mono-na-plhgonete-jerete-blog - Tumblr blog

[mono-na-plhgonete-jerete-blog]

[mono-na-plhgonete-jerete-blog]

Η πραγματική γνώση δεν βρίσκεται στο σχολείο.

Καθηγητής: Σου αρέσει να μαθαίνεις;

Μαθητής: Ναι, αλλά δεν μ' αρέσει το σχολείο.

Καθηγητής: Μα πως γίνεται να μισείς το σχολείο, αλλά να σου αρέσει να μαθαίνεις;

Μαθητής: Είναι απλό. Το σχολείο είναι πολύ πρωινό ξύπνημα, ένα μέρος με ανθρώπους που σε κρίνουν και σε κουτσομπολεύουν. Το σχολείο σε μαθαίνει πολλές αναπτυγμένες και άχρηστες πληροφορίες κι όχι χρήσιμες πληροφορίες για το πως να ανταπεξέλθεις στην πραγματική ζωή. Το σχολείο σε κρίνει με βάση την τυφλή απομνημόνευση και έναν ηλίθιο βαθμό που κρίνει το πόσο έξυπνος είσαι. Η πραγματική γνώση δεν βρίσκεται στο σχολείο, κύριε. Το να μαθαίνεις είναι να πηγαίνεις σε μέρη που δεν έχεις ξαναπάει. Το να μαθαίνεις είναι να μαθαίνεις από τα λάθη σου και να αλλάζεις εξαιτίας αυτών. Το να μαθαίνεις είναι να ανακαλύπτεις νέα πράγματα που δεν ήξερες πριν και να είσαι πρόθυμος από μόνος σου να μάθεις για αυτά. Άμα αγαπήσουμε κάτι κύριε, θα το μάθουμε, αλλά όχι με τον τρόπο που μας αναγκάζουνε.

-Εγώ.

[mono-na-plhgonete-jerete-blog]

Το μόνο λάθος στην σχέση μας ήταν ο εγωισμός. Τόσο εγωιστής αυτός τόσο εγωίστρια εγώ . Η αγάπη που τρεφαμε ο ένας για τον άλλον τόσο τεράστια ο εγωισμός ακόμα πιο μεγάλος. Λυπάμαι που μας νίκησε.

[mono-na-plhgonete-jerete-blog]

Models of All Sizes Stage Time Square Takeover to Challenge Victoria Secret’s Beauty Standards

[mono-na-plhgonete-jerete-blog]

Ξανα και ξανα

Ήταν το μεγαλύτερο μου λάθος. Κάθε φορά που γυρνούσε με έκανε χιλια κομμάτια. Κάθε φορά που γυρνούσε πίσω λύγιζα και τον δεχόμουν ξανα και ξανα . Ήξερα το τέλος της ιστορίας μας ήθελα να το ζήσω ξανα και ξανα . Ήθελα να νιώσω το φιλί του ξανα,ήθελα να νιώσω τα χέρια του γύρω από την μέση μου και να αισθανθώ ασφάλεια στην αγκαλιά του . Ήθελα να ξανα δω για άλλη μια φορά τα μάτια του που τόσο λυσμονουσα κάθε φορά που έφευγε. Ήθελα να ξανα φιλήσω το χαμόγελο του. ΔΙΆΟΛΕ ΤΊ ΧΑΜΌΓΕΛΟ ΉΤΑΝ ΑΎΤΟ. Θα μπορούσα να ζήσω την ιστορία μας ξανα και ξανα και ας μην είχε χαρούμενο τέλος . Μου αρκεί που αρχίζει και τελειώνει μαζί του.

[mono-na-plhgonete-jerete-blog]

20/04/17

Με κούρασες τόσο γαμημένα πολύ. Βαρέθηκα κάθε σου “είμαι εδώ για σένα”, “το ξέρεις ότι δεν θα σε ξεχάσω”, “θέλω μόνο εσύ να εισαι καλά, δεν με νοιάζει για μένα”, “καμιά δεν θα είναι όπως εσύ”, “δεν γίνεται να είμαστε μαζί γιατί σου κάνω κακό”. Ναι, ξέρεις κάτι; Μαλακίες. Όλα αυτά είναι σκέτες μαλακίες. Ξέρω πολλούς που τα λένε για να ρίχνουν τους άλλους στα πατώματα. Για να κάνουν τους άλλους να προσκολλούνται πάνω τους και να νομίζουν ότι τα συναισθήματα είναι αμοιβαία. Για να ξέρουν ότι έχουν κάποιο σίγουρο και δεδομένο. Για να νιώθουν αυτήν την ασφάλεια της καβάτζας. Αλλά τώρα θα σου πω και κάτι άλλο. Αν όλα αυτά τα εννοούσες έστω και για λίγο, θα μου έστελνες ένα μήνυμα να δεις αν ζω. Δεν θα περίμενες κάθε φορά από μένα. Αν νοιαζόσουν, θα ήσουν εδώ. Δεν θα μου πουλούσες όλα αυτά τα παραμύθια που το παίζεις καλός και τα βάζεις όλα πάνω από σένα. Γιατί σε ξέρω. Ξέρω ότι είσαι εγωιστής και αν κάτι το θες, το θες ολοκληρωτικά. Και όλα αυτά που μου αραδιαζεις να ήξερες, μονάχα να ήξερες πόσο θα ήθελα να είναι αλήθεια. Μα κάθε φορά που μου τα λες, λιώνω. Κάθε φορά σε θέλω πιο πολύ. Κάθε φορά μετανιώνω που έφυγα. Και συ; Εσύ συνεχίζεις. Ξέρεις πως με την στάση σου, δεν βοηθάς. Αλλά σου αρέσει. Σου αρέσει γιατί ξερεις πως θα μαι εδώ ο μαλάκας να σε περιμένω οπότε αποφασίσεις να γίνω ξανά ένα μέρος της ζωής σου… Πες μου τι νιώθεις μία φορά αληθινά. Γιατί όλες αυτές τις μπαρουφες εγώ δεν τις πιστεύω. Τι ζητάω; Μία φορά να μου πεις “Μου τελείωσες”. Γιατί κάθε φορά που δινεις κι άλλη μία ελπίδα. Κάθε φορά. Κάθε γαμημενη φορά.

[mono-na-plhgonete-jerete-blog]

Στην μνήμη ενός αγνώστου ερωτευμένου.

Καθόμουν σε ένα παγκάκι, έχοντας στα αυτιά μόνο το ένα από τα 2 ακουστικά.

Κλασσικά απορροφημένος με τον ουρανό και χαμένος σε μια ακόμα τρελή ιστορία απο αυτές που σκαρφιζομαι για να σκοτώνω την μονοτονία.

Καθώς η μονοτονία συνέχιζε να με πνίγει και η ωρα περνούσε, μετα απο 10 λεπτά ήρθε ένας άντρας μεγάλης ηλικίας γυρω στα 70 με 75 και κάθισε δίπλα μου.

Στην αρχή φαινόταν πως δεν μιλάει πολύ. Απλα μου χαμογέλασε , άνοιξε την εφημερίδα, φόρεσε τα γυαλιά του και άρχισε το διάβασμα.

Μεσα στην απόλυτη ησυχία, γυρνάει απότομα και με ρωτάει:

“ Πόσο είσαι”

Φοβήθηκα στην αρχή αλλά επανήλθα γρήγορα.

“Σε λιγους μήνες γίνομαι 18”

Γύρισε το κεφάλι προς τα κάτω και άρχισε να μου μιλάει με ένα χαμόγελο σαν αυτά που προηγούνται πριν από δάκρυα χαράς.

“Θα πέθαινες ποτέ σου για τον έρωτα; ”

,μου αποκρίθηκε.

Περίεργη ερώτηση ξέρω, και εγώ στην αρχή τον πέρασα για τρελό ή πως μπορεί να πάσχει από κάποια γεροντική άνοια.

“Δεν ξερω, υποθέτω πως ναι , αλλά δεν σας το λέω και με το χέρι στην καρδιά.”

Γέλασε σε χαμηλό τόνο και ξανα πήρε το ύφος του.

“Στην ηλικία σου δεν έτρεμα να πεθάνω. Ημουν ερωτευμένος. Δεν με κράταγε ουτε ο Θεός ο ίδιος. Δεν με ένοιαζε τίποτα, παρά μόνο να είναι αυτη καλά, να είναι ευτυχισμένη. Θα θυσιάζομουν και για το πιο γελοίο λόγο, αρκεί να μην χάλαγε η ευτυχία της. Μην με περνάς για τρελό, δεν είμαι. Έτσι πρέπει να είναι ο έρωτας, και οχι όπως σας μάθανε. Ο έρωτας δεν έχει ντροπές. Πέσε, τσαλακωσε την εικόνα σου , φάε τα μούτρα σου, αφιέρωσε της τραγούδια στις 4 το πρωί οταν ολοι ξαπλώνουν, παρτην απο το χέρι και γύρνα κάθε δρόμο καθε στενό, φώναζε της οταν κάνει κακο στον εαυτό της και μην φοβάσαι να της πεις τι αισθάνεσαι.

Μια μέρα αγόρι μου θα φύγει και δεν θα μπορείς να πεις τίποτα. Το πρόσωπο σου θα είναι γερασμένο και δεν θα μπορείς να τρέχεις μα ούτε και να φωνάζεις. Για αυτό αγάπησε τωρα που μπορείς. Δίχως κάγκελα και περιορισμούς , μα και χωρίς αμφιβολίες. Αυτα φάγανε τους μεγάλους έρωτες.

Να είσαι αιχμάλωτος του έρωτα και να το λες , να το φωνάζεις. Να είσαι περήφανος. Μεσα απο τα μάτια του έρωτα σου θα δεις τον κόσμο όπως τον φαντάζεσαι. Μονο ερωτευμένος θα είσαι η καλύτερη πλευρά του εαυτού σου. Μονο με τον έρωτα εισαι πραγματικά εσυ. Αρα γιατί να ντρέπεσαι? Είσαι ευτυχισμένος. Και η ευτυχία δεν χωρά ντροπές, μονο αλήθειες.”

Άκουγα σαν να μου μίλαγε ο μεγαλύτερος καθηγητής Πανεπιστημίου. Μα και αυτός ο τίτλος ηταν λίγος.

Ένιωθα πόνο στα λόγια του. Αισθανόμουν πως είχε ζήσει πολλά και μίλαγε εκ πείρας.

Δεν κρατήθηκα και μετά από 5 λεπτα ησυχίας τον ρώτησα:

“Εσείς τον ζήσατε τον μεγάλο ερωτα;”

Κοίταξε προς τα πάνω, σηκώθηκε όρθιος, έκλεισε την εφημερίδα και μου είπε :

Εγω τον έζησα, τον έχασα και τώρα απλα περιμενω να τον ξανα συναντήσω κάπου αλλού . Βγες εκει εξω και ερωτευσου. Και οχι για έναν τρελό παππού που πλέον δεν του έμεινε και πολύ χρονος. Καντο για εσένα.

Γιατί ο έρωτας, είναι το μόνο πραγμα στην ζωη που θα μοιραστείς με κάποιον άλλον και θα μπορείς να αποκαλείς δικο σου.“

Δύο μήνες αργότερα, ειδα καρφιτσωμενο πανω σε μια κολώνα της Δεη , το χαρτί για τη κηδεία του.

( ΥΓ: Και έτσι για την ιστορία , η κολώνα ηταν στο πάρκο που τον γνώρισα)

Α.Ι

[mono-na-plhgonete-jerete-blog]

οταν υπαρχουν πισωγυρίσματα..δεν ξέρεις πότε θα είναι το οριστικό..Και αυτό πονάει..και έχει περάσει καιρός από τον τελευταίο μας χωρισμό..Και εγω ακόμα περίμενω..σε περιμένω..όπως και τις προηγούμενες φορές θυμάσαι; που δεν περνούσε μέρα και ξαναερχόσουν...και εγώ ήμουν παντα εκεί...Αλλά έφυγες οριστικά πλέον.. Και εγω ακομα ειμαι εδω..και ας ξερω πως δεν ξανα ερχεσαι..

…

[mono-na-plhgonete-jerete-blog]

Η εφηβεία μας γαμαει

Και ναι λοιπόν έφηβη!!!Η εφηβεία μου έχει γαμησει την ψυχολογία ειλικρινά. Θυμάμαι όταν ήμουν μικρή που ήθελα τόσο πολύ να μεγαλώσω να βγαίνω έξω με τους φίλους μου όπως έκαναν τα μεγαλύτερα παιδιά στην ηλικία μου!! Θεέ μου μα τι ηλίθια! Αν ήξερα το ποσό απαίσιο είναι να είσαι έφηβη θα εμένα στην ηλικία των 5 και θα πάγωνα τον χρόνο!!! Τότε που δεν είχα υποχρεώσεις ούτε την πίεση από τους γονείς μου,τους δασκάλους, τις αμέτρητες προδοσίες από φίλους!!Τα βράδια που έκλαιγα για έναν γκόμενο!! Θα εμένα στα 5 που πήγαινα στην πλατεία με το παγωτό και δεν με ένοιαζε τίποτα. Ας μου τα λέγανε όλα αυτά πιο νωρίς και ορκίζομαι θα πάγωνα τον χρόνο πάνω στην τσουλήθρα της πλατείας με το αρκουδάκι μου αγκαλιά. Που να ήξερα τότε ότι αυτές οι μέρες θα ήταν ότι χειρότερο έχω περάσει πραγματικά ,ότι θα στιγμάτιζαν την κάθε μου μέρα με τον χειρότερο τρόπο. Τόση πίεση από όλους και πιο πολύ από τους γονείς μου από ανθρώπους που περίμενα στήριξη και κατανόηση με το παραπάνω...σπάω και είμαι ακόμα στην αρχή,η ψυχή μου μέρα με την μέρα ματώνει. Απλά καμία φορά θέλω να δώσω ένα τέλος σε όλα και να τελειώσουν όλα μια και καλή,μετά όμως σκέφτομαι πως ίσως αύριο η μέρα να είναι καλύτερη και ελπίζω σε κάτι καλύτερο...

Μπορεί αυτά που έγραψα να μην βγάζουν καν νόημα γιατί έγραψα μόνο για να τα βγάλω από μέσα μου γιατί καμία φορά το έχω ανάγκη να τα βγάλω από μέσα μου και τίποτα άλλο

[mono-na-plhgonete-jerete-blog]

Εκείνος.

Δεν κοιμήθηκα καθόλου εκείνο το βράδυ. Και πώς να κοιμηθείς όταν ξέρεις πως δεν υπάρχει λόγος να ξυπνήσεις.. Το τηλέφωνο χτύπησε στις έξι τα ξημερώματα. Ήχος κλήσης το αγαπημένο μου τραγούδι μα πρώτη φορά το άκουγα τόσο θλιμμένο.. Εκείνος. Στην όψη του κινητού που αναβόσβηνε με το όνομα του κάτι με έπνιγε και κοίταξα αλλού, πόσο χαζό.. “Καλύτερα να μου κοπεί το χέρι παρά να το σηκώσω”, κλασσικά. Οι αναπάντητες πολλές, δεν το συνήθιζε. Ήθελα να ακούσω την φωνή του.. ας κοβόμουν μετά και στα δύο. Αποδοχή κλήσης.. Το αίσθημα πνιγμού μου διέκοψε η ανάσα του την οποία ακολούθησε ένα παραλήρημα απο λέξεις άγνωστες και ακαταλαβίστικες. Δεν άκουγα την φωνή του και ούτε πλέον την δική μου ανάσα. Το παραλήρημα σταμάτησε όταν τον άκουσα να φωνάζει “πότε; πότε θα φύγουμε;”. Προσπαθούσα να συνειδητοποιήσω τι συνέβαινε, “πού να πάμε;”. Παύση.. Δεν ήξερα αν μ'άκουσε. “Μακρυά.. Να φύγουμε μακρυά.. Δεν αντέχω”. Γαμώ και τον εγωισμό και τα σωστά και τα λάθος, έπρεπε να δω αν είναι καλά. Δεν κατάλαβα πότε έφτασα εκεί, είχα χάσει κάθε αίσθηση. Τον βρήκα σχεδόν αναίσθητο, διαλυμένο στον καναπέ. Αλκοόλ.. μύριζε απο χιλιόμετρα. Έτρεξα δίπλα του και έμεινα να τον κοιτάω για μερικά δεύτερα. Συνήλθα και έβαλα ενα μαξιλάρι που βρήκα εύκαιρο κάτω από το κεφάλι του και κάθησα δίπλα του. Οι συνήθειες δύσκολα κόβονται, και έτσι το χέρι μου βρέθηκε να χαϊδεύει το πρόσωπο του ως συνήθως. Πόσο πολύτιμος ήταν.. Άνοιξε τα μάτια του. “Καλά είσαι;” ήταν το πρώτο πράγμα που ήθελα να μάθω. “Ήρθες”, ψέλλισε και χαμογέλασε χαϊδεύοντας το χέρι μου. “Ήρθα” απάντησα και κράτησα ένα δάκρυ που είχε βαλθεί από την ώρα που έφτασα να πέσει. “Έλα λίγο να σου πω”, μουρμούρισε. Πρέπει να είχε πιεί πολύ.. Έσκυψα από πάνω του περιμένοντας να ακούσω κάποια ασυναρτησία, όταν με πήρε αγκαλιά και άρχισε να με μυρίζει με την ίδια μανία που ένας ναρκομανής ζητάει την δόση του. Εκείνο το δάκρυ είχε λυσσάξει και έπεσε. Το σκούπισε με μισόκλειστα μάτια και με έφερε πιο κοντά του.. “Ξέρεις έχω μετρήσει κάθε βλέφαρο σου, κάθε ενα ξεχωριστά. Και είναι όλα τόσο όμορφα. Τα φρύδια σου τα βγάζεις συνέχεια, αλλά κάποια στιγμή θα σου πω και αυτά πόσα είναι. Μην μ'αφήσεις. Αγκάλιασε με. Μείνε κοντα μου.. ή μάλλον άσε με εμένα να βρίσκομαι κοντά σου. Δεν ξέρεις πόσο σε λατρεύω. Δεν ξέρεις τι εννοώ.” Αν ξέρω κάτι είναι πώς εκείνη ακριβώς την στιγμή αγάπησα κάθε ίνα της ύπαρξης αυτού του ανθρώπου. Εκείνον, και τα πάντα του.