life-with-tzelakiii - Tumblr blog

[life-with-tzelakiii]

But the thing I will never admit to anyone who's met me is how desperately I want to be loved, I don't think I could say it. How I want someone to hold my wrists and kiss my palms and smile at me, and want me, I want to be wanted and I don't know how long poetry or songs will substitute for being wanted.

[life-with-tzelakiii]

Καλησπέρα, αγαπημένε αναγνώστη

Σήμερα η μέρα είχε πολύ άγχος, νεύρα και πίεση. Παραδόξως όμως το μουντ ήταν πολύ καλό. Αυτή ήταν η εβδομάδα του beauté. Μαλλί, νύχια, αποτριχώσεις και καινούρια ρουχαλάκια. Πως να μην είναι η διάθεση στα ύψη; Κάθε φορά που με περιποιούμαι σα να φτιάχνει ο κόσμος μου ρε παιδί μου . Σα να μου αφαιρούνται 2-3 χρονάκια. Έτσι νιώθω. Ανυπομονώ λοιπόν για το ρεπό μου, έξοδος, ποτό, χορός, καλή παρέα και γω στα καλύτερα μου.

Έχω αρχίσει να νιώθω μεγάλη αισιοδοξία για το "μετά". Σα να ξανακερδίζω τη χαμένη μου δύναμη. Νιώθω πως θα τα καταφέρω όλα. Πιστεύω πως θα έχω ένα πολύ καλό καλοκαίρι. Δε ξέρω γιατί, μα το πιστεύω.

Αποφάσισα να μείνω μόνη μου. Θα γίνω το ολόκληρο μου. Δε χωρά κάποιος στη ζωή μου. Μ αρέσει έτσι όπως είμαι τώρα. Ούτε έγνοιες, ούτε δράμα, ούτε κλάματα, ήρεμη και ευτυχισμένη. Δε θα ξαναπαρακαλέσω κανέναν να μπει ή να μείνει στη ζωή μου. Όλοι έχουμε ελαττώματα, μα είμαι αυτή που είμαι και νιώθω καλά με μένα. Μόνο όταν αγαπήσει καποιος το Τζελακι για τη προσωπικότητα του, ίσως να ανοιχτεί μια θέση για να μπει στη ζωή μου. Προς το παρόν δεν υπάρχει ούτε χαραμάδα. Βαρέθηκα να δίνω και να μη παίρνω. Έτσι, λοιπόν, κύριες μου, μπόλικη αυτοπεποίθηση και κέφι. Όλη η δύναμη του κόσμου κρύβεται στα χέρια μας.

Η ζωή σα να έχει αρχίσει να ομορφαίνει μου φαίνεται..

Μπόλικο χαμόγελο και μπόλικη αγάπη, προς τους εαυτούς σας !

xoxo, tzelakiii ❣️

[life-with-tzelakiii]

"Ανασφάλειες"

10/03/2023

Αγαπητέ αναγνώστη,

Σήμερα είχα μια πολύ όμορφη συζήτηση με μια αναπάντεχα καινούρια φίλη. Μιλήσαμε για το θέμα της ανασφάλειας και όσων πράττουμε εξαιτίας αυτής . Όλοι είμαστε ανασφαλείς, κάποιοι λιγότερο και κάποιοι λίγο περισσότερο, έτσι δεν είναι; Τι είναι ανασφάλεια; Η έλλειψη ασφαλείας, σιγουριάς, σε οποιονδήποτε τομέα που μπορεί να φανταστεί κάποιος. "Έλλειψη σιγουριάς", δηλαδή θα μπορούσε αυτό για το οποίο νιώθουμε ότι υστερούμε, να μην ισχύει καν, να υπάρχει απλά στο μυαλό μας;

Θα πάμε πίσω στον χρόνο. Μεγάλωσα σε ένα περιβάλλον όντας αόρατη, σε γυμνάσιο κι λύκειο, καθώς δεν ήμουν σα τα άλλα παιδιά μέσα σ όλα. Ούτε έξοδος, ούτε ποτό, και από φίλες μόνο 3, γύρω απ τις οποίες περιστρεφόταν η καθημερινότητα μου. Λίγοι το γνωρίζουν αλλά ως έφηβη είχα αγοραφοβία. Αδυνατούσα να κοιτάξω κάποιον κατάματα, και όποτε μου απευθυνόταν ο λόγος, ίδρωναν χέρια , δάκρυζαν τα μάτια, έχανα τα λόγια μου. Συνειδητοποίησα τη κατάσταση όταν ήμουν φοιτήτρια στο πρώτο έτος. Ήμουν πολύ τυχερή που γνώρισα 6 υπέροχα κορίτσια, τη παρέα μου, τη πρώτη κιολας μέρα που πάτησα το πόδι μου στο πανεπιστήμιο . Είναι τα άτομα που με βοήθησαν να το ξεπεράσω ως ένα βαθμό , παρατήρησαν τη κατάσταση και με πίεζαν να κάνω πράγματα μόνη, όπως για παράδειγμα το πιο απλό, να πάω τουαλέτα χωρίς παρέα ή να πάρω ένα χυμό απ το κυλικείο. Άρχισε να μου αρέσει να κάνω πράγματα μόνη. Πλέον νιώθω τόσο άνετα όντας μόνη, που συχνά τρώω πρωινό έξω μόνη, ή πηγαίνω για καφέ μόνη. Άλλωστε εάν δε μπορείς να απολαύσεις τη παρέα του εαυτού σου, δε θα απολαύσει κάποιος τη δίκη σου με τον ίδιο τρόπο.

Κάτσε όμως, γιατί σου τα λέω τώρα όλα αυτά ; Όσο καλά κι αν νιώθω με μένα, με κυνηγούν ακόμα οι δαίμονες του παρελθόντος. Τρομάζω με την ιδέα του μήπως ξαναγίνω αόρατη. Αυτό με κυνηγάει παντού. Στη κοινωνική μου ζωή, στην εμφάνιση μου, στις σχέσεις μου. Ζητάω μονίμως επιβεβαίωση, μονίμως κάποιος να δώσει το παρόν του. Νιώθω σα να έχουν όλα ημερομηνία λήξης και χρειάζονται μόνιμη ανανέωση. Όταν με ενοχλούσε κάτι στη σχέση με τον πρώην μου, του τα έγραφα σε γράμμα γιατί δε μπορούσα να πω όσα σκεφτόμουν. Αδυνατώ να κοιτάξω κάποιον κατάματα και να πω αυτά που θέλω ακόμα και σήμερα, γιατί ίσως με εγκαταλείψει και δεν υπάρχει πλέον τριγύρω μου αυτός που με "έβλεπε" . Ακόμα με κυνηγούν αυτοί οι δαίμονες, όπως είπα. Και κάπως έτσι υπέρ προσπαθώ, με την εμφάνιση μου, με το πόσο δείχνω τα συναισθήματα μου, κλπ. .

Σκέφτομαι, όμως, πόσο πιο "αληθινή" ήταν η ζωή μου όσο ήμουν αόρατη. Ήμουν εγώ. Έβγαινα άβαφη και το θεωρούσα φυσιολογικό, έτρωγα παραπάνω και δεν ένιωθα τύψεις μήπως και αυξηθεί το βάρος μου, γελούσα και έβγαινε αβίαστα. Κατέληξα πλέον να προσπαθώ να έχω τον έλεγχο όλων των κινήσεων μου, από το πως φαίνεται το πρόσωπο μου όταν χαμογελάω, ως το τι χροιά "πρέπει" να έχει η φωνή μου για να ακούγομαι πιο ελκυστική. Μα βλέπεις, μόνο για όσο δεν ήμουν εγώ κατάφερα όσα ήθελα. Μπορείς όμως να καταφέρεις όσα επιθυμείς με το να είσαι ο πραγματικός σου εαυτός. Πίστευα πως έφταιγε το ποια ήμουν ενώ στη πραγματικότητα ήταν τα κότσια που δεν είχα. Να πω "αυτή είμαι" και σε οποίον αρέσω. Μονίμως προσπαθώ να καλύψω τα θέλω των άλλων. Να πηγαίνω με τα νερά των άλλων. Να αφήνω πίσω εμένα, και την ευτυχία μου.

Ατέλειες υπάρχουν. Αμέτρητες. Και έμαθα να τις αγαπώ, μα μόνο με λίγα άτομα. Μόνο αυτά τα λίγα άτομα έχουν γνωρίσει τη πραγματική Άντζελα. Όμως ο στόχος είναι να είμαι αβίαστα εγώ με όλους. Ειμαι σίγουρη πως με το πέρασμα του χρόνου αυτό θα συμβεί.

Θα κλείσω κάπως έτσι :

Ότι κάνεις, να το κάνεις για σένα. Ότι είσαι, να είσαι για σένα. Όσα καταφέρνεις, να είναι για σένα. Ερχόμαστε και φεύγουμε μόνοι σε αυτή τη ζωή, λένε. Το μόνο πράγμα που υπάρχει για πάντα είναι ο εαυτός σου, αυτόν ορίζεις μόνο. Αγάπησε τον και φρόντισε τον. Να νιώθεις περήφανος/η για αυτό που είσαι. Μόνο αν συμφιλιωθείς με τους δαίμονες σου, θα μάθεις κι στους άλλους πως να σε αγαπήσουν. Δεν είσαι λίγος/η. Μη κυνηγάς να τους ευχαριστείς όλους. Όσοι είναι να μείνουν θα μείνουν. Άλλωστε οι καλοί μένουν όταν δε φοράς μάσκα. 🤍

xoxo, tzelakiii 🌻

[life-with-tzelakiii]

08/03/2023

Αγαπητέ αναγνώστη,

Όπως πάντα αναβλητική. Πέρασε τόσο γρήγορα η μια εβδομάδα μετά την άλλη, δίχως να καταλάβω το πως. Άνθρωποι μπήκαν, άνθρωποι βγήκαν. Η μόνη σταθερά το κενό. Πολλές οι μεταβολές . Νέα δουλειά, μια μεγάλη ανάσα θα έλεγα , απ τη ρουτίνα μέσα στην οποία είχα αρχίσει να σαπίζω. Είναι τόσο αξιοπερίεργο το πως αλλάζουν τα δεδομένα. Μόλις κανείς 5 βήματα μπροστά, ξαφνικά στη καλύτερη γυρνάς στην αφετηρία. Μα, αν είμαι στην αφετηρία, πριν ένα μήνα που ήμουν ;

Ο εαυτός μας είναι ο πιο αυστηρός κριτής μας, λένε, παρόλα αυτά όσο μπορώ τα τελευταία χρόνια προσπαθώ να του δίνω ελαφρυντικά, ή να εθελοτυφλώ. Στο πρώτο κείμενο είχα γράψει πως μέσα απ αυτό το ημερολόγιο θα ανακαλύψω ποια είμαι τελικά. Μα ποια είμαι τελικά ; Ενώ πιστεύω ότι είμαι χ ξαφνικά όλες μου οι επιλογές, γίναν ψ.

Ξυπνάνε κάθε μέρα τόσα ερωτήματα. Σήμερα σκεφτόμουν τι ορίζει κάπ��ιον "αδύναμο"; Είσαι αδύναμος εάν νιώθεις έντονα ; Εάν δείχνεις τα συναισθήματα σου ; Σου πάτησαν και σου πατάνε τη καρδιά, σε πόνεσαν, σε πλήγωσαν κι όμως βρίσκεις τη δύναμη να βγάλεις κι άλλο συναίσθημα, πάλι αδύναμος είσαι ; Προσπάθησα πολλές φορές να βάλω στο mute το μέσα μου, να γίνω πέτρα όπως κάποιοι που "ζηλεύω", να μην έχω προσδοκίες, να μη μ αγγίζει τίποτα. Ίσως να τα κατάφερα για λίγο αλλά δε μ αρέσει αυτό που βλέπω. Κάπου έθαψα αυτόν τον ονειροπόλο χαζοχαρούμενο μοναδικό εαυτό, κι έγινα αυτή η κυνική, απαισιόδοξη κοπέλα που μοιάζει κάπως σαν "όλες τις άλλες", που όλο γκρινιάζει .

Κάποτε με πλήγωσε πολύ που με αποκάλεσαν "αγαθή", "ευάλωτη" και "περίεργη". Δεν είναι εύκολο να διαχειριστείς τη πίεση της ταμπέλας "η διαφορετική". Πολλά τα βλέμματα. Και κάπου εκεί άρχισα να κρύβω εμένα. Να μη μιλάω για όσα σκέφτομαι, για όσα νιώθω, για όσα μ αρέσουν. Κάπου εκεί σταμάτησα να κλαίω. Κάπου εκεί άρχισα να θυμώνω. Με εμένα, με τους άλλους, με όσα ανέχομαι και με όσα μου προσάπτουν. Νομίζω ότι ίσως αυτό το ημερολόγιο δεν έγινε να να βρω ποια είμαι, αλλά για να βρω τον "παλιό, καλό εαυτό" μου .

Δε θέλω πολλά στη ζωή, ηρεμία, καλή παρέα, φαΐ και μια αγκαλιά να ζεσταίνει που και που την ψυχή μου. Θα ταν όλα πολύ πιο όμορφα εάν ήταν πιο απλά. Εάν υπήρχε ειλικρίνεια. Λιγότερες μάσκες. Λιγότερη δηθενιά. Και περισσότεροι συναισθηματικά διαθέσιμοι άνθρωποι. Ακούω τώρα το “"ήθελες να μπλέξεις-kako”, λέει : "ότι και να καταφέρω καταστρέφω και όπου ένιωθα πολύ καλά συνήθως έφευγα, αυτή τη συμπεριφορά δε την ελέγχω", και ταυτίστηκα. Κάπου εδώ παραδέχομαι ότι έγινα και γω μια από αυτούς τους συναισθηματικά μη διαθέσιμους. Εγώ. Εγώ που έδωσα τόση αγάπη κάποτε.. που ελάχιστοι άνθρωποι θα έχουν τη τύχη ποτέ να βιώσουν. Κι όμως τρομάζω στο συναίσθημα πλέον. Τα τείχη ψηλά και η καρδιά κλειστή. Υπάρχει ακόμα "εκείνη", το ονειροπόλο χαζοχαρούμενο ξεχωριστό κορίτσι, αλλά φοβάται να βγει. Ακόμα επουλώνει τραύματα του παρελθόντος. Που δύναμη για νέα.

Κάτι άλλαξε μέσα μου όμως. Θα γίνω πάλι εγώ. Αυτός είναι ο στόχος για φέτος. Να μάθω να απολαμβάνω τη στιγμή. Λιγότερα νεύρα, περισσότερα όνειρα. Λιγότερη γκρίνια, περισσότερο χαμόγελο . Ναι είμαι αυτή η κοπέλα με τα πλέον πορτοκαλί μαλλιά, που αγαπάει το Korean drama, τις τουλίπες και τα ηλιοτρόπια, το τσάι και τη φωτογραφία,να ζωγραφίζει, να βάζει κλασική μουσική για να τη πάρει ο ύπνος, τα 60s τραγούδια, να χορεύει , να γελά δυνατά , να ερωτεύεται με όλη της τη δύναμη και να είναι "νούμερο" .

Θα κλείσω γράφοντας κάτι που σκεφτόμουν χθες βράδυ ενώ παρατηρούσα πως καιγόταν το τσιγάρο που κάπνιζα . Η ζωή είναι σαν ένα βιομηχανικό τσιγάρο, θα καεί έτσι κι αλλιώς από μόνη της, τράβηξε όσες περισσότερες τζούρες προλαβαίνεις, ο χρόνος θα περάσει έτσι κι αλλιώς, το τέλος θα έρθει έτσι κι αλλιώς, απόλαυσε όμως το ενδιάμεσο, τραβά δυνατές τζούρες ζωής και χαράς. Χαμογέλα ρε! 🤍

xoxo, tzelakiii

[life-with-tzelakiii]

18/02/2023

Αγαπητέ αναγνώστη ,

Χθες ενώ βούλιαξα στις σκέψεις, και πηγαινοερχόμουν βίαια απ τη μία στην άλλη , κατέληξα να μην γράψω τίποτα. Στο τέλος, είχα ξεχάσει όλα αυτά που ήθελα να θίξω. Βλέπεις η μέρα αν και μικρή είναι αρκετή για τον ανθρώπινο νου, να καταπιαστεί με χιλιάδες ζητήματα. Μια εικόνα, ένα ρητό, ένα βλέμμα , κάτι που να πυροδοτήσει ολόκληρη μάχη σε έναν τόσο μικρό χώρο, το μυαλό.

Ας μπει όμως μια τάξη, αυτό το γράμμα πρέπει να το μεταφράσω. Μα γιατί να το μεταφράσω ; Α ναι , σωστά γιατί κάποιος μου είπε ότι: "Αντζί, πιστεύεις πως μπορείς να τα μεταφράζεις αυτά που αναρτείς ;", καθώς αυτός ο κάποιος δεν ομιλεί την ελληνική . Προφανώς δέχτηκα . Βέβαια μετά από αυτό ακολούθησε μια σκέψη. Υπάρχουν άτομα τα οποία κάθε φορά που αναρτώ κάποιο περιεχόμενο στο ινσταγκραμ με λεζάντα στην αγγλική, θα πουν : " καλά , πως την είδε ; Το παίζει ινφλουεσερ.. μιλούσαν αγγλικά και στο χωριό της;" Όχι , αλλά ουσιαστικά δεν είχα και ποτέ δικό μου χωριό . Παιδί μεταναστών, γεννημένο στην Ελλάδα, με δυο υπηκοότητες, μια αλβανική που αντιπροσωπεύει την καταγωγή των γονιών της, και μια ελληνική, που αντιπροσωπεύει την επί 25 χρόνια ζωής της στην Ελλάδα. Αλλά στη "ταυτότητα μου" δεν υπάρχουν μόνο αυτά . Υπάρχουν και 8 χρόνια προϋπηρεσίας στον τουρισμό και στην εστίαση, εκ των οποίων οι πέντε μήνες απ αυτήν ήταν στην Ιταλία. Πέντε μήνες σε σύγκριση με το ποσό μεγάλη ελπίζουμε να είναι η ζωή μας, δεν είναι πολλοί, με το χέρι στην καρδιά. Αλλά είναι αρκετοί για να αρχίσεις έναν νέο κύκλο, να αποκτήσεις καινούριους φίλους, καινούρια αφεντικά, νέες συνήθειες, εντελώς διαφορετική ρουτίνα. Όποτε όχι, δεν είναι κάποιου είδους επίδειξη οι λεζάντες στην αγγλική. Είναι : " είμαι αρκετά τυχερή να γνωρίζω κόσμο από πολλά μέρη του κόσμου , από Αργεντινή και Κούβα έως Ρουμανία και Αγγλία". Οπότε, όταν γράφω ή αναρτώ κάτι προσωπικό , είναι εξίσου σημαντικό για εμένα να μπορεί να έχει πρόσβαση σε αυτό η κολλητή μου που μένει 5 μέτρα μακριά, όπως και η αγαπητή, επί δυο μηνών, συγκάτοικος μου, που τώρα ζει στο Μπουένος Άιρες, βλέπεις μοιραστήκαμε στιγμές που μοιάζουν σα μια μικρή ζωή.

Σήμερα, επιτέλους ξύπνησα νωρίς, 08:34, απίστευτο ; Πίστεψε με, αυτό δε συμβαίνει συχνά. Θέλεις να ακούσεις κάτι ακόμα πιο απίστευτο; Κούνησα από το σπίτι. Όχι για το γυμναστήριο, για βόλτα. Στον Μπαλο. Ναι, γκρεμίστηκε φούρνος. Το αποτέλεσμα ; Ένα ήμερο μυαλό, δίχως σκέψεις να με τυραννούν. Αυτό κι αν είναι σοκαριστικό γιατί δε το βρίσκεις συχνά στις μέρες μας. Σκέψου, 3-4 ώρες ηρεμίας, τον αέρα να σου φυσάει τα μαλλιά, εσύ δειλά να προσπαθείς να βγάλεις μια αξιοπρεπή φωτογραφία το τοπίο, και τον ήλιο να προσπαθει να ξετρυπώσει απ τα σύννεφα. Όμορφα ήταν.

Το αποκορύφωμα της ημέρας, όπως γίνεται τους τρεις τελευταίους μήνες , ήταν να πάω γυμναστήριο. Πάντα ήθελα να γυμνάζομαι μόνη μου. Πες φταίει ότι είμαι τέρμα εσωστρεφής, όταν δεν είμαι εξωστρεφής, μιας και είμαι διπολική;! Πες πως πίστευα οτι έτσι θα συγκεντρωθώ καλύτερα;! Ε λοιπόν πηγαίνω με παρέα. Τη κολλητή μου . Δεν υπάρχει κάτι καλύτερο, κίνητρο απ το πουθενά και πολύ γέλιο. Όπως ξέρουμε, βεβαια, όσο αγαπώ την ιδέα να έχω κορμάρα, άλλο τόσο τεμπέλα είμαι. Όποτε, σίγουρα, ο κυρίως λόγος που γυμνάζομαι, δεν είναι γιατί ξύπνησα μια μέρα και λέω θα γίνω gymrat ή η επόμενη Bella Hadid. Χρειάζομαι πιο ισχυρό κίνητρο. Αυτό που έθιξα πιο πάνω, περί άδειου μυαλού. Όταν όλα μοιάζουν σαν τη τραγωδία του Τιτανικού, το να σηκώνω λίγα κιλά για να φύγει αυτή η εικόνα για ένα δίωρο, μοιάζει με θείο δώρο , συν τη κορμάρα που υποτίθεται ότι αποκτάς. Αυτό βέβαια είναι σχετικό, εάν μπεις στη διαδικασία να σκεφτείς τη διατροφή μου .

Έγραψα αρκετά μάλλον , ούτε το 1/100 απ αυτά που σκέφτομαι, όμως έχουμε μέρες μπροστά μας .(η αγγλική μετάφραση θα ανεβεί αύριο γιατί πήγε 03:15)

Χαμογέλα, πες ένα σ’αγαπώ εκεί που πρέπει, και ένα ευχαριστώ εκεί που το χρωστάς!🌻 cheers to a fresh start ..

xoxo, tzelakiii

[life-with-tzelakiii]

16/02/2023

Καλησπέρα αναγνώστη,

Tumblr στα 25; Χμμ, κι όμως, είπα να γυρίσω στα παλιά. Αυτή τη φορά όμως διαφορετικά. Θα το ονομάσουμε "το ηλεκτρονικό μου ημερολόγιο", ή μήπως, "αρχειοθέτηση σκέψεων"; Καλά, έχουμε άπλετο χρόνο για να αποφασίσουμε .

Από μικρή κρατάω ημερολόγιο, και όσο περνούν τα χρόνια διαθέτω ένα μεγαλύτερο ποσό στο να πάρω ένα ακόμα πιο όμορφο, πιο φανταχτερό, απ το περσινό. Κι όμως, δε γράφω σ αυτό με την ίδια συχνότητα όπως παλιά . Όμως, σκεφτείτε πόσο καταστροφικό είναι ένα τέτοιο γεγονός για κάποια σαν κι εμένα που υπεραναλυω τα πάντα, υπάρχουν τόσες , λοιπόν, σκέψεις που πρέπει να αποδωθούν κάπου. Γιατί όμως ηλεκτρονικά ;

Πιστεύω πραγματικά ότι ίσως αυτό να μου δώσει το κίνητρο που μάταια τόσα χρόνια ψάχνω. Κίνητρο για να μπουν σε τάξη το μυαλό, η ψυχή, και η ζωή . Για να μην παρεξηγηθώ, αυτός ο χώρος δεν αποσκοπεί ούτε στην διαπαιδαγώγηση του αναγνώστη, ούτε γίνεται κάποιου είδους κήρυγμα, άλλωστε δεν είμαι η κατάλληλη. Αυτό το μπλογκ θα είναι το ταξίδι μου στο να γίνω πιο "εγώ", γιατί κάπως στα μισά, ξέχασα ποιοι ήταν οι στόχοι μου και πως να πολεμάω γι αυτά που θέλω . Ένας χώρος για άλλες χαμένες ψυχές, που προσπαθούν να βρουν τον δρόμο του γυρισμού . Αφιλτράριστες σκέψεις , δίχως προσωπεία, μα ούτε ψεύτικα χαμόγελα, που με τόσο κόπο κατάφερα να τελειοποιήσω.

Προβληματισμοί, τέχνη, ποίηση, φωτογραφία, λουλούδια , όνειρα, βιβλία , αυτά για το ημερολόγιο του 2023.

xoxo, tzelakiii 🌻

[life-with-tzelakiii]

“I want to have more sex, travel more, drink more wine and love life”

— Zoe Saldana