moonnnsblog

[moonnnsblog]

Hayatımda bir ilki yapıyorum crosslar ile çarşıya gidiyorum

Ayakkabı giymeyi unuttum

Rezillik 10/10

[moonnnsblog]

Bugün son çamaşırları makinaya attım. Çıktıktan sonra kurutmaya atıp, katlayıp valize kaldıracağım. Yarın son 2 sınavım var, ondan sonra otobüsüm var. Allah izin verirse, perşembe günü sabah evimdeyim.

[moonnnsblog]

Yavşak hoca, sınıftan birini 59.8'de bırakmış ya... Abi, bu kadar da şerefsiz olamaz bir insan!

[moonnnsblog]

Dün gece rüyamda sonu gördüm… Bildiğin yan yana idik, sarıldı bana. Onun o mükemmel ötesi sesiyle kahkahalar attı yanımda. Rüya olduğunu biliyorum tamam mı? Rüyamda dua ediyorum: “Allah’ım, lütfen beni bu rüyadan uyandırma” diye… Bu adam bana çok iyi geliyor.

[moonnnsblog]

Bu loş odada sessizlik bile yankılanıyor artık… Açık kalan bir defterin sayfalarında ismini unutmamaya çalışıyorum. Her harf, her çizik biraz daha kanatıyor içimi. Ay ışığı pencerenin kenarına vurmuş, sen yokken bile güzel kalan tek şey o olmuş sanki.

Oysa ben, senden sonra hiçbir şeye “güzel” diyemedim.

Köşede duran mektuplar, söyleyemediklerimin tanığı gibi... Her biri ya seni anlatıyor ya da sensizliğimi.

Senin gidişinle eksilmedi bu oda, ama ben eksildim.

Bir yanım hep eksik, hep yarım, hep bekler gibi...

Belki bir gün dönersin diye değil, belki de sadece alışamıyorum diye...

Ve biliyor musun?

Geceler bile alıştı artık yokluğuna.

Ama ben hâlâ her sabah, sensizliğe uyanmaya yabancıyım.

🌚

[moonnnsblog]

Bence 1.50 olanlar için özel otobüs olmalı...Tutunacak yerler hep tavanda olmamalı.

[moonnnsblog]

Bazen insanlar "soğumuşsun" der, oysa sen sadece sakinleşmişsindir. Artık herkese kendini anlatma çabandan, seni aşağı çeken sohbetlerden, yorucu ruhlardan usulca çekilmişsindir. Bu kaçış değil; bu, kendini koruma biçimi. Sessizlik olgunluğun en derin sesidir bazen.

[moonnnsblog]

Toplum içinde çok özür dilerim ama eşek gibi geviş getirerek sakız çiğnemenin mantığını ne olur bana anlatın.

[moonnnsblog]

Durakta otobüs bekliyorum, kulaklığımı takmışım, kafamda binbir düşünce. Sonra bi anda arkamdan gelen iki-üç kişinin konuşması çalınıyor kulağıma:

— “Şu gri1zaman hesabının sahibi bizim fakültede diyorlar...”

Bi an kalakaldım. Oha lan… O an zaman yavaşladı sanki. Ayakta dikilirken içimde oturan çocuk ayağa kalktı, "Vallahi ben!" diye bağırmak istedi ama sustu. Gülümsedim sadece. Kimse fark etmedi ama ben içimde çoktan bir cümleye nokta koymuştum:

Biri, yazdığın bir kelimeye rastlayınca seni tanıyorsa… işte orası senin sesin olmuş demektir..

Ne garip... İnsan, hep kimse bilmeden yazmak ister ama biri anladığında da içten içe sevinir ya hani. İşte tam o an, yazdığım her satırın birilerinin içinden geçtiğini anladım. Otobüs geldi. Bindim ama içim hâlâ o durakta. İçimde bir yazı başlıyor gibi... durakta, üç yabancının arasında, ben tanındım. Ama aslında, kelimelerim tanındı.

Ve işte o tanınan kelimelerden biri de bu:

"Herkes kendince anlatır eksikliğini. Ben sessizliği seçtim, çünkü bazı yokluklar anlatılmaz; sadece susulur."

Bu da benden, gri1zaman’dan. Belki yine bir gün durakta, bir cümlem daha duyulur.

Ve ben yine "Vallahi ben" diye içimden geçiririm. Ama gülümserim sadece. Çünkü sesimi bulanlar, zaten kim olduğumu çoktan anlamıştır.

🌚

[moonnnsblog]

Güvendin.. elinle değil, yüreğinle tuttun. Gözünün içine bakarak ‘yanındayım’ diyenler, arkandan gülerek gittiler. O gün, içinden bir şey koptu. İşte orada öğrendin: İnsana dayanmak, kırılmaya razı olmaktır. Ve en acı tecrübelerle anladın;

Allah’tan gayrısı emanet, Allah’tan gayrısı fanidir. Artık biliyorsun.. Kalbini O’na bırakırsan, kimse paramparça edemez.

[moonnnsblog]

الدنيا دار من لا دار له،ولها يجمع من لا عقل له

-Dünya, evi olmayanın evidir ve ona aklı olmayanlar hırsla bağlanır.(Ahmed Bin Hanbel)

[moonnnsblog]

Neredeyse iki aydır boğazım enfeksiyon olmuyordu; ne güzel, sevinmiştim, “Ameliyat olmama gerek yok,” diye.

Ama şimdi tekrar enfeksiyon oldu, hem de finaller yaklaşırken...

Sanırım ameliyat benim tek çözümüm.

[moonnnsblog]

"Bayramda küslük olmaz" derler. Ama biz küs bile değiliz. Küs olsak, bir umut olurdu içimizde; belki bir mesaj, belki bir tebessümle dönerdik birbirimize. Ama biz, konuşamayacak kadar uzak, susamayacak kadar yakın kaldık. Ortada bir yerlerdeyiz; ne dostuz artık ne de tamamen yabancı.

Ne kavga ettik ne de helalleştik. İçimizde birikenleri dile getirmeden sustuk sadece. Bu yüzden aramızda bir kırgınlık değil, adı konmamış bir eksiklik var. Ve her geçen gün biraz daha uzaklaşıyoruz o eksikliğin içinde kaybolarak.

Bayramlarda kırgınlıklar unutulurmuş. Ama bizde unutulan tek şey sesimiz oldu. Ne sorabildik birbirimize “nasılsın” diye, ne de “hakkını helal et” diyebildik. Sustum, sustun. Belki de en çok o sessizlik yordu bizi.

Biz seninle küs bile olamayacak kadar sustuk birbirimize. Barışamayacak kadar içimizde kaldık. Belki bir gün… Ama o gün, bugün değil.

[moonnnsblog]

Bugün bayram. Kalbini nereye koyacağını bilemediğin bir zamansa içinden geçmekte olduğun, bil ki bu da senin bayramın. Gülmeyişin, uzaklara bakışın, sevinçlere mesafeli duruşun bile bu günün bir parçası. Herkes gibi olma çabasına girme, çünkü bayram, herkes gibi olmak değil; herkesin içinde kendin gibi kalabilmektir. Herkesin neşesi kendine, senin de suskunluğun sana yakışır. Bayram, içinde kırgınlık da taşır; gidenin ardından susmak, kalanın gözlerine dikkatlice bakmak da bu günün bir anlamıdır.

Ben senin gibi hisseden herkese bu satırlarla sarılıyorum. Renkli kalabalıkların kenarında durup sessizliğiyle bayram edenlere… Sevdiklerini uzaktan bekleyenlere, içinden bir türlü taşıp da gidemeyenlere… Gri1zamanda varlığını sürdüren herkese… Bayramınız mübarek olsun. Kalbinizin kıyısında bir huzur olsun. Ve unutma, bazı bayramlar içe doğar. Gürültüsüz, sessiz, ama derin.

[moonnnsblog]

Hiç düşmedim mi aklına¿

[moonnnsblog]

Umarım hayatın boyunca mutsuz olursun ve o yüzün hiçbir zaman gülmez

Bir gün gerçekten dost sandığın birinin gözlerine bakarsın da, içindeki o boşluğu görürsün

Güvendiğin omuzlar seni ilk düşürenler olur

Yarım bırakılmış cümleler, tutulmayan sözler ve kırık hatıralar sarsın etrafını

Sana edilen her yalanı hatırladıkça, benim sana inandığım anlar gelsin aklına

Bir gün biri sana aynı oyunları oynar da, içindeki o ezik sessizlikle baş başa kalırsın

Ve en kötüsü... kimse sana inanmaz, çünkü bir zamanlar sen de doğruları susturmuştun

Sır diye verdiklerimi kahkaha arasında harcadığın günleri sen de yaşarsın

Ve ben… bir zamanlar dostun olan ben, artık sadece vicdanında taşıdığın bir yük olurum.

🌚

[moonnnsblog]

Termos dolu, içim boş... Neyse ki çay var.

İçimde susturamadığım sessizlikler dolaşıyor, ama çayın buharı hâlâ bir şeyleri onarıyor gibi.

Bazı günler insan kendine bile uzak hissediyor; ama ne gariptir, bir ince belli bardakta buluyor yine kendini.

Kimse yoksa da sorun değil… Sohbeti yine çay alıyor üstleniyor.