loisliteratuur - Tumblr blog

[loisliteratuur]

Crier’s War (deel 2)

Dit is ook waarom Crier (de Automa met mutatie) zo nieuwsgierig is rond Ayla, de tweede hoofdpersonage, een mens. Ze geeft Ayla de permanente positie als persoonlijk dienstmeisje. Crier vertrouwt Ayla veel te snel, niet rekening houdend met de mens/Automa oorlog. Ze zoekt met haar verbinding om meer te weten te komen over de mens, en hun persoonlijke kenmerken en patronen. Ik denk dat dit een metafoor or parallel is met de zoektocht die ze onwetend op zichzelf uitvoert.

[loisliteratuur]

Crier’s War (deel 1)

Ik ben momenteel het boek “Crier’s War” van Nina Varela aan het lezen. Zo ver ben ik nog niet in het boek gekomen dus weet ik er niet al te veel van, maar het speelt zich af in een wereld waarin de menselijkheid een verslaafde bevolking is. We krijgen een aantal hoofdstukken uit het perspectief van een “Automa” (het machtige ras) en daarbij wordt er over mensen gesproken via hun ontwerp. Het is echt interressant om te lezen wat de schrijver de essentie of aard van de mens vindt, wat ons precies menselijk maakt.

De Automae zijn gemaakte wezens en hebben dus preciese ontwerpen, de hoofdpersonage ontdekt al vroeg in het boek dat er iets mis is met haar ontwerp. Normaalgezien bestaat de essentie van een Automa uit 5 pilaren: 2 menselijke en 3 Automa. Zij komt te weten dat ze een geheime/ongekende pilaar te veel heeft, een zesde dus. Deze is passie, en ook al is dit niet een van de essentiële kenmerken van de mens, weet ze dat het haar menselijker maakt dan haar soortgenoten.

[loisliteratuur]

De Intrede van Christus in Brussel (samenvatting)

De Intrede van Christus in Brussel is een boek waarin de auteur zich in een theoretische versie van Brussel laat meeleven, en die weergeeft. Hij schrijft het boek als een volledige transformatie van een stad die wij zo persoonlijk kennen. Op een manier is dit boek gewoon een alternatief universum van ons leven, een sociologische thriller bijna.

De manier waarop dit boek begint, is met een aankondiging. Het is niet moeilijk om te raden wat die is: Christus zal op de 21ste juli een verschijning maken in Brussel, de hoofdstad van België en Europa.

Als een gevolg hiervan begint iedereen, in België en in de wereld, zich uit een combinatie van angst en hoop beetje bij beetje te veranderen. Brusselaars die eerder oogcontact vermeden en zo min mogelijk tegen elkaar praatte, begonnen niet alleen aangenaam tegen elkaar te zijn, maar actief contact en vriendschap zoeken. Deze verandering in sfeer laat heel de populatie hun zicht van het leven veranderen. Mensen zijn liever voor elkaar, de straten worden properder, de stations ruiken niet meer naar pis, en misdaad en gevaar komen bijna tot volledige rust.

Naast deze effecten, inspireert het zelfs de zeer cynische verteller om zijn moeder te bellen en haar nog eens te zien, wat voor hem zeer uitzonderlijk is. Ze besteden een namiddag samen, ook al is het misschien net per se prettig. Deze namiddag verrast de verteller, maar wat hem nog meer verrast was toen hem verteld was dat zijn moeder diezelfde avond in haar slaap was gestorven. Een aantal dagen later gaat hij bij haar apartement langs om alles op te ruimen, maan bespaart zichzelf het ongemak en laat alles weghalen. Op zijn weg terug naar Brussel ontdekt hij dat de stad op volledige lockdown is gegaan en tot 22 juli autovrij zal zijn. Dit is waarschijnlijk de gebeurtenis die het grootste verschil maakt voor de stad, die hierna steeds plezanter en mooier word.

De daaropvolgende dag word hij door zijn buurman uitgenodigd om bij hem thuis te eten die avond, in een poging elkaar te leren kennen. Hij gaat op het aanbod in en hij, zijn vrouw, en de buurman brengen een gezellige avond door tot de buurman uit schijnbare schuld (door de komst van Christus) opeens toegeeft dat hij jaren geleden zijn vrouw heeft vermoord. Hier geeft hij weinig verklaring bij, en word verder niks over gezegd door eenderwelk van de 3 tafelleden.

Eindelijk komt 21 juli. Pelgrims en journalisten komen vanuit elke hoek van de wereld naar het Brussel centrum om de Heilige Heer te zien. Eerst komen verkopers die deze kans nemen om hun zaak te adverteren, daarna de jonge tolk Ohanna, en als laatste de koning met zijn beveilinging.

Dit is het moment waar iedereen maandenlang op heeft gewacht. En ze blijven wachten. Het is niet duidelijk wat er gebeurt tot Ohanna bij de armen word vastgepakt en weggesleept. Waarna de koning ook met zijn beveiligingsteam vertrekt. Het is over. Christus komt niet.

Het is niet duidelijk of dit een waar misverstand is of een ongeloofelijke mop, maar de verteller vind het veel grappiger om het als een fantastische grap te bekijken. Maar uiteindelijk vervolledigd deze relevatie het process, en keert iedereen terug naar de antisociale maatschappij die zij oorspronkelijk vormden.

[loisliteratuur]

De Intrede van Christus in Brussel (deel 5)

Ik neem hier het risico van heel onprofessioneel te zijn, en mogelijks daarmee uw verbetering te tinten.

Het is vandaag donderdag 14/6 en ik ben dit boek en de blog en de verslagen ervan allemaal in 1 dag aan het beginnen en afmaken.

Dit klinkt misschien een heel slecht idee te zijn, maar het is toch wel heel typisch van me. Eerlijk maak ik me er geen zorgen om, ik weet dat ik deze taak wel nog voor het avondeten af kan krijgen en daarna nog studeren. Misschien heb ik te veel zelfvertrouwen, dus zal ik een tijdstip hieronder plaatsen wanneer ik met de volledige taak gedaan ben.

[loisliteratuur]

De Intrede van Christus in Brussel (deel 4)

Er is een klein meisje Ohanna die als de tolk voor Christus word geselecteerd en er is een bepaald hoofdstuk over haar wat ik echt zeer interessant vind.

We volgen haar in een droom waarin Christus aankomt en zij Hem een rondleiding van Brussel geeft. In de plaats van Hem de Grote Markt en de chocoladewinkeltjes enzovoort te tonen, toont ze Hem al de daklozen en hoe ze behandeld worden. Aan het einde van de droom neemt Hij zijn masker af en blijkt Hij eigenlijk een ambtenaar te zijn. De ambtenaar zegt dan dat Ohanna een bedriegster is en laat haar deporteren.

Tijdens dit process staat er niet gewoon impliciet, maar expliciet geschreven dat de ambtenaar en de duivel een dezelfde zijn. De ambtenaar en al zijn soortgenoten representeren niet alleen de duivel, maar in haar droom zijn ze hem ook letterlijk.

[loisliteratuur]

De Intrede van Christus in Brussel (deel 3)

"Als ik voor mijn eigen generatie spreek - wij, kinderen van de sixties - dan moet ik zeggen dat de hoop ons bij het zien van dit Manneken Pis naar het delirium dreef."

Om de komst van Christus te vieren is Manneken Pis als hem aangekleed, maar dat boeit mij minder dat is gewoon context.

In deze zin moet het "naar het delirium drijven" toch een dubbele betekenis hebben. Het is wel gedeeltelijks hebben, maar Brussel is bekend voor ons Delirium Village en het Delirium Taphouse. Ook al word er hierna geen verwijzing naar alcohol gemaakt, is het in mijn mening geen toeval.

[loisliteratuur]

De Intrede van Christus in Brussel (deel 2)

Fragment uit blz 29:

"Hij, het slachtoffer, was het die een probleem had, want hij - jawel, het slachtoffer - was het die er niet in slaagde zijn problemen op een pastorele manier op te lossen. Dit was namelijk niet iets wat het daglicht hoefde te zien, de rechtbanken hoorden zich niet over deze zaak te ontfermen, onbevoegd als zij in feite ook waren over zakenwaar God veel suggerder over oordelen kon. Niet de verkrachter maar de verkrachte was het die tekortschoot als christenmens, omdat hij in de onmogelijkheid verkeerde om zijn beulen te vergeven. Schamen moest hij zich."

[loisliteratuur]

De Intrede van Christus in Brussel (Deel 1)

Eerste tiental bladzijden in, en eigenlijk stoort het wel een beetje hoe persoonlijk het over Brussel spreekt.

Natuurlijk speelt het zich hier af maar het opnoemen van verschillende bus en metro haltes geeft echt een raar gevoel.

Ik draaide me even naar Neva om toen ik het las, las het weeral luidop en keken allebei op een gestoorde manier naar elkaar. Waarna ik de stilte opvolgde met "Deze gast kent mij niet, hoe weet hij al dit?".

Eigenlijk, zelfs al speelt een boek zich hier af, hoor je niet heel vaak specifieke plaatsnamen of details.

[loisliteratuur]

Waarzegger scene

Al opnieuw is het laat in de lente. Dit betekent een ding voor een klein dorp als Bovenmeer. Een van de meest verenigende evenmenten van het jaar vind deze week plaats. De aankomst van de kermis, dus.

Elk jaar gaan Laurens, Pim en ik samen. Dit jaar ben ik daar minder zeker van sinds we naar andere scholen gaan, maar die onzekerheid verdwijnt wanneer Pim belt om te vragen wanneer we afspreken. 12 uur stipt zullen we er zijn.

Eens we er allemaal zijn, sluiten we onze fietsen op naast de kerk. We stappen rond, Pim duid aan wat hem intereseert, en wat hij flauw vindt. In een hoekje ziet tussen de eendjesspellen en de pony's staat er een kleiner tentje, met een bord wat leest "WAARZEGGER". Wanneer Pim mij ziet kijken begint hij te lachen.

"Waarzeggers zijn gewoon oplichters, hoe is het wetenschappelijk mogelijk dat zij de toekomst kunnen zien?" "Ik zei er toch niks over?" beantwoord ik. "Je keer er wat nieuwsgierig naar, laat je niet voor de gek houden."

Laurens is het met hem eens, waarop ik niks zeg. We stappen gewoon verder. Laurens en Pim zien de botsauto's: een essentieel deel van de kermis ervaring.

"Kom daar moeten wwe toch op gaan." zegt Laurens enthusiast.

We haasten ons naar het verkoopraampje, maar eens aangekomen zien we de verkoper zij mond opendoen voor wij de kans krijgen. "Er zij maar 2 auto's beschikbaar deze ronde." zegt hij voor we ons eerste woord uit kunnen krijgen.

Ik denk snel na, Laurens en Pim zouden toch elkaar kiezen dus bespaar ik mezelf de verlegenheid en zeg dat zij 2 wel samen gaan en dat ik me even bezig zal houden.

Ze zien er tegenlijk schuldig en opgelucht uit. Ze nemen de tickets en kiezen elk hun autotjes.

Ik draai me om, niet wetend waar ik eigenlijk naartoe ga wanneer ik het waarzeggers tentje weer onder ogen krijg. Het blijkt nogal goedkoop te zijn, ik heb niks beter te doen, en eigenlijk wil ik wel mijn nieuwschierigheid dimmen met wat valse hoop over wat ze ook zal zeggen. Dus ga ik er naar toe.

Wanneer ik binnenstap krijg in onmiddelijk een sterke parfumgeur gemengt met dat van brandende kaarsen of wierrook. Ik kijk snel rond en voor mij zit een verrassend normale vrouw. Voor een of andere reden was ik onder de indruk dat ze klein en heksachtig zou zijn, maar ze is een normale vrouw.

Ze kijkt even naar me voor ze vraagt of ik in het juiste karretje ben. Waarschijnlijk zie ik er een beetje verward uit. Zwijgend leg ik mijn 4 euro op tafel. Ze kijkt even voor ze gebaart dat ik mag gaan zitten.

"Heb je dit al eerder gedaan?" "Nee.", geef ik toe. "Oke. Dan zal ik je wat begeleiden. Leg je handen maar op tafel, palmen naar boven gewezen, sluit je ogen en begin met gewoon op je adem en bewustzijn te focusen. Je moet je geest helemaal openzetten en verfrissen. Inademen. Uitademen. Mag ik nu beginnen of heb je een beetje meer tijd nodig?" "Doe maar."

Ze streelt mijn handen even. Een keer maar, en heel lichtjes, voor ze zelf haar eerdere bevellen volgt en haar ogen sluit met diepe concentratie.

"Jij hebt problemen, meisje. Je voelt je niet goed in je eigen vel, maar weet waarschijnlijk zelf niet helemaal waarom. Dit is de reden dat je je zo makkelijk laat beïnvloeden."

Niet helemaal fout, tenminste tot nu toe.

"Dit zal zich in jouw toekomst zwaar manifesteren. Ik zie een kleine ruimte, waarvan de lucht vol met wantrouwen hangt. Vier mensen, jezelf inclusief. Een beweging in energie. Een bedrieging."

Ik, Laurens, Pim. Wie is de vierde persoon? Of misschien ik, Jolan, Tesje, en nog een mysterieuze vierde persoon.

"Bloed? Waarom is er bloed? De scene speelt verder. Je bent sterk, je kan die dat jou misdaan hebben achterlaten. Dat is iets wat ik bewonder aan je. Een hele verandering van omgeving en levensstijl. Zou van alles kunnen zijn, maar voor de meeste betekent dit verhuizen. Onzekerheid, maar vooral apathie. Ocharm kindje, wat zal jou nu zo ergeren? Opnieuw een vertrouwdheid, een met veel geschiedenis."

Ze zwijgt even, langer dan verwacht.

"Ben jij een wraakaardig persoon?"

Ik denk even.

"Weet ik niet echt. Ik heb nog niet veel redenen gehad om aan wraak te denken."

Een stilte gaat voorbij.

"Misschien zal je er gewoon een worden. In elk geval, sterke, negatieve, en vooral woede gevoelens, en een daaropvolgende actie. Nogal erg, misschien onverantwoordelijk, misschien te extreem. Misschien is het gewoon wat je wilt, dat zal ik je zelf laten bepalen."

Hierna richten we onze blikken op elkaar.

"Ik weet wel dat dit nu waarschijnlijk heel weinig betekent voor jou, maar je zal het allemaal kunnen plaatsen."

Ik knik snel naar haar, niet wetend of ik het geloof.

"En mag ik er even onprofessioneel aan toevoegen, jij bent een van de meest interessante en verwarrende klanten die ik ooit heb geanalyseerd, en hiermee wens ik je veel geluk."

En dat is het. Het voelde als een eeuwigheid aan, maar het moment ontsnapt me even snel als het begon. Ik bedank haar en ga naar buiten.

Pim en Laurens stappen net de autotjes uit, zwetend en glimlachend.

[loisliteratuur]

Tesje's perspectief

Jolan en Eva stappen naar me toe. Dit is geen normale confrontatie tussen broers en zussen. Wat ze ook willen, ze zijn er vastbesloten in. Jolan draagt mijn boekentas op zijn rug. Het staat hem een beetje raar en de nieuwssgierigheid over wat er in zou kunnen zitten prikkelt een beetje, maar ik vraag niet.

Naast de boekentas op zijn rug draagt hij een paar schoenen en een jas. Allebei de mijne.

"Tesje, trek deze aan en haal je fiets." "Waar gaan we heen?" "We gaan hulp zoeken."

Er is iets aan de hand en ik heb maar een lichtjes vermoeden van wat het zou kunnen zijn. Ik doe wat er mij gezegd word en vertrek naar de garage voor mijn fiets.

Ze weten het. Dus voer ik mijn fietsritueel uit. We benaderen de poort. Weeral doe ik het omdat er iets mij zegt dat dit een van de laatste keren is in een heel lange tijd dat ik dit zal mogen. Mijn ritueel verwart Nanook die reageert door te blaffen.

Eens we vertrokken zijn heb ik een goede voorsprong op Eva en Jolan, maar ik weet wel dat ze me niet proberen in te halen.

De donkere wolken zijn al ver op voorhand te zien en als voorspeld begint het te regenen. We stoppen onder een brug en Jolan sluit onze fietsen op, waarna hij ons naar een uitsparing onder de brug leidt via de beklimming van een pijler. Eens boven wachten we het verdertrekken van de strom af. We horen de regen en donder, gemengt met het geluid van de auto's die over ons verderrijden. In ons klein schuiltje kan ik nauwelijks ademen.

Ik zie Jolan, en Eva daaropvolgend, naar het andere einde traag kruipen. Ik neem de kap van Eva's jas vast, wat een kettingreactie veroorzaakt wanneer zij op haar beurt die van Jolan te pakken krijgt.

We kijken even naar het uitzicht op Jolan's instructies, naar de boten die voorbijvaren. "Dit schip is misschien onderweg naar Frankrijk. Of naar Dubai. Of naar Turkiye." zegt hij. Ze varen verder en voorbij.

Een slag gaat voorbij.

"En waar gaan wij dan nu exact heen om hulp te haken?"

"Heilig-Hart" beantwoord Jolan op mijn vraag. Het ziekenhuis dus. Met die woorden overkomt mij een rilling.

"We kunnen ook gewoon gaan bowlen, dat zou me wel eens deugd doen, en daar hebben jullie ook iets aan."

"Bowlen kan altijd nog. Eerst het Heilig-Hart." zegt Jolan terwijl hij zich in beweging begint te zetten. Kut.

Eva laat mij haar inhalen voor ze zich achter ik en Jolan aansluit. Ik strijd mijn interne conflict hierover. Ook al weet ik dat het moet en ze dit voor mijn welzijn doen en het op een niveau opluchtend is, ben ik bang en wil ik op elk moment terugkeren.

Per seconde fiets ik trager en trager in de hoop we er niet zullen geraken, maar in minder dan 5 minuten is het te laat en zijn we er al. Jolan sluit onze fietsen op, en we maken onze weg naar de ingang. Eens we een nummer hebben genomen en het onze beurt is, stapt Jolan snel en stevig naar het onthaal en legt de situatie uit. Hij en Eva nemen daarna elk een zitplaats terwijl ik naar een afzonderlijke zaal word begeleid.

Eens binnen wordt ik geconfronteerd met een dokter, die eerst de nota's leest die ze gegeven was, en daarna voor mij gaat zitten.

Ze kijkt me even in stilte aan voor ze met haar vragen begint. Ik begin met een omzichtige houding, maar hoe meer ze vraagt, hoe sneller die verdwijnt.

Na wat voelt als een eeuwigheid en een paar minuten in een, is het gedaan en heb ik al haar vragen beantwoordvan mijn patronen tot mijn familie.

"Wil je eigenlijk wel met je familie blijven? Is dat de voordelige optie voor jouw situatie?" Ik denk even na. "Nee." Nu ik mijn eigen woorden en bekentenissen van heel deze consultatie achteraf terug behoor, realiseer ik dat ik echt niet terug wil. "Ok. Dan moet je niet terug gaan. Maar dan moet je wel weten dat je in een pleeggezin geplaatst zal worden." Dat besef ik ondertussen wel.

Dus gaan we terug naar de wachtzaal waar Eva en Jolan opkijken wanneer ze me zien. De dokter legt alles uit, mijn diagnose, mijn eetproblemen, mijn onwil over het terugkeren naar ons huis, onze ouders. Verder bespreekt ze met hun dat mijn opname onmiddelijk in actie gesteld zal worden. Ik zie het moment waarop ze realiseren dat dit betekent dat ik vandaag niet mijn fiets naar huis zal kunnen brengen.

Na heel het gesprek word ik terug weggeleid zodat ze me onmiddelijk kunnen overzetten naar de psychiatrische afdeling.

Jolan en Eva verlaten het ziekenhuis met mijn fiets, maar zonder mij.

[loisliteratuur]

Fragment uit ander perspectief

Dit is het hoofdstuk wat ik uit Tesje's perspectief zal schrijven, om het wat te verkorten is het de dag dat Eva en Jolan haar naar het ziekenhuis brengen.

[loisliteratuur]

Infofiche Eva (Het Smelt)

Naam: De Wolf Voornaam: Eva Woonplaats: Bovenmeer, Vlaanderen Leeftijd: ze is geboren in 1988 en vertelt van een tiener- en volwassen perspectief. Ze studeerd aan de universiteit in het volwassen perspectief dus ik neem aan dat ze rond de vroege/midden twintigen is. Karaktereigenschappen: - chronisch minderwaardigheidsgevoel, vooral in contrast met andere mensen in haar leven - een neiging de beslissing van anderen te volgen als gevolg van angst dat ze anders vervangen zal worden of niet gemist zal zijn Favoriet eten: onbekend Hobby's: ze brengt grootendeels van haar tijd door met haar vrienden Pim en Laurens, maar fietst en tekent ook heel graag Uiterlijk: misschien niet conventioneel aantrekkelijk, wat molliger en blijkt ook niet zelfverzekerd te zijn in relatie met haar borsten waardoor ze meerdere bh's draagt. Dit is hoe ik Eva inbeelde en haar stijl past hier ook bij.

[loisliteratuur]

Persoonlijk woordje

Ik zal niet liegen hierbij, de reden dat dit zo diep in mijn blog ligt is omdat ik het vergeten was, maar hier is een persoonlijke introductie.

Mijn naam is Loïs maar meeste mensen noemen mij gewoon Lo Ik ben 15 jaar oud en de reden dat ik deze blog maak is als deel van een taak voor mijn Nederlandse les op school, maar eigenlijk vind ik het een heel leuke dus zal ik deze blog verder blijven gebruiken

Ik heb niet per se favoriete boeken maar de 3 waar ik nu onmiddelijk aan denk wanneer ik ernaar gevraagd word zijn de volgende:

Last Night at the Telegraph Club - Malinda Lo Uitgeverij: Dutton Books Jaartal: 2021 Argumentatie: De 2 factoren waardoor dit boek voor mij een favoriet is zijn de omgeving/historische context, en het einde. Het boek gaat over een lesbisch koppel in de jaren '50 in New York en wat ik eraan had dat ik niet in veel boeken zie was het realisme. Je kon natuurlijk niet zomaar openlijk lesbienne en in de plaats van dat te negeren en een idealistische context aan te maken, benadrukte het boek hoe dat allemaal niet kon. Wat ik over het einde apprecieerde is daar een beetje aan gelinkt in de zin van: ze konden niet samen zijn. Ook al was ik daar initieel bedroefd om vond ik het uiteindelijk het juiste en gapste einde en leerde ik dat te waarderen aan het boek.

Wolf Hall - Hilary Mantel Uitgeverij: HarperCollinsPublishers Jaartal: 2009 Argumentatie: Wat voor mij dit boek zo speciaal maakt is hoe het is geschreven. Het leeft zich in met de tijdperiode en gebruikt daarbij niet alleen de ideologie, maar ook het taalgebruik en de kennis die toen beschikbaar was. Het is dus niet een gemoderniseerde vertelling, en dat vond ik echt aangrijpend. Niet alleen dat, maar het gaat over een thema waar ik al gefascineerd mee ben sinds mijn 7de. Ik hield altijd al veel van geschiedenis en dan vooral van Engelse geschiedenis en de details van de koninklijke erfelijkheid.

Rose Rivers - Jacqueline Wilson Uitgeverij: Corgi Yearling Jaartal: 2018 Argumentatie: Wat voor mij een goed boek maakt is het vermogen om een lezer psychologisch aan te tasten of te raken. Ondanks het feit dat dit niet meer een lievelingsboek is, is dit het eerste boek wat dat met mij deed en de reden dat ik deze voorkeur heb ontdekt. Naast dat vond ik het thema zelf ook heel interessant, vooral wanneer er iets van geleerd kan worden. Dit boek is bijvoorbeeld hoe ik leerde wat opium was en het was een fantastische introductie in een leeswereld over verslaving. Ten laatste vond ik zoals in het laatste boek de tijdsperiode een factor van kwaliteit en hefte het de leeservaring veel op.

[loisliteratuur]

Het Smelt (persoonlijke appreciatie)

Het ene ding waar ik altijd naar op zoek ben in boek is een boek dat ik lang niet zal vergeten omdat het zo'n sterk psychologisch effect had. Hier voldoet Het Smelt fantastisch aan. Alles over dit boek van de schrijfstijl, tot de individuele personages, tot de evenmenten die plaatsvinden waren voor mij zeer intrukwekkend en de factors die bijdragen aan mijn mening dat dit een van de beste boeken is die ik heb gelezen.

Eerst en vooral zal ik het over de schrijfstijl hebben. Wat ik bijzonder vond aan de schrijfstijl was hoe veel het bijdroeg aan het verhaal zelf. Toen ik het probeerde te beschrijven aan van mijn vrienden kon ik het alleen maar uitdrukken als dit: het is geschreven door een vrouw. Natuurlijk is dit vanzelfsprekend, maar ik bedoel dat ook de hoofdpersonage als 1ste persoon verteller dit perfect weerspiegeld. Het beste voorbeeld waar ik aan kan denken is de korte zinnen die op een of andere manier zoveel emotie overdragen. Als je er op let zijn er hier ongeloofelijk veel van, vooral in haar jeugd en hoe ze zich niet echt voelt als een oprechte vriend van Pim en Laurens. Dat was een heel klein detail wat voor mij echt een gigantisch verschil maakte tijdens het lezen.

Mijn tweede punt: de personages zelf. Hier heb ik het meestal over Tesje. Tesje was eerlijk gezegd de karakter waar ik me het meest bij in kon leven. Bij Eva waren er ook veel herkenbare karakteristieken of denkprocessen, maar tesje sloeg voor mij de nagel op de kop. Ik zal hier een risico nemen ter wille van de verklaring naar mijn ervaring, maar de reden dat Tesje zo een belangrijke personage voor mij was is omdat ik ook OCD en gevolgen ervan heb (een lichtere vorm dan de hare). Dit is waarom ik zo vroeg af wist wat de uitkomst van haar diagnose zou zijn en waarom ik me altijd zo investeerde in de delen over haar. Het was voor mij echt fascinerend om voor de eerste keer een personage te zien die (ook al hebben we verschillende soorten van helemaal verschillende aarden) op die manier wat op mij leek. Ik wou steeds meer lezen en te weten komen over hoe dat voor haar was en hoe het haar leven beïnvloedde. Ik vond haar karakter en conditie ook zeer goed geschreven, het is niet per se haar enige kenmerk en hoe ze ermee omgaat was ook passend.

En als mijn laatste bijdragingsfactor van mijn leeservaring: de evenmenten zelf. Zoals eerder gezegd is voor mij een boek echt geslaagd wanneer het een nogal zwaar psychologisch of storend effect heeft. Dit kan ook op een minder storende, meer bedroefde op opgeluchte manier zijn, maar voor Het Smelt is het zeker de storingsfactor die het deed. Eerlijk gezegd was niet het einde dat voor mij dit effect had, ik voorspelde een veertigtal bladzijden ervaar wat er zou gebeuren, ook al was het zeer gedenkwaardig. Ik denk niet eens dat ik moet specificeren welk deel zijn tol eiste. De combinatie van alles dat op zo een gestructuureerde en organische manier samenkwam was wat echt doeltreffend het boek samenbracht. Hoe de evenmenten elkaar opvolgden en iets zo klein als een geinig spel uitvinden met vrienden tot niet alleen een verkrachting, maar ook een zelfmoord kon leiden was hoogst krachtig.

Dus tot slot was dit voor mij een zeer geslaagd boek wat ik (ondanks de emotionele last) iedereen zou aanraden om tenminste een keer te lezen. Dit boek sleurde je echt gewoon mee in een serieschakeling van steeds gruwelijkere gebeurtenissen en deed het fantastisch.

[loisliteratuur]

Het Smelt (samenvatting)

Het Smelt is een tweedelig boek waarin er 2 eerste persoons vertellers zijn, namelijk tiener Eva en volwassen Eva. De structuur is als volgt: het grootste deel van het boek wordt vertelt door tiener Eva in dagboek vorm, ze vertelt van alles over haar dag en als gevolg hiervan duwt ze de verhaallijn verder. In de minder voorkomende delen van volwassen Eva, vertelt ze ook over gebeurtenissen die ze meemaakt maar is het veel vager. Haar volwassen perspectief bouwt op haar jeugd, dus moet je verder lezen over tiener Eva om haar volwassen perspectief te kunnen begrijpen. Zo wisselen de hoofdstukken af en helpen ze elkaar om samen een verhaal samen te brengen.

Tijdens haar tienerjaren heeft Eva 2 beste vrienden: Laurens en Pim. Zij brengen de meerderheid van hun tijd samen door omdat zij de enige 3 kinderen geboren waren in hun geboortejaar. In de zomer van 2002 bedenkt Pim een spel, wat ze de hele zomer samen zullen spelen. Ze hadden op de kerkmuur elk meisje van het dorp een score gegeven en het doel van het spel was om de score oftewel vast te stellen of aan te passen. Pim en Laurens vroegen aan Eva of ze een raadsel kon maken voor dit spel. De regels waren als volgt: een van de meisjes komt en probeert het raadsel op te lossen, elke gok is een kledingstuk waard. In het begin zou ze 200 euro krijgen als prijs maar dat veranderde en de winnaar zou de verliezer een uitdaging laten doen. Ook al was Eva er nerveus om had ze eigenlijk een heel goed raadsel uitgevonden, er hangt een man in een kamer met een plas water, voor de rest is de kamer leeg. Hoe stierf hij? Geen enkel van de meisjes die langskwam had dit kunnen gokken en dus moesten ze telkens iets doen. Tenminste tot Elisa speelde. Elisa was niet alleen het allerlaatste meisje die eraan meespeelde, maar ze was vroeger ook voor een tijdje een heel goede vriendin van Eva geweest. Eva wou haar oude vriendin niet een uitdaging laten doen van Pim en Laurens, en dus verklapte Eva haar het antwoord voor ze meespeelde. Op haar laatste gok gaf Elisa het antwoord dat Eva haar had verteld, en won het spel. Oorsponkelijk ging ze alleen aan de jongens straffen uitdelen, maar zij overtuigde haar dat Eva haar paard had vermoord, waardoor zij die wreedheid ook op Eva loste. Ze moesten zich allemaal uitkleden tot Elisa zei dat Pim en Laurens haar allebei mochten neuken op de voorwaarde dat zij Eva eerst een orgasme bezorgen. Ze reageerden door hun rug te keren op Eva voor Elisa en haar op de grond vast te leggen en lijm, hout, en metaal in haar te gebruiken, wat natuurlijk niet werkte. Ze schreeuwde en bloedde en ze bleven maar doorgaan tot de jongens en Elisa dat beseften. Hierna wist zij niet waar te gaan, ze probeerde naar Laurens' moeder te gaan maar hij kwam een aantal minuten daarna binnenrennen en zei tegen haar dat Eva aan het liegen was en zijn neus had gebroken. Natuurlijk geloofde zijn moeder hem en moest Eva naar huis gaan. Maar de dag was nog ver van gedaan. Eens thuis waren Eva en Jolan het eens dat het tijd was dat Tesje de medische aandacht krijgt die ze verdient en nodig heeft. Ze fietsten met haar naar het ziekenhuis, waar ze tegen een psychiater sprak en uiteindelijk verplaatst werd naar een psychiatrische afdeling in een ander dorp.

Eens in het heden als een volwassen, krijgt Eva een uitnodiging voor de herdenking van Jan. Dit is waar ze haar plan in actie begint te zetten. Dankzij de hulp van haar buur vriest ze een grote bak water, die ze eens bevroren meeneemt naar de herdenking. Ze gaat niet naar binnen. Ze observeert wie is gekomen en hoe ze zich gedragen, maar ze laat zichzelf niet gekend maken. Na de herdenking gaat ze naar Laurens en zijn moeder's winkel en bedekt al het vlees voor kerst met mest en sluit de ramen voor extra effect. Daarna gaat ze naar Pim's stal en plaatst het blok ijs daar neer. Ze hangt de strop op en gaat met haar nek in het touw op de ijsblok staan. Dit is wanneer ze zegt dat ze voor altijd een raadsel wil blijven, en de lezer realiseerd wat ze van plan is. Op het laatste moment belt ze Tesje. Ze weet niet of ze de telefoon heeft opgenomen of als ze nu tegen een voicemail zit te praten, maar in haar laatste momenten praat ze er toch even tegen. Dit is het laatste wat er gebeurt voor het touw rond haar nek verstrakt en ze haar raadselwens heeft gekregen.

[loisliteratuur]

Het Smelt (deel 10)

Ik draai de bladzijde om. Nu net. Bladzijde 480 komt er onderaan te staan. U zei dat u wilde weten wat ik van het einde denk, vooral de laatste bladzijde dus ik bereid me zo goed mogelijk door met het alvast aanmaken van een blogbericht. Nu maar lezen.

Ik ben een heel klein beetje in de war. Misschien komt dit door de schok die uw laatste waarschuwing mij uiteindelijk bracht, maar dit voelt nogal kalm aan. Ik vraag me wel af of ze zich liet inspireren door Jan, en als gevolg daarvan, door zijn dood.

Het is gekend dat ze op enkele manieren naar hem opkeek voor zijn dood. De parallel die ze aanlegt op de laatste bladzijde tussen zijn dood en de hare laat me denken dat dit daar een verlenging van was. Vooral de allerlaatste zin is daar een sterke indicator van. Ze zegt dat het belangrijkste is dat ze stierf op de eerste barre dag van een verder milde winter. Wie weet of deze zin weldegelijk over haar dood gaat.

Misschien heeft ze dit al jaren op voorhand gepland, toen ze zijn brief vond. Toen ze wist dat er een mogelijkheid was dat hij het met opzet deed.

Maar zoals ze zegt, uiteindelijk doet het er niet toe. De details maken toch niet uit.

[loisliteratuur]

Het Smelt (deel 9)

Ik weet niks.

Was Jan's dood opzettelijk? Was de brief voor Eva bedoeld? Wat waren zijn gevoelens tegenover haar? Als niet haar, wie had de brief moeten lezen? Hoe wist hij dat iemand het zelfs zou vinden, laat staan de juiste persoon?

Ik weet niks.