maviglg

[maviglg]

Yuttuğum her söz, boğazıma çöreklenen tortu oldu.

İçime atıp sustuğum her gerçek ayaklarımda pranga oldu.

Söylediğim her yalan, birike birike maskem oldu.

Aynaya bakamadığım her an,

Kendime olan yabancılaşmamın bir göstergesi oldu.

[maviglg]

Düşünceler sarmalı, zihnimin girdabı.

Zihnimin sarmalları,

Düşüncelerin çakışan uçları.

Göğüs kafesimin ortasındaki düğüm...

Gittikçe dolanan, dolandıkça daralan sarmallar,

Düşünce girdabımın sarmalları.

Daraldıkça sıkışıyor.

Düşünceler birbirleriyle çakıştıkça düğüm daralıyor.

Sarmal gittikçe daralırken, göğüs kafesimi parçalıyor.

İçine daralan sarmal, göğüs kafesimi delip dışımda genişliyor...

[maviglg]

Ölüme teslimdi varlığım, bedenim dövülmekteydi köpüklü dalgalarla ve saçımdan bir parça annem için yastığımın üzerine seriliydi öldüğüm gece...

Ölüm çok küçük yaşlarda bir hayal oluverdi minik bir kız için. Önceleri sadece bir 'hayaldi' ama kısa sürede bir 'teslimiyete' evrildi. Bir gece kararını verdi ve herkes uyurken evdeki tüm ilaçları yatağına topladı. Yapamadı, korkuyordu ve her gece yeniden ilaçları örtünün altında toplayıp teker teker sayıyordu. Ama ağzına birini bile iliştiremiyordu.

Çünkü ona kesinlik lazımdı, bir daha gözlerini açamayacağının garantisi... O yüzden kapatırdı gözlerini ve odanın karanlığında hissederdi yüzüne doğru esen yeli...

Denizin tuzunun kokusu dolarken burnuna, dalgaların bilinçsizce çarptığı kayaları daha da sivrileştirdiğini görürdü.

Onun içindi hepsi, doğa bile kendini onun ölümüne hazırlıyordu.

Yel gittikçe poyraza dönerken bulutlar gittikçe kapanıyordu.

İşte, son güneşte batıyordu ve etraf kararırken anlıyordu, fazla zamanı kalmamıştı.

Derin bir nefes aldı, geri gelmemek üzere gidişi için son kez veda etti bu yalan dünyaya ve yüzündeki acı tebessümle sessizce gömüldü dalgalara...

Dalgalar acımasızca çarptı minik bedenini kayalıklara, kanıyla kaplandı kayalar, karıştı ruhu tuzlu suya...

[maviglg]

Medeniyet safsatasına programlanan bilinçsiz miniklerdik her birimiz, şimdi sürünün bir parçası; kodlanmış bir kaç satırdan ibaretiz...

Bu kadar eşya, bu kadar rahatlık içinde acılar tabii batar insanoğluna. Bizim doğuşumuzda vardı oysaki acı, gözyaşları ve kan... Doğarkendi, ilk nefesi ciğerlerimize çekerkendi acı. Hayatın acı şaplağını sildiler hatırımızdan.

Pamuklu kumaşlar ve mis kokulu battaniyelere sardılar minik bedenlerimizi. Toprak dolu tırnaklarımızı kestiler ta dibinden 'tertipli temiz' olmamız için... İçimizden kopardılar hislerimizi, yapay ve sahteydi hareketlerimiz.

Ucuz zevkler için bıraktık biz bu dünyayı bir başına, ona sırtımızı dönerken hiç düşünmedik mi bir gün onun da bizlere sırtını dönebileceğini?

[maviglg]

Sıcak bir tene takılı kalmış zihinler,

Sadece parfüm ve etten oluşan ilişkiler...

Ruhumu sorup bedenimle ilgilenen kimseler,

Kimsenin ilgisini ruhumun kendisi çekmedikçe bu yalnızlık daha hoş göründü gözüme...

Belki de özüm bu,

Ruhuma dokunamayan ellerden uzak,

Kendimi aradığım yolda tek başıma olmak.

Attığım adımlarımın duyduğum tek ses olduğu bir hayat...

Yaşadıkça insanları, daha da samimi buldum ayak seslerimi.

Benim tek aradığım kişi kendim,

Sığınacağım tek sıcaklıkta bedenim.

"Yaşadım insanları. Hepsi de birbirinden farklı, ama tek ortak noktaları; sıcak tenler ve parfüm kokuları..."

[maviglg]

Bu hayat fazla boktan. Hayatta kalma arzusu duymadan geçen günler ve annemin hayal kırıklığıyla çökmüş yüzü... Her gün yüzleşmek zorunda kaldığım insanların kokuşmuş ve boş beyinleri... İçlerine çektikleri zehiri havaya üfleyip beynimi bulandıranlar, bunları hak edecek ne yaptım?

[maviglg]

Aşkını sarıp içiyorum bu gece,

Dumanını sessiz sedasız içime çekiyorum.

Üflüyorum kara duman suretindeki seni dudaklarımdan dışarı,

Gökyüzüne emanet ediyorum seni.

Yıldızlı gecede korkmayasın diye ayın kucağına üflüyorum suretini...

Tortulu bir bedende kaldı ruhumun bir yanı.

Şimdi öncekinden de eksik, öncekinden de kırık ayrılıyorum senden...

Devam ettikçe ayağıma takılan sevgimin parçaları,

Delik deşik ayak tabanım.

Kan aksa da durmuyorum,

Bu zehirli bağdan ne kadar uzaklaşırsam o kadar iyi.

Sevdikçe düzelir diye düşündüm,

Boğazıma sarılan ellerle farkına vardım.

Sevgi insanı değiştiremezmiş,

İhanetin tortusunu akıtamazmışsın bedenden...

Tortulu bir bedende kaldı ruhumun yarısı,

Onun ellerindeki kanıma karıştı aldığım nefesler.

Şimdi öncekinden de eksik, öncekinden de kırık ayrılıyorum senden...

Dizlerimde morluklar, kollarımda yeşiller.

Senin sayende her an kana bulanmış kırmızı dudaklarımlayım.

Kızarık ve morluklar, bolca kanın arasında bana olan aşkını ayıklıyorum.

Topladıkça kırıntıları bir sigara kağıdını zor dolduruyorlar.

Sarıp sarmalıyorum kağıda aşkını, kibritin kıvılcımıyla yakıyorum.

Ciğerlerime çektiğim her nefesle harcıyorum bana olan aşkını,

Beni harcadığın gibi değil de sessiz sedasız bir uğurlama bu.

Senin aşkın sadece bana zararmış meğersem,

Beni zehirleyen dumanmışsın, düştüğüm merdiven boşluğuymuşsun.

Senden sadece acı ve yaralar aldım, bir de dumanını...

Aşkını sarıp içtiğim günden beri tadına yakın bir sigara dumanı arayışındayım.

Sen, tehlikeli bir bağımlılıksın.

İnsanı ölümden de beter köşelere götürebilen,

Şeytanın inine insanı koyun suretinde sokanlardansın.

Ama üzgünüm sevgilim, bu hikayende koyun olamam.

Benden olursa keçi olur,

İnadıyla kendini sonuna götüren aptal bir keçi.

Sevdim mi bırakamayan, bağımlısı olan aptal bir keçi...

[maviglg]

Parçalanıyorum.Tıpkı odamdaki ayna gibi kendimi de lime lime ettim.Toparlamaya bile elimin varmadığı ayna parçaları durdukları yerden kalbime batıyor,nefesimi kesiyorlar.Geceler kâbuslarla dolu ve hiç olmadığı kadar karanlık.Müziklerin bile rahatlatamadığı günlerde sürekli tetikte,darmadağın ve yorgunum.Uyuyamadığım uykular, yemediğim yemekler ve sürekli gelip geçen mide bulantıları ile bedenimde acı içinde, dayanağım olmadan yapayalnız geçiriyorum zamanı.Ne olursa olsun dünya dönmeye,günler,haftalar geçmeye devam ediyor.Toplayamadığım parçalarım günden güne daha da dağılırken etrafa sadece boş gözlerle izliyorum olan biteni.Halim yok,toparlamaya ya da daha fazla dağıtmaya.Sadece yaşıyorum,bir şekilde hala nefes alıyorum...

[maviglg]

Konuşmam gereken yerlerde konuşamadım boğazımdaki yumruların büyüklüğünden.Ama şimdi o yumruların büyüklüğüne rağmen uçurumun kenarında avazım çıktığı kadar bağırıyorum.Akıyor içimde kalan tüm zehirli sözler ve kırgınlıklarım.Süzülüyorlar boğazımdan,yumrular yok olurken...

[maviglg]

Kalbimdeki sızıyı paylaşmak istedim,paylaşınca acıların azaldığını bilmek,görmek istedim.Göremedim,bilemedim hiçbir zaman.En çokta sevdiklerin yakarmış canını,en çok onlara ihtiyacın varken yok olurlarmış.Kırar döker ve arkalarına bile bakmadan çekip giderlermiş.Yuva denen yerde sağlam bir tek kapı bırakırlarmış meğer.Onu da çıkarken kırarlarmış.Öğrenmek istemesem de öğrendim işte insana en çok sevdikleri zarar verirmiş,en yakını hep en uzağı olmaya mahkummuş...

[maviglg]

Kusurların bile kusursuzken yanına yakışmadığımı bende biliyorum sevdiğim.Yanına yakışmıyorum,hiç yakışmadım ve yakışmayacağım...Sensiz olamadım,senle var oldum ben. Ama olmuyor sevdiğim, biz olmayı beceremiyoruz.Biz denen şey hatalı ,yanlış.Ama sen doğrusun.Belki de bu dünyadaki tek doğrumsun sevgilim.Üzgünüm sadece bizdi yanlış olan,doğruydun ama yanında yanlış kalıyordum. Tek bir yanlıştı. Yine de hep yanlıştı...

[maviglg]

“aldığın nefes ciğerlerini acıttığı zaman konuşalım, şimdi yaran yarama denk değil.”

[maviglg]

Karanlığımda sakladığım kırıkları topla. Onarmak mümkün olmasa da benden parçalar ceplerinde şıngırdadıktan sonra ne önemi var tamamlanmamış olmanın, eğer sendeyken parçalarım ben daha bütün hissediyorsam...

ne olur çekme ellerini karanlığımdan. bir sen kaldın dünyada güzel bildiğim...

[maviglg]

Kalbim atıyor, düzensiz haykırışları arasında pençelerini etime geçiriyor. Derin bir acı duyuyorum, kimsenin üfleyip azaltamayacağı kadar derinde, benim içimde...

[maviglg]

Nefes al, nefes ver. Nefes al ve ver...Ömrünü, saniyeleri tüket, veda vakti gelene dek. Sevdiklerini göm kalbine, ellerine bulaşan toprağı silkele. Gitme demenle kimse kalmadıysa, boş ver bunları. Hayat bir yalan dolan, anlamsız bir karmaşa. Yalnız hissediyorsan atla camdan aşağı, belki tutan çıkar...

[maviglg]

Ruhum üşüyor,üşütüyor bu dört duvar.Kapana kıstırıyor,zihnimi bulandırıyor içerideki basık hava.Özgür gibiyim ama değilim.Zincirlerle bağlıyım bu dört duvara...

[maviglg]

Elimde jiletler,saklandıkları yerden çıkan kâbuslarım.Kapının kilidine uzanan elim ve tereddüt etmeden jileti derime saplayan parmaklarım.Kırmızıya boyanan yere çöküyorum sessizce.Kulağımda kesik nefesler,yere dökülen damlaların ritmi gittikçe hızlanıyor.Bastırıyorum titreyen parmaklarımla, ne kadar derine inebilirim?Acı gözlerimi bulanıklaştırıyor,halıya kan sıçrıyor.Demir kokuyor her yer,kırmızı renk fayanslarda kayıyor son sürat.Kapının altından sızıyor,tüm evi kırmızıya boyamakta.Mesaj kutucuğuna basıyorum son nefeslerimde,son gücüm de tükeniyor gönder'e basan parmaklarımla."Evimi kırmızıya boyamaya karar verdim.Şimdilik güzel gidiyor,banyodan başladım..."Sonunu görebilecek miyim?Bence hayır.Daha fazla acı istemiyorum sadece dinlenmek istiyorum.Uykum var ve kapanıyor gözlerim.Bileklerimde sancılar,kırmızıya boyuyorum tüm geceyi...