mpougatsa-me-tiri

[mpougatsa-me-tiri]

The nostalgia after seeing a person you're not close anymore.

[mpougatsa-me-tiri]

Ορίστε μια ιστορία που αξίζει να διαβάσεις

Φοιτητής τρίτου έτους το σωτήριον έτος 2009 στην μπουγατσογέννα. Καλές εποχές ακόμα, πλήρης οικονομική αφαίμαξη του κατακαημένου πατέρα που τον έτρωγαν τα καράβια για να σπουδάσει ο γιόκας, εγώ ένα ρεμολυμέντο ένα κατακάθι της κοινωνίας ένα άχρηστο κουφάρι που περιφερόταν από το Λιμάνι ως τα μπουγατσατζίδικα του Λευκού, Πολυτεχνίτης και λεχρίτης -κυρίως λεχρίτης-.

Έχω μία παρέα του ιδίου φυράματος στην οποία συμμετέχει γνωστός τότε στην πόλη ποδοσφαιριστής που θα τον λέμε Μ. ο οποίος τραβιέται με μία καλή κοπελίτσα, της οποίας το μικρό δεν θυμάμαι αλλά θυμάμαι το επίθετο και θα την λέμε Α, την οποία συστήνει ως σχέση του και αναλώνεται στο να μακραίνει τις περικοκλάδες των κεράτων στο κεφάλι της σε κάθε ευκαιρία.

Την Α. την κουβαλάει σε κρασάδικα και τσιπουράδικα, αποφεύγοντας προφανώς να την φέρνει στις βραδινές εξόδους. Η Α. παρότι καλή και χρυσή κοπελίτσα, τρομερά άοσμη άχρωμη άγευστη και λοιπά στερητικά -α, αλλά ο Μ. θέλει και το λιμάνι του και τους κάβους λυτούς. Κάποια στιγμή η Α. μυρίζεται τα περί περικοκλάδας, μιας και η πόλη ήταν και τότε μικρή και οι μνήμες αλλά και οι φήμες μεγάλες, ξεκινάει πιο στενό μαρκάρισμα και δώστου τα σούρτα φέρτα στο γήπεδο, και να τη στις προπονήσεις, και να τη και στο Λιμάνι και να τη φάντης μπαστούνης παντού.

Σε μία από αυτές τις αναδύσεις ωσάν άοσμη Αφροδίτη, φέρνει μαζί της μία φίλη, της οποίας θυμάμαι το μικρό, και το επίθετο, το ΑΜΚΑ και το ΑΦΜ, την Λ., η οποία δεν ήταν η πιο όμορφη γυναίκα που είχα δει ποτέ, αλλά με κάποιον τρόπο ήταν η πιο όμορφη γυναίκα που είχα δει ποτέ και αυτό το κατάλαβα αργότερα. Η Λ. λοιπόν ήταν μία κανονική κοπέλα σαν όλες τις άλλες, εμφανίσιμη κατά κοινή παραδοχή αλλά εντάξει. Σπούδαζε στην Νομική, ήταν ελιτίστρια, σνομπ, μιλούσε με τρομερή ροή, τρομερό λεξιλόγιο, δεν άφηνε να την κεράσουμε ποτέ, διάβαζε φανατικά ρώσικη λογοτεχνία και ανέλυε με τις ώρες βαθύτερα νοήματα και τέτοια πράγματα που εγώ και ο Μ. μαζί με τα υπόλοιπα ρεμάλια απλά την κοιτούσαμε χωρίς να καταλαβαίνουμε λέξη κουνώντας καταφατικά τα κεφάλια μας και μουγκρίζοντας "μμμμ". Φυσικά το αν ο Ντοστογιέφσκι έγραφε βοντβίλ και ο Τολστόι αχρονικά δεν ήταν κάτι που μας απασχολούσε ιδιαίτερα, αλλά η Λ. τα έλεγε όλα με τόσο πάθος που δεν μπορούσες να μην την ακούς και ας μην καταλάβαινες Χριστό. Η Λ. φαινόταν γενικά να μην μας έχει και σε καμία μεγάλη υπόληψη σαν παρέα, ειδικά τον Μ., τον οποίον κάποτε σε διαφωνία περί πολιτικών -στην οποία η Λ. τον είχε σβήσει- χαρακτήρισε "διακοσμητικό φίκο", πράγμα που έμεινε inside joke. Εν γένει, δεν φαινόταν ούτε να περνάει ιδιαίτερα καλά μαζί μας και ήταν τοις πάσι γνωστό ότι την έσερνε μαζί η Α. για να μην είναι μόνη με 5 ψωλαραίους.

Σε ανύποπτο χρόνο και ενώ αυτό το παρεάκι της συμφοράς με τις κορασίδες μετράει 4-5 μήνες, μία μαύρη Παρασκευή η Λ. έρχεται στο κρασάδικο-στέκι με έναν τύπο, τον οποίο και συστήνει ως τον "σύντροφο" της. Κι εκεί παιδιά έρχεται η συνειδητοποίηση σε κύματα. Ζηλεύω, άρα την γουστάρω. Έτσι μπαμ, ούτε που το είχα ξανασκεφτεί. Ο τύπος ήδη δικηγόρος τότε, ωραίος ευγενέστατος μια χαρά παιδί, τα δικά μου τα σωθικά μέσα έξω. Να μιλάει αυτός για Εφετεία και προανακρίσεις, να νιώθω ένας απόκληρος του θεού, ένας Βασιλάκης Καίλας εγώ. Μοιράζομαι την επόμενη μέρα την ανησυχία μου με τα ρεμάλια, ο Μ. απαντάει κάτι "ρεφυγερεμπροαποδωρεμετηνξινεγκωρε", άλλο μέλος της παρέας "πω ρε μπρο δύσκολα", το παίρνω απόφαση ότι μόνος θα το περάσω και αυτό με βαρύ τσιγάρο σέρτικο. Μόλις έχουμε αρχίσει εντωμεταξύ να ασχολούμαστε με τα ιντερνετς και τα φεισμπουκς, κάνω κι εγώ προφίλ, αυτή είχε ήδη, να ξημεροβραδιάζομαι να βλέπω την φωτογραφία προφίλ της που κάθε πίξελ της ισούταν με ένα τετραγωνικό μέτρο, να λιώνω, να αναστενάζω, να σβήνω, να χάνομαι. Κάνω καιρό να την δω, γκομενικά από δω και από εκεί ως συνήθως, χωρίζει ο Μ. με την Α. (αξίζει να γίνει ξεχωριστή ιστορία αυτός ο χωρισμός), χάνουμε κάθε επαφή.

Μου στέλνει το 2010 στα γενέθλια μου,πρωι πρωι, το βραδυ έχω κανονίσει σε κλαμπ, μου έρχεται η επιφοίτηση και της λέω έλα για ποτό εκεί και εκεί έχω κλείσει εκεί, σίγουρος ότι θα φάω άκυρο, το οποίο σε πρώτη φάση τρώω και μου λέει δεν νομίζω να τα καταφέρω. 4 η ώρα το πρωί εκείνο, με γραβάτες λυτές και πουκάμισα ξεκουμπωμένα, χνώτο να βρωμάει μπάφους και οινόπνευμα από τα χιλιόμετρα και το μάτι κομμάτι, πιάνω γνωστή φιγούρα που κατευθύνεται προς τα εμένα και αφού πλησιάζει σε σημείο που μπορώ να την δω, να η Λ. με μία σακούλα ΙΑΝΟΣ. Μέσα στην σούρα και την μαστούρα κάνω τα εξής: 1. χύνω επάνω της ένα ποτό. 2. την σκουπίζω με τα χέρια μου χουφτώνοντας την ασύστολα χωρίς να έχω συναίσθηση ότι το κάνω. 3. αυτο προφανώς δημιουργεί μία ανύψωση την οποία κρίνω σκόπιμο να της πω ότι έχω με όχι και πολύ κομψό τρόπο. 4. στο έκπληκτο ύφος της απαντάω χωρίς να έχει προλάβει να βγάλει άχνα η καψερή "συγγνώμη, δεν ξέρω να τα λέω όπως ο Ντοστοβεγσ...Ντοβοστεφ...ο κομμουνιστής σου". 5. στο ακόμα πιο έκπληκτο ύφος ξεστομίζω με μία ανάσα "νυχταμουείσαιγιανενανμαγκαπουκανειςποτεδενθαξεχασει". Η Λ. με κοιτάει σαν έκθεμα σε τσίρκο και κρατάει ακόμα αυτή την σακούλα. Της λέω με άναρθρες κραυγές ότι θέλω να βγω λίγο έξω και να πάρω αέρα. Με ακολουθεί. Με την σακούλα. Βγαίνουμε, μου δίνει το δώρο μου. Μου λέει "Σκέφτηκα ότι θα σου αρέσει". Έχει μέσα ένα βιβλίο, αργότερα έμαθα ότι ήταν το Υπόγειο. Μου έρχεται εμετός και φυσικά 6. ξερνάω μέσα στην σακούλα. Αντίο αγάπη διχασμένη αντίο αγάπη δυνατή. Σε αυτή την κατάσταση, η Λ. πετάει την σακούλα, με πιάνει, με πάει μέσα, πολλά δεν θυμόμουν μετά μου τα είπανε, με παραδίδει στον Μ. που είναι σε χειρότερη κατάσταση σαφώς από εμένα, βλέπει ότι δεν υπάρχει συνεννόηση, της δίνω το πορτοφόλι μου της λέω πλήρωσε, κάνει τα κουμάντα της. Σε όλη αυτή την κατάσταση έχει μαζί της και μία φιλενάδα που εγώ πρόσεξα όταν βγήκαμε έξω για να φύγουμε, η οποία έχει πάθει σοκ με τα ούρουκ χάι που αντικρίζει. Το ΠΑΣΟΚ ειναι εδώ ενωμένο δυνατό.

Η Λ. μου παίρνει τα κλειδιά του αυτοκινήτου, μας μοιράζει σε ταξί και γυρνάμε οι άσωτοι στα σπίτια μας. Το επόμενο απόγευμα μιας και δεν είχα ούτε το κινητό της, της στέλνω στο φβ με συγγνώμες και της ζητάω τα κλειδιά μου. Που μένεις μου λέει να περάσω να στα αφήσω. Εγώ τότε στο εξωτικό Φάληρο, φασίνες, αρωματίσματα, πράγματα πρωτόγνωρα. Έρχεται η Λ. με τα κλειδιά μου, κάθεται, πίνουμε καφέ. Πίνουμε δεύτερο. Παραγγέλνουμε, τρώμε. Πίνουμε κρασί. Πίνουμε ρετσίνες. Βγαίνω και παίρνω παγωτό. Γυρνάω τρώμε το παγωτό. Έχουν περάσει 10 ώρες και μιλάμε ακατάπαυστα. Βάζουμε ταινία. Την παίρνει ο ύπνος, την πάω στο κρεβάτι, κοιμάμαι στον καναπέ.

Αυτό ήταν. Από την επόμενη ξεκινάμε παρέα δυο μας. Πέντε μήνες μαζί συνέχεια. Οι φίλοι να παραπονιούνται, εμένα να μην με νοιάζει. Στα ενδιάμεσα χωρίζει με τον δικηγόρο. Στα ενδιάμεσα της ξεφεύγει ότι την είχε κερατώσει. Στα ενδιάμεσα μαθαίνω ότι ο αδερφός της πέθανε σε μικρή ηλικία. Στα ενδιάμεσα έχω αρχίσει να διαβάζω αυτούς τους Ρώσους που τόσο της άρεσαν και να ακούω τους αγαπημένους της Στέρεο Νόβα. Στα ενδιάμεσα κάθομαι με τις ώρες σπίτι της και την ακούω να παίζει πιάνο. Στα ενδιάμεσα δεν με ενδιαφέρει άλλη ύπαρξη εκτός από αυτή. Στα ενδιάμεσα κωλώνω όσο κανείς να κάνω κίνηση.

Ένα Σάββατο έχουμε πάει Περαία βόλτα με το αυτοκίνητο. Οπλίζομαι σιγουριά και αυτοπεποίθηση, κάνω το απονενοημένο, ανταποκρίνεται. Αυτό ξαναήταν. Σχέση με τα όλα της. Τριήμερα παντού. Βιβλία και μουσικές και φαγητά και όλα. Η Λ. τελειώνει με την σχολή, ξεκινάει άσκηση. Εγώ πρώτο τραπέζι πίστα στο ακροατήριο στην πρώτη αναβολή που πήρε. Και στην δεύτερη. Και στη πρώτη αντιδικία. Και στην δεύτερη. Και να γράφει εξηγήσεις για το πταισματοδικείο και να ακούγεται Κωνσταντίνος Βήτα σε όλη την γειτονιά. Και να ετοιμάζει ερωτήσεις για τους μάρτυρες και να παίζει Chopin για να σκεφτεί. Και να ξεκουράζεται διαβάζοντας κι άλλο. Αν δεν έχεις θαυμάσει τον άνθρωπο με τον οποίο είσαι μαζί, δεν ξέρεις τι πάει να πει έρωτας. Και εγώ από τον θαυμασμό και την περηφάνια να φουσκώνω σαν παγώνι. Τελειώνω και εγώ μετά κόπων την σχολή, αποφασίζουμε να μείνουμε μαζί, παίρνουμε ένα αδέσποτο γατί από τον δρόμο, τον ονομάζουμε Ρασκόλνικοφ γιατί θέλουμε να του αφήσουμε ψυχολογικά και γιατί η Λ. λάτρευε το Έγκλημα και Τιμωρία και η ζωή κυλάει έτσι μέχρι το 2014. Αυτή έχει γίνει κανονικά δικηγόρος, εγώ έχω βρει μία μέτρια δουλίτσα στον τομέα μου, τα φέρνουμε πέρα αξιοπρεπώς. Πολλά πολλά δεν είχαμε, αλλά για το σπίτι, το αυτοκίνητο τα λειτουργικά μας και τα ποτά μας ήταν αρκετά.

Και ένα Σάββατο βράδυ έχουμε πάει Περαία βόλτα και το έχει ζητήσει η Λ. Και εκεί μου σκάει το παραμύθι. Η αγορά της Θεσσαλονίκης στην δικηγορία είναι μικρή. Δεν θέλει να βγάζει 1000 ενώ μπορεί να βγάζει 3000. Δεν θέλει να μαζεύει όλο τον χρόνο για ένα ταξίδι. Δεν θέλει να οδηγάει στην Εθνική με το Οπελάκι. Δεν θέλει να γυρνάει πίσω από την δουλειά κάθε μέρα και απλά να τρώει να κάνει σεξ και να κοιμάται. Δεν θέλει να έχει τόσα λίγα ποινικά ακροατήρια. Δεν θέλει, δεν θέλει, δεν θέλει. Σπάει εμένα ο κόσμος μου γιατί εγώ ήμουν ευτυχισμένος με τα λεφτά μας, με το Οπελάκι μας, με το σπίτι μας και με το φαγητό μας. Μεγάλωσες σε πλούσια οικογένεια μου είπε, όποτε θες ο πατέρας σου μπορεί να σου στείλει όσα ζητήσεις, δεν καταλαβαίνεις πως νιώθω. Πήγα πάσο, την ρώτησα τι θέλει να κάνουμε. "Θέλω να πάμε στην Αθήνα". Σπάει δεύτερη φορά ο κόσμος μου παρότι Αθηναίος, κάνω την καρδιά μου πέτρα. "Πάμε" της λέω. Μετακομίζουμε με συνοπτικές διαδικασίες σε δικό μου διαμέρισμα. Βρίσκει δουλειά σε δικηγορική εταιρία με πολύ καλύτερα λεφτά. Βρίσκω κι εγώ σχετικά πιο δύσκολα, αλλά σε καλύτερη θέση από αυτή στη Θεσσαλονίκη. Τα ωράρια γαμιούνται εντελώς. Η Λ. γυρνάει σπίτι 11 το βράδυ και φεύγει 7 το πρωί. Εγώ τα ίδια. Αγοράζουμε Audi. Αγοράζουμε τεράστια τηλεόραση. Αγοράζουμε μηχανή για ζυμαρικά. Αγοράζουμε μια Αγκύρας να κάνει παρέα στον Ράσκο. Αγοράζουμε καινούριο πιάνο. Το Audi το οδηγούσε μόνη της. Τηλεόραση έβλεπα μόνος μου. Ποτέ δεν φτιάξαμε χειροποίητα ζυμαρικά. Ο Ράσκο δεν έπαιξε ποτέ με τον καινούριο γάτο και τον δώσαμε στους γονείς μου. Η Λ. έπαιξε πιάνο 3 φορές, μία στα γενέθλια της, μία σε μία μάζωξη που έκανε για τους συναδέρφους και μία την ημέρα που γύρισα από την δουλειά, την βρήκα εκεί, έπαιξε το spring waltz και μου είπε ότι θέλει να κάνει μεταπτυχιακό στην Γερμανία. Και ξαναέσπασα. Και της ξαναείπα "πάμε". Και μου είπε "όχι. θα πάω μόνη". Και την ρώτησα "κι εμείς;" και μου είπε "δεν ξέρω". Μάζευε σε κούτες τα βιβλία και τα ρούχα της. Μόνο αυτα πήρε. Αφησε πάνω στο τραπέζι τον Ηλίθιο του Ντοστογιέβσκι και μέσα σε μία εβδομάδα έφυγε.

Μιλούσαμε για 2-3 μήνες. Δεν ήξερα ως τι. Δούλευα σαν τον σκύλο. Δεν είχα σχέση, δεν ήμουν ελεύθερος. Μία μέρα συνειδητοποίησα ότι είχαμε να μιλήσουμε μία εβδομάδα, που έγινε 2,3, ένας μήνας. Μετά από 2 μήνες χωρίς επικοινωνία πήγα το πιάνο στην αποθήκη τον γονιών μου. Έκανα κάποιες περιστασιακές σχέσεις, που πήγαν χειρότερα από σέντρα του Βύντρα. Δούλευα. Ξαναδούλευα. Ο φίλος ποδοσφαιριστής που είχε φύγει έξω και είχε γυρίσει Ελλάδα πάντα έλεγε ότι η Λ. ήταν το πιο ξινό πλάσμα του κόσμου και να την ξεχάσω. Πούλησα το Audi. Πήρα καλύτερο. Γέμισα την κουζίνα σκεύη που δεν ήξερα να χρησιμοποιήσω. Έκανα ανακαίνιση. Έφτιαξα το βεστιάριο βιβλιοθήκη. Ο Ράσκο πήδηξε ένα βράδυ από το μπαλκόνι και δεν τον ξαναείδα ποτέ. Πόση μιζέρια να αντέξει το γατί, ακόμα και στον Ρασκόλνικοφ να το έχεις ονομάσει. Ένα Σάββατο έναν χρόνο και κάτι μήνες αργότερα, με πήρε η μητέρα μου τηλέφωνο. "Είσαι σπίτι;" "Ναι, τι έγινε;" "Τίποτα παιδί μου πέρασα και είδα τα φώτα ανοιχτά, καληνύχτα". Τρία λεπτά μετά, κλειδί στην πόρτα, σύρσιμο βαλίτσας και η φωνή της που σχεδόν είχα ξεχάσει: "Πού είναι το πιάνο μου;". Το επόμενο πρωί η μεταφορική έφερε το πιάνο πίσω στο σπίτι. Και με άλλη μεταφορική ήρθαν τα βιβλία της. Και τα ρούχα δεν χωρούσαν στη ντουλάπα γιατί το βεστιάριο το είχα κάνει βιβλιοθήκη. Και έναν μήνα, μέχρι να πιάσει δουλειά, έφτιαχνε χειροποίητα ζυμαρικά και χρησιμοποιούσε όλα εκείνα τα σκεύη, και έπαιζε πιάνο και έγραφε πράγματα όσο άκουγε Κωνσταντίνο Βήτα και ζωγράφιζε τα χιλιάδες χιλιόμετρα και τα εκατομμύρια χρυσάνθεμα. Και ήμουν ευτυχισμένος πάλι.Και άνοιξε γραφείο. Και συνεργαζόμασταν. Και έβγαζα τοπογραφικά και αυτή έκανε έρευνες στα υποθηκοφυλακεια. Και έκανα κατόψεις και νομιμοποιήσεις και αυτή μάζευε δικαιολογητικά για τα συμβόλαια. Και αρραβωνιαστήκαμε. Και μου έλεγε δούλεψε, να μαζέψουμε λεφτά, δικά μας λεφτά. Και ήρθε η πρόταση για εμένα από την Γερμανία. Έριξα άκυρο, δεν ήθελε να φύγουμε. Ήρθε και η πρόταση για μία συνεργασία που θα απαιτούσε να λείπω αρκετά εκτός Αθηνών. Έριξα άκυρο, δεν ήθελε να λείπω τόσο. Πήρα συνεργάτη. Πήρε και αυτή, για να έχουμε περισσότερο χρόνο. Εγώ έναν συνάδερφο στην ηλικία μου. Αυτή έναν νέο δικηγόρο 25 χρονών.

Να τα πάλι. τα περισσότερα βράδια γυρνούσε όταν κοιμόμουν. Έπινε πολύ. Το πρωί δεν την προλάβαινα. Δεν τρώγαμε ποτέ μαζί. Δεν πηγαίναμε πουθενά μαζί. Μόνο αγοράζαμε μαζί. Τσάντες. Και καινούρια έπιπλα για το γραφείο. Και δεύτερο αυτοκίνητο. Δεν ήθελα να την πιέσω, μην φύγει. Ξαναέσκασε πρόταση από Γερμανία, αυτή την φορά ακόμα καλύτερη. Της ξεκίνησα κουβέντα. Ήταν ξεκάθαρη. Δεν το κουνάει, αν θέλω να φύγω, ας φύγω. Δεν μπορεί να με λάβει υπόψη της, έχει την δουλειά της. Δεκτό της είπα. Δεν έφυγα. Εκεί έσπασαν τα ραγισμένα. Και Κωνσταντίνο Βήτα άκουγα μόνος μου να τραγουδάει "δεν είναι αργά" κι εγώ ήξερα ότι είναι αργά. Και πιάνο δεν ξαναέπαιξε η Λ. και τελικά απλά άφηνε επάνω φακέλους δικογραφίας. Και κάποιες εβδομάδες, μιλούσαμε μόνο για λεφτά. Και δουλειά. Και κτηματολόγια. Και πελάτες. Και συμβόλαια. Και υπαγωγές στον νόμο. Και της το είπα. Και μου είπε "Η δουλειά μου είναι η ζωή μου" και "Πρέπει να καταλάβεις, πρώτα είμαι δικηγόρος και μετά σύντροφος σου" και "Για αυτό είσαι μαζί μου. Γιατί με θαυμάζεις. Γιατί είμαι δικηγόρος. Αν δεν είμαι, δεν θα με θες". Δεν ήταν έτσι. Της το είπα. Δεν ήθελε να το συζητήσει. 'Επρεπε να τελειώσει μια αναίρεση την επόμενη. Ήταν κουρασμένη.

Την Πρωτοχρονιά του 2019, την οποια περασαμε στους δικους της στην Θεσσαλονίκη, μετά από ουσίες και οινοπνεύματα μου είπε κλαίγοντας ότι γαμιέται με τον μικρό. Έφυγα μετά από 2 ώρες. Με πήρε μόλις ένα τηλέφωνο που δεν σήκωσα. Πήρα τηλέφωνο στον γνωστό μου στο Αμβούργο. Παρακάλεσα για την θέση. Είχε καλυφθεί αλλά κάτι θα κάναμε, είπε. Μάζεψα τα ρούχα μου που χωρούσαν στην ντουλάπα, και χωρίς βεστιάριο. Έδωσα τα κλειδιά στην μάνα μου και της είπα ότι θα ερθει η Λ. να πάρει τα πράγματα της. Άλλαξα τηλέφωνο. Έσβησα τα σόσιαλ μίντια. Μα το κυριότερο, άφησα στο τραπέζι το "Η γυναίκα ενός άλλου και ο άνδρας κάτω από το κρεβάτι".

Δεν το παραδεχόταν ποτέ, αλλά προτιμούσε πάντα τον Ντοστογιέβσκι από τον Τολστόι.

[mpougatsa-me-tiri]

 Ruas do Mundo - Kastelruth, South Tyrol, Italy . 

[mpougatsa-me-tiri]

[mpougatsa-me-tiri]

Her fav girl

[mpougatsa-me-tiri]

Η ζωή μ όλοι

ον μαι γουει να φάω το κομφορτ φαγητό μου, να πιω το κομφορτ ντρινκ μου και να δω την κομφορτ σειρά μου για να με κρατήσω λίγο ακόμα στη ζωή

[mpougatsa-me-tiri]

[mpougatsa-me-tiri]

“Life” via weheartit

[mpougatsa-me-tiri]

Οριακα θα βάλω τα κλάματα με αυτή τη σκατοκοινωνια που ζούμε

Οριακα δε θέλω να βγαίνω από το σπίτι γιατί φοβάμαι ότι θα καταλήξω πάλι να απογοητευομαι από τους ανθρώπους

οριακά έβαλα τα κλάματα γιατί σκέφτομαι όλους αυτούς τους ανθρώπους που είπανε όλα αυτά τα ωραία λόγια και τελικά έμειναν εκεί

οριακά δε βγαίνω από το σπίτι πια γιατί δεν έχω τη διάθεση πλέον να φοράω ένα ωραίο χαμόγελο και να κάνω ότι περνάω καλά

οριακά...

[mpougatsa-me-tiri]

Wings of Desire (1987)

[mpougatsa-me-tiri]

[mpougatsa-me-tiri]

[mpougatsa-me-tiri]

[mpougatsa-me-tiri]

[mpougatsa-me-tiri]

Καλησπέρα παιδιά,

Διαθέτω πολλούς τίτλους βιβλίων ελληνικής και ξένης λογοτεχνίας σε μορφή pdf.Αν κάποιος ενδιαφέρεται ή ξέρει κάποιον να ενδιαφέρεται μπορεί να επικοινωνήσει μαζί μου.Αν θέλετε κοινοποιήστε να το δούνε περισσότεροι.

Ευχαριστώ

[mpougatsa-me-tiri]

[mpougatsa-me-tiri]