r-r-t-0

[r-r-t-0]

Merhaba. Ben RRT. Aslında uzun zamandır düşünüyordum. Acaba bir anlık duygu yoğunluğu mudur yoksa cidden bu durumda mıyım diye. Ama bu ruh halim bu uzun süreç içerisinde hiç değişmedi. Sürekli bıkkınlık, halsizlik, sinirlilik, boşverme, umursamama ve daha nicesi. Bütün bunların sebebi vardı tabii ki de. Hiçbir şey sebepsiz değildir. Bunun da olduğu gibi. Benim çok da iyi bir çocukluğum olmadı. Çoğu zaman evde kavga gürültü olurdu. En ufak bir seste bile korkardım. Yine ne oldu diye. Daha çok küçüktüm sevdiklerimi kaybetmeye başladığımda. İçimden ağlıyordum belki ama dışarıya yansıtmıyordum. Duygusuz oldum zamanla. Çünkü duygularla yaşanmayacağını öğrendim. Yıllar geçti, büyüdüm. Bu sefer de kendimi bir yere ait hissedememeye başladım. Nereye gitsem sanki orası benim evim değil gibiydi. Ailemin yanına geldim. Yanımdalar ama bir o kadar da uzaklardı sanki. Çoğu zaman üzüldüm. Çoğu zaman kırıldım. Bazen bu kadar hassas olduğuma kızdım. Neden bu kadar çabuk kırılıyorsun dedim kendime. Umursamamaya çalıştım. Ama yapamadım. Bazen o kadar ileriye gidip düşündüm ki. Acaba ben olmasam nasıl olurdu dünya? Sevdiklerim, ailem, arkadaşlarım. Ne yaparlardı? Arkamdan ağlayıp yas mı tutarlardı? Yoksa iki gün ağlayıp üçüncü gün gülerler miydi? Beni unuturlar mıydı? Belki de beni unutmaları daha iyi olurdu? Belki de ben hiç doğmasam daha iyi olacaktı. Her gün benimle uğraşmak zorunda kalmayacaklardı. Onlara ayak bağı olmayacaktım belki de. Öyle anlar oldu ki. Keşke dedim. Keşke şu an yok olabilsem. Keşke öyle bir şey olsa ki beni tanıyan herkesin hayatından silinip gideyim. Beni unutsunlar. Benimle yaşadıkları her şeyi. Saniyeler içerisinde unutulup gideyim istedim. Hala da istiyorum. İşte tam da bu yüzden buradayım. İçimdeki çığlıkları dışarıya savuramıyorum. Beni anlamıyorlar. Geçer diyorlar. Saçma sapan konuşma diyorlar. Ama kimse beni anlamıyor. Gitmek istiyorum diyorum. Dinlemiyorlar. Yok olmak istiyorum diyorum. Saçmalama diyorlar. Kimse beni sevmiyor diyorum. Ben seviyorum diyorlar. Nasıl seviyorsunuz peki? Seni seviyorum diyerek mi? Cidden anlamıyorum. Benim ne zararım var size? Evet doğru. Benim varlığım zarar değil mi? Her balkona çıkışımda düşündüm. Her yemek yaparken elime bıçak alışımda düşündüm. Acaba dedim. Belki dedim. Ne olabilir ki? Onların da istediği bu değil mi? Şu an balkondayım. Kafam o kadar dolu ki. Ne yapacağımı ne düşüneceğimi bilmiyorum. Ben sadece biraz olsun sevgi istemiştim. Ben biraz olsun ilgi istemiştim. Nazlıydım belki de. Ama olsun. İstemiştim. Çok muydu? Hakkım yok muydu istemeye? Peki özür dilerim herkesten. Hakkım olmayan bir şeyi isteyip de buna üzüldüğüm için. Ama merak etmeyin. Bu gece her şey bitecek. Ayak bağınız olmayacak artık. Bu gece her şey için son artık. Sona geldim sanırım. Hayatıma giren herkese teşekkür ediyorum. Ama şu saatten itibaren ben artık yokum. Benim hayatımda ana karakteri oynayan sizlere teşekkür ediyorum. Alın sizin olsun hayatım. Ama bu saatten sonra ben hayatımda olmayacağım. Güle güle kullanın. Ve... Kendinize iyi bakın. Her şey için özür dilerim. Ve. Ve sizi seviyorum. Beni affedin. Olur mu? :) Bunu yapmak istemezdim. İstememiştim. Ama istiyorum da. Kendimi buna mecbur bıraktım. Özür dilerim ailem. Özür dilerim. Sizi seviyorum.

[r-r-t-0]

Gece olunca alırsın kulaklığını çıkarsın balkona. Gözlerin önce aya bakar, sonra yıldızlara. En son karanlığa dalar. Karanlığın dibinde dibine dalar. Ama aslında senin gördüğün o karanlık değildir. Çok farklı şeyler görürsün orada. Bir siluet, bir anı, bir hatıra. Sen bile farkında olmazsın dudaklarının iki yana kıvrıldığının. Sonra sol gözünden küçük bir damla kayar yanaklarına. Ama sen onu da fark etmezsin. Gözün karanlıkta, kalbin olmak istediği yerde, Ama bedenin olması gerektiği yerde. Aklın ise... Aklının nerede olduğunu bile bilmezsin. Çünkü o an seni yönlendiren tek şey kalbin olur. Daha fazla düşünmek istersin. Yanında olmasını istersin. Ama yavaş yavaş bulunduğun ana dönerken yüzündeki bütün izler silinir. Ama kalpte o izler hala tazeliğini korur. Sonra sorarsın kendine neden diye. Ama cevap bulamazsın. Çünkü bazı sorular cevap bulmak için değil de daha çok sorulmak için sorulur. Bazen sorduğun o soruların cevabından korkarsın. Ben sordum ama o söylemesin cevap vermesin dersin. Her ne kadar bilsen de kendine itiraf edemezsin. Ve duymak da istemezsin. Buna rağmen kendini durduramaz devam edersin. Sonra baktın olmuyor bu sefer alamadığın cevapları bir kenara bırakır olmasını istediğin şeyleri düşünürsün. Olmayacak, olamayacak şeyleri. Ne kadar da acı ama, değil mi? :)

[r-r-t-0]

Bir insan neden bir başkasını seviyorken başkasına umut verir ki? Seviyorsan, kalbin doluysa eğer bir kenara çekil ve o kişiyi sevmeye devam et. Sürekli ortalarda dolanıp da insanları şüpheye düşürme, onlara umut verme. Belki sen bilmezsin ne hissettiğimi ama ben bilirim. Her bakışında, her göz göze gelişimizde nasıl heyecanlandığımı, o an aklıma nelerin geldiğini ben bilirim. Belki senin için önemsizdi tüm bunlar, belki öylesine bir şeydi. Ama benim için değildi. Her baktığını söylediklerinde acaba diyordum. Hani düşürme bir ihtimal hatta o ihtimal hiç yok ama yine de acaba diyordum. Belki bir ihtimal... Ama sen elimdeki o küçük umudu da aldın. Artık sana bakmaya korkuyorum. Rüyalarımda görüyorum bir tek. Her gün aynı yerdeyiz, her zaman karşılaşabiliriz belki. Ama sen o ihtimali de aldın ellerimden. O günden sonra neler yaşadığımı bilemezsin sen. Ya da ağlamamak için kendimi zor tuttuğum zamanları. Bugüne kadar bir tane bile sevgilim olmamasına rağmen, ben seni sevdim. Ve sen bu sevgiyi hak etmedin. Yani sanırım...

[r-r-t-0]

Ben unuttum her şeyi

Yok saydım kendimi

Olan biten ne varsa yaktım resimleri

Düşündüm ikimizi

Düşünmekten de yoruldum

Şimdi bu şehrin sokaklarında

Sen başkasıyla yürürken

Ben yağmurlar altında

Hüzünler avuçlarımda

Seni özlemişken...

[r-r-t-0]

Uç noktalarıma dokundun

Sen biraz olsun beni düşün...

[r-r-t-0]

Gitmene izin veremem düşerim uçurumlardan...

[r-r-t-0]

Senin yerin benim yanımdı. Ama sen başkasını seçtin. Her gördüğümde kendime kızıyorum biliyor musun? Neden diye. Seni bir başkasıyla gördüğüme rağmen neden diye. Mantığım saçma buluyor bunların hepsini. Ama içimde bir yerlerde hala evet diye direnen bir yer var. Onu etkisiz hale getiremiyorum veya onu dinlemeden kendi düşüncemi yerine getiremiyorum. O ufacık yer içten içe bütün vücudumu sarmış. Ve ben bunu henüz yeni fark ediyorum. Eriyor içim...

[r-r-t-0]

Ankara'da pencereden deniz görme hayalimdi bizimkisi. Her bakkala gidişimde seni görmekti hayalim. Her çalan telefonda senin aradığını düşünmekti hayalim. Her yeni güne başladığımda seni görmekti hayalim. Ve her gece olmayacak şeyler düşünmekti hayalim.

[r-r-t-0]

Bazen hiç olmadık bir anda gelir aklına. Kalbin hızla çarpmaya başlar ve farkında olmadan gülümserken bulursun kendini. Silmeye çalışırsın o tebessümü yüzünden. Ama sildikçe yerine yenisi gelir. O gün öyle güzel hayallerle geçer ki bir an sen bile anlamazsın hayal mi gerçek mi diye. Ama ertesi gün onu gördüğünde gerçek sandığın bütün hayaller yerle bir olur. Ve gerçek suratına tokat misali çarpar. "O anların hepsi hayaldi" diye. Bir daha hayal kurmamak için kendine öğütler verirsin ama daha beş dakika geçmeden kendini yeni hayallerde bulursun. Ve bir gün için keşke dersin. Keşke...Bir gün... Ben de diyorum. Keşke...

[r-r-t-0]

“Bazılarımız şiirlere, şarkılara, filmlere, kitaplara tutunuyor. Sanırım artık insan, tutunamıyor insana…

~ Oğuz Atay ~

[r-r-t-0]

Toprak yağmura, yağmur toprağa aşık değildi, muhtaçtı. O olmadan nasıl çiçek açacaktı, nasıl doğa canlanacaktı? Yağmur ise yağmak zorundaydı. Bulutta duramazdı, çok basınç vardı. Her an sırtına yük biniyordu yağmurun. Belki de hem yağmur hem toprak için en iyisi buydu. Birbirlerine aşık olduklarını sandılar ama muhtaçtılar. Gündüz ve gece onların aşkını hayretle izliyorlardı. En azından toprak ve yağmur kavuşabiliyorlardı… Onların aşkı çok farklıydı. Gece, gündüze fena yanıktı. Ne zaman gece gelse gündüz kaçıyordu, çünkü gündüz Güneş'i seviyordu. Güneş gündüze hiç yüz vermedi, Güneş gittikçe gece geldi onun yerine ama bu sefer de gündüz kaçtı. Gece, gündüz onu sevsin diye ay aracılığıyla güneşin ışığını yansıtmayı bile denedi. Olmadı, asla kavuşamadılar. Bir kağıdın iki yüzü gibiydiler, yan yanalardı ama birbirlerini asla göremediler. Gece, gündüzün aydınlığına aşıktı ama gündüz onu üzdükçe karanlıklara büründü. Gündüzün onu seveceğine dair umudunu yitirdi. Ama hala Ay'ın parlıyor olması demek, gündüzün onu sevmesi için hala çabaladığı anlamına geliyor olsa gerek…

[r-r-t-0]

Ne de güzel demiş Cemal Süreya.

Yağmur olsan, binlerce damla arasından tutardım seni. Çünkü korkarım; toprak aldığını vermiyor geri.

- Cemal Süreya -

[r-r-t-0]

Güneş doğmadı,

Ay gitmedi,

Gözyaşları dinmedi,

Sessiz çığlıklar bitmedi,

Şarkılar susmadı,

Ama

Özlem hep vardı...

[r-r-t-0]

.

- Lûgatında ne çok kelime olursa olsun. Kendini anlatmak için bazen sessizliği seçersin.

[r-r-t-0]

Gecenin karanlığı senin üzerinde iken sen bir gölge olursun. İster renkli ister siyah olsun kıyafetin. Sen her şekilde gölge olursun o Ay'ın ışığı altında. Yere yansır o karanlık bir siluetten oluşan gölge. Sen yürüdüğünde yanında yürür, durduğunda hemen yanında durur. Herkesin aksine o seni bırakmaz. Gece de olsa gündüz de olsa her zaman yanındadır senin. Ama ufak da olsa bir ışığa ihtiyacı vardır o gölgenin. Eğer ışık senin üzerindeyse yok olur gölge. Sen karanlık gecenin ortasında ışığında parlarken gölge, görünmez olur. Yanında olabilmek için o ışığın yok olmasını bekler. O ışık yok olsun da ortaya çıkayım der Gölge. Ya da diğer sahte insanlar gibi sadece ben aydınlıkta olayım der Gölge.

[r-r-t-0]

Gözlerinden yaşlar akarken engel olamazsın. Sözün geçmez onlara. Belki de gördükleri onca şeyi temizleme çabasıydı bu yaşlar. Yaşanmışlıkları temizliyorlardı belki de.

[r-r-t-0]

Bir gün çingene bir kadın yalnızlığından dolayı çocuk ister ve bir gece Ay'a yakarır. Ay, bu yakarışa karşılık verir, ancak bir şartı vardır; kadının ilk çocuğunu kendisi alacaktır.

   Kadın esmer bir adamla evlenir ve bir albino bebek dünyaya getirir. Kocası bu durum karşısında da çocuğun kendisinden olmadığını ve küçük düşürüldüğünü düşünerek önce kadını öldürür, sonra da bebeği bir dağa götürür ve bırakır.

    Hikâyeye göre çocuğun keyfi Ay'ın halini belirliyor. Çocuk, ağladığı zaman beşik gibi çocuğu sağlayabilmek için hilâl şeklini alıyor. Neşeli olduğunda ise dolunay halini alıyor.

   İspanyolca söylenen bu duygu yüklü ağıtı Haggard'ın yorumuyla dinleyelim.

   Ay'ın Oğlu

    Aptal ki anlamaz

   Bir efsaneye göre;

   Bir çingene kadın,

   Şafağa kadar Ay'ı çağırdı,

   Ağlayarak yalvardı,

   Gün doğumunda,

   Çingene bir adamla evleneyim diye,

   "İstediğin adama sahip olacaksın, kara tenli kadın,"

   Diye gökyüzünden konuştu dolunay,

   Ama karşılığında,

   İlk çocuğu istiyorum,

   Ondan doğurduğun,

   Çünkü yalnız kalmamak için,

   Çocuğunu feda eden kişi,

   Onu sevmiyor demektir.

   Ay, sen anne olmak istiyorsun,

   Ve seni kadın yapan,

   Sevgiyi bulamıyorsun,

   Söyle bana gümüş renkli Ay,

   Ne yapacaksın,

   Taze tenli çocukla?

   Ay'ın oğlu...

   Tarçın renkli babadan doğdu bir çocuk,

   Bir erminin sırtı gibi beyaz,

   Ve zeytin rengi yerine,

   Gri gözleriyle,

   Ay'ın albino çocuğu,

   Lanet olsun görünüşüne,

    Bu çocuk bir yabancıdan,

    Ve ben buna katlanamam.

   Çingene adam, onursuz olduğuna inanarak,

   Karısının yanına gitti, elinde bıçak,

   "Kimden bu çocuk?

    Beni aldatmışsın kesin!"

    Ve ölümüne yaraladı onu,

   Sonra dağa gitti,

   Kollarında çocukla,

   Ve orada terk etti onu.

   Ve geceleri dolunay oluyor,

   Çünkü çocuk keyifli,

   Ve çocuk ağlarsa,

   Ay küçülüyor,

   Ona beşik olmak için,

   Ve çocuk ağlarsa,

   Ay küçülüyor,

   Ona beşik olmak için.