lustigeletters-blog

[lustigeletters-blog]

Ik wil alles. Alleen en samen maar ik geraak verder alleen. Breek mij, laat mij herrijzen maar brandt mij toch niet op als een sigaret of een joint die je met je laatste restjes thc rolt. 

Waarom draait alles rond liefde? En als het niet om liefde draait, draait het om seks. Waarom kan ik mij precies enkel zo voldaan en goed voelen bij een romantische partner? Of beeld ik het mij maar in? Wat is verliefdheid en wat is houden van? Moet iemand mij bij de keel grijpen om mijn adem weg te nemen? Voel ik het anders niet? Moet ik lijden en leiden en pikante details uit mijn verleden vermijden? Moet ik huilen? Moet ik van iemand onbereikbaar houden om liefde te ervaren? 

Of kan ik gewoon van mezelf houden en deze bullshit achterwege latenn? Maar zal ik mij dan voldaan voelen of zal ik de hele tijd het gevoel hebben dat er iets ontbreekt in mijn leven zonder ‘liefde’? 

Waarom is liefde geen vriendschap maar vriendschap is liefde? Houden van vrienden lijkt toch altijd langer te duren. Soms denk ik hier veel over na en dan begin ik mijzelf te missen. 

[lustigeletters-blog]

Spijt

Daar zit ik dan; snakkend naar adem en met een verdomde knie die niet stopt met trillen. Mijn hoofd draait van links naar rechts. Mijn ogen zoeken. Mijn hart slaat onrustig. Angstig besef ik: ‘wat als je niet komt? Wat als je het allemaal als een goeie grap ziet? Wat als je me gewoon een lesje wil leren?’. Mijn ogen zwellen op met tranen maar ik verdring ze. De zoute nattigheid verdwijnt in mijn mond terwijl de regen gutsend tegen de ramen klettert. De zure ervaring maakt me misselijker met de minuut. Het zenuwachtig heen en weer slingeren van mijn hoofd helpt er ook niet bij.

‘Zou ik iets gaan halen om te drinken? Ook maar wat zielig dat ik hier aan een lege tafel zit toch?’ bedenk ik. Ik beslis recht te staan maar door mijn nerveus geschuifel blijft een losgedraaid draadje van mijn jeans hangen aan een van de punaises van de houten stoel. ‘Dat overkomt toch ook enkel mij ze’ mompel ik. Ik buig voorover en met mijn trillende vingers probeer ik onhandig mijn jeans van de stoel zijn klauwen te bevrijden. Elke toeschouwer die grijs haar op mijn hoofd zou toveren, beeldt zich nu in dat er een kreupele tachtigjarige met serieuze Parkinson verschijnselen zit te klungelen. Het gevecht neemt zelfs zulke proporties aan dat de barvrouw komt vragen of alles in orde is. Met mijn kaken gloeiend rood van schaamte bestel ik snel een tonic.

Eindelijk mijn jeans ontfutseld, plof ik neer op de stoel ernaast en kijk ik voor de zoveelste keer door de ruit. Tevergeefs, nog steeds niemand. De kelner zet het glas voor mijn neus neer en ik neem bedachtzaam een slokje. De slagregen doet me glimlachend terugdenken aan die ene zomer. Doorweekt jogden we door de woeste wind. Van schuilen was geen sprake. “Niet opgeven!,” brulde je uit volle borst. Je stem donderde onbeheerst. Je lach lichtte de hemel op.  

Maar dan, precies vanuit het niets, zoals een bliksemschicht de lucht opschrikt, verschijn je in mijn ooghoek. Ik zit verdwaasd vooruit te staren wanneer er een nonchalante “hey” uit je mond ontsnapt. Een ietwat onwennige kus op de kaak volgt. Verzonken in je gedachten bestudeer je de menukaart grondig.

Je groen, grijs en zwart geruit hemd is amper vier knopen dichtgeknoopt. Een zilveren ketting met een plaatje van de wereldkaart bengelt uitdagend heen en weer. Naar voor leunend op de tafel, hangt een natte lok haar voor je gezicht en kan ik mijn ogen niet afhouden van je strakke borstkas. Licht behaard en schitterend in het diffuse licht, blijven je tepels net schaars bedekt onder de schaduw van je hemd. 

Verschillende regendruppels rollen over je lichaam. Eentje loopt van de wortels van je warrige haarbos naar je gloeiende kaken om daarna verwikkeld te raken met je tong die hem zachtjes wegslikt. Een andere regendruppel waagt zich eraan voorbij je volle lippen naar je warme nek en gespierde borstkast te lopen om te eindigen bij je gespannen onderarmen en elegante vingers om daarna luchtig op de grond te druppelen. ‘God, je bent zo ongelofelijk geil’ denk ik zuchtend.

Onwennig vraag ik je of dat je niet helemaal doorweekt bent door de regen. “Goh nee”, antwoord je nonchalant terwijl je je vingers strijkt door je lange zwarte haar. Het hangt al een serieus stuk voorbij je schouders en zit in een losse staart. Je wandelt zelfzeker naar de bar en bestelt er een Bolleke. Met je pint in de hand nestel je je in de stoel rechtover me en vraag je me rechttoe rechtaan “waarover wil je me spreken”.

Voor wat een eeuwigheid lijkt te zijn, boort je starre blik in mijn ogen. Ik barst in tranen uit en aan mijn spijtbetuiging komt precies geen einde. Je blijft me onverschillig aanstaren en laat me uitrazen. Je apathische woorden kwetsen en je zielloze ogen kijken recht door me heen. Ik verbijt de pijn en bestel nog een tonic. Of is het een gin tonic? Uren lijken voorbij te strijken.

Maar dan, na een eindeloze stilte, slaak je hulpeloos uit “waarom? Zeg me godverdomme waarom”. En op dat moment valt je masker af. Je warme stem beeft een zoete vibratie. Je handen rijken over de tafel en verstrengelen met de mijnen. Onze vingers vormen overnieuw de trotse piramides van geloof en vertrouwen. Je donkere ogen kijken verlangend en opeens staan we weer in de gutsende regen op die ene stormige zomerdag.

Je armen slaan beschermend om me heen en sleuren me mee naar veiligere oorden. Je hoofd rust vertrouwd op mijn naakte schouders en je stoppelbaartje schuurt uitdagend tegen mijn pure huid. Je warme lippen tasten mijn nek af en zoeken mijn mond. Je tong verliest zichzelf passioneel in het moment en je sterke handpalmen liggen geklemd om mijn middel. Je nagels branden lekker in mijn rug terwijl je mijn harde tepels lekt. Ik kreun van genot.

Ik laat mijn handen verlangend strijken over je stevige borstkas en verdrink mezelf in een vloedgolf van emoties. Ik voel een traan rollen over mijn kaak en opeens slaat de kille realiteit in. Een nakende waarheid van verlangen en verdriet. Ik wacht op iemand die niet meer kan komen. Ik wil vergiffenis van iemand die het niet meer kan geven. Ik verlang naar iemand die niet meer kan vragen waarom? Godverdomme waarom.

Het is in de regen dat we voor het eerst de liefde bedreven, en het is in mijn persoonlijke regen dat ik voor het laatst afscheid probeer te nemen. Maar, ik sta telkens een jaar verder en ik heb nog steeds niets geleerd. Ze zeggen dat tijd de wonden heelt. Niet deze keer.

[lustigeletters-blog]

daydream haze

instagram

[lustigeletters-blog]

ik zit in een hormonaal spiraal 

die mij niets van contraceptie biedt

[lustigeletters-blog]

[lustigeletters-blog]

in winter was ik warm en nat

mijn ramen, jouw ramen constant aangedampt

het sneeuwde en de wind blies koud

mij bijna van mijn fiets

maar ik wou naakt zijn en droeg liever niets

maart kwam en jij begon het ook te voelen

en nu de lente er echt is, gedraag ik mij veel koeler

zoals voorbije december zak ik onder nul,

onder je navel, de meeste dagen van de week

alles wat ik wou doen in winter

brengt lente mij

te laat

het doen, wil ik niet meer

en kleed mij daarom maar weer aan

[lustigeletters-blog]

[lustigeletters-blog]

ik vul je theemokken met witte wijn

je hebt op kot noch wijnglazen

noch kurkentrekker

beschonken plagen wij de nacht

een wekker verdient de ochtend niet

slaap sluipt over mij heen

als een woeste wolk

die het zicht van de zon versperren wil

en ik laat je achter

om op jezelf op morgen te wachten

[lustigeletters-blog]

[lustigeletters-blog]

wij passen als twee theelepels in elkaar

in keuken, badkamer 

en vooral daar

waar het niet mag 

plakken wij aaneen 

als oud servies