mydeathletter

[mydeathletter]

Yemin ederim yaşamak için çabalıyorum ama çok zorlanıyorum.

[mydeathletter]

Bi yol var önümde yürüyorum nasıl yürüdüğüm neden yürüdüm hiçbir şey umurumda değil yürüyorum kafamı dağıtmaya ihtiyacım var çünkü. İnsanlar genelde öyle yapmazlar mı hep.? Canları sıkkın olunca kulaklığı takar yürürler uzun uzun, iyi geliyor derler genelde.. Ben de denedim olmadı işte.. Kafamı dağıtmak, biraz olsun rahatlamak için, kafamın içindeki düşünceler çığlıklar susmalı, sessizleşmeli.. Ama öyle olmuyor işte yürüyünce kafamın içindekiler de geliyor benimle beraber, benim yolumu değiştirmeye ihtiyacım yok ki iyi olmak için.. Kafamı komple koparıp atmaya ihtiyacım var.. Ancak o zaman sessileşecek her şey...

[mydeathletter]

Ölmek sorun değil de mezarıma gelirsen kalkıp sarılamamak koyar bana.

[mydeathletter]

İşte buradayım kaybolmuş halde, beni aramayın kimsenin umrunda değilim. Çıkarlarınızı kendinize saklayın. Ben sadece kayboldum. İyi görünüyor muydum bilmiyorum ama hep çok kötü durumdaydım. Bir ses duyun, ben duyuyorum; artık tümüyle bir hiçliğe dönüşüyor olmamın sesini. Beni bir gün hala hayattayken görürseniz burada cenneti bulmuşum demektir. Hayatta olmak istemiyorum, ölmeye ihtiyacım var.

[mydeathletter]

Sahiden ben neden hâlâ ölmedim? Ne tutuyor beni bu dünyada... Zevk mi alıyorum hergün yeniden ölmekten. Neden hâlâ yaşıyorum. Çok fazla sorum var kendime ama cevapları bende bilmiyorum. Şimdi fark ettim kurduğum cümleler bile devrik ama ben düzeltemeyecek kadar yorgunum...bu gece 01.28 uyumadan önce yine aynı duayı edeceğim, ben bu şekilde sadece kendimi kandırıyorum... Umarım bana sabah olmaz...

[mydeathletter]

Artık uyumayı bile sevmiyorum.. Gözlerimi kapattığım an kabuslarım başlıyor.. Sonra sabah oluyor yetmezmiş gibi hâlâ uyanabildiğimi, yaşıyor olduğumu farkediyorm.. Hala kuşların sesi var, hâlâ gün aydınlık oluyor, hâlâ ölmemişim.. Ne acı verici.. Hâlâ ölmemiş olmak.. Artık uyumayı sevmiyorum çünkü her uyanış daha çok canımı yakıyor...

[mydeathletter]

Kötü olduğumun farkında değil kimse. Bende iyiyim diyip geçiştiriyorum işte. Nefes almak zor gelir mi diyorum kendi kendime, geliyormuş. Bu yazıyı yazmak bile o kadar yorucu ki anlatamam... Günümü uyumaya ayırıyorum artık. Okulda da uyuyorum. Adım uykucuya çıktı zaten. Ağlayamıyorum da artık. İlaçtan mıdır bilmem ama akmıyor yaşlar gözümden. Sanki gözpınarlarım kurudu. Ağlasam rahatlarım belki biraz ama yok. Tek yaptığım şey boş boş duvar izlemek. Çok dengesiz bir sinirim var şu aralar. Herkese her an sinirlenip bağırıp çağırabiliyorum. Göğüs kafesimi yırtıp açasım ve kalbimi söküp atasım var oradan. Geçmeyen ızdırap yapmışlar. Gitgide kötü oluyorum. Farkındayım. Çok üşüyorum, o kadar uyumama rağmen uykusuzum. Hem fiziksel hem ruhsal olarak donuyorum. Yatağa yapışmak istiyorum. Kafamda senaryolar kuruyorum ve korkuyorum. Kimden mi? Kendimden... Bazen sanki kendimi tutamıyormuşum gibi hissediyorum. Bedenim kontrolümden çıkmış gibi.. Birkaç saniyelik bir şey, evet. Ama yine de hoş hissettirmiyor. Günlük ihtiyaçlarımı karşılamak bile çok zor. Göz altlarım berbat görünüyor. Sanki ben öyle değilmişim gibi konuşuyorum, ne güzel. Burada yalana gerek yok. Kaçıp düşüncelerimi tamamen yazabildiğim tek mekan burası. İyi değilim işte. Bu kadar yani. Ne fazlası ne azı.

[mydeathletter]

İntihar eden bir insanın cenaze namazı kılınmaz diyorlar, hâlbuki intihar eden bir insanın mezarı başında saygı duruşunda bulunulmalı..

[mydeathletter]

Kimse gerçek beni bilmiyor.Kimse odamda kaç kez oturup ağladığımı, kaç kez umudumu yitirdiğimi, kaç kez delirecekmişim gibi hissettiğimi bilmiyor.Ne zaman üzülsem aklımdan geçen düşünceleri ve ne kadar korkunç olduklarını kimse bilmiyor...

[mydeathletter]

Sen hiç umudunu kestinmi ? Ben kestim. Sanki kanaması durmak bilmeyen hayat damarlarından birini kesmişsin gibi. Kanaması durmıyor ve her saniye daha da acıtıyor. Daha kötü olan ne biliyormusun? Ölmüyosun...

[mydeathletter]

İnsanın istekleri bitmek bilmeyen bir yarış gibidir. İstekler bitmez, dilekler bitmez, zaaflar bitmez. Sadece tek bir anda biter istekler. İnsan öldüğünde... Geride kalanlar keşke isteğini yerine getirseydim diye vicdan azabı çekerler. Ellerinden başka bir şey gelmez. 'Keşke geri gelse de ona istediğini versem.' Ama olmaz. Ölmüştür artık. O yüzden seviyorum dediğiniz insanlara önem verin. Lütfen.

[mydeathletter]

anne, bi gün sesim çıkmasın diye yastığıma gömülüp ağladığımı öğrenirsen suçlu hissetme kendini. Bu acı sen sarılsanda geçmezdi zaten, öyle derin

[mydeathletter]

“Tanrı biliyor! çokça bir daha uyanmamak dileğiyle, hatta umuduyla yatağa uzanıyorum ve sabahleyin gözlerimi açıp, yine güneşi görünce, perişan oluyorum.”

[mydeathletter]

önceden seni anarken göz bebeklerim dahi titrer, içim koşup sana gelmek isterdi. bugün adını dahi anamıyorum kendime.

[mydeathletter]

“Canım çok şey anlatmak istiyor ama yorgunum. Beynim yorgun, bedenim yorgun, bunca şeyi affeden kalbim bile yorgun artık. Heveslerim yorgun, iyimserliğim yorgun, konuşarak anlaşmaya olan inancım bile yorgun. Çok yorgunum.”

[mydeathletter]

yıllar boyunca içimdeki boşluktan kurtulmak istedim. yürürken sokak ortasında durduran düşüncelerden, tam başaracakken ölümün pençesine düşüren hislerden kaçmak istedim. çok savaştım. kaybedeceğimi bilsem de koştum şu yolu. kazanacağıma dair ne kadar umut varsa bir parçası içimde kalsın diye çok çabaladım. boğazımda kalan o yumruyu, ağlatan düşünceleri, engel olan hisleri, kafamdaki sesleri. hepsini kabullendim. kelimelerin anlamı tükendi. kendi sessizliğimden korkacak halde sustum.