mor-defter

[mor-defter]

köşe başında vurulanın öyküsü

nereden gelsem bozuk satıh

nereden gitsem sürgün başlar

köşe başında vurulanın öyküsü bu

güneşi en çirkin pabuçlarla giyerim üzerime

bir adım ötem küfür

iki adım ötem tenha

ben bu pabuçlarla koşmayı bilmiyorum

ruhumun libası öyküden eski

soyunup gelsem tenhana

bir kez daha vurulur köşe başında

ayıplanır adım,

kendini bilmezlikten hükmüm asılır

anla

ben o tenhanın hüküm bilmezliğine

gövdemi emanet ettim

bildiğim tek satıh

hecelenmeyenin öyküsü

hangi elle avuçlanır hoyrat yüzün

hangi bakışla açığa kavuşur gözlerin

anla

ben her gece omuzlarımı çıkarır

her köşe başında tekrar giyerim

yoksa nasıl asılırım tenhana?

yükten ağır olmasa omuzlarım

hatırlar mısın

ben büyük kurşunun yarasını avuçlarımda

geceleyin kapına getirmiştim

nereden tutulur bilememiştin

o vakit senin hücrende ağlamıştım ben

köşe başlarından koşarak kaçtım

tenhanda dinlendim yalnız

o tenhada vurmak istemedim seni

bir kurşun yarası, ağırdı gecenden

geceni kanla bozmak istemedim

bağışla,

ancak böyle zikredebilirdim ismini

tenhanda görünürdü acizliğim

sarmak istesen çatlar kemiklerim

bağışla,

deviremedim içimdeki yalnızlığı

İbrahim,

gönlünü put sanıp da kıramam

o öyküde ayıplanır adım hâlâ

Z,.

[mor-defter]

“kalbimin kuşu, güzelim, küçüğüm.

öfkesi bile merhametli olanım.

bir çok cümle kurardım ama hayatımdaki yerin hep ayrı olacak bu kapsar her şeyi.

ben çok yakında öleceğim, hissetmek değil bu, biliyorum.

hoş kal, hoş yaşa ve beni,

sana rağmen unut.

seni bu dünyada çok sevdim.”

[mor-defter]

tütsüler, çarşaflar ve aşk

kasıklarını karnımda hissederek saç telinin yüzüme düşmesine izin veriyorum

gözlerime değen ela rengi düşünüyorum

kavruk tenine ter damlalarım düştüğünde yanık bir koku yayılıyor

çünkü sana her değdiğimde yakıcı bir acı hissediyorum

kokun bir daha duyulamayacağını söylüyor dudaklarından dökülen kelimelerle

seninle kumsalda koştuk mu hiç

hep durağandı ruhlarımız yan yana

sadece sevişirken birbirimizin duygularını yakalamaya çalışıyorduk

��ünkü aşinaydık evvelden

bu büyü anımsatıyor bana tütsünün ıslak çarşafa bıraktığı kokuyu

seni sevmekte biraz hor

biraz da çırılçıplaktım

her bileğimi kavrayışında yalınayak koşuyordum dizlerine

her sarmalayışta biraz daha yeniliyordu omuzlarım göğüs kafesine

beyaz çarşaflar, otel odaları

tütsünün kesik lavanta kokusu

hissettiğim ilk aşk

hissettiğim ilk ten

hissettiğim ilk yenilgi

hiçbir şey daha değerli olamazdı ışığı körleşen gözlerinden

eğer kendimi bulabilseydim

aşağılık gibi hissettiriyorken dokunuşun otel odalarında

beni sevdiğini düşünmek istiyordum

koşmuyorken ilk çığlığımda yanıma

beni duyanın ilk sen olduğunu bilmek istiyordum

gözaltlarımı karanlığa boyarken

bunun bize özel hazırlanmış bir tarif olduğunu sanırdım

kasıkların her battığında parçalamak istedim tüm kemiklerini

sonra hepsini öpüp tekrar içmek istedim terini

o avuçlarla beni boğmana rağmen

tüy gibi kalırdı ellerim avuçlarında

ve sormak isterdim senin için ne anlama geldiğimi

ağaçlı yolda arkandan koşup sırtına muhtaç gibi sarıldığımda anladım

giderken arkana dönüp bakamayacağını

hoşça kal

hoşça kal

hoşça kal

ben hâlâ o yokuşu çıkıyorum

[mor-defter]

hâlâ bakar dururum ellerinin fotoğrafına

eskimiş 1 sene daha

[mor-defter]

gözünde ölmek istemediğim bir yaşantı saklı

[mor-defter]

Tumblr'da 9. yılımı dolduruyorum 🥳

[mor-defter]

[mor-defter]

üstüne titrediğim her şeyi yitirmeyi öğrendim çoktan

söz ver seni yitirmeyeyim anne.

[mor-defter]

"inandığım tek tanrısın." hafifçe gülümsedi. "çünkü inançsızın tekisin." başımı iki yana salladım, yüzünü hafifçe sevdim. "hayır. hepsini görsem de sadece sana inanacağım."

[mor-defter]

anlam bulduğum her şeyi yıkmam gerekiyormuş, yıktım

beni daha fazla yakışıksız ruhlarınıza iliştirmeyin

[mor-defter]

04.10 cygnus

böyle bir gecede kaldırıp baktı insan gökyüzüne

ve yıldızlar çarmıha gerilmiş gibiydi

birden oluverdi her şey

damarlarını kene sandı tenine batırıp batırıp çıkardı

sonra kustu içinden kenenin leşini

fark etti

böyle bir gecenin bulut tutmazlığında

kustuğu ne kene ne de leşi idi

ruhunun son damlalarını kustu damarlarından

bulanık baktı gözleri

saydı

kırktan fazlaydı yıldızlar

bir bulut çarmıhta kurban edilen yıldızın üzerini örtüyordu

atmosferi başında hissetti

öylesine yakındı ki

yıldızlar birer kene gibi batıyordu leşine

ruh,

ne kanımı taşır ne kanımı çekersin

damarlarımı bu kadar ne bulandırırsın?

çarmıha astırır mısın kırılgan boynumu

Tanrı’nın astığı yıldızlar gibi

örter misin toprakla şu leşimi

geceyi bulutun örttüğü gibi

sürgünümü uzatma benim

keneleri aç bırak

damarlarımı sil

as beni

19723 zs

[mor-defter]

hiçbir yere ait hissedememekle ait hissettiğim tek yerin arasında sıkışıp kalmışım

ait hissetmemenin başıboşluğu

beni cadde cadde koşmaya zorlarken

sen bir bankta oturmuşsun

ben o bankı çok kez aramışım

ne çiçekli yolların vardı bana serdiğin

ne de akşamüstü rüzgarlığın

ben hiçbir tende böyle yenilmemiş

hiçbir nefeste böyle doğmamıştım

sevgilim senin adın “zor”

benim adımsa senin dilin

sevgilim senin kokun “barut”

benim kokumsa senin terin

ne kendimi seninle var ettiğimden

ne de kendimi seninle bulduğumdan

şu kalbimi parçalayıp parçalayıp bir tek seni parçalayamadığımdan!

aşkın en karanlığından yürüyorum

yine en karanlığına doğru

hiçbir ışık parçası bu karanlıktan alıkoyamaz beni

hiçbir lavanta keskin olamaz karanlığının kokusu kadar

senin damarlarında gezinen kan

yakın bana kendi damarlarımdan bile

senin alnından süzülen ter

yakın bana kendimden bile

ben şimdi en kanlı sahnesindeyim bu oyunun

ve korkarım mendilimdeki kan seslerinden

“bir mendil niye kanar?”

kendi yarasına aşina olamayan bir gün kanar!

“bir mendil niye kanar?”

kendi kanına yabancı olan her mendil bir gün kanar!

sevgilim, sen inanmazsın

ben dün az kalsın yıldızlı tepemizde tanrıya inanıyordum

sevgilim, sen bilmezsin

ben dün az kalsın sonsuza kadar yıldızlı tepemizde kalalım diye tanrıya yalvaracaktım

ve tanrı dile gelecekti o an

ya canımı almayı teklif edecekti

ya seni benden

oysa her şeyden yakın tanrı bile bilmiyordu

seni yanımda istediğim kadar canımı bedenimde istemedim

şakaklarım şakaklarında

tek duamın kıyısında

bileğin alnımda

yaşamanın üzerimdeki eğrelti duruşuna bile minnettarım

*zeynep sevindik

16.07.23

[mor-defter]

seni huzuru arayan yağmalanmış bir hayatı ararken sevdim

öptüğü her şeye az önce kırılmış bir çocuk gibi

[mor-defter]

“bütün hasta insanların hastanelerde olduğunu mu sanıyorsun sen?”

[mor-defter]

avucuma diktiğin karanfil her solduğunda onu tekrar can rengine boyuyorum

köşe başlarında bakışlarını tekrar tekrar gözlerime değdiriyorum

beklemekten de mavi bir yerdeyim

ağrıyor avucumda büyüyen karanfil

odanın içinde kendi adını unutmuş biri

odanın içinde küskünlüğünden kendiyle konuşamayan biri

o biri ki mum alevinde tekrar yangın külüne çağırsam sönecek karanfil

sessizce inanıyorum aşkın en tutuk cümlelerine

sessizce inanıyorum aşkın en coğrafyasız ve zaman bilimsiz haline

öyle sessiz bekliyorum ki aşkı anlatan her serenat utanıyor gürültüsünden

öyle sessiz ki akıl

öyle sessiz ki gitar

kalp yalnız karanfil yapraklarının mum alevinde çatırdayışını duyuyor

aşk ki örgütlenmek

aşk ki henüz vakit varken

aşk ki Paris yanıp yıkılmadan

aşk ki bekleyen en güzel havada gelmesini sevdalısının

tüm damarlarımı yakan aşk bile konuşamıyor benimle sessizliğimin gürültüsünden çekinerek

*zeynep sevindik

[mor-defter]

sevgilim

tanrı gibiydin

seni görmeden sevebiliyordum

tanrım bana can verdi

sen öldürüyordun

[mor-defter]