olmuyorsblog

[olmuyorsblog]

ben annemin çıkmayan sesiyim, kalkmayan eliyim, yürüyemeyen ayaklarıyım. tutamadığı kin, alamadığı nefes, yaşayamadığı hayat. gözünden tek damla yaş düşmesin uğraşıyım.*

[olmuyorsblog]

insan, tanımadığı bir acıyla sınandığında ne yapacağını nerden bilebilirdi zaten.

[olmuyorsblog]

kapının önünde birden fazla ayakkabı olması duygusu.

[olmuyorsblog]

bir akşam, bir araba, yükselen müzik sesleri, gerçek olduğunu sandığın ama yanıldığın o bakışlar, sözlere değil davranışlara, hayır böyle bir şey değil hayır.

bir akşam, bir araba, kısık bir müzik sesi, gözlerinin parladığı o bakışlar, bir uçurum, kaybetmek aslında kazanmak, evet böyle bir şey. inanıyorum.

[olmuyorsblog]

bir ölüyü, bir hastayı, bir anneyi,

bekliyorum, bekliyorum, bekliyorum.*

[olmuyorsblog]

kitaplarımı okuyacağım, kahve içeceğim, müzik dinleyeceğim ve kapıyı kilitleyeceğim.

[olmuyorsblog]

ben üzüldüm diye kimse hayatına devam etmekten vazgeçmedi.

[olmuyorsblog]

“birden geldin aklımdan, içimden.”

[olmuyorsblog]

geride bıraktığın artık sana ait değildir.*

[olmuyorsblog]

gözlerindeki yıldızları topla.

[olmuyorsblog]

ömür, bir acıyı ev belleyecek kadar uzun değil.

[olmuyorsblog]

“ben anneme sarılmak için kapısına değil de neden bir avuç toprağa sığınıyorum.”

[olmuyorsblog]

içimdeki ölülerle yaşamayı öğrendim.

[olmuyorsblog]

eskişehir, yaşıyor olmayı yeniden hissettirdiğin için teşekkürler.

[olmuyorsblog]

saat beş’e dayandıysa, anlatacak bir şey kalmadıysa.

[olmuyorsblog]

eğer bir gün her şeyin başladığı yere dönersem, ona sımsıkı sarılırdım.

[olmuyorsblog]

bir zamanlar sığındığın kolları kaybetmenin ağırlığı.