sananotum-blog

[sananotum-blog]

Evet,seni seviyorum. Ve evet,acığığı için ağlıyorum. Kalbim acıdığı için... Aslında,bacağınız kesilse ilk başlarda çok acır ama sonrasında geçer,çünkü artık acıyıcak bir bacağınız yoktur. Keşke bu durum kalp için de geçerli olsa. Keşke kalbimizi de söküp atsak ilk başlarda çok acısa ama artık ortada bir kalp olmadığı için acımasa. Mesela artık bir kalbimiz olmadığı için kimseyi de sevmesek. Çok iyi olmaz mıydı? Yada kolay yoldan sen beni sevsen hiç fena olmazdı abi. Ama imkansız. Çünkü sen Adriana Lima’sın,ben hıyar reis. Sen İphone’sin,ben Samsung. Çünkü sen mükemmelsin ben sıradan. Senin boyun uzun,benim boyum kısa. Çünkü sen yakışıklısın ben çürkin. Çünkü senin bir tarzın var ben ise giyinmiş olmak için giyiniyorum. Ama sen de beni sevsen yine de. Her şeye rağmen. Ateş ile su bir arada olsa. Bir imkansız,bir mucize gerçekleşse de sen beni sevsen. Ben seni çok seviyorum ve sen ne zaman gelirsen gel *yeter ki gel* ben hep buradayım ve seni bekliyorum...

Seni seviyorum...

[sananotum-blog]

Ay benim... Gece... Senin. Bu şarkı sözü ilk başta size çok basit gelebilir ama biraz dikkatli okuyunca çok anlamlı bir söz. Çünkü biz,yani dertlerini karanlığa atmayı sevenler karanlığı aydınlıktan daha çok severiz. Yani geceyi sabahtan daha çok severiz. Yani zayı güneşten daha çok severiz. Bu demek olur ki karanlığı sevmeyen birisini de kolay kolay sevmeyiz. Karanlığı izlemeyi seven insanlar geceyi izlemeyi de severler. Bu demek olur ki gece ikiye ayrılır,geceyi yani karanlığı izleyenler ve ayı yani aydınlığı izleyenler. Yani biz sevdiğimiz mutlu olsun diye aydınlığı almayı tercih ederiz. Ve bu yüzden karanlığı yani geceyi onlara veririz,ayı yani aydınlığı da kendimize alırız. Ce buna razı oluruz. Sırf onlar mutlu olsun diye. Sırf onlar istediklerini alsınlar diye. Yani aslında biz onları o kadar çok severiz ki onlar uğruna aydınlığı almayı kabul ederiz. Onları o kadar çok severiz ki en sevdiğimiz şey olan karanlığı onlara teslim ederiz... Yani biz onları çok severiz... Onlar bizi sevmeselerde... Biz onlara en sevdiğimiz şetleri onlara verebilecek,onlara emanet edecek kadar çok severiz onları...

[sananotum-blog]

Yağmurlar... Bu sıralar çok yağıyorlar bu yağmurlar. Peki... Nebe yağıyor bu yağmurlar? Öylesine mi? Boşu boşuna mı? Sanki ruhumuzu, içimizdekileri, kalbimizdekileri temizlemek için yağıyor bu yağmurlar. Sanki hepimizin kalbi veya kalbindeki o kadar kirli ki yağmurlar bu kötülükleri, kirleri, kötülükleri temizlemek için ybu kadar çok yağıyorlar. Sanki gelip kalbimize bank gibi oturanlar o kadar kirliler ki bu yüzden bu kadar çok yağıyor bu yağmurlar. Aslında... Kalbimizdekileri biz kabul ettik. Onlar bizim felaketimizde, geliyorlardı ve biz onlara kucak açmıştık... Ya da başka bir deyişle de felaketimiz bize doğru geliyordu ve biz felaketimize kucak açmıştık ce şu ana felaketimize sıkı sıkı sarılıyorduk çünkü onları sevmeye inatla devam ettiğimiz için. Biz onları tekrar görmekten korktuğunuz günlere uyanmaktan korktuk. Uyanmaktan korktuğumuz geceler uyuyamadık ve o gecelerde ağladık. Evet biz ağladık. Çünkü siz bizi sevdik ve siz bizi sevmediniz. Neyse... Uzun lafın kısası, keşke sevseydiniz bizi be abi...

[sananotum-blog]

Aslında yanımda,sağımda,solumda,önümde,arkamda... Milyonlarca insan var. Ama ben yanlızım... Ben o yanımdaki milyonlarca insana rağmen yanlızım. Neden mi? Neden mi?... Çünkü yanımda sen yoksun abi. Çünkü yanımda sen yoksun ve ben sen yokken ne normal hareket edebiliyorum ne de nefes alabiliyorum. Sen yokken aslında ben bir hiçim. Çünkü sen yokken benim ruhum da,kalbimde sende kalıyo. Abi ben senin için ağlarken senin başkalarına gülmen beni mahvediyo. Bu düşünce beni ölüp bitiriyo. Sen benim için herşeyken abi ben senin için genel birisiyim ya... O düşünce beni bitiriyo... O düşünce beni şizofrenliğe itiyo. Neden mi? Çünkü belki bir gün gelip seninde beni sevebileceğini haya ediyorum abi. Sonra aklıma o gerçek geliyo... Senin belki bi’ sevgilinin olduğu,olmasa bile beni asla ama asla sevmeyeceğin gerçeği. Bunu her bir kişiye anlattıkça rahatlıyorum ama ben doğru düzgün dost bile edinemiyorum abi. Sade bir iki arkadaşım var ve bunu sadece onlara nalatıyorum ve rahatlıyabiliyorum. Aslında şu siktiğimin kalbinden geçen herşeyi de onlara anlatamıyorum. Çünkü ruhumdan her geçeni dudaklarımın arasına yollarsam ruhuma be kalır abi ne kalır? Ruhumdan,kalbimden,aklımdan her şeyi çıkartabiliyorum ama seni çıkartamıyorum abi. Seni herkesede anlatıp gösteremiyorum. Çünkü eğer seni gösterdiğim gibi onlar da sana aşık olurlarsa ben buna nasıl dayanırım? Sen beni umursamazken ben seni senin tanımadığın kızdan kıskanıyorum abi. Sen her bir kızla konuştuğunda o siktiğimin gözleri yine doluyo ve seni yine kıskanıp özlüyo... Özlüyo evet ben seni yakınımdayken özlüyorum çünkü aslında özlemek onu görüp ona yakın olunca geçmez aslında... Özlemi gidermek karşıdaki kişi de seni özlediği ve sana değer verdiği zaman gerçekleşir. Ve evet abi... Ben seni yakınımdayken özlüyorum... Hem de çok özlüyorum... Hem de köpek gibi özlüyorum... Ben seni özlüyorum... Sen de beni özlüyo musun? Umarım özlüyosundur ama bu imkansız... Neyse uzun şafın kısası seni it gibi seviyorum ve köpek gibi kıskanıyorum...