pamukcuceyiyedipremseslerr

[pamukcuceyiyedipremseslerr]

      Sen, gök kuşağının hikayesini bilir misin evlat? Doğru ya, nereden bileceksin. Yoktun ki o zamanlar. Yaklaş da anlatayım.

          Çok uzun yıllar önce, dünya, çepe çevre bulutlarla örtülüymüş ve yeryüzüne, toplu iğne başı kadar ışık dahi değemiyormuş. Zifiri karanlığın hüküm sürdüğü, ışığın altından çok daha değerli olduğu yıllarmış. Gel zaman git zaman güneş, dünyayı merak etmeye başlamış. Onun görebildiği tek şey alabildiğine grilik, yani bulutlarmış çünkü. Yüceliğini, gururunu ve en önemlisi de sessizliğini bir kenara koyup gezegeni çevreleyen buluta seslenmiş: ‘‘Ey benim körlüğüm! Ey ışığımı elinin tersiyle iten ve benden dünyayı saklayan! Amacın, bana karşı bu tutumun nedendir?’’ Bulutlar usulca hareket etmeye başlamış ve o an güneş, hayretler içerisinde dünyaya bakmış. Karşısında büyüleyici güzellikte bir kadın sureti belirmiş. ‘‘Ey yüce güneş. Ey kör aşığım. Görmez misin beni? Ki ben kendimi bildim bileli seni izlerim. Rotam sen, yolum sen. Etrafında dönerim.’’ Güneş gülümsemiş o an. Anlamış; körlüğü yeryüzüden çok, dünyayamış. En sıcak, en parlak ışıklarını saçmış etrafına. Bir daha bakmış bulutlara. Dünyanın yüzüne bir daha bakmış ve kendi sıcaklığını unutup üşümüş. Evet evlat, güneş üşümüş. Ve tabii aşk, içine işlemiş sinsice. Yine ısınmış. Yanmış bu sefer. Güneş yanmış. Titreyerek kıpırdatmış alevden dudaklarını: ‘‘Görürüm seni. Hemde hiç görmediğim kadar kadar net. Ve karanlığına, içine, toprağına, suyuna sızmayı dilerim. Öyle ki, karışırcasına sana, sende bir ben olurcasına… Biliyorsun, kördüm. Lakin bana bak, gördüm. Ve bilmiyorsun, aşığım sana.’’ O an yarılmış karanlık. Bulutlar ışığı süzmüş ve yeryüzüne ekmişler. Güneşe daha yakın olabilmek içinde tüm yüklerini boşaltmışlar toprağa, suya. Aralıksız, hiç durmadan bir yıl boyunca yağmur yağmış. Ve o yağmurlarda bir çocuk doğmuş. Annesi dünya, babası güneş olan bir çocuk… Karanlığın aksine, renkler ile dolu bir çocuk… Adı ise gök kuşağı konulmuş. Her görüldüğünde aşka şükran ve saygı duyulmuş.

           Evet evlat. Aşk hayat verir. Gök kuşağı bunun bir kanıtıdır. Bunu hiç bir zaman unutma. Ne zaman pes etmeye yaklaştın, ya da bir yağmurun içinde buldun kendini, dur ve güneşi düşün. İçindeki gök kuşaklarını izle.   

… 

[pamukcuceyiyedipremseslerr]

Karanlığın ortasında, gunes açtım senin için. Sen üşütme ellerini bir kış yanar senin için.

Çıkmaz denen sokakları bağlıyorum bizim icin. Sen hic dökme yaşlarını ben ağlarım bizim için.

Gün gecenin ölümüdür. Aşk kalbimin düğümüdür. Ve bu yalan dünyada tek gerçek bir sözündür

Gün gecenin ölümüdür İsmin aşkın mühürürdür ve bu yalan dünyada tek gerçek bir sözündür

Sen ağlama sakın eğme yüzünü ben bırakmam sen unutma sözünü

Sen ağlama sen çevirme yüzünü sen gülümse ben dökerim yüzümü

Sen ağlama sen çevirme yüzünü sen gülümse ben dökerim yüzümü

Sen ağlama sakın eğme yüzünü ben bırakmam sen unutma sözünü

[pamukcuceyiyedipremseslerr]

[pamukcuceyiyedipremseslerr]

Bugünlerde sırtımı dayadığım bir Sabahattin Ali sözüdür; “Kimseyle hiçbir konuda yarış halinde değilim. Kimseden akıllı, kimseden güzel kimseden iyi olma gibi bir iddiam yok. Kimse için en değilim. Daha değilim. Bu devasa iddiasızlığın bana verdiği verdiği özgürlüğün hastasıyım. “

[pamukcuceyiyedipremseslerr]

Ruhun, öylesine yıpranmış ki yaşadığına inanmak bile zor geliyor.

[pamukcuceyiyedipremseslerr]

Ah bu boşluk! Göğsümün içinde, şurada hissettiğim bu korkunç boşluk! - Eğer ona bir kez olsun, bir kez olsun şu kalbe bastırabilsen, bu boşluktan eser kalmaz diye düşünüyorum çoğunlukla.

-GENC WERTHER'İN ACILARI