religiekoval - Tumblr blog

[religiekoval]

[religiekoval]

5) Sikhizm (pendż. ਸਿੱਖੀ) – religia powstała w XV wieku w Indiach w prowincji Pendżab. Jej założycielem był Guru Nanak. W 2022 roku na świecie jest ok. 27 milionów wyznawców tej religii (sikhów) – żyją oni głównie w indyjskim Pendżabie, ale posiadają także liczną kilkumilionową diasporę rozsianą po krajach dawnego Imperium Brytyjskiego i w USA (tu stosunkowo liczni są również zachodni konwertyci na sikhizm – często w bardzo nieortodoksyjnej formie). Najważniejszym miejscem kultu jest „Złota Świątynia” w Amritsarze, w której przechowywany jest oryginał świętej księgi sikhów zwanej Sri Guru Granth Sahib. Religia ta jest przeciwna wojnom o podłożu wyznaniowym. Nie chce dzielić ludzi na muzułmanów, hinduistów, chrześcijan itp. Uważa, że Boga można czcić, nazywając go Allahem, Jahwe, Kryszną czy też inaczej. Sikhizm jest częściowo syntezą elementów islamu i hinduizmu. Z islamu pochodzi obraz Boga jako nieposiadającego wizerunku ani wcieleń, mającego natomiast „miliony imion”. Z hinduizmu wywodzą się praktyki medytacyjne, wiara w możliwość uzyskania bezpośredniej łączności z Bogiem poprzez medytację prowadzącą do oświecenia, wiara w reinkarnację i wreszcie wiele innych, zewnętrznych przejawów kultu. Centralnym punktem tej religii jest kult pierwszych dziesięciu guru (choć nie wszyscy uznają kilku ostatnich, są też tacy, którzy nie czczą żadnego guru), z których według wierzeń każdy był kolejnym wcieleniem Guru Nanaka i miał bezpośredni kontakt z Bogiem. Przekazali oni boskie objawienie na piśmie w formie Pani Księgi, którą każdy z nich uzupełniał o kolejny rozdział. Ostatni, dziesiąty Guru Gobind Singh uznał, że dzieło pisania Księgi jest ukończone i ustanowił ją „ostatnim, jedenastym Guru”. Według wierzeń Pani Księga jest obecnie guru sikhów w znaczeniu dosłownym. W momencie, gdy między wyznawcami dochodzi do sporu religijnego o kluczowym znaczeniu, otwiera się Panią Księgę na losowo wybranym cytacie, którego słowa rozstrzygają spór, tak jakby to mógł zrobić żywy guru. Pani Księga „udziela” też ślubów, jest obecna przy narodzinach i pogrzebach. Sikhizm jest religią wymagającą od swoich wyznawców szczegółowego przestrzegania zasad moralności, diety i sposobu ubierania się. Ważnymi punktami etyki sikhizmu są: wymóg samodzielnego utrzymywania się z uczciwej pracy, wzajemnego wspierania się i służby dla całej społeczności oraz równości wszystkich wyznawców. Sikhizm nie posiada ścisłej liturgii, a aktywność religijna koncentruje się na czytaniu Pani Księgi – codziennym, osobistym (zwanym Sidharan Path), grupowym, odbywanym w domach modlitw (zwanym Gurdwara) i wreszcie uroczystym, nieprzerwanym, publicznym czytaniem całej Księgi „od deski do deski”, wykonywanym w każdej gminie sikhijskiej przynajmniej raz do roku (zwanym Akhand Path). Mężczyźni, którzy wychowali już swoje dzieci i przeszli „godnie” przez aktywną część swojego życia, mają prawo uczestniczyć w sesjach medytacyjno-dyskusyjnych, zwanych Ketha, które dają im szansę osiągnięcia oświecenia. Religia ta początkowo nie posiadała żadnej usystematyzowanej liturgii i zakazuje istnienia „etatowego kleru”. Wyznawcy są w stosunku do siebie absolutnie równi i od śmierci dziesiątego guru nikt nie posiada żadnych specjalnych prerogatyw religijnych, oprócz swojego osobistego autorytetu. Wszystkie funkcje religijne od prowadzenia gminnych Gurdwar po administrowanie najważniejszą świątynią w Amritsarze są wykonywane społecznie i nie wolno z tego tytułu osiągać korzyści materialnych. Chociaż sikhizm ma licznych wyznawców w różnych rejonach świata, szczególnie w Ameryce Północnej czy Wielkiej Brytanii, to nadal w znaczącej mierze blisko związany jest z miejscem swoich narodzin, Pendżabem. W początkach XIX wieku pozycji sikhizmu w Indiach coraz mocniej zaczęły zagrażać tradycyjne hinduistyczne wierzenia. Pod koniec XIX wieku nasilająca się działalność hinduistów i chrześcijańskich misjonarzy w Pendżabie zmusiła sikhów do podjęcia zdecydowanych działań. Uznano również, że zbyt bliskie związki z hinduizmem zagrażają kulturze sikhijskiej i rozpoczęto starania o powrót do zasad „czystego” sikhizmu. W 1947 roku doszło do podziału ojczyzny sikhów, Pendżabu. Obszary przyznane Pakistanowi opuściło ponad 2 mln sikhów. Około 80% nadal mieszka na tych terenach, jednak sikhowie zaczęli również postrzegać sikhizm jako religię światową. Wielu bowiem opuściło rodzinne strony i zamieszkało w Stanach Zjednoczonych. Sikhijska wspólnota w USA liczy ponad 350 tysięcy osób. W poszukiwaniu pracy wielu z nich wyemigrowało także do Wielkiej Brytanii, zasiedlając głównie duże ośrodki miejskie. Ich znaczące wspólnoty można znaleźć w Londynie, Birmingham czy Leicester. Obecnie w Wielkiej Brytanii wyznawcy tej religii liczą około pół miliona osób.

Guru sikhów i ich podstawowe zasługi:

Guru Nanak Czand 1469-1539 – założenie religii i wspólnoty sikhów

Guru Lehna Agad 1539-1552 – wprowadzenie alfabetu gurmukhi

Guru Amar Das 1552-1574 – likwidacja kast i poprawa statusu kobiet, rytuały

Guru Ram Das 1574-1581 – założenie ośrodka kultu na Świętym Jeziorze, hymny

Guru Ardżan 1581-1606 – budowa Złotej Świątyni, Adi Granth

Guru Hargobind 1606-1644 - budowa świątyń w Pendżabie

Har Rai 1644-1661 – upowszechnianie religii

Guru Har Krishan 1661-1664 – symboliczne przywództwo w dzieciństwie

Tegh Bahadur 1664-1675 – poezje, męczeństwo w Delhi

Gobind Singh 1675-1708 – utworzenie w Anandpur Bractwa Czystych (Khalsa).

Przed swoją śmiercią Guru Gobind Singh ogłosił, że guru będzie odtąd księga Sri Guru Granth Sahib. Nie wszystkie grupy sikhów uznają wszystkich (a w szczególności ostatnich) guru. Jedynym guru uznawanym przez wszystkie wyznania jest Guru Nanak. Dla części sikhów guru są zwykłymi przywódcami religijnymi. W Polsce, gurudwara (świątynia sikhów) znajduje się w Warszawie przy ulicy Na Skraju. Została założona przez Związek wyznaniowy Singh Saba Gurudwara w Rzeczpospolitej Polskiej.

[religiekoval]

4) Adidam - odnosi się zarówno do organizacji wyznawców Adi Da, jak i do religii, której nauczał. Organizacja lub kościół, założona początkowo w 1972 roku, nosiła wiele wcześniejszych nazw, w tym Dawn Horse Communion, Free Communion Church, Laughing Man Institute, Crazy Wisdom Fellowship, Way of Divine Ignorance i Johannine Daist Communion. Wielbiciele Adi Da uznają go za mistrza duchowego, który jest awataryczną inkarnacją „Jasności” lub samego Świadomego Światła. Wiele aspektów Adidam zakłada indyjski pogląd na boskość, akceptujący koncepcje karmy, reinkarnacji, czakr itp. Wykorzystuje wiele terminów i pojęć sanskryckich. Bóg, czyli boskość, jest postrzegany jako zasada i energia, świadomość, która poprzedza stworzenie, ale sama nie jest dobrowolnym stwórcą. Sugerowano również, że Adidam coraz bardziej przypominał hinduską tradycję bhakti jogi. Oxford Handbook of New Religious Movements odnotował, że „[u]znając swoje długi zarówno wobec Advaita Vedanty, jak i buddyzmu, Adi Da potwierdził oryginalność własnego nauczania religijnego”. Praktyka Adidam jest zdefiniowana przez nacisk na pełen oddania związek z Adi Da, którego wyznawcy postrzegają jako oświecone źródło transcendentalnej duchowej transmisji zdolnej do przebudzenia innych do siódmego etapu boskiej realizacji. po prostu jako „Ukochany”. Chociaż oddanie Adi Da i studiowanie jego nauk są głównymi cechami Adidam, zalecane są również inne określone praktyki, w tym studiowanie innych tekstów religijnych, ćwiczenia fizyczne, regulacja seksualności i surowa dieta wegańska. W swojej książce The Aletheon Adi Da tak opisał tajemniczy wygląd Awatara z dzieciństwa: „Coś w nadfizyce wszechświata umożliwia boskiemu świadomemu światłu awatarną inkarnację jako pozorna jednostka ludzka, na przykład w celu wprowadzenia innych w sferę bosko oświeconej egzystencji”. Adi Da powiedział, że po jego śmierci nie będzie żadnych dalszych nauk ani „objawień”, a jego przesłanie jest kompletne. pozostają wyrazem jego nauczania i bycia. Był stanowczy, aby żadna osoba nie twierdziła, że jest jego przedstawicielem lub spadkobiercą. Chociaż głównym duchowym centrum kościoła jest wyspa Naitauba na Fidżi, istnieją dwa oficjalnie wyznaczone aszramy, czyli „sanktuaria”, należące do Adidam w Stanach Zjednoczonych, jeden w Europie, a drugi w Nowej Zelandii. Wyznawcy Adidam byli ambitni i płodni w rozpowszechnianiu książek i nauk Adi Da; jednak szacuje się, że kościół pozostawał mniej więcej na stałym poziomie około 1000 członków na całym świecie od 1974 r., przy wysokim wskaźniku rotacji wśród członków. W latach 1980-1990 teoretyk filozofii i autor Ken Wilber napisał wiele entuzjastycznych adnotacji i przedmów do książek Adi Da, w tym The Dawn Horse Testament, The Divine Emergence of the World-Teacher i Scientific Proof of the Existence of God Will Soon Be. Ogłoszone przez Biały Dom! Wilber polecił również Adi Da jako nauczyciela duchowego osobom zainteresowanym jego własnymi pismami. Później Wilber przeplatał pochwały i ostrą krytykę. W swoim ostatnim publicznym oświadczeniu dotyczącym Adi Da napisał: „Potwierdzam wszystkie skrajności moich stwierdzeń na temat Da: moim zdaniem jest on jednym z największych duchowych Urzeczywistnionych wszechczasów, a jednak inne aspekty jego osobowości pozostawiają daleko w tyle te niezwykłe wyżyny. Za wszelką cenę oczekuj od niego całkowicie głębokich objawień, niezrównanych pod wieloma względami, ale wejdź do jego wspólnoty na własne ryzyko”. W 1982 roku badacz jogi i religii Georg Feuerstein formalnie został wyznawcą Adi Da i napisał szereg wstępów do książek Adi Da. Później wyrzekł się tej przynależności, publicznie krytykując Adi Da i otaczającą go społeczność na Fidżi. Feuerstein poświęcił rozdział Adi Da w swojej książce Holy Madness: Spirituality, Crazy-Wise Teachers and Enlightenment z 1991 r.  We wstępie do wydania z 2006 roku Feuerstein opisuje, że zredagował sekcje poświęcone Adi Da, aby odzwierciedlić te zmiany opinii. Badacz religii azjatyckich, Scott Lowe, był wczesnym wyznawcą Adi Da i żył w społeczności w 1974 roku. W późniejszym eseju analizującym to, czego był świadkiem, a także późniejszą karierę Adi Da, dostrzega wzorzec „nadużyć, manipulacji i samouwielbienia, skoncentrowane zachowanie”, mówiąc: „czy koniecznie wynika z tego, że jednostka, która jest ‘wyzwolona’, może swobodnie oddawać się temu, co wydaje się być egocentrycznym, krzywdzącym i niszczącym działaniem w imię duchowej wolności? Osobiście uważam, że nie, uznając subtelność i złożoność toczącej się debaty”. Lowe i inni również skrytykowali twierdzenia Adi Da dotyczące wyłączności jego realizacji. Po części krytycy wskazują na jego wcześniejsze przesłanie, zdecydowanie odrzucając konieczność posiadania jakiegokolwiek autorytetu lub wiary religijnej, ponieważ „oświecenie” jest naturalnym stanem każdej jednostki. Adi Da intensywnie redagował kolejne wydania swoich książek, za co były one krytykowane jako autohagiografia i automitologia. Profesor religii z University of Southern California, Robert Ellwood, napisał: „Relacje z życia z [Adi Da] w jego zwartej duchowej społeczności [opisują] skrajności ascezy i pobłażania, autorytaryzmu i antynomizmu… Zwolennicy rzekomego awatara racjonalizują takie dziwactwa jak szok terapia w imię oświecenia”. W 1985 roku oskarżenia Adi Da i niektórych jego zwolenników o niewłaściwe zachowanie przyciągnęły uwagę mediów. Adi Da i Adidamici (wówczas znani jako Da Free John i The Johannine Daist Communion) byli tematem niemal codziennych relacji w kwietniu tego roku w San Francisco Chronicle, San Francisco Examiner, Mill Valley Record i innych regionalnych mediach. Historia przyciągnęła uwagę całego kraju dzięki dwuczęściowemu exposé w The Today Show, które zostało wyemitowane 9 i 10 maja. W raportach śledczych i wywiadach niektórzy byli członkowie przedstawili liczne konkretne zarzuty, że Adi Da zmusza członków do angażowania się w psychiczne, seksualne i fizyczne znęcanie się i poniżające zachowanie, a także oskarża kościół o popełnienie oszustwa podatkowego. Inni twierdzili, że nigdy nie byli świadkami takich działań ani nie byli w nie zaangażowani. Żadne z tych oskarżeń nie zostało potwierdzone w sądzie. Kościół wydał sprzeczne oświadczenia w odpowiedzi na relację. Prawnik kościoła powiedział, że kontrowersyjne czynności seksualne miały miejsce wiele lat wcześniej w okresie „Śmieci i Bogini”. Wkrótce potem oficjalny rzecznik kościoła powiedział, że „spotkania w stylu tantrycznym” w rodzaju opisanych w zarzutach nadal miały miejsce, ale ograniczały się głównie do wewnętrznego kręgu. Potwierdziło to opowieści byłych członków, że takie działania trwały aż do procesów sądowych i wywiadów w 1985 r. Kościół powiedział, że nie miały miejsca żadne nielegalne działania i że ruch ma prawo do kontynuowania eksperymentów ze stylem życia. W 1985 roku przeciwko Adi Da i jego organizacji wniesiono dwa pozwy. Pierwszy wniosła Beverly O'Mahoney, ówczesna żona prezydenta Adidam, zarzucając między innymi oszustwo i napaść; pozew domagał się odszkodowania w wysokości 5 milionów dolarów. Adidam zagroził, że złoży własny pozew przeciwko O'Mahoney, a także pięciu innym osobom, które zostały wymienione w opowiadaniach i wywiadach, w których zarzucono nadużycia (nigdy nie wniesiono żadnego pozwu). Adidam oskarżył, że zarzuty wobec kościoła były częścią spisku wymuszenia. Pozew O'Mahoney został oddalony przez sąd w następnym roku. Drugi pozew i dwa grożące pozwy w połowie lat 80. zostały rozstrzygnięte za pomocą płatności i umów o zachowaniu poufności, co negatywnie wpłynęło na morale członków. Od połowy lat 80. nie wniesiono żadnych pozwów przeciwko Adi Da ani jakimkolwiek organizacjom Adidam. Jeffrey J. Kripal ocenił zarzuty wobec Adi Da w szerszym kontekście aktywnych seksualnie guru, nauczycieli i łącznie wschodnich tradycji tantrycznych. Zauważył, że chociaż wiele sekt doświadczyło skandali z powodu seksualnych eskapad, które obaliły „fałszywe fronty celibatu”, co kontrastowało z otwartym okresem eksperymentów seksualnych Adidam. Kripal napisał dalej:

“W tym historycznym kontekście amerykańsko-azjatyckim trudno się dziwić, że poważne zarzuty etyczne dotyczące wykorzystywania seksualnego i autorytarnej manipulacji zostały wymierzone w Adi Da i jego społeczność za bardzo podobne, choć o wiele bardziej otwarte i uznane, antynomiczne praktyki i idee. Raporty dziennikarskie z Bay Area z jednego miesiąca w 1985 roku są szczególnie sprośne, a jakiekolwiek pełne omówienie erotyki w Adidam wymagałoby poświęcenia dziesiątek uważnych stron na analizę zarówno dokładności raportów, jak i interpretacji i zrozumienia tych samych wydarzeń przez społeczność, ten ostatni sformułowany w dużej mierze w logice ‘szalonej mądrości’, to znaczy pogląd, że oświecony mistrz może stosować antynomiczne taktyki szoku, które wydają się niemoralne lub obraźliwe, aby popchnąć swoich uczniów ku nowym formom świadomości i wolności. Być może najbardziej niezwykły w przypadku Adidam jest prosty fakt, że społeczność nigdy nie zaprzeczyła najbardziej podstawowej treści zarzutów, to znaczy, że w aśramach rzeczywiście stosowano eksperymenty seksualne i że niektórzy ludzie postrzegali je jako nadużycie, szczególnie w Okresie Śmieci i Bogini, nawet jeśli różnił się konsekwentnie i mocno co do ich właściwej interpretacji i znaczenia”.

W przedmowie do wydania autobiografii Adi Da z 2004 roku The Knee Of Listening, religioznawca Jeffrey J. Kripal opisał cały korpus Adi Da jako „najbardziej dokładną doktrynalnie, najbardziej wyrafinowaną filozoficznie, najbardziej wymagającą kulturowo i najbardziej twórczo oryginalną literaturę dostępną obecnie w języku angielskim”. Lekarz i homeopata Gabriel Cousens napisał poparcie dla biografii Adi Da The Promised God-Man Is Here, mówiąc: „pogłębiło to moje doświadczenie Go jako Boskiego Daru ustanowionego w domenie kosmicznej”. Wspomina również Adi Da w swoich książkach Spiritual Nutrition i Tachyon Energy. Psychiatra Elisabeth Kübler-Ross napisała poparcie dla książki Adi Da Easy Death, nazywając ją „arcydziełem”. Filozof Henry Leroy Finch Jr. napisał, że „[i] jeśli jest dzisiaj człowiek, który jest oświecony przez Boga, tym człowiekiem jest Awatar Adi Da Samraj. Nie istnieje nigdzie na świecie, wśród chrześcijan, Żydów, muzułmanów, hinduistów, buddystów, lub jakiekolwiek inne grupy, każdy, kto ma tak wiele do nauczenia. Awatar Adi Da jest siłą, z którą trzeba się liczyć, biegunem, wokół którego świat może się zorientować”.

[religiekoval]

3) 3HO (Healthy, Happy, Holy Organization, “Zdrowa, Szczęśliwa, Święta Organizacja”), znana również jako Sikh Dharma of the Western Hemisphere lub Sikh Dharma International - kontrowersyjna amerykańska organizacja założona w 1969 roku przez Harbhajana Singha Khalsę, zwanego także „Yogi Bhajan”. Jego wyznawcy są popularnie określani jako Sikh Dharma Brotherhood. Chociaż określany jako ruch 3HO, „3HO” jest ściśle mówiąc nazwą tylko gałęzi edukacyjnej ruchu. Uczeni zdefiniowali 3HO jako nowy ruch religijny. Ruch 3HO jest znany z włączenia pewnych praktyk występujących w pewnych tradycjach, takich jak medytacja, wegetarianizm i joga, zwłaszcza joga Kundalini. 3HO uważa również, że otwartość na jogę i idee duchowe jest źródłem siły. Zarówno mężczyźni, jak i kobiety noszą turbany i często noszą białe ubrania. 3HO wymaga od swoich członków przestrzegania ścisłej diety lakto-wegetariańskiej. Używanie alkoholu, narkotyków rekreacyjnych i tytoniu jest zabronione. Pomimo tego, że 3HO twierdzi, że praktykuje nauki i wartości sikhijskie, organizacja jest w dużej mierze potępiana przez szerszą społeczność sikhijską. Niektórzy posuwają się nawet do nazywania tego kultem. W 1977 roku Gurucharan Singh Tohra, były przewodniczący Komitetu Shiromani Gurdwara Parbandhak (SGPC), stwierdził, że Harbhajan Singh nie był przywódcą sikhizmu w świecie zachodnim, jak twierdził, i zaprzeczył twierdzeniu Singha, że SGPC nadało mu tytuł Siri Singh Sahib. Najwyższy kapłan Sikhów, Jaswant Singh, stwierdził, że on i jego rada wyznali, że są „zszokowani” „fantastycznymi teoriami” bhadżana. Rada oświadczyła, że joga, tantryzm i „praktyki seksualne” nauczane przez bhadżany są „zakazane i niemoralne”. Po wydaniu wspomnień na początku 2020 roku kilka ofiar złożyło w Los Angeles pozew cywilny przeciwko 3HO. Twierdzili, że Bhadżany nie tylko ich wykorzystywały, ale że członkowie 3HO byli również świadomi tych nadużyć. W rezultacie An Olive Branch, firma konsultingowa specjalizująca się w zwalczaniu wykroczeń w społecznościach duchowych, przeprowadziła dochodzenie. Ich ostateczny raport potwierdził prawdopodobieństwo, że zarzuty są prawdziwe. Yogi Bhajan założył Sikh Dharma International jako kalifornijską religijną korporację non-profit „zorganizowaną w celu rozwoju religii Sikh Dharmy i jako stowarzyszenie organizacji religijnych nauczających zasad Sikh Dharmy, w tym poprzez wyświęcanie ministrów boskości i prowadzenie miejsc kultu”. Za życia Yogi Bhadżana, Sikh Dharma International, wraz z powiązanymi podmiotami prawnymi Siri Singh Sahib Corporation i Unto Infinity LLC, były utrzymywane i kontrolowane przez Siri Singh Sahib z Sikh Dharma, kalifornijskiej „spółki jednoosobowej”, której Yogi Bhajan był jedynym udziałowcem. Po śmierci jogina w 2004 roku wybuchł spór o zarządzanie tymi bytami i majątkiem. Żona Yogi Bhadżana, Bibiji Inderjit Kaur Puri, twierdziła, że została powołana do zarządu Unto Infinity, a ona i troje ich dzieci zostały powołane do rady dyrektorów Siri Singh Sahib z Sikh Dharma znacząca kontrola nad wszystkimi podmiotami prawnymi Sikh Dharma); ale po śmierci Yogi Bhadżana pozostali członkowie zarządów tych jednostek niewłaściwie uniemożliwili im udział w zarządzaniu. W styczniu 2017 r. IX Okręgowy Sąd Apelacyjny orzekł, że pozew nie był na pierwszy rzut oka sporem kościelnym. Jednak w kwietniu 2018 r. Sędzia Główny Michael Mosman z Sądu Okręgowego Stanów Zjednoczonych dla Okręgu Oregon oddalił sprawę. Sędzia Mosman doszedł do wniosku, że istnieją istotne dowody na to, że podmioty korporacyjne 3HO miały charakter religijny, a zatem spór nie może być rozstrzygany w sądzie cywilnym. Według profesora antropologii i badacza diaspory sikhijskiej, Nicoli Mooney, sikhowie 3HO połączyli „etykę i kapitalizm” ze swoimi duchowymi dążeniami, a Sikh Dharma International i powiązane z nią podmioty korporacyjne i dyrektorzy tworzą i kontrolują marki Yogi Tea i Akal Security obecne na całym świecie. Golden Temple of Oregon, firma zajmująca się naturalną żywnością, która zbudowała marki Peace Cereal i Yogi Tea, była własnością podmiotu korporacyjnego kontrolowanego przez Yogi Bhajana, a jej wartość w chwili jego śmierci szacowano na około 100 000 000 dolarów. Firma została przeniesiona do Kartar Singh Khalsa za 100 USD, co wywołało procesy sądowe w związku z niewłaściwym rozporządzaniem aktywami. Dział płatków zbożowych Golden Temple został sprzedany firmie Hearthside Food Solutions w maju 2010 roku za 71 milionów dolarów; kierownictwu nakazano później zwrot ponad połowy ceny sprzedaży wyznaczonemu przez sąd syndykowi. Hearthside zostało później przejęte przez Post. Po tej sprzedaży Golden Temple została przemianowana na East West Tea Company. Inna firma powiązana z SDI, Akal Security, początkowo zatrudniała członków 3HO do ochrony sklepów i restauracji. Rozrosła się do firmy o wartości 500 milionów dolarów rocznie z federalnymi kontraktami na ochronę wielu budynków rządowych w Waszyngtonie i innych miejscach, w tym sądów, lotnisk i ambasad. Założyciele podarowali firmę kościołowi w 1980 roku. Po śmierci Yogi Bhajana kontrola nad Złotą Świątynią i Akal Security została zakwestionowana w serii procesów sądowych w Oregonie.

[religiekoval]

2) Branch Davidians, General Association of Branch Davidian Seventh-day Adventists, Gałąź Dawidowa – sekta powstała w 1955 roku, składająca się z byłych członków społeczności dawidian. Do powstania tego ugrupowania doszło po załamaniu się apokaliptycznego ruchu, kierowanego przez Amerykanina bułgarskiego pochodzenia, Victora Houteffa (1885-1955), który po wydaleniu go z Kościoła Adwentystów Dnia Siódmego za kontrowersyjne poglądy założył Generalne Stowarzyszenie Dawidiańskich Adwentystów Dnia Siódmego (ang. General Association of Davidianer Seventhday Adventist). Zapowiadał, że wkrótce jego Kościół przejmie kontrolę nad Palestyną, co stać się miało początkiem apokaliptycznego końca świata. Grupa ta rozpadła się w 1961 roku, jednak część wyznawców pozostała w teksańskiej siedzibie tego ruchu w Waco, na farmie Mount Carmel Center. W roku 1984 przyłączył się do tej grupy 25-letni Vernon Wane Howell, znany jako David Koresh. Wykazywał zdolności krasomówcze, cechy przywódcze, bezwzględności i gotowości do używania przemocy. Przejął władzę i wymusił bezwzględny posłuch w społeczności. Uważał się za istotę nadprzyrodzoną oraz określał się mianem „proroka”, „mesjasza”, a nawet „Chrystusa”. Grupa nie liczyła więcej niż kilkaset osób. Gromadzili na farmie duże ilości broni palnej, przygotowując się w ten sposób na nadejście końca świata. Guru tej grupy głosił zbliżanie się końca dziejów. Zbawienia mogli oczekiwać tylko ci, którzy go bezwzględnie słuchali. Zakazał swoim zwolennikom wszelkich kontaktów cielesnych, tylko on był wyjątkiem pod tym względem. Dopuszczał się wykorzystywania seksualnego nawet 12-letnich dzieci. Dawidianie bez żadnego protestu znosili wszystkie zakazy i nakazy swojego przywódcy. W 1993 roku władze amerykańskie wysłały na teren farmy kilkudziesięciu agentów ATF, celem aresztowania przywódcy sekty. Wywiązała się strzelanina, siły policyjne musiały się wycofać. Oblężenie Mont Carmel Center trwało 51 dni, zakończyło się 19 kwietnia 1993 wybuchem pożaru. Podpalenia dokonali członkowie sekty w celu popełnienia zbiorowego samobójstwa. Kompleks uległ całkowitemu spaleniu. Zginęło 75 osób, w tym 22 dzieci. Zginął na miejscu też wówczas David Koresh. W ciągu 51 dni oblężenia zginęło w sumie 86 osób, w tym 4 agentów.

[religiekoval]

1) Ahmadiyya, Ahmadiyya Muslim Community, Ahmadiyya Muslim Jama'at (AMJ, الجماعة الإسلامية الأحمدية, al-Jamāʿah al-Islāmīyah al-Aḥmadīyah; Urdu: جماعت احمدیہ مسلمہ, romanized: Jamā'at Aḥmadiyyah Muslimah, Ahmadijja, także: ahmadija – ruch reformatorski w islamie założony przez muzułmanina Mirzę Ghulama Ahmada z Qadian (1839–1908) (Pendżab), który ogłosił się (zgodnie z objawieniami otrzymywanymi od 1865 roku) mahdim i powtórnie przybyłym Jezusem, później zaś także inkarnacją Kryszny. Ruch w 1900 roku został oficjalnie uznany przez władze brytyjsko-indyjskie. Ahmadijja łączy wiele cech fundamentalistycznego i konserwatywnego islamu z częstszym jednak nowatorstwem. Ahmadijja jako cel stawia sobie rozpowszechnianie sposobami pokojowymi odrodzonych wartości wczesnego islamu, skierowane do muzułmanów, chrześcijan, judaistów i hindusów – zasada ta stanowi dla nich „szósty filar” islamu. Ahmadyści wierzą również w to, że Jezus nie został ukrzyżowany, lecz zbiegł do Indii, gdzie został pochowany w Śrinagarze w Kaszmirze w Indiach. Decyzją uczonych islamskich w Pakistanie zostali uznani za heretyków (1974) i wyłączani poza ummę. Ruch prowadzi ożywioną działalność misyjną na świecie, jest aktywny na Zachodzie, jednak w większości krajów muzułmańskich jest zakazany i prześladowany, szczególnie w rodzimym Pakistanie. Ruch ahmadija liczy 5–12 mln wyznawców. W 2004 Wspólnota Muzułmańska Ahmadijja wybudowała w Londynie największy meczet w Wielkiej Brytanii. Po śmierci założyciela podzielili się na 2 grupy, choć formalny podział nastąpił dopiero w 1914:

Wspólnota Muzułmańska Ahmadijja – skupiająca około 10 milionów wyznawców; od 1947 z centrum w Rabwah, nieformalne centrum znajduje się od 1984 roku w Londynie gdzie rezyduje V kalif wspólnoty

Ahmadijja z Lahaur – Ruch na Rzecz Propagacji Islamu – skupiająca około 30 tysięcy wyznawców – znana z prowadzenia najstarszego meczetu w Berlinie przy Brienner Straße (zbud. 1923–1925).

Do ruchu ahmadijja należeli m.in.:

minister spraw zagranicznych Pakistanu, przewodniczący Sesji Zgromadzenia Ogólnego ONZ i prezes Międzynarodowego Trybunału Sprawiedliwości – Muhammad Zafrullah Khan (1893–1985)

laureat Nagrody Nobla w dziedzinie fizyki za rok 1979 – Abdus Salam (1926–1996).

W 1990 w Polsce powstało Stowarzyszenie Muzułmańskie Ahmadijja, liczące około 100 członków. Pod nazwą Stowarzyszenie Muzułmańskie Ahmadiyya, z dniem 23 grudnia 1990 uzyskało, na podstawie wpisu do „Rejestru kościołów i innych związków wyznaniowych”, status związku wyznaniowego w Polsce. Osobą kierującą jest Prezes Stowarzyszenia – Zafar Mashhood Ahmad. Siedziba władz: ul. Dymna 17, 02-411 Warszawa.