rynitidine - Tumblr blog

rynitidine · 5 years ago

Text

REPLY_BOX_POLICY

Title: How Did I Disappeared

Genre: Teenfiction/Mystery

Author: @DevMon11

Link: https://my.w.tt/eBAGrsUud4

How Did I Disappeared? - CHAPTER 1

Kababata I: Headstarts

Official Soundtrack: Taylor Swift - Mean

Another day, another riddles to come. Parang buhay, walang saysay. Siguro naka ibang dimensyon na ata ako sa kakaisip sa future ME! kung ano na ba ang mangyayari pag nakapagtapos na ako sa college. Naku, Tyler! Gumising ka nga! Sa kakaisip mo ay madadagdagan pa yung laki ng ulo mo!

Well, FYI! Ako yung pinaka mas matalino sa 4 naming magkakapatid. Ambobo nila kasi pati 1+1 hindi nila alam HAHAHAHA.

Pangalan ng mga kapatid ko ay sina: Elpidio Jose Spencer, ang panganay namin na walang alam kundi ang mag Mobile Legend lang sa bahay at maging sa paaralan; Veronica Spencer, ang mahilig magbasa ng wattpad ngunit bobo naman pagdating sa school subject; At syempre, si Vanessa Colenn Spencer , ang bunso kong kapatid na paborito ni Nanay at Tatay. 3 years old palang siya ngayon at 4 yung age gap namin.

Nga pala, I was born from a middle class family. You know, yung katamtaman lang yung wealth namin. Konting kilos nalang ni Dad sa promotion sa susunod na taon ay maging milyonaro na kami. Yawa kayo!

Ako nga pala si Tyler Castor Lee Spencer ang pinaka mas matalino sa pamilyang Spencer. Usually, they call me Nerd, siraulo, scientist, Einstein, alien, spoiled brat at kung ano pa ang sinasabi ng mga bobo sa klase. Sa bagay, pagdating kasi sa mga test ay palagi nila kinukopya yung mga answers ko. Yung iba nga ang hahaba ng mga leeg sa kakatingin sa test paper ko kahit ang layo naman. Akalain mo naman ang galing mang tyempo.

7 years old pa lang ako ngayon pero alam ko na lahat ang mga bagay bagay na bihira lang alam ng mga normal na bata. Kadalasan, mas lamang pa ako kesa sa aking ate at kuya na ngayon ay senior high at junior high school. Sobrang gifted ako sa pamilya kaya ako lang naman ang pinupuntahan nila pagdating sa pagsagot ng assignment nila. Minsan nakakainis kasi sila pa nga yung nanghihingi, sila pa yung galit. Uy? Ano yan? Demanda lang? Ang bobo ninyo kasi eh!

Ngunit kahit gifted ako sa pagiging matalino, hindi naman ako marunong sa gawaing bahay kundi taga hugas ng plato. Kasi si mommy madalas nya kinukuha ang atensyon ko sa pag-aaral ng mabuti para dih matulad sa mga ibang bata na ignorante.

My mom works as a teacher while my father works as the secretary of the business company. Siya yung nag aasikaso sa lahat ng mga business plan sa company. Kay mommy ako nag mana kasi sa lahat ng mga lessons sa eskwela ay alam ko. Ngunit sa kasamaang palad ay kulang ako sa pakikipag socialize unlike my elder brother and sister.

I strive hard to achieve my dream. Syempre lahat ng mga tao ay may pangarap sa buhay. As I strive, kinukumbensi ako ng mga teacher ko tungkol sa aking future. Syempre, yung mga peg, may pagka favoritisms pero, I don't fucking care naman kasi nature naman yan ng mga tao dito sa world. Minsan naguguluhan talaga ako sa lahat ng bagay na nakikita ko. Puro messy lahat. And I'm very disappointed at it. Sometimes, being a genius is just a big misconception to my own personality. I can't even express my own feelings kasi nga heartless. I don't have a fucking mercy to those people behind. Pero, I'm a nic guy naman kapag tinatrato ako ng ibang tao ng mabuti.

Minsan tinatanong ko sa sarili ko kung bakit ba ako nabubuhay sa mundo, o di kaya'y what's my mission and vision in this fake world? Maganda nga yung mundo, pero iba eh. The moment I knew was wonderful. But, can't be compared by the gates of heaven. Kaya madalas chill lang ako kahit naiinis minsan.

On the way to school, minsan binubully ako sa eskwelahan kasi parati lang ako nakasuot ng salamin na walang grid. Syempre naman may UV Protection yun! Proteksyon laban sa mga malalakas na radiation katulad ng brightness ng cellphone atsaka sun rays. Wala ba kayong alam? Mga putang ina 'to!

As I entered the hallway, may nakasulubong ako na mga bullies. They were too tough to rob on me kasi ang tatangkad nila. Siguro mga 9 years old na ngayon "akin na nga yang baon mo! Labas muna dali! Babatukan kita ng suntok kung hindi mo yan ibibigay". Sabi sa akin ng mga walang hiya. Eh wala naman akong kalaban laban kasi tinuturuan ako ni mommy na wag kang manakit sa kapwa mong tao dahil hindi natin namamalayan yung karma kung kelan sya darating. "Oh ito na, pakawalan ninyo na ako" Sigaw ko sa kanila. "Kulang pa 'to uh? Saan yung iba?" Reklamo ng isang chimpanzee. "Wala na nga akong pera eh!" Sigaw ko kanila "Aba't sasagot sagot kapa riyan uh? Humanda ka sa'kin" They collared me up tapos inilagay nila ako sa isang pako ng aking shirt at pinaglagay nila ako ng mga pintura atsaka binabato nila ako ng kung ano ano pang bagay na nakikita nila. They were so harshed! Umiyak ako nang biglang may nakarinig sa aking boses na umiiyak. Siya yung Adviser namin sa Grade 2, si Ms. Martinez.

Nang pumunta si Ms. Martinez sa lugar na kung saan naririnig nya ang pinagmulan ng sigaw, she shouted at those bullies, "Hoy! Itigil ninyo yan!" Dagdag pa nya'y, "Ibaba mo sya sabi eh! Bibilang ako ng 10. Isa, Dalawa, Tatlo" at nang matapos magbilang ng tatlo si Ms. Martinez ay ibinababa nila ako. "Ibalik ninyo sa kanya ang mga bagay na kinuha ninyo sa kanya" Kusang sigaw ni Ms. Martinez habang nagagalit sa mga bata. Nang umalis na ang mga bully at ibinigay ang lahat ng kinuha nila sa akin ay patuloy parin ang pag-iyak ko kahit nakababa na ako. Niyakap ako ni Ms. Martinez, "Tahan na, tahan na, huwag ka ng umiyak" sabi nya sa niyakap nya ako ng mahigpit. Patuloy parin ako umiiyak ng kinabukasan may bumuka sa aking bibig "why can't I be like them, Ms. Why am I so inferior" sabi ko kay Ms. Martinez while blubbering. "Anak, minsan, hindi mo kailangan na maging katulad nila. You are who you are. Kung ano ka ngayon ay iyon ay iyong pasalamatan sa Diyos hijo. Hindi mo kailangan ng mga nakakalason na opinion nila na minsan ay nakakapagbigay ng masamang impluwensya sa'yo. Believe in yourself ika nga nila. Don't let them get involve into your own world. Naiintindihan mo ba anak?". I was moved by her advices. Pero that doesn't get anything into account and letting me be convinced kasi parang nagdadalawang-isip ako. "Why does a man like me has several weaknesses? Why can't I be someone like them? Someone that is very strong enough to handle such pain like those robots in disguise?" I uttered with Ms. Martinez in a dillemma. "Hijo, A real man sometimes measures on how is he real to his self alone. You can handle those pain. But, if you always hide those things out, it makes you weaker. Ang totoong lalaki ay hindi tinatago ang kalakasan at kahinaan nya sa buhay. They must overcome those. And by that "They" that could consider that you can too. One day you'll get stronger, anak. The more na makaka-encounter ka ng mga problems, the more that you get stronger." She answered habang hinahaplos ang aking likuran para makahinto sa pag-iiyak. And then she added, "Mabuti pa pumasok muna tayo sa classroom natin to meet your new classmates? Don't worry mga mababait naman silang lahat." Sinunod ko naman ang sinabi niya dahil wala naman akong choice kasi she's my advisory class.

Natatakot akong pumunta ng classroom kaya si Ms. Martinez na mismo yung nauna para ma introduce niya ako sa mga estudyante nya. "Ok class, meron kayong new classmate na masasalubong. He was a transfer from other private schools." Tumingin siya sa akin at sinabing "Halika na, ipapakilamla kita sa unahan". Pumunta na ako sa classroom and I just bowed down kasi my mind was filled with nervousness. Dami ko ngang alam pero parang natatakot ako. I don't have this confidence to myself that's why aasa lang naman ako ng mga motivations sa iba. Yun lang ang kulang sa akin, yung confidence. Minsan kasi kung may-lakas loob at may kumpiyansa ka sa klase, usually marami nanamang insecures na mag bubulong at pag-uusapan ka. Sasabihin nilang "Pabibo" nang hindi naman.

Nang nakapunta na ako sa harapan kasama si Ms. Martinez, ay muling ipinakilala nya ako "Class, this is Tyler Castor Spencer. Tawagin ninyo nalang siyang Tyler." Nagulat ako nang bumati sila sa akin at nakasmile. Yung para bang welcome na welcome ka sa klase. Ngumiti naman ako sa tuwa. And that was the first time I knew that I could smile for once. "Ok Tyler, pwede ka nang umupo. Pili kalang ng mga upuan jan na gusto mong upuan." I went to the corner na kung saan ako lang yung naka-upo. I have no friends that time. Kasi hindi naman ako mahilig makipag socialize 'coz of hindi ako sanay.

Pero nung umupo na ako ay may biglang sumulpot sa aking upuan at nakipag-usap. "Hi, My name is Armelle" sabi ng magandang batang babae. Ngunit, kahit ayokong makipag-usap sa kanya ay pilit ko paring pansinin yung bruha HAHAHA "Umm.. Hi?" Pilit kong pansin sa kanya nang naka-fake smile ako. Ayoko kasing mamansin sa mga taong hindi ko kilala like they we're so creepy to me. Nakakatakot lang talaga yung pagmumukha nila dito para bang silang mata. Gusto kong tumaray kaso, I'm a man. And a man doesn't do that kind of attitude kasi nga mapagkamalan ka pang petrang kabayo.

Nagulat nalang ako ng may ibinigay siya sa'kin. Isang ring na silver na hindi ko alam kung ilan ang halaga nito. "Ito, sa'yo na. A gift for being here. Sabi daw nila, a ring could tighten someone's identity" Dagdag pa niya, "It will also be a remembrance to a special someone like you." Then she looked at me into the eyes like I never felt before in years of existance. To be honest, ngayon palang ako'y naka-experience ng may nakapag-bigay sa'kin. Pfft! The hell! Am I special to her? "Salamat sa ring nito uh? I really appreciated it" I uttered with a smile na parang napipilitan.

Hindi naman ako tumanggi. Sinuot ko naman ang singsing na kanyang ibinigay. And besides, babae yun kaya hindi ko dapat sinasaktan. Girls should be treaten nicely as they say. Kahit nakakairita siya, it feels like I'm getting used into her.

Sa recess time ako lang palagi yung sinusundan niya na para bang aso na sinusundan yung amo niya. She went talking to me at wala siyang paki kung magmukha pa siyang tanga na nakikipag-usap sa akin nang hindi ko siya pinapansin. Hindi kasi ako mahilig makipagkuwentuhan sa mga taong first time ko lang nakita. I'm the kind of "feeling close". Mga sipsip lang ata ang gumagawa nun. Maybe parang sinisipsip niya ako. I feel like she is just making my day explodes. Parati lang niya akong sinusundan hanggang sa pag ring ng bell.

School went great naman kasi ang mga classmates ko ay ang babait nila sa akin. They really treat me like I'm welcomed to meet me. Those smiles were so sparkling that even my eyes can't stand those sparkling teeth that they have while smiling. But I could never really respond it kasi nga I'm too shy to engage on someone. It's just being uncomfy sa akin ever since na may nakasalubong akong bully kanina na mukhang damulag at dukha.

Hanggang sa pag-uwi ko, hindi ko parin matanggap na someone will treat me that nicely. I can't really give her a damn of my attitude kasi nga babae yun eh... shoot! I came home at 11:30 AM

And I saw my father standing in front of the door waiting for me to arrive. Wala pa kasi kaming motor single kaya ganun walang maghahatid-sundo sa akin. Palagi nalang akong sumasakay sa mga jeep or motor sidecar man lang papuntang school namin. Nagmano ako kay papa and my papa hugged and kissed me in the forehead. "Kumusta yung first day sa school anak" pangangamustang tanong nya sa akin habang pa ngumingiti ito. "School was fine papa, so many things that happened." I nodded. "Ano nanaman ang nangyari kanina sa school?" Nagulat ako when papa shouted with his questions. "Wala lang papa, don't worry about me, I'm fine as always" I replied with fake smiles para matago ang sakit kong nararamdaman. Then I went to my room and talked to myself like a fool in sidewalk. Ano ba! Too much stupidities in this fake world! May mga taong mga hadlang na gustong kumuha ng kung ano ang meron sa'yo tapos meron nanamang taong nagmumukhang tanga para mapagsilbihan ka at tinuturing kang espesyal na parang rebisco crackers ni Michael V. May pasobra pa dahil special daw. Ano? Ha? Hakdog!

After that, I went on writing my own private journal. That journal was just a cheap notebook kasi nga nag iipon ako para sa future ME!. Well, I'm just 7 years old pero matatalas na ang aking isipan at marunong na akong mag handle ng lahat ng mga responsibilidad ko bilang isang tao. Nagmumukha lang akong beast monster sa mga taong impakta na ayokong makasulubong kasi nga they were so freaking creepy!.

" First day ko sa school ngayon yet I feel like, I'm not that excited that much. I don't wanna see people with their own satanic horn in their head.

Gusto kung mainis at makipag-suntukan sa mga nangbully sa akin kanina kaso, I'm so weak for that. And hindi talaga ako tinuruan ng aking mga magulang na maging masama sa kapwa.

I cried as they were torturing me to death. They throw every pieces of garbage that they saw in the floor. Until such time, may dumating na guro and that's my adviser. She saved me from those freaking bullies.

We went on our room. I was to scared to meet every pieces of my classmates here in this room.

Nang umupo ako, biglang may sumulpot sa aking upuan. A girl that I don't really want to go with. Hindi ko hilig maging social. Suddenly, may binigay sa akin ng babaeng yon at may pa sabi sabi pang mga nonsense. Pero ayokong masaktan siya kasi nga, I don't wanna hurt someone. Pero kung nahuhurt sila sa pagiging rude ko, then that's not my problem. That's my attitude.

Ang Corny! I'm a guy but, I write a fucking shit journal.

That's it for now.

-Tyler

P.S. susulatan pa kita"

Pagkatapos kong nagsulat ay bigla akong nag review at nagsaliksik regarding to my school activities. Minsan nakakapagod din no magbasa and magsulat? It's like killing my own self. Hayssst! Bakit nga ba nagkaroon pa ng K-12 curriculum? Ayan tuloy, parang standard yung pagtuturo sa amin. But luckily, I'm from public schools so I don't have to worry about it. Kaso kulang lang talaga ang binibigay nilang attention sa mga mag aaral asf! Pero, bakit ko naman yun pinoproblema? I'm not even involve? Hahahaha Gagu ka Tyler! When everything got lazy and I went like tired after those activities na ginawa ko, I rushly went to bed to go to sleep----------------

"Good night world! Someday maging akin ka rin! One day, I'll dominate the world!" Ambisyoso kong sabi at unti unti na akong nakatulog.

>>> Playing Mean By Taylor Swift <<<

For more updates, please follow HIM! on wattpad: @DevMon11

0 notes