melihasblog

[melihasblog]

Ve ben sustum.

İçime döndüm.

Işığımı başkalarına saçarken

kendimi karanlıkta bıraktım.

Sonra...

Bir köşede sessizce otururken fark ettim:

Işığım sönmüş.

Kimse yoktu karanlıkta yanıma gelen.

Işığımı kaybettiğimde göz göze geldim görünmezliğimle.

Ve sonra…

ben de unuttum var olduğumu.

Ben de “nasıl hissettiğimi” hatırlayamaz oldum.

Çünkü sürekli başkalarını tamamlamaya çalışırken

kendimi hep yarım bıraktım.

Kalabalıklar arasında bir gölge gibi yürürken

aslında çoktan silinmişim.

Geç fark ettim.

[melihasblog]

Etrafıma kendi ellerimle ördüğüm

dikenli teller var şimdi.

Ne yaklaşanı isterim,

ne içeri birini alabilirim.

Gemiler uzaktan geçiyor,

ben sadece izliyorum.

Hiçbiri yanaşmasın diye göz göze bile gelmiyorum.

Beni koruyan şey, beni yalnız bırakıyor artık.

Kendimi böyle mi koruyorum gerçekten?

Yoksa biri bana “sen buna mecbursun” mu dedi yıllar önce?

Sebebi ne olursa olsun,

ben hâlâ oradayım.

O limandayım.

Kendimi hem en güvende hissettiğim

hem en çok unuttuğum yerde…

[melihasblog]

Kendime dönmeye ihtiyacım var belki de...

[melihasblog]

Kimseden bir şey istememek,

kırılmamak demek biraz da.

Çünkü en çok beklerken inciniyor insan.

Gelmediler diye,

aramadılar diye,

anlamadılar diye…

İçten içe eksiliyorsun.

Ama şimdi,

bomboşum.

Sessiz bir liman gibiyim;

hiçbir gemi yanaşmıyor.

Ve bu beklentisizlik, en azından acımı büyütmüyor,

[melihasblog]

Bazen her şey çok güzel başlar.

Ve insan, güzelliğin hep süreceğine inanmak ister.

Ben de inanmıştım.

Kalbimi uzattım, tereddütsüz.

Bir çocuğun eline oyuncak verir gibi saf,

bir yolcunun trene binmesi gibi umut dolu.

Ama sonra…

ne oldu bilmiyorum.

Bir şey değişti.

Gözler uzaklaştı,

sözler kısaldı,

dokunuşlar yabancılaştı.

Ve ben, hâlâ aynı yerimde beklerken,

karşımdaki çoktan gitmişti bile.

Gitmek illa arkasını dönüp yürümek değilmiş.

Bazen bakmayı bırakmakmış,

bazen duymamış gibi yapmak,

bazen çok sevmiş gibi görünüp

içten içe hiç kalmamış olmakmış.

Ben orada kaldım.

Bir bakışın, bir kelimenin içinde kırıldım.

Ve o kırık...

hala içimde bir cam parçası gibi duruyor.

Ne zaman birine uzansam,

canımı acıtıyor.

İşte o gün,

ilk kez öğrendim:

Birini çok sevmek,

bazen kendini unutmaktır.

Ve kendini unuttuğunda,

bir daha bulmak öyle kolay olmuyormuş.

[melihasblog]

Ben aslında konuşmak istemedim kimseyle.

Çünkü kimse kalbimin kırıldığı dili bilmiyordu.

O yüzden sustum.

Ve sustukça,

kendime daha çok yaklaştım.

Belki de bu sessizlik…

bir kayıp değil,

bir buluşmaydı.

Kendimle.

[melihasblog]

Her ne yaşandıysa aramızda,

öyle derin bir iz bıraktı ki içimde,

kalbim sessizce fısıldadı: “Bir daha asla…”

Bu bir veda mıydı gerçekten,

yoksa sadece hayat��n ortasında verilen uzun bir mola mı,

bilmiyorum.

Zaman aktı… Hem de epeyce.

Ama ben hâlâ nerede durduğumu,

hangi yöne bakmam gerektiğini çözemedim.

Ne geri dönebiliyorum,

ne ileriye adım atabiliyorum.

Ve şimdi kendime soruyorum:

Bu devam edemeyiş…

sonsuz bir cezaya mı dönüştü,

yoksa yalnızca iyileşmek için

kalbimin seçtiği bir sessizlik mi?..

[melihasblog]

Bende iyileşmek istemedim.

[melihasblog]

Benden kavga ve bağırış bekliyorlar, ama benim kırgınlığımın en yüksek derecesi susmak ve bir daha asla sevdiklerime gösterdiğim yanımı göstermemektir.

[melihasblog]

Fakat ziyanı yok nasılsa bir gün ölür giderim, kırdığım tüm aynalardan özür dilerim.

[melihasblog]

"İnsan hiçbir şeye karşı ilgisi, hiçbir şeyden umudu kalmayınca, hayatın her gün değişmeyen tekrarı altında ezilir."

[melihasblog]

Beklenmiyormuşum.

[melihasblog]

Kalsın,göreceğimi gördüm

[melihasblog]

Güveni sarsılan her insan değişir.

[melihasblog]

"Hayatta en güvendiğim insana karşı duyduğum kırgınlık, adeta bütün insanlara dağılmıştı... Çünkü o benim için tüm insanılğın timsaliydi.."

[melihasblog]

Bazen insan ne yapması gerektiğini bilemez, sadece var olur.

[melihasblog]

Kimsenin hayatında hiçkimse.

Kimin hayatında kimsin