarıncı insan olduğum gerçeğini bastıramadan "oyun"un bir parçası olduğumu düşünüyorum sadece. bir insan olmaktansa bir yıldız olmak isterdim. gerçek bir yıldız. onlar kalıcılar bir bakıma.

-i. sen bir yıldızdan daha fazlasısın. 

-bununla ilgili bir şarkı var biliyor musun?

[ikarusunkanadi]

Modern Times

[ikarusunkanadi]

çirkin bir sıcak, çirkin bir kalabalık, çirkin bir bahar, çirkin bacaklar, çirkin kadınlar, çirkin otobüsler... çirkin olan ne varsa şu -işimin olmadığı tek- güne denk gelmiş.

sahafın olduğu iş hanının kapısında durdum. girmeye korkmak değil de içeride beni nasıl bir geçmişin bekleyeceğini bilmiyordum.

aşağı kata indim. serin bir kokunun ardında sahafın dükkanı görünüyordu. içeri girdim. seyrek bir dumanla sıkıcı bir sessizlik karşıladı beni.

-hoşgeldin tarhan. otur, bak italyanca bir kitap geldi, 1850 basımı. bir de farsçalar var, ilgini çeker.

oturup kitaba baktım. 

-abi bu incil.

-iyi işte, papaza satarım.

o sırada içeriye köktan girdi.

köktan iki yıl önce tahranda bir kütüphaneden bir el yazması çalmaya çalışmıştı. 

sınır dışı edildi.

kütüphanesinde, çoğu çalıntı, tahmini iki yüz kadar 150 yıldan eski kitap olduğunu söylüyor.

içeri girip sahafa selam verdi sonra karşıma oturup elimi sıktı.

-yeni bir şeyler düşmüş eline?

-adamın biri ölmüş, dangalak oğlu da bütün kütüphaneyi beş bine sattı bana. sekiz koli kitap! sadece içlerinden kendime ayırdığım on tanesi beş bin eder. 

yeni kitaplardan hayyam rubaiyatının farsça bir kopyasını karıştırırken içeri hasan girdi.

hasan bir ressam. bir buçuk ay önce bileğini kesip akan kanı bir kabın içinde toplayıp ucu ucuna ambulans çağırmış. hastaneden çıkıp eve dönünce kurumuş/pıhtılaşmış kanını tiner ve bir miktar serumla seyrelterek salt kendi kanından bir resim çizmişti. "sadece duygularımı ve ruhumu değil, bedenimi de katmış oldum çizime" demişti.

hasan içeri girer girmez sahaf, ona bir kartpostal uzattı. hasan kartpostalı alıp biraz inceledi.

-taş baskı. arkasında ne yazıyor?

kartpostala uzandım.

  -sevgili dostum hasan

herkes telaşlı, herkes sancılı, herkes mutsuz. herkes yazıyor, herkes kusuyor.

fatmayı ve seni çok özledim

hamid'in gözlerinden öperim

                        mehmet

paris - 1319

.

1900lerin başları işte

  ben kartpostalı okurken hasan, sargılı bileğini sıvazlıyordu. okumayı bitirdiğimde sorar gözlerle sahafa "bu kart artık sahibine ulaşabilir mi?" diye sordu. sahaf "buyur." dedi. 

hepimiz "bir çay içip kalkacağım"larda tanıştık

hepimiz telaşlıyız, hepimiz sancılıyız, hepimiz mutsuzuz. hepimiz yazıyoruz, hepimiz kusuyoruz.

hepimiz birilerini özlüyoruz ve yalnızız.

hepimizin kendi etiği var. hepimiz bir şeyler yapmaya çalışıyoruz.

                                                    tarhan

ankara - 2013

insanlığın sonundan birkaç yıl sonra işte.

[ikarusunkanadi]

les triplettes de belleville

[ikarusunkanadi]

amelia human steps

ben bir fransız sonbaharındayım

göğüm denize nazır

ama sokaklarım tunaya dökülür

böyle ışıklanmışsa sokaklar

işte bu gördüğünüz deri çizmeli dilencinin günüdür

.

bir adamın gözlerini dinliyorsan adam güzeldir

ve bir kadın sevdiğim bir fotoğrafı geçirmiş üstüne

işte bir kadın bir adamın gözlerini dinleyebiliyorsa güzeldir

ve adamın gözyaşları bir şehri anlatıyorsa adam güzeldir

ve sokaklar ışıklanmışsa bir adamın dudaklarında 

adamın dudakları bir şiirle ıslanmışsa

adamın dudakları gözyaşlarıyla ıslanmışsa

adamın dudakları bir şehre batmışsa 

ah adam bir şehir oldukça güzeldir.

.

simsiyah paltosuna düşen kar beyaz

ve gökyüzü tuhafça hareketsiz

ve ruhu şemsiyelerce renkli

tarık mevsiminde kara şehri

şemsiyeymişçe boyuyor

ve ışıklanmışsa sokaklar şemsiyeler gibi

işte bayanlar baylar; bu siyah olanın mevsimi!

.

bir sigara bitmek için var

ve buz erimek için

insan ölmek için yaşarsa 

bir yerde sokaklar böylesi ışıklanmışsa

yani havada biraz kar varsa 

bu vakit, sevme vakti.

[ikarusunkanadi]

delilik muhteşem bir zihnin bağımsızlık ilanıdır