maartenfrancois-blog

[maartenfrancois-blog]

Koningin Elisabethwedstrijd 2018

Onlangs heb ik de finale bekeken van de Koningin Elisabethwedstrijd voor zang. Wel gezellig thuis in mijn zetel en niet in de BOZAR in Brussel, wat het denk ik wel iets minder indrukwekkend maakt. Ik wist wel al wie er gewonnen had dus was het niet zo spannend voor mij. Ik ben ook niet zo’n grote fan van klassieke muziek dus ik wist niet goed wat ik moest verwachten.

Net zoals in de recensie staat vond ik alle kandidaten zeer sterk. Vooral hun stembereik was indrukwekkend. Maar ja, is de mening van een persoon zonder vakkennis zoals ik wel iets waard? Uiteraard wou ik wel dat een Belgische won, maar de Duitse bariton Samuel Hasselhorn heeft echt verdiend de eerste prijs gekregen. Ik heb zijn zangbeurt echt met plezier beluisterd. Wat ik ook leuk vond aan de wedstrijd was de variatie. De afwisseling tussen bijvoorbeeld baritons, tenors en bassen zorgde ervoor dat het niet snel verveelde.

Om samen te vatten: ik heb de wedstrijd echt zonder veel tegenzin bekeken, maar ik denk niet dat ik dat volgend jaar nog eens ga doen...

Recensie Klassiek Centraal:

LAATSTE FINALEAVOND KEW 2018 ZANG: VERRASSENDE EINDUITSLAG, MAAR TERECHTE WINNAAR

Posted by Veerle Deknopper | 13/05/2018 | Concerten | 0

De laatste finaleavond van deze Koningin Elisabethwedstrijd voor zang kreeg een bijzondere wending door de toch wel grotendeels onverwachte uitslag.

Eerst en vooral dient gezegd dat er enkel maar sterke kandidaten waren deze laatste avond, wat de vorige pronostieken totaal onzeker maakte. Eerst en vooral was er de Oekraïnse bariton Yuriy Hadzetskyy (1992) die een zeer mature en vooral mooi gearticuleerde prestatie neerzette. Vooral zijn Mozart werkte in zoals dat bij Mozart hoort. Onze eigen Charlotte Wajnberg (1990 – winnares publieksprijs) zong een zeer integere Händel en Mahler. Dit was voor de fijnproever en is mogelijk niet goed genoeg overgekomen. Daarna zong ze een zeer charismatische Bellini, gevolgd door een gewaagd stuk Poulenc: Non, Monsieur mon mari. Het was dan ook zeer vreemd dat ze net als Hadzetskyy bij de tweede groep van zes laureaten werd geplaatst.

Samuel Hasselhorn (1990), de terechte winnaar, maakte vervolgens zijn opwachting. Men merkte onmiddellijk dat deze Duitse bariton zich kiplekker voelt bij het liedrepertoire. Mahler en Mendelssohn werden met grote precisie gezongen, met die typisch Duitse karakterisering erin. Hij trok dit ook wel door naar Carlos écoute – je meurs van Guiseppe Verdi. Zijn aanwezigheid vulde de zaal, maar dan op een manier dat je er enkel maar bij wil gaan zitten en luisteren. Een consoliderende muzikale ervaring voor de kenner, een streling voor het oor van de liefhebber.

De Frans-Belgische sopraan Marianne Croux (1991) die deze laatste finaleavond optrad, werd ten slotte zesde laureate. Een zuivere, heldere en warme stem. Ze zong trouwens ook een stukje Alban Berg – Die Nachtigall. Dat had nog niemand in deze finale aangedurfd. Het is dan ook wel wat wrang dat zij zesde laureate werd en de Spaanse Rocio Perez vierde. Zij zong tenslotte toch vrij schraal. Nog zo’n verrassing was de Chinese bas  Ao Li die desondanks hij het orkest niet kon overstemmen derde werd. Héloïse Mas daarentegen, zij bracht een prachtprestatie. De mezzo met de gouden stem werd slechts vijfde. Het deed een beetje denken aan Yvan Karizna vorig jaar. Hij was ook de terechte pubiekslieveling tijdens de cello-competitie en werd ook vijfde.

De tweede plaats ging totaal terecht naar de uit Frankrijk afkomstige mezzo-sopraan Eva Zaïcik, zij zette tenslotte een fenomenale Bach en Purcell neer.

Een volledig overzicht van de finale, geschreven door Erna Metdepenninghen volgt.

WAT: Finale en proclamatie KEW zang 2018

WIE: Samuel Hasselhorn, Charlotte Wajnberg, Yuriy Hadzetskyy, Marianne Croux

WANNEER: zaterdag 12 mei 2018

WAAR: BOZAR, Brussel

FOTO: © Klassiek Centraal

[maartenfrancois-blog]

Street Art London

Een paar weken geleden heb ik in Londen een wandeling gedaan in The East End met als thema “street art”. De gids was zelf een straatartiest, dus ze wist echt waar ze het over had. Tijdens onze wandeling legde ze de verschillende vormen van straatkunst uit en liet ze natuurlijk overal in de stad voorbeelden zien. Het beroemdste kunstwerk dat we zagen was een muurschildering van Banksy, waarschijnlijk de beruchtste straatartiest aller tijden. De gids heeft ook veel gesproken over de buurt in het algemeen en hoe deze de afgelopen jaren is geëvolueerd. Tijdens de wandeling heb ik echt een andere kant van Londen gezien... En ik vond hem prachtig!

[maartenfrancois-blog]

Black Panther

Een aantal weken geleden ben ik met een Black Panther gaan kijken in de Kinepolis in Brussel. Mijn zus had 2 gratis tickets gekregen en ik wou de film sowieso al zien dus dat kwam wel goed uit. Ik ben over het algemeen een vrij grote fan van Marvel dus ik verwachtte wel veel van deze film.

Alhoewel ik echt genoten heb van deze film, zou ik hem net geen 4 sterren van de 5 geven. Net zoals de recensie zegt is de film anders dan de vorige Marvel films en is hij verfrissend. Zowel de held als de schurk zijn goed geschreven personages met diepgang en achtergrond, wat de film in het algemeen ook beter maakt. Het verhaal was slim geschreven maar het einde vond ik wel wat minder goed.

De schrijver van deze recensie heeft wel gelijk dat de film haast maatschappijkritiek is. Nog nooit was er een superheldenfilm met zoveel zwarte acteurs, hierdoor krijgt de film denk ik wel soms betere kritieken dan hij verdient. Maar dan nog is hij zeer goed. Ze hebben echter wel gelijk wanneer ze zeggen dat deze film er helemaal anders had uitgezien moesten alle hoofdpersonages blank geweest zijn. Ook vrouwen krijgen een grote rol, wat dan ook weer kritiek is op Hollywood. Emancipatie staat dus praktisch centraal in deze film. De muziek was inderdaad ook zeer goed. Normaal ben ik niet zo een fan van donkere rap of van Kendrick Lamar, maar nu vond ik het zeer leuk en catchy. 

Om samen te vatten: een zeer goede verfrissende film die anders is dan de andere films van de Marvel franchise, maar ik had er ietsje meer van verwacht. Ik keek echter wel uit naar de terugkeer van de hoofdpersonages in volgende films zoals Infinity War. Na het zien van Infinity War was ik alleszins niet teleurgesteld.

Recensie De Morgen: 

'Black Panther': eindelijk een Marvel-film die ook ergens over gaat’

Black Panther had ‘die Marvel-film met die zwarte acteurs’ kunnen zijn. Gelukkig is hij méér dan dat. Een film die ergens over gaat, bijvoorbeeld.

Hoe vaak wordt er niet geschreven dat de nieuwste Marvel-superheldenfilm ‘anders’ is? Vaak zijn ze dat ook. Wij zijn fan! Al blijft er een constante: elke film lijkt vooral een manier om dat ‘cinematic universe’ in stand te houden.

Black Panther is – welja – anders. Echt anders. U zou kunnen denken dat het ligt aan de indrukwekkende, voornamelijk zwarte cast. Een statement van jewelste, het ultieme antwoord op #HollywoodSoWhite. Maar godzijdank is het méér dan dat. Regisseur Ryan Coogler(Creed) heeft ook écht iets te vertellen. Al hoefde de film niet per se meer dan twee uur te duren.

Afrikaans derdewereldland

Setting is de fictieve staat Wakanda. De wereld beschouwt het als een Afrikaans derdewereldland. Maar in praktijk is het de meest hoogtechnologische plek op aarde, met snufjes die gebaseerd zijn op het uiterst zeldzame vibranium. Om die unieke grondstof te beschermen, sluit Wakanda zich af met behulp van een krachtveld.

Na de dood van zijn vader is T’Challa (Chadwick Boseman) de gedoodverfde troonopvolger. Maar de nieuwe Koning, die ook recht heeft op het hightech Black Panther-heldenpak, wordt uitgedaagd door Erik Killmonger (Michael B. Jordan), een enkeling uit Oakland die wél over Wakanda heeft gehoord.

'Black Panther' is haast maatschappijkritisch te noemen. Met slimme metaforen die in meer dan één richting werken

Vanaf hier is Black Panther haast maatschappijkritisch te noemen. Wakanda is zo welvarend dat het heel Afrika uit de armoede kan trekken. Dus waarom grijpen ze niet in? Waar waren de Wakandanen ten tijde van de slavernij? En waarom stellen ze hun kennis en technologie niet ten dienste van de rest van de wereld? Slimme metaforen die in meer dan één richting werken.

Donkere rap

Het is vooral de terugkoppeling naar Afrikaanse tradities, beeldende kunsten en zelfs uitspraak die Black Pantherzo interessant maakt. Hier worden niet zomaar wat oerrituelen, frivole patroontjes en zware accenten opgevoerd. Er is goed nagedacht over al die details. Ook al zijn ze fictief, het is met een voelbaar respect voor de inspiratiebron.

Daarnaast scoort de film ook punten op emancipatorisch vlak. Het meesterbrein achter de hightech is T’Challa’s zusje Shuri (Letitia Wright). Zij krijgt niet alleen een wetenschappelijke topjob, maar ook de beste moppen. De voornaamste strijder is een vrouw: Okoye (Danai Gurira). En ook de belangrijkste spion Nakia is geen man en wordt gespeeld door de immer straffe Lupita Nyong’o.

Met zijn score vond filmcomponist Ludwig Göransson dan weer een bijzondere balans tussen symfonische orkestratie en Afrikaanse instrumenten. En deze keer geen catchy soundtrack, maar donkere rap. Gecureerd door Kendrick Lamar, met gastbijdragen van onder meer SZA, Vince Staples, Travis Scott en The Weeknd. Hun medewerking is gerust te interpreteren als een stevige endorsement.

En nu moet u ons excuseren. Wij hebben dringend nood aan een nieuwe luisterbeurt van Black Panther, The Album op Spotify.

[maartenfrancois-blog]

The Witcher 3: Wild Hunt

Deze RPG, gemaakt door CD Project RED, is de 3e in zijn serie en is gebaseerd op de bekende boekenserie van Andrzej Sapkowski. Het spel was een grote hit en heeft wereldwijd lovende kritieken ontvangen en is zelfs uitverkozen tot “Game Of The Year” in 2015. En terecht zou ik zeggen, want zowel de graphics als de muziek zijn prachtig. 

Ik ben nu al meerdere maanden bezig met dit spel, maar het blijft me nog steeds verbazen. De gameplay is zo uitgebreid en lang, dat het spel effectief volledig uitspelen een grote prestatie zou zijn. Maar zoveel vrije tijd heb ik nu ook weer niet...

[maartenfrancois-blog]

Reis naar Griekenland

Begin april ben ik met school op 9-daagse reis naar Griekenland gegaan, het land der Goden en ik moet zeggen, het was er echt leuk. In die 9 dagen zijn we met de bus heel het land doorgereden met tussenstops in onder andere Delphi, Athene, Kalamaki, Olympia en Kalambaka. 

Uiteraard hebben we alle toeristische hoogtepunten en musea in deze steden bezocht zoals de Akropolis, de meteorenkloosters en alle archeologische sites in Delphi en Olympia. Het bezoeken van onder andere musea werd aangenaam afgewisseld met vrije eetmomenten en ik heb zeer hard genoten van de Griekse keuken. Ik heb me zowel met de begeleiders als met mijn medeleerlingen geamuseerd op deze werkelijk onvergetelijke reis. Kon ik er maar terug zijn... 

[maartenfrancois-blog]

Rosas: a love supreme

Een paar maanden geleden al ondertussen ben ik naar “ Rosas: a love supreme” gegaan in CC De Meent in Alsemberg. Ik zal niet liegen, ik ben enkel naar dit dansoptreden gegaan voor estetica en niet per se voor mijn plezier. Maar, aangezien Rosas wel nog vrij bekend is, was ik wel benieuwd naar wat ik te zien ging krijgen. Om het optreden in één woord samen te vatten: wat? 

Ik weet nagenoeg niets van dansen dus is het zeer moeilijk om hierover een recensie te schrijven, maar net zoals in onderstaande recensie staat vond ik het  meestal wel het een zeer dynamisch en verrassend optreden. De mooie bewegingen in combinatie met de instrumenten die ze vertegenwoordigden zorgde soms wel voor een leuke kijkervaring. Het begin, zonder muziek, was wel op zijn minst gezegd slaapverwekkend. Ik heb meerdere mensen bijna in slaap zien vallen en ik was er één van. Toen de muziek begon was het meteen een stuk leuker. Ik ben niet zoals het kleine meisje zoals in onderstaande recensie wordt gezegd, maar ook niet zoals het tienermeisje. Ik kon er op bepaalde momenten echt nog van genieten, maar op andere momenten helemaal niet. Ik denk wel dat mensen met kennis en een hart voor dansen hier zeker van kunnen genieten. 

Na het optreden ben ik samen met mijn vrienden frieten gaan eten en dan iets gaan drinken, dus al bij al viel het wel nog mee. 

Recensie A love supreme (concertnews.be)

zondag 26 februari 2017Kaaitheater BrusselBert Hertogs

Anne Teresa De Keersmaeker hield ‘A love supreme’, een choreografie op de muziek van John Coltrane dat uit 1964 uitkwam, die ze samen met Salva Sanchis maakte in 2005 tegen het licht. Een nieuwe versie ontstond. Brussel kreeg de eer om de wereldpremière op zijn naam te mogen schrijven. Net als in 2005 zet De Keersmaeker vier dansers, mannen, op de bühne. Vier is dan ook een niet onbelangrijk getal voor het muziekwerk. Er zijn vier instrumenten: bas door Jimmy Garrison, drums door Elvin Jones, tenorsax door John Coltrane, piano door McCoy Tyner en eigenlijk ook de stem van Coltrane als vijfde instrument te horen dat repetitief ‘A love supreme’ herhaalt. Het werk bestaat uit vier delen waarbij elk instrument zijn  solo krijgt als start, het werk is volledig in 4/4 maat geschreven, het kent een spirituele opbouw, een oefening: erkenning als eerste, gevolgd door besluitvaardigheid, doorzettingsvermogen en dankzegging. In dat eerste deel zit een melodie die zich baseert op 4 noten G, B flat, G en C.

Matinee op zondag betekent heel wat kinderen in het Kaaitheater. Naast ons zit het tienermeisje Mira, dat na afloop van de voorstelling een staande ovatie geeft. Alleen is ze niet, ook heel wat andere toeschouwers geven een staande ovatie. Maar niet iedereen doet daaraan mee. Wij horen daar bij. ‘A love supreme’ bestaat eigenlijk in zijn gechoreografeerde vorm niet uit vier delen, maar uit vijf. Starten doet De Keersmaeker immers met haar dansers in volledige stilte te laten dansen. Dan al zie je een mix van vrije beweging, of wat erop lijkt en duidelijke gechoreografeerde elementen (zoals de lift die de drie uitvoeren zodat Bilal El Had verticaal de hoogte in gehouden wordt of het met de armen elkaar vasthouden en zo statisch langs de buitenkanten in een weggetrokken houding van elkaar staan alsof ze elkaar willen uitrekken). Die elementen komen bijvoorbeeld terug in het vierde deel van ‘Acknowledgement, Resolution, Pursuance & Psalm). Laat De Keersmaeker de choreografie in stilte eerst uitvoeren omdat erkenning niet vanzelf kan komen? Omdat eerst de stilte er is voor een compositie kan ontstaan, wat hier gelijk wordt gesteld aan wat mogelijks het inoefenen is?

Op de vloer op het podium zien we enkel rechte lijnen. Toegegeven, deze choreografie trekt niet zelden de rechte lijn, de diagonaal ook (rechte hand de lucht in, of de witte spot rechts die diagonaal zijn lichtstralen over het podium laat schijnen), en verder zien we zowel de horizontale als de verticale beweging ( hoog-laag), vooraan-achteraan (diepte). Maar daarnaast draaien de mannen ook om hun as, of rond elkaar. De lijven en hoofden soms dicht bij elkaar, wat emoties als troost bij elkaar vinden, en tristesse doetnoproepen. Dat brengt ons bij de veelheid aan emotie in het werk, de dynamiek, de contrasten die Rosas hier erg goed weet aan te voelen en in te kleuren. Explosieve momenten, verrassingen zijn er wanneer een sprong onverwacht plots uit het niets ontstaat als een vreugdesprong. Thomas Vantuycom zien we dan weer verschillende malen rond zijn as draaien van vooraan naar achteraan het podium terwijl de melodie van de piano die hij volgt op zijn zachtst gezegd golvend is. Bilal El Had, die de partij van de sax danst, mag het meest explosief van al uit de hoek komen.

Toch volgt Rosas niet nauwgezet de muzikale partij van elk instrument. Het is dus niet zo dat José Paulo Dos Santos die de drums volgt, Bilal El Had die sax is, Jason Respilieux de bas en Thomas Vantuycom de piano een ‘1 beweging per noot’- choreografie neerzetten (wat overigens fysiek niet te doen zou zijn). Integendeel. Soms horen we de muziek wel uitbarsten maar zien we het tegenovergestelde door de bewuste uitvoerder, nl. dat die blijft stilstaan. Plus: ze veranderen ook wel eens van instrument (samen de partij van de stem neerzetten), maar gaan dan wel weer mooi af wanneer het instrument ook even niet te horen is. Soms zit er vertraging op de danser, die iets te laat inzet terwijl het instrument al te horen is. Dat zorgt voor een bevreemdend gevoel dat ons bij momenten toch heel even uit de voorstelling haalt. Of het moet aan dat jongetje en dat meisje die voor ons zaten, gelegen hebben die verplicht naar ‘A love supreme’ moesten gaan kijken met hun mama. De voorstelling was nog maar net begonnen of het woord ‘saai’ kwam al uit de mond van het meisje. Tja, de dansers dansen redelijk abstract én op volledige stilte dan. Het tienermeisje Mira naast ons bleek dan weer opgewonden door het extatische en vrije in de dans tijdens dat stille deel. Haar opvallend zware ademhaling verraadde dat. En dat veel te jonge meisje voor ons? Die deed zelfs de handen op de oren tijdens het ‘Pursuance’ deel en keek haar mama om de zoveel tijd in de ogen met de vraag ‘hoe lang nog?’. Cultuur dient dan ook vooral het resultaat van een vrije keuze te zijn en niet opgelegd.

Hoewel een beschrijving van een voorstelling soms anders doet vermoeden, is ‘A love supreme’ absoluut geen voorstelling voor al te jonge kinderen. Het is geen Peter en de Wolf. Het is geen hapklare brok maar een stevige abstracte voorstelling op muziek die verre van makkelijk te coderen valt, laat staan om te zetten in dans. De Keersmaeker heeft samen met haar dansers een meer dan verdienstelijke poging gedaan om het complexe werk volledig te proberen vatten en op scène te brengen. Maar de vraag stelt zich of dit werk zich wel (helemaal) laat vertalen naar het podium.

< Bert Hertogs >

[maartenfrancois-blog]

Dunkirk

Begin september ben ik samen met mijn ouders en broer naar Dunkirk gaan kijken in de cinema. Daarna zijn we nog iets gaan eten in een nabijgelegen restaurant. Een leuke avond om het begin van het schooljaar te “vieren” zoals mijn ouders het zouden zeggen. 

In het algemeen kan ik mij wel vinden in de recensie uit De Morgen. Ook ik ben al jaren een grote fan van regisseur Christopher Nolan en zoals verwacht was ook deze film een knaller. De technieken die Nolan gebruikt om het verhaal te vertellen zijn weer speciaal, maar daarom ook zo geniaal. Het verhaal wordt vanuit 3 verschillende perspectieven verteld, te land, ter zee en in de lucht, dit geeft ons wel een mooi beeld van de sfeer en omstandigheden van toen. Ik heb de film niet in IMAX gezien, maar ik kan me wel voorstellen hoe spectaculair het zou zijn. De visuele aspecten zijn fantastisch, ook in een gewone zaal, je voelt je echt in de actie. Ook componist Hans Zimmer is weer aanwezig, dit merk je meteen wanneer je de muziek hoort. Het tempo en de spanning worden opgedreven en zorgen ervoor dat je weer al midden in de actie zit. Conversaties komen er niet veel aan de pas, maar dat stoort helemaal niet.

Net zoals bij alle films van Nolan, heb ik weer met open mond naar deze film gekeken en net zoals De Morgen geef ik deze film een dikke 5 van de 5 sterren. 

Recensie uit De Morgen:

'Dunkirk': u kan niet nóg meer in de actie zitten

Christopher Nolan heeft geen nazi’s nodig om een goed verhaal over de Tweede Wereldoorlog te vertellen. Zelfs een sterke dialoog of lineair verhaal moeten eraan geloven. Net dat maakt Dunkirk een buitengewoon straffe oorlogsfilm.

Na grootse films als Interstellar, Inception of The Dark Knight-trilogie, waagt de Britse regisseur Christopher Nolan zich aan het historische verhaal van de evacuatie uit Duinkerke in 1940. Nolan schreef zelf het script voor Dunkirk en bleef ver weg van een geschiedenisles. In plaats daarvan vond hij een vertelstructuur waarin de blockbustertrucjes uit zijn eerdere werk perfect tot uiting komen.

Er zit geen enkel hakenkruis in de hele film. Dat op zich is al een unicum

Nolan trekt resoluut de kaart van één kamp, dat van de Britse geallieerden. De Duitsers komen zelfs niet aan bod. Natuurlijk wel wanneer ze de geallieerden aanvallen. Maar we kunnen er geen gezicht op plakken. Er zit geen enkel hakenkruis in de hele film. Dat op zich is al een unicum. 

Te land, ter zee en in de lucht

In plaats van ‘goed’ versus ‘slecht’, bedacht Nolan een verdeling van drie door elkaar verweven verhaallijnen: te land, ter zee en in de lucht. Op het macroniveau spelen ze alle drie een sleutelrol in de evacuatie, maar elk op een ander tempo. Zo'n niet-lineaire structuur – zij het helemaal anders – paste Nolan al eens in toe in Memento. En opnieuw is het een briljant idee.

De film opent op land, in de lege straten van Duinkerke. Een groepje Britse soldaten zoekt er naar een laatste restje proviand, maar moet plots rennen voor de kogels uit het Duitse front. Alleen Tommy (Fionn Whitehead) bereikt het strand, en wordt zo een van de duizenden die wachten op hulp. De gebeurtenissen op het land zullen langer dan een week duren. Het gedeelte op zee omvat een tijdspanne van een dag. Daar volgen we de wat oudere Dawson (Mark Rylance), die met zijn plezierbootje antwoord gaf aan een oproep om ‘onze jongens’ te gaan redden in Frankrijk. Ook aan boord: zijn zoon Peter (Tom Glynn-Carney) en diens vriend George (Barry Keoghan). Al vrij snel vissen ze een shell-shocked drenkeling (Cillian Murphy) op die vooral niet wil terugkeren naar Duinkerke. In de lucht valt de timing terug te brengen tot een uur. Drie Spitfire-gevechtsvliegtuigen krijgen de opdracht zoveel mogelijk Duitsers neer te halen, met een beheerste Farrier (Tom Hardy) in de leiding. Het zijn vooral deze scènes die van het scherm spatten, zeker in IMAX. Nolan draaide dan ook de meeste van zijn beelden in dit haarscherpe formaat, zelfs wanneer de camera het standpunt van piloot Farrier overneemt en u hobbelig meezweeft over land en zee. U kan niet nóg meer in de actie zitten.

Voorbijscherende Luftwaffe

Een sterke rode draad door dat verweven drieluik is de muziek. Hans Zimmer – vertrouwd geraakt met het genre in films als The Thin Red Line en Pearl Harbor – maakte zich de bombastische oorlogsgeluiden voor deze film eigen. Alsof een voorbijscherende Luftwaffe in de soundtrack is verwerkt. Zimmer schreef ook een constant getik-tak dat de spanning blijft opdrijven, zelfs wanneer de vijand niet in zicht is. Dat komt hard binnen, zeker door de boxen van een IMAX-zaal. Verder is er geen Grote Boodschap te ontwaren. Geen beklijvende woorden die het gegeven oorlog nog eens zacht moraliserend samenvatten. Meer zelfs, er wordt in de hele film niet veel gezegd. Whitehead, Rylance, Hardy, zelfs popster Harry Styles – godbetert – zijn alle pionnen in het geheel. Steengoede pionnen, die binnen de tijdspanne van hun actie elk tot hun recht komen. Maar niemand steelt de show, niemand draagt het verhaal. En hoewel Dunkirk over echte mensen gaat, wordt niemand helemaal vermenselijkt. We kennen niemands achtergrond, weten niet wie er thuis op hen zit te wachten. Als ware ze stuk voor stuk inwisselbaar. Als ware ze, welja, soldaten in een oorlog.

[maartenfrancois-blog]

Harry Potter and the Cursed Child

Onlangs heb ik het nieuwste boek in de Harry Potter reeks gelezen, in het Engels. Het  is gebaseerd op een verhaal van de auteur van de andere boeken van Harry Potter: J.K. Rowling. Het boek is eigenlijk gewoon een uitgebreid script voor een toneelstuk, maar dat maakt het niet minder goed. Het leest verschrikkelijk vlot en is uiteraard zeer makkelijk te visualiseren en je bij in te leven. Als je een even grote Harry Potter-fan bent als mij, zal je dit boek zeker fantastisch vinden.  

[maartenfrancois-blog]

Once you’ve accepted your flaws, no one can use them against you

 George R.R. Martin, A Game of Thrones

[maartenfrancois-blog]

Vikings

Vanavond (29/11/2017) komt het nieuwe seizoen van de serie Vikings uit. Dit is ondertussen al het 5e deel van deze deels fictieve en deels historische serie van History channel. Net zoals bij elk seizoen kijk ik er weer echt naar uit om het vervolg op dit fantastische verhaal te bekijken. Geweld, actie, drama en intriges, het heeft het allemaal. Het enige nadeel van deze serie is dat er niet genoeg afleveringen zijn om mijn honger naar goede tv te stillen!

[maartenfrancois-blog]

THE ARTIST/KNIGHT

Enkele weken geleden ben ik naar de expo THE ARTIST/KNIGHT gegaan in het kasteel van Gaasbeek. Samen met een paar vrienden ben ik er naar toe gefietst om een middagje cultuur te beleven (of toch tenminste iets te doen voor het vak Estetica...)

In een artikel van Ewoud Ceulemans uit De Morgen staat:” Voor The Artist/Knight in het Kasteel van Gaasbeek bundelde de crème van de hedendaagse kunstenaars de eigen ridderidealen.”, dit vat zeer mooi de essentie van de expo samen vind ik. In elke kamer van de expo was wel iets unieks te zien, andere visies van verschillende kunstenaars. Museumdirecteur Luc Vanackere vertelt in het artikel dat vele toeristen, grotendeels uit Frankrijk, een normaal middeleeuws kasteel verwachten, maar dan geconfronteerd  worden met wat wel eens als “raar” kan beschouwd worden. De expo is een hedendaags en modern vervolg op de meer romantische versie Allemaal ridders, een tentoonstelling van 10 jaar geleden in het kasteel. Er komen moderne kunstenaars aan de pas zoals James Ensor en Damien Hirst, en hun beeld op de aloude ridderfiguur. 

Feminisme en de verdrukking van vrouwen is ook een prominent thema hier. Kubra Khademi’s Armor is hier een goed voorbeeld van. Haar project bestond uit een wandeling door de straten van Kaboel, Afghanistan gekleed in een metalen harnas dat haar lichaamsdelen benadrukte. Onder het harnas had ze een traditionele boerka aan. Nadat ze het harnas had verwijderd, werd ze aangevallen door het mannelijke publiek en moest ze een schuilplaats zoeken. Het project is geïnspireerd door haar persoonlijke ervaringen uit de kindertijd en heeft de kwestie van seksuele intimidatie waarmee vrouwen in Afghanistan dagelijks worden geconfronteerd, aangepakt. 

Volgens het artikel zijn er 2 artiesten die eruit springen: Hans Van Houwelingen en Meiro Koizumi. De 1e creëerde een portret van de Hitlerjugend, de 2e een videokunstwerk waar een Kamikaze-piloot uit WO II afscheid neemt van zijn familie. Door hen als opvolger te stellen van de ooit zo nobele kruisvaarders en samoerai, benadrukken de kunstenaars de gevaarlijkste zwakke plek van de ridder: zijn idealen. 

Ook al moest ik vaak zeggen: “Wat is dit nu weer?”, vond ik het wel een zeer interessante expo. Elke kamer was iets nieuws en je wist niet wat je moest verwachten, maar jullie nu wel nietwaar?

[maartenfrancois-blog]

Stranger Things

Toen een maand geleden het 2e seizoen van Stranger Things ging uitkomen en de “hype” er rond weer begon vond ik het toch eens tijd om mij te verdiepen in het 1e seizoen. Zoals verwacht vond ik het een fantastische serie vol spanning en drama, maar ook komische elementen. Ik heb de 2 seizoenen in misschien 2 weken uitgekeken en heb mij zeer goed vermaakt. Een echte aanrader!