kargayazar

[kargayazar]

Çıkar karşıma çömelmiş ya da cüce

Gök karardığında ardıçların

yanlarında köşe bucak

ve pelerinli hepsi

bazen kedi, bazen bir kuş yırtıcı

aynı kelamı dönüştürürler geceye

söylerler evlerime yatağımda

kork der bazısı,

sus, koş, yalvar,

çök sen de diğerleri gibi!

dizlerinin üstüne.

başın layık değil yukarılara

eğ! kapan ayaklarındaki çamura

sana gül, bal ve reçeldi oysa,

bağırırlar,

yağmur yağarken yıkanıp

ettiğin tövbeler de ne!

Bala mı yoksa çamura

götürdü korku rüzgârları

pullayıp da yerleştiğin dünyanı

çök öyleyse tövbeyle dizlerine

ayaklarına bulaşmış çamura

tövbe et.

24.11.23-21.39

[kargayazar]

Ciğerlerimin güneşlerle dolması için

daha ne yapmam gerek?

boğulmuş kıyılarında otobüslerin

al canımı delillerinle sonra tekrar doğur

yerlisi olmak bir şeyin

bir şeyde yerli olmak için

görünmeyen çivilerimi kanırtıyorum

Yaşamayı koşmaya ve

genişletmeye göğsümü

Dökülsünler parıltıları gecenin

başımdan aşağıya ve aşağıya

her tanesiyle denizlerin

Yar o göğsümdeki yarığı!

Ve, yok et. İçimdeki yapışmış

yaşamak kalıntılarını

Koru beni!

Bağırıyor karanlıkları şehrin

ışıltıları ve gülüşlerine dokunduğumda

pas yapışır parmak uçlarıma

gerçek bir arayış mı yoksa palavra

Evimi bulamıyorum

gırtlağımdan kasıklarıma kadar olan

o yarık

balçıklarıyla yeniden, yeniden, yeniden kabardıkça

selamlar çağırıyorlar

kuşların cehenneminden kaybedişin makinalarına

Çatlatır bu çağrı su içtiğim bardağımı

Kenarlarımı kavrayan son gül kokusundan

Yaşamak açılsın bana.

20.08.2022

[kargayazar]

Bir güneş kıvrılıyor yatağıma

Keskin ışığı kısarken gözlerimi

Bitkin ve hesapsızca

Ben onu düşünüyorum,

geleceğimi.

Binbir  fikrin geçitlerinde

Bando takımı ve bayraklar,

Asker adımları, kalp atışım, saat tik takları

Hazır!

soluğumun arasına sıkışıyorum.

Kuşlardan duydum yaşamayı

Her ötüşlerinde diktiler kulaklarımı

Ellerimin karasını aklamak için

sahramın peşinde

yarınlarımı arıyorum.

08.03.2022-18.35re

[kargayazar]

Ellerimden bileklerime kadar

Göğsümdeki yarayı karıştırıyorum

Boğazımdaki yumrudan aşağıya

Günahlarıma kadar inen bu açıklık

Karanlığını ve pis kokusunu

üzerime sindiriyor

Sindiriyor beni her lokmasında

En güzel giysilerimle kapatıyorum

her gün ışığında

Kokusunu çiçek kokularıyla karıştırıyorum

Keten örtüler seriyorum

Yine de lavları fokurduyor

Cıvık cıvık et parçalarında

Patlayan kan pıhtıları

Beni lekeliyor

Pes ediyorum peşine

soyunuyorum ne varsa

Soruyorum, nefret ediyorum

o ise zift bulaşığı ellerimi

Yakıyor

16.02.2022  -   00.14

[kargayazar]

Gözlerim alıkonulmasın yangının seyrine. Kendime her gelişlerimde değişmedim soğuğu geceme. Ellerimin tutuşmasının savuruyorum. Usul usul parmak uçlarımda tüten canımın her bir düğümünü, serviyi topraktan yırttığım gibi bağlıyorum. Yarılıp doğması için fısıltılarımın. Köpürtülerimin sıçramakta olan yanlarında, ağrılarımı dindirmek peşindeyim.

00.58

10.01.22

[kargayazar]

Ölümün adımlarında eğleştim

kulaklarımda

Günçağının nezaket çağrısı

tekrar ve tekrar

Ve

Tekrardan günahlarım

korkuyla işlenmiş cinayet aletlerinde

kirli ve paslıydı kanım

gözümün önündeki berrak olanda pişmanım

Hayrandım dönüşü olmayan patikalarda

koşanlara

fısıltıyla utandı, düğümlendi

birtakım adımlar

korkak! Fısıltılarıyla.

Gürültüleri bastıran bir kırmızı melodi

ve bir nota olamamaktan korkan sesciklerim

artık gürlemeli,

Ve tıpkı onun gibi, pörtlemeliler!

23.51

09.01.2022

[kargayazar]

Sarın beni

annemin karnındaymış gibi

sessizce dolayın kumaşların en güzelini,

sinsice gırtlaklayın ben fark etmeden

sahramın ensemi yakmasını

Sarın beni anne

Annemin henüz deşilmemiş karnına

Kuşların rüzgara karşı koymadığı anılarda

kan ve et olsun üstüm.

Yalnız ben, ve

Yalnız var olmak olsun

kulaklarımda.

Sarın beni doğuranlar

Bırakın bu pislikten henüz bitmişleri

Vazgeçin bu çilelerden

Dünyanın en güzel yerlerinden gelemeyen

O güzel siyah atlar

Hala neden gelmediler?

 09.08.2021 - 17.42

[kargayazar]

Yırtıcı leşlerin

Yırtıcı leşlerinboğazımı tıkayanı: nefes, yaşam, hayat, sahra, okyanus, kuşlar.

boğazımı tıkayanı: nefes, yaşam, hayat, sahra, okyanus, kuşlar.

nefes: yaşam.

nefes, yaşam, hayat, sahra, okyanus, kuşlar.

hayat: sahra.

hayat, sahra, okyanus, kuşlar.

okyanus 

ve kuşlar.

01.50

14.07.21

[kargayazar]

Kuşlar cehennem bana

Yaşamak! Yaşamak! Diye

Kulaklarımı kemiriyorlar.

01.07.21

[kargayazar]

Çığlıkların elleri var

Tırnakları boynumda kement

İltihaplar sarmaşık vücudumun

En gizli köşelerine

Rüzgârımız yok

Boğuk ve basık bir hava

Sıkış tepiş tıkılan leşlerin

Gözleri kesiliyor

Kulaklar mühürlenirken

Kuşlar inlerine kaçıyorlar

Her defasında çırpınışlar,

Yaşama karşı duruşlarında

Unutulmayı dilenirlerken

Bir dilenciden beter.

 25.06.21

20.45

[kargayazar]

Ruhumu kazıyarak çıkarmaya çalışıyor dünya.

Mirasçıların azimli gözlerinin tırnakları

Parçalamaya ant içtiler:

Yaşamı, beni, sanatı.

Koşar adım ürkekçe karların altına saklanıyorum

Soğuğun soluğunda kavuşuyorum İrem’e

Aldanıyorum sıcaklığına ve ışığına

Hayır! Karanlık ve toprağın hemen üstü.

Rüzgârıyla savuruyor karanlığını

Örtülüyor üzerime topraklar

Var ediyor cenneti kollarımda ve bacaklarımda

Ayakuçlarımda var artık

Ben: Cennet ve ruh peşinde

ölümün başlangıcına kaçıyorum.

Uzaklar ve rüzgâr peşimde benim

dünyanın kıyı köşelerinde

parça parça bozuluyor bir ve bütün olan

Çürümüşlüğün ahengiyle

Soruyor ve evlatlarını sarar gibi

Sarmalıyor leşleri,

Onun leşlerini.

25.06.2021

03.08

“Kuşların İnleri”

Kazıyarak çıkarmaya çalışıyor ruhumu, dünya.

Mirasçıların azimli gözlerinin tırnakları

Parçalamaya ant içtiler:

Yaşamı, beni, sanatı.

ürkekçe saklanıyorum koşar adım 

karların altına

Soğuğun soluğunda kavuşuyorum İrem’e

Aldanıyorum sıcaklığına ve ışığına

Hayır! Karanlık ve toprağın hemen üstü.

Rüzgârıyla savuruyor karanlığını

Örtülüyor üzerime topraklar

Var ediyor cenneti kollarımda ve bacaklarımda

Ayakuçlarımda var artık

Ben: Cennet ve ruh peşinde

ölümün başlangıcına kaçıyorum.

Uzaklar ve rüzgâr peşimde benim

dünyanın kıyı köşelerinde

parça parça bozuluyor bir ve bütün olan

Çürümüşlüğün ahengiyle

Soruyor ve evlatlarını sarar gibi

Sarmalıyor leşleri,

Onun leşlerini.

01.09.2021-22.56

[kargayazar]

Ömrüm avuçlarımda yok oluyor

Ellerimdeki siyahlıkta yok oluş

Zihnim buğular içerisinde

Katilin zehrine sahip çıkıyorum

Uyanamıyorum uykularımdan

Kesik kulaklarımdan akan kanımda

Gözlerim bağlanıyor

Geçmişe olan hatırlarımla dikiliyor

Göz kapaklarım

Soluğumun evrenini arıyorum

Göğün yansıdığı avuçlarımın çukurlarında

Evrenin soluğunu arıyorum

Bıraktım kendimi asra

Ruhumun yanması için

Kazanımı beklemeye başladım

Güneşlere bir yenisi eklensin

Işıkların varlığı tekrar anılsın diye

Var olmanın anıtlarında

Toprağa gireceğim.

25.06.2021

02.45

“Akış”

Ömrüm avuçlarımda yok oluyor,

ellerimin siyahlığında.

Zihnim buğular içerisinde

Katilin zehrine sahip çıkıyorum

Uyanamıyorum uykularımdan

Kesik kulaklarımdan akan kanımda

gözlerim bağlanıyor

Geçmişe olan hatırlarımla dikiliyor

Göz kapaklarım

arıyorum soluğumun evrenini 

Göğün yansıdığı avuçlarımda

Bundan böyle

Evrenin soluğunun peşindeyim 

Bıraktım kendimi asra

Ruhumun yanması için

Kazanımı beklemeye başladım

Güneşlere bir yenisi eklensin

Işıkların varlığı tekrar anılsın diye

Var olmanın anıtlarında

Toprağa gireceğim.

01.09.2021-23.26

[kargayazar]

İçimdeki iyiliğin, ışığın , yavaşça solduğunu ve öfkenin doldurulduğunu görüyorum. Her şeye karşı yaratılmış olan bu yoğun olanın durması ancak dağın soğuğunda veya ayın cansızlığındadır. Sabah rüzgarının eşiğimden ayrılmadığı Tanrının feneriyle başladığım günlerin yüksekliğinden düşüyorum. Günün nefesinde yabanın kucağına koşmayı düşlediğim çaresizliğim ; kötülük evrelerinden geçiyor. Bu duyguların açık tanımıdır yaşamaya karşı duruşum. Sonsuza kadar sürebilecek bir kaçışın olduğunu düşlüyorum uzak fenerlerin, görünmeyen karanlığında. Bir yerde, bir şekilde tam olmayı umarak. Göğün öfkesine bağırmak ve yıkımın getirdiği uğursuzlukta pişman olmamayı diliyorum. Unutmayı ve unutulmasını her şeyin: Unutulmayı diliyorum. Var olmamanın tatsızlığına tanık olma şerefinde, batışın ve doğuşun olmadığı yok diyarlarında kaybolmayı istiyorum.

Ya da 

yaşamayı. İçimdeki korun alev almasıyla, yıkımında doğmayı istiyorum. Doğuşta ve batışta tam olarak var olmayı, var olmanın tanımı haline gelmek istiyorum. Hem bugün hem sonu olmayan diyarlarında. İlhamın getirdikleriyle kavrulmayı tıpkı yok olmak kadar diliyorum. Her parçamın korun peşinde çıldırmasıyla ışığının parlamasını; her birinin Tanrının fenerine dönüşmesini istiyorum. Göğsümde doğan güneşin sıcaklığında rüzgarımın peşinden gitmek ve var olduğuma şükretmek istiyorum. Var olabilmeyi, tabiatın olduğundan daha fazla, ateşin canlılığından ,göğün çığlıklarından da daha fazla: Güneşin göğsümde doğup, ellerimin çığlık atmasını, gözlerimin yanmasını istiyorum. Tırnaklarımda toprağın filizleri, kulaklarımda nehir gürültülerini bekliyorum. Bir olmayı değil; bütün olmayı, her şey olmayı diliyorum.

27.05.21 - 14.15

[kargayazar]

Dilanur’a,

Bir şiirim var:

Varlığının esirinde dolaşan rüzgar

hiç durmadan ilerliyor;

durup düşünmeksizin

Şehrin altını üstüne getirirken

savururken bedenini

zihnin karmaşasında doğuyor.

Vazgeçmediğini biliyor evlerin

Tanrıların biliyor

ve yağmur da

en sevdiğin.

Vazgeçme.

Vazgeçme yaşamaktan!

Ayın ışığında; durul ve dinlen

Sonra tekrar doğ

güneşlerin ardından

kendi güneşinde

15.49 - 20.05.2021

[kargayazar]

Suni âftâbında arar ışığını,

sararmış göğsünün esininde.

meyyal olmasın kürkçünün dönüşüne

nefeslerindedir düşüş, günce:

Ses verin, çevik öclerden düşüyoruz

yozlaşıyor esinliğimiz kirli yolsuzluklarında

samut kaldı bād, semadaki yalnızlığıyla

cedelleşip parıldıyor ruh 

bunaltıları geceleyin.

şaşırmayın ilhamın inzalini beklemesine!

Yaşananlar işten bile değil.

‘Geceler Gebedir’

13.05.21 - 05.44

[kargayazar]

İradeye sahip olmanın büyük yükü altında eziliyorum. Her adımda arza daha da yaklaşırken, nefesin ne olduğunu kendime hatırlatmaya çalışıyorum. Her gün nasıl oluyor da bir şekilde daha çok battığımı hissediyorum. İyileşirmiş gibi görünen tüm uzuvlarım aslında çürürlerken, ne yapmam gerek? Bir kırk elli yıl daha ne yapmam gerek? Nefes almaktan yoruldum. Ölümden sonraya olan inancımdan, kendimden, yaratıcıdan, şeytandan ve var olmaya ait olan ne varsa hepsinden yoruldum. Gidin, gidin benden. Uzağa. Duymayayım. Hissetmeyeyim artık. Bırakın bitkiyi, ne taş ne toprak ne de kül olmak istiyorum. Mutlu olduğum anılara tutunmaya çalışırken içimdeki kuyu hep daha derinleşiyor. Bu şekilde geçmez. Bu şekilde geçemez. Var olmaya katlanmak, buna uğraşmak. Hepsi, hepsi büyük bir azap. Cennet de! Var olmak büyük bir azap.  Derin bir çaresizlik duyuyorum. Kaçışım yok. Hiçbir şekilde kaçışım yok. Var olmaktan kaçışım yok. Hiçbirimizin. Bu, tüm bu hissettiğim. Var olmanın acısı. Kalbimdeki yarık o. Çaresiz ve kaçışı olmayan bir sancı. Eğer tüm bunlar cennette olmayacaksa, bu sancıyı çekmeyeceksem. Cennet yok olmakla aynı şey olacak. Derin çaresizliğin yegane kaçışı. Ve cehennem. Acı ve ızdıraptan başka vakit olmayan korkunç yerde. Var olmanın kaçışında sürekli acı çekerken. Gerçekten bir çıkışım olsaydı bunu kabul eder miydim? Bir çıkış olsaydı, yaşamı sevebilir miydim? Geçirdiğim tüm vakitlere ve varlığıma her an şükreder miydim? O zaman ödül veya ceza için kaçışı olmayan bu yerde varlığımı kabul edip savaşır mıydım? Şimdi bu savaşı istemeyen bir çocuk gibi meydanda yok olmayı diliyorum. Ne ölmek ne de yaşamak. Unutmayı! Unutmayı her şeyi ve her şeyin unutmasını diliyorum.

19.04.21 - 04.51

Çaresizce.

05.15

[kargayazar]

Hayatım damla damla sızıyor kenarlardan. Çatlak, kırık, yarık yok. Göremiyoruz. Yavaş yavaş gidiyor her seferinde. Her kendime sorduğumda. Yaşamımla ne yapmam gerektiğini her düşündüğümde. Dünyaya bakıp aynalarımdan cevap geldiğinde. Bulamıyorum. Buyum, bulamayan ve bilemeyen. Yaşayamayan. Büyük krizler eşiğinde vuruyor dalgalarını. Soğuklar yok olmayı ister gibi çarpıyor kayalıklara. Sürekli, durmadan. Ölümü fark edip meydan okur gibi. Kayalıklarda kalan dehşet ve hüzünle. Göğün matemini duyarken, meydan okurken ölüyor deniz. Ölüme karşı. Yaşama karşı. Hangisi farklı? Nefes alıp alabileceğini bilmeden nefesini tutmak gibi tıpkı. Yanlış yerde nefesin alınması ya da hiç nefes alınmaması aynı. Nedendir bilinmez, nefes tutulmasıyla başlanmış her şeye, şimdi ne yapmalı ? Ne yaşamaya ne de ölmeye cesaret yokken. Ne yaşamaya ne de ölmeye istek yokken. Varlığın yokluğu hayallerinde kaybolurken. Şimdi ne yapmalı?

17.03.21 -12-24