lakeisleofinnisfree - Tumblr blog

[lakeisleofinnisfree]

Me again, I love this site, today I am looking for established relationship fics long less sex more cases or angst. It's okay if there are sex but doesn't drive the whole story. JohnLOCK!! Thank you very much.

Reply: Whoo, this one is hard! Long, case-focused established relationship fics without (much) sex. The criterion I had the most trouble with was “long”, which for me starts at 50K. Even so, I extended that a bit on the low end in order to get a few more fics on the list.

Absentminded by ScopesMonkey (56K, M, Johnlock)With the Christmas season right around the corner, Sherlock is called in to investigate the case of a man whose assault has left him without his memory.

Crush It Till the Petals Fall by KeelieThompson1 (59K, M, Johnlock)In the aftermath of the second roof meeting, Sherlock must work out how he is going to get his family back. (This is part of a much longer series, which it’s best to read in order for it all to make sense, but I don’t recall how many of those earlier installments focus on cases.)

Impossible to Feign by achray (49K, M, Johnlock)Sherlock leant forward, his long fingers curving round to grip John’s.“I won’t let him win,” he said, eyes hard. “I will do whatever it takes to get you out.”

Law Like Love by PlaidAdder (52K, T, Johnlock and Janine/Harry)Six months after Sherlock didn’t go off on that mission to eastern Europe after all, all is well at 221B Baker Street. Little Rachel is just beginning to sleep through the night. John and Sherlock are sleeping with each other. Charles Augustus Magnussen is alive and unwell and just about bankrupt. And Mary is nowhere in sight.Obviously the events of “His Last Vow” were not what they seemed. What really happened? How did we get here from there?Well, we’re going to find out. Backwards.

On the Rack by 7PercentSolution, J_Baillier (248K, E, Johnlock)The sequel to The Breaking Wheel, in which Sherlock goes to rehab (of the other sort), starts scraping his life back together, attempts to solve a case, and tries to make sense of what it actually means to be in a relationship.

Over Earth and Under Earth by khorazir (196K, M, Johnlock)Three months after finally acknowledging their mutual feelings, John and Sherlock are not much closer to sorting out their relationship, hindered by cases, work, family issues, everyday matters and by being themselves. Will a strange case out in the Suffolk countryside bring a solution or further complicate things?

Prior Engagements by PlaidAdder (123K, T, Johnlock, Mollstrade, Janine/Harry)Years after Mary melted into the darkness, John and Sherlock are at their wits’ end. Rachel Watson, aged nine, is about as difficult as you might expect a child raised by Sherlock Holmes and John Watson to be. But life is no picnic for Rachel, either. John won’t even talk about her mother; and ever since Uncle Mycroft was assassinated, Sherlock just hasn’t been himself. It doesn’t help that the British government is in the hands of a gang of corrupt criminals. John finally decides that the right boarding school might give Rachel the structure she seems to need. It’s not until Rachel disappears that he and Sherlock realize that someone else has had the same idea.

The Master of Latham Hall by Kryptaria (47K, T, Johnlock)Ten years after meeting Sherlock Holmes, John Watson has successfully kept only one secret from the world’s only consulting detective: the most important secret he’s ever had.Now, drawn into an impossible web of murders at Latham Hall, John learns the terrible price a man must pay for keeping certain things secret.

The Young Men Carbuncular by PlaidAdder (106K, T, Johnlock and Mollstrade)The morning after John and Sherlock’s party is full of surprises. Harry finds a priceless blue gemstone in the entrails of a chicken. John and Sherlock find themselves on the trail of something more sinister than a jewel theft. Lestrade finds himself in Molly’s bed. Which seems, to both of them, like a pretty big problem…until Molly finds a corpse in her garden.Lestrade and Molly try to solve the murder–and hopefully solve the mystery of how they actually feel about each other. Sherlock and John try to figure out how that sapphire got into that chicken…and how this relationship upgrade is supposed to work. Harry, well, all she’s trying to do is start up a law practice and get back into the dating game. But they’re all trapped in the same weird web; and they’re not the only ones being drawn into its center.

Underground Rescue by khorazir (48K, M, Johnlock)All kinds of danger lurk in the disused stations of the London Underground. When Sherlock goes missing, John has to play detective to find him, while Sherlock faces demons both present and past.

Writing on the Wall by ScopesMonkey (45K, M, Johnlock and Mollstrade)Having returned from Wales with John injured and a betrayal looming in the background, Sherlock is refusing cases, until both John and a baffling double murder get the better of him.

[lakeisleofinnisfree]

There’s always a lingering question that I ask myself, which is why do I, a cis bisexual woman, enjoy romance between two men so much?  

There are easy answers, like that it’s just fetishizing.  And like, I find men attractive, yes.  But I also find women attractive.  I don’t have a problem with enjoying het romance, assuming I can find good ones.  I enjoy stories with female characters I can relate to.

But there’s something much deeper at play, IMO.  A friend of mine who is a gender studies professor was the first person to point this out to me, but a lot of women enjoy m/m romance and gay porn because of the lack of women.  It removes a source of pressure and sexism.  Without any women present, you don’t have to constantly evaluate the sexism of their portrayal, or be reminded of negative experiences in your own life.  It allows women to experience romance and especially sexuality without all the baggage that comes with it in our patriarchal society.

This was recently illustrated to me rather dramatically.  I read a recommendation for a het romance.  And it sounded cute, and came highly recommended.  The tropes at play were fun.  Until I read a snippet and realized this was a romance between a woman and her boss.  I had a visceral negative reaction.  

Instantly I’m thinking of sexual harassment stories I’ve read and heard from other women. I’m thinking of how uncomfortable it would be to have your boss develop feelings for you.  How icky the power dynamics would be, etc.  

And then I realized…this wouldn’t bother me if it were two men.  Now, there’s no logical reason for that.  Sexual harassment is just as wrong when its object is a man.  But I know I’ve read fics with a similar premise and never thought about it.  Because when it’s two men I can accept this is just a light romance, a fantasy, meant to be fun and sexy and not to represent the real world.

But I can’t when it’s a het relationship.  There’s too much baggage there.  Too much societal history of abuse.  I can’t relax enough with the premise to enjoy that story.  

Now some people can.  And that’s fine.  And some people are never going to be okay with power imbalances like that regardless of gender.  That’s also fine.  I don’t think having either reaction makes one morally superior.  It’s okay to just enjoy light entertainment for what it is without going into deep analysis.

But it’s much more difficult for me, and I think for many women, to relax and enjoy romantic and sexual stories when they involve female characters.  We’ve been burned too many times by shitty depictions, by shallow role models, by abuse portrayed as romantic.  We have developed a stress response, a trauma response to heterosexual romance.  We are hyper-reactive to a wide variety of triggers in regards to it.   But removing women from the equation makes stories safer for us.  And maybe it shouldn’t?  In an ideal world?  But for many of us, that’s the truth.

[lakeisleofinnisfree]

“– […] Jak usłyszę, że nie mam prawa być kurewsko przybita, bo są tacy, którzy mają gorzej, wytłumaczę panu, że to tak, jakby zabronić szczęśliwemu się radować, bo są tacy, którzy mają lepiej. Przez moment nie odpowiadał. – A jak zacznie mi pan pieprzyć, że cieszę się dobrym zdrowiem, nie mam żadnych chorób i w razie czego stać mnie na najlepszą opiekę lekarską, odpowiem, że znaczy to tylko tyle, iż umieram wolniej niż inni.”

— Remigiusz Mróz, „Testament”

[lakeisleofinnisfree]

“Szczęście wśród inteligentnych osób to najrzadsza rzecz, jaką znam.”

— Ernest Hemingway

[lakeisleofinnisfree]

To video uspokaja, zmniejsza niepokój i rozchwianie, relaksuje, pomaga zasnąć.

[lakeisleofinnisfree]

Trudno

Problem z depresją polega na tym, że cokolwiek by nie pomyśleć, wydaje się to trudniejsze niż zwykle. Każdy krok wymaga więcej wysiłku, każde słowo wymaga więcej powietrza, każde wstanie z podłogi to życiowa decyzja, każdy zjedzony obiad to sukces dnia.

I nawet jeśli na zewnętrznym, intelektualnym poziomie postrzegania widzę i wiem, że to tylko depresja, że to przemijający zawsze po jakimś czasie objaw choroby, to wcale ta świadomość nie sprawia rzeczy lżejszymi.

[lakeisleofinnisfree]

“Jest świt, Ale nie jest jasno. Jestem na pół zbudzony, A dokoła nieład. Coś trzeba związać, Coś trzeba złączyć, Rozstrzygnąć coś. Nic nie wiem. Nie mogę znaleźć butów, Nie mogę znaleźć siebie. Boli mnie głowa.”

— Przebudzenie Leopold Staff

[lakeisleofinnisfree]

Usunęłam ze smartfona aplikację facebook trzy tygodnie temu. Jest ciszej. Świat się zmniejszył do przytulniejszego rozmiaru jednego mieszkania. Nie ma wojen i kryzysów światowych, nie ma wstydu za własny kraj, bo nie wiem, kto w nim robi nam wstyd.

I tylko zima się zbliża poprzez zimną jesień, i ciemność pożera coraz więcej doby.

O wyścigu po wystarczanie.

Nasza generacja ma przejebane, wiesz? Bo mamy mnóstwo możliwości. Za dużo. O wiele więcej niż nasi rodzice i dziadkowie. Możesz zostać kim chcesz. Możesz dziś wsiąść w samolot i za 12h być na drugim końcu świata. Możesz. Wszystko możesz. Cały świat mówi ci, że wszystko jest na wyciągnięcie ręki, tylko za mało się, kurwa, starasz. Otoczeni idealnymi życiami na Instagramie żyjemy w ciągłym poczuciu niedosytu i bycia niewystarczającym. Gdy słyszę hasło „produktywność” chce mi się rzygać, wiesz? Bo obojętnie ile bym nie zrobiła, ciągle czuję, że mogłabym więcej, bardziej, lepiej, intensywniej, dynamiczniej i szybciej. Że mogłabym nadludzko, a się opierdalam. Czasami dochodzę do wniosku, że nawet gdybym jednego dnia była w trzech krajach, zdobyła ośmiotysięcznik, napisała książkę i zajęła pierwsze miejsce w międzynarodowym konkursie, to na koniec dnia i tak miałabym do siebie pretensje, że gdybym wyruszyła na tę pieprzoną górę godzinę wcześniej, to jeszcze zdążyłabym wieczorem na siłownię. Nie potrafię cieszyć się z tego, co osiągam. Nie potrafię siebie doceniać. Nie potrafię pomyśleć o sobie „Ej, super, dałaś radę, zrobiłaś to!”. Wszystko, co zrobię automatycznie staje się dla mnie przeciętne. Staje się oczywiste, powtarzalne, staje się czymś, co mógł zrobić każdy. I jedyne, co wtedy myślę to „Masz szczęście, że tego nie spierdoliłaś”. Mamy za dużo możliwości i choć w teorii to naprawdę wspaniałe, to w praktyce robi nam to wszystkim krzywdę. Bo nie nadążamy za światem. Nie jesteśmy w stanie być wszystkim i wszędzie jednocześnie, ale jak pozbyć się tego pragnienia, kiedy całe swoje życie poświęcamy na porównywanie się do innych? Robimy sobie w głowie pieprzone konkursy na bycie bardziej zajebistym, bardziej światowym, bardziej obeznanym. Ile razy poczułeś się chujowo po przescrollowaniu swojej tablicy? Ile razy kładłeś się z myślą, że ci wszyscy ludzie z idealnych profili mają tak doskonałe życia, w których nie marnują ani chwili, a ty jeden, przeciętny, szary człowiek nie robisz, kurwa, nic? W pędzie po zajebiste życie zapominamy żyć. Nie jesteśmy tu i teraz, tylko zawsze minutę dalej. W momencie publikowania. Zauważyłeś to? Dzieje się coś wspaniałego i zamiast to przeżywać, przyspieszasz moment zamiany tej chwili we wspomnienie. Cyk. Zdjęcie. Film. Poszło. Wszyscy widzą. Lajk. Komentarz. Odpowiadasz. Lajk. Komentarz. Odpowiadasz. Wydarzyło się. Minęło. Już cię tu nie ma. Puff. Przeszłość. Nawet nie zauważyłeś kiedy. Nawet nie zauważyłeś kiedy pozbawiłeś się bycia tu i teraz. Nawet już nie wiesz co wtedy czułeś. Ważne, że widzieli. Zazdrościli. Pomyśleli, że masz tak doskonałe życie, w którym nie marnujesz ani chwili, a oni, masa przeciętnych szarych ludzi nie robi, kurwa, nic. To męczy. Wykańcza. I naprawdę boję się, że spędzę życie na gonieniu czegoś, co jest fizycznie nieosiągalne. Że będę miała sto lat i na łożu śmierci pomyślę, że gdybym się bardziej postarała, to byłabym w 50 krajach, a nie „tylko” w 49. Słuchaj, ja naprawdę racjonalnie zdaję sobie sprawę z tego, że to wszystko są bzdury. Ja wiem, że nie o to chodzi, że nie to się liczy w życiu najbardziej i tak dalej, ale jeśli większość z nas żyje z powodu tych „bzdur” w wiecznym poczuciu winy z zerowym poczuciem własnej wartości to to jest ogromny i realny problem. Nie potrafię spojrzeć na siebie w lustrze i pomyśleć, że wystarczam i nie mówię w tej chwili o wystarczaniu światu, tylko sobie samej. Bo to sobie trzeba wystarczać i siebie trzeba lubić, by zacząć lubić także swoje życie. To ty musisz umieć życzliwie spojrzeć sobie w twarz po całym dniu i powiedzieć „Brawo, udało ci się.”, by w końcu poczuć, że wcale nie zmarnowałeś ani chwili, jeśli nie byłeś dziś na Mount Everest.

- Marta Kostrzyńska

[lakeisleofinnisfree]

“..w człowieku tkwi nieodparta potrzeba bycia akceptowanym. Za wszelką cenę musicie jednak zaufać tym cząstkom swojej osobowości, które wyróżniają was spośród innych i sprawiają, że jesteście niepowtarzalni. Nawet jeśli wyróżniająca was cecha jest dziwna czy nieakceptowana.”

— Nancy H. Kleinnbaum “Stowarzyszenie umarłych poetów”

[lakeisleofinnisfree]

[lakeisleofinnisfree]

Noc

Czasem śni mi się pojedynczy cichy dzwonek do drzwi. Budzę się wtedy natychmiast i nasłuchuję uważnie.

Jest środek nocy albo czwarta nad ranem. I czuwam potem jakiś czas w ciszy i ciemności.

[lakeisleofinnisfree]

Góra

Wchodzę na stromą górę. Jest mi strasznie ciężko, gdyż plecak mam pełen jesiennych deszczy, kieszenie mokrej ziemi i liści, buty mokre od niewypłakanych, krążących w żyłach łez.

Na szczycie opromieniony światłem nadziei siedzi psychiatra z receptą w ręku.

Będzie lepiej. Ma być lepiej. Spodziewam się, że będzie lepiej.

[lakeisleofinnisfree]

“-Na pomoście siedzi pięć mew. Jedna z nich postanawia odlecieć. Ile mew pozostaje? -Jak to…? Cztery. -Źle - pokręcił głową Jones. - Jest ich wciąż pięć. Decyzja o odlocie i faktyczne poderwanie się do lotu to dwie różne sprawy.”

— Andy Andrews “Mistrz”

[lakeisleofinnisfree]

Jesień

Prozac pomaga utrzymywać się na powierzchni zagrabionych liści.

Wdycham wilgotne zatęchłe powietrze i macham uparcie rękami, by nie utonąć.

[lakeisleofinnisfree]

"Nigdy nie ma porządku na świecie. Wczoraj było za gorąco, a dziś jest za mokro. Najlepiej będzie wrócić i znowu położyć się spać".

- Tove Jansson "W Dolinie Muminków"

[lakeisleofinnisfree]

Ciężar liści

Spadłe z drzew liście pachną mokrym rozkładem, czymś jednocześnie miękkim i suchym, szeleszczącym i oślizgłym.

Lekkie, a jednocześnie z każdym kolejnym opadłym liściem ciężej mi na ramionach, coraz bardziej, aż w końcu przygniata mnie jesień do ziemi, przyciska mi twarz do brudnej czarnej kałuży.

[lakeisleofinnisfree]

"Któregoś wczesnego ranka w Dolinie Muminków Włóczykij obudził się w swoim namiocie i poczuł, że nadeszła jesień i czas ruszać w drogę. Taki wymarsz zawsze jest nagły. W jednej chwili wszystko się zmienia, temu, kto odchodzi, zależy na każdej minucie, szybko wyciąga namiotowe śledzie i gasi żar, zanim ktokolwiek przyjdzie przeszkadzać i wypytywać, i zaczyna biec, w biegu zarzucając plecak, i wreszcie jest już w drodze, raptem spokojny niczym wędrujące drzewo, na którym nie rusza się ani jeden liść. Tam gdzie stał namiot, świeci pusty prostokąt trawy. Później, kiedy zrobi się dzień, zbudzą się przyjaciele i powiedzą: odszedł, widać jesień się zbliża".

- Tove Jansson