meyus-biri

[meyus-biri]

Acı dedik azizim, her başımıza gelen derde acı dedik ama hiçbir vakit en büyük acıyı dert edinmedik. Ölüm.. en acısı buymuş meğerse dertlerden. En asıl dert buymuş. Başına gelmeden bilinmez, düştüğü yeri de yakmadan geçmezmiş. Düşünsene, her zaman var olan biri artık hiçbir vakit yok! Sarılmak istediğin vakit koskocaman bir mezar taşı. Konuşmak istediğin vakit kapkara bir toprak. Senin her yerde, her zaman yanında olan kişi artık yok! Ne acı, ne kadar yakıcı ölüm!

Gel desen duymaz; ağlasan, bağırsan, çağırsan görmez. Çok özlesen de özlemin bir yara gibi can acıtmaktan başka hiçbir şey yapmaz. Yaşayan birini özlediğin vakit elbet bir gün herhangi bir yerde karşılaşıp, sesini duyacağına içten içe inanırsın lakin ölüm öyle değilmiş... özlüyor musun işte o vakit yandın. Ağlıyor musun işte o zaman çaresizsin. Düşlüyor musun işte artık o zaman bitmişsin. Çok sevdiğini dile getiremeyecek kadar biteceksin. Ölüm gerçekten çaresizlikmiş, elini kolunu bağlıyor seni dilsiz dudaksız bırakıyormuş. Ciğerin cayır cayır yanıyormuş azizim. Kimseden yardım dilenemiyormuşsun.. hatta neymiş biliyor musun gerçekten de ölümden başka her şeye çare varmış da ölüme kimsenin gücü yetmiyormuş!

[meyus-biri]

İnsanoğlunun alışamadığı şey yoktur şu hayatta.. onsuz yapamam, o giderse nefes dahi alamam diyen nice insan hayatını bi şekilde devam ettirmiştir. Evet devam ettirmiştir lakin ne kadar acı çektiğini asla bilemeyiz.. belki gerçekten hasretinden hasta düştüğü zamanlar olmuştur, sadece uyumak istediği günler, hiç kimseyi görmek istemediği zamanlar, ölmeyi aklından geçirdiği haftalar, aylar, yıllar, bir ömür yaşamıştır.. nasıl yaşamış neler yaşamış bilmediğimiz bir ömür yaşamıştır. Alışmıştır, onun yokluğuna alışmış kendi yokluğuna bile alışmıştır ama yaşamak zorunda olduğu için sessiz ve acı çeke çeke alışmıştır. Nefes alamayacağını düşündüğü her an zehir içine çeker gibi solumuş, göz yaşlarının hiç tükenmeyeceğini düşündüğü her an ağlamamayı öğrenmiştir.. sonuçta dünyada ve yapamayacağını düşündüğü her şeyi farkında olmadan yapmıştır. Gülmeyi de başarmıştır, hatta bazı vakitler hiç aklına getirmemiştir onu kolay değil koskoca bir ömür! Ama sonuç olarak alışmıştır yokluğuna, acısı kendine kalmıştır belki, gerçekten büyük felaketler yaşamıştır iç dünyasında lakin her zaman olduğu ve olacağı gibi o da alışmıştır bir şeylerin bitişine..

[meyus-biri]

Asıl düşmanı kendisi olursa insanın, kaçacak bir limanı kalmazmış. Her deniz de boğulur olur her akan suda batarmış. Asıl şeytanı içinde olunca insanın hiçbir duası makul olmazmış. Her kelamı acı verir olur her nefesi boğazını yakarmış. Asıl yıkımı içinde olursa insanın toparlayacak mecali kalmazmış. Her duvarı yıkık olur her adımı bataklığa çıkarmış. Asıl derdi kendi olan insanın dermanı bulunmzmış. Her derman zannettiği zehri olur her panzehri ona haram olurmuş. Asıl karadeliği yüreği olan insanın nefes alacak boşluğu olmazmış. Her yıldızı sönük yanar olur her güneşi batık doğarmış. Asıl sahibi kaybolmuş olan insanın elinden tutanı kalmazmış. Her insan düşman görünür olur her yaratılan ateş açarmış. Asıl dikeni kalbinde çıkan insanın gülüne yetişen olmazmış. Her rengi cansız kalır olur her kokusu uzakları çağırır olurmuş. Asıl haykırışları içinde kalan insanın hiçbir sesi duyulmazmış. Her çığlığı sessiz kalır olur her gözyaşı akmaz kalırmış...

İnsanın kimsesi kalmaz olursa bu hayatta hiçbir gülüşünün manası kalmazmış. Nefesleri organlarına yetecek kadar olur lakin ciğerlerine ulaşmazmış. İnsan kimselere sesini duyuramadığı yere hep yabancı olurmuş...

[meyus-biri]

Beklersin.. gelir bir gün diye tüm ömrünü yollara serersin. Ne yazıktır ki boşa geçen bir gençliktir tüm her şey lakin sen sağır, sen kör, sen farketmezsindir.

Beklersin.. tüm günlerin, saatlerin, en güzel anların onu beklerken geçer. Belki beklerken daha güzel olan şeyleri kaçırırsın ama fark etmezsin.. tek yapabildiğin beklemektir. Tek yapabildiğin onun gelişini haya etmektir. Kendini hayallerinle mutlu edersin lakin göremediğin şeyler seni mutlu edecektir; göremezsin, beklersin..

Bazen acı verici olur, sanki kalbin o beklentiler içinde eriyip gidiyordur ve sende onu en derinden hissedersin.. kendine zarar verdiğini görmezsin, beklediğin ise ne acılar içerisinde olduğunu bilmez, habersizdir. Ama her şeye rağmen beklersin.. sever, özlersin. O bilmese de sen hep onu hissedersin.

Fark etmezsin ama ne olur biliyor musun? Geriye ne kalır misal? boşa giden koca bir ömür, yorulan bir kalp, tükenmiş bir sen, habersiz hatta değmez bir o kalır geriye.. ama tüm bunlar olurken bile beklersin.. vazgeçmeden, usanmadan, yılmadan beklersin.

[meyus-biri]

Bir yoldayım.. her gördüğüm sensin. Her koku seninmişçesine burnuma doluyor. Nefes almayı bırakasım geliyor işte tam da o anlarda. Her şeyime sebep olduğun gibi nefesimin son bulmasına da sebep sen olacaksın böyle.

Benim olman için neler verirdim bir bilsen. Verdim de zaten lakin sen göremedin. Ben dile getirmedim sende zaten duymak istemezdin. Benim ol isterdim, istiyordum, istiyorum ama benim değilsin.

Bir yoldayım.. uzun ve sonsuz gibi duruyor. Her kaldırım taşına da senin ismin kazınmış. Kim neden seni benim yolumdaki taşlara yazmış? Yazan bilmiyor mu ki benim zaten acılarla dolup taşmış yüreğimin çaresizliğini!

Bir yoldayım.. her geçen senin gözlerinle bakıyor bana, sanki sen bakıyorsun bana. Anla beni... içimde neden bitmediğini gör. Her zerrem, dünyanın her köşesi, insanların her biri sen olmuşken senden vazgeçmemi bekleme benden. Gelmiyorsun bana, gelmeme de izin vermiyorsun ama bana git deme. Son durağımın sen olduğunu bile bile bana 'git' deme. Tekrar tekrar sende nefes aldığımı gördüğün halde 'soluksuz kal' deme bana. Benim ol istedim. Ama benim değilsin. Herkeste aradığım o gözlerin bana baksın, herkeste aldığım kokun yalnız bende kalsın istedim ama benim değilsin. Bari anla beni.. Sensiz kaldığım ömrümde bari sadece anlıyorum de bana. İzin ver, sevmeme içimde yaşatmama izin ver. Benim ol istedim. Ama benim değilsin...

[meyus-biri]

Yalnızlığın âlâsını çekmiş gönlü bundan sonra hiçbir şey yıkamaz. Çünkü yalnız kaldığı vakitte her şeyi yaşamıştır aslında.. sadece farkında değildir. Birinden hoşlanmıştır, sevgiye ilgiye ihtiyaç duymuştur, çok yoğun duygular hissetmiştir ama her seferinde kendi içinde yaşayıp bitirmiştir mesela veya bazen çok korkmuştur ama arayıp "bugün çok korkuyorum telefonu kapatmasak olur mu?" diyeceği kimsesi olmadığı için mecburen cesur olmayı öğrenmiştir. Ağlamıştır en çok da ama teselli edeni olmadığından ya da "ağlama bi, derin nefes al." diyeni bile olmadığından kendince sakinleşmeyi öğrenmiş susmak, içine ağlamak nedir bizzatihi görmüştür. ha tabii bir de günümüzün en güncel sıkıntısı olan 'sosyal anksiyete' sorunu kalmamıştır.. tek başına, yapayalnız halletmiştir her işlerini. Her şeyi öğrenmiş fakat farkında değildir o gönül.. Bazen çok bunalmıştır kendisinden çünkü tek dostu tek konuştuğu kendi kafası, kendi düşünceleri olunca bir noktadan sonra bunalmıştır aynı kişiden.. Lakin en çok her düştüğünde kimsesiz kalkınca ayağa, dik durmayı öğrenmiştir hayattan. Dik durup sıkı adımlar atmayı.. Sıkı adımlar atıp kimseye, geçmişe takılmadan ilerlemeyi öğrenmiştir.

[meyus-biri]

Kimsesiz bir çiçektim. Sen büyümem için umudum olmuştun. Normalde bitkiler oksijen kaynağı olurken sen bu kimsesiz çiçeğin nefesi olmuştun. Çöldeydim, umutsuzluğa kendimi o kadar kaptırmış o kadar inanmıştım ki hiç kimsenin beni bulamaycağına.. ama sen buldun. Çölde serabım oldun. Benim kendime bile yetişemediğm vakitte sen bana yoldaş oldun. Delisin, diyorlar bana. Bu kadar sevilir mi, diyorlar. Anlamazlar ki sevdiğim. Desem ki: Sizin beni düşürdüğünüz vakitler sadece o beni ayakta tuttu, anlamazlar! Susuyorum onların yanında.. sevdamı sana anlatamadıysam doya doya, bundan sonra da kimseye anlatmam. Yazılar bilsin seni. Sevdamı sadece yazılar bilsin. Sen şimdi başka birinin elini tutuyorken, kalbimin acısını yalnızca yazılar bilsin. Çölümde buldun beni, çölümde de ölüme terk ettin! Çölümü ormana çevirdiğin gibi ormanımı alevlere saldın da gittin. Sönmüyor bu yangınlar, dinmiyor alevler, ateş öyle hırçın öyle harlı ki söndürmek isteyene fırsat bile vermiyor. Yalnızlığımı bayram yerine çevirdiğin gibi bayramlarımı yabana attın da gittin. Sessizlik çok derin, gülüşler kayboldu, derin bir yalnızlığın içine çekildikçe çekiliyorum. Yaban dedim ama sadece benim gördüğüm bir yaban. Aslında kalabalık, çok insan var ama bakan beni göremiyor.. nasıl bir yabana attın beni sevdiğim? Herkesin var olduğu ama aynı zamanda kimsenin olmadığı bir yabanı nasıl yaptın da beni oraya hapsettin...

[meyus-biri]

hassas bir kalp taşımanın ne demek olduğunu bilir misin? Bir arkadaşın olur misal. Çok iyi anlar seni, çok sever, derdine derman olur hatta tüm kötü zamanlarının dayanağı kendisidir ama yine de her zaman bir kaygı olur içinde.. " ya bu kez anlamazsa, bu derdimi küçük görürse.." ve daha niceleri!!

Her şeyim, kardeşim, dostum dediğin insana bile böyle hissetmenin ne kadar acı verici olduğunu tahmin edebiliyor musun? Mesela aşık olduğunu düşün.. yani gerçekten sevip beğendiğin birisi var olmuş olsun ve bunu sadece en yakın dostuna rahat rahat açıklayabilirsin. Ama gel gör ki "oo kızım sende her önüne gelene aşık mı oluyorsun ne? Sen başka birini yeni yeni unutuyorsun bu aşk da nerden çıktı?" lafları yüzüne çarpacak diye susuyorsun: Heyecanın, korkun, endişen, derdin, sevdan bile içinde kalıyor... Hani hep diyorum ya 'kendi kendini yiyip bitirmek' heh işte tam olarak bu oluyor işte. Anlatabileceğin birçok kişi var ama hiç kimsen yok. Çok derdin var ama hiç derdin yok. Canın çok yanıyor ama görünende hiç yaran yok... Hassas kalpli olmak çok yorar, yıpratır. Seversin; diyemezsin. Ağlarsın; gösteremezsin. Bağırırsın; duyuramazsın. Alınır, gücenirsin ama hep gülersin, söyleyemezsin. Hassas kalp yorar, yıpratır.. Herkes seni anlarım, dinlerim der ama yanında kimseyi göremezsin. Ya onlar en çok ihtiyacın olduğunda kaybolurlar ya da sen saklanmak durumunda kalırsın.

Anlatmaya mecalin olmaz, anlamazlar, anlatmaya dilin varmaz.. her ne olursa olsun işin sonunda yine kalbin kendini ifade edememiş olur. İşin sonunda yine kalbin kendi kendine zarar verir. En tuhaf olanı işte bu defa kalp yorgunluğunun sebebi herhangi birisi değil de sensindir. İşte bu yüzden hassas kalpler dermansızdırlar. Hassas kalpli olmak nasıldır bilir misin sen?

[meyus-biri]

Şimdilik ümitvarım çünkü henüz bilmiyorsun beni. Bilmeni istiyorum o ayrı mevzu. Bil, sende sev beni.. Beraberliğimize şaşırsınlar ama bir o kadar da mutlu olsunlar. ''Gerçekten ikisi de birbirinin layığıydılar.'' desinler ardımızdan.

Hep yanımda, yoldaşım ol. Öğrendiğin vakit şaşır, çok düşün, aklın fikrin ben gibi karman çorman olsun ama sonucunda sende beni sev... Şaşır benim sevgimi görünce.. 'ne zamandır bu halde gönlün?' diye sor mesela bana! Bende anlatayım tabii.. misal: Sen kahve gözlerime bak bende senin yeşillerine dalayım; fotoğraftakinden daha anlamlı, daha dermanlı, daha canlı bakıyorlardır eminim. Çok merak ediyorum o yeşiller beni severse nasıl bakarlar. Ya da hayalimdeki seni anlatayım; fotoğraflarındaki naifliğin ve kibarlığını.. 'Kibarlığın da alıyor beni benden' diyeyim sana. Açık açık anlatayım içimdeki seni sana. Sonra parmağındaki yüzüğüne dokunayım. Her fotoğrafında genelde orta parmağına bazen ise yüzük parmağına taktığın siyah taşlı yüzüğüne... Sana çok yakıştığını söyleyeyim, başkalarına değil! Bizzat sana söyleyeyim. O anın mutluluğunu yaşayayım, sende gör gözlerimdeki o çocuksu heyecanı. Sonraa.. sarı olduğunu düşündüğüm kıvırcık saçlarına bakayım, kirli sakallarına... Asla kumral mı sarışın mı ayırt edemem bu yüzden bu sefer konuşan sen ol. Ten rengini sen söyle bana. sarışın veya kumralım de bana...

Senden hemen aşık olmanı bekleyemem. Ama bize fırsat vermeni isterim. Belki normalde sevmiyordun beni, ama tanımaya fırsatın olmadığı içindir. O yüzden bırak sana içimdeki aşkı iliklerine kadar hissettireyim ondan sonra karar ver. Bu gecelik de diyeceklerim bu kadar. Bu yazımda da sana söylemek istediklerimi, sana anlatır gibi yazdım yine.. Ama umudum, her şeyi bir gün çocukken vurulduğum o güzel yüzüne söylemekten yana.. İyi geceler <3

" Kendini bana teslim et.

Seni yüzüstü bırakmayacağım.

Seninle yaşlanmak istiyorum.

seni öpmek,

seninle vakit geçirmek,

sırlarını tutmak,

her anınla ilgilenmek istiyorum. "

[meyus-biri]

Çocukluk hevesiyle sevmiş, beğenmiştim seni. Şimdiye kadar içimde yoksun sanıyordum. O kadar çok sene geçmiş ki üstünden, sevgim bitti sanıyordum. Hiç söylemedim, kimse bilmedi içime seni ektiğimi. Sadece ekmişim, filizlenmesinden hiç umudum yokmuş. O kaadar imkansız hissetmişim. Çok küçüktüm ve ilkim sen idin. Ama öyle bi ayrıldı ki yollarımız.. gariptir ki canım hiç yanmadı, acıtmadan bitti. Sevdim inkar etmem. Çok kısacık da olsa seni sevmeyi gönlüm tattı. İlk seni sevdim, ilk senden ayrıldım, en garibi ayrılıp da canımı yakmayan tek insan yine sen idin. Sanki tekrar geleceğini kalplerimiz biliyormuş gibi. Ne senin kalbin benim kalbimi kırdı ne de benim kalbim sen giderken ağladı. Onlar bizden habersiz anlaşmış, konuşmuşlar gibi. Yoksa seni görür görmez onca yıla rağmen aynı çocukluk hissini yaşamanın başka ne açıklaması olurdu ki?

Hiç haberin olmadı benden ama benim de benden haberim yokmuş baksana olana... Senin sevdanı ekip unutmuşum. Ne su vermişim ne güneş yüzü göstermişim ne de temiz hava aldırmışım. Hiçbir şey yapmamışım sevgine dair. Yalnızca arada aklıma geldikçe bi bakmışım kıyıdan ama asla dokunmamışım o ektiğim talihsiz sevgiye. Büyümüş, ben fark etmeden ektiğim o tohum filizlenmiş... Seni tekrar görünce o filiz canlanıp daha da kendini gösterir oldu. Yıllardır gizli saklı yüreğimde sessizce yeşeren filiz, seni görünce büyüdüğünü inkar edemedi. Seni gördü güç aldı varlığından. Şimdi içimde bağırarak naralar atıyor, şarkılar söyleyip şiirler okuyor.. duyuyorum, inkar edemiyorum bende. Benim görmezden geldiğim sevgi filizi, seni görmezden gelemedi. Senin varlığını hissedince beni de haberdar etmeye başladı. Kendi başına büyümüş, ikimize de zarar vermemiş... şimdi tek bir isteği var, kulağıma fısıldadı.. Filizimiz artık çiçek açmak istiyor. Senin kalbin benim kalbimle bir olsun istiyor. O birliktelikten sevgi çiçekleri açsın ikimizin de gönlünü doldursun istiyormuş. Artık senin bir şeyleri öğrenmen gerekiyormuş... sevgimden, unuttuğum filizden, umut bekleyen çiçek açmaya çalışan filizimizden haberin olması gerekiyormuş. Ne dersin? Emek kokan bu filizi mutlu edelim mi..?

[meyus-biri]

Yaşamak derler, nefes alınca yaşıyorsun zannederler. Kimse bilmez ki aldığın her nefes aslında ölüme daha da yaklaştırıyor. Hiç kimse bilmez, hissedemez.. Sen her nefeste hastalık barındırırsın vücudunda, doktorların hatta hiçbir cihazın bile göremeyeceği kadar içten bir hastalıktır bu. Dertlerin, çektiğin çilelerin bir sonucu bir göstergesidir. Ne başkasına zararı vardır ne de başkasının haberi... Yalnızca çile sahibini yiyip bitiren, içten içe çürütüp yok eden ''küçük ve önemsiz'' birkaç sızıdır. Yaşamak derler, böylesi sızıları hiç tatmamış olanlar sana yaşıyorsun derler. Yaşamak; sevdiğin insanların zarar vermesi midir ya da her türlü bıçağı sırtına saplayıp 'kim bu vicdansız?' diyenle yüz yüze gelmek midir ya da ne bileyim yaşamak hiç kimse tarafından sevilmemek midir? Türlü türlü fedakarlığı yapmış olmana rağmen hiç kimse tarafından görülmemek midir? Ucunda aynı acı tat olmasına rağmen sırf 'değerli' diye yine ve yeniden kendini ateşe atmak mıdır? En fenası da her şeye rağmen ilk yabancı olmak mıdır yaşamak? Yaşıyorsun derler, asla bilmezler; verdikleri yıkımı, yaşattıkları acılarının boyutunu gariptir ki acı verdiklerini dahi bilmezler. Seçmeden konuşurlar; karşıdakinin ne beyni ne kalbi yok diye bodoslama dalar her şeyi derler ama onlara göre en çok yaşayan da yine sensindir. Sesin çıkmaz çünkü, sen bilirsin ki onların kalpleri vardır. Sırf bildiğinden susuyor her susuşunda en çok, en güzel sen yaşıyorsundur. Bilemezler ki içten içe bitip tükendiğini.. göremezler. Görmezler. Görmediler...

[meyus-biri]

Revirde ikinci günüm. Bizim koğuşun sesi geliyor, eğitim alanındalar belli. Komutan yine canlarına okuyor. Ben kendime zor gelmişim o yüzden eğitime katılamadım bugün de.. hala yataktan bile doğrulamıyorum. Doğrulabilsem mektubuna mektupla karşılık verecektim ama şuan ses kaydı tek çözümüm gibi duruyor. En son hatırladığım, bir buçuk hafta önce okuduğum mektubun.. Zaten o satırlardan sonra ne doğru dürüst nefes aldım ne de hatırlanacak bişey yaşadım! 2 hafta sonra demiştin mektupta o zaman bugün yarın büyük gün olacaktır senin için. Ama şunu merak ediyorum. Karşılarına geçip diyemedin mi "benim bir sevdam var... 2 ay sonra tezkeresini alıp gelecek!" bunu demek çok mu zor geldi sana yoksa bunu demek işine mi gelmedi? Seni mi suçlayayım baban ile abilerini mi? Yoksa tüm suçu kendimde mi arayayım? Çok seviyorduk birbirimizi.. şafak sayıyorduk beraber. Nasıl olur da son mektubun ulaşır elime! Her türlü zorlukları beraber geçirdik, her şeyi birlikte aştık... döndükten hemen 2 gün sonra babanların karşısına çıkıp böyle böyle diye konuşacaktım. Sen demiştin.. seni seviyorlar onun için sen onlara söyle demiştin.. şimdi durum bu kadar vahimken neden cesaret edip benim yerime söyleyemedin onlara? Anam yoktu sen anam olmuştun.. Babam gitmişti sen babam olmuştun. Hayatımdaki tek Sevdam sendin.. Evimi yuvaya çevirecek olan sendin, sevgindi, yüreğindi... söyle bana nereye gideyim ben yuvam olmayınca.. Ben bir kere daha öksüz kaldım! Bir kere daha yetim oldum! Sen şimdi bambaşka bir hayata adımlar atacakken ben kendi hayatımda kaybolup gideceğim.. Sevgin, senden önceki hayatımı unutturmuş.. senin sevgini bilmediğim o günlere nasıl tekrar dönebilirim ki? Ben sensiz yaşadığım günleri nasıl hatırlayabilirim ki? Sen hayatındaki adama bağlanırken ben hayatıma nasıl bağlanabilirim...

[meyus-biri]

O kadar çok keşke dediğim anlar var ki... ama en çok yüreğimi yakan keşke, zamanında sana "seviyorum" diyemeyişim.. şimdi desem de hiçbir faydası olmayacak biliyorum. Bas bas bağırsam da hıçkırarak ağlasam da fısıldayarak söylesem de hiçbir şey değişmeyecek. Ne yaparsam yapayım sesimi toprağın altında uyuyan bedenine duyuramam. Sen gittikten sonra senden kalan tek şeye tutundum biliyor musun? uzun yıllardır sevdiğin kadına koştum, onunla arkadaş oldum, ona destek olmaya çalıştım, o da bana destek oldu... sen onu seviyorsan bende seni hissederim belki diye ona daha çok bağlandım. Bazen seni anlatıyor, ikimiz de ağlıyoruz. Sana söyleyemediğim tüm sevgilerimi ona anlattım, seni ne çok sevdiğimi artık o da biliyor.

Masum bakışların gitmiyor gözlerimin önünden. Her aşık olan "kaşlar keman, kirpik ok" diye betimlerdi sevdiğini ve ben hiç anlamazdım ne demek istediklerini. İlk defa sende gördüm. bir kere seni uzun uzun seyretme imkanım olmuştu, her aşık gibi bende "kirpik ok" diyebildim ama kaşların herkesin dediği gibi değildi, sana özeldi. Ben kavisli demiştim senin kaşların için o vakitler. Aklıma sadece o kelime gelmişti.. keşke seni uzun uzun izlediğim o günde olsak yarim... karşına geçip demez miydim seni seviyorum diye? Derdim.. Sevemiyorum artık kimseyi, yüreğim senden kopamıyor, dilim başka birini söylemiyor... Sende öyle kaybolmuşum ki, ben bile bulamıyorum kendimi bu dünyada, sanki toprağın altına koymuşlar beni de senle beraber... Her yer buz gibi hissettiriyor. Hiç kimse gerçek gülmüyor, kimse doğru konuşmuyor, kimse seni söylemiyor!  Seni konuşmuyorlar. Konuşmadıkları için onlara çok kızgınım. Sen yoksun gibi davranıyorlar ama sen varsın.. o kadar içimde yaşıyorsun ki senden başkası nefes almıyor gibi gerçeksin. Toprağın altına girmeden önce herkes seni konuşurdu. Bilmezlerdi yüreğimdeki seni ve onun için daha rahat konuşurlardı yanımda. Seni anlatırlardı, onlar konuştukça ben tebessüm eder dalardım.. Ama şimdi konuşmuyorlar! tebessüm edemiyorum sevdiğim.. sadece seni koymadılar o toprağa, beni de yüreğimi de tebessümlerimi de gömdüler oraya. Ama yine hiç kimse bilmiyor. "Sen çok değiştin" diyip duruyorlar ama bilmiyorlar işte... Ben seni sadece kendime anlatırdım. Şimdi seni sadece isminin yazıldığı bu toprağa bir de senden bana kalan o kadına anlatabiliyorum... artık rahatça "onu seviyorum" diyebiliyorum! Artık sen ne düşünürsün diye korkmadan seni sevdiğimi haykırıyorum ama ne sen varsın ne de korkulu düşüncelerim.  Keşke diyeceğim yine.. keşke tüm korkulu düşüncelerim ile birlikte sende nefes alıyor olsaydın..

"Düşlerde sevdim seni, söyleyemedim

Sessiz öptüm nefesini, söyleyemedim

Şarkılar yazdım sana, okuyamadım

Hep yanımdaydın oysa, dokunamadım

Sana ben şiirler sözler büyüttüm

Sana ben baharlar yazlar büyüttüm

Sana ben hummalı gizler büyüttüm

Söyleyemedim"

[meyus-biri]

Kimsenin haberi yok. O kadar saklısın, o kadar gizlemişim ki seni yüreğimde biraz hüzünlendiğimi görenler başkasına olan yaramdan böyleyim zannediyor. ama hayır, tek yaram sensin. durmadan kanayan yaramsın sen. kimse bilmiyor. en derinimde gizlisin. senin yerini görüyorlar ama başkasının adını veriyorlar oraya. Böyle olunca yaram çok daha fazla kanıyor. senin layık olduğun yere başkasını koyuyorlar, başka birinin adını. Sensin oradaki! Senin Adın var sadece diye bağıramıyorum da... Sana olan sevgim başka bir isimle can buluyor.

Kimse bilmiyor ki sevgimin kimliği sensin, kalbimin odağı sensin. Bilemezler de zaten ama başka birinin adı gelince kalbim ağlıyor. Seni kamuflaj edebilmek için uydurduğum hikayeler senin yerine geçtiler. Düzeltemem, herkes senden gayrısını sevdiğimi zannediyor. Hatta sende, senden gayrısını sevdiğimi zannedeceksin. Ama sevdiğim.. en azından kalbim biliyor senden gayrısının olmadığını. En azından o farkında gerçeğin. Ne kadar üzülse de duyunca başka bir adı, ne kadar zor olsa da nefes almak başka bir adla.. en azından o biliyor nefes alacağı tek yürek senindir. Belki sende şimdi başka yüreklerde nefes alıyorsundur. İnan bilmiyorum. Ama ben senden başkasında nefes alamıyorum. yüreğim yüreğinin ötesine kör, sağır, dilsiz.. Yüreğim, yüreğine gizli kelepçelerle, prangalarla bağlı. Ama sen görme, bilme bunları. Sen gördüğün an tüm kelepçeler, prangalar kırılacak. Ayrılacak. yüreklerimiz ayrılacak. Sevdam... ben bu ayrılığa hazır değilim ki. Kör yüreğimi bırakırsan nasıl görür.. Sağır yüreğimi terk edersen nasıl duyar.. Dilsiz yüreğimi ayırırsan yüreğinden, nasıl konuşur senden sonra? Yüreğimin özgür kuşu, yüreğimin en temiz günleri, yüreğimdeki saf duyguların sahibi... görme aramızdaki prangaları! Görme ki rahat rahat sevsin yüreğini kalbim!

[meyus-biri]

Öyle çok istiyorum ki kalbimdeki yerini bilmeni. Senin için ne kadar yandığımı, bana bakmadığın, bana gülmediğin, beni sevmediğin her anda üzüldüğümü öyle çok bilmeni istiyorum ki. Seni senden başka kimseye anlatamayacak olmam çok yoruyor kalbimi. Sevgini hissedememek o kadar kötü ki bütün dertlerimin acısında senin varlığını arıyorum. Sadece sen ol istiyorum. Beni hep sen anla istiyorum. Yanımda ol, varlığını hissedeyim istiyorum. Çok yoruldum, yorgunluğumu bir tek sana anlatmak istiyorum. Sanki beni hep anlayacak olan sensin. Her başım sıkıştığında kollarında nefes almak istiyorum. Ağladığım vakitlerde yanımda ol varlığınla tesellim ol istiyorum. Sadece sana ihtiyacım var. Ufak bi sarılışın, 'her şey geçecek' tebessümün, 'ben hep senin yanındayım' bakışın, 'yorulduğunda kalbimde dinlen' sözlerin... anlayacağın senden gelecek olan her şeye, sana, kalbine çok ihtiyacım var. Sen sevgimi kabul edip kalbine buyur edince tüm dertlerim beni terk edecek... o kadar ki muhtacım varlığına.

Kalbimin sırrı, değerlim; ben artık çok yoruldum. Benden haberinin olmayışı, bana o gözle bakmayışın çok yakıyor beni sevdiğim. Seninle, ince eleyip sık dokuduğum sözlerimle konuşunca; sana, asla bana o gözle bakmayacak olduğun bakışlarımla bakınca; seninle, benden hiç beklemeyeceğin duygularımla iletişim kurunca seni üzüyorum. Seni üzdüğüm için kendimi yiyip bitiriyorum..

Masum sevdiğim, gönlümdeki gizli köşem; ben, sen beni sev beni anla istiyorum. İkimiz birbirimiz için varolmuş olalım istiyorum. Kalplerimizdeki hüzünleri, yorgunlukları kendi aramızda pay edip bitirelim istiyorum. Kalbimi sana rahat rahat açayım, her zerremin sen olduğunu gör istiyorum. Aşk mı bilemediğim ama sevginden ölecek olan ruhumu hisset istiyorum. Sana ihtiyacım olan bu yorgun düşüncelerime ulaş istiyorum. Ben artık sensizlikle savaşmak istemiyorum..

▪︎▪︎▪︎

[meyus-biri]

♡

•••

[meyus-biri]

Okuyormuşsun gibi yazıyorum yine. Acılarımın başka türlü geçeceği yok çünkü. O iğrenç günden çıkamıyorum daha. Bütün ömrüm o günün içinde harcanmış bana da sadece nefes almak kalmış. Bahçedeki en güzel çiçeklerimizi suluyordum, küçücük elleriyle kızım bana verdi iki cümlelik mazeretini. Markete gidip bir şeyler alıp gelecektin, öyle demiştin. Gittin gitmesine de benim içimdekileri de alıp götürdün.. Hâlâ senden kopamıyor olmam o kadar adice ki! Senden nefret etmeye çalıştıkça kendimden de ediyorum. İnsafsızsın. Geride bıraktığın yangınları düşünemeyecek kadar bencilsin. Hiçkimsem olmadığını bile bile gittin, bana tüm acıları verip de gittin. Geceler; bana yar oldu, derdimi payalaştığım dost oldu, gözyaşlarımı silen el oldu geceler.. O kadar yıl geçti ama gözyaşlarım bitmiyor. Kendimi iyileştirmeye çalışırken aynı zamanda kızımızı büyütmeye çalışıyordum. Ama sen hiç bilmedin. Bilemezsin! İçimdeki yaraların hesabını veriyor musundur şimdi kim bilir? Hasretin çok acıtıyor yüreğimi, ne kadar seni yok etmeye çalışırsam da başaramıyorum. Yokluğun hep kendini hissettiriyordu ama en çok gece olunca evde kızım ile bir başımıza kalmak yoruyordu. Kapıların hepsini kilitlemek bile rahat ettirmiyordu! Bu korkuların sorumlusu da sensin. Sen olsaydın o kapılar hiç kilitlenmeyecekti.. Gitmeseydin keşke, bize depremler yaşatmasaydın..

Yüzüstü bırakıp giden sana da hâlâ o marketten dönmeni bekleyen bana da yazıklar olsun! Acıtmadı mı gerçekten yüreğini? Ne yapacağımız aklına gelmedi mi hiç? Pişman oldun mu? Ben çok pişman oldum biliyor musun? Ben.. ben seni sevdiğim için çok pişman oldum.

.

.

.

"geceler karanlık

kabuslar üzerimde

yine dertlerimle ben başbaşayım

gözlerin çağırmıyor

sözlerin avutmuyor

kadere küsmüş gönlüm yapayanlızım

söyle bana sensizlik

neden bu kadar zor

günlerim çekilmiyor

yaşamak çok zor

senle dolu günlerimi kalbime gömdüm

içimde kalan sevgi

seni düşlüyor...

sensiz kaldım

inanki dünyama gün doğmuyor

günahım neydi tanrım

hasretin çekilmiyor

yüzünü görmeden acılarım tükenmiyor

vurdun gittin insafsız

hiç mi için yanmıyor..."