jansiemons

[jansiemons]

Gemeente Verkiezingen in Sint-Martens-Latem en Deurle

Ach, kijk mij hier toch eens zitten, ik de naïeve ziel van Latem en Deurle, met mijn kleine burgerlijke hoop en democratische dromen! Hoe wanhopig knikte ik bij elk verkiezingsbord, met de vaste overtuiging dat het toch ooit anders zou worden. “Deze keer écht,” mompelden sommigen plechtig voor de voorbije gemeenteraadsverkiezingen, alsof ze tijdens een of ander ritueel henzelf een beetje moed inpraatten.

Laat me even schetsen wat N-VA Latem-Deurle nu weer heeft bekokstoofd. De lijsttrekster van die lokale partij probeerde iedereen te overtuigen om op haar te stemmen voor de verkiezingen, want ze ging het allemaal véél beter doen! En wat doet deze partij net ná de verkiezingen? Ze richten al hun "grote politieke ambities" op het jonge talent op hun lijst, Louis, 21 jaar oud — ja, echt, twintig plus één! — een jongen wiens grootste bestuurlijke prestatie tot nu toe waarschijnlijk het succesvol invullen van zijn Tinder-profiel is. Dan zegt de lijsttrekker gedurende de coalitiegesprekken tussen Welzijn en N-VA Latem Deurle met een serieus gezicht en een hand op het hart: "Jongen, je wordt schepen van onze gemeente." Ze voegt eraan toe: "Ik heb er géén zin meer in." Ja, "schepen". Géén krantenjongen, géén assistent, géén stagiair met een vage taakomschrijving. Nee, direct Schepen van onze gemeente! Schepen! Dus, eerst verandert N-VA Latem-Deurle midden in de vorige legislatuur van harde oppositie naar de meerderheid met Welzijn, en nu dit? Over politieke betrouwbaarheid gesproken! Het zou zomaar het begin kunnen zijn van een nieuwe realityshow: "Schepen zoekt Wijsheid."

Goed, laat mij dit even helder stellen in dit persoonlijk opiniestuk. Als oude rot die ik ben — jazeker, met eelt op de ellebogen van het politieke gesteggel — durf ik met een zekere bravoure een beetje commentaar te leveren op het schijnbaar onbesmette enthousiasme van zo’n jong, ambitieus broekje zoals Louis. Ik hoor de boze blikken al knisperen, voel het morele vingertje al tikken: “Hoe durft jij!” Maar écht, laten we eerlijk blijven. Natuurlijk JUICH ik het frisse, jeugdige engagement toe; zonder jong bloed, vers geplukt en bruisend, zou het politieke landschap even levendig zijn als een hooiveld in januari en dat moeten we zeker ondersteunen, maar NIET tegen elke prijs!

Maar komaan, hoe in vredesnaam denk je iemand die nog zo groen achter de oren is dat hij spontaan de druppels van zijn politieke ontwaking uitschudt, in de naam van alle mislukte fietsstraten van Latem en Deurle, direct te benoemen als Schepen van onze gemeente? Bevoegd Schepen!!! Dat is toch gewoonweg ongeloofwaardig en dat beseft toch iedereen met een greintje verstand toch en zeker zij die onze gemeente nauw aan het hart liggen. En wij inwoners moeten dit maar gewoon slikken? En dit gaat om iemand die maar amper 213 voorkeurstemmen wist te vergaren en daarmee quasi maar de 28e plaats bemachtigde… van de 57 kandidaten. Jawel, dat is net iets boven het gemiddelde van een maïsveld, maar heus niet de kroon op het werk.

Had het dan niet wat verstandiger geweest om deze jonge spruit eerst rustig wat politieke moedermelk te laten drinken als gemeenteraadslid? Zodat hij kon leren, wat papieren kon doorspitten, en misschien een spoedcursus “Politieke Smaak en Subtiliteit” kon volgen? Maar nee, ze duwen hem meteen het Schepenambt in, alsof hij zomaar even de Latemse en Deurse schatkamer moet gaan bewaken, met de schijnheilige zegen van iedereen die denkt dat politieke ervaring gewoon een kwestie is van je LinkedIn-profiel updaten.

Ik zie het al voor me: deze jongen, de ware zoon van het Facebook-tijdperk, wiens diepste gedachte waarschijnlijk ooit was, “Wat zal ik eens posten bij deze selfie?” – die jongen krijgt nu de sleutels van het politieke speelgoedkastje in onze gemeente. En waarom? Omdat hij er als enige vrijwilliger was? Omdat hij tijdens een dorpsfuif toevallig in de buurt stond van de N-VA-fractievoorzitter en ze dachten, “Ach, waarom ook niet”? Zijn moeder zal met een pot confituur de campagne hebben gesponsord, denk ik dan. En zijn oma? Die zei ongetwijfeld, “Ach, de jongen is ambitieus, gun hem toch een kans!”

En wij, arme kiezers, zitten ons nog af te vragen waar het misging. We keken hoopvol naar de verkiezingsbeloftes en slogans: transparantie, ervaring, gezond financieel bestuur, integriteit! Maar blijkbaar is er iets in het Latemse kraanwater dat het geheugen licht vertroebelt. Hoe anders valt het te verklaren dat we na al die jaren geloofden dat de N-VA Latem Deurle écht wat met onze stemmen zou doen? En wat doet de partij N-VA dan, in al haar wijsheid en grandeur? Ze levert ons een kersvers lid van de Gen Z-generatie op, die waarschijnlijk denkt dat ‘raadzaal’ een nieuwe app is om vergaderingen in groepschat te houden.

Stel je voor hoe deze jonge Schepen, strak in het pak maar met een lichte geur van studentenhaver, zijn eerste vergadering binnenwandelt. Hij neemt plaats, met een blik van “Hey guys, what’s up?” En terwijl hij ongegeneerd selfies maakt met de burgemeester — en misschien zelfs een TikTok live streamt van de begrotingsbespreking — vragen wij ons af: waar ging het fout? Is dit wat we kiezersbedrog in gouden hoofdletters mogen noemen? Niet zomaar bedrog, maar bedrog met een strikje eromheen en een fluitend orkest op de achtergrond.

Maar ach, wie zijn wij om ons hier druk over te maken? In plaats van die oersaaie politieke stabiliteit en wijselijk beleid, krijgen we tenminste een heuse cabaretvoorstelling voorgeschoteld — eentje die de N-VA van Latem en Deurle in elkaar heeft geflanst met de finesse van een kermiskoers en het realiteitsgehalte van een soapprogramma, gebaseerd op persoonlijke ambities van enkelingen en waarvoor de hele gemeente de volgende 6 jaar de gevolgen zal van dragen. Het lijkt wel alsof de democratie hier op een podium staat, schalks glimlachend met een rode neus, terwijl wij, brave dorpelingen, ongevraagd tot het publiek zijn gedegradeerd. En wat speelt zich daar in de coulissen af? Ach, de ware macht-hongerigen, de échte poppenspelers, zitten daar vergenoegd op hun stoeltjes, lachend om hun eigen slimme spel.

En ondertussen staat Latem en Deurle erbij alsof het uitverkoop is bij de dorpsslager — arm en geknakt. Wij, de nobele inwoners, mogen van dit circus “genieten” en hebben weinig meer te zeggen dan een bescheiden zucht of een nerveus lachje. En o, ja, misschien toch dat besef, die plotse realisatie die ongetwijfeld in de donkere uurtjes zal komen. Ik stel me voor hoe enkele inwoners 's nachts wakker schrikken, het koude zweet op hun voorhoofd, terwijl een stemmetje in hun hoofd fluistert: “Dit is allemaal door jouw stem geweest, je hebt hieraan meegewerkt!”

[jansiemons]

Altijd maar dezelfde criticasters ...

Er zijn zo van die mensen… nee, laat me beginnen met een krachtige "Er zijn zó van die mensen"! Want wat is een wereld zonder die altijd kritische, zure types die op alles commentaar hebben? Zouden we het nog wel aankunnen zonder hen? Denk daar eens even over na. Maar, laat me vooral niet de indruk wekken dat ik die mensen ben! Althans, niet altijd. Soms ben ik slechts een kleine amateurcommentator in vergelijking met hen—klein, bescheiden, maar scherp als een botermes dat ooit scherp was.

Ik bedoel, ik heb zo mijn momenten. Net als iedereen die eens per ongeluk met een voet in de verfpot van het leven stapt, heb ook ik de neiging om van tijd tot tijd mijn opinie als een vuurbal de wereld in te slingeren. Ja, soms schrijf ik iets en, of het nu volgens sommigen correct is of niet, er zijn altijd mensen die klaarstaan om dat in de grond te boren. Alsof ze als Romeinse gladiatoren aan de zijlijn staan te wachten tot ik struikel, zodat ze met hun scherp geslepen zwaarden (oftewel, toetsenborden) kunnen toeslaan. En nee, ze lezen de inhoud niet. Laat staan de inhoud begrijpen! Waarom zouden ze? Dat zou veel te veel moeite kosten en misschien zouden ze zelfs moeten nadenken. Hemeltjelief, stel je voor!

Waarom volgen ze me dan eigenlijk nog op FB? Ik stel me dat soms voor als een slechte sitcom: een stel karikaturen die iedere post van mij afwachten alsof het een nieuwe aflevering van een mislukte soap is. "Daar heb je hem weer, de oude man met zijn eindeloze tirades!" En ik, die mijn eigen drama blijf herschrijven, sta daar, met een vermoeide glimlach, me afvragend of dit nog wel de moeite is. Maar ja, hoe lang nog? Het einde komt eraan, zegt men, al is dat voor ons allemaal een beetje onduidelijk. Is dat de grote kosmische grap? Of gewoon een droevige notie van mijn innerlijke doemdenker?

Maar ach, ik zie mezelf wel als een "wijze oude" man, toch? Althans, dat zeg ik soms tegen de spiegel, als ik mezelf weer probeer op te peppen na een mislukte poging om in het digitale debat te floreren. “Je hebt al zoveel gezien, ouwe,” zeg ik dan. “Maar kijk eens, je bent nog steeds aan het leren! Gefrustreerd? Ja, oké, daar moet je even doorheen bijten. De wereld verandert, maar jij… jij blijft strijden tegen de windmolens van maatschappelijke absurditeiten. En het is niet omdat je je eigen ervaringen in opiniestukken neerpent dat je meteen overal commentaar op moet hebben" zeg ik met een theatrale oogrol. Want ja, het is óf juist, óf fout, wat maakt het uit? Het belangrijkste is dat het iets aanwakkert—en nee, geen ruzie in de Facebook-reacties, maar een debat! En dat is precies wat onze maatschappij nodig heeft: meer maatschappelijke debatten, minder kattengejank over wie gelijk heeft. Want laten we eerlijk zijn, als iedereen altijd gelijk had, zouden we toch nergens meer over kunnen klagen? Wat een ramp zou dát zijn!

Toch moet ik soms lachen—dat doe ik trouwens vaak, als niemand kijkt—om die eeuwige types die niets beters te doen hebben dan voortdurend hun negatieve gif rond te spuiten. Dan beeld ik mij zo in en denk aan die ene oude tante die ooit dacht dat ze het warm water heeft uitgevonden, maar nu alleen nog maar kan pruilen over de koude douche die het leven haar geeft. Ik stel me voor dat ze in een vorig leven ergens in een grijs kantoor zat, als directiesecretaresse bij een of andere gulzige bank. Met een bril op het puntje van haar neus, arrogant haar vingers tikkend op een typemachine, denkend dat ze alles weet, terwijl ze intussen enkel met haar 'wonderzoon' pronkt. Kritiek op alles, niets inhoudelijks bijdraagt, maar altijd op de voorgrond staan alsof zij de zon is waar de wereld om draait.

Misschien is ze wel gefrustreerd omdat het leven haar niet bracht wat ze hoopte, wie zal het zeggen? Misschien is ze ongelukkig, net als haar kat, die waarschijnlijk ook al lang geen zin meer heeft in haar constante geklaag. Je ziet het soms aan de gezichten van die mensen, de mondhoeken die naar beneden wijzen alsof ze al jaren de zwaartekracht uitdagen en erin geslaagd zijn. Zuur, zuur, zuur. Zelfs hun gezichten blijven zo staan.

Maar gelukkig, gelukkig zijn dit uitzonderingen en zijn er ook véél anderen. Ja, mensen die wél de goedheid zien, die openstaan voor vruchtbare gesprekken. Mensen die hun hersenen gebruiken voor meer dan het standaard afkeuren van alles wat anders is. Innovatie? Transparantie? Andermans mening? Ja, die bestaan! Ze lopen onder ons, al zijn ze soms niet erg moeilijker te vinden dan de zuurpruimen die op elke straathoek lijken te loeren.

Die mensen—die gelukkigen—zijn de ware parels in het leven. Ze zijn het zonnetje in huis, de lach op een grijze dag. Want gelukkige mensen maken anderen gelukkig. En laten we wel wezen, de wereld kan wel wat meer gelukkige mensen gebruiken, en iets minder van die zuurdeuren die hun ontevredenheid het liefst als een soort virus verspreiden. Want uiteindelijk is er niets vruchtbaarder dan een goed gesprek, een open geest, en een beetje wederzijds respect—zelfs al zijn we het soms niet met elkaar eens.

Nu, ik neem nog een slok van mijn thee, kijk om me heen, en glimlach. Want terwijl het zuur blijft druppelen, ben ik bezig met groeien. En dat is misschien wel het grootste plezier dat ik uit dit gekke, dramatische theaterstuk van het leven kan halen.

[jansiemons]

Om een probleem op te lossen, moet ik eerst erkennen dat er een probleem is

Het eerste om een probleem te kunnen oplossen, is eerst erkennen dat er een probleem is. Jazeker, daar hebben we het! Maar laten we eerlijk zijn, dat "erkennen" is toch een hels karwei. Want, ik, ik ben een ware kunstschilder van ontkenning! Zeg me dat ik moet toegeven dat er een probleem is, en ik schilder er vliegensvlug een vrolijke bloemenweide omheen, compleet met zingende vogels en dartelende herten. Probleem? Waar dan? Ik zie alleen maar lieflijke chaos en creatieve roering.

Neem bijvoorbeeld mijn bureau, dat vrolijk chaotische, papierbedekte slagveld. "Probleem?" schreeuwt de kleine zelfingenomen ik in mijn hoofd. "Welnee, dat is geen probleem! Dat is een oase van ideeën, een broedplaats van genialiteit!" Zie het als een mierennest: van buiten een rommelige hoop zand, van binnen een georganiseerd laboratorium van activiteit. Ik zie mezelf al als de "wijze mier" die, met een poot omhoog en een halve broodkruimel in zijn bek, mijn schamele stapels papieren als een knap staaltje natuurkracht verdedig.

Maar, vooruit, laten we dit circus van zelfbedrog eens bij de horens vatten. Die chaos is als een kudde dolenthousiaste schapen die uit mijn hoofd ontsnapt zijn. Overal rennen ze, schapen van briljante ingevingen, slinkse excuses en onuitgevoerde plannen, terwijl ik als een klunzige herdershond erachteraan struikel. En toch, ergens tussen die wolk van wollige ellende, schuilt de waarheid: mijn werkkamer is een rampgebied. Een chaotische zoo, waarin de papieren rondzwerven als losgeslagen struisvogels die hun kop in het zand steken – met mijzelf als hoofdstruisvogel, dat begrijpt u.

Nu komt het lastigste deel: oplossen. Oplossen, alsof ik een beduusde wasbeer ben die z’n kleine, pluizige poten om een probleem moet vouwen en het netjes wegpoetsen. Ha! Alsof dát gebeurt! Problemen oplossen betekent toch, in al zijn glorie, dat je je innerlijke struisvogelmoed moet verzamelen en je kop uit het zand trekken. De wereld aankijken, recht in de ogen van die ongedisciplineerde chaos staren en zeggen: "Ik erken je! Jij daar, stapel ongeopende brieven! Jij, onuitgepakte doos! Jullie zijn een probleem!"

Maar eerlijk is eerlijk, zodra ik dat doe, komt mijn innerlijke kat naar boven. Ja, precies, de kat die rolt van het lachen, zich uitrekt en op z’n rug draait. Want waarom zou ik moeite doen om die stapel papieren op te ruimen? Net zoals een kat er de voorkeur aan geeft om bovenop de stapel kleren te slapen in plaats van ze netjes opgevouwen in de kast te zien, zo omarm ik mijn chaos. De ziel van een kat heeft zich genesteld in mijn schrijversbestaan: nonchalant, onafhankelijk, en vol van een heerlijk gevoel van 'Laat mij maar.'

Dus hier ben ik dan, de vos in het bos van mijn eigen wanorde, vol bravoure roepend dat ik mijn warboel heus wel kan oplossen. Maar laten we eerlijk zijn: in deze jungle van papieren, kantoorbenodigdheden en dolle gedachten, ben ik vooral de circusbeer die in z’n kooi rondjes draait, met de illusie dat alles op rolletjes loopt.

Enfin, ik moet het onder ogen zien. Om een probleem op te lossen, moet ik eerst erkennen dat er een probleem is. Of ik nu de struisvogel, de kat, of de wijze mier speel, het is tijd om die realiteit stevig bij de vacht te grijpen. Ik zal in ieder geval niet, zoals sommigen, proberen te ontsnappen als een gladde paling in een emmer vol listige uitvluchten.

[jansiemons]

Mijn moeder - mijn moederkloek

Laatst kwam ik, met het gracieuze tempo van een door de tijd gegeselde, licht voorovergebogen grijsaard — zeg maar gerust ‘oude wijze ziel’ als je de eufemismen verkiest — nog eens op het lokaal kerkhof. Daar waar mijn moeder, mijn rots in de branding, tussen andere groten van onze kunst-gemeente rust. “Wat een gezelschap,” denk ik soms. “En toch moest mijn moeder daar ook bij liggen, wat een ironie.” Alsof zij, de koningin van de pot-au-feu, met hen het intellectuele tafelgesprek zou voeren. Ach, mijn moeder zou het nog kunnen ook, tussen de soep en de patatten door.

Nog steeds denk ik vaak aan het verlies. Niet dat ik het verlies niet een beetje gewend ben, hoor. Ik bedoel, ik ben tegenwoordig ook al mijn eigen autosleutels kwijt binnen het uur. Maar dat gemis, dat gevoel dat diep in de nacht opkomt als ik in mijn dromen rondloop door de kamers van vroeger — dát rouwt. Regelmatig. Het is alsof mijn gedachten dansen op het kerkhof van mijn herinneringen, en daar de grafzerken omarmen als vrienden die ze te lang niet hebben gezien. Wat mis ik toch die tijd toen mijn moederkloek er nog was voor mij, me onder haar vleugels nam en ik even veilig was voor de wind van de wereld. Een soort nostalgie, zo kleverig dat je er haast je schoenen in verliest.

En o, wat mis ik nog steeds mijn mama. Je weet wel, die vrouw die niet alleen mijn brood smeerde maar ook mijn ego, en dat zonder veel commentaar — behalve dan wanneer ze vond dat ik mijn haar moest kammen. "Je bent toch geen zwerver," zei ze dan, alsof ik op weg was naar een sollicitatie als stadsbedelaar. Als ik erover nadenk wat een gat haar afwezigheid heeft geslagen, verdwijnen alle andere zorgen als sneeuw voor de zon. Ze lijken plotseling zo futiel, alsof ik me druk maak over de kleur van het servet terwijl het huis in brand staat.

Haar leven was mooi. Ze heeft goed geleefd, ze heeft zeer lang geleefd, en voor iemand die zich ooit afvroeg of "die Dom Pérignon eigenlijk wel zo speciaal is" had ze behoorlijk chique momenten.

Maar haar einde… nee, haar 'einde' was niet zo fraai, ze heeft afgezien, véél afgezien! Dank je wel, Corona, voor dat hoofdstuk van afstand en koude regels. Niet eens meer een hand op haar hand, geen laatste kus op haar voorhoofd. Nee, we waren instant gescheiden, mijn moeder en ik. Niet door continenten, maar door een wetgevingsmuur dikker dan menig Berlijnse constructie ooit was. Verboden. Weigeringen. Hoe absurd ook. En dan te bedenken dat ze ooit zei: "De enige wet die ik volg, is mijn instinct." Tja, dat instinkt had ook niet tegen een pandemie opgekund door de beslissingen van bepaalde politici uit Brussel.

Toch probeer ik het goede te herinneren, het mooie aan haar. Want hoe kan ik anders? Want een moeder, ja, een moeder blijft een moeder. Al groeit ze uit tot een herinnering, ze blijft de spil waar alles om draait, ook al zijn de wielen al lang doorgerold naar een ander leven. En een mama, ach, een mama is voor altijd een mama. Haar afwezigheid is als een ontbrekende noot in de symfonie van mijn dagen, maar wat een melodie heeft ze nagelaten!

[jansiemons]

Scribomanie de obsessieve drang om te schrijven

Als ik nu eens de plooien van mijn brein gladstrijk en met een dramatische zwaai mijn pen oppak – excuseer, mijn toetsenbord aansla – dan voelt het alsof de wereld plots in focus komt. Dat is het moment waarop ik gelukkig ben. Ja, gelukkig, zoals een kind dat de koektrommel ongestoord heeft geplunderd of zoals een kat die zich op de zonnigste plek van het huis heeft geïnstalleerd. Ik ben gelukkig als ik schrijf. Niet een beetje gelukkig, maar zo’n geluk dat je voelt tot in je kleine teen, als een tinteling die je herinnert aan het feit dat je leeft. Dat ik scribomanie heb, zegt u? Oh, zonder twijfel! Ik heb het woord zelfs niet nodig in de Dikke Van Dale op te zoeken, zo diep zit het in mijn systeem. Scribomanie: de obsessieve drang om te schrijven, als een verslaving waarvoor geen ontwenningskliniek bestaat – godzijdank.

Het gemeente waar ik woon – een microkosmos van alledaagsheid, een plaats waar de tijd zich lijkt te hebben teruggetrokken op de veranda met een kopje koffie – inspireert mij meer dan men zou denken. Mijn gemeente is zo klein dat als iemand niest, de hele bevolking weet wie het was en wat ze eerder die dag hadden gegeten. Toch vind ik in die eindeloze herhaling van alledaagse gebeurtenissen een bepaalde vorm van schoonheid. De mensen zijn er zoals ze altijd zijn geweest: een beetje eigenaardig, maar vol warmte. Ik geloof in de goedheid van mensen. Misschien ben ik naïef, maar ik denk dat, onder al dat gesputter en geknor, ieder van ons een zachte kern heeft. Als het even kon, zou ik iedereen in het dorp een knuffel geven.

Wat me gelukkig maakt? Teksten, uiteraard. Mijn schrijfsel, mijn geschreven persoonlijke meningen zijn mijn levensadem. Als ik me niet kan uiten, voelt het alsof ik langzaam uitdroog, als een kamerplant die te dicht bij de verwarming staat. Mijn emoties, mijn dromen, alles vloeit in die woorden. Wat ik voel, wat ik meemaak, alles komt terecht in een wirwar van letters, alsof ik mijn ziel alfabetiseer. Soms zijn die teksten scherp, bijtend als de wind op een gure herfstdag; andere keren zijn ze zacht, als een warme deken op een winteravond. Maar altijd zijn ze míjn teksten, mijn verlengde ik. En ja, ik moet toegeven, soms droom ik dat ik die teksten aan de wereld toon en iedereen zegt: “Wat een genie! Hoe heeft hij dit bedacht? Hij moet een prijs winnen voor literatuur, of op z’n minst een patisseriebewijs van de dorpsbakker.”

Wat ik voel, is een voortdurende spanning tussen het grootse en het alledaagse. Ik leef voor die momenten van puur geluk. Het soort geluk dat je ervaart als je een hond ziet kwispelen, of wanneer een oude vriend met zijn wandelstok je glimlachend de weg vraagt – ondanks het feit dat hij er als een postzegelverzamelaar uitziet die al decennia dezelfde straat bewoont. Mensen én dieren, ze geven mij die glimp van iets hogers, iets mooiers. En dat is waar ik voor leef. Dieren begrijpen mij soms beter dan mensen. Ze oordelen niet, ze spreken geen woorden – en dat is maar goed ook, want die zouden alleen maar in de weg staan.

Mijn dromen? Ach, die zijn er in overvloed. Ik droom van werelden waarin iedereen zichzelf kan uiten zoals ik dat doe. Waar niemand bang is om te falen, want falen is een essentieel onderdeel van het leven. Falen is als een kom soep die te zout is – het verpest de maaltijd, maar leert je voor de volgende keer.

Soms stel ik me voor dat mijn opiniestukken in een stoffige bibliotheek terechtkomen, ergens in een achterafkamertje waar enkel de meest nieuwsgierige lezers durven te komen. Ze bladeren door mijn werken, schudden soms hun hoofd, en lachen dan weer hardop om een of andere woordspeling die ik erin heb gesmokkeld. Want ja, woorden zijn mijn speeltuin, en ik speel graag. Als ik schrijf, voel ik me alsof ik een orkest dirigeer. Elk woord een noot, elke zin een melodie. Soms is het een beetje vals – dat geef ik toe – maar het is altijd eerlijk, altijd oprecht en écht.

Dus als u me vraagt waarom ik schrijf, waarom ik mijn gedachten en gevoelens in woorden giet alsof mijn leven ervan afhangt – wel, dát is precies de reden. Omdat het moet. Omdat het mag. Omdat het de enige manier is waarop ik mezelf volledig kan zijn, zonder maskers of franjes. En als dat betekent dat men denkt dat ik scribomanie heb, dan zij het zo!

[jansiemons]

Mijn kapper, die grappige, eigenaardige man wiens schaar sneller knipt dan mijn gedachten soms kunnen volgen. Elke keer als ik die kleine salon binnenstap – een plek die je gerust kunt omschrijven als de grens tussen kunst en een kippenhok – word ik begroet door wat alleen maar kan worden omschreven als een speciaal manneken. Je kent het soort wel, zo eentje dat eigenlijk gewoon in de dierenwereld thuis hoort. Een beetje zoals een hamster: klein, alert, en altijd bezig met iets te knabbelen, of in dit geval, met het knippen van mijn oh-zo-wildgroeiende kapsel.

Hij staat daar, met zijn sluwe vosachtige glimlach, als een meesterstrateeg die mijn haren ziet als een veldslag die gewonnen moet worden. ‘Ah, daar is mijn grappige schrijver weer,’ zegt hij altijd, terwijl hij zijn handen laat klappen zoals een kraai die net een glinsterend stuk kaas heeft ontdekt. Het klinkt dan alsof ik het hoogtepunt van zijn dag ben, al weet ik dat hij diezelfde zin waarschijnlijk al honderd keer heeft uitgesproken tegen klanten voor mij. Maar ach, ik geef hem het voordeel van de twijfel. Zoals een schaap dat braaf zijn wol afstaat, stel ik mezelf maar weer over aan zijn vaardige handen.

Nu moet je weten, mijn kapper is niet zomaar een kapper. Nee, hij heeft een bijna filosofische kijk op het knippen van haar. Hij beweert dat elke lok, elke snede, een weerspiegeling is van je innerlijke zelf. Laat dat even bezinken. Dus, als ik daar zit met mijn verwilderde haardos – zoiets wat eerder doet denken aan een poezengevecht in een boom dan aan een doordachte coupe – probeer ik zijn blik te volgen terwijl hij mijn schedel kritisch inspecteert. Een blik die de sereniteit heeft van een vis die door een aquarium zweeft, alsof hij zich afvraagt hoe hij de esthetiek van mijn hoofd kan verheffen tot iets meer dan een pluizige eend in een storm.

‘Weet je,’ zegt hij, terwijl hij met zijn schaar knipt en fladdert alsof hij een dirigent is van een onzichtbaar orkest, ‘mensen zijn eigenlijk niet anders dan schapen. Je ziet er soms eentje die denkt dat hij een wolf is, maar als het erop aankomt, lopen we allemaal gewoon achter elkaar aan, op zoek naar die perfecte scheerbeurt.’

Ik lach, want hoe kan je niet lachen als iemand je zo secuur met een schaap vergelijkt? ‘Maar ik, mijn vriend,’ antwoord ik, terwijl ik me probeer te verzetten tegen de neiging om een kwaaie eend na te doen, ‘ik ben misschien eerder een vos die het schaap probeert te misleiden. Mijn haar is het bewijs.’

Hij schiet in de lach, een soort rare, krassende kraaienlach, alsof hij het geheim van het universum heeft ontcijferd en ik, in mijn eenvoud, zijn meesterwerk niet volledig kan bevatten. Maar ik laat hem, want hij heeft de schaar en ik heb de hoop dat mijn haar niet eindigt als het verwarde nest van een wilde eend.

En dan, als de laatste lokken op de grond vallen, kijk ik in de spiegel. Een meesterwerk? Niet helemaal. Misschien eerder een geslaagde poging om mijn dierlijke uiterlijk te temmen. Mijn haren zijn korter, mijn hoofd lichter, en ik voel me als een vis die net uit een te krappe kom is ontsnapt.

‘Zie je?’ zegt hij, trots als een kraai die de felbegeerde kaas heeft gewonnen. ‘Ik zei het je toch. Je innerlijke vos is weer zichtbaar.’

Ik knik, lachend en misschien ook een beetje opgelucht. Als ik mijn jas aandoe en afscheid neem, denk ik: er zijn maar weinig mensen zoals mijn kapper, die in staat zijn om zo'n dierentuin van gedachten te creëren terwijl ze gewoon je haar knippen. Maar eerlijk is eerlijk, ik kom toch altijd weer terug. Want wie wil er nu geen knipbeurt vol levenswijsheden, humor en een beetje chaos?

En zo stap ik, een vos in schaapskleren, met frisse coupe en een hart vol vrolijke zelfspot, weer de wereld in.

[jansiemons]

Coalitiegesprekken Sint-Martens-Latem

Laat mij, als trouwe toeschouwer van het lokale politieke schouwspel in ons schilderachtige gemeente, mij nog een laatste keer buigen over de curieuze capriolen tijdens de coalitiegesprekken van onze geëerde burgemeester, Pieter. Ik zag hem daar staan tijdens die coalitiegesprekken, armen gespreid, ogen groot van ontzetting, leek als een kleuter die zijn moeder kwijt is in de supermarkt. En wie kwam daar aangesneld met een koekje en een aai over de bol? Juist, Agnes, voormalige ex-Burgemeesteres, terug van nooit weggeweest, opnieuw als een boemerang in de lokale politieke soap.

Pieter, onze vriendelijke doch ‘onverschrokken’ leider, met meer ambtstermijnen op zijn cv dan er jaren in een decennium zitten, leek plotseling misschien wel zijn politieke kompas kwijt te zijn en begon volgens mij toen op een weekdier te lijken. Hij, die al een decennia de gemeentelijke paden bewandelt, had nu plots de hulp nodig van zijn politieke moederkloek? Krijgen we hier te maken met het Oedipuscomplex in de gemeenteraad? Oh tragedie, waar is mijn discretie?

Maar wacht, was het Agnes onze politieke 'Florence Nightingale' die kwam om Pieter's wonden te verbinden tijdens de coalitiegesprekken, of zwaaide ze eerder met de scepter als een dirigente die haar orkest niet kon loslaten? De situatie schreeuwt om een satirische noot, als een opera waarin de tenor zijn tekst is vergeten en de sopraan nog een toontje hoger probeert te zingen.

Als getrouwe toeschouwers van deze dolkomische lokale politieke soap kan ik het niet helpen om het mij af te vragen: waar zijn toch die glorieuze dagen gebleven waarin daadkracht en zelfstandigheid het politieke toneel sierden? Zijn die vervangen door een bonte kabuki-voorstelling, waarin iedereen zijn masker opzet en het vooraf uitgeschreven script volgt? En kijk daar! Was Agnes de dirigente zonder orkest, die Pieter manoeuvreerde als een doorgewinterde poppenspeler die haar marionet subtiel door de nieuwste act dirigeerde? Wie zal het zeggen?

Wat moet ik nu denken over 'onze Pieter'? Een vriendelijke en sympathieke man maar waar is zijn ruggengraat gebleven? Is hij nu verworden tot de schaduwburgemeester, een politieke marionet die nog altijd danst op de melodie die Agnes speelt met haar gracieuze vingers? Dit politieke mimespel biedt mij, een eenvoudige ziel van het electoraat, een rijk palet aan twijfels omlijst met dikke lagen hilariteit. Ben ik hier soms getuige van een grootste politieke lokale klucht sinds de uitvinding van het stemhokje?

Het lijkt er voor mij alvast op dat onze lokale politieke arena is veranderd in een theater waar de schijnwerpers fel schijnen, de kostuums extravagant zijn en iedereen een rol heeft gekregen in dit onvergetelijke drama van twijfel en lachstuipen. Applaus, alstublieft, want de volgende scène is aanstaande!

Ik mag mij niet vergissen. Dit is geen tragische ondergang van een eens zo machtige politicus, maar eerder een kluchtige verhandeling over de eeuwige terugkeer van hetzelfde, lijk me. Terwijl Pieter blijkbaar stuntelde en struikelde over de 'complexe' choreografie van de coalitiegesprekken, bood Agnes blijkbaar de dramatische flair van een soapster op haar retour. Zal hij ooit uit haar schaduw treden? Of blijven we toeschouwers in een eindeloze herhaling van dezelfde oude aflevering? Applaus alstublieft want het volgende bedrijf belooft komisch te worden!

En voor de eeuwige klagers en criticasters onder ons: maak je geen zorgen, dit persoonlijk opiniestuk is doordrenkt met ironie en humor—geen bittere spot. We bevinden ons hier niet in het tragische epos van een gevallen held, maar eerder in een komedie van eindeloze déjà-vu’s, toch? Terwijl Pieter zich door de politieke arena bewoog alsof hij net een dansles had gemist—struikelend over elke stap van de coalitiepolonaise—bracht Agnes een dramatische flair alsof ze rechtstreeks uit een vergeten soap werd geplukt. De grote vraag is nu: zal hij ooit uit haar schaduw tevoorschijn komen, of zijn we gedoemd tot een eeuwige herhaling van deze oude aflevering met Agnes in de achtergrond? Wie zal het zeggen? Tromgeroffel …

[jansiemons]

Survivor Night Edition in Sint-Martens-Latem - LED verlichting.

Ik keerde terug van de Gentse Feesten. 's Nachts! Ja, ik weet het, dat is zo zeldzaam voor iemand van mijn leeftijd dat ze bijna een documentaire over me hadden kunnen maken. Maar wat een feest, geloof me! Ik voelde me weer even dertig... Oké, misschien vijftig.

Maar mijn avontuur eindigde niet zodra ik de Gentse binnenstad verliet. Nee hoor, het echte spektakel begon pas toen ik naar huis reed door onze gemeente, waar het leek alsof ik midden in een aflevering van "Survivor: Night Edition" was beland. De weg was zo donker dat ik mezelf bijna verdacht van nachtblindheid en elke schaduw leek een potentieel gevaar. En laat mij eerlijk zijn, ik ben niet bepaald een atleet, en mijn ogen zijn ook niet meer wat ze geweest zijn, dus de kans dat ik die 'uitdaging' zonder kleerscheuren zou overleven was kleiner dan mijn kans om weer naar een nachtfeest te gaan... of gewoon naar een feestje, eigenlijk.

Als een schim in de nacht reed ik dus door de straten van onze gemeente. En wanneer ik zeg "schim in de nacht," bedoel ik echt dat ik door de duisternis reed als een ninja zonder lantaarn. Geen enkele straatverlichting te bekennen. Het was zo donker dat zelfs Batman het zou opgeven en huilend naar huis zou gaan.

Ik herinner me nog goed hoe dit "duisternisfestival" in 2022 tijdens de Corona-periode van start ging. Het toenmalige bestuur, altijd in voor een dramatisch gebaar, vond het een goed idee om de straatverlichting tussen middernacht en 5 uur 's ochtends uit te schakelen om energiekosten te besparen. Dit zou een 'tijdelijke' maatregel zijn totdat alle straatlantaarns konden worden omgezet naar LED-verlichting. Die zogenaamde "verledding" werd grappig genoeg voorgesteld alsof we allemaal vampieren waren die geen licht nodig hebben, omdat we toch nachtdieren zouden zijn die samen met onze vleermuisvrienden in het donker kunnen zien. Het was misschien ook een geweldige manier om te verhinderen dat we te veel van onze kostbare straatstenen zouden zien, stel je voor dat we erachter zouden komen dat onze fietspaden eigenlijk wel mooi symmetrisch zijn! Maar serieus, neen, "verledding" verwijst simpelweg naar het upgraden van de openbare verlichting naar LED-lampen (lichtemitterende diodes).

Inmiddels werden veel van deze lantaarns verled, maar nu, twee jaar later na de verleddingsbeslissing, lijkt het alsof vele lichten in onze gemeente 's nachts nog steeds een winterslaap houden. Blijkbaar zijn enkel de vossen en marters dolblij met de romantische sfeer van maanlicht en sterren, maar wij, arme stervelingen, moeten maar zien hoe we zonder nachtzicht onze voordeur vinden. Het voelt alsof we figuranten zijn in een slechte horrorfilm, alleen dan zonder het spannende plot. Het enige wat ontbreekt is een dichte mist en een spookhuis op de hoek om het plaatje compleet te maken.

En ik snap het volledig, écht waar, energiekosten moeten absoluut worden getemd, alsof het woeste leeuwen zijn! Maar laten we even serieus zijn: het is bijna komisch hoeveel geld er nog steeds wordt verkwist aan de meest bizarre zaken. En ondertussen zou er geen stuiver over zijn om onze straten te verlichten met die schitterende energiesparende LED-lampjes? Maar ja, wie heeft er licht nodig als je ook spannende pikdonkere nachtwandelingen kunt maken, toch? Struikelend en stuntelend mijn weg naar huis vinden zonder mijn enkel te breken, dat zou pas echt een talent zijn. Zou LED-verlichting niet allang mijn avondlijke hindernisbaan moeten hebben verlicht?

En laten we het dan nog maar niet hebben over veiligheid. Hoe in vredesnaam verwacht het 'Buurtinformatienetwerk' dat ik ze bel als ik de dief niet eens kan zien? Misschien moeten ze een cursus "Hoe bel je hulp als je in het donker tegen een boom aanloopt" aanbieden. En verkeersveiligheid? Tja, misschien moet ik bij de aankoop van mijn volgende (elektrische) wagen ook maar meteen een nachtkijker aanschaffen. Of nog beter, een stel uilenogen. Die schijnen nogal goed te werken in het donker.

Dus daar was ik dan, 's nachts, twee jaar later na die briljante verleddingsbeslissing, rijdend door de straten van mijn gemeente. Natuurlijk, het was pikdonker, want waarom zou je straatverlichting aanzetten in een gemeente waar iedereen al praktisch nachtblind is? Ik tastte letterlijk blind door het donker, alsof ik deelnam aan een bizarre versie van 'Wie ben ik?' maar dan zonder hints. Ik moet zeggen, het maakt de autorit een stuk spannender. Wie had gedacht dat ik ooit een expert zou worden in het ontwijken van vuilnisbakken en fietsen op de weg? Misschien moet ik maar een boek schrijven: "Hoe te overleven in een gemeente zonder licht - de kunst van blindelings vertrouwen op je intuïtie en af en toe een gelukzalige vloek."

Snakken we niet allemaal naar een beetje licht op onze wegen 's nachts. We willen niet veel, alleen een klein beetje verlichting (één paal om de twee of drie?) om ons het gevoel te geven dat we niet in een of andere middeleeuwse tijd terecht zijn gekomen. Want eerlijk is eerlijk, een beetje verlichting kan een groot verschil maken in de verkeersveiligheid.

Ach ja, wie weet? Misschien heb ik het weer eens mis en overdrijf ik zoals altijd, want het is natuurlijk maar een kwestie van tijd voordat onze straten baden in het schitterende licht van sierlijke LED-lampen. Op dat moment zal ik eindelijk beseffen dat mijn pessimisme eigenlijk een verborgen talent is. Maar goed, als er dan toch een beetje licht is 's nachts in onze straten, kunnen we eindelijk zien welke marter de ongekroonde koning van de vuilnisbakken is en welke sluwe vos er met een verdwaalde kip vandoor gaat. Tot die glorieuze dag aanbreekt, wanneer mijn nachtelijke wandelingen meer betekenis krijgen dan alleen maar frisse lucht happen, of ik nog eens het "super" idee krijg om 's nachts naar een uitje te gaan, bewapen ik mezelf met een zaklamp. Of nog beter, ik train een team van vuurvliegjes om in formatie te vliegen en me als een glinsterende escorte veilig over de donkere paden naar mijn voordeur te loodsen. Want ja, waarom niet?

27/07/2024

[jansiemons]

Belabberde GSM-signaal in Sint-Martens-Latem

Voel jij je ook wel eens gefrustreerd door het belabberde GSM-signaal in onze pittoreske gemeente, waar kunst en natuur hand in hand gaan, en het signaal lijkt op een eigenzinnig kunstwerk gemaakt door een hyperactieve kleuter met een liefde voor abstractie? Beeld je een meesterwerk in, zoals de Mona Lisa, maar dan met zoveel gaten dat het lijkt alsof Da Vinci per ongeluk zijn schilderij door de papierversnipperaar heeft gehaald. Terwijl je langs Latem-golf wandelt, is je smartphone beter te gebruiken als een moderne fakkel, want bellen met de GSM is er soms ongeveer net zo succesvol als proberen te communiceren via rooksignalen in een storm. Ja, hier in Latem krijg je op sommige plaatsen nog echt het gevoel dat je verbonden bent... met het verleden.

Stel je eens voor: je bent aan het wandelen in onze gemeente. Je voelt je als een ware ontdekkingsreiziger, klaar om je epische tocht onmiddellijk te delen met de wereld. Helaas, wanneer je je telefoon tevoorschijn haalt, blijkt de technologie je in de steek te laten. Geen streepje bereik, geen wifi-wolkje in de buurt, alleen jij en een paar eksters die je aanstaren alsof je hun laatste pinda hebt gejat! Misschien is het een sluwe zet om je gedwongen te laten genieten van de pracht van de gemeente, zonder afleidingen van het digitale tijdperk. Of misschien is het gewoon dat het signaal geen fan is van de geur van vers gemaaid gras en besloten heeft een pauze te nemen. Wie zal het zeggen?

Laten we hopen dat je niet midden in de nacht, wanhopig en half slapend, dringend je dokter moet bellen, niet omdat je denkt dat je een hartaanval krijgt, maar omdat je plotseling denkt dat je de oplossing hebt gevonden om het GSM-signaal te verbeteren. De enige vereiste? Een beetje lenigheid en een goed werkend GSM signaal. Dus daar sta je dan, in je pyjama, die al zijn beste dagen heeft gehad, en je moet een ingewikkelde choreografie uitvoeren. Begin maar met een elegante sprong, alsof je een ballerina bent die per ongeluk op de verkeerde stage is beland. Vervolgens moet je op één been balanceren, met je andere been in een positie die je normaal alleen in yoga ziet. En net wanneer je denkt dat het niet gekker kan, moet je ook nog eens een paar keer op en neer springen als een hyperactieve kangoeroe. Natuurlijk, terwijl je dit allemaal doet, probeer je een signaal te vangen dat harder speelt dan verstoppertje. En als je dan eindelijk die ene cruciale streep op je scherm ziet verschijnen, voelt het alsof je de jackpot hebt gewonnen, en dan valt het signaal alsnog weg... Toch besef je, terwijl je hijgend en puffend naar je scherm staart, dat dit misschien niet helemaal het revolutionaire idee was dat je in gedachten had.

Het lijkt er soms op dat de providers in Latem een geheim genootschap hebben opgericht. Ik stel me zo voor hoe ze in een donker achterkamertje bij elkaar komen, gehuld in mantels, fluisterend: "Laten we de inwoners van Sint-Martens-Latem eens een beetje spanning bezorgen." Welke provider je ook kiest, het voelt alsof je meedoet aan een bizarre spelshow, waar de grote vraag is: "Heb je vandaag een signaal of niet?" Adrenaline gegarandeerd! Eigenlijk zouden ze er een loterij van moeten maken. "Gefeliciteerd, je hebt vandaag 3G gewonnen! Morgen misschien 4G of 5G, of... helemaal niks!" Spannend, hè?

We leven natuurlijk wél in het jaar 2024, een tijd waarin technologie wonderen verricht. We hebben zelfrijdende auto's die ons chauffeur spelen, drones die ons pakketjes afleveren zonder dat ze verstrikt raken in de boom van de buren, en zelfs slimme koelkasten die ons eraan herinneren dat we de melk al voor de vierde keer deze week zijn vergeten te kopen. Maar een eenvoudig betrouwbaar GSM-signaal overal in Sint-Martens-Latem? Nee, dat is blijkbaar té hoog gegrepen. Je zou haast denken dat die gigantische GSM totempaal aan de sporthal — die meer weg heeft van een Olympische likstok — ons zou trakteren op een perfecte verbinding, maar in de praktijk is het meer een zoektocht naar mobiel bereik, waarbij de schatkaart lijkt getekend door een dronken piraat.

Dus, laten we de handen ineenslaan en samen een revolutionaire manier van communiceren herontwikkelen hier in Latem. Wie weet, misschien kunnen we duiven trainen om onze berichten over te brengen. Niet dat ik er ooit in geslaagd ben een duif iets anders te leren dan op mijn auto te richten, maar je weet maar nooit. Of wat dacht je van rooksignalen? Kan alleen wat lastig zijn bij windkracht zes, maar hé, het is de moeite waard om te proberen, toch? En als we echt ambitieus willen zijn, misschien kunnen we zelfs telepathie onder de knie krijgen. Al lijkt me dat best lastig, want mijn gedachten zijn soms zo rommelig dat zelfs ik er geen touw aan vast kan knopen. Tot die tijd, houd ik mijn smartphone dicht bij mijn hart, streel hem zachtjes en fluister lieve woorden in de hoop dat mijn provider op magische wijze besluit om een paar extra balkjes signaal mijn kant op te sturen. En als dat niet werkt, nou ja, dan is er altijd nog het oude vertrouwde blik-met-touw-systeem.

[jansiemons]

Ode aan mijn vrouw!

Mijn vrouw, al meer dan drie decennia lang mijn vaste anker in deze wilde oceaan van het leven, mijn rots in de branding die onverstoord blijft staan, zelfs wanneer ik als een storm om haar heen raas. Zij, de prachtige vrouw, de onvermoeibare muze, beheerst de kunst van mijn humeuren temmen als een leeuwentemmer met een komische twist – altijd klaar om het brullende beest van mijn humeur in hun kooi terug te sturen. Zonder aarzeling trotseert ze de woeste golven van mijn nukken en grillen, zoals een Olympisch kampioen zwemt in een zwembad vol haaiensoep, maar dan met een glimlach die zelfs de zon jaloers maakt. Haar stralende lach kan elke donderwolk boven mijn hoofd doen verdampen en dat doet ze met een gratie die zelfs de goden aan het lachen zou maken. Want dagelijks heeft ze te maken met mijn sarcasme, mijn zelfspot, mijn humor (die alleen ik hilarisch lijk te vinden) en mijn plotselinge uitbarstingen of teleurstellingen.

Zij is de ongekroonde koningin van mijn koninkrijk, de majesteit van onze kleine, doch levendige dynastie. Altijd het gezin op de eerste plaats stellend, alsof ze een onzichtbare kroon draagt die haar gebiedt om de welzijnsbeschermster te zijn. Met een gratie waar de meeste heiligen een puntje aan kunnen zuigen en een flair die zelfs de meest verfijnde aristocraat zou doen blozen, houdt ze zichzelf bescheiden op de achtergrond. Het is alsof ze een stille, maar almachtige dirigent is, die de symfonie van ons dagelijks leven met onzichtbare, doch vaardige hand dirigeert.

Ze is als een superheldin in een stille, maar o zo stijlvolle vermomming. Terwijl ze zonder aarzeling de chaos van het dagelijkse leven beheerst, houdt ze een elegantie aan die zelfs de mode-iconen van Parijs zou laten sidderen van jaloezie. En terwijl ze de wereld bestuurt vanaf haar huiselijke troon, glimlacht ze met een warmte die mij betovert en mij herinnert aan wat echt belangrijk is.

Het mooiste geschenk dat ik van haar heb gekregen, zijn onze prachtige kinderen. Die vullen ons leven met een harmonieuze mix van levendigheid, (veel) uitdagingen en onvoorwaardelijke vreugde. Mijn vrouw, de onvermoeibare superheldin die ze is, heeft hen ook alle waardevolle levenslessen lessen meegegeven. Haar liefde voor hen overstijgt alles en biedt hen wijsheden die ze hopelijk hun hele leven verder zullen koesteren. Elke dag ben ik diep dankbaar voor deze hilarische, liefdevolle bende die ons leven zoveel rijker en betekenisvoller maakt.

Haar toewijding en liefde zijn het fundament van ons gezinsgeluk en ik kan me geen kostbaarder geschenk voorstellen. Het is dan ook met de behendigheid van een ninja en de wijsheid van een oude zenmeesteres, dat ze haar eigen verlangens opzij schuift voor het grotere goed van ons gezin. Zij offert zonder ooit het woord 'opoffering' te gebruiken, alsof haar eigen wensen en behoeften slechts voetnoten zijn in het glorieuze epos dat ons gezinsleven is. Maar oh, hoe ze straalt in haar bescheidenheid!

Ook zij heeft haar ups en downs, als een gracieuze danseres die soms struikelt op het levenspodium, maar altijd weer opstaat met een sierlijkheid die mij versteld doet staan. Er zijn dagen waarop haar koninklijke mantel even lijkt te wankelen, momenten waarop de kroon van alledaagse beslommeringen net iets te zwaar drukt. Maar zelfs dan, te midden van de turbulentie, vinden we elkaar altijd weer, als twee kompasnaalden die onafwendbaar naar elkaar wijzen.

Onze blikken kruisen, een stille overeenkomst, een geheime code van liefde en begrip. We lachen om de kleine valpartijen en juichen om de wederopstandingen, terwijl we onszelf herinneren dat zelfs de sterkste superhelden af en toe een rustdag nodig hebben. Samen navigeren we door de stormen, soms met een scheve grijns en een knipoog, altijd met het vaste geloof dat, ongeacht de hobbelige wegen, wij elkaar blijven vinden. Zo, dansend door het leven, laten we ons niet ontmoedigen door de occasionele misstap, maar vieren we elke pas die we samen zetten, elke stap die ons dichter bij de eeuwige horizon van onze liefde brengt.

Dé hoofdvogel, dat is ze, mijn vrouw, dé moeder kloek met vleugels zo groot dat ze de hele clan onder haar bescherming neemt. En dan die momenten, die magische momenten, wanneer we elkaar slechts hoeven aan te kijken om te weten wat de ander denkt, alsof we een geheime taal spreken die alleen wij verstaan. Haar ogen spreken boekdelen, ze fluisteren verhalen van gedeelde vreugde en verdriet, van plannen gesmeed en dromen gedeeld.

Hoe ouder ik word hoe meer ik ervan bewust ben: mijn geluk, dat is wat ik gevonden heb in haar armen, in haar ogen, in haar hart. Want mijn vrouw heeft me al heel ons leven samen door dik en dun gesteund, mij altijd doorzien, mij vergeven voor al mijn vele fouten en gebreken, zoals een beeldhouwer die de perfectie in het ruwe marmer ziet en geduldig hakt en vijlt tot de schoonheid onthuld wordt. Ze ziet de ruwe randen van mijn ziel en weet precies waar ze moet bijvijlen, waar ze met tederheid en geduld de scherpe kanten kan verzachten. En dát is ware onvoorwaardelijke liefde!

Zo is zij, mijn vrouw, mijn immer stralende ster in de donkere nacht. Ze is de architect van ons geluk, de chef-kok van ons dagelijks feestmaal, de kapitein van ons schip dat door kalme en ruwe zeeën vaart. Haar liefde is een vuur dat nooit dooft, een baken dat altijd licht geeft, zelfs in de donkerste uren.

Voor haar lach, haar aanraking, haar onuitputtelijke geduld ben ik eeuwig dankbaar. Zij is de reden waarom ik elke dag met een glimlach begin en elke uitdaging met opgeheven hoofd probeer aan te gaan. Haar liefde is de motor die mij aandrijft, haar vertrouwen de brandstof die mijn dromen voedt.

Dus ja, mijn liefste, mijn vrouw, mijn trouwe metgezel, ik dank je uit de grond van mijn hart. Voor de vele jaren van gedeelde vreugde en verdriet, van strijd en overwinning, van liefde die alleen maar sterker wordt naarmate we samen ouder worden. Met heel mijn hart buig ik diep en zeg ik: dank je wel, mijn stralende zon, mijn eeuwige ster, dat je al meer dan 30 jaar aan mijn zijde staat. Jouw liefde en toewijding hebben ons door alles heen gedragen, en ik ben oneindig dankbaar dat je mij dit leven met jou laat delen!

25/07/2024.

[jansiemons]

Hetzelfde slaapverwekkende spektakel op VRT nieuws en VTM nieuws

Elke dag hetzelfde slaapverwekkende spektakel op VRT nieuws en VTM nieuws. Om 13:00 en 19:00 word ik weer getrakteerd op berichten die zo op elkaar lijken dat zelfs een goudvis het verschil niet merkt. Wie het snapt, mag het zeggen, maar ik word er gillend gek van. Je zou haast denken dat de TV-journalisten elke ochtend hand in hand naar het Belga-hoofdkantoor wandelen om dezelfde vis-verhalen op te halen. Misschien is het een soort nieuws-clan die zwoer om mij te hypnotiseren met dezelfde saaie items, dag in dag uit. Alleen Canvas toont om 20:00 nog een vleugje originaliteit, maar die zijn dan weer steevast op vakantie als je ze nodig hebt.

Het lijkt wel alsof er een competitie gaande is tussen VRT en VTM: wie kan het minst spannende nieuws brengen? Je zou verwachten dat een TV zender in een land vol verrassingen zoals het onze elke dag opnieuw iets nieuws en origineels zou kunnen presenteren. Maar nee hoor, elke avond word ik getrakteerd op de fascinerende herhaling van verkeersupdates, het geklaag van die ene politicus die nooit ophoudt, en de onmisbare reddingsactie van dezelfde stuntelende kat die blijkbaar een abonnement heeft op bomen. Het is bijna bewonderenswaardig hoe ze erin slagen om elke vorm van opwinding uit het nieuws te filteren.

En dan die interviews! Wie kan de diepte van de journalistieke inzichten evenaren die worden bereikt met een gesprek met een zesjarige over wat hij op school vandaag heeft gegeten? Of de wereldwijde relevantie van nieuws uit Bangladesh, waar bijna iedereen op slippers of sandalen loopt en alleen zakenmensen dichte schoenen dragen? Het is fascinerend om te horen hoeveel eetstokjes er nodig zijn om het Tiananmenplein te bedekken. Echt inhoudelijk nieuws dat over ons land gaat, is soms ver, ver, te zoeken.

En dan hebben we nog die suggestieve vraagstelling tijdens interviews, een ware kunstvorm op zich. Het is alsof sommige journalisten een cursus hebben gevolgd in het subtiel manipuleren van antwoorden. "Vindt u ook niet dat dit de slechtste beslissing ooit is, meneer?" of "Bent u net zo geschokt als wij door dit absolute fiasco?" Het is bijna alsof ze een bingo-kaart hebben met vooringenomen vragen en elke uitzending een nieuwe kans is om "suggestieve vraagstelling bingo" te winnen. Je kunt de geïnterviewden bijna zien twijfelen: antwoorden ze eerlijk, of spelen ze mee in deze intrigerende soapopera van journalistieke sluwheid? Het is een spectaculair schouwspel van verbale acrobatiek en een bron van eindeloze amusement.

Maar serieus, is de ene zender niet een openbare omroep en de andere een commerciële zender? Waarom brengen ze dan elke dag bijna dezelfde inhoud? Het zou toch te gek voor woorden zijn om verschillende berichtgevingen te verwachten, behalve natuurlijk die dagen waarop er écht iets sensationeels gebeurt. Ja, want diversiteit in het nieuws bij die verschillende TV zenders, wie wil dat nou echt?

Soms vraag ik me af of er een geheim draaiboek bestaat. "Vandaag: hetzelfde nieuws als gisteren. En morgen: hetzelfde nieuws als vandaag." Misschien is het een experiment om te zien hoe lang we het volhouden voordat we helemaal gek worden. Als dat het geval is, verdienen ze een prijs. Ik moet toegeven, ik begin de nieuwsuitzendingen te waarderen als een vorm van dagelijkse meditatie. Het is rustgevend, bijna hypnotisch. Wie had gedacht dat een constante stroom van herhaling zo'n effect zou hebben?

Dus, bedankt VRT en VTM. Volgens mij hebben jullie een echt kunstwerk gecreëerd. De kunst van het weinig of geen nieuws geven. En voor dat dagelijks halfuurtje van pure, onversneden verveling, ben ik jullie dankbaar. Het houdt mijn hartslag laag en mijn verwachtingen nog lager. Misschien moet ik gewoon leren genieten van de voorspelbaarheid. Of misschien moet ik overstappen naar Netflix. Wie weet? Tot die tijd zit ik heerlijk vastgeplakt aan de buis, alsof ik wacht op de wederopstanding van Elvis, in de hoop dat er ooit een dag komt dat er werkelijk eens iets nieuws komt, met degelijke journalistiek die zo grondig is dat zelfs Sherlock Holmes jaloers zou worden.

In de tussentijd moet ik blijven genieten van jullie eentonigheid. Het nieuws bij jullie is een beetje zoals havermout: saai, voorspelbaar, maar op de een of andere manier troostend. Misschien is dat de sleutel tot de charme van onze dagelijkse nieuwsuitzendingen. Ze zijn de havermout van onze informatieconsumptie. Smaakloos, maar voedzaam. Misschien moet ik gewoon accepteren dat nieuws zoals een goed georkestreerde symfonie is. Herhalend, met af en toe een crescendo van opwinding als er een koninklijke bruiloft of een sportevenement voorbij komt.

Hoogstwaarschijnlijk sla ik de plank compleet mis. Want als het nieuws écht spannend, goed onderbouwd en door en door journalistiek onderbouwd zou zijn, zou ik waarschijnlijk in een constante staat van paniek verkeren. Misschien doen VRT en VTM me eigenlijk een groot plezier door het leven zo rustig en voorspelbaar mogelijk te houden. Dus laat ik me maar lekker in de zetel nestelen, een kopje thee pakken en genieten van de sereniteit die de saaie eentonigheid dat het nieuwberichtgeving op beide TV-zenders vandaag met zich meebrengt. Want in deze hectische wereld, wie zou daar nu iets op tegen kunnen hebben? Ach, wat een zegen op die manier hoef ik mij geen zorgen hoeven te maken over al die onbelangrijke details van het echte leven.

24/07/2024.

[jansiemons]

Mijn toekomst - mijn heldhaftige offers!

In de komende jaren, hopelijk nog ver weg, zal de tijd als een ongenadige storm over mij heen razen. De echo's van mijn bestaan zullen vervagen tot fluisteringen in de wind. Tegen die tijd ben ik allang begraven, samen met de bleke schimmen van familie en vrienden. Vreemden zullen de sleutel van mijn huis hebben, het huis waarvoor ik heb gezwoegd alsof ik een moderne Sisyphus was. Ze zullen hun eigen verhalen verzinnen binnen de muren die ik heb gebouwd, compleet onwetend van mijn heldhaftige offers. Mijn auto, waarvoor ik bijna een nier heb moeten verkopen, het zorgvuldig gekozen meubilair waar ik nachten van heb wakker gelegen, en de boeken vol versleten bladzijden en onleesbare krabbels in de marges. Mijn bezittingen en alles wat ik nu zo koester zullen verworden tot stoffige curiositeiten, vergeten en verlaten in de hoekjes van hun nieuwe leven.

Mijn nazaten, die ik met veel liefde heb grootgebracht, zullen nog nauwelijks weten wie ik was. Na mijn dood zal ik misschien nog een paar jaar rondspoken in de herinneringen van mijn kinderen en kleinkinderen, maar op een dag zal de mist van vergetelheid me onvermijdelijk omhullen. Mijn geschiedenis, mijn foto's, mijn heroïsche daden – alles verdwijnt in de grote prullenbak van de tijd. Ik zal niet eens meer een herinnering zijn, slechts een naam op een verweerde grafsteen, een verhaal zonder verteller.

En toch, voel ik een vreemd soort vrede. Want zelfs al vervaagt mijn bestaan in de kronieken van de tijd, heb ik mijn leven geleefd met passie en toewijding. Elke keuze die ik heb gemaakt, elke weg die ik heb bewandeld, heeft bijgedragen aan een groter geheel, een onzichtbare tapijt die zich uitstrekt over generaties.

Misschien zullen de vreemden die mijn huis bewonen iets voelen van mijn aanwezigheid, een subtiele warmte in de kamers die ik heb gevuld met liefde en zorg. Misschien zullen mijn nazaten, hoewel ze mijn gezicht en stem vergeten, toch een glimp van mijn ziel opvangen in de waarden en lessen die ik heb doorgegeven. Mijn wezen zal misschien oplossen, maar de essentie van mijn bestaan blijft in de fundamenten die ik heb gelegd, in de harten die ik heb geraakt.

Het besef dat mijn leven slechts een klein deeltje is van een groter universum, geeft me troost. Ik ben als een enkele golf in een eindeloze oceaan, een moment van opwelling dat even oplicht in de zon voordat het weer samenkomt met het grote geheel. Ik ben niet verloren, ik ben getransformeerd.

Ergens, in de oneindige cirkel van het leven, zal een deel van mij voortleven, onzichtbaar maar aanwezig. Misschien als een herinnering, misschien als een gevoel, misschien als een verhaal dat door iemand anders wordt verteld. En dat, besef ik nu, is genoeg. Ik heb mijn bijdrage geleverd, mijn stempel gedrukt, en dat is alles wat ik kan vragen.

24/07/2024

[jansiemons]

Zelfkennis is het begin van alle wijsheid

"Zelfkennis is het begin van alle wijsheid," beweren sommigen. Als dat waar is, dan ben ik een wandelende encyclopedie van wijsheid. Na mijn ervaring bij ING kan ik die wijsheid zeker gebruiken, samen met een flinke dosis humor! Want eerlijk, niets is zo grappig als een bank waar sommige nog steeds van denken dat de afkorting staat voor "Ik Neem Geld."

Mijn vrienden noemen me een komisch talent, vooral wanneer ik mezelf per ongeluk voor schut zet - wat verrassend vaak gebeurt. Met hen om me heen ben ik verzekerd van een leven vol hilarische momenten en eindeloze discussies over wie mij beter kent - ikzelf of zij. Elke keer als we samenkomen, belanden we in een fel debat over wie de onbetwiste kampioen van het laatste woord is. En ik win altijd, want als het op woorden aankomt, ben ik zo scherp als een mes. Dat denk ik toch van mezelf als betweter van de hoogste graad! Maar hé, zelfkennis is het begin van alle wijsheid, toch? Dus ik houd mezelf voor dat het feit dat ik dit weet, al een stap in de goede richting is.

Zo kabbel ik door het leven, als een betweterige bever die soms zijn eigen dam sloopt. Ach ja, zelfkennis is het begin van alle wijsheid, zeggen ze. Maar laten we eerlijk zijn, zonder een royale scheut humor had ik allang mijn hoofd tegen de muur gebonkt. Dus blijf ik lachen, vooral om mezelf, want iemand moet het doen. En laten we de bizarre, gênante, en soms ronduit absurde situaties waarin ik beland niet vergeten. Ja hoor, ik ben me ervan bewust dat mijn leven eigenlijk één grote, mislukte sitcom is, met mij in de hoofdrol als de eeuwige kluns. Een eindeloze parade van komische fouten, een groot cabaret waar ik steevast de slapstickfiguur ben. Dus blijf ik lachen, want zonder die lach zou mijn leven slechts een tragikomedie zijn.

En als ik ergens goed in ben, dan is het wel het maken van humor van mijn eigen ellende. Lachen om jezelf is de sleutel tot overleven in deze chaotische wereld. Dus hier ben ik dan, met mijn zelfkennis en mijn humor, klaar om nog meer hilarische fouten te maken en te genieten van elke lach die daaruit voortkomt. En dat is misschien wel de grootste wijsheid die ik ooit zal bezitten!

[jansiemons]

Nederigheid is zeldzaam als een cactus in een tropisch regenwoud

In een wereld waar iedereen rond paradeert alsof ze de keizer zijn van hun eigen waanzinnig belangrijke koninkrijk, is nederigheid soms even zeldzaam als een cactus in een tropisch regenwoud. Ja, dat klopt, je hebt soms meer kans om een dansende eenhoorn te vinden dan iemand die echt nederig is. Geloof het of niet, maar in onze gemeente zijn er nog altijd moedige mensen die de kunst van nederigheid beheersen. En ik? Nou, ik ben natuurlijk vastbesloten om hun hofnar te worden. Want mijn eigen nederigheid is zo legendarisch dat zelfs mijn spiegelbeeld me elke ochtend bedankt voor mijn nederige aanwezigheid. Dus hier ben ik, stralend in al mijn nederigheid, hopend dat mijn kroon ervan niet al te scheef zit terwijl ik mijn clownsneus rechtzet.

Ja, die 'nederigheid' … neem Jan, onze lokale kampioen van schijnnederigheid. Elke keer dat iemand hem een compliment geeft, krimpt hij ineen alsof hij een wortelkanaalbehandeling zonder verdoving ondergaat. "Oh nee, dat stelt echt niets voor," mompelt hij, terwijl hij zijn nieuwste sportwagen nonchalant op de oprit parkeert, precies in het zicht van iedereen. Hij beheerst de kunst van nederigheid zo goed dat je bijna zou denken dat hij er een diploma in heeft. Een diploma dat hij natuurlijk niet op zijn LinkedIn-profiel vermeldt. Jan weet dat ware nederigheid niet gaat om jezelf klein maken, maar om anderen te laten geloven dat jij jezelf klein maakt. Een subtiel verschil dat hij feilloos beheerst, vooral wanneer hij op het terras van zijn favoriete brasserie binnenstapt en zuchtend vertelt hoe zwaar het leven van een sportwagenbezitter kan zijn.

En dan is er Lisa, de zelfverklaarde koningin van nederig opscheppen. Haar favoriete openingszin? "Ik wil niet opscheppen, maar..." gevolgd door een epische lofzang over haar nieuwste aanwinst: een fonkelnieuwe Hermès handtas, rechtstreeks uit de boutique op de Boulevard de Waterloo in Brussel. "Zo onbelangrijk, echt waar," mijmert ze, terwijl ze daarbij nog eens nonchalant de details van haar laatste shopexpeditie bij Dior deelt. "Ik ben maar een gewoon mens," verklaart ze plechtig aan haar verzamelde volgers. Jawel, een gewoon mens met een buitengewoon rijke, lieve en gulle echtgenoot. Lisa heeft de gave om haar publiek te boeien met verhalen over hoe moeilijk het is om nederig te blijven te midden van zoveel luxe. Ze is een meester in het subtiel in het gesprek brengen van haar nieuwste juwelen, zonder ooit expliciet op te scheppen – een ware kunst op zich.

Nederigheid is natuurlijk het toonbeeld van deugd, vooral als het luidkeels wordt verkondigd op sociale media. Want wat heeft nederigheid voor zin als niemand het ziet? Een selfie met de hashtag #Blessed, bij voorkeur genomen in een weeshuis of een voedselbank, spreekt boekdelen. Het is de moderne manier om te zeggen: "Kijk hoe nederig ik ben, kijk dan!" En het mooiste? Het werkt. Duizenden likes en reacties stromen binnen, allemaal lovend over die ongelooflijke nederigheid. Mensen posten foto's van zichzelf terwijl ze 'nederig' vrijwilligerswerk doen, compleet met professionele filters en een zorgvuldig uitgedachte caption. Het is een wedstrijd om te zien wie de meest 'authentieke' nederigheid kan tonen, en de winnaars worden beloond met een stortvloed aan digitale lof.

En dan hebben we nog de sociale media influencers die hun hele leven wijden aan het tonen van hoe weinig ze om materiële zaken geven – terwijl ze dat doen vanaf een privéstrand in Dubai. Ze posten foto's van zichzelf in meditatieve poses, met bijschriften als: "Vind innerlijke rust door alles los te laten," gevolgd door een reeks hashtags die de sponsor van hun yogamat bedanken. Deze zelfbenoemde goeroes zijn meesters in het creëren van een illusie van eenvoud, terwijl ze genieten van een luxe die voor de meesten onbereikbaar is. Ze geven ons tips over minimalisme terwijl ze poseren in designer outfits, en hun volgers hangen aan hun lippen, zich afvragend hoe zij ooit zelf zo verlicht kunnen worden.

En daar heb je het, 'nederigheid' in al zijn glorieuze gedaanten—alsof het verkleed naar een feestje komt!

Maar nederigheid is een kunstvorm, een performance, een schouwspel dat zijn gelijke niet kent. Het is de kunst van het verheffen van jezelf door te bukken. Het gaat niet om werkelijk minder te zijn, maar om het projecteren van die illusie met zoveel flair en overtuiging dat zelfs je spiegelbeeld begint te geloven dat jij echt de meest nederige persoon in de kamer bent. Of zoals mijn goede verloren vriend ooit zei: "Ware nederigheid is te weten dat je niets weet, en daar héél trots op zijn!"

23/07/2024.

[jansiemons]

De 'Franskiljons' in mijn omgeving.

Soms erger ik me eraan, maar meestal niet omdat ik het gewoonweg negeer, die 'Franskiljons' in mijn omgeving. De elitaire bewoners die het Frans hanteren als primaire taal maar in feite in het Vlaamse dialect zijn opgegroeid. Ja, enkel mensen zoals ikzelf die niet breeddenkend zijn, vinden dit een beetje provocerend. Want wie zou zich nu ooit storen aan een hoop zelfverklaarde aristocraten die doen alsof ze in een Parijse salon zitten terwijl ze eigenlijk gewoon in de Delhaize staan, op zoek naar de beste korting op Camembert?

Ha, die zogezegde bourgeoisie, die koste wat het kost willen uitstralen dat ze bij de gegoede burgerij horen. Ze zijn bereid om hun moeders zelfgemaakte frikandellen in te ruilen voor foie gras, alleen maar om indruk te maken op de golfbaan van Latem of tijdens de hockeymatchen op Indiana of de Gantoise waar ze langs de zijlijn 'stick à terre' staan te roepen. Je moet daar meer "bonjour" zeggen dan "goeiendag." Want stel je voor dat iemand je zou betrappen op het gebruik van je moedertaal – dat zou het einde van je sociale status betekenen!

De gretigheid om hun sociale status op te trekken is zelfs zo groot dat ze Franse klanken overdreven gaan benadrukken. Het is alsof ze denken dat een extra "r" in "merci" hen plotseling lid maakt van de Académie Française. Ze hebben zelfs hun eigen woorden verzonnen. Neem bijvoorbeeld "Koeketiene," dat eigenlijk afkomstig is van het Franse "Concubine." Of "Bloende," de salamisoort die oorspronkelijk "Saucisse de Boulogne" heet. Serieus, wie heeft ooit gedacht dat het verfransen van je broodbeleg je verheft tot een hogere klasse?

Soms, maar dan ook héél soms, vraag ik me af of ze überhaupt beseffen hoe belachelijk ze soms klinken. Het lijkt wel een parodie op zichzelf. Maar goed, ik laat ze maar begaan. Uiteindelijk is het toch véél té vermakelijk om te zien hoe ze krampachtig proberen hun Franse façade in stand te houden terwijl ze in hun hart waarschijnlijk gewoon een goeie Vlaamse stoverij verkiezen boven alle haute cuisine ter wereld.

Het toppunt van hun pogingen om de Franse cultuur na te bootsen, is wanneer ze hun kinderen inschrijven op een school. Terwijl die kinderen 's avonds gewoon thuis hun huiswerk maken in sappig Vlaams dialect. "Papa, ik heb mijn devoirs af," hoor je dan. Ach, de ironie. Of als ze trots vertellen over hun vakantie in de Provence, maar dan stiekem aan de campingkantine een pakje friet met stoofvlees bestellen. Bonjour, mes amis!

En wat te denken van de namen die ze hun huisdieren geven? Geen gewone Fikkie of Minoes voor deze bourgeois. Nee, hun hond heet "Chéri" en hun kat "Bijoux." Probeer dat maar eens uit te spreken zonder dat je buurman in de lach schiet. En vergeet niet hoe ze bij de bakker "un pain, s'il vous plaît" bestellen, terwijl de bakker zelf hen perfect begrijpt in het Vlaams. "Gewoon een brood, alstublieft" is toch zoveel eenvoudiger?

22/07/2024.

[jansiemons]

Ik schrijf en ik schrijf, ik hou ervan!

Ik schrijf en ik schrijf, ik hou ervan; en tracht, als een echte entertainer op dit podium, mijn publiek ongevraagd te boeien—dat is althans mijn (ijdele) hoop. Nadien mogen mijn woorden vervagen als sneeuw onder de zon. Ik schrijf zoals een stand-up comedian die onvermoeibaar probeert om de slappe lach te ontlokken, zo jaag ik de punchlines na, hopend dat tenminste één ervan landt. En ja, af en toe glij ik uit over de bananenschil van mijn eigen triestige grappen, maar hey, een lach is een lach, zelfs als het ten koste gaat van mijn eigen waardigheid!

Als het aankomt op meningen over de lokale politiek onder mijn kerktoren, nou, die heb ik in overvloed. Maar ikzelf ben totaal géén politicus, ik ben wél een armchair criticus met een doctoraat in ongevraagde adviezen. Oh ja, elk flardje informatie dat mijn interesse wekt en mijn scherm kruist, probeer ik te transformeren in een epische verhandeling—of het nu gaat om de nieuwste politieke hersenspinsels of de revolutionaire gedachten van de meest lokale briljante politicus. Absoluut Pulitzer-materiaal! Ik ga nooit of te nimmer op de persoon, wél op het politieke beestje. En het is énkel in de beslotenheid van het stemhokje dat ik alleen aan mezelf onthul voor welke partij mijn hart kiest.

Elk onderwerp is natuurlijk heilig voor mij; ik zou nooit durven het aan één politieke kleur te koppelen—nee, ik probeer om eerst zelf een grondige, persoonlijke en volledig onbevooroordeelde analyse van elk onderwerp te maken. Vervolgens strooi ik gewoon mijn ongevraagde, diepzinnige persoonlijke meningen rond op een vrij podium, waar mijn "briljante" gedachten natuurlijk de show proberen stelen. Wat een aanwinst ben ik toch voor de wereld, niet? Lol!

Onafhankelijk oordelen is mijn kunstvorm, zelfs al balanceert mijn expertise soms op het dunne koord van Wikipedia-waarheden en YouTube-documentaires. Natuurlijk zorg ik er als 'verantwoordelijke' schrijver voor dat ik goed geïnformeerd probeer te zijn voordat ik mijn persoonlijke "wereld-ideeën" over de lokale politiek met de digitale menigte deel. Een korte duik in de zee van internet leert me net genoeg om te klinken als een expert, of in ieder geval om niet volledig onwetend over te komen.

Dus hier zit ik dan, gewapend met een toetsenbord en een overdosis zelfspot, klaar om mijn omgeving te verbazen, verbijsteren, of gewoon te laten gniffelen om mijn eigenzinnige "diepzinnige" observaties. Of je nu komt voor een dosis humor of een kijkje in mijn kronkelende gedachten, één ding is zeker: ik probeer er voor te zorgen dat je vertrekt met een glimlach. Die kan komen door pure hilariteit of simpelweg door totale verwarring, maar een glimlach krijg je. En als je mijn schrijfsels niet leuk vindt of teveel vindt, wees gerust, niemand dwingt je om mijn kronkels te lezen of mij een vriendschapsverzoek te sturen. Want ik denk dan: als je jezelf niet kunt uitlachen, dan mis je de kern van de grap!

22/07/2024.

[jansiemons]

Deurle mooiste dorp van Vlaanderen

Ik ben net terug van een culinaire en oenologische tour door Frankrijk, het land waar croissants het ontbijt regeren en de wijn vloeit alsof het water is. Maar vanmorgen, terug in het pittoreske Deurle, had ik het gevoel alsof ik een exclusieve all-access pas had bemachtigd tot het middelpunt van een impressionistisch meesterwerk. En nee, niet zo’n dramatisch Van Gogh-scenario waar je een oor moet missen om het te waarderen, maar iets à la Monet. Denk minder aan waterlelies en meer aan een vredig landschap vol graan, wilde bloemen en planten die dansen in de wind. Ik zweer het je, het was net een levende ansichtkaart!

Want het is pas als je even uit Deurle weg bent geweest, dat je weer beseft hoe prachtig ons dorp eigenlijk is. Dus op deze stralende zondagmorgen, dag van de nationale feestdag, nam ik bij het vroege ochtendgloren de epische beslissing om mijn eigen dorp te herontdekken, alsof ik een volleerde toerist was. Ja hoor, gewapend met een rugzak vol clichés en een overdosis enthousiasme die zelfs een hyperactieve puppy jaloers zou maken.

Ik zette mijn zonnebril op – je weet wel, die ik speciaal bewaar voor momenten van zelfreflectie en epische queesten – en voelde me meteen als een undercover beroemdheid die zijn eigen hometown inspecteerde. De enige andere enkeling die ook zo vroeg op straat liep keek me aan alsof ik de zoveelste verdwaalde toerist was, wat, eerlijk gezegd, behoorlijk verfrissend was. Het gaf me een excuus om in slow motion te lopen, alsof ik in een dramatische film zat, en overal ‘oooh’ en ‘aaah’ bij te zeggen. Je had zijn gezicht moeten zien, vol ongeloof en misschien een vleugje medelijden, maar hé, het leven is te kort om serieus te zijn!

Terwijl ik daar wandelde, werd ik plotsklaps getroffen door een verbluffende openbaring: hoe spectaculair ons groene dorp eigenlijk is. Ja, je leest het goed, spectaculair! En die oevers aan onze Leie! Met koeien die de lokale gossip uitwisselen, een duif die met een tak als bouwmarkt-souvenir voorbij fladdert om een airbnb voor haar ei op te zetten, een vos die de hele nacht heeft lopen tinderen, en ganzen die opspringen alsof ze net de lotto hebben gewonnen omdat een haas besloot 'kiekeboe' te spelen vanachter een struik. En dan hebben we het nog niet eens over de Sint-Aldegondiskerk die daar staat te schitteren alsof ze net een makeover heeft gehad. Misschien ben ik een beetje bevooroordeeld, maar hoe kun je niet in lyrische verzen uitbarsten als je ziet hoe de Leie zich als een dichterlijke boa constrictor door het landschap slingert? Die rivier is praktisch een spa-resort, zonder de geur van eucalyptus en de zweverige muziek die je uit je zen haalt.

Niet verwonderlijk dat kunstenaars, van schilders tot dichters, zich als motten tot een vlam voelden aangetrokken tot deze plek. Deurle is als dat ene sprookjesdorp waar je altijd over hebt gelezen, maar dan zonder de draken en prinsessen in nood. Cyriel Buysse himself, jawel, struikelde over zijn eigen geluk om hier in de buurt te mogen wonen. Je kunt nog bijna horen hoe hij zijn pen vasthield, verblind door de schoonheid van de natuur, krabbelend aan zijn meesterwerken.

Nu, laten we eerlijk zijn, Deurle is niet zomaar een dorp, het is een levend museum van rust en romantiek—zo idyllisch dat zelfs de kippen hier flirterig kakelen in perfecte harmonie. De bloemenwinkel van de lieftallige Ruth in de Dorpstraat kent niet alleen je naam, maar onthoudt ook je favoriete bloemen en je slechtste liefdesverdriet. De postbode fluit een deuntje terwijl hij de brieven bezorgt, waarschijnlijk de enige persoon die nog vrolijker wordt van jouw rekeningen dan jijzelf.

Deurle, ooit verkozen tot het mooiste dorp van Oost-Vlaanderen, is pittoresk en groen, met een verleden zo rijk dat zelfs de lokale geschiedenisboeken er meerdere volumes over klagen. Het dorp heeft zoveel charme dat zelfs de lokale straatkatten aristocratische manieren hebben aangenomen en beleefd knikken als je voorbij loopt. In Deurle is elke dag een uitnodiging voor een wandeling door een ansichtkaart.

Dus, als je van plan bent om even in Deurle te togen, doe het dan niet voor de geschiedenislessen zonder profeet, kunst die je ook niet snapt als iemand het uitlegt, of omdat je hond een bordje omhoog hield met "Ik heb frisse lucht nodig" – Deurle is gewoon je go-to plek. Nog nooit van gehoord? Nou, dan heb je iets gemist waarvan je niet eens wist dat je het kon missen. Maar geen paniek, de Deurlense Leie staat al met open armen te wachten, klaar om je te betoveren met haar charmes. En terwijl jij je ogen uitkijkt, sta ik, de grijnzende local, in de schaduw toe te kijken, stiekem trots dat ik dit kleine paradijs al lang geleden heb ontdekt.

21/07/2024.