mon4ui - Tumblr blog

[mon4ui]

Сеќавање (пофалба на минатото) – Петре М. Андреевски

Дали се сеќаваш кога првпат се сретнавме и кога ме гледаше, правејќи се дека не ме гледаш и кога јас те гледав, како да не те гледам; и кога ти реков: Тој што ќе го прашаш за мене оној е за кого прашуваш и кога потоа се држевме за раце како живиот оган што се држи за огништето.

Дали се сеќаваш кога се враќавме дома и кога, пред да нè наврне дождот, ми рече: Падна првата капка – почетокот на поплавите, доаѓа водата што е корен на секој корен, што е фитил во зрното, во икрата, во ципата во кои се подготвува светската експлозија.

Дали се сеќаваш кога со едната рака работев, а со другата те хранев и те милував и кога ти реков дека прегратката и бакнежот не ја кажуваат ни половината од мојата љубов; кога срцата ни грмеа и го заглушуваа светот и кога ти ми рече, не знам што ми рече и кога јас ти реков, не знам што ти реков и кога она што не можев да ти го кажам беше меѓу моите зборови застанато.

Дали се сеќаваш кога ја отвори вратата, покажувајќи ми колку е убав надвор денот и кога јас ти реков дека и дома е убаво и убаво е секаде кај што ти престојуваш. Ти рече: Погледни! а мислеше – Те гледам, јас ти реков: Гледам, а мислев – Ме гледаш, кога Земјата се преобуваше, се преврзуваше, кога сè беше јасно во јасното сонце и качунката на повисоко си ја качуваше воздишката, што беше несреќна само кога не е со тебе.

Дали се сеќаваш кога се тркаа мотоциклистите, втрчувајќи и во денот што требаше да дојде, кога Работнички победуваше во кошарка, кога небото го задржуваше сонцето на височината што е еднакво оддалечена од сите, кога низ кожата ти наѕирав, како низ прозорец и гледав што се работи во моето село, кога јули надоаѓаше од секаде до секого, кога од пологот излетуваше потполошката, како патоказ на своето беспатје на полето и кога ме праша: Што мисли јајцето во птицата? и кога ти реков: А што мисли птицата во јајцето?

Дали се сеќаваш кога ветрот ги диплеше житата и лицата ни трепереа во водата што ја пиевме и на времето кога те чекав, кога ме чекаше и кога те барав, кога ме бараше ко јагулата што го бара родниот крај на својата смрт, кога открај докрај ни се отвораше залезот, кога нашите тела на својата сенка ù сенеа и ноќта ја мразевме, зашто нè разделуваше, но таа доаѓаше и празнината си ја пополнуваше со карбитните ламби и фосфорот што ù светкаше од очите на мачките, од срцата на светулките.

Дали се сеќаваш на она потоа и потаму, кога ставаше за вечера, кога чекав да постелиш, кога ми рече: Легни си!, а мислеше – Дојди! и кога чу: Ќе дојдам дур да изброиш до сто, а мислев: Мислам на тоа и ти што го мислиш. И кога потоа твојот здив ми се доближуваше, како превез навеан дожд, како пауново перце, како облаче од испраните алишта што се сушеа; и кога спиеше и продолжуваше да го калемиш поубавиот сон на погрдиот и кога утрото, гледајќи во твоето росно чело, го препознаваше својот елмаз, своето ведро небо.

Дали се сеќаваш: Тој што го праша за мене, оној е за кој сè уште прашуваш.

[mon4ui]

Henry Miller - Tropic of Cancer

It is the twenty-somethingth of October. I no longer keep track of the date. Would you say--my dream of the 14th November last? There are intervals, but they are between dreams, and there is no consciousness of them left. The world around me is dissolving, leaving here and there spots of time. The world is a cancer eating itself away.... I am thinking that when the great silence descends upon all and everywhere music will at last triumph. When into the womb of time everything is again withdrawn chaos will be restored and chaos is the score upon which reality is written. You, Tania, are my chaos. It is why I sing. It is not even I, it is the world dying. shedding the skin of time. I am still alive, kicking in your womb, a reality to write upon.

[mon4ui]

Tomorrow I'm turning twenty, but today I'm sixteen.

[mon4ui]

undefined

The night isn't dark and full of terrors.

[mon4ui]

[mon4ui]

‘YES, there is certainly something objectionable and repellent about me,’ thought Levin after leaving the Shcherbatskys, as he walked toward his brother’s lodgings. ‘I do not get on with other people. They say it is pride! No, I am not even proud. If I had any pride, I should not have put myself into such a position.’ And he pictured to himself, Vronsky, happy, kind, clever, calm, and certainly never placing himself in such a terrible position as he, Levin, had been in that evening. ‘Yes, she was bound to choose him. It had to be so, and I have no cause to complain of anyone or anything. It was my own fault. What right had I to imagine that she would wish to unite her life with mine? Who and what am I? A man of no account, wanted by no one and of no use to anyone.’ And he remembered his brother Nicholas, and kept his mind gladly on that memory. ‘Is he not right that everything on earth is evil and horrid?

Leo Tolstoy, Anna Karenina,  Chapter 24

[mon4ui]

[mon4ui]

[mon4ui]

[mon4ui]

[mon4ui]

[mon4ui]

[mon4ui]

[mon4ui]

[mon4ui]

[mon4ui]

[mon4ui]

Да бидеш човек - Кочо Рацин

Да бидеш човек, да имаш топла крв Да мислиш со ум и создаваш со рака Па да си нечие нешто. Низ сиот живот ден и ноќ Болно да венееш покрај челичната машина! Да сонуваш за среќа И да ја создаваш за друг А самиот да си среќен - никогаш. Да можеш се Со грч во болка да создаваш Па да си ништо пак. Да си ги продадеш крвта, мускулите и умот И да живееш - со животот на добиток! Да бидеш милион, Милион бледи лица и стиснати шаки, И да си мртов предмет: Да бидеш лопата и дикел Да копаш Патишта рамни Некому за рај! А за себе да коваш метален оков На срамот и на бедата!.. О, Да се плукне, да се плукне гадот валкан! Да се отвори устата, да се ископаат очите И ноќите ослепен Од стихијата на зелениот Јад!...