inzichtelijkvermist

[inzichtelijkvermist]

[inzichtelijkvermist]

[inzichtelijkvermist]

In de la liggen nog de Pokemon kaarten, de speciale. Degene die ik bewaarde omdat mijn vader ze aan me gaf. Hoe tastbaar als voorwerp, abstract als herinnering. De beelden zijn weg, er rest louter een gevoel. Een tijd, perfect, niet belet door pijn, behalve de monsters onder mijn bed. Ik wenste dat ik altijd met papa was, verklaarde mezelf dan gered. Nu bel ik elke dag met papa, zo raar, hoe tastbaar als herinnering, abstract als voorwerp. Verklaar mezelf voor gek; maar wat moet ik nu dan in de la bewaren, als ik het even niet meer red?

(loslaten)

[inzichtelijkvermist]

Ben ik dan een dichter? Ik zie de details door mijn eigen ogen. De zolen van mijn voeten vinden in jouw voetstappen de stukken die van mij zijn afgebroken. De regen op mijn wangen fluistert mij de mogelijke wegen die aan mijn beweging hangen. Naar deze woorden zal ik altijd verlangen. Ben ik dan een dichter?

(twijfel)

[inzichtelijkvermist]

Het bierdopje verliet mijn tanden, en vroeg zich ook af op welke grond hij zou belanden. We moesten stil zijn, omdat de wereld, pijn, en je ouders wel door bleven draaien. Graaiend naar woorden stonden wij echter stil. En terwijl het aroma van lauw bier mij deed paniekeren, voelde het alsof de veren in je kussens ons zo veel konden leren. Wij waren als hen, maar meer, zij lieten namelijk geen sporen achter. Ik hoop dat wij ooit zoals hen zullen zijn, verlost van pijn. Gewoon, ondersteuning bieden, even, echt, zijn.

(hoop en besef)

[inzichtelijkvermist]

Vang me als je wilt Dan zal ik springen Zonder te kijken En dan zal blijken Of alle dingen Waar waren

(vertrouwen)

[inzichtelijkvermist]

Ik moest naar je kijken. ‘Vertel me wat je echt ziet’. Verdriet, eenzaamheid, berouw, angst – alles wat in me te boven kwam, maar ik zei het niet. Want wat ik waarlijk zag, was de weerspiegeling van mij.

(kijk niet, zie)

[inzichtelijkvermist]

Mijn zucht naar jou de lucht zo blauw zo blauw en oud als liefde nou zal zijn als douw bedekt op jou voor altijd trouw zo vertrouwd doch zo benauwd ademloos mijn zucht naar jou is adembenemend

(geef me alles)

[inzichtelijkvermist]

dagen zullen vervagen tot de wind ons zal halen en zo zullen we samen zijn behagen we de lagen van het kind wat is misdragen want nu hebben we samen pijn Alleen is het verleden, verscholen in het heden maar nu pak ik je hand vast alleenzaam vermeden, geleden en bereden en ik laat niet meer los de lijm op je gebroken delen, gesmeden in mijn hart ik geef je mijn leven, laat ons samen geven, euforisch en verward

(soms voelt het alsof alles echt is)

[inzichtelijkvermist]

Zie me, voel me, heb me lief en bedrieg me, het is een ziekte, hoe ik riekte naar je liefde, mezelf vergat toen ik sprong in het diepe

(Ik verdien dit)

[inzichtelijkvermist]

Met de inkt van vroeger, vergiftig ik mezelf De letters, de liefde vervaagd, het gewelf Wat ons bescherming bood Ik weet niet of het leugens waren, hoe je mijn ziel bewaakte nu verstrikken de woorden me,  worden ze smorende smeekbedes uit onvrede van dit leven, en alles erna Maar het raakte me, en is dat niet wat telt?

(Als zelfs de liefde vervaagt, doet pijn dat ook)

[inzichtelijkvermist]

Ik ben een melancholische vertoning Een manifestatie van alles in mij wat mij zegt; 'het gaat niet' Kaarslicht verlicht doch elk evenwicht is verloren, morgen op morgen Word ik weder geboren naar een doel, wat niet mijn eigen is in de mist van wat ik zo erg mis

(Ik ben hier niet meer)