janainaustralia-blog

[janainaustralia-blog]

If Australia were a playlist

Geronimo - Sheppard

Love Song - Sara Bareilles

Still Into You - Paramore

Raise Your Glass - P!nk

Love Runs Out - OneRepublic

No Sound but The Wind - Editors

Maps - Maroon 5

New Romantics - Taylor Swift

Riptide - Vance Joy

Shots - Imagine Dragons

Shut Up and Dance - Walk The Moon

Viva La Vida - Coldplay

[janainaustralia-blog]

Alive.

Ik ben op dit moment in de luchthaven aan het wachten tot mijn eerste vlucht vertrekt en me naar Singapore brengt. De internationale terminal in Brisbane is eigenlijk niet zo groot. 

Er zijn zestien gates, met elkaar verbonden door gangen gemaakt van glas, waar het zonlicht binnenstroomt en de airco veel werk heeft. Mensen bevolken de zeteltjes die overal verspreid zijn, handbagage wordt voortgerold of meegezeuld. Palmbomen staan in bloempotten die op hun beurt geschilderd zijn in honderdduizend verschillende kleuren. Cafeetjes vullen de lege plaatsen, koffiemachines brullen erop los. Krantenwinkels hebben die typische geur die krantenwinkels altijd hebben, snoepstandjes ruiken zowel heerlijk als een beetje ziekmakend. Automaten verkopen water voor drie dollar, winkeltjes verkopen water voor vier dollar. Adapters en reiskussentjes zijn uitgestald rond de balie van het informatiepunt, een digitale wereldkaart geeft de temperatuur over de hele wereld weer. Het is op dit moment zes graden in België.

Iedereen heeft een reden om hier te zijn. Mensen zeggen gedag of worden verwelkomd. Mensen worden afgezet of opgehaald. Mensen vertrekken voor een weekje of, zoals mij, gaan na een lange tijd naar huis.

Een luchthaven leeft op een manier dat niets anders kan. Ik vind het fantastisch leuk en verschrikkelijk fascinerend om, voor een paar uurtjes, er deel van uit te maken.

[janainaustralia-blog]

Brisbane

Het is een absolute eer geweest Brisbane de voorbije negen maanden mijn thuis te mogen noemen. En hoewel ik blij ben morgen op een vliegtuig te stappen dat me terug naar België zal brengen, naar mijn vrienden en familie, er zijn heel wat dingen die ik zal missen.

Het slapengaan met het geluid van auto’s op de achtergrond. Het wakker worden met het geluid van auto’s op de achtergrond. De beweging die er altijd is. Het enthousiasme. Het geduld. De zon. De wind. Het openluchtzwembad. De boekenwinkels. De prachtige natuur. De overdonderende schoonheid.

De kleine kamer. Het stapelbed. De bekrompen badkamer. De slordige keuken. Het prikbord vol zegswijzen. De munt van vijftig cent met twaalf hoeken. De vriendelijkheid. De zonsondergangen. Het leren. De wolkenloze dagen. De cyclonen. De markten op zaterdag. De iced tea. 

De schooluniformen. De sterke koffie. De warme chocomelk. De mannen in pak. De vrouwen in stiletto’s. De slechte internetverbinding. De stopcontacten. De winkels. De drukte. De rust. Het strand. De scheve bureaustoel. De gratis optredens op zondag. De gluten vrije brownies.

De te luide muziek. De slechte drank. De goede koekjes. De warmte. De vochtigheid. De palmbomen. De hagedissen. De goedkope cinema. Het dure eten. De overvloedige zonnecrème. De festivals. De tuinen. De straatmuzikanten. 

De eilanden. De kampvuren. Het strand. De zee. De sterkte. Het doorzetten. De dankbaarheid. De gracieuze rivier. De museums. Het reuzenrad. De parken. De bruggen. De oneindige wandelpaden. De bloemenwinkels.

De mensen, met een lach vol vreugde en een hart van goud.

“But, the problem with time I’ve learned, eventually it always runs out.”

My dearest Brisbane, I guess our time has run out. So, in a way, all there is left for me to do, is say goodbye. You have been a mentor, a savior and a friend. Thank you, for your incredible guidance and kindness. Thank you for the chances. Thank you for the bravery. Thank you for believing in me when I would not or could not. Thank you. Thank you. Thank you. 

Goodbye, Brisbane, you have my heart.

[janainaustralia-blog]

#8

Brisbane in beeld.

Het spreekwoord zegt dat een foto meer zegt dan duizend woorden. Dus af en toe trek ik erop uit, fototoestel in de hand, op zoek naar iets uniek. Wat ik vond, zie je hier.

Dit is The City.

[janainaustralia-blog]

#7

Project #7

Brisbane in beeld.

Het spreekwoord zegt dat een foto meer zegt dan duizend woorden. Dus af en toe trek ik erop uit, fototoestel in de hand, op zoek naar iets uniek. Wat ik vond, zie je hier.

Dit is South Brisbane.

[janainaustralia-blog]

Dawn vs. dusk

Toen ik deze morgen Elizabeth -mijn computer- aanlegde, ontdekte ik meerdere emails in mijn inbox. De meeste daarvan waren alles behalve interessant, maar eentje ervan sprong me in het oog. In het onderwerp-veld stond “zonsondergang”. Wanneer ik de mail opende, bleek het over een wetenschappelijke vraag te gaan die twee anonieme jongeheren zichzelf eerder die dag gesteld hadden. 

Is er een verschil tussen zonsopgang en zonsondergang wanneer je die op een foto ziet en je het verschil dus niet kan afleiden aan de hand van andere factoren, zoals tijd, omgeving en beweging?

Verder stond er ook de vraag of ik dit eens wilde onderzoeken. Na uitvoerig -lees: terwijl ik moest wachten tot mijn was gedraaid was- onderzoek -lees: lang leve internet- ben ik tot een conclusie gekomen. Even benadrukken; dit is wat ik heb verzameld van op meerdere websites en ik weet dus niet of deze informatie wetenschappelijk correct is, maar het lijkt me een vrij goede uitleg. Dus, dit is voor de eerder genoemde jongeheren, en iedereen die zichzelf de vraag al eens heeft gesteld.

De vraag of zonsopgang en zonsondergang hetzelfde zijn heeft geen eenduidig antwoord, of beter gezegd, heeft twee antwoorden. Ja en nee. Alles hangt af van de context waarin je het bekijkt. 

Technisch gezien zijn zonsopgang en zonsondergang gelijk. Dit komt doordat alle astronomische fenomenen symmetrisch zijn ten opzichte van middernacht. Zonsopgang en zonsondergang kunnen dus gezien worden als elkaars spiegelbeeld.

Maar, er is één factor die dit alles beïnvloedt en ervoor zorgt dat er wel een verschil is; de mens. De mens is verantwoordelijk voor twee dingen, die er op hun beurt voor zorgen dat we toch een verschil zien.

Het eerste aspect is onze perceptie. ‘s Morgens zijn onze ogen nog niet aangepast aan veel licht, ze zijn nog in ‘nachtmodus’. Dit zorgt ervoor dat elk klein verschil in kleur enorm opvalt en dat het licht bij zonsopgang zeer fel lijkt. ‘s Avonds, daarentegen, zijn we al gewend aan al dat overvloedig licht, plus, onze ogen zijn wat moe. Dit zorgt ervoor dat we de verschillende schakeringen in het licht minder opmerken en een zonsondergang dus veel meer op een schemering lijkt.

Het tweede aspect is, hoe kan het ook anders, vervuiling. Bij zonsopgang is er relatief weinig wind en zijn er weinig deeltjes in de lucht. Hierdoor kan het licht in een rechte lijn naar onze ogen en is het dus intenser. Bij zonsondergang is er meer wind en zijn er meer deeltjes om rond geblazen te worden. Het licht moet dus via veel meer obstakels naar onze ogen geraken en het wordt dus een beetje ‘vervormd’. Dit heeft als gevolg opnieuw dat de kleuren moeilijker van elkaar te onderscheiden zijn. Ook zorgen de deeltjes ervoor dat het licht meer verspreid wordt. Bij zonsopgang is het licht dus veel meer geconcentreerd rond de zon, terwijl bij zonsondergang een groter deel van de lucht een kleurtje krijgt.

Nu, dit alles is theorie, de praktijk zal je zelf moeten ondervinden, denk ik. Ik hoop dat dit alles een beetje zal helpen, de eerstvolgende keer dat je een foto ziet en je maar niet kan beslissen of het nu een zonsopgang of een zonsondergang is.

[janainaustralia-blog]

#6

Project #6

Brisbane in beeld.

Het spreekwoord zegt dat een foto meer zegt dan duizend woorden. Dus af en toe trek ik erop uit, fototoestel in de hand, op zoek naar iets uniek. Wat ik vond, zie je hier.

Dit is New Farm.

[janainaustralia-blog]

Wist je dat...

... er een groot verschil is tussen Aboriginal people in Australië en Maori people in Nieuw-Zeeland?

Dit verschil bestaat op meerdere gebieden. Even wat meer uitleg:

Aboriginal people leven al zo’n 600 000 jaar op het Australische continent, terwijl Maori people “nog maar” 3300 jaar in Nieuw-Zeeland wonen.

Aboriginal people is technisch gezien een foute term: er zijn namelijk tientallen verschillende stammen binnen die oorspronkelijke bevolking. Elke stam heeft een eigen taal en daarbij horende cultuur. Maori people emigreerden naar Nieuw-Zeeland als één volk en verspreidden daarna. Ze delen dus zowel taal, als cultuur.

Aboriginal people hebben een eigen vlag, een zwarte en rode horizontale streep met een gele cirkel in het midden. Maori people hebben geen vlag.

Aboriginal people zijn vrij zacht van aard. Ze leven in eenheid met de natuur en gebruiken al haar middelen. Het concept ‘land bezitten’ bestond niet. Maori people zijn krijgers, die niet bang zijn van confrontatie. 

Het verschil in aard is ook wat voor de huidige relatie tussen de originele bewoners en kolonisten van elk land heeft gezorgd. 

In Australië is er op de dag van vandaag heel wat tumult tussen Aboriginal people en de andere etnische groepen. Tijdens de kolonisatie van Australië waren de Europeanen namelijk iets te enthousiast terwijl de Aboriginal people relatief weinig voor zichzelf opkwamen. Aboriginal people waren niet de “eigenaar” van het land, dus kolonisten besloten dat het aan hen was de eigenaar te worden. Hierdoor werden Aboriginal people uit hun land verjaagd. Vandaag hebben de Europese en Aboriginal cultuur zo goed als niets met elkaar gemeen. 

In Nieuw-Zeeland vochten de Maori people onmiddellijk ter verdediging van hun land. Kolonisten kwamen tot een overeenkomst met hen en tot vandaag delen beide culturen enorm veel met elkaar.

Zo zie je maar, twee landen, met gelijkaardige geografie en een gelijkaardige geschiedenis, zijn alles behalve gelijk.

[janainaustralia-blog]

#5

Project #5

Brisbane in beeld.

Het spreekwoord zegt dat een foto meer zegt dan duizend woorden. Dus af en toe trek ik erop uit, fototoestel in de hand, op zoek naar iets uniek. Wat ik vond, zie je hier.

Dit is Fortitude Valley.

[janainaustralia-blog]

Fate loves the fearless.

Dit is een uitspraak van James Russell Lowell, een negentiende eeuwse dichter. De betekenis spreekt voor zichzelf; het lot houdt van de onverschrokkenen. 

Het betekent zoveel als dit; als je dapper genoeg bent om risico’s te nemen, kansen die zich aanbieden met beide handen te grijpen, zal je daarvoor beloond worden. En, dit is wat ik besloten heb er zelf aan toe te voegen, als het niet gaat zoals gewenst, dan heb je het op zijn minst geprobeerd, en onderweg veel geleerd.

Every now and then, try to be a little more fearless.

[janainaustralia-blog]

#4

Project #4

Brisbane in beeld.

Het spreekwoord zegt dat een foto meer zegt dan duizend woorden. Dus af en toe trek ik erop uit, fototoestel in de hand, op zoek naar iets uniek. Wat ik vond, zie je hier.

Dit is Kangooroo Point.

[janainaustralia-blog]

Wist je dat...

… ik op maandag 22 september voor de eerste keer natgeregend werd?

[janainaustralia-blog]

Wishy-washy

Noch het één, noch het ander. Niet goed, niet slecht.

[janainaustralia-blog]

Oude vrienden

Canberra, deel twee.

Op zondag besluit ik te wandelen. Ik doorkruis de stad, wandel over het water en ga naar de ‘officiële’ kant van Canberra. Doordat Canberra een aangelegde stad is, is alles georganiseerd. Elk gebouw, elke plant, elke bocht in de weg, is er omdat iemand het zo wilde. Toch vind ik het op de een of andere manier verwarrend. Het is niet zo dat ik verloren loop, maar veel scheelt het niet.

Uiteindelijk kom ik toch aan waar ik wil zijn: het oude parlementsgebouw. Toen ik hier gisteren passeerde met de bus vond ik het er wel mooi uitzien, dus besloot ik vandaag een kijkje te komen nemen. Natuurlijk had ik er niet op gerekend dat het vandaag Paaszondag is. Met andere woorden; er is een gigantische paaseitjes zoekactie aan de gang in het gebouw.

De eerste tien minuten kan ik de verleiding weerstaan. De kinderen en ouders rennen langs me heen, op zoek naar de tekenplaatjes die hen op het einde van hun zoektocht paaseitjes zullen opleveren. Maar, ach, niemand kent me hier en, ach, het lijkt zo verschrikkelijk leuk. Voor ik mezelf de kans geef me te bedenken, ga ik terug naar de inkomhal en vraag of ik ook mag meedoen. 

Laat ons zeggen dat ik anderhalf uur later het gebouw verliet met nieuwe kennis over de Australische regering en een zakje met vijf chocolade eitjes. En ze waren lekker.

Nadat ik een warme chocomelk drink en geniet van de paaseitjes, trek ik naar de National Library of Australia. Er loopt op dit moment een tentoonstelling over Gallipoli, de plaats waar het overgrote deel van de Australische troepen tijdens de Eerste Wereldoorlog vochten. Ik loop hier even rond, neem alles in me op en ga dan verder, naar de National Portrait Gallery.

Zoals de naam verraadt, bevat dit museum enkel portretten. Maar, wat de naam niet verraadt, is dat het een museum met enkel portretten een heel andere wereld is dan een museum met allerlei kunstvoorwerpen. Ik ben veel langer in de National Portrait Gallery dan ik oorspronkelijk had verwacht, maar het stoort me niet, ik heb tijd.

Later ga ik ook nog naar de National Gallery en ben nog maar eens verrast over wat ik er aantref. In de ene ruimte is er enkel Aboriginal kunst te vinden, terwijl in de ruimte ernaast, je je in een heuse tijdcapsule bevindt, die je van impressionisme, naar fauvisme, naar surrealisme, naar pop-art en terug naar impressionisme brengt. Het is best wel mooi.

Voor ik het goed en wel besef, begint de avond te vallen en wordt het tijd dat ik terug richting het hostel ga, ik heb nog een lange wandeling voor de boeg. Tijdens het wandelen geniet ik van het uitzicht, dat extra speciaal wordt wanneer de zon ondergaat en haar zachte licht reflecteert op het Burley Griffin Meer dat Canberra in twee verdeelt.

Wanneer de avond valt, val ook ik in slaap-modus. Mijn oogjes knipperen vaker dan nodig, mijn spieren worden slap terwijl ik nog wat probeer te lezen. Ik leg mijn boek naast mijn hoofdkussen en sluit mijn ogen. Morgen moet ik namelijk op tijd zijn voor mijn vliegtuig, en dat zal niet wachten omdat ik te moe was om uit bed te kruipen.

Maandagmorgen zit ik in zombie-staat op de achterzetel van een taxi. De chauffeur doet een poging een gesprek aan te gaan, maar beseft al vlug dat het een verloren zaak is en geeft op. ‘Sorry’, zeg ik, maar al vlug besef ik dat ik het alleen maar gedacht had.

Het eerstvolgende moment dat mijn brein helder genoeg is om mijn gedachten te interpreteren, is wanneer de piloot aankondigt dat we over vijf minuten zullen landen in Brisbane. Dankbaar dat ik de volledige vlucht geslapen heb, begin ik mijn spullen bij elkaar te rapen en wacht tot het vliegtuig veilig op de grond is. De deuren gaan open en verwondering vult mijn hoofd wanneer ik besef dat het in Canberra echt wel een heel pak kouder was dan in Brisbane.

Ik begin de temperatuur in Brisbane na bijna acht maanden echt wel te appreciëren, merk ik. Het is pas acht uur ‘s morgens, en toch voel ik hoe de hitte haar warme armen om me heel slaat en me verwelkomt als een oude vriend, alsof ze zegt, ‘Welkom thuis, ik heb je gemist.’

Canberra, 3 April 2015 - 6 April 2015

[janainaustralia-blog]

Een sprookje

Canberra, deel één.

Ik wil deze post starten met een lesje geschiedenis. Niet overdreven veel, niet iedereen vindt geschiedenis fascinerend, maar wel genoeg om nuttig te zijn voor het vervolg van deze post.

De les zit verpakt in een sprookje. En ja, ik ben me ervan bewust dat niet alle details historisch correct zijn, de belangrijkste 'fout' is dat Australië geen koninkrijk is. Technisch gezien, is Australië het Gemenebest Australië, wat wil zeggen dat de Britse Koningin nog steeds het staatshoofd is. Hier komt het sprookje.

Er was eens een Koning, genaamd Koning Australië en hij had drie zoons. De oudste had de naam Sydney, de tweede Melbourne, de jongste Canberra. Toen alle drie de zonen oud genoeg waren, besliste de koning dat het tijd was om zijn koninkrijk aan één van zijn drie zonen te schenken. Zowel Sydney als Melbourne wilden dolgraag de nieuwe koning worden.

Prins Sydney beweerde dat hij het recht had koning te worden, hij was namelijk de oudste. Prins Melbourne was ervan overtuigd dat hij een betere koning zou zijn, hij had namelijk een internationale exhibitie  georganiseerd en was daardoor enorm bekend geworden in zowel het koninkrijk, als de rest van de wereld.

Het geruzie duurde maanden en maanden, tot op een dag Koning Australië een oplossing had gevonden. Prins Canberra zou de nieuwe koning worden. Ja, hij was wat jong en onervaren, maar hij was altijd een goede bemiddelaar geweest tijdens de woordenwisselingen tussen Sydney en Melbourne.

Koning Australië nam zijn jongste zoon en gaf hem een stoomcursus ‘koning zijn’. Hij kreeg een kleerkast vol nieuwe outfits, lessen in hoe een koning zich gedraagd en werd dan voor de leeuwen gesmeten.

Tot op vandaag staat Koning Canberra sterk in zijn schoenen. En ook al wordt hij af en toe vergeten daar tussen zijn twee oudere broers, hij kan zijn mannetje staan en velen komen zijn troon bewonderen.

Ik hoop dat het nu duidelijk is waarom Canberra minder bekend is dan Sydney, Melbourne, of zelfs Brisbane. Toch was ik benieuwd, ik wilde de hoofdstad zien van het land dat ik ondertussen al zeven maanden, negentien dagen en twintig uur mijn thuis noem.

Wanneer ik aankom in Canberra is het vrijdag avond. Goede Vrijdag, om exact te zijn. Dit betekent dat er geen bussen rijden en ik dus een taxi naar het stadscentrum moet nemen. Even vrees ik dat dit verschrikkelijk duur zal zijn, maar al vlug besef ik dat Canberra eigenlijk helemaal niet zo groot is, dus de rit is niet lang en de rekening niet hoog. Eens in het hostel maak ik het mezelf gemakkelijk, daarna ga ik op op zoek naar een supermarkt.

Het duurt even voor ik een supermarkt vind die open is, maar uiteindelijk heb ik geluk en kan ik de nodige dingen kopen voor mijn ontbijt de volgende dag. Ik ga terug naar het hostel en kruip vroeg onder de wol, zodat ik morgen het meeste van mijn dag kan maken.

Op zaterdag koop ik een busticket dat de hele dag geldig is. Ik rijd mee met de ‘cityloop’, een bus die constant langs de belangrijkste plaatsen van de stad rijdt. Ik blijf het eerste uur op de bus. Ik zie het War Memorial, het oude parlement en het nieuwe, de nationale bibliotheek van Australië, National Gallery, National Portrait Gallery, ik zie zo’n beetje alles dat in de ‘Canberra Triangle’ ligt. Dit is, vanuit de bus. Ik stap af aan de laatste stop. National Museum of Australia. Dit is mijn ding. Ik loop rond in het museum voor wat lijkt eeuwen. 

Eens ik het museum zowel van binnen als van buiten ken, hop ik terug op de bus en stap ik af aan het War Memorial, net op tijd om ‘The Last Post’ te zien. Er worden bloemenkransen gelegd en het volkslied wordt gezongen. Ik ben verbaasd over hoe alle Australiërs meezingen. Echt meezingen. Het is bijna emotioneel, hoe iedereen met trots de woorden van hun lied zingt. Ik besluit dat dit een mooie plaats is om de dag af te sluiten. Ik ga op zoek naar een restaurantje, geniet van een lekkere pizza en ga dan terug richting het hostel, met nog steeds een warm gevoel vanbinnen.

Canberra, 3 April 2015 - 6 April 2015

[janainaustralia-blog]

Twilight thoughts

Ik denk dat iedereen het wel kent, het gevoel net voor je in slaap valt. Je ligt nog even te denken, over de voorbije dag, de dingen die gingen zoals je wilde, de plannen die in het water vielen. Bij mij is het enorm vaak zo dat ik dan de ideeën heb die uiteindelijk op deze blog terecht komen. 

Soms is dat idee maar één zin. Het is het einde van een post of het begin van een alinea. Het is een uiteenzetting van mijn weekend, een schets van mijn dag. Het is de omschrijving van een geur of de beschrijving van een uitzicht.

Maar een zeldzame keer is het meer dan dat, zoals nu.

Het is vandaag 22 april, 2015. Over exact één maand, 22 mei, 2015, zal ik van een vliegtuig stappen dat enkele momenten voordien geland is op Belgische bodem. Ik heb nog één maand om alles te doen dat ik nog wil doen. Om alle avonturen te beleven die nog op mijn verlanglijstje staan. 

Op een, gelukkig niet-dodelijke, manier, zijn mijn dagen hier geteld, de uitkomst vastgelegd, mijn lot beslist. Dat besef, het besef dat mijn tijd gelimiteerd is, heeft me over iets anders doen nadenken. Wat zou ik doen als mijn tijd niet gelimiteerd was, mijn toekomst onbeperkt?

Kort samengevat; ik zou de wereld rondreizen, alles in me opnemen en dan mijn uiterste best doen haar te veranderen in positieve zin. Die invloed, het vermogen om echt een verschil te maken, zou me de meest gelukkige persoon op de wereld maken.

Maar, laten we realistisch blijven, ik ben niet wereldberoemd en heb geen oneindig grote rijkdom, dus de wereld veranderen, zit er waarschijnlijk niet in. Wat me wel misschien zal lukken is een leven of twee veranderen. Of misschien toch wat invloed hebben op hoe goed of slecht de dag van een ander persoon verloopt.

Dus, dat is mijn antwoord. Als mijn tijd ongelimiteerd was en mijn toekomst onbeperkt, zou ik een verschil maken. Ik zou lachen naar de bakker, vriendelijk zijn tegen de winkelverkoopster en ‘dank u’ zeggen aan de buschauffeur. Want ik geloof dat die dingen, de kleinste dingen die er zijn, een immens verschil kunnen maken.

[janainaustralia-blog]

#3

Project #3

Brisbane in beeld. 

Het spreekwoord zegt dat een foto meer zegt dan duizend woorden. Dus af en toe trek ik erop uit, fototoestel in de hand, op zoek naar iets uniek. Wat ik vond, zie je hier. 

Dit is West End.