prensesimizz-blog1

[prensesimizz-blog1]

Allah rahmet eylesin ya Mert gönlümde çok iyi biriydi

[prensesimizz-blog1]

[prensesimizz-blog1]

[prensesimizz-blog1]

Birilerine kırgınken ya da sinirliyken en çok kendime zarar verdiğimi fark ettim. Yani herkes bir yerlerde devam ederken, her şey akıp giderken göğsünde koca bir alev topuyla yaşamak en çok kendine haksızlıkmış. Affedememek yorucu bir his.

[prensesimizz-blog1]

“ kadın öldü,

adam delirdi.”

[prensesimizz-blog1]

haklıymışsın. insan gitmeyi istese bütün engelleri elleriyle yok edermiş. istemediğini, engelleri ellerinle önümüze dizmenden anlamalıydım.

[prensesimizz-blog1]

Uyurken güzel mesajlar alınca üstüm örtülmüş gibi hissediyorum koltukta uyumuşum da sabah uyanınca üzerimde battaniye varmış gibi sanki.

[prensesimizz-blog1]

Genel olarak ben;

[prensesimizz-blog1]

‘böyle olmayabilirdi’ düşüncesi kadar insanı üzen, mutsuz eden hiçbir şey yok ama böyle olacağı varmış napalım.

[prensesimizz-blog1]

Şimdi sen kalkıp gidiyorsun.Git,gözlerin durur mu onlar da gidiyorlar. Gitsinler. Oysa ben senin gözlerinsiz edemem bilirsin. 

[prensesimizz-blog1]

bu doları yükselten kimse bana da bi el atsın 1.65 kaldım aq

[prensesimizz-blog1]

binlerce kilometre ve kişiler arasından seni tanır ve ellerini bulabilirim

[prensesimizz-blog1]

Neden kimsenin bana bi faydası yokken herkes benden bir fayda bekliyor?

[prensesimizz-blog1]

"bende sana yetecek kadar ben, kalmadı"

[prensesimizz-blog1]

Bak bu söyleyemediklerimiz var ya, öldürür bizi.

[prensesimizz-blog1]

"Ben sensiz yapamam" diyen insanların yerimize koymadığı insan kalmadı. Bize kim neyi iddia ettiyse tam tersi çıktı.

[prensesimizz-blog1]

bütün bu boşluğu anlamlı kılacak bir tesadüfe ihtiyacım var