pelinaybay

[pelinaybay]

coğrafya.

Yıllardır kurtulamadığım; zaman zaman unuttuğum o boşlukta yaşama hissi geldi yine, sefa da vermedi hani. Acılar benzedikçe ve dahası derinleştikçe, eskiyi anma, ve üzülme, ve mutsuzlanma,  ve umutsuzlanmayla başbaşa kalma hissi. Hala bilmiyorum nerede olduğumu veya nereye gittiğimi. Ve patatesler de önemli değil artık. Bilinmezliğin güzelliği silindi, aksine bilinmezlik daha da kara delik, daha acı bir delik.

Kaçtıkça, çok daha hızlı ve bile bile, ayaklarım vura vura, kalbim göğüs kafesimden çıka çıka kaçtıkça daha da içine giriyormuşum; coğrafya gereği işte yine yıllar öncesi gibi. Kaçtıkça kendini istemediği noktanın tam üzerinde buluyormuş insan. Coğrafyayı yanlış öğrenmişiz, kaçmakla kurtulunmuyormuş aslında. İşte geldik yine, başbaşayız tüm o bilindik ve unutulan acılarımızla. Yaş arttıkça azalacağını düşündüğümüz, düzlüğe çıkabileceğimiz sandığımız acıyla.

Ne oldu ulan diyorum bunca senedir ne oldu, hani hiç mi düzlüğe çıkmak yok, nasıl olmaz ulan bu da coğrafya işte diyorum, bir şekilde yollar düzlüğe çıkmalı işte coğrafya gereği. Kaçarken bile olsa, göçerken bile olsa, dinlenirken bile olsa düzlüğe varamıyor mu insan; o kadar koştuktan sonra hiç mi varamıyor. Varamıyormuş. Vardığını sanıyormuş sadece. Aslında ölümüne yokuşun üzerinde duruyormuş. Sanrı. Hep sanrı. Bak işte, sanrılarına bak, travmalarına bak, değer verdiklerine bak, bak ulan hepsi birden ciğerini deşmedi mi gözünün içine baka baka. Tamam en çok sen deştin ama onlar da deşmedi mi sana rağmen. Bilmiyorlar mıydı, gözlerindeki parlaklığın, gülüşünün kaybolmasını fark ederlerken bunu bilmiyorlar mıydı. Ulan hepiniz oradaydınız be! Yaralar kabuk bağlarken de, yaraları göstermemeye çalışırken de hepiniz oradaydınız işte.

Bırak onlarla uğraşmayı. Bırak kendinle uğraşmayı. Kaçma. Kaçtıkça başa dönüyorsun işte, ve bunu da tam bu anda, bu cümleyi yazarken anlayabiliyorsun.  Coğrafyaya inan. Sis geçer, güneş çıkar, boşluk dolar. Coğrafya yalan söylemez.

[pelinaybay]

Her hangi bir fanzinde yazarlık yaptın mı..??Mesela Bok Kültürü'nde..??? KAFKA ve mercimek çorbasını bağdaştıracak bir kafaya sahipsin yazdıklarını geçmişten anımsadım ondan sordum :)

yaptık, birkaç fanzin var yazı ilettiğim.

[pelinaybay]

Kadıköy Blues

Salı akşamı. İşten dönüyorum. Kulakta Tom Waits. Lullaby. Hayat bazan çok Izzet Altınmeşe beni.

Minibüs boş. Sadece öndeki çift var. Tek bir kişi gibiler. Sanki hiç yok gibiler, o kadar tek bir kişi gibiler. O kadar yoklar. Dışarda ışıklı, yüksek binalar. Farları açık arabalar. Sanırsın Manhattan'da yaşıyoruz mına koyim. Evsizler ayrı bir bohemde takılıyor: "Burası Kadıköy."

Tercihlerimin hep tecritlerime bir tuğla olduğunu düşünüyorum. Bilinçli mi? Kısmen. İlk taşı en masum olduğum zamanda atmıştım,  kalanı bilinçli. Kalanı, "Napalım abi, bizden geçti artık, böyle gider" denilen bir rakı masası. Kalanı yağmurlu Eskişehir anıları. Bırakma ve sonrasında da kabulleniş. Arkadaş arasında söylemekten keyif aldığım "Kendini ve hayatı kabullenirsen, bu hayattan sağ çıkarsın" artistliği.

Kabullenmek yetmiyor.

Her sabah, fabrikaya giderken, inatla Bruce Springsteen dinliyorsan, kabullenmek yetmiyor. Bilerek tercih ediyorsun bir kere bunu, bu bile saçma. Bilerek, bu yazıya hiçbir edebi değer katmaman gibi... budaböyleolsunculuk. Ehadiozamanolsun. "Bu da" diye diye her tercihin böyle olması komik geliyor sonra. Ay ben gülerim. Bruce Springsteen,  senin de FSM belanı versin, ölmedin gittin piç.

Neyse.

Son birkaç ayda duyduğum cümleleri düşünüyorum yandaki arabada öpüşen çifte bakarken. "Sen beyinsin", "Hırs yap, kariyer yap." Lan ben yıllardır bu hırstan kaçmamış mıydım? N'oldu şimdi? Her şey değişiyor.muş.hala.varsın.değişsin.  Değişmeyen varlıklarım var hala nasılsa,  Kadıköy taşlarındaki yalnızlık değişmiyor. Hani ulan kumsal?! Taşın altında taş var! Buraya da duble duble yollar yapmışlar. Sök, sök bitmiyor.

Bırak sökmeyi.

Bir şey yoksa yoktur. Hiç mi yok? Yok'un azı, çoğu olmaz. Hiç yok. Bırak aramayı. Git eve, biraz Brautigan oku. Hep "Aramaya inanmak" mahvetti zaten seni. Ve Kadıköy akşamları. Sikeyim. Arama.

[pelinaybay]

Hemen unuttum onu sevmediğimi, ben ilgi görünce hemen unuturum her şeyi albayım, biliyorsunuz.

-Oğuz Atay

[pelinaybay]

“Maltepe Cami’nin önüne ulaştığımızda kalabalık akıl almaz boyuta ulaşmıştı. İnsanlar, aralarından su sızmayacak bir şekilde yürüyorlardı. Cenaze arabası durdu. Tabutu eller üstünde alıp güçlükle caminin avlusuna taşıdılar. Avluya girmek imkansız gibiydi. Bizi avluya sokabilmek için, “Ailesi geliyor yol açın lütfen” diye bağırıyorlardı. Bu sesleniş, çocukları da benin de çok rahatsız etmişti. Bir tuhaf olmuştuk. “Lütfen öyle bağırmayın” dedik. Güçlükle ilerlerken, bir adam, gözlerinde hüzün, kısık bir sesle, “Biz de ailesiyiz…” dedi. Gözlerim onun gözlerine takıldı “bir an”. Gerçekten yalnız olmadığımızı, işte o “bir an” da gördüm.” (Güldal Mumcu) -uğur'lar olsun.

Güldal Mumcu-İçimden Geçen Zaman

[pelinaybay]

to bid you farewell

[pelinaybay]

ah oğuzcuğum atay.

[pelinaybay]

to bid you farewell

Ve ben oturmuş sandviç yiyordum. Ve opeth dinliyordum. Bir gece vakti ansızın geçmişten aklıma gelenleri düşünüyordum. Ve odama hiç olmadığım bir köşeden bakıyordum; odamın köşelerine bakıyordum, tavanına, duvarlarına. Ve ben duvardaki çocukluk fotoğrafıma bakıyordum, bir köşedeki madalyama, katıldığım konferansların kimlik kartlarına. Ve ben hiçbir şey hissetmiyordum. Ve ben gerçekten boş boş bakıyordum. Sadece sandviç yiyip, duvarlara bakmaktı yaptığım. O oda yabancıymış gibi, o odaya ilk kez girmişim gibi. Halbuki bu kadar hissiz olmam saçmaydı, daha birkaç gün önce yine birinin eski sevgilisi olmuştum, yine bizi sevmemişlerdi, hayır hayır önce oldukça ilgi vardı, hayranlık vardı, takdir vardı, ama sevgi kısmen vardı, kısmen sevgi yetmezdi, yetmezdi demiştim sana zaten, ona da demiştim, o ise bekle demişti, hayır tarih beklemesini bilen tüm kadınları üzmüştür dedim, hayır demedim aslında ama demek istedim, kendime dedim, bitkime dedim, evin önündeki kediye dedim, ona demedim, ama denedim de ona bunu demiyorken, ama dedi ben sana bekle demedim, ama dedim bekle dedin, ama hayır tamam ben beklemek istedim belki de, ama hayır ben belki de hiçbir zaman beklemek istemedim, ben bekleyemedim çünkü bekleseydim senin beklemeyeceğini biliyordum, demedim, bunun yerine beklemeye bile gerek kalmayacak şekilde açık duran konuyu konuştum, açık kitaplı sınavlarda hep daha düşük puan alınır ya zaten, niye dedim, haklısın dedi, niye dedim, sustu, haklıydım, haklı mıydım, haklı var mıydı ya da haksız var mıydı, bu çay çok mu açıktı, güzel değil miydi, canın kahve mi istemişti, ama dedim haklı vardı, keşke olmasaydı dedim, kahven nasıl olsun dedim, fark etmez dedi, fark etmezler aslında fark ederlerdir biliyordum, hep bir test vardır o fark etmezlerde, açık kitap da değildir artık, habersizdir, sözlüdür, hep vardır o sözlüler ama, sözlüde de haklıydım, o değildi, yoksa o mu haklıydı, hayır değildi çünkü hayat bilgisi değildi konu, seçmeli derslerden birinden sözlü yapmıştı ama ben bilmiyordum, bilmem ben bazen, kahvene şeker ister misin, istemem, yorulmuştuk, ben de yorulmuştum o da biliyordu, ama ben onun yorgunluğunu almaya çalışıyordum daha çok, kadınlar böyledir çünkü, kodlanmamız bu şekilde, ya da bir kısmımız böyleyiz, bilmiyorum onu da, önemli de değil, önemli olan onun yaralarını sarmaya çalışıyordum kendime rağmen, kendi yaralarım artıyordu ama, ama olsun diyordum, ben iyiyim yine de, kendimce alışığım ve çıkış yollarım var yine de, ama hayır diyordu senin canını acıtmak istemiyorum, ama diyordum acıtamazsın acıtabileceğin bir yer kalmadı, zaten o acıtmamıştı bittiğinde de, kendim yapmıştım ne yaptıysam, ama geleceğim, ama sinemaya götürmez misin beni, ama işim bitmedi seninle, ama, ama, ama yok, ne ama, işi bitmeyen hiç böyle mi yapar, diyemedim, demedim, ben bazen demiyorum, bazen çok şey diyorum, bazen hiç susmuyorum, bazense hiçbir şey demiyorum, demem gerekli olsa da demiyorum, niye geldin en başından diyemedim, öldürmek için gelmişti biliyorum, merakını öldürmek için, kafasındaki beni öldürmek için, ama yine de niye geldin, diyemedim, hakkımdı bu, ama demedim, kızamadım da, kızmadım da ya da, anladım belki de bir noktasını, sadece niye dedim, kendi kendime ama, gerek var mıydı buna, dedim aynaya, ona diyemediklerimi kendime söyledim, hiç böyle gelmeseydin daha iyiydi diyemedim, uzakta kalsaydın diyemedim, öldürmekti amacı çünkü, en saf insan da olsa herkes karşıdakini kullanır böyle durumlarda, öyle kullanmak değil canım hemen yanlış algılama, yazı yazmak için kullanırsın bazen insanları, öldürmek için, merakını gidermek için, kendi egon için, kendini güçlü hissetmek için, için de için işte, bazen pek çok şey için yaparsın bunu, farkında olarak ya da olmayarak, farkındaydık da niye dedim işte ben de aynaya, o da farkındaydı sen de bunun böyle olduğunun, e niye, e bile bile dedi ayna, ne biçim aynasın dedim milletin aynası daha güzeli daha iyisi yok der sen ne diyorsun, e dedim tamam bile bile de niye ama ne bildin, sonucu aslında önceden bilip bilmediğimi kontrol etmek için dedi, ukala dedim, saçmalıyorsun beni de alet ediyorsun buna, o da biliyordu ama dedi, o bilirse bilsin onla ne alakası var demedim, ben de biliyordum ama neden illa sonucu görmek istedim dedim, cevap vermedi bu sefer, iyi dedim cevap verme, güldüm, sandviçim de bitmişti, şarkı da,  10.54 dakikalık şarkıyı da yemiştim böylece hayatımdan, olsun dedim, kahve içerim üzerine, çay da olurdu aslında, olsun dedim, herkes olduğu yerde sağ olsun, çay da yokmuş, kahve içerim önemli mi hiç çay-kahve dedim, önemli dedi, fark etmez dedim, fark ederdi, ama fark etmezdi, boşver dedim, neler nelerden ne gördük bundan da görecektik tabi ki, boşver dedi ayna, boşverdik beraber, karşılıklı kahve içtik, sigara içtik, şarkıyı başa sardık, her şeyi temizledik, kapattık.

[pelinaybay]

denge

Tarih de kendini tekerrür ediyor, zaman da. Her şey sadece bir an. An��ı yakaladın, bitti. İçindeydin, bitti. Tüm dengesizliği atıp yeni bir dengeye ulaştığında, ki virgülden öncesi de değişebiliyor hayattaki diğer her şey gibi, yeni bir denge geliyor. Her an bir denge üzerine, dengesizlik de olsa bu denge. Gülümseyerek boşverdiğin her şey karşına çıkabiliyor, “Önemli aslında bu, boşverme” dercesine ama o da geçiyor, değişimin değişkenliği de bu işte. Gerçekler gibi. Yine suçlu yok, sadece yürürken insanların kolları çarpıyor bir diğerine ve yürümeye devam ediliyor, hayat işte. Hedefin aslında yürümek olmadığı yer, anlamsız bir noktada da. Yükle dolu olan insanlardaki tek anlam ise yer çekiminin harici bir yük yaratmama çabası başkalarında; kimseyi etkilememe ve bu süre zarfında da anlamaya çalışma, anlama, anlayamama.

Böylece yine bir sigara yakıp bakmalı geri kalan hayata. Durgun, durağan, belki de eski dengeye geçebilmek için. Bilim diyoruz, termodinamik diyoruz, denge diyoruz, kime diyoruz… Şimdi yeni yollar var. Ayaklar aşınmaz, en fazla ayakkabı aşınır, en fazla yeni yol ararken kaybolunur. Olsun, bazen tek başına kaybolmak gerekir… ki zaten hayatta her anlamda kayıp olan insanlar için olması gereken de budur.

Gülümse ve sigaranı yak. Hayat kaldı elinde.

[pelinaybay]

"İnsan bir yerden başlamak istiyor masumiyetinin nerede bittiğini anlatmaya, başlangıç noktası ise her zamanki gibi yok, mühendis yaklaşımıyla gerçek olmasa da gerçek kabul edip bir başlangıç belirliyoruz sadece. Bu başlangıcı insanlara anlatmak da farazi zaten, ne kadarını anlatabilirsin, ne kadar anlayabilirler, boşver. Her adımda “Daha ölmedik be” derken ve güven faktörünü hesapta ana kural yaparken aslında içten içe ölmüşlük artıyor. Her iyi bir kötüyle karşılaşmıştır, karşılaşıyordur veya karşılaşacaktır, olan sadece bu. Suçlu yok. Böylece tüm rakı masası mezeleri de aslında bir noktada bu yaşanmışlık oluyor; bir şiirle veya bir şarkıyla. Bizler yaşantımızı sorgulamaya itilirken, asıl güzelin biz olduğunu fark ediyoruz canımız sıkıldıkça da. Güzeliz. Hala. Yaşam parıltımız yok, yine de güzeliz, hala. Ölüyüz ama yine de güzeliz, hala. Neyse, rakına buz ister misin?"

[pelinaybay]

ama böyle tezcanlı gibi yayınlamak hoş değil.

napsak yaranamıyoruz arkadaş :)

[pelinaybay]

terkedilmiş buralar?

yok terk edilmedi, çayın demlenmesini bekliyore :)

[pelinaybay]

Underground Poetix #10'daki "Gençlik Altkültürü" yazım ile ben de derginin sayfaları arasındayım. Güzel bir kolaj olmuş, keyifli okumalar.

http://yeraltiedebiyati.wordpress.com/2012/09/14/2475/

[pelinaybay]

grails'i sev bebek. grails-take refuge.

[pelinaybay]

1of3 Yazilarinin henuz bir kacini okudum icerik ve dilin beni cok etkiledi, ardindan blog sayfani ve tweetlerinin bir kacini okudum, yaptiklarin benim bulundugum yerden ne kadar eglenceli gorunuyor bilemezsin.Blog sayfasina koydugun parcalarada ayrica hayran kaldim ancak dust in the wind calmiyor haberin olsun. Seninle konusmayi yada yazismayi cok isterim ve bunu bolca yapabilecek zamanimin olmasini. En buyuk korkum ilgini cekebilecek birseyler anlatamamak eger benimle konusursan bir gun.

Teşekkür ederim, "komşunun çimenleri her zaman daha yeşil görünür" :) şarkılar bazan çalmıyor, artık yapacak bir şey yok onlara da. herkesin herkesten öğreneceği bir şeyler vardır :)

[pelinaybay]

murtaza vol.II

Anal eğilimlerdeki insanlara oral muameleler

Yasak!

Bir junk gecesi atılan nefret söylemleri ve buram buram tütün ve alkol,

Ve sonsuz haykırışlarda insanlık.

Kimileri tren raylarında yıllık intihar denemeleri için bekliyor,

Bilmiyor tabi tren seferleri çoktan iptal olmuş, Kadıköy’e giden yollar kapalı.

Kaderi çoğumuz gibi sıradan olacak ve

82 yaşına geldiğinde evine giderken yoldan geçmekte olan bir araba altında kalacaktı,

Bilmiyordu.

Bilmiyorduk.

Halbuki kaybettiği umudu geri kazanmak için evinde Pink Floyd plakları çalan bir gençti zamanında,

Güzeldi, herkes gibi.

Bahçesinde çit yoktu, junk dostları vardı ve birsürü de kitabı, kedisi, plağı

“Bu kadar” derdi, “Dünya bu kadar, fazlasına ihtiyacım yok”

Yok muydu sahiden de

İdeoloji sansasyonları, sansürlenen filmler, irrite dostluklar ve ironik insan tabiatı

Yoktu sahiden de.

Her gün kırılıp dağılırken artık sesini çıkarmıyordu

Belki de sırf bu yüzden, belki de doğuştan farkındaydı durumun, belki de gerçekten hiç sevmedi insanları

Köpekler, köpekleri sevdi, bir de kedileri ve kuşları

“Köpekler” derdi, “Hiçbir köpek ısırmadı beni bugüne kadar”

İnsan kopardı bacağımı,

Şaşırmıyordu yine de bu duruma, gülümsüyordu içinden

Her şey olabilirdi, bak diyordu, her şey orospu zaten; o, bu, şu,

İnsanlar neden olmasın

Ama diyordu, inan, yine de çok çabaladım sevmeye insanları,

Ama diyordu orospuluk bile ahlaklıca yapılmalı

Bazen de susuyordu, sadece içiyordu, surat asıyordu –sıklıkla da toplum içinde.

Toplum içinde sinirlenmek veya surat asmak kabalıktı halbuki veya çocukluktu veya sadece uygunsuzdu –yine topluma göre

Onu hiiiç ilgilendirmezdi bu durum.

Yerlere çöp atmazdı belki, çimlere de fazla bastığını görmedim

Ama toplum içinde öfkelenmesi gerekiyorsa öfkelenirdi.

Sonra tekrar susardı, tekrar “İnsan” der ve geçerdi, kendini yenmeye çalışan bir bilgisayar gibi

Yeniden doğmaya çalışan bir bitki gibi… İşe yaramazdı.

Zaten insanları irrite ederdi, ne demek canım toplum içinde öfkelenmek, nesin sen insan mı?!

İşte bu yüzden bolca susardı.

Zaten Jim Morrison çoktan ölmüş, punk bitmiş, beat Türkiye’ye gelememişti,

Sustu.

Çarpık dişlerini yaptıran ve çarpık ilişkiler yaşayan kadınları ve adamları gördü,

Patates kızartması da kalorisiz olmalıydı tabi ki! Dünyamızın tek derdi sıfır beden olmak,

Bize ne canım ondan bundan, bize ne silahlanmadan, terörden, insan haklarından, yasaktan, sansürden, açlıktan,

Biz kendimize bakarız,

Ayna karşısında.

Bakıp da bir kimlik geçirir üzerimize, öyle çıkarız sokağa.

“Hayat sokakta” deriz sonra,

Peki ya sonra?

Sonrası böyleyken böyle işte,

Neyse, hadi bitir de çayını tazeleyeyim.

[pelinaybay]

Caribou-Pelican Narrows