refreshingminds

[refreshingminds]

KAYA MO,KAYA KO

Ano ba ang disability? Sino ba ang may ganitong karamdaman? Ano ba dapat ang itawag natin sa kanila? Ang disability ba ay sa panlabas lang makikita o mayroon din kapansanan na hindi natin nakikita?

We are already entered in the 21st century pero tila ang mga katanungan sa ating isipan tungkol sa disability ay tila nasa ancient time pa lang kung saan wala pang konkreto depinisyon tungkol dito. Nakakaiyak at nakakahiya na madami pa din sa atin ang walang sapat na kaalaman sa ganitong bagay na tila dinidiskrimina pa din ang mga person with disability lalo na sa bansang Pilipinas. Nakakalungkot marinig na kapag sinabi ng isang tao na “may kapansanan” ang kanilang kasama o siya na mismo ang unang sumasagi sa kanila ay ang wheelchair. Tila naging isang simbolo na ito ng bawat tao bilang pagkilala sa mga taong may kapansanan.

Ayon sa Center for Disease Control and Prevention (2020) ang disability ay “any condition of the body or mind (impairment) that makes it more difficult for the person with the condition to do certain activities (activity limitation) and interact with the world around them (participation restrictions).” Batay sa definition na ibinigay ng CDCP ang disability ay may iba’t – ibang characteristics pero lahat sila ay may karamdaman na tinataglay, maaaring ito ay nakikita ng ating mga mata at maaari din ito ay hindi nakikita. Sa panahon ngayon kung saan  halos lahat ng bagay ay instant nawa’y maging instant na din ang pagtigil natin sa pagtawag sa may kapansanan na “mahina, kulang-kulang, may sayad, sinumpa, malas sa lipunan, walang silbi at marami pang iba.

Sabi nga ni Torres – Gerald “there is power in the word disable” maging isa sana tayo sa taong igagalang at titingnan ang bawat taong may kapansanan bilang mga taong normal at abnormal. Simulan na natin tingnan ang ganitong bagay “outside the box” huwag natin ikulong ang ating mga sarili sa mga bagay na nais lamang nating malaman. At sabay-sabay tayong makisang sugpuin sa pagtawag sa may kapansanan bilang person with special needs simulan na natin kilalanin sila bilang person with disability.

Sabi nga sa isang pag-aaral na isinagawa noon 2016 dito ay nalaman nila na ang pagkilalala sa mga taong may kapansanan bilang tao na may special needs ay mas negatibo kaysa sa pakilala bilang tao na may kapansanan.

Bilang pagtatapos, tapusin na din natin ang kaisipan sa ating mga isipan na ang mga person with disability ay ang mga taong may espesyal na pangangailangan dahil sila ay kulang kulang. Simulan na nating itatak sa ating mga isipan na sila ay isa lamang ay may kondisyon na tinatataglay kung saan ang mga ginagawa mo ay kaya din nilang gawin – dahil katulad mo sila, sila din ay nilikha ng Maykapal at lahat tayo sa mundo ito ay may iba’t-ibang krus na pinapasan sa  buhay. 

[refreshingminds]

Just a Borrower

Can we classified Filipino as a unique people when we talk about Arts? Or Filipino just plagiarised other culture art?

Alice Guillermo stated on her Philippine Contemporary Aesthetic that we living in Third World Country still want to find an answer what is aesthetics? and what is contemporary aesthetic?

Being colonialized by other culture is quiet hard to us to have an own and unique art.

In study of Artistic production and directory. They state some premises. One of these premises is we need to find the definition and meaning of aesthetics not only the formal, technical side of art, in the visual arts, concerns of line, texture, composition and etc. but the philosophy meaning if aesthetics in arts. Being a branch of philosophy must need to concern in content as well in the form, with the nature and its place in vis-a-vis society. Second premises involved the two interrelated premises. First art is socially and historically situated. In shape the art on how we give importance or how we want to show our history with some people who see it. Second art is specifically have their own language and vocabulary. Art will make a way on how we communicate by means of our own language and vocabulary. Like what the old people do. They draw some art (Baybayin & Alibata) that will understand by the person who really related to them. The third premise is the aesthetics itself. We form our art on what we have before (History, society and culture). You can see after the World War II happen many artists emphasise their feelings in the form of Art.

To us be able to become unique in others we must need to continue the tradition of the previous people who contribute in our Art. We need to restudy and rediscovered the old form of Art to be able to surpassed the saying that "Filipino have Colonial Mentality. " We need to patronize our own Art and History.