liezelies - Tumblr blog

[liezelies]

En op dag #362 stokte mijn Tumblr. Ik verloor die dag mijn telefoon en omdat ik op reis was, verdween ik daarmee voorlopig van de radar. Met het gemis van mijn telefoon kwam er een einde aan het tellen van de dagen, het bezweren van stemmingen, het toekennen van betekenis aan kleine dagelijkse zaken en gebeurtenissen. Het houvast dat ik mezelf het afgelopen jaar gegund had, omdat ik voorzien had dat dit jaar weleens een uitputtend beroep zou gaan doen op de maakbaarheid van de dingen en mijn verbeeldingskracht. Vele dagen die ik in deze blog beschreven heb, waren sappig en zoet, de belofte van een zomerperzik nog net voordat je er een hap van neemt. Anderen waren rauw van frustratie en nat van tranen. De man en ik. We waren een verhaal begonnen waarvan we niet wisten hoe het af zou lopen. En hoewel dat meestal het geval is, waren we beiden niet voorbereid op een paar venijnige wendingen die ons zuidelijke leven voor ons in petto had. Toch telde ik braaf de dagen, zodat we na 365 posts terug konden kijken naar de grillige verhaallijn die het eerste jaar in Maastricht markeerde. Natuurlijk liep het anders. De afgelopen dagen was ik vrij van tellen en los van moeten. Twee dagen geleden ontmoette ik de man en de meiden weer op een kleine camping in de Betuwe. Vandaag vieren we met taart dat we 1 jaar in Maastricht wonen. #dag1 van het tweede jaar. Een jaar dat ik niet meer ga tellen, niet in een vorm ga dwingen, omdat ik ergens in de afgelopen dagen weer gevonden heb wat ik verloren was: Nieuwsgierigheid naar het vervolg van ons verhaal. Vertrouwen in mijn gezin en met name in mijzelf. Ik ben er nog. Een beetje moe, een tikje verfomfaaid, maar still me. Het is klaar. Al is het nooit af natuurlijk ;). Voor alle trouwe volgers en stille lezers. Dank je wel voor jullie steun. Het betekende veel voor me om de sinus van aflopen jaar met jullie te delen. Kus. Liesje

[liezelies]

Er dreven wolken boven Maastricht. De bloedmaan heb ik niet gezien. Met het speuren naar t hemellichaam kwam wel het besef dat m’n voeten stevig op moeder aarde staan. Gesteund door de aardbol ga ik de nacht in

[liezelies]

Some like it hot #dag360 #37graden

[liezelies]

Terwijl ik de 4 trappen bestijg op weg naar m’n werkhol in de stad wordt de lucht steeds vloeibaarder. In t Romeinse stoombad zit collega L met haar schema’s.ingeklemd tussen twee ventilatoren. Dan werken we van irritatie, naar ontdekking naar klein succesje. Het pand is verder leeg. Als ik op m’n blote voeten koffie ga halen bij de automaat die helemaal beneden staat, timmer ik op alle deuren die ik tegenkom terwijl ik l”M still standing” zing. Oudste dochter vroeg om een foto van mij “saaie dag”. Dir werd m. #dag360

[liezelies]

Na t werk even langs bij meisje A die in de buurt van maastricht op paardrijkamp zit voor de spelletjesavond. Ik kon me er niks bij voorstellen, maar je kunt dus met paarden het sponzenspel doen. En bijvoorbeeld stoelendans. Ik wilde gewoon even bij ze staan met m’n hand tegen hun zijdezachte neus. Gek toch hoe de spanning zo uit je lijf kan vloeien. #dag359

[liezelies]

De ontdekking van #dag358: kasteel Vaeshartelt! De buitenkant moet je er even bij googlen. De foto daarvan heb ik per ongeluk gewist. Ik moest er zijn voor m’n werk. Dat was dan ineens weer verrassend leuk. Schattig kasteeltje, toffe kunst en een rode tevreden kater die me na liep. Daarna tot half elf op een snikheet kantoor gezeten. Concept suikeroom zet ik nog steeds niet in de vriezer. De dag is af. Ik ga omvallen

[liezelies]

#dag357 vliegen de meisjes uit naar alle windstreken. Kampweek. Dat is handig want dan kunnen pa en ma lekker doorbuffelen op werk. Meisje F gaat een film maken, meisje A paardrijden, meisje W bushcraften en meisje N doet een half weekje survival (een week vonden we veel teveel), ach een halve week is al teveel). Als ze allemaal zijn weggebracht, drinken vriendin E en ik een Grimbergen op zo’n typisch Limburgs terras in een gehucht vlakbij Maastricht. Ik zou me bevrijd moeten voelen van zorgen en voeden. In plaats daarvan weltschmerz. De week is een glanzend koekje dat verkruimeld als ik t vastpak.

[liezelies]

#dag356 de meiden en ik gaan zwemmen in Panheel. Op de terugweg besluiten we te picknicken bij t ziekenhuis (de man heeft dienst). Ik ben vergeten dat t kan regenen in Nederland en ben oprecht verbaasd door t natte spul dat uit de lucht komt vallen. De picknick wordt een diner met een laken als tafelkleed.

[liezelies]

#dag355 breng ik door op een bloedheet kantoor, terwijl m’n lieve schoonouders de meisjes deze wonderschone plek laten zien. S avonds doen we een bbq in de tuin. T ruikt naar vakantie

[liezelies]

#dag354 we reisden allebei van uiterste hoeken van t land anderhalf uur naar een beduimeld truckerscafe in Boxtel. T leek een belachelijke onderneming (te moe, te druk), maar t bleek precies te zijn wat we nodig hadden. Licht en vrij reed ik op de stille snelweg terug

[liezelies]

#dag353 ik heb een kuthumeur, maar bijtel om m door te komen s ochtends een grijns op m’n smoelwerk. De dag stuiter ik glimlachend van afspraak naar afspraak. In me huilt iets. Maastricht lijkt een onneembare vesting. De tijger in me vindt houvast aan de dag van morgen

[liezelies]

#dag352 feels like...

[liezelies]

#dag351 is een dinsdag die voelt als een blue monday. Ik zit van s ochtends vroeg tot s avonds laat rijen mails weg te werken. En te bellen, maar niemand neemt op want VUUURRRRRRKANTIE! Het was een taaie dag

[liezelies]

#dag350 T oudste meisje werd 13. We stonden op en maakten ontbijt. We aten taart. De man en ik zongen “meisjes van 13” voor haar. We hielden t niet droog.

[liezelies]

En dan scharrelen we onze spullen weer bij elkaar in een snikhete tent, sporen we onze auto weer op en haasten ons naar onze meisjes. Tuurlijk zijn we moe, maar wat boeit dat #dag349

[liezelies]

Magisch wildeburg met een hoofdrol voor de bananenman #dag448

[liezelies]

11 jaar getrouwd! We vieren t op Wildeburg met heel veel lieve vrienden ❤️