laraclement1430-blog

[laraclement1430-blog]

Fietstocht door Barcelona

Fiets met je eigen privé gids die van te voren in overleg met jou, je familie, vrienden of collega's, de route op maat maakt. Bepaal zelf het tempo, welke bezienswaardigheden je wilt zien en waar, wanneer en hoelang je pauze houdt. Je kan in deze 3 uur met je eigen gids bijvoorbeeld de (minder) bekende modernistische architectuur, de smalle straatjes en pleinen van de oude binnenstad of zelfs Montjuïc ontdekken. De keuze is aan jou! Heb je geen idee, geen probleem, onze creatieve gidsen maken je tour fantastisch.Wanneer je aankomt in onze shop kan je natuurlijk zelf een fiets kiezen, we hebben allerlei soorten en maten fietsen, e-Bikes en kinderzitjes zodat iedereen veilig kan deelnemen aan de tour. Onze unieke fietsen van het merk Electra® zijn uitgerust met comfortable zadels en veel hebben een mandje. Voordat de tour begint krijg je een uitleg over het verkeer en natuurlijk een flesje water voor onderweg. Barcelona is de afgelopen jaren een fiets vriendelijke stad geworden en er komen steeds meer fietspaden bij, we kiezen altijd de veiligste route.

Tijdens mijn verblijf in Barcelona hebben mijn ouders een fietstocht geregeld. Hierbij konden we verschillende gebouwen bezoeken in een kortere tijd en met het prachtige weer was dit echt geweldig. Ik vond het super leuk. De gids sprak ook nederlands, wat het allemaal een beetje makkelijker maakte. 

We zagen zowel het strand van Barcelona, als het oude ziekenhuis dat nu een school voor vrouwen is. Ook zagen we de toeristische dingen zoals casa Mila en de sagrada Familia. 

Ik vond het heel leuk en raad het iedereen aan die naar Barcelona zou gaan!

[laraclement1430-blog]

Film : ‘After’

After, de film die gebaseerd is op het boek van Anna Todd, in een regie van Jenny Gage zou wel eens een van de blockbusters van dit voorjaar kunnen worden. Toen wij de film in avant première zagen in Kinepolis Antwerpen was de zaal ei zo na uitverkocht. Vooral tienermeisjes en twintigers die zin hebben in een ladies night trekken blijkbaar massaal naar deze prent die – laten we eerlijk zijn – vooral een guilty pleasure is. De thematiek: preuts meisje Tessa (Josephine Langford) met overbezorgde en bemoeizieke moeder Carol (Selma Blair) die uiteraard haar dochter tijdens de daad betrapt en al even bemoeiziek vriendje Noah (Dylan Arnold) die haar op één nacht 7 sms’jes stuurt, gaat voor het eerst naar de universiteit. Daar wordt ze door haar room mate Karen (Jennifer Beals) al meteen uitgenodigd voor een feestje waar ze Truth or Dare spelen. Op de vraag ‘Wat is de mafste plek waar je ooit seks hebt gehad?’ past Tessa. Karen en haar vrienden zullen daaruit afleiden dat Tessa nog maagd is. Wanneer Tessa vervolgens voor ‘Dare’ kiest, gaat ze de uitdaging om Hardin Scott (Hero Fiennes Tiffin) te kussen uit de weg.

De smartphone registreert het moment wanneer Hardin een blauwtje loopt. Tijdens het feestje belandt Tessa in zijn kamer, en bladert ze onder andere in zijn exemplaar van Wuthering Heights waar een aantal post its in steken. Er lijkt toenadering tussen de twee te komen, maar Tessa blijft hem afwijzen want ze zit vooral met haar vriendje Noah die ze in het middelbaar leerde kennen in haar hoofd.

De volgende dag ontstaat er een felle discussie tussen Tessa en Hardin tijdens de les. Daarin toont hij hoe sceptisch hij tegenover de liefde staat in zijn bespreking over het boek Pride and Prejudice terwijl Tessa het boek vurig verdedigt omdat ze er feminisme in ontwaart. Conclusie: een goed boek beroert de gemoederen. De twee hebben zowel hun interesse in lezen met elkaar gemeen maar ook de afwezigheid van een vaderfiguur. Bij Hardin is rector Scott (Peter Gallagher) zijn vader die toen Hardin nog maar acht was een alcoholicus was. Het ontbreken van een vader(figuur) heeft Hardin iets meer getekend dan Tessa. Jammer is dat Gage deze interessante thematiek veel te oppervlakkig en vluchtig benadert. Zo hebben we er het raden naar hoe de zaken in elkaar steken bij Tessa.

Erg veel dialogen – sommige bestaan maar uit een paar zinnen – moeten vooral het bindmiddel vormen tussen sensuele scènes. Lees: soms voelt After erg geforceerd aan, zeker wanneer het script zich in bochten wringt om toch de zaak wat meer body te geven. Spelletjes als ‘Truth or dare’ en ‘Suck and blow’ zijn – terecht - niet zo onschuldig als ze lijken. Sommige troeven speelt de film echter te weinig uit. De scène waarin de twee zich laten opsluiten in de bib is best romantisch, en had gerust langer mogen duren en onstuimiger mogen zijn.

Op dat vlak is After uiteindelijk gewoon een erg brave prent geworden. Ja, Hero Fiennes Tiffins borstkast inclusief tattoos zijn te zien. Maar meer dan dat ook niet. Wie Josephine Langford naakt wil zien, moeten we ontgoochelen. Op een vluchtig schot na waarbij we ze (of een stand in) met haar rug naar de camera naakt zien, blijft haar lijf steeds bedekt. Geen borsten te zien dus. Ook niet bij Karen (Jennifer Beals) die de lesbische liefde bedrijft met Tristan (Pia Mia) terwijl Tessa aanwezig is in de kamer die ze delen. Kortom: aan de andere kant lijken de dames niet veel gêne te hebben en nog minder gesteld op hun privacy (waar Tessa wel op hamert).

After volgt zowat alle clichématige conventies binnen het medium film. Tessa draagt in het begin van de film lichte pastelkleuren, met onder andere een seuterige lichtblauwe jurk. Karen en Hardin zijn in het zwart of feller gekleed. Wanneer Tessa met Hardin in het water springt en zijn zwart Ramones t shirt draagt, zie je ook qua kleurgebruik de film zijn boog maken om de boog van Tessa’s personage te ondersteunen. Na hem vaak afgewezen te hebben, kiest ze uiteindelijk - weliswaar met schuldgevoelens ten opzichte van Noah achteraf – voor Hardin. Ze kussen in het meer. Tessa verbreekt haar relatie met Noah. Carol wil haar dochter niet langer geld toestoppen voor haar studies omdat ze het al na enkele weken te bont maakt en dus gaat Tessa in op het aanbod van Hardin om met hem samen te wonen. Wanneer Hardins vader opnieuw in het huwelijksbootje stapt, dansen Hardin en Tessa op het huwelijksfeest en bedrijven ze de liefde voor het eerst op de tonen van ‘Us’ van James Bay. Maar niet veel later leest ze een sms van hem en zou haar moeder wel eens gelijk kunnen hebben, dat Hardin haar hart zal breken.

Ook in die scène volgt Gage de conventies van het medium. Wanneer er onweer hangt boven de relatie van Hardin en Tessa regent het fel. ‘Blackout’ van Freya Ridings, een pianoballad die London Grammarachtig klinkt, begeleidt die scène. De oogverblindende Josephine Langford kleedt ze in geel, de kleur die symbool staat voor verandering, wanneer ze zich stort op Hardin. ‘Light me up’ van Ingrid Michaelson krijgen we te horen wanneer ze zich kandidaat stelt voor een stageplaats bij een uitgever maar Hardin, ondanks alles, niet uit haar hoofd krijgt. De soundtrack is dus volledig op maat van jonge meisjes gemaakt. Zo opent After met Stained van Selena Gomez terwijl de prent eindigt met Bitter Love van Pia Mia.

Dé sterkte van de ganse prent zijn met stip de ogen en de lippen van Josephine Langford. Al van bij het begin van de film zien we haar met open mond. Die bijna constant suggestieve mond symboliseert haar (seksuele) verlangen. Let vooral ook op het ogenwerk van Langford tijdens de vrijscènes en de sensuele scènes. Ze kan praten met haar ogen waarmee ze moeiteloos de flauwe dialogen en dito humor (van het genre Tessa die ‘Het is beter dat we wat afstand nemen’ zegt en Hardin die als reactie een meter achteruit stapt) doet vergeten.

Samen met mijn lief ging ik de film After kijken in de Kinepolis in Brussel. Het was de avant-première dus er waren veel mensen op af gekomen. 

Toen ik de trailer zag in november vond ik het leuk dat het gespeeld werd door mensen die ongeveer mijn leeftijd moesten voorstellen. Het leek wel op een jongere versie van ‘Fifty Shades Of Grey’. Ik vind de commentaar die in de bovenstaande recensie gegeven wordt ook helemaal correct, ik kan er niet meer aan toevoegen.

Nadat ik de film had bekeken was ik heel blij met het resultaat. Ik vond het een mooi verhaal, heel romantisch om met z’n twee te kijken. Het einde vond ik wat jammer, maar ik hoorde dat er een vervolg op zou komen dus kan ik het wat beter appreciëren. 

Ik raad deze film zeker aan aan mijn vrienden of leeftijdsgenoten, maar ik denk niet dat het een film is voor ouderen of jongeren. Ik ga de tweede film zeker terug kijken! 

[laraclement1430-blog]

Science museum London

Kinderen wilden hier graag naartoe. Het was op zaterdag en super druk, het is wel leuk opgesteld maar zeker niet bijzonder. Fijn dat het gratis is maar ik denk dat er betere zijn. 

Tijdens onze schoolreis in Londen koos ik om vrijwillig naar het Science museum te gaan. Ik vond dat er wel interessante dingen te zien waren en het was ook leuk om zelf te experimenteren. 

Naar mijn eigen mening zou ik dit museum toch niet aanraden. Ik vind dat er niet genoeg te doen is en dat het ook vrij onoverzichtelijk. Je word het museum snel beu, ikzelf was hier op maximum één uur rond. 

Misschien vinden kinderen van een jongere leeftijd dit leuker, maar voor mij was het eerder een afknapper, jammer!

[laraclement1430-blog]

Bezoek Barcelona

Een tijdje geleden besloot ik om opnieuw een bezoek te brengen aan het meesterwerk Gaudí, de Sagrada Família. Het was voor mij een tijdje geleden dat ik er voor het laatst was geweest en ik was voornamelijk benieuwd naar hoe de kerk er inmiddels van binnenin uitzag en hoe de werkzaamheden zich ontwikkelden. Benieuwd naar wat ik zag en hoe mijn bezoek aan de Sagrada Família verliep, lees dan verder. Ik neem je vandaag mee op bezoek langs de Sagrada Família en laat je dit juweeltje van Gaudí van binnen zien! 

Ik zou het niet meer weten wanneer ik voor het laatst binnen de Sagrada Família was geweest, maar het was in ieder geval toen de kerk van binnen nog een bouwput was. Toen was het bezoek voornamelijk gericht op het bezoeken van de torens, de twee façades en het museum. Prachtig, maar nog lang niet af. Sterker nog: ik raadde toen iedereen af om tickets voor de Sagrada Família te kopen en deze gewoon van buiten te bewonderen omdat er van binnen werkelijk weinig moois te zien viel, behalve het uitzicht vanuit de torens dan. Maar toen ik er nu weer instapte, viel mijn mond gelijk open! Wat een wereld van verschil met toen! En wat een mooie verschijning van licht, kleuren en structuren! Nu kan ik je echt aanraden om tickets voor de Sagrada Família te kopen.

Sagrada Família van binnen: een wonderlijk stuk architectuur!

Hoewel Gaudí’s meesterwerk nog altijd niet afgerond is (volgens de experts zal deze in 2026 voltooid worden), is het wel interessant om tijdens je bezoek in gedachten te houden dat dit het grootste kerkgebouw ter wereld zal worden. Met je ticket heb jij overigens ook aan de voltooiing van de kerk bijgedragen: de Sagrada Família wordt namelijk gebouwd uit donaties en het geld van de bezoekers. Een extra reden om de Sagrada Família te bezoeken tijdens je stedentrip!

Van woensdag tot zaterdag ging ik met mijn familie naar Barcelona, Spanje. Ik bezocht hier verschillende gebouwen waaronder de Sagrada Família. 

Het duurde lang voor we binnen konden want we hadden onze tickets niet op voorhand gekocht. Omdat het volgens vele mensen toch de moeite was om ook binnen te gaan hebben we dit dan ook gedaan. De kathedraal zou binnen 7,5 jaar af moeten zijn, en er is nog veel werk, maar ik vond het zowel vanbinnen als buiten prachtig. Het uitzicht vanaf de toren is spectaculair. 

Het is ook een super origineel gebouw! Ik vind het leuk om te zien hoe Gaudi het idee had om verschillende dynamische structuren toe te voegen. Dit maakt deze kathedraal ook zo speciaal. Wanneer wij het bezochten waren de torens nog niet op de hoogte die zou uiteindelijk zouden moeten hebben. Het gebouw wordt dus nog veel groter en ze zullen nog veel moeten afwerken. 

Of ze dit allemaal in 7,5 jaar gedaan zullen betwijfel ik, maar ik vind het nu al zeker de moeite waart om het te bezoeken!

[laraclement1430-blog]

Bezoek estetikabeurs

Gisteren trok ik met Marijke naar de Estetika Beurs Brussel , een expo waar professionals twee keer per jaar de nieuwigheden op gebied van nagelproducten, verzorgingen en make-up kunnen ontdekken. Ik was er al eerder geweest maar dan wel in oktober en dan zijn er toch heel wat meer merken te ontdekken. Als je er nog nooit bent geweest is het zeker de moeite waard om eens te doen, of je nu professional bent of niet, je kijkt er je ogen uit!

Waar iedereen zo naar uit kijkt is er nog steeds niet. NYX in België… Maar het komt er aan, al heeft nog steeds niemand een idee waar ze zullen starten. Het lijkt ook elke keer uitgesteld te worden want normaal was het voorzien voor deze lente en nu zou het pas tegen de zomer aan zijn. De stand was eigenlijk wel een beetje een teleurstelling, héél véél volk maar er was eigenlijk zo goed als niets meer te koop. Wat dat volk daar allemaal deed weet ik niet, in elk geval niks kopen…

Bij Make Up Forever werd ik niet teleurgesteld. Ik keek er enorm naar uit om naar een aantal nieuwe producten te gaan kijken. De nieuwe Ultra HD Foundation, Ultra HD Foundation Stick en de Ultra HD Concealer waren allemaal present op een mooie, verzorgde stand. Je moest wel even geduld hebben omdat het daar ook heel erg druk was maar je werd snel en goed geholpen.

Het mooie merk Paul & Joe is ondertussen ook in België te koop bij geselecteerde instituten en daar hebben we een paar producten van gezien. Jammer genoeg zijn we die stand waar er nog meer producten stonden voorbij gelopen en nadien hadden we geen tijd meer om terug te gaan. De producten die ik zag zien er in elk geval heel erg mooi uit. Je zou ze alleen al kopen voor de verpakking.

Marc Inbane had een erg mooie stand met natural tanning sprays. Ik heb al een tijdje zo een grote fles staan maar heb er nog steeds niets mee gedaan. Zou ik wel moeten doen want de resultaten die ik daar zag zagen er heel natuurlijk uit. Met de lente die er stilaan aankomt kunnen mijn benen wel een vleugje self tanner gebruiken. Ik ga er snel mee aan de slag!

Bij Dante Hair kregen Marijke en ik een volle haardos aangemeten. Door middel van een haarstukje aan een soort van visdraad rond je hoofd wordt dit onder je eigen haar gezet. Klinkt een beetje raar maar je zag het niet zitten en de kleur die ze me gaven was echt perfect én je zag echt niet dat het haarstukje er zat. Het scheelde niet veel of ik had het meegenomen maar op het juiste moment dacht ik, deze mensen zijn getraind om dit vlot onder je haar te verwerken. Ik zie me dit ‘s morgens niet echt doen… En wat als die visdraad ineens zou los schieten? Mooi voor een keertje dus…

Op zo’n beurs met lege handen naar buiten gaan is quasi onmogelijk. Heel wat nieuwigheden en ook met mooie kortingen is altijd een mooie combinatie!

http://www.beautyetc.be/estetika-beurs-brussel-2016/

Ikzelf ben in oktober naar de Estetika beurs geweest samen met mijn tante, nichtje, zus en mama. Mijn tante is nagelstyliste en kon hierdoor tickets krijgen. De beurs is een soort jaarlijkse uitstap die wij samen doen.

Ik vind het altijd leuk om hier naartoe te komen, omdat je alle nieuwe dingen kan zien. Alle merken zijn ook bijna aanwezig, dit maakt het heel gemakkelijk om verschillende merken te bezoeken die je interessant vind onder 1 dak. 

Je kan er vaak producten testen, zoals make-up, producten voor het haar, nagelproducten, kledij enz.

Het is zeker de moeite waart om hier naartoe te komen, maar enkel indien je geïnteresseerd bent in dit soort dingen. Je gaan hier niet veel vrouwen met hun man tegenkomen :)

[laraclement1430-blog]

Film ‘In to the Wild’

In de zomer van 1990 is Christopher McCandless net afgestudeerd. In plaats van aan een carrière te beginnen doneert hij al zijn geld en gaat op reis. Al snel laat hij zijn auto achter en zwerft te voet verder. Hij komt vriendelijke hippies tegen, werkt een tijd op een graanboerderij, overleeft per kano de snelle stromingen van de Colorado, leert leer bewerken van een oude man met wie hij een tijd in de woestijn doorbrengt en vertrekt uiteindelijk eind voorjaar 1992 met slechts een jachtgeweer, rijst en kampeerspullen naar de wildernis van Alaska, zijn ultieme doel. Jon Krakauer schreef in de eerste helft van de jaren negentig een boek over McCandless, Into The Wild en Sean Penn heeft dat boek nu verfilmd. Penn speelt zelf niet mee, maar verzorgt wel het script en regie. Hij slaagt er niet in echt inzicht te bieden in zijn hoofdpersonage, echt duidelijk te maken wat McCandless beweegt om zich aan de samenleving te onttrekken. In plaats daarvan accepteert Penn de wensen van de jongeman zonder enige kritische kanttekeningen te plaatsen of vragen te stellen, en moedigt de kijker aan hetzelfde te doen. Die moet zich tevreden stellen met het ongelukkige huwelijk van de ouders van McCandless en wat citaten uit boeken als motivatie. Dat is wat al te makkelijk gesteld en door dit gebrek aan begrip voor de beweegredenen van McCandless blijft Penn de volle twee en een half uur op een afstand. De verkondigingen van zijn visies over het leven - het belang van de waarheid en de “werkelijke mens vinden” - zonder dat daar een echte redenering achter te zien is, zijn daardoor ook wat moeilijk te accepteren. Dat McCandless daar wel dieper over heeft nagedacht wordt duidelijk, maar zijn gedachtegang wordt niet gedeeld. Dat zijn bij hun ouders achtergebleven zus in voice-over hem wel beweert te begrijpen, maakt dit alleen maar pijnlijker. Penn romantiseert zo de keuzes van McCandless (of Alexander Supertramp, zoals hij zichzelf op een gegeven moment noemt) en kiest voor verhaaltechnische trucjes in plaats van echte diepgang. Daardoor is Into The Wild toch een wat lange zit, waarin de preken van Supertramp tegen het moderne leven en voor eenzame afzondering in de natuur steeds meer als clichés overkomen. Interessanter zijn de momenten waarop hij daadwerkelijk alleen is en de natuur en zichzelf tegenkomt. Into The Wild is geheel op locatie gefilmd, en dat levert een aantal zeer mooie plaatjes van de Amerikaanse natuur op, zoals de rivier de Colorado die door de Grand Canyon stroomt, of uiteraard het besneeuwde Alaska. Maar die beelden gaan gepaard met heel wat kitscherige zonsop- en ondergangen, die nog een extra lading kitsch krijgen door de al te serene muziek van Eddie Vedder. Hirsh moet ondertussen de film dragen en van de romantisch geschreven rol iets wezenlijks maken, maar ondanks zijn devotie aan de film en de rol (hij deed alle gevaarlijke stunts in de kano in de stroomversnellingen zelf, en vermagerde flink om de verhongering van zijn karakter authentiek weer te geven) slaagt hij er toch niet in om werkelijk de oppervlakte te penetreren. Het beste acteerwerk komt dan ook niet van hem, maar van oudgediende Hal Holbrook, die een prachtig portret van een oude, eenzame man geeft, van Catherine Keener als hippievrouw met droevig verleden en van William Hurt, die aan het eind van de film met één blik meer zegt dan al Supertramps noties van de mens en de natuur bij elkaar.

https://www.youtube.com/watch?v=2LAuzT_x8Ek (trailer)

https://www.filmtotaal.nl/recensie/11854

Ik koos deze film als extra. We bespraken deze film tijdens de lessen godsdienst. Ik heb hem nadien dan ook thuis volledig bekeken. Zoals in de recensie hierboven vond ik de film niet heel goed. Het verhaal was te langdradig en er waren ook veel delen waar niets werd gezegd. Ik, persoonlijk, hou van meer actie en avontuur in een film en dat miste ik hier.

Het acteerwerk van Hirsh vond ik wel goed (in tegenstelling tot de mening van de auteur van de recensie). Ik vond dat hij heel realistisch de diepzinningheid van het hoofdpersonage, Christopher, speelde. Daarom was deze film ook echt iets om bij stil te staan. Stil staan bij de manier hoe we leven in de maatschappij van vandaag.

Ik raad deze film niet echt aan, omdat ik hem persoonlijk niet zo schitterend vond, maar je haalt er wel veel informatie uit over het waargebeurde verhaal.

[laraclement1430-blog]

Film ‘To All the Boys I’ve Loved Before’

‘To All The Boys I’ve Loved Before’ is een bestseller van schrijfster Jenny Han en het eerste boek uit een trilogie (gevolgd door ‘P.S. I Still Love You’ en ‘Always and Forever, Lara Jean’). De verfilming is geregisseerd door de relatief onervaren Susan Johnson (met als enige andere speelfilm ‘Carrie Pilby’ op haar naam) en uitgebracht op Netflix.

Lara Jean (een fijne, speelse rol van Lana Condor) is een normale tiener. Thuis is ze de middelste van drie zussen en op school een onzeker meisje net als ieder ander. Haar moeder is overleden toen ze nog jong was, maar hun vader doet het goed als alleenstaande, liefhebbende ouder. En net als alle tieners heeft L.J. haar geheimen. In een doos op de bovenste plank achter in haar kast bewaart ze brieven, die ze geschreven heeft wanneer ze verliefd was op iemand. Vijf in totaal, allemaal in een envelop en geadresseerd aan de desbetreffende jongen.

Niet geheel verrassend blijken de brieven op een dag door iemand gevonden te zijn. Nu Lara Jeans grote geheimen op de post zijn gegaan, staan haar oude en nieuwe vlammen een voor een voor haar neus. Haar grootste nachtmerrie is uitgekomen en zoals een puber betaamt, wil ze niets liever dan zich voor de rest van het schooljaar opsluiten in haar kamer. Dan besluit ze met Peter, een van haar oude crushes, om een nep-relatie aan te gaan. Op deze manier hoopt ze haar huidige liefde ervan te overtuigen dat de brief die hij net ontvangen heeft gedateerd is (Josh is namelijk de ex van haar zus). Uiteraard begint er dan ook wat op te bloeien tussen L.J. en Peter.

‘To All The Boys I’ve Loved Before’ is een prima coming of age film, die met de nodige humor en eigenzinnigheid de juiste snaar zal weten te raken bij de Young Adult doelgroep. De film is vermakelijk, maar blijft altijd binnen de lijntjes van de verwachtingen. Daarmee is het geen vernieuwende film en weet het nergens boven z’n genre uit te stijgen. Is dat erg? Welnee, de film kijkt lekker weg en past daarmee perfect op Netflix.

https://www.youtube.com/watch?v=mTLc_RzqaJc (trailer)

https://cinemagazine.nl/to-all-the-boys-i-ve-loved-before-2018-recensie/

Ik heb deze film als extra gekozen. Wanneer hij deze zomer op Netflix is uitgekomen was ik zeer benieuwd. Na de eerste keer deze film te zien was ik zo blij, dit is nu één van mijn favoriete films geworden. Momenteel heb ik heb al 5 keer (oops) gezien en elke keer stelt hij mij niet teleur. 

Het verhaal is ook iets wat echt in mijn leefwereld past, ik denk dat dit daarom ook een reden is waarom ik heb zo leuk vind. Ook Noah Centineo die in de film Peter Kavinsky speelt vind ik een zeer leuke acteur. 

De combinatie van Lara-Jean en Peter is ook heel goed gekozen. Beide leven in een gezin met maar 1 ouder. Ze doen alsof ze een relatie hebben, maar stilletjes aan merk je dat ze toch naar elkaar te groeien.

Veel meer valt er over deze film niet te zeggen, als je hem zelf bekijkt zal je wel snappen waarom ik deze film zo mooi vind. 

[laraclement1430-blog]

Film ‘Girl’

Met ‘Girl’ heeft Film Fest Gent een van de beste films van het jaar als opener gekozen. Lukas Dhont serveert een door en door fysiek drama over de worsteling van een jonge transgenderballerina met haar lichaam (en ambitie). Een haast onmogelijk volmaakt debuut, met een verbluffende Victor Polster in de hoofdrol.

Er zijn filmmakers die er jaren over doen om hun eigen stem te vinden. En er zijn jonge snaken die meteen perfect weten wat ze willen vertellen, en hoe. Lukas Dhont is zo iemand. ‘Girl’ is spectaculair in zijn eenvoud en precisie. Klein van opzet, maar enorm van impact: de kans dat deze film uw blik op transgenderpersonen voorgoed zal veranderen, is groot. De kans dat hij u tot in het diepste van uw ziel zal raken, reusachtig. Die onwaarschijnlijke prijzenregen in Cannes – de film won er vier prijzen, waaronder de prestigieuze Caméra d’Or, voor het beste debuut van het hele festival – kwam dus niet zomaar uit de lucht gevallen.

Diepgravende karakterstudie

De pitch kent u vermoedelijk al: de 15-jarige Lara is geboren in het lichaam van een jongen, maar heeft zich altijd een meisje gevoeld. Ongedurig maar zonder enige vorm van twijfel telt ze af naar haar geslachtsoperatie. Maar ‘Girl’ gaat over veel meer dan dat. Het is ook een diepgravende karakterstudie van een puber, en wel eentje met verdomd veel ambitie: Lara wil het tot professionele ballerina schoppen. En zoals dat gaat bij pubers, wil ze het allemaal te gelijk, en veel te snel.

Haar ambitie weerklinkt in de prachtige muziek van de Franse componist Valentin Hadjadj – nog zo’n jong supertalent, ‘Girl’ is nog maar de tweede langspeelfilm die hij van een score voorziet. Terwijl Lara zichzelf steeds meer tot het uiterste drijft, reiken de ijle strijkers hoger en hoger, richting het sublieme. Totdat de val onvermijdelijk wordt.

Poedelnaakt maar niet gratuit

Lara (breekbaar én krachtig vertolkt door een verbluffende Victor Polster) verschijnt regelmatig poedelnaakt in beeld. Daar is niets gratuits of sensationeels aan – integendeel: haar lichaam is het strijdtoneel van de film. Dat illustreren ook de zware danssessies in de balletschool: ze maken de fysieke strijd die Lara met haar eigen lichaam uitvecht zichtbaar – voelbaar zelfs.

Dhont toont zich daarmee een echte filmregisseur, die alle mogelijke middelen van de zevende kunst aangrijpt om ons in de huid van zijn personage te duwen. Samen met Lara draaien we pirouettes tot we er – lichamelijk en emotioneel – van duizelen.

Het valt haast niet te geloven dat dit een debuutfilm is

‘Girl’ gaat de grote conflicten uit de weg. De gewoonlijke pest- en ruziescènes blijven (grotendeels) uit, ten voordele van een reeks kleine, veelzeggende momenten: een warme knuffelsessie met Lara’s kleine broer (ongelooflijk hoe authentiek de jonge Oliver Bodart acteert). Een openhartig gesprek met haar vader (een pakkende Arieh Worthalter), die zo ontroerend hard zijn best doet. Een afspraak bij de psycholoog (mooie rol van Valentijn Dhaenens), waar Lara op fluistertoon haar groeiende ongeduld laat blijken. Telkens vinden Dhont en coscenarist Angelo Tijssens het juiste evenwicht tussen suggereren en vertellen. Nooit worden de dialogen uitleggerig. Het valt haast niet te geloven dat dit een debuutfilm is.

Grenzeloze overgave

Vergeet Lady Gaga, met Victor Polster is pas echt een ster geboren

Dat Victor Polster – ook in het echte leven balletdanser – zoveel indruk maakt, komt niet doordat hij een transgendermeisje speelt. Het is zijn grenzeloze fysieke overgave, en vooral zijn emotionele intelligentie die maakt dat je steeds verliefder wordt op Lara. Hij geeft dit memorabele personage nog meer nuance en gelaagdheid dan het op papier al had. Wanneer Lara zich stilaan begint af te sluiten voor haar omgeving, en haar glimlach steeds meer een masker wordt, moet Polster zelfs spelen dat hij speelt: een uiterst subtiel staaltje meta-acteren. Vergeet Lady Gaga, met Victor Polster is pas echt een ster geboren. Wij zijn er intussen zeker van: tenzij het debat rond het casten van cisacteurs voor transgenderrollen roet in het eten gooit – en dat zou in het specifieke geval van deze film bijzonder onterecht zijn – zien we ‘Girl’ straks terug op de Oscars.

https://www.demorgen.be/film/-girl-laat-je-hoofd-en-hart-pirouettes-draaien-tot-je-ervan-duizelt-b6e9c316/?referer=https://www.google.be/

De film ‘Girl’ van Lukas Dhont was een zeer pakkende film. Ik voelde ook echt mee met het hoofdpersonage omdat ik zelf ook ballet op pointes dans (niet op hetzelfde niveau), dus ik voelde echt de pijn die zij voelde. Natuurlijk kan ik niet echt meespreken over het gevoel om als jongen een meisje te willen zijn, maar volgens mij heeft Victor Polster dit heel mooi vertoond. 

Toen ik de trailer zag dacht ik dat deze film heel langdradig ging zijn en saai. Na het zien van de film moet ik wel zeggen dat er vaak delen waren waar niets gezegd werd. Deze duurden voor mij iets te lang. Ondanks dit vond ik het een mooi verhaal, het is iets wat in realiteit ook gebeurt dus ik denk dat er wel veel mensen zijn die hun hieraan kunnen spiegelen. 

Alleen het einde vond ik een beetje teleurstellend. We weten niet wat er met Lara gebeurt na haar overhaaste beslissing om zelf haar geslachtsdelen te verwijderen. We zien dat alles oke is met haar en dat ze gelukkig door het leven stapt, maar ik heb nog zoveel vragen na het zien van dit einde. Is Lara nog steeds een studente aan de balletschool? Heeft ze een relatie? Woont ze nog bij haar papa en broertje? Is ze nu gelukkiger nu dat ze volledig een vrouw is?

Buiten het einde waarbij ik mij nog zo veel vragen stel vond ik dit een zeer geslaagde film. Ik raad hem zeker aan, maar zou hem nu niet gaan bekijken met jongere kinderen. 

[laraclement1430-blog]

Bezoek Magritte Museum

Het Musée Magritte Museum, gelegen in het hart van Brussel, verenigt 's werelds grootste collectie van de beroemde surrealistische kunstenaar René Magritte: 230 werken en archieven worden getoond. De multidisciplinaire ruimte herbergt schilderijen, gouaches, tekeningen, sculpturen en geschilderde objecten, evenals reclameaffiches, partituren, foto's en films. Het museum heeft ook de belangrijkste collectie uit de "vache" -periode van de kunstenaar.

De selectie van tentoongestelde werken in de Koninklijke Musea voor Schone Kunsten van België wordt voortdurend uitgebreid met een wisselende selectie externe leningen. Met de steun van Belgische en buitenlandse musea en privéverzamelaars worden werken ter beschikking gesteld die nog nooit eerder zijn tentoongesteld. De bezoeker kan zo vele schatten ontdekken die nog steeds in privébezit zijn.

Het Musée Magritte Museum heeft al 8 nominaties en prijzen ontvangen. Elk jaar komen er meer dan 300.000 bezoekers over de hele wereld om het leven en de werken van René Magritte te ontdekken.

Op zaterdag 17 november ben ik samen met Noa, Eloïse, Anouk en Line het Magritte Museum in Brussel gaan bezoeken. Uit de lessen van esthetica had ik de naam eens horen vallen en na verder onderzoek thuis vond ik het zeker de moeite waart om naar het museum te gaan. 

Toen ik de schilderijen online bekeek vond ik ze zeker interessant, maar wanneer ik voor de schilderijen stond werd dit gevoel nog sterker. Magritte schilderde op een manier waardoor je bij elk schilderij uren kan blijven staan en fantaseren en nadenken wat hij bedoelde of over hoe je het zelf ziet. Ook zijn keuze bij het gebruik van kleuren is zeer opvallend. Hij kiest er voor om niet de voor de hand liggende kleuren te gebruiken waardoor elk werk nog interessanter wordt. 

In vele werken van magritte zie je naakte vrouwen of vissen. Volgens verschillende bronnen zou dit verwijzen naar zijn moeder die naakt gevonden is in de Samber. 

Tijdens ons bezoek kon je ook naar audio-fragmenten luisteren die over het leven van Magritte gingen of over de visie die hij had over een schilderij. Jammer genoeg hadden we niet de tijd om dit bij elk werk te doen.

In het museum was er een grote variatie van zowel schilderijen als tekeningen, geschilderde sculpturen, video’s en foto’s. Dit maakt het museum zeker geschikt als uitstap voor verschillende leeftijden. 

Wie eens rondtrekt in Brussel en niet enkel de winkelstraat wil zien, raad ik zeker aan om het museum van Magritte bezoeken.