nikosxanthos

[nikosxanthos]

Σύνοψη

Το θέμα της εργασίας μας είναι το πώς φαντάζονταν οι καλλιτέχνες το μέλλον σε παλιότερες εποχές και το πώς, αργότερα, με την εισαγωγή των ψηφιακών μέσων οι υποθέσεις τους έγιναν, ή όχι, πραγματικότητα. Ταυτόχρονα, μελετήσαμε το πώς φαντάζονται οι σύγχρονοι ψηφιακοί καλλιτέχνες το μέλλον. Αυτά έγιναν με αναφορές είτε στον φανταστικό τομέα, είτε στον πραγματικό, όπως για παράδειγμα, στην αυτοματοποίηση πολλών πραγμάτων, στους υπολογιστές, αλλά και στους ουτοπικούς ή δυστοπικούς κόσμους, οι οποίοι παρέμειναν φανταστικοί. Με λίγα λόγια, τα ψηφιακά μέσα έδωσαν τη δυνατότητα στον άνθρωπο να επιτύχει στόχους, οι οποίοι δεν ήταν εφικτό να πραγματοποιηθούν με πρακτικά μέσα.

Η έρευνά μας επικεντρώθηκε κυρίως σε ιστορικές πήγες, στις οποίες φαίνεται η αρχή μιας ιδέας, το πώς αυτή πραγματοποιήθηκε με τη βοήθεια ψηφιακών μέσων και, τέλος, το πόσο κοντά έφτασε, ή θα μπορέσει να φτάσει, στην πραγματικότητα. Γνώμονες για την έρευνά μας υπήρξαν ταινίες, παιχνίδια και διάφορα άλλα προϊόντα ψηφιακών τεχνών, κύριο και κοινό χαρακτηριστικό των οποίων είναι η προσπάθειά τους για την πρόβλεψη του μέλλοντος.

Η ένταξη της εργασίας μας στο πεδίο της ψηφιακής τέχνης πραγματοποιείται μέσω των ιστορικών αναδρομών στις απαρχές αυτής, φτάνοντας μέχρι και τη σύγχρονη εποχή, όπου η παραγωγή ψηφιακών έργων θα αποτελέσει τα επόμενα χρόνια κομμάτι της ιστορίας της.

[nikosxanthos]

Εργασία Reblog:

Το Untitled Goose Game είναι ένα κωμικό παιχνίδι με πολλά στοιχεία slapstick και stealth. Σκοπός του παιχνιδιού είναι να ολοκληρώσεις κάποιες αποστολές, που σου βάζει το ίδιο το παιχνίδι, ενοχλώντας τους πολίτες του χωριού, με αποτέλεσμα οι αλυσιδωτές αντιδράσεις, που δημιουργούνται, να σε οδηγούν στο επόμενο κομμάτι του παιχνιδιού. Απ’ ότι φαίνεται στο τέλος του παιχνιδιού, η χήνα ήξερε ακριβώς τι έκανε, καθώς ο στόχος της αποκαλύπτεται στα τελευταία δευτερόλεπτα του gameplay. Στην πραγματικότητα, η χήνα θέλει απλά να κλέψει μία καμπάνα από το χωριό και να την προσθέσει στη “συλλογή” της από καμπάνες. Κάθε φορά που η χήνα κλέβει μία καμπάνα,το παιχνίδι μας “τελειώνει”. Όμως, οι χωρικοί θεωρούμε πως αντικαθιστούν τις κλεμμένες καμπάνες, άρα η χήνα καταλήγει να επαναλαμβάνει την περιπέτεια της ξανά και ξανά. Το παιχνίδι μας μπορεί να είναι, εν τέλει, μία λούπα.

Untitled Goose Game. Epic Games Store. (2019). Retrieved 17 June 2020, from https://www.epicgames.com/store/en-US/product/untitled-goose-game/home.

(via GIPHY)

Untitled Goose Game

Έργο από τους HouseHouse, το οποίο εκδόθηκε από την εταιρεία Panic τον Σεπτέμβριο του 2019 μέσα από την πλατφόρμα Epic Game Store. Συντελεστές που βοήθησαν στην δημιουργία του υπήρξαν και φίλοι των δημιουργών.

Η πρωταγωνίστρια του παιχνιδιού είναι μια χήνα. Στόχος της είναι να ενοχλήσει τους ανθρώπους της περιοχής και να κλέψει τα αντικείμενά τους. Με τις ικανότητες της, όπως τα αναφωνητά και το πανίσχυρο της όπλο, το ράμφος τη��, ο παίκτης καλείται να βρει ευρηματικούς τρόπους για να πετύχει τους στόχους της. Είτε αυτοί είναι να πάρει το καπέλο ενός αγρότη, είτε να καταστρέψει ένα υπαίθριο γεύμα δίπλα στην λίμνη.

Η επίσημη σελίδα του παιχνιδιού βρίσκεται παρακάτω:

https://goose.game/

[nikosxanthos]

Terminator 2 : Judgement Day

Μετά την επιτυχία της πρώτης ταινίας Terminator ο James Cameron όντας διορατικός, αποφάσισε να θέσει τον πήχη για την δεύτερη ταινία του franchise πέρα από ότι ήταν εφικτό με τα δεδομένα της εποχής. Βάλθηκε να δημιουργήσει, με την βοήθεια της ILM (Industrial Light and Magic) και του Stan Winston, μια απεικόνιση του Terminator η οποία ήταν εφικτή μόνο με ψηφιακά μέσα. Έτσι, ενώ δεν ήταν ο πρώτος που το έκανε ( η ταινία Westworld ήταν η πρώτη που χρησιμοποίησε ψηφιακά εφέ) έπαιξε σημαντικό ρολό στο να ωθήσει το κόσμο του κινηματογράφου σε μια νέα εποχή η οποία μέχρι σήμερα βασίζεται σε ψηφιακά μέσα για να πετύχει ρεαλισμό σε ταινίες οι οποίες είναι εντελώς φανταστικές.

Στην πρώτη ταινία o Terminator ήρθε στη «ζωή» με τη βοήθεια πρακτικών εφέ όπως animatronics, μοντέλα σιλικόνης και stop motion κινηματογράφηση. Για την εποχή του τα εφέ ήταν αρκετά πειστικά παρόλα αυτά σήμερα φαίνονται αρκετά παρωχημένα. Με στόχο την ρεαλιστική απεικόνιση των χαρακτήρων η δεύτερη ταινία χρησιμοποιεί τις τεχνικές της προηγουμένης αλλά αυτή τη φορά εκεί που τα πρακτικά εφέ υστερούσαν στις ικανότητες τους, τα ενίσχυε με ψηφιακά εφέ διευρύνοντας τους ορίζοντες της ταινίας όσον αφορά το οπτικό μέρος της. Ο νέος Terminator ήταν φτιαγμένος από «υγρό μέταλλο» και μπορούσε να πάρει ότι σχήμα ήθελε, δημιουργώντας έναν νέο εχθρό ο οποίος είχε δυνάμεις τόσο εξελιγμένες που μόνο ένας άλλος Terminator θα μπορούσε να υπερνικήσει.

Οι ταινίες αναφέρονται στο πως οι υπολογιστές και τα μηχανήματα έχουν κυριεύσει την ανθρωπότητα στο μέλλον (το 2029). Σύμφωνα με τα δεδομένα της εποχής που γυρίστηκε η πρώτη ταινία αυτός ήταν ένα βάσιμος φόβος καθώς τότε ήταν η εποχή που οι υπολογιστές άρχισαν να παίζουν σημαντικό ρολό στις ζωές των ανθρώπων, κυρίως στις επιχειρήσεις. Οπότε, βλέποντας την ραγδαία εξέλιξη τους χρόνο με το χρόνο δεν θα ήταν τελείως ουτοπικό να υποθέσει ο κόσμος ότι μπορεί να καταλήξει έτσι σε 40 χρονιά. Επίσης, η δεύτερη ταινία αναφέρεται στον κίνδυνο της ολικής καταστροφής από πυρηνικά όπλα καθώς ήταν ένας κίνδυνος ο οποίος σύμφωνα με το Doomsday Clock(https://thebulletin.org/doomsday-clock/past-statements/#), από την προηγουμένη δεκαετία και το κίνδυνο του πυρηνικού πολέμου μεταξύ των υπερδυνάμεων της Γης, ήταν κάτι το οποίο δεν φάνταζε εξωπραγματικό. Κλείνοντας, οι υπολογιστές και οι μηχανές δεν κυρίευσαν τον κόσμο παντελώς αλλά έχουν γίνει αναπόσπαστο μέρος της ζωής μας. Η ανάρτηση που διαβάζεται αυτή τη στιγμή δεν θα υπήρχε χωρίς τους υπολογιστές καθώς και η ζωή μας θα ήταν τελείως διαφορετική. Επίσης, ο πυρηνικός πόλεμος τελικά δεν πήρε υπόσταση αλλά αυτό δε σημαίνει ότι η ανθρωπότητα έχει σωθεί, γιατί σύμφωνα με το Doomsday Clock τουλάχιστον, είμαστε πιο κοντά στην καταστροφή από ποτέ.

Βιβλιογραφία: Cameron, J. (1991). Terminator 2: Judgement Day [DVD]. United States; Carolco Pictures, Pacific Western Productions, Lightstorm Entertainment and Le Studio Canal Plus S.A..

Flashback FilmMaking. (2019). Creating VFX T-1000 Robert Patrick 'Terminator 2' Behind The Scenes [Video]. Retrieved 17 June 2020, from https://www.youtube.com/watch?v=MBShyOajLcg

Terminator 2: Judgment Day. En.wikipedia.org. Retrieved 17 June 2020, from https://en.wikipedia.org/wiki/Terminator_2:_Judgment_Day

  Doomsday Clock - Bulletin of the Atomic Scientists. Bulletin of the Atomic Scientists. Retrieved 17 June 2020, from https://thebulletin.org/doomsday-clock/.

[nikosxanthos]

Bicentennial Man

Η ταινία “Bicentennial Man” γυρίστηκε το 1999 με σκηνοθέτη τον Chris Columbus και είναι βασισμένη στο μυθιστόρημα “The Positronic Man”. Μιλάει για τη ζωή ενός ανθρωποειδούς ρομπότ, ονόματι Andrew, που κατάφερε να γίνει εξ’ ολοκλήρου άνθρωπος. Η αρχή της ταινίας λαμβάνει μέρος το 2005 και τελειώνει με το τέλος της ζωής του Andrew το 2205.

 Η ιστορία ξεκινάει με μία οικογένεια που αγοράζει ένα ρομπότ, το οποίο είναι προγραμματισμένο να υπακούει στις εντολές των ανθρώπων. Ένα από τα πρώτα πράγματα που βλέπουμε να κάνει το ρομπότ, είναι να εμφανίζει ένα ολόγραμμα μπροστά στην οικογένεια. Στη συνέχεια, στην ταινία φαίνεται  πως ο Andrew είναι διαφορετικός από τα άλλα ρομπότ. Βέβαια, αυτό δεν είναι παρά  το αποτέλεσμα ενός τεχνικού λάθους, το οποίο ωστόσο δίνει τη δυνατότητα στο ρομπότ μας να έχει ανθρώπινη συμπεριφορά ως προς τον χαρακτήρα και την προσωπικότητά του. Παρατηρούμε, δηλαδή, πως ο Andrew έχει λογική και συναισθήματα, δείχνει σημάδια δημιουργικότητας και περιέργειας, αναγνωρίζει  το αίσθημα της φιλίας και της προσωπικής  ελευθερίας και αναπτύσσει πολύ γρήγορα την αγάπη για τις τέχνες, όπως αυτή της μουσικής και της γλυπτικής.

 Περνώντας ταχέως τις δεκαετίες και φτάνοντας στο 2020, βλέπουμε αμυδρές εξελίξεις στην τεχνολογία της ταινίας, όπως για παράδειγμα τα ιπτάμενα αυτοκίνητα και τις αναβαθμίσεις των ρομπότ, μία εκ των οποίων είναι και η προσθήκη εκφράσεων στις επικαλυπτικές μάσκες τους. Συνεχίζοντας στο 2032 και αργότερα στο 2048, πέρα από την εξέλιξη του πρωταγωνιστή μας ως άτομο, η ταινία δεν έχει να μας δώσει κάποια περαιτέρω τεχνολογική διαφοροποίηση πέραν μίας γραφίδας-tablet. Ταυτόχρονα, σταθερά παραμένουν και τα κατά τ΄άλλα ραγδαίως εξελισσόμενα στοιχεία του πολιτισμού μας, όπως για παράδειγμα τα ρούχα, οι διακοσμήσεις των σπιτιών και των κτηρίων, ακόμα και οι εξοπλισμοί τους. Η πρώτη φορά που βλέπουμε στην ταινία αρκετές αλλαγές στα παραπάνω, είναι κατά τα έτη 2067 με 2068, όταν ο Andrew ταξιδεύει τον κόσμο και, ακολουθώντας τον, βλέπουμε τις πινακίδες των μαγαζιών ως ολογράμματα, τις σιδηροδρομικές γραμμές να έχουν εκσυγχρονιστεί με τις ράγες τους να βρίσκονται αρκετά μέτρα πάνω από το έδαφος και την αρχιτεκτονική των νοσοκομείων να θυμίζει μοντέρνους σχεδιασμούς, χωρίς φυσικά να μπορούμε να αναφέρουμε την οποιαδήποτε ακρότητα για τους μοντερνισμούς αυτούς. Για άλλη μία φορά, οι ρομποτικές εξελίξεις στην ταινία είναι πολλές παραπάνω και εμφανώς πιο σημαντικές. Την συγκεκριμένη χρονική στιγμή στην ταινία μαθαίνουμε, πως ένας επιστήμονας καταφέρνει να ενσωματώσει στα ρομπότ δέρμα παρόμοιο με αυτό των ανθρώπων, ενώ λίγα χρόνια αργότερα ο πρωταγωνιστής μας, παρέα με τον ίδιο αυτόν επιστήμονα, βρίσκει τον τρόπο για την αντικατάσταση των ρομποτικών οργάνων με όργανα, που φέρουν αρκετές ομοιότητες με αυτά των ανθρώπων. Συνεχίζουν με την ενσωμάτωση νευρικού και αναπαραγωγικού συστήματος στα ρομπότ και φτάνουν μέχρι και την δυνατότητα μεταμοσχεύσεως των τεχνητών αυτών οργάνων σε ανθρώπους. Ως αντίθεση σε όλα αυτά έρχεται η χρήση βινυλίων, τα απαράλλαχτα ρούχα και γενικώς κάθε στοιχείο της κοινωνίας του 1999, όπου δεν παρατηρούμε καμία αλλαγή και καμία εξέλιξη. Προς το τέλος της ταινίας, κατά τα έτη 2120 έως και 2140, γίνεται στην ταινία μία αναφορά στο προϊόν DNA elixir, του οποίου λειτουργία είναι η μακροζωία και η νεανική εμφάνιση. Η ταινία κλείνει με τον Andrew να γίνεται εξ’ ολοκλήρου άνθρωπος και να γερνάει κανονικά μέχρι το 2205, όπου και πεθαίνει, δείχνοντάς μας ταυτόχρονα πως οι τεχνολογικές εξελίξεις έχουν φτάσει μέχρι τις βιντεοκλήσεις μέσω ολογραμμάτων.

 Είναι ξεκάθαρο καθ’ όλη τη διάρκεια της ταινίας πως κύριος στόχος της δεν ήταν οι τεχνολογικές, και άλλες, εξελίξεις της κοινωνίας μας, αφού βλέπουμε να χρησιμοποιεί τις ήδη υπάρχουσες τεχνολογίες, ή να βασίζει τις μελλοντικές εξελίξεις σε τότε υπάρχουσες θεωρίες για το πώς θα ήταν η κοινωνία μας στα επόμενα χρόνια. Η βασική ιδέα της ταινίας είναι τα ρομπότ, τα οποία μπορούν να επικοινωνήσουν σαν κανονικοί άνθρωποι και υπακούουν εντολές. Αυτή η ιδέα δεν είναι καινούρια, καθώς οι ρίζες της ξεκινούν ήδη από την αρχαία Ελλάδα. Η μυθολογία λέει, πως ο θεός Ήφαιστος είχε φτιάξει ένα ρομπότ από μπρούτζο, τον Τάλο, για να προστατεύει την Ευρώπη από εισβολείς στην Κρήτη. Στη νεότερη ιστορία, το πρώτο ρομπότ που κατασκευάστηκε ποτέ, το οποίο υπάκουγε σε εντολές, ήταν το 1939 από το Westinghouse Electric Corporation. Αυτό το ρομπότ μπορούσε να υπακούσει σε έναν αριθμό εντολών, να περπατήσει, ακόμα και να μιλήσει, χωρίς βέβαια να έχει συνείδηση του τι λέει και χωρίς να έχει κάποια ιδιαίτερη ευκινησία.

Η ιδέα του ρομπότ, που μπορεί να συνεννοηθεί κανονικά και αυτόματα με τους ανθρώπους και που μπορεί να έχει συναισθήματα, ήταν πάντα στο μυαλό των ανθρώπων. Δυστυχώς, αυτό είναι πολύ πιο δύσκολο να επιτευχθεί, απ’ όσο φαίνεται. Τα συναισθήματα είναι οι ιδιωματισμοί στις εκφράσεις του σώματος και του προσώπου και στην αλλαγή της φωνής. Όπως, για παράδειγμα, το χαμόγελο και το συνοφρύωμα, ή η αλλαγή της φωνής αναλόγως το άτομο, στο οποίο μιλάς, και ο τρόπος, με τον οποίο μιλάς. Πράγματι, στη σημερινή εποχή έχουν γίνει διάφορες δοκιμές και έχουν δημιουργηθεί ρομπότ, που είναι προγραμματισμένα να εκφράζουν αυτά τα συναισθήματα. Ένα παράδειγμα είναι η “Kismet”, ένα ρομπότ που κατασκευάστηκε από την Cynthia Breazeal, το οποίο εκφράζει λύπη, χαρά και άγχος, με αποτέλεσμα να κάνει τους ανθρώπους να την αντιμετωπίζουν ως ένα νοήμον όν.

Το να έχει, ωστόσο, ένα ρομπότ συναισθήματα και νοημοσύνη σημαίνει, πως θα μπορεί να πάρει αποφάσεις σε αμφιλεγόμενες καταστάσεις. Εάν, για παράδειγμα, ένα αμάξι με τέτοιου είδους νοημοσύνη βρεθεί σε μία κατάσταση, όπου θα πρέπει να πατήσει είτε μία γιαγιά, είτε ένα μικρό παιδάκι, πως θα πάρει μία απόφαση; Εν τέλει, η τεχνολογία των ρομπότ δεν έχει προχωρήσει τόσο, ώστε να λέμε, ότι τα ρομπότ μπορούν πραγματικά να έχουν τέτοια χαρακτηριστικά. Παρ’ όλες τις υπάρχουσες ελπίδες, ένα τέτοιο σενάριο φαντάζει ουτοπικό.

Αναφορικά με τα τεχνητά ανθρώπινα όργανα, τα οποία βλέπουμε αρκετά στην ταινία, οι δημιουργοί τα ήθελαν να χρησιμοποιούνται ως μοσχεύματα σε ανθρώπους, πράμα που θα ήταν μία τεράστια επανάσταση στον ιατρικό κλάδο σε ολόκληρο τον κόσμο. Στην πραγματικότητα, φαίνεται να έχουν εμπνευστεί από πετυχημένα πειράματα με βιονικές καρδιές, που χτυπούν με τη βοήθεια μαγνητών και μεταφέρουν αίμα, όπως επίσης και από πειράματα κατασκευής νευρικού συστήματος, το οποίο μεταφέρει πληροφορίες μέσω ηλεκτρισμού. Παρόλα αυτά, το να μπορέσουν τέτοια μηχανήματα να μπούνε σε έναν ανθρώπινο οργανισμό και να λειτουργήσουν χωρίς κανένα πρόβλημα, είναι ένα δυσκολότερο ζήτημα απ’ ότι θέλουμε να πιστεύουμε.

Γενικά η ταινία, και όσο περνούν τα χρόνια, φαίνεται πως προσπαθεί λίγο να προσαρμόσει την τεχνολογία της εποχής. Βλέπουμε τάμπλετ-γραφίδες, βλέπουμε μοντερνοποιημένους χώρους σε μέρη όπως τα νοσοκομεία και τα δικαστήρια και, επιπλέον, βλέπουμε και ιπτάμενα αυτοκίνητα. Τα τάμπλετ, η αλήθεια είναι, πως υπήρχαν σαν ιδέα, καθώς τα βλέπουμε σε παλαιότερες ταινίες όπως «Η Οδύσσεια του Διαστήματος». Επίσης, κάποια από τα πρώτα πραγματικά τάμπλετ με γραφίδες που υπήρχαν, ήταν το “Samsung Pen Master Tablet”, της Samsung, το 1992 και το “Newton 20UI”, της Apple, το 1993. Όσον αφορά τους μοντέρνους χώρους, η ταινία δεν απέχει πολύ από την πραγματικότητα. Πόρτες που ανοίγουν με αισθητήρα, περισσότερα LED φώτα και πιο μοντέρνα κρεβάτια ή καθίσματα. Τα ιπτάμενα αυτοκίνητα δεν μπορούμε να γνωρίζουμε, αν πραγματικά θα υπάρξουν μέχρι το 2058, όπου τα βλέπουμε για πρώτη φορά στην ταινία, αλλά γνωρίζουμε πως είναι μία δύσκολη υπόθεση, καθώς προκαλεί σύγχυση η ιδέα της αλλαγής των νόμων και τα περισσότερα μέτρα ασφαλείας, που μπορεί να χρειαστούν. Παρόλα αυτά, τα υπόλοιπα στοιχεία της ταινία, όπως τα σπίτια, οι διακοσμήσεις και οι πολυκατοικίες-ουρανοξύστες, πλησιάζουν αρκετά τη σύγχρονη εποχή.

Βιβλιογραφία:

Columbus, C. (1999). Bicentennial Man [DVD]. United States; Chris Columbus, Wolfgang Petersen, Gail Katz, Laurence Mark, Neal Miller, Mark Roadcliff and Michael Barnathan. MAYOR, A. (2018). GODS AND ROBOTS. PRINCETON University PRES.

Elektro. Web.archive.org. (2004). Retrieved 16 June 2020, from https://web.archive.org/web/20050212022312/http:/davidszondy.com/future/robot/elektro1.htm. 1939 ELEKTRO the Smoking Robot!!! New York World's Fair. (2007). [Video]. Retrieved 16 June 2020, from https://www.youtube.com/watch?v=T35A3g_GvSg. Evans, D. (2001). Can robots have emotions? [Ebook]. Oxford University Press. Retrieved 16 June 2020, from https://www.inf.ed.ac.uk/events/hotseat/dylan_position.pdf. 

Poole, L. (1996). Newton 2.0 User Interface Guidelines [Ebook]. Addison-Wesley Publishing Company. Retrieved 16 June 2020, from https://www.newted.org/download/manuals/Newton20UIGuide.pdf. 

Samsung Pen Master Tablet - Computer - Computing History. Computinghistory.org.uk. (1992). Retrieved 16 June 2020, from http://www.computinghistory.org.uk/det/18733/Samsung-Pen-Master-Tablet.

Eker, U., Ahmed, S., Fountas, G., & Anastasopoulos, P. (2019). An exploratory investigation of public perceptions towards safety and security from the future use of flying cars in the United States. Analytic Methods In Accident Research, 23, 100103. https://doi.org/10.1016/j.amar.2019.100103 

Xia, D. (2012). A Bionic Artificial Heart Blood Pump Driven by Permanent Magnet Located Outside Human Body. IEEE Transactions On Applied Superconductivity, 22(3), 4401304-4401304. https://doi.org/10.1109/tasc.2011.2174582  

Denison, T., Morris, M., & Sun, F. (2015). Building a bionic nervous system. IEEE Spectrum, 52(2), 32-39. https://doi.org/10.1109/mspec.2015.7024509

[nikosxanthos]

The future influences the present just as much as the past.

Friedrich Nietzsche

[nikosxanthos]

2012

Ο αρχαίος πολιτισμός των Μάγια χρησιμοποιούσε ένα από τα ακριβέστερα ημερολογιακά συστήματα στην ιστορία του ανθρωπίνου πολιτισμού. Χωριζόταν σε τρεις κύκλους, το Haab για πολίτικους σκοπούς, το Tzolkin για θρησκευτικούς και τέλος, και πιο σημαντικό για το θέμα μας, το ημερολόγιο της μεγάλης απαρίθμησης. Το τελευταίο ήταν οργανωμένο σε Μεγάλους Κύκλους οι οποίοι διαρκούσαν 5.125 χρονιά και στο τέλος κάθε Μεγάλου Κύκλου ο κόσμος καταστρέφεται, πράγμα το οποίο δεν έχει επιβεβαιωθεί από ιστορικούς, ούτε έχουν βρεθεί επιγραφές των Μάγια να το στηρίξουν. Παρόλα αυτά όμως, πολλές θεωρίες συνομωσίας βγήκαν στο προσκήνιο γιατί ο τελευταίος Μεγάλος Κύκλος τέλειωσε το 2012. Με έναυσμα αυτή την υποτιθέμενη καταστροφή του κόσμου ξεκίνησε ένα κύμα πληροφοριών οι οποίες επικύρωναν την καταστροφή αυτή. Έτσι, και το Hollywood με τη σειρά του βάλθηκε να δημιουργήσει την καταστροφή αυτή για την μεγάλη οθόνη.

Η ταινία (όνομα: 2012) προβλήθηκε το 2009 στους κινηματογράφους και η πλοκή της αναφερόταν στα καταστροφικά γεγονότα τα οποία είχαν προβλεφθεί ότι θα επέλθουν στις 21 Δεκεμβρίου 2012. Η επιφάνεια της Γης έχει γίνει ασταθής λόγω της ευθυγράμμισης των πλανητών και οι αρχηγοί των κρατών στήνουν ένα σχέδιο για να σωθούν φτιάχνοντας κιβωτούς.  Κατά τη διάρκεια της ταινίας συμβαίνουν καταστροφικοί σεισμοί οι οποίοι βυθίζουν ολόκληρες πόλεις μέσα στο νερό, ηφαίστεια εκρήγνυνται και προκαλούν βροχή λάβας και κομματιών γης και τέλος τεράστιες πλημμύρες οι οποίες αφανίζουν ολόκληρες ηπείρους.

Όλες αυτές οι καταστροφές δεν θα γινόταν να πάρουν υπόσταση χωρίς τη βοήθεια των ψηφιακών εφέ (CGI) τα οποία θα μπορούσαμε να πούμε ότι έχουν τον κύριο ρολό σε αυτή τη ταινία. Η τεχνολογία της εποχής επέτρεψε στους παράγωγους να δημιουργήσουν έναν ψηφιακό κόσμο αρκετά πιστευτό έτσι ώστε να καταφέρουν να εμβυθίσουν τους θεατές στον κόσμο που δημιούργησαν. Τόσο πετυχημένη ήταν η απεικόνιση που μερικοί πίστεψαν πραγματικά ότι η Γη θα καταστραφεί με αυτόν τον τρόπο. Ως γνωστόν, αυτή η εκδοχή της ιστορίας παρέμεινε στη μεγάλη οθόνη και ο κόσμος παρέμεινε ανέπαφος. Ή τουλάχιστον θα παραμείνει μέχρι το 7137 οπού τελειώνει ο επόμενος Μεγάλος Κύκλος οπού είτε αυτή θα είναι η χρονιά που θα καταστραφεί η Γη είτε θα δούμε το μεγαλύτερο κενό μεταξύ μιας ταινίας και του σίκουελ της.

Βιβλιογραφία:

Emmerich, R. (2009). 2012 [DVD]. United States; Centropolis Entertainment.

Mesoamerican Long Count calendar. En.wikipedia.org. Retrieved 15 June 2020, from https://en.wikipedia.org/wiki/Mesoamerican_Long_Count_calendar.

NEWSBOMB. (2012). Τι είναι το Ημερολόγιο των Μάγια που προβλέπει το τέλος του κόσμου. Retrieved 15 June 2020, from https://www.newsbomb.gr/kosmos/story/262098/ti-einai-to-imerologio-ton-magia-poy-provlepei-to-telos-toy-kosmoy.

Johnson, R., & Conger, C. How the Mayan Calendar Works. HowStuffWorks. Retrieved 15 June 2020, from https://people.howstuffworks.com/mayan-calendar4.htm.

Oliveira, I. (2012). The 2012 Phenomenon: The End Of The World? - Fair Observer. Fair Observer. Retrieved 15 June 2020, from https://www.fairobserver.com/culture/2012-phenomenon-end-world/.

The 2012 Phenomenon New Age Appropriation of an Ancient Mayan Calendar

[nikosxanthos]

Back to the Future

Το 1985 γυρίστηκε η πρώτη ταινία της τριλογίας “Back to the Future”. Μία ταινία με σκηνοθέτη τον Robert Zemeckis και συγγραφείς τους Zemeckis και Bob Gale. Στην δεύτερη ταινία της τριλογίας, η οποία γυρίστηκε το 1989, το πρώτο της act διαδραματίζεται τη χρονιά 2015. Σε αυτό το σημείο βλέπουμε, πώς φαντάζονταν οι δημιουργοί της ταινίας ότι θα είναι ο κόσμος και η τεχνολογία, σε τριάντα χρόνια από το 1989. Με το που οι ήρωες φτάνουν στο 2015, το πρώτο πράγμα που συναντάμε είναι τα ιπτάμενα αυτοκίνητα και η πολλή κίνηση στον εναέριο “δρόμο”. Στη συνέχεια του act παρατηρούμε σε κάθε σκηνή όλο και κάτι καινούριο, που αποτυπώνει το πώς οραματίστηκαν το μέλλον οι συγγραφείς της ταινίας. Παρόλο που προσπάθησαν να αποτυπώσουν το μέλλον δείχνοντας τα χρήματα, τα ρούχα, τη μόδα και τα διάφορα αντικείμενα, που κατα τη γνώμη τους θα χρησιμοποιούσαμε στη σημερινή εποχή, δεν κατάφεραν παρά να ενσωματώσουν σε αυτά στοιχεία της δικής τους εποχής.

Η μόδα στα ρούχα συνεχίζει να έχει την αίσθηση της εποχής των 80′s, αλλά όπως φαίνεται έχουν προστεθεί σε αυτά  πολλά καινούρια στοιχεία. Τα παπούτσια δένονται μόνα τους, οι ζακέτες κοντένουν για να έρχονται στο μέγεθός σου, ή μπορούν ακόμα και να στεγνώνουν μόνες τους σε δευτερόλεπτα, εάν βραχείς ολόκληρος. Στην ταινία βλέπουμε πολύ συχνά αυτοματισμούς, touch free technologies και την χρήση δαχτυλικών αποτυπωμάτων για διάφορες λειτουργίες. Για παράδειγμα, οι πόρτες ανοίγουν μόνο με δαχτυλικά αποτυπώματα και δεν έχουν χερούλια ή πόμολα. Οι καφετέρειες είναι self service, τα video games πλέον δεν έχουν τηλεχειριστήρια, υπάρχουν virtual reality γυαλιά, ακόμα και φωνητικές εντολές για διάφορες λειτουργίες του σπιτιού. Φυσικά, κάτι που δεν θα μπορούσε να λείψει από μία τέτοιου είδους ταινία, είναι κάποια πολύ κλασικά χαρακτηριστικά φουτουριστικών ταινιών, όπως τα ρομποτικά χέρια και βοηθήματα, το συμπυκνωμένο φαγητό, τα hoverboards που αιωρούνται στον αέρα και οι flat τηλεοράσεις, που μπορούν να παίζουν πολλά προγράμματα ταυτόχρονα και να χρησιμοποιούνται για βίντεο κλήσεις με άτομα από άλλα μέρη. Ένα παράδοξο της ταινίας είναι πως αναφέρεται, ότι έχει βρεθεί ένα νέο σύστημα δικαιοσύνης και ότι δεν υπάρχουν πια δικηγόροι.

Όπως προαναφέρθηκε, οι συγγραφείς δεν θα μπορούσαν να προβλέψουν με κάθε λεπτομέρεια το πώς θα ήταν τα ρούχα, η μόδα και τα χρήματα στο μέλλον. Παρόλο που σήμερα είναι συχνό φαινόμενο να επιστρέφουν στη μόδα παλιά trends, τα ρούχα στο σύνολο τους έχουν αλλάξει ριζικά. Ταυτόχρονα, χαρακτηριστικά όπως το αυτόματο στέγνωμα και κόντεμα των ρούχων, δεν πλησιάζουν στο ελάχιστο τη σύγχρονη πραγματικότητα. Αντίθετα, τα στοιχεία του αυτοματισμού είναι αρκετά κοντά στη σημερινή εποχή. Δεν έχουμε φτάσει στο σημείο να μας σερβίρει το τραπέζι, στο οποίο καθόμαστε, την Pepsi που μόλις παραγγείλαμε, έχουμε όμως άλλους αυτοματισμούς, όπως το να ανάβουν τα φώτα με αισθητήρες και σε συγκεκριμένες ώρες, ή και σκούπες-ρομπότ που καθαρίζουν με πρόγραμμα το σπίτι. Ωστόσο, κάτι που παρατηρούμε στην ταινία και παραδόξως είναι κάτι που γίνεται στην πραγματικότητα της σύγχρονης εποχής, είναι η σκηνή στην οποία ένα drone πηγαίνει βόλτα τον σκύλο μόνο του.

Όσον αφορά τα touch free technologies, μπορεί να μην έχουμε τελειοποιήσει την ανέπαφη λειτουργία τους και μπορεί η χρήση τηλεχειριστηρίων, πληκτρολογίων και άλλων αντικειμένων να είναι απαραίτητη, όμως η τεχνολογία αυτή έχει για τα καλά διεισδύσει στην καθημερινότητά μας. Τα περισσότερα σύγχρονα σπίτια έχουν αρκετές λειτουργίες με φωνητικές εντολες, πολλά παιχνίδια έχουν αισθητήρες, που διαβάζουν το σώμα σου και παίζονται ανέπαφα, υπάρχουν virtual reality γυαλιά, στα σουπερμάρκετ και στα περισσότερα καταστήματα μπορείς να πληρώσεις με ανέπαφη κάρτα για οποιαδήποτε αγορά και τα δαχτυλικά αποτυπώματα πράγματι μπορούν να ξεκλειδώσουν από το κινητό σου μέχρι και κάποια πόρτα, ενώ τα τελευταία χρόνια αυτό γίνεται και με υπέρυθρες για face recognition.

Στη συνέχεια, τα ρομποτικά βοηθήματα δεν απέχουν πολύ από τη σημερινή πραγματικότητα. Μπορεί να μην υπάρχουν ακριβώς οι ίδιες τεχνολογίες με αυτές που απεικονίζονται στην ταινία, υπάρχουν όμως προσθετικά ακουστικά για την αντιμετώπι��η της κώφωσης, προσθετικά πόδια ή χέρια για ακρωτηριασμένα άκρα και ενσωματωμένοι μετρητές ινσουλίνης για τους διαβητικούς. Κάτι που απέχει πολύ από την πραγματικότητα είναι το φαγητό. Στην ταινία μία μικρή πίτσα γίνεται μία οικογενειακή φρεσκοψημένη πίτσα, ενώ στην πραγματικότητα αυτό δεν είναι δυνατό. Στη συνέχεια τα hoverboard της ταινίας αιωρούνται και στέκονται πάνω στο νερό, ενώ, στην πραγματικότητα, το πιο κοντινό που έχουμε φτάσει σε αυτή τη φαντασία είναι τα hoverboard, που ξεκίνησαν να είναι στη μόδα το 2013 και τα οποία ήταν κανονικά με ρόδες, ή και τα hoverboard της “Hendo”, που πραγματικά αιωρούνται, τα οποία χάνουν σε ευκινησία και είναι δύσκολα να χρησιμοποιηθούν. Όσον αφορά τις τηλεοράσεις όμως, οι προβλέψεις τους ήταν αρκετά ακριβείς. Είναι πράγματι flat και κρεμασμένες στους τοίχους. Μπορείς να κάνεις κάποιο είδος multi tasking, χωρίς απαραίτητα αυτό να σημαίνει πως θα παρακολουθείς πολλά προγράμματα ταυτόχρονα, ενω όντως μπορείς να μιλήσεις με βιντεοκλήσεις με άλλα άτομα από όλον τον κόσμο. Ένα πράγμα, όμως, που δεν μπόρεσαν να προβλέψουν καθόλου, το οποίο είναι στη ζωή μας καθημερινά και δεν μπορούμε να ζήσουμε πια χωρίς αυτό, είναι το διαδίκτυο και ο παγκόσμιος ιστός. Στην ταινία δεν υπήρχε πουθενά η εικόνα του να ψάχνει κάποιος στο internet για κάποια πληροφορία, ούτε καν υπήρχαν κινητές συσκευές. Βιβλιογραφία:

Zemeckis, R. (1985). Back to the Future [DVD]. United States; Universal Pictures and Amblin Entertainment.

Hoverboard - The Hendo Hoverboard. The Hendo Hoverboard. Retrieved 12 June 2020, from https://hendohover.com/the-hendo-hoverboard/.

[nikosxanthos]

Call of Duty: Advanced Warfare

To “Call of Duty: Advanced Warfare” είναι ένα παιχνίδι της εταιρείας Sledgehammer Games, το οποίο εκδόθηκε από την Activision. Κυκλοφόρησε το 2014 και η ιστορία του διαδραματίζεται στο μέλλον του 2054. Στο συγκεκριμένο παιχνίδι βλέπουμε τους δημιουργούς, να έχουν ιδιαίτερες απόψεις για το πώς θα εξελιχθεί η τεχνολογία στα προσεχώς χρόνια, ιδιαίτερα στον τομέα των όπλων και των πολεμικών εξοπλισμών. Ένα από τα πρώτα και πιο σημαντικά πράγματα, που παρατηρούμε με το που ξεκινάμε το παιχνίδι, είναι οι αποτελούμενες από τα “Εxosceletons”, ή αλλιώς “Exo-suits”, στολές των στρατιωτών. Οι στολές αυτές είναι προηγμένα κομμάτια τεχνολογίας, τα οποία προσφέρουν πολλαπλές δυνάμεις στους στρατιώτες. Μερικές από αυτές τις δυνάμεις είναι η ώθηση στο άλμα και οι μικρής διάρκειας πτήσεις, με αποτέλεσμα να μπορούν, όσοι φορούν τις στολές, να πηδούν σε μέρη υψηλότερα, απ’ ότι μπορούν να φτάσουν κανονικά, δίνοντας προβάδισμα, ενώ ταυτόχρονα να μπορούν να πέσουν από μεγάλο υψόμετρο, χωρίς να τραυματιστούν. Λίγα δευτερόλεπτα μετά οι στολές φορτίζουν ξανά, για να επαναχρησημοποιηθούν. Οι εξωσκελετοί αυτοί μπορούν, επίσης, να συμβάλουν στη δύναμη του στρατιώτη, δίνοντας του περισσότερη δύναμη, απ’ ότι πραγματικά έχει. Επιπλέον, οι στολές αυτές περιλαμβάνουν κάποιες λίγο πιο εξελιγμένες δυνάμεις. Για παράδειγμα, μπορούν να δημιουργήσουν μία ασπίδα, η οποία βγαίνει από το “Exo-arm”, ωστε να προστατευτεί ο στρατιώτης από κάποια επίθεση, ή και να μειώσει τον θόρυβο των βημάτων του, με αποτέλεσμα να μετακινείται αθόρυβα. Πέρα από τις πρόσθετες δυνάμεις, παρατηρούμε πως τα Exo-suits χρησιμοποιούνται και για κινήσεις, που θα μπορούσαν να γίνουν με τα πραγματικά χέρια των στρατιωτών. Παραδείγματος χάριν, χωρίς ο στρατιώτης να κουνήσει τα χέρια του, μπορεί η στολή να εκτοξέυσει διαφορετικά είδη χειροβομβήδων. Στην πραγματικότητα, οι εξωσκελετοί υπάρχουν ήδη στη σημερινή εποχή  και η εταιρεία DARPA έχει δείξει εντυπωσιακά αποτελέσματα με τις δοκιμές τους. Στόχος τους είναι να υπάρχουν ελαφριοί εξωσκελετοί, οι οποίοι θα μπαίνουν κάτω από τη στολή των στρατιωτών. Σκοπός τους είναι να βοηθούν στη γρηγορότερη μετακίνησή τους και σε περισσότερη δύναμη στα πόδια τους, ώστε να μπορούν να τρέχουν πιο γρήγορα και να πηδούν πιο ψηλά. Οπότε, η εικόνα του παιχνιδιού με τα Exosceletons δεν απέχει τελικά τόσο πολύ από την πραγματικότητα.

Στη συνέχεια, παρατηρούμε πως στον κόσμο υπάρχουν διάφορα αιωρούμενα οχήματα, όπως τα “hoverbikes”. Η εικόνα των οχημάτων, που αιωρούνται, είναι πολύ συχνή από τις παλιότερες κιόλας εποχές. Από τις αρχές του 20ου αιώνα, στις ταινίες, στα βιβλία και σε πολλές ακόμα τέχνες, υπάρχει η πεποίθηση πως με την έναρξη του 21ου αιώνα, θα είχαμε τέτοιου είδους οχήματα. Πράγματι, τα τελευταία χρόνια έχουν υπάρξει πολλά concept με αιωρούμενα αυτοκίνητα, που δίνουν ελπίδα στο να πετύχει μία τέτοια βλέψη. Ένα τέτοιο παράδειγμα είναι το concept της Volkswagen με το hover car. Ένα ακόμη ελπιδοφόρο όχημα είναι το hoverboard της Hendo, το οποίο είναι ένα κλασσικό hoverboard, που αιωρείται, με πολλές, όμως, ατέλειες, κατά κύριο λόγο στην ευκινησία του.

Στη συνέχεια, παρατηρούμε πολλές τεχνολογικές εξελίξεις και στους πολεμικούς εξοπλισμούς. Τα λεγόμενα Laser guns, που εκτοξεύουν ενεργειακές ακτίνες laser χωρίς πυρομαχικά. Επίσης, το concept του Augemented Reality στα σκόπευτρα των όπλων και στα κράνη των στρατιωτών, τα οποία δίνουν χρήσιμες πληροφορίες και τεράστιο προβάδισμα στο πεδίο της μάχης. Στην πραγματικότητα, τα όπλα laser δεν είναι αυτό που είχαμε φανταστεί στο παρελθόν, δηλαδή όπλα που θα αντικαταστήσουν τα πραγματικά όπλα με τις πραγματικές σφαίρες. Όσον αναφορά την Augemented Reality τεχνολογία, το Πεντάγονο έχει ήδη κάνει δοκιμές πάνω σε κράνη με τέτοιου είδους τεχνολογία, περισσότερο γνωστές με το όνομα “Future Force Warrior”, κάτι που φέρνει στο προσκήνιο ένα ακόμη σενάριο, που δεν φεύγει πολύ από την πραγματικότητα του Call of Duty: Advanced Warfare.

Βιβλιογραφία:

Upbin, B. (2014). First Look At A Darpa-Funded Exoskeleton For Super Soldiers. Forbes. Retrieved 10 June 2020, from https://www.forbes.com/sites/bruceupbin/2014/10/29/first-look-at-a-darpa-funded-exoskeleton-for-super-soldiers/.

Arnold, N. (2015). 6 Hover Vehicles That Are Closer Than You Think. MotorBiscuit. Retrieved 10 June 2020, from https://www.motorbiscuit.com/6-hover-vehicles-that-are-closer-than-you-think/.

Sofge, E. (2014). Hits and Misses: How Real Is the Science of Call of Duty: Advanced Warfare?. Popular Mechanics. Retrieved 10 June 2020, from https://www.popularmechanics.com/culture/gaming/a11648/how-real-is-the-sci-fi-tech-of-call-of-duty-advanced-warfare-17392197/.

Hadhazy, A. (2012). Science Fiction or Fact: Will Space Battles Be Fought with Laser Weapons?. livescience.com. Retrieved 10 June 2020, from https://www.livescience.com/19181-laser-guns-reality.html.

[nikosxanthos]

Από τη φύση του ο άνθρωπος έχει μια περιέργεια, για το τι θα γίνει στο μέλλον. Από παλιά υπήρχαν τα μαντεία, οι προφητείες, οι χαρτορίχτρες και άλλοι τρόποι, με τους οποίους δίναμε μορφή στο μέλλον.

Στην εποχή της ψηφιακής τέχνης, υπάρχει πλέον η τεχνολογια, με την οποία δίνεται υπόσταση στην εικόνα του μέλλοντος, κυρίως μέσα από τον κινηματογράφο.

[nikosxanthos]

Ο δρόμος στο ψηφιακό art - ζωγραφική

Πριν την εμφάνιση της ψηφιακής εποχής, πολλοί ζωγράφοι προσπάθησαν μέσω των ζωγραφικών τους πινάκων, να οραματιστούν ο�� ίδιοι το μέλλον. Παράδειγμα τέτοιων έργων είναι τα σχέδια του Jean Marc Côté το 1900, τα οποία απεικόνιζαν πιθανά σενάρια για τον 21ο αιώνα, με πολύ ενδιαφέρουσες προοπτικές, οραματιζόμενα από τον ίδιο . Εύκολα μπορεί κάποιος να παρατηρήσει πως η απόκλισή τους από την πραγματικότητα δεν είναι ιδιαίτερα μεγάλη. Με την ψηφιακή εποχή να έρχεται στο προσκήνιο από το 1950, δεν έχουμε κάποιο συγκεκριμένο παράδειγμα ως το “πρώτο έργο” που οραματίζεται το μέλλον. Είναι εύλογο, όμως, να υποθέσουμε, πως με την πάροδο του χρόνου θα παρουσιαζόταν κάποιος τρόπος απεικόνισής του. Το παραπάνω αποδεικνύεται μέσω concept art ταινιών, οι οποίες διαδραματίζονται στο μέλλον. Τρανταχτό παράδειγμα μπορεί να αποτελέσει η ταινία του 1984, “The Terminator”, η οποία οραματίζεται τον κόσμο του 2029. Τα concept art της ταινίας, δείχνουν  πάντα ένα ανθρωποειδές ρομπότ, ή κάποια μορφή άντρα με μισό ρομποτικό κεφάλι. Ξεφεύγοντας από το concept art, θα μπορούσαμε να πούμε πως ένα είδος ψηφιακού art είναι και η ιδέα του “Κυβερνοχώρου - Cyberspace”, ο οποίος πολλές φορές εμφανιζόταν σαν μεγάλα ψηφιακά δωμάτια από πληροφορίες, όπως αριθμοί, φωτεινές γραμμες, εικόνες και γράμματα.

Τέλος, στη σύγχρονη εποχή είναι πολύ εύκολο η ψηφιακή τέχνη να παράγεται οπουδήποτε και από οποιονδήποτε στον κόσμο, χωρίς αυτό απαραίτητα να σημαίνει πως έχουν όλοι την ιδέα της απεικόνισης του μέλλοντος στο μυαλό τους. Παρόλα αυτά, συνεχίζουμε να παρατηρούμε σε σύγχρονους concept artists, το φαινόμενο της αναπαράστασης φουτουριστικών εικόνων. Ένας από τους αγαπημένους μου, ο Wadim Kashin, πολύ συχνά αναπαριστά τέτοιες μελλοντικές εικόνες, όπως αγορές, μάχες, διαστημικούς σταθμούς και άλλα φουτουριστικά τοπία.

Βιβλιογραφία:

Swanson, A. (2015). What people in 1900 thought the year 2000 would look like. The Washington Post. Retrieved 28 April 2020, from https://www.washingtonpost.com/news/wonk/wp/2015/10/04/what-people-in-1900-thought-the-year-2000-would-look-like/.

Kashin, W. Concept Art [Digital Art]. ArtStation. From https://www.artstation.com/septicwd

The Terminator (film). Terminator Wiki. Retrieved 28 April 2020, from https://terminator.fandom.com/wiki/The_Terminator_(film).

[nikosxanthos]

Ο δρόμος προς τη ψηφιακή μουσική

Η ιδέα για αυτοματοποίηση και βελτιστοποίηση της μουσικής φαίνεται ήδη από την αρχή του 20ού αιώνα, όπως βλέπουμε και στην απεικόνιση του  Jean-Marc Côté για το πώς θα είναι το μέλλον με τα δεδομένα του 1900. Αυτά τα δεδομένα ήταν που έκριναν την ανάγκη για μια τέλεια ορχήστρα μιας και εκείνη την εποχή αυτός ήταν ο τρόπος κατανάλωσης της μουσικής.

Με την πάροδο των χρόνων η μουσική έγινε πιο διαδεδομένη και προσιτή από περισσότερα κοινωνικά στρώματα και έτσι απέκτησε μεγαλύτερη ποικιλία για να αντιπροσωπεύσει καλύτερα τον κόσμο. Ακόμα, με την εξέλιξη της τεχνολογίας ήρθαν νέοι και πιο προοδευτικοί τρόποι έκφρασης καθώς και μιας απόπειρας της αναπαράστασης του μελλοντικού ηχοτοπίου μέσω της μουσικής όπως φαίνεται και στην ρετροφουτουριστική playlist παρακάτω από τις δεκαετίες 60-70.       https://open.spotify.com/playlist/6wxHqSUcc6X09m3RCZbEqL

Φτάνοντας στην σημερινή εποχή, η ψηφιακή μουσική είναι πια συντριπτικά ο πιο διαδεδομένος τρόπος δημιουργίας και κατανάλωσης ήχου. Το ενδιαφέρον μέρος της ψηφιακής εποχής στη μουσική είναι ότι βασίζεται σε παλιές τεχνολογίες τις οποίες έχει βελτιστοποιήσει. Η ψηφιοποίηση της μουσικής την έκανε πολύ πιο προσιτή στην κατανάλωση αλλά και στη δημιουργία της δίνοντας σε πολύ μεγαλύτερο κοινό την ευκαιρία να εκφραστούν μέσα από έναν υπολογιστή, το οποίο έρχεται να επιβεβαιώσει την ιδέα της δημιουργίας μουσικής μέσα από ένα μηχάνημα.

Βιβλιογραφία:

Swanson, A. (2015). What people in 1900 thought the year 2000 would look like. The Washington Post. Retrieved 28 April 2020, from https://www.washingtonpost.com/news/wonk/wp/2015/10/04/what-people-in-1900-thought-the-year-2000-would-look-like/.

[nikosxanthos]

Η σύνδεση του παρόντος και του μέλλοντος μέσω της τέχνης.

Ανά τα χρόνια, οι καλλιτέχνες, επηρεασμένοι από τα δρώμενα της εποχής τους, προσπάθησαν να αποτυπώσουν μια απεικόνιση του μέλλοντος. Τις τελευταίες δεκαετίες, οι εξελίξεις στην τεχνολογία ώθησαν στο προσκήνιο την ψηφιακή τέχνη, η οποία έδωσε στους καλλιτέχνες τα απαραίτητα εργαλεία για την μοντερνοποίηση των απεικονίσεων αυτών.

[nikosxanthos]

Είναι πάντα σοφό να κοιτάς μπροστά, αλλά δύσκολο να κοιτάς πιο μακριά από ότι μπορείς να δεις.

Winston Churchill