nov0ca1n3

[nov0ca1n3]

νομιζω οτι ο ερωτας, είναι απο τα λιγα μυστηρια που ο ανθρωπος δεν καταφερε ποτε να λυσει.

στη φυση, μια αστραποφορα, κοσμο-συνταρακτική εξαπελυση ορμονων θα συντάραζε ακομα και τους πιο υγιεις οργανισμους.

εκει που εγκειται ο ερωτας, ενα θεωρημα οσο απαραιτητο για την διαιώνιση και διαβιωση του ανθρωπου οσο και το οξυγόνο, ειναι σε πραγματα που ο ανθρωπινος νους φοβαται να προσεγγισει.

ο ερωτας σπανια κρυβεται αναμεσα σε πεταλα λουλουδιων και αισθητικα ομορφων σκαλωσεων στις οψεις σοκολατοειδων, μητε στη γουνα πολυχρωνων αρκουδιων και στα αιματοβαμμένα διαμαντια-κοτρωνες σε μονοπετρα.

για τους περισσότερους, ο ερωτας ειναι ενα ηθελημενα ανεξηγητο φαινομενο,

τοσο πνευματικο, που αναμφίβολα σε κανει να βλαστημας κάποια θεια,

αλλα και τοσο πραγματικο, που και να θελεις να βγαλεις τα υγρα του απ το σεντονι σου, δεν μπορεις.

καποιοι ερωτες ειναι ξαφνικοι, σαν χαστουκι με βρεγμενο γαντι απο βαρυ χερι βαλκανικης καταγωγης γιαγιας,

σε αποσυντονίζουν, σε μπερδεύουν, σε κρατανε ξυπνιο τα βραδια και κυριως σε κανουν να ξεχνας αυτον τον μαλακα που αντικριζεις στον καθρεφτη σου καθε μερα.

καποιοι αλλοι ειναι εκ φυσεως μεταμορφωτικοι, σαν κουκούλι μεταξωτού σκορου, που απο στιγμη σε στιγμη θα αρχισει να ραγιζει, για να τεντωσεις επιτελους με ελευθερια τα πουπουλενια σου φτερα.

καποιοι ερχονται ησυχα και ντροπαλά, μετα βιας ειναι αισθητη η παρουσια τους στην αρχη, αλλα μια μερα, εκει που δυσκολεύεσαι να κοιμηθεις, συμφιλιώνεσαι με το γεγονος οτι φταιει που λειπει η ανασα του για να σε νανουρισει.

σε καθε μορφη, υγρη, στερεη, αερια,

ο ερωτας εχει την μοναδικη ικανοτητα

να σε καθιστα παντελως και ολοκληρωτικά στο ελεος του χτυπου μιας καρδιας, η οποια δεν ειναι δικια σου-

αντε τωρα να πεις στην αορτή πού να στειλει αιμα.

σαν παρασιτικός κισσος,

εξαπλωνεται απο τις βαλβιδες της καρδιας,

μεχρι την ακρη των νυχιων,

οι παραλυτικες του τοξινες ειναι υπερβολικα δυνατες για να επιβληθει η ανθρωπινη πυγμη.

ως τελευταια λυση, παραλληλα επικληση στα θεια που στολίζονταν πριν με ενα σωρο ευαγγελια,

ο ανθρωπος προσπαθει να αφαιθει-

σε κατι υπαρξιακα ανωτερο απο εκεινον,

σε μια φαινομενική παντοδυναμη ελξη της φυσης,

που, θελεις δε θελεις, σε κανει παντα έρμαιο της.

όσοι επιβιώνουν το δυσχερες ταξιδι του,

συνηθως μιλανε για αυτον σαν να ανακαλουν μετατραυματικά στιγμιότυπα πολεμου,

τρίβοντας ασυναίσθητα ενα πόδι που (δεν) υπαρχει εκει.

η αληθεια ειναι πως οι ομοιότητες του πολεμου και του έρωτα ειναι ενα καθυσυχαστικο γεγονος που αναμασουλαμε σαν την τελευταια καραμελα βουτυρου της γης.

αλλωστε, για δυο λογους σκοτωνει ο ανθρωπος-

ειτε για να κατακτήσει,

ειτε γιατι κατακτηθηκε.

[nov0ca1n3]

Flesh, Blood, Lava

in it’s core

humanity is fundamentally flawed

superficial brutal forces against nature-

the killing machine of this century is greed,

sponsored by puritanical projections of insecure men-

no Midas could survive in this colosseum,

no lion could stomach the stench of our depravity.

the heart and the earth beat in sync

the veins and the rivers flow independently, they always reach their destination.

the flesh rots gently,

like forgotten fruit under the blossomed trees,

what hides within is identical-

a structure so familliar,

the centre is always in the middle,

a divine balance

so frequently defiled by man made warfare-

what hides beneath the surface,

where fear finds a home,

is more than bone or lava.

gravity holds us together,

like a mother cradling her newborn,

in love we are created,

and in love we dissipate-

gravity only grasps what it can see.

[nov0ca1n3]

sinner’s redemption

all my fantasies are wrapped in nylon,

carefully conducted perversions

that only exist in whispers,

it’s not a shameful kind of hide and seek,

the body that carries them is the original sin-

the one i cannot attest for,

the one i committed lifetimes ago -

what is more despicable

than a body that bleeds,

what is more deplorable

than a mind unbound?

i wrapped all the sins I have committed,

across eons, bodies and souls,

i wrapped all the hands that have roamed in lust on my flesh,

i wrapped all the dirty looks, all the filthy thoughts,

it doesnt matter anymore if they are mine or theirs-

somebody must pay for these sins.

and there i am,

at your feet, laying across your bedroom floor,

bound at my hands and legs,

mouth and eyes covered as well,

so no more sins can be heard-

there i am,

ready to receive the punishment i desire,

the punishment that’s gonna set me free -

do not hold back for i deserve this,

i was born into a body of filth.

[nov0ca1n3]

the ouroboros

the eternal cycle of death and rebirth- the beginning starts with the end. you can always start again, start anew by your own will. the cruelest transmutation of self- the ability to exist- seems to be the catalytic factor of freedom. once you die by your own hand - slowly consuming the self, the soul, the body- the divinity of existence is ever clear- there is nothing and all, no end and no beginning, no up and no down. the question is finally answered- All is One.