leonsevgisi - Tumblr blog

[leonsevgisi]

Kız her zaman için oğlan üzerindeki hakkından vazgeçmeye hazırdı. Belki de hiçbir zaman oğlanın kendisine olan aşkına tam olarak inanmamıştı. Kendisini sevilebilecek biri, oğlanın tutkulu sadakatine değecek biri olarak görmüyordu. Bundan korkuyordu, kendini yetersiz, bunu yanlış hissediyordu. Kızın kendine olan saygısı zihinsel bir şeydi. “Beni tanrı yaptın,” dedi kız ona, oğlan mutlu bir ciddiyette, “Birlikte tanrı oluyoruz,” diye cevapladığında ne kastettiğini anlayamadı.

Bağışlanmanın Dört Yolu, Ursula K. Le Guin

[leonsevgisi]

Ama sayılamayacak kadar çok kral, imparator, icat, milyonlarca ülkede, monarşilerde, demokrasilerde, oligarşilerde, anarşilerde, kargaşa ve düzen çağlarında yaşamış olan milyarlarca can, hepsi birbirinden farklı tanrı aileleri, sayısız savaş ve barış zamanları, sürekli keşifler ve unutmalar, sayısız dehşet ve zafer, eksilmeyen yeniliğin sonsuz tekrarı yaşanmıştı. Bir nehrin akışını, herhangi bir anında, sonra bir an sonra, sonra bir an sonra, sonra bir an sonra, sonra bir an sonra tanımlamanın ne faydası vardı? İnsan yorulurdu. İnsan: Büyük bir nehir var, bu topraklar içinden akar ve biz buna Tarih ismini verdik, demeli.

Bağışlanmanın Dört Yolu, Ursula K. Le Guin

[leonsevgisi]

“

Yalnızlığı istedim. Çünkü nezaketi zayıflığın bir parçası, hoşgörüyü ödleklik, yücelmeyi böbürlenme fırsatı kabul eden kalabalığın terbiyesizliğinden usandım.

- Halil Cibran

[leonsevgisi]

“Bir çürümenin ortasında

Utancımıza tutunmuş

İyi şeyler düşünerek

Yaşamaya çalışıyoruz.”

Şükrü Erbaş

[leonsevgisi]

Ne ahmakmışım, diye düşündü yavaş yavaş, eve doğru yürüyüş yolundan yürürken, sadece su içip sessiz kalabileceğimi düşünmekle ne ahmaklık etmişim! Herhangi bir şeyi, herhangi bir şeyi kendi haline bırakmayı hiçbir zaman, hiçbir zaman beceremeyeceğim. Hiçbir zaman hür olamayacağım, hiçbir zaman hürriyete layık olmayacağım.

Bağışlanmanın Dört Yolu, Ursula K. LeGuin

[leonsevgisi]

yaşlandık yaşlandık

[leonsevgisi]

“Şimdi konuşmuyorum, seneler sonra da konuşmayacağım. Hiçbir zaman karşılarına geçip intikam almayacağım. Düştüklerinde iyi olmuş bile demeyeceğim. Benim kelimelerim sesimden çıkıp kimseye çarpmayacak. Keşke bunun anlamını biraz olsun bilseydiniz.”

Sabahattin Ali, Sırça Köşk

[leonsevgisi]

BoJack Horseman dünyanın en güzel dizilerinden biri, söylemiş miydim?

[leonsevgisi]

Kendimi sınırladığımı fark ediyorum. Ve bu üzüyor. Belki daha sağlıklı, ama istediğim tepkileri verememek beni olduğum kişiden uzaklaştırıyormuş gibi geliyor.

Kötü şeyleri olduğundan kötü gibi gösterebilirim, basit şeyleri dramatize edip kendimi çok zor durumların içinde hayatta kalıyormuş gibi anlatabilirim. Bu benim bir drama queen olduğumu mu gösterir, yoksa gerçekten o kadar kötü olmadığı halde o şekilde hissettiğim için kendimi böyle ifade ettiğimi mi?

Kendimi drama queen olmamaya zorluyorum, ki bana daha önce hiç bu şekilde bir etiket yapıştırılmamıştı. Dertlerimi başkalarıyla paylaşmaktan hoşlanmıyorum, ancak gerçekten yardıma ihtiyacım varsa çok samimi olduğum kişilerle paylaşabiliyorum. Ve en samimi olduğum - olmak istediğim - kişiye anlatırken, hislerimi betimlemeye çalıştığım için böyle bir etiketle yaftalanmam üzdü, üzmeye devam ediyor.

Bir şeyler değişti. Değişen ne bilmiyorum, işlerin giderek ciddileşmesi mi, benim sinirlerimin hassasiyeti mi, karşımdakilerin tavırları ve tahammül seviyeleri mi, anlayamıyorum. Ama bir şeyler değişti ve bu değişim beni yıpratmaya başladı. Zevkle yapmam gereken şeyleri yapmak istemiyorum, tepkilerim gereksiz ve yanlış görülüyor. Eğer bana göre zor bir durumun içinden geçiyorsam ve bunu gerekli olgunlukla atlatamıyorsam desteklenmem ve teskin edilmem mi gerekir? Yoksa tepkilerimin saçma olduğunun ve bunun aslında zor bir durum olmadığının yüzüme vurulması mı?

Değişimin bende mi yoksa karşımdaki kişide mi olduğunu çözememek çok ama çok can sıkıcı. Çözemediğim için çözüm yolunu da bulamıyorum.

Uzunca bir süredir kendimi kaybolmuş hissediyorum.

[leonsevgisi]

[leonsevgisi]

“Yaşadığımız o acıları geride mi bırakıyoruz, yoksa kafamızı başka yöne mi çeviriyoruz. Unutuyoruz belki de, ya da yaşamak için unutmuş gibi yapıyoruz. Geçen zaman acımızı hiç de hafifletmiyor aslında. Sadece hafızamızın zayıflığına güveniyoruz: “Bir gün gelecek ve unutacağız bu olanları.” Ama bunun yalan olduğunu biz de biliyoruz.”

— Çemberimde Gül Oya - Yurdanur

[leonsevgisi]

Benim ondan sıkılabileceğim fikrine yüz yıl gülerdim. Aslında bin yıl da ağlardım.

[leonsevgisi]

Seni sevmek,

Felsefedir kusursuz.

İmandır, korkunç sabırlı.

İp’in, kurşun’un rağmına,

Yürür pervasız ve güzel.

Sıradağları devirir,

Akan suları çevirir,

Alır yetimin hakkını,

Buyurur, kitabınca…

Ahmed Arif, Vay Kurban

[leonsevgisi]

''Öyle derin ki gözlerin içmeye eğildim de.. Bütün güneşleri pırıl pırıl orada gördüm..''

[leonsevgisi]

Anladık iyisin,

Ama neye yarıyor iyiliğin.

Seni kimse satın alamaz,

Eve düşen yıldırım da

Satın alınmaz

Anladık dediğin dedik,

Ama dediğin ne?

Doğrusun, söylersin düşündüğünü,

Ama düşündüğün ne?

Yüreklisin,

Kime karşı?

Akıllısın,

Yararı kime?

Gözetmezsin kendi çıkarını,

Peki gözettiğin kiminki?

Dostluğuna diyecek yok ya,

Dostların kimler?

Şimdi bizi iyi dinle:

Düşmanımızsın sen bizim

Dikeceğiz seni bir duvarın dibine

Ama madem bir sürü iyi yönün var

Dikeceğiz seni iyi bir duvarın dibine

İyi tüfeklerden çıkan

İyi kurşunlarla vuracağız seni

Sonra da gömeceğiz

İyi bir kürekle

İyi bir toprağa.

Madem İyisin - Bertolt Brecht

[leonsevgisi]

neden böyle biri oldum, neden böyle davranıyorum, neden düşüncelerimi bir şekle sokamıyorum, neden insanlarla iletişim kurarken bu kadar zorlanıyorum, neden hem yalnız kalmak isteyip hem de birilerinin özlemini çekiyorum, neden kendime katlanamıyorum, neden neden neden

[leonsevgisi]

“I can give you my loneliness, my darkness, the hunger of my heart;”

— Jorge Luis Borges, tr. by Paul Weinfield, from “In a Deserted Streetcorner,”