profoundstudentkryptonitebl-blog

[profoundstudentkryptonitebl-blog]

Tate Modern

29/04

Op de Londenreis bezochten we Tate Modern. Op zich al een intrigerend gebouw aangezien het vroeger een elektriciteitscentrale was. Binnenkomen en zo een grote hal voor je zien is echt machtig. 

Verdergaan naar de kunstwerken dan. Want daar kwamen we voor. De eerste verdieping ging nog. De tweede en derde ook. Maar vanaf dan werd het moeilijk om de aandacht erbij te houden. Toch vond ik de eerste kunstwerken zeer mooi. Je wordt van de bekende schilderijen van de hand van Picasso naar andere abstracte kunst waarvan je nog nooit had gehoord geslingerd. En stuk voor stuk spraken ze mij aan. Het is de eerste keer dat ik echt tijd nam om een schildderij te proberen begrijpen. Soms lukte dit beter dan andere keren.

Het uitzichtpunt bovenaan was ook zeker de moeite waard. Als ik ooit zou teruggaan naar het museum doe ik zeker de overige verdiepingen.

[profoundstudentkryptonitebl-blog]

Roadkapje

22-23-24/02

Zelf speelde ik mee met de jeugdafdeling van Weredi Lot.

Onder de deskundige leiding van Barbara Dewit wisten we ook dit jaar weer een fantastische prestatie neer te zetten op de planken van CC De Meent. Het stuk Roadkapje is een modernere versie van het alomgekende sprookje. Alledaagse thema’s bij jongeren zoals social media, drugs, peer pressure ... staan centraal.

De acteurs zelf, gemiddeld 11 jaar, konden weer eens bewijzen wat ze waard waren. Voor sommigen was het zelfs hun eerste ervaring op een echt podium. Dit benadeelde het spel echter niet. Naar mijn weten heeft iedereen genoten van de voorstelling.

Zeker iets om volgend jaar naar te komen kijken ;).

[profoundstudentkryptonitebl-blog]

Azen

04/05

De adolescenten van toneelvereniging Weredi Lot speelden Azen, een bewerking door Dimitri Leue van Othello. Dimitri Leue heeft Shakespeare alle eer aangedaan met deze verwezenlijking. Niet alleen verandert hij het einde van het verhaal, ook weet hij het publiek te blijven interesseren. De lange en zware monologen van Shakespeare veranderen in luchtige dialogen met soms zelfs overdreven moelijke woorden waardoor het gewoonweg belachelijk wordt. De toevoeging van een konijn bij de cast vind ik persoonlijk wat onnodig maar het stoorde niet echt.

De acteurs zetten allen stuk voor stuk een fenomenale prestatie neer. Iedereen had precies de rol die bij hem/haar paste.

En dit geheel werd gespeeld in de Sanatoriumkapel in Buizingen. Een prachtige avond waarbij een zware brok cultuurgeschiedenis als pap werd ingelepeld bij de mensen.

Daar kan je alleen maar lovend over zijn!

[profoundstudentkryptonitebl-blog]

Festival Images Sonores

19/05

Samen met de AMC-klas van de Servaisacademie en enkele vrienden ging ik naar de Flagey voor een avond vol klassieke muziek. Dat is echter wat ik verwachtte aangezien ik niet echt wist waarover het ging gaan.

Toen we aankwamen in de zaal, was er gelukkig iemand die kort een woordje uitleg gaf over wat we die avond zouden te zien krijgen. Het was een soort festival ter ere van de Belgische compositeur Henri Pousseur die 10 jaar geleden om het leven kwam. Het optreden zelf bestond uit 6 stukken uit Pousseurs repertoire. 

Ik moet zeggen, het was iets helemaal anders dan ik verwacht had. Ik zou de soort muziek durven beschrijven als “experimenteel en expressionistisch klassiek”. Het ging niet alleen om de muziek zelf, maar om de manier waarop de artiesten deze brachten. Zo was er een iemand met een dwarsfluit die meer spuwde en riep in de dwarsfluit dan er effectief op te blazen. Een zeer bijzondere ervaring moet ik zeggen. Een ander stuk was met een vrouw die speelde op een zelfgemaakte gitaar. Alleen klonk het tokkelen op de snaren niet metaalachtig zoals je zou verwachten, maar elke snaar was verbonden met een bepaald geluid. Eén ervan was bijvoorbeeld de donder.

Verwarrende avond die helemaal onverwacht op mij af was gekomen.

[profoundstudentkryptonitebl-blog]

Endgame

28/04

Op 28 april gingen we met z’n allen kijken naar Avengers: Endgame, de langverwachte en laatste episode van de heroïsche avonturenfilms.

de verwachtingen waren hoog gespannen. Iedereen wilde de film zo snel mogelijk gezien hebben voordat ze onder de voet werden gelopen door de stortvloed van spoilers op zowat alle sociale media. Een paar chips, een bak popcorn en een drankje, en we waren helemaal klaar voor het begin van het einde.

de dagen ervoor hadden de meesten van ons een Avengers-marathon gedaan om helemaal mee te zijn met het verhaal. Ik deed dit echter niet aangezien ik niet zo een fanaticus ben op dat vlak.

Maar of je nu een echte fan bent of niet, een film zoals deze gaat meestal niet om de inhoud maar om de hele heisa die errond wordt gemaakt. De verhaallijn an sich stelde niet zo veel voor en was vrij voorspelbaar. Thanos, de slechterik over alle delen, wordt uiteindelijk verslagen. Maar toch toont de film mooie karaktereigenschappen van alle personages onderling en zorgt ze voor een spanningsboog die blijft duren. een ware sensatie dus zeker wel.

Het is een film die vooral voor de Marvel-fans, maar ook voor de gewone leek een waar spektakel is. Zeker geen weggegooid geld, ookal is dit geen criterium om van iets genoten te hebben.

[profoundstudentkryptonitebl-blog]

blackwave.

24/04

De eerste keer dat ik in contact kwam met dit Antwerps hip-pop duo moet ergens begin dit schooljaar geweest zijn. Ik zat in de auto met mijn papa en we luisterden zoals altijd naar Studio Brussel. Opeens sprong het liedje Big Dreams op. Bevriend dat we zijn met de huidige technologie, nam ik meteen mijn gsm en zocht blackwave. op Spotify op. 

Ik bleef ze een tijdje lang volgen op Instagram, beluisterde hun allernieuwste nummers en zocht het internet af naar optredens van dit geweldig duo.

Op een dag kwam mijn vriendin op het prachtige idee tickets te kopen voor hun optreden in de Roma in Borgerhout op 24 april. Ik was door het dolle heen!

De hele avond begon met een voorprogramma van Martha Da’ro. Een iets minder bekende zangeres met een nogal speciale muziekstijl. Niet meteen iets voor mij, maar wel een verrijkende ervaring. Door het gebruik van planten en grassen wist ze meteen een andere dimensie te creëren op haar podium.

En daarna het moment waarop de volgestouwde concertzaal op wachtte: blackwave. Ironisch genoeg begonnen ze hun optreden met het nummer Big Dreams, mijn eerste ervaring met hen. Verder werden er veel nummers gespeeld die ik zelfs nog helemaal niet had gehoord. En toch was ik aangenaam verrast. Hun muziekstijl wordt omschreven als rap/pop, maar ik vind zelf dat er ook een jazzy noot inzit ;p. De zangers tonen zich nooit hautain, hetgeen men al wel kan verwachten bij tal van jong zangtalent, en van Antwerpen dan nog. Sterker nog, door het publiek te bedanken en zelfs sommige leden uit de band op de achtergrond (saxofoon, trompet, gitaar ...) een solo te laten spelen, weten ze een enorme sympathie en appreciatie op te wekken bij het nogal diverse publiek.

We kunnen dus wel stellen dat blackwave. een muzikale wervelwind is die jong en oud zowel via hun muziek als met hun algemene levensstijl kan triggeren. 

Zeker een aanrader dus!

[profoundstudentkryptonitebl-blog]

Traptown

Het KVS is geen onbekend terrein meer voor onze klas van Repertoire Studie. 30 oktober brachten we weer een bezoekje om ‘Traptown’ te zien, een dansvoorstelling van Wim Vandekeybus. Een veelbelovende affiche dus. De verwachtingen lagen dan ook hoog.

Het decor sprak zeker al tot de verbeelding: stalen muren die je kon bewegen, ijzeren schappen tegen de muur waar men op kon klimmen... Achteraan een groot wit doek waar een soort van film op werd afgespeeld doorheen de hele voorstelling.

Naar mijn mening heeft  Wim Vandekeybus een beetje te veel hooi op z’n vork genomen. De beelden op de achtergrond waren weliswaar filosofisch getint met hier en daar wat kritiek op de maatschappij van vandaag de dag. Het dansen daarentegen was, voor zover ik iets van dans weet, nogal simplistisch en gaf het gevoel er snel nog bijgesmeten te zijn. De film nam te veel aandacht op zich en de dans werd ietwat bijkomstig. Ook werd er te veel gesproken en dan nog met een vreemd Engels accent ook.

Desalniettemin was het een goede performance, niet te lang, waardoor we de hele voorstelling lang geboeid bleven, en soms wat interactie met het publiek zoals het doorgeven van ballen of het laten drinken van melk.

Het maakt mij allemaal nog meer benieuwd naar Vandekeybus’ volgend project.

[profoundstudentkryptonitebl-blog]

Jüdisches Museum

Op onze citytrip in Berlijn hebben we meer bezocht dan alleen het Altes Museum. 

Zo stond onder andere het Jüdisches Museum op de planning. Ik bereidde me voor op een zeer depressieve sfeer en ... dat was het ook.

Maar niet in de negatieve connotatie van het woord. De depressiviteit, de treurigheid van de Holocaust kwamen echt goed naar voor. Ik werd helemaal meegezogen in het verdriet.

Over de opbouw van het museum is zeer goed nagedacht. Langs de buitenkant maakt het niet zo veel indruk. Om maar niet te zeggen geen, aangezien we zelf lang hebben moeten zoeken naar het museum. Toen we binnen gingen, namen we een trap naar beneden, hetgeen we al zeer vreemd vonden. Maar bleek dat het museum helemaal ondergronds lag. De muren en gangen waren zeer asymmetrisch, er was amper verlichting. Hier werd echt de sfeer gecreëerd die de joden in de kampen ook hebben moeten voelen. Niet zozeer het fysieke aspect, maar de emotionele gedachten van de joden. Zo ook een labyrint van hoge blokken buiten het museum. De joden die in kampen werden gezet, wisten niet meet wat te doen, ze werden gedesoriënteerd. Hun menselijkheid werd gewoon ontnomen.

Dat denk ik dat dit museum wil duidelijk maken. Ik ben buitengegaan met een zeer bedrukkend gevoel dat mij nog een tijdje heeft achtervolgd.

Een museum dat niet zozeer gaat over kunst, maar eerder over de mensen te laten inzien hoe verschrikkelijk de Holocaust wel niet is gewest.

[profoundstudentkryptonitebl-blog]

40-45

Vrijdag 23 november 2018 zal mij altijd bijblijven. We zouden samen met onze toneelvereniging Weredi naar de spektakelmusical gaan kijken. Aanvankelijk had ik niet zo veel zin. Ik was moe van de avond ervoor en ik wist niet goed waaraan ik mij moest verwachten. Uiteindelijk heeft Arthur mij kunnen overtuigen toch mee te gaan. En achteraf bekeken ben ik hem zeer dankbaar dat hij mij heeft overtuigd.

Om 19u vertrokken we met de bus naar Puurs. Van de reis zelf herinner ik mij niet meer zoveel, aangezien ik langzaam indommelde tegen het raam. Maar eenmaal aangekomen op de “site” was ik klaarwakker. Al van toen we binnenkwamen was ik helemaal opgetogen. De inkomhal op zich maakte mij zeer nieuwsgierig evenals het aantal aanwezige mensen. Een “iets” grotere opkomst dan onze voorstellingen. 

Maar dan begon het echt. Binnenkomen op deze immense set was echt een ervaring. Het licht ging uit, de podia bewogen, de acteurs en figuranten kwamen op, waaronder 3 figuranten uit Weredi, en ik was meteen verkocht. Het gevoel, de beleving, de ervaring ... het was stuk voor stuk onbeschrijfelijk. Je werd letterlijk in de miserie van de Tweede Wereldoorlog geslingerd. 

Peter Vandevelde, Jelle Cleymans, Jonas Van Geel ... Acteurs die iedereen wel kent. Een perfecte cast voor een musical als deze. 

Om over het decor maar te zwijgen. Binnenrijdende treinen, neerstortende vliegtuigen, auto’s ... Ik kan het niet genoeg benadrukken hoe onbeschrijfelijk deze ervaring was. 

De grootste factor die bijdroeg tot deze onvergetelijke avond was de muziek. Liedjes van Will Tura en Steve Willaert gaven mij kippenvel.

Eigenlijk zegt deze blog niets over het gevoel dat ik heb overgehouden. Ik kan maar één ding zeggen: ga kijken en geniet. U zal het zich niet beklagen!

[profoundstudentkryptonitebl-blog]

Risjaar Drei

Donderdag 28 november ben ik samen met de onze klas van Repertoire Studie naar de KVS gegaan. Het programma van de avond: Risjaar Drei. De verwachtingen waren hoog gespannen aangezien het gespeeld zou worden door het bekende theaterensemble Olympique Dramatique met deze keer beroemde koppen zoals Jan Decleir, Peter Van den Begin en Stijn Van Opstal.

Zoals gewoonlijk namen we de trein vanuit Halle en de sfeer zat er al meteen goed in. Eenmaal aangekomen in de KVS kregen we onze tickets en mochten we ons naar onze plaatsen begeven. Bleek dat ik en nog een paar vrienden de slechtste plaatsen hadden gekregen. Tweede balkon langs de zijkant van het podium. We konden binnenkijken in de coulissen hetgeen de beleving al een beetje vermindert. Maar we treuren niet, het was tot dan toe al een toffe avond geweest en we wilden dat niet laten verpesten door een paar slechte plaatsen.

De voorstelling begint, nog snel even moedertje thuis laten weten dat we veilig waren aankomen, en dan klaarzitten om te genieten. Althans dat hoopten we toch. De eerste scène was meteen een knaller naar mijn mening. Peter Van den Begin in de rol van Richard III was geen slechte keuze van de regisseur. Tragedie wordt gecombineerd met hier en daar wat komedie. Mistroostige scènes en lange monologen vind ik gewoon super. Shakespeare is een toneelschrijver naar mijn hart.

Naarmate het stuk vorderde, des te vermoeiender het werd om aandachtig te blijven. Monoloog na monoloog volgde elkaar op. Het feit dat er 2 uur en 30 minuten aan één stuk doorgespeeld werd, droeg zeker bij tot deze indommeling. De plaatsen maakten het er ook niet gemakkelijker op. Als je het podium wilde zien, moest je voorover zitten en op de balustrade leunen. Dit viel de dag erna niet in goede aard bij mijn rug. Een grote stoorfactor was toch ook wel het Antwerps accent. Bij Peter Van den Begin stoorde het niet zo zeer, omdat dat accent past bij die man. Maar Stijn Van Opstal bijvoorbeeld, niet afkomstig van Antwerpen, begint dan te praten met een geforceerd accent. Dit had beter gekund naar mijn mening.

De avond was in het algemeen wel geslaagd, de voorstelling was dik in orde, buiten de ongemakkelijkheden hier en daar. Zeker voor herhaling vatbaar.

[profoundstudentkryptonitebl-blog]

Altes Museum

Nadat Stijn, Felix, Joris, Lukas en ik de Slimste School, een scholencompetitie van Knack, hadden gewonnen, trokken we met de hele klas naar de hoofdstad van Duitsland; Berlijn. Tijdens deze onvergetelijke reis, hebben we tal van activiteiten gedaan, waaronder het Altes Museum.

12 september 2018: de hele klas was reeds afgemat door het lange stappen doorheen Berlijn. Maar dan moest het Altes Museum nog komen. We wisten totaal niet wat we moesten verwachten, maar, dat vond ik toch, het was de moeite waard. Al bij het binnenkomen overdonderde het gebouw mij. De klassieke zuilen en de imposante bouw waren zeer kenmerkend. Eenmaal binnen, word je meteen in een ander wereld gedropt. Overal standbeelden, mozaïeken en bustes uit de oudheid. Ook al was iedereen vermoeid en verlangden we naar een stoel of op zijn minst iets om op te zitten, toch zag je de nieuwsgierigheid die iedereen bezighield. Hoe zou het ook anders kunnen: dit museum bevat zowat alles wat we in de laatste 4 jaar hadden geleerd bij Latijn en Grieks. Mozaïeken die herkend worden, een standbeeld van Augustus dat ons allemaal toch zo bekend voorkomt, zelfs iconen uit de Fayum-vallei. Het museum zelf was goed opgebouwd om zowel jongeren als ouderen te bekoren. Buiten al deze historische en culturele meesterwerken, was er bijvoorbeeld ook een ruimte die vol stond met beeldjes van de Romeinse god Priapus. Als u dit even googelt, zult u meteen zien wat ik bedoel ;). Geschiedenis en kunst werden gekoppeld met kameraadschap en ontspanning. Kortom, een ervaring die ik niet snel zal vergeten.