lovebaczynski-blog - Tumblr blog

[lovebaczynski-blog]

En efsane de  Purrminatör  :))))))))) 

[lovebaczynski-blog]

hello people

ok, does anyone wants raskolnikov x razumikhin story? because i’ve got one and i want to share it with you...

[lovebaczynski-blog]

Ballada o bezrobotnym strachu

Kiedy syci jak bąki brzęcząc odpływają na snach,

a łóżka kipiące pościelą wpływają na wieczorne niebo,

wzdłuż ulic chodzi głodny, bezrobotny strach

kładąc przy drodze głowy zabitych kamratów

jak czarne bochny chleba.

Za oknami urasta szum drzew ścinanych deszczem,

a ulice wolno do rzeki spływają.

Nie chodź, strachu, dni ubiegłych pieścić,

bo oto noc ostatnia – kulawa kica przez gwiazdy jak      

                                                                           [zając,

bo oto głód, a syci odpływają na snach.

Trzeźwość gasi lęk. Boją się tylko głodni i poeci

i czasem tylko w niespokojnych łzach

wywołują cię w lustrze małe, trwożne dzieci.

Widziałem dziś wieczorem:

wiatr kominy wydłużał w błękitne flety,

widziałem dziś wieczorem: wychodził z zaułka strach

na palcach z białego wosku, pod okiem umarłej kobiety

długie serenady grał.

Potem za palcem ogłuchłym echo przygwoździł, dogonił

i przez żałobne firanki szyb widziałem, gdy długo

bił w martwą twarz księżyca wielką dłonią

jak płaską, hebanową maczugą.

Syci odpływają. W ten wieczór funebrycznie wydęty

wszystkie spojrzenia przeklęte,

nie ma oczu dzieci.

Widziałem dziś wieczorem: w kanałach miejskich,

gdzie topielcze koty o wyblakłej sierści,

rękami czarnymi jak smutek

szukał własnej śmierci.

29. IX. 40r.          

[lovebaczynski-blog]

Ballada o szczurach

                                                           Tadeuszowi Sołtanowi

I

Jaki archanioł trąbą ten czas przyzywał

nawołując przez długi wirydarz tęsknot?

Ciemny kościół gotycki niosłem na ramionach,

aż: wśród kantyczek surowych osiadłem i męsko

wparłem się w czas ubiegły jak w czarne strzemiona.

Żyłem wśród katafalków i szczerbatych blanek,

w wiolinach kryz wionących o wdzięku motylim.

Pamiętam w niebo świtu wmurowany zamek

świec woskowych

i w złotym pyle

rycerzy dudniących przez most zwodzony ciszy dębowej.

Żyłem – martwy burgrabia, marionetka epok,

zamurowany w czas smutny jak trumna małego dziecka,

a po salach szerokich, po lęku wieloznacznym jak niebo

kołowała z głuchym dzwonkiem woskowa owieczka.

II

W noc jesienną, gdy niebo nierzeczywiste

odbija puste kroki i dymi lękiem,

szły szczury szeregami, gwardie obcych istnień,

śpiewały słodkie, śmiertelne piosenki.

Bliżej: przez śpiewne mosty zwodzone.

Bliżej: przez czarne akordy bramy.

Bliżej: przez wieże mosiężnych dzwonów

szły szeregami, szły szare klany.

Biało trwogę sączył nagły księżyc,

a od alej wiało chłodem liści,

a gdy sznur drogi ucieczkę wyprężył

przez sale puste ostatni wyścig.

Schody kręte harmonią odbiegały w dół,

biły zegary struchlałe ze wszystkich wież naraz.

Tupot nóg, tupot nóg, szelest nóg -

ostatni alarm.

Długie wieże, coraz wyżej długie wieże.

Widziałem konanie straszniejsze niż śmierć dzieci.

Ostatnia baszta zamyka biały, nieludzki krzyk,

ostatni wśród nocy krzyk zamknęły mury.

Nie byłem aniołem – bez skrzydeł kto uleci?

Serc moje na wieży najwyższej pożarły szczury.

X m. 1940r.

[lovebaczynski-blog]

Ballada o wisielcach

I

Kołyszemy się, kołyszemy,

wmurowani w pejzaż szubienic.

Wieje śmiercią znużoną. Jak kruk

krąży niebo drapieżnie i cicho

dzwoni wiatr o ostrogi nóg.

Nocy inna, nie przyjdziesz, nie przychodź.

Tylko dni obdrapany mur

kończy ziemię wyrwaną krokom.

Zaciśnięty wilgocią sznur -

żalu lament skowyczy nad drogą.

Jak upiory żerujemy na snach,

jak upiory wypijamy życie.

Nocą księżyc podchodził jak znak

i jak oko wisielca z chmur wyciekł.

Kołyszemy się, kołyszemy,

wmurowani w pejzaż szubienic,

pośród zdarzeń, zygzaków i gwiazd,

z długich rąk wyrzucamy cienie -

pętle palców na martwy sen miast.

Wmurowani w pejzaż szubienic.

II

Ci sami

w schodów dysonans wchodzimy co wieczór,

do tych samych mieszkań, gdzie martwa żarówka ćmi,

budzimy się jesienią, zawsze jesienią,

oczy zawsze – w czarny wyrok drzwi.

Potem w długie ulice, od mgły

gęstniejące w realny opór.

W nasze głowy – drzewa jesienne,

słońce spada zachodem jak topór.

Potem dalej, potem dalej, potem dalej,

w noc bezgwiezdną, w puste ręce łapać oddech,

w korowody zaplątanych alej,

w gwiazdy czarne i jak niebo – chłodne.

Potem dalej, potem dalej, potem dalej,

zawikłani w wodorosty zjaw i cieni,

obudzimy się kołysząc, znów kołysząc,

wmurowani w pejzaż szubienic.

IX m. 1940r.

[lovebaczynski-blog]

Pieśń o szczęściu

Dziś rano cały świat kupiłem, gwiazdy i słońce, morze, las, i serca, lądy i rzek żyły, Ciebie i siebie, przestrzeń, czas. Dziś rano cały świat kupiłem, za jedno serce cały świat, nad gwiazdy szczęściem się wybiłem, nad czas i morskie głębie lat… Gorące morza sercem płyną - - pozłocie nieprzebytych sław, gdzieś rzeki nocy mnie wyminą w głębokich morzach złotych traw. Chcę czerwień zerwać z kwiatów polnych, czerwienią nocy spalić krzew, jak piersi nieba chcę być wolny, w chmury się wbić w koronach drzew. Morzem w nocy Noc się ciszą kołysze, zmęczona wzruszeniem, woda pachnie księżycem wśród dygów błyszczących, nieskończone, bez ciała, śródfaliste drżenie i cień nocy sinawy po wodzie się pnący. Szczęście palce rozdzwania drżące miękkim pulsem, myśli czernią zakrzepłe na błyskach dygocą, serce tętnem uderza w wielkiej piersi nieba. W głąb rozczerni i szczęścia płyniesz ze mną nocą.