nikkakapagpabagablog - Tumblr blog

[nikkakapagpabagablog]

Didn't open my tumblr for three fucking years. Guess what? I'm still alive. Lmao

[nikkakapagpabagablog]

This letter ... eto nagpaunawa sakin sa mga bagay bagay na hindi ko noon maunawaan. Almost 1 year narin simula nung matanggap ko to from my ate. 

Galit na galit ako sa mga magulang ko. Masama loob ko sa kapatid ko. Hindi ako nakikipag-usap sa kanila kahit nasa America sila.Palagi akong umiiyak. Everyday. Palagi kong hinihiling na sana naman magawa nila akong intindihin. Hindi yung puro masasakit na salita maririnig ko from them. Wala akong mapagsabihan sa hinanakit ko sa pamilya ko. Wala akong choice kundi mag-open ng feelings sa ate ko. Ibinuhos ko galit ko. Yung pain na nararamdaman ko. And eto nga sinabi niya. Siya nagpaunawa sakin. Dun ko lang naintindihan ang lahat. Magdamag akong umiiyak sa sakit. Sa guilt. Dito ko nakita kung gaano nila ako kamahal. Kung gaano kalaki yung sacrifices nila for me. Dito ko nakita na masyado lang akong binubulag ng galit and insecurities ko. 

Ngayon, natutunan ko kung paano magforgive ng totoo. Na kayanin lahat ng mga challenges sa buhay. Yung tanggapin ang flaws ng magulang ko. And imperfection ng isang pamilya. Dito ko natutunan na wag sila i-take for granted dahil lang sa alam kong lagi silang sasalo sakin at dahil hindi sa lahat ng pagkakataon palagi mo silang kasama. Hindi na sila sa pabata. Natutunan ko sa letter na to kung paano pahalagahan yung relationship ko sa mga minamahal ko sa buhay. At kay Lord narin. 

Sobrang thankful ako sa ate ko. Siya yung pinaka the best na tao na nakilala ko. Kahit na almost fourteen years narin simula nung iniwan niya ako at nagpunta sa America. Nakaya ko yon. Nakaya namin yon. Hindi ko alam gagawin ko pag wala siya. Ilang taon narin ang ninakaw ng panahon sa aming dalawa. Ilang balde na ng luha ang iniiyak namin sa sobrang lungkot at pagkamiss sa isa’t isa. And ipinapangako ko na kapag nakasama ko na siya, wala akong sasayanging oras para ipadama sa kanya kung gaano ko siya kamahal at kung gaano ako ka-blessed na siya yung naging kapatid ko. 

Magsisikap ako. Lahat gagawin ko para masuklian ko paghihirap ng pamilya ko sakin. Ipinapangako ko. Hindi ako titigil hangga’t hindi naman ako ang nakakapagbigay ng magandang buhay sa kanila. Ako naman. Sa tulong ni Lord, kakayanin ko lahat. Masyado na akong maraming pinagdaanang lubak para sukuan lang ang buhay. Hehe. Sobrang mahal na mahal na mahal na mahal ko family ko. 

[nikkakapagpabagablog]

Hindi naman porket gwapo ka at maraming babae ang naghahabol sayo, ganon narin ako. Hindi porket sweet ka, kelangan akong mahulog sayo. Hindi porket paulit ulit mo akong sinusuyo at gustong makuha, bibigay ako sayo. Hindi ganon yon. Hinding hindi. Sabi mo nga “Anong klaseng babae ka? Ikaw lang nakapam-basted sakin. Tatlong taon na akong nagpaparamdam. Tatlong taon mo narin akong nirereject. Paulit ulit kitang binabalikan. Ano ba pinakain at binulong mo sakin at naging patay na patay ako sayo?” Wala akong kelangan gawin para mahulog ka sakin. Kahit palagi mong sabihin na gustong gusto mo akong mahalin, sorry ayoko. Ayoko talaga e. 

Minsan nagtataka narin ako sa sarili ko kung bakit sobrang ilap ko sa lalaki. Yung tipong kahit anong effort, pagsuyo at pagkuha ng loob ang gawin niya, super waepek. Napapaisip tuloy ako kung hanggang kelan ako ganito. Kaya hanggang ngayon, ako parin yung walang jowa at never nagpakilala sa tropa or pamilya ng lalaki. Hahahahahahah tomboy yata ako? Hmm ...

Lahat ng lalaki na nagtry sakin, lagi nila sinasabi na sobra akong nakakachallenge. Kaya hanggang ngayon ... charaaaan! Single parin ang lola mo. Hahahahahha saya. Ako kasi yung tipo na kahit anong gagawin at pagpapa-ibig gawin, dedma lang. Di ako makikipag-usap. Di ako magtetext or pm or papansin. Kahit pa gusto ko yung tao. Di ako gagawa ng move. Sobrang tigas ko nga. Hahahahah. Ayoko kasing maging easy to get. Ako rin yung taong, makikipagkita pero pag dko natripan siputin, di ako sisipot. Ganito na ako e. Ayoko lang maging parang pathetic tingnan. Like hello? Masaya na ako maging ganito. Hindi ko kelangan ng atensyon ng kung sino. Masaya naman ako sa mga kaibigan at pamilya ko. Hanggang dun nalang muna. May tamang time para sa ganyang bagay. 

[nikkakapagpabagablog]

[nikkakapagpabagablog]

[nikkakapagpabagablog]

Malaya kang iwan ako. Malaya kang magbago o umalis sa buhay ko. Hindi dahil wala akong pake, kundi dahil iniisip ko na yung sarili ko. Pagod na akong maghabol, mag-isip kung bakit ginagawa sakin yon ng mga taong pinapahalagan ko ng sobra. Kaibigan o minamahal o kung sino man yan. Hindi ako magtatanong, hindi ako magmamakaawa na balikan mo ako. Ibang iba na ako eh. Iba na ako ngayon. Kung lalayo ka, okay. Hindi na kita iisipin pa. Gawin mo gusto mo. Hindi kita papakealaman. Wala kang maririnig sakin. Basta ganon ka rin sakin. Wag mo akong susumbatan sa hindi ko pag-care dahil in the first place, ikaw ang gumawa. Ayokong gawing komplikado ang mga bagay bagay. Desisyon mong iwan ako, and it’s my choice not to give a shit. Tatahimik lang ako hanggang sa makalimot. Pero kung babalik ka, tatanggapin parin kita sa buhay ko na parang walang nangyare. I will still forgive and talk to you even though you don’t deserve a damn word from me. 

Problem with me is that I always care. I always do :( 

[nikkakapagpabagablog]

cutest!!! 😂😍

[nikkakapagpabagablog]

I’m not even going to lie, I judge people, and I judge them hard. if I see a person with some wacky ass clothes on or a girl wearing bright blue eyeshadow up to her super thin arched sharpie looking eyebrows ya I’m judging them because I personally don’t agree with their choices, but I keep my mouth shut and keep my damn opinions to myself because I’m not a piece a shit who wants to put others down. it’s perfectly okay to not agree with someones choices, but there is absolutely no reason for you to tell them that you think what they’re doing is wrong or to tell them that you don’t like how they look or dress or act. THERE IS NO FUCKING REASON FOR IT. stop talking shit and then defending yourself by saying “oh well i’m just stating my opinions!!! freedom of speech!!!!” you’re not just innocently stating your opinions, you’re being a jerk. 

[nikkakapagpabagablog]

Secondly, miss ko na pamilya ko. Miss ko na yung pakiramdam na buo kami. Ngayon lang ako nawalay ng ganito katagal sa parents ko. Sobra na nga akong nangungulila sa ate ko na sa america na nakatira, tapos eto na naman ako. Naghihintay parin kung kelan sila makakasama. Sa sitwasyon na to, dito ko napatunayan kung gaano kahalaga yung kasama mo yung pamilya mo. 

Miss ko na ate ko. 12 years narin simula nung umalis siya dito. At minsan lang siya umuwi. Pinakamatagal na yung two weeks niyang pagsstay dito. Four times palang siya umuwi.  At every time na uuwi siya, dun lang kami nakokompleto. Dun lang kami nagkakafam bonding. Never ko pa ngang naranasan na mag-Christmas na buo kami. Kasi nung wala pa sa US ate ko, si papa naman eh nasa barko. Tapos nung nag-US na si ate, pinastop na niya sa pagttrabaho parents ko. Tapos ngayon, kasama na niya parents namin. Miss ko na sila. Huhuhuhu konting tiis nalang nikka. Konti nalang.

Hirap din pala nung ganito. Kapagod na mag-isa. Kapagod na solohin ang lahat. Hay. Kelan ba yung time ko para sumaya. Yung saya na hinihintay ko. Hehe. Ang dami ko namang hinaing sa buhay. Kaurat na hahahahahhaahahaha di bale, palagi padin akong umaasa kay Lord. God’s plan is greater than mine. 

[nikkakapagpabagablog]

Hello. Hihinga lang ako ng konte dito bec nasstress na ako sa buhay ko. Yu kno. 😔 Hindi ko alam kung saan ko ilulugar sarili ko sa mga tao eh. Unang una, naiinis ako kapag nakakarinig ako ng something na hindi ko gusto. Yung naririnig ko sa ibang tao at minsan pinapatamaan na ako.  Yung mga tao na nagtatampo at nagagalit sakin kasi hindi ko sila nakakasama or nabibigyan ng time. Yung mga nagsasabi na “bakit kina ganito ganyan, lagi kang may oras?” it’s bec sila lang yung nagsasabi sakin. Hay, bakit ang dami niyong ganyan sakin? 

Kapag ba sila sila lang yung nalabas at nagkakaintindihan, or kapag nirereject yung effort ko na yayain sila, nasama ba loob ko? May naririnig ba sila sakin? Wala naman di ba. Pero kapag sila ang nagsabi sakin, hindi ako tumatanggi. To think na ako dapat yung magalit or magtampo kasi ako, at least gumagawa ako ng paraan para makita or makausap sila. Eh sila? Kelan nila yon ginawa for me? Kapag may kailangan lang? Hello kaibigan niyo rin ako. Hindi ako lapitan kapag walang wala na kayo. Nakakapagod narin. 

Sobra na akong napagod sa mga ganyang tao. Kaya ngayon, wala na akong pakealam kung maramdaman ko man presensya nila or hindi. Kung sinong nandyan sa tabi ko, thankful ako. Kung sinong mga nawala, okay lang. Walang problema. No big deal. Hanggat kaya kong intindihan ang rason nila, iniintindi ko. Hindi ko gawaing magdamdam. Ang sakin lang, pag wala akong narinig sa isang tao, wala rin siyang maririnig sakin. Sana maging fair sila. Di ba nila alam na tao din ako nakakaramdam? Hindi ko sinasabi or ginagawang komplikado kasi ang immature tingan. Maging patas sila kasi ako, kapag ginagawa nila sakin yung mga bagay na ayaw nilang ginagawa sa kanila, tahimik lang ako. So please. Kaibigan ko kayo pero bakit ang dami nang nagbago. 

Hindi naman ako nadistansya kung wala akong nakikitang mali eh. Hindi ba nila maintindihan yon. Minsan iparamdam niyo naman na belong padin ako. Minsan naman iparamdam niyo sakin na hindi niyo ako tine-take for granted. Na kailangan niyo padin ako sa buhay niyo. Na hindi niyo lang ako ginagamit. Sana aware kayo kung gaano kalungkot ang buhay ko at kung gaano ako naasasaktan sa mga nangyayare sakin. Hindi ko na alam. Pagod na mag-initiate at maghabol. I’m so done. 

[nikkakapagpabagablog]

It sucks when someone you have feelings for doesn’t share those feelings; it happens to women all the time, too. We hear “I just want to be friends” and “you’re like one of the guys” and “you’re like a sister to me” just as often. But you’ll never hear a woman complain that guys just don’t appreciate a Nice Girl because we’re taught it’s our own fucking fault when we’re rejected—we aren’t pretty enough or thin enough or sexy enough, we weren’t sexual enough or were too sexual, we put out too much or too little or too soon or not soon enough, we didn’t wear our hair the right way or our skirt the right length, we’re “too tomboyish” or “too butch” or “too feminine”, or we’re “not their type”, or we’re otherwise not good enough in various ways to entice the man to grace us with his affection. But when we’re not interested in someone, we’re vilified. We’re the bitch that lead them on, the bitch who let them buy us dinner but didn’t want to date them, the bitch who doesn’t appreciate a nice guy, the bitch they were nice to and then got nothing in return from. And, frankly, fuck those people. Showing interest in me, being friendly with me, getting close to me, or eating a meal with me (even if they paid for it) doesn’t obligate me to open my heart or my legs. And anyone who doesn’t appreciate my friendship sure as hell doesn’t deserve my love or my pussy.

(via 69188)

[nikkakapagpabagablog]

I just can’t understand. Bakit ganon? Kapag ako yung ginagawan ng hindi ko gusto, wala silang naririnig sakin. Kahit masakit, nakakagalit or what. Lahat yon kinikimkim ko lang sa sarili ko at sinasabing “okay lang yon”. Para kasing ang immature kapag ginagawa mo lang komplikado mga bagay bagay. Pero kapag ako na yung may nagawa, lahat na ng pwede kong marinig, naririnig ko. Ang unfair naman yata nun. I’ve always been trying to be so nice yet people tend to fuck it up. Bakit ganon. 

Ang unfair na kapag kelangan nila ng masasandalan, ng kaibigan, mahihingan ng favor, lagi naman akong nandyan. Pero kapag ako na yung may kailangan ng kaibigan na masasandalan, nasaan? Hindi ko kasi magets na parang hanggat walang kang sinasabi, walang mag-iinitiate na kumausap, magtanong or magcomfort.  I may be quiet, but I have so much on my mind. Siguro dahil sobrang private kong tao. Pero sakit lang eh. Like hello, tao rin ako. At hindi ako kasing strong na inaakala ng lahat. Hirap din pala ng ganitong pinapakita mong matatag ka at hindi naaapektuhan ng kahit na anong pangyayari. Kasi walang lumalapit para sabihing “kaya mo yan. nandito lang ako.” Hirap na ako. Hirap na akong solohin ang lahat. Pagod na ako mag-isa. Pagod na akong maiwan ng maiwan. Tbh. Hehe.bye

[nikkakapagpabagablog]

I want this yearning to stop. Please, stop. Please help me to make it stop. It’s killing me rn. 😢💔  I’m longing for a friend, family. For someone ... Feels like I’m facing everything all alone. Feels like “hey, its just me. please come, i need u”. I wanna kill this sadness inside me. It’s getting worse!! 😩💔

[nikkakapagpabagablog]

Ayoko ng lovelife. Ayoko ng commitment. Ayoko ng obligasyon. Ayoko ng stress. Ayoko na magpakatanga. Ayoko ng masaktan. Ayoko ayoko ayoko. Pero dumadating yung time na parang ang sarap and saya sa feeling na may may special someone ka. Pero kapag iniisip ko yon at mga bagay na posibleng mangyari sa relationship, bigla na naman akong tinatamad at nawawalan ng amor. Hahahahahh siguro nga hindi pa nga talaga ako ready kaya ayokong ma-obliga. Siguro ganon nga yon. 

Nacu-curious lang ako. Kelan kaya ano? Paano kaya magsisimula lovestory ko? Naeexcite ako na may joy and peace sa puso ko. Kasi naman, ever since na magka-alam ako sa buhay pag-ibig, pinabayaan ko si Lord na maghandle niyon for me. So hanggang ngayon, chill padin ako. Kung may magparamdam or pumorma, hindi ko nalang ineentertain. Minsan kinakausap ko si Lord. Tinatanong ko kung “Ano Lord, okay ba siya? Siya na ba o hindi?” So kapag nafeel kong no yung sagot sakin ni Lord, back off na ako. Pero may times na pasaway ako kaya tinatry ko padin kung worth ba yung guy. Pero sa huli, ekis padin sila. 

Ang hinahanap ko kasi sa lalaki eh yung tipong kahit hindi mo siya kilala, kahit nakita mo lang sa isang lugar, or narinig about sa kanya, eh iba yung kabog ng dibdib yung mafi-feel mo. Yung sobrang strange feeling, ganon. Kasi yun yung hinihingi kong sign eh. Yung halos maiyak ka sa pakiramdam na parang may puwang siya sa buhay mo na hindi mo maipaliwanag kung ano. Hahahah ang arte ko. 

Pero basta, kung dumating na siya noon pa sa buhay ko, may perfect time na nilaan ni Lord. Or kung dadating palang siya, God’s preparing me for the best. Or kung walang dadating, so bakit pa pala ako naghihintay? Hahahah joke lang. 

[nikkakapagpabagablog]

Hello jgh. Had a great day with my friend. Yah, syempre friends lang kami. And hello din sa mga intrigera at mga chismosa. Hahahahah. Natuwa lang ako kasi pangalawang beses na kami nagkasama. Nung una eh unexpected lang. Eh eto, planado to. So ayun, naggala kami sa mall. Nagtingin ng pants niya. Pero dahil inggitera ako, ako yung nakabili ng pants at damit. Tapos siya yung taga kuha balik at taga-pili ko. Hahahaha. Nanood din kami ng The Prenup. Tawa siya ng tawa kahit sobrang lakas. Tapos bigla nalang umiyak ng umiyak. Ako’y natawa na natutuwa na nalulungkot for him bec naaalala niya daw papa niya na kinuha na ni Lord. Hehe. Tapos naramdaman niyang nilalamig ako na (palagi naman nangyayari) Ayun, kinuha niya yung long sleeve niya sa bag niya tapos binalot sa katawan ko. Tapos may part na umiyak ako. Kinuha niya panyo niya at pinapahidan luha ko. Hahahahahahha so sweet naman ni loko. Tapos ako’y natatawa kasi mas vain pa siya kesa sakin. Picture siya ng picture samantalang never kong nagamit phone ko pampicture. Tragis. Tapos syempre kinukuha niya yung mga dala ko kahit sobrang dami para siya na ang magdala. Wala lang. Natutuwa lang ako sa taong yon kasi ang sarap kasama. Tawa lang kami ng tawa. Makwento siya at gentleman at sweet . Kahit lagi ko siyang binabara tapos kikilitiin lang ako. Ew. Hahahaha. Pakiramdam ko nga nakahanap ako ng kapalit ni Ron. Hmm, di naman kapalit pero ... yung ano. Yung friends lang kayo. Yung walang something. May pagkakapareho kasi sila ng personality. Mygaaahd. Natutuwa ako sa kanya. Dko siya crush or what. Friends lang talaga kami. And siya yung pangalawang lalaki na nakasama ko sa mall na hindi ako na-awkward. Una si Ron syempre. Pero miss ko na yon kahit di man lang marunong makaalala. Hays. Pero happy ako kasi masaya tong araw na to. 

[nikkakapagpabagablog]

Does anyone else get those random rushes of motivation like, “I’m gonna be so fucking successful dammit, watch me”

[nikkakapagpabagablog]

When ur trying to impress someone. Then suddenly ... Hahahahaha omfg! This is crazy. Can't stop laughing!