indeedmindfulness - Tumblr blog

[indeedmindfulness]

Ona denk kimse yok zannediyordu. Burada, bu eşitsizlikler diyarında, sonunda kendine denk kişilere rastlamıştı. Sanki bir ışık buldu zannetti onlara tutunmak için. Ama tutunmak için beklememesi gerektiğini bilmiyordu.

[indeedmindfulness]

Babil kulesinde asmalı konak

Yeri göğe bağlayan bu ağaç

Temsilen biz yerine geçer

Ve Tanrı yüksekten bakar,

üstünce bir tavırla

Kuleden atlamayı düşünmek,

içinde yok saydıklarını hatırlatsa da

Sadece anlamsız cümleler kurmak

Ve birkaç adım atmak

Yerin yedi kat altına

Üç kat üstüne ve altına

Daha da yakın olmak adına ona

Ve bir yaradılış uğruna,

Kaybolurdu kendi karanlığına.

[indeedmindfulness]

Duyguyu inançsızlığa bağlamaktan, öyle olduğunu var saymaktan, kendi içinde sıkışıp kalmaktan, kendi içinde sıkışık kalmaktan, döngüde kaybolmaktan yorulmadın mı?

Sulamadığın solar, aradığın hatırlar

Unuttuğun da hatırlar

Gün gelir hepsi suya düşer

Kıymeti yoktur,

Sadece kıymet verdiğin hatır/lar.

[indeedmindfulness]

Küçüğün Sevinci

Sarı günışıklarını anladı küçük kız çocuğu

Elinde buruşmuşlukları aldı gitti

Şarkılar

Ahenginde şarkılarla

Ahenkle taşımak ve tanışmak içinmiş gibi

Kapıdan giriyordu her girişinde ilk defa gibi

Çünkü ilkti ve özeldi Küçüğün Sevinci

Kalbinden de sarı günışığı çıkartıyordu bir de

Buruşmuşlukları yanında

Üstü kalsın dedi sevinci

İnsanlığın beni yarattığı algılarda yaşamak istedim, hep olabilirdi mümkün olsaydı.

[indeedmindfulness]

ADINA SESLENİYOR YILLAR

Henüz daha gençken, daha güzel ve ihtişamlıyken maceralara daha yatkındılar. Yaşama sevinciyle doluyken biraz resim çizip hayal kurmayı severlerdi. Mutlu olmak için hiçbir çabası yokken bile mutluydu Meral'le Gencer. Her sabah uyandığında yaşamın bin bir seçeneği önüne sunacağını bilirlerdi. Akşam çöken karanlığın gölgesiyle yatar, sabahın şafağıyla birlikte kalkar, sınırları çizmeden yaşar giderlerdi. Böylece yıllar geçti ve yıllar; gençliği , güzelliği ve ihtişamı yavaş yavaş yok etme arzusuna kapıldı. Sonra Gencer bu dünyadan gitti. Bir gün hiç ummadığı bir zamanda ve  saat tam sekizi kırk iki geçe Meral bütün bu olanları farketti.  Sonra kendisini  öldürmek isteğine kapıldı. ''Hiçbir şeye inancı kalmamış bir insan ne yapabilir ki bundan başka? Her geçen dakikam bir önceki dakikamı özlemle anıyorsa yaşamamın da bir anlamı kalmamıştır.'' dedi kendi kendine.

Bu düşüncelerinden bir an olsun uzaklaşmak istediyse de başarılı olamadı. Az önce duvara fırlattığı tabağın kalıntılarını elini kanattı. Ağladı ve sonra daha çok ağladı.

Gencer'e ulaşamadı. Yüzü sarardı. Başı mütemadiyen dönmeye başladı. Ya her şeyi yeşil görmeye başlamıştı ya da bütün renkler yeşil olmuştu. Muhtemelen son günlerde aldığı ilaçların yan etkileriydi.Korkuyla uyumaya çalıştı.

Rüyasında Gencer'le geçirdiği eski günlerini gördü.Onunla konuştu. Birlikte resim çizip hayal kurdular ve Gencer yine gitti.

Dışarı çıktı. Yürüdü. Yürüdü ki hüznün yurdunu terk edebilsin. Ama yapamadı. Önce garip bir uğultu duydu. İçinde anlamlandırmadığı bir his oluştu. Kendini uçurumdan aşağı atarken aldığı o son nefesinin her bir zerresini içine çekti. Ölümün ona nasıl vardığını da anlamlandıramıyordu.