sankikalbiiyok

[sankikalbiiyok]

“Şimdi düşünüyorum da, giderken beni de almışsin..”

[sankikalbiiyok]

“Bazen insan, en karanlık gecenin içinde kaybolmadan sabahı göremez. İçindeki enkazdan yeniden doğmak, önce tamamen yıkılmayı gerektirir.”

[sankikalbiiyok]

“Kimse fark etmedi…

O gülümserken bile yavaş yavaş siliniyordu. Bir adam vardı bir zamanlar; şimdi sadece sessizliğin içinde yankılanan bir gölge kaldı ondan.”

[sankikalbiiyok]

“Bazı ilişkiler bitmez… sadece sürer. Ama içinde sevgi değil, alışkanlık taşır. Ve sen her gün, onunla aynı yerde olup da, aslında ne kadar uzakta olduğunu biraz daha fark edersin. En çok da sessizlik konuşur o zaman. Çünkü bazı sessizlikler, kelimelerden daha çok bağırır.”

[sankikalbiiyok]

“Kimse bilmiyor, geceleri kaç kez sustum.

Kaç kez aynı duvara bakıp, aynı soruyu sordum:

‘Bu hayat, gerçekten benim mi?’

Ve her seferinde içimden sadece bir kelime geçti:

‘Dayan.’’

[sankikalbiiyok]

“Eve döndüm ama ev artık aynı yer değildi. Her köşe, eski bir anının mezarıydı. Mutfağın kapısı aralığında annemin sesi, salonda onun gözleri. O kapının önünde bir gece canıma kıymaya kalkıştım. Şimdi oraya bakınca, sadece ‘neden?’ diye soruyorum. O zamanlar karanlıktım. Şimdi gölgelerle yaşıyorum. Ama hâlâ buradayım.”

[sankikalbiiyok]

“O zamanlar hayatın göz kırptığını sanmıştım. Kalbim, adını bilmediğim bir şarkıya eşlik eder gibi çarpıyordu. Henüz hiçbir şey kırılmamıştı, her şey sanki olması gerektiği gibiydi. Oysa şimdi anlıyorum; bazen en parlak ışıklar, karanlığın ta kendisidir.”

[sankikalbiiyok]

“Sessizlik, en gürültülü şeymiş meğer. Bir kere içine çöktü mü, her kelime yerini susturulmuş çığlıklara bırakıyor.”

[sankikalbiiyok]

“Bazen bir süre susarsın, çünkü içinde bir hikâye büyüyordur.”

Uzun zamandır burada değildim. Sessizliğim, bir kayboluş değil; bir oluşun habercisiydi. Hayatın gürültüsünden çekilip, kelimelerin sessizliğinde kendime bir dünya kurdum.

Çünkü yazmak, sadece anlatmak değil… Yazmak, içini dökmek, kendini bulmak, bazen de yeniden doğmaktır.

İlk kitabım yolda.

İlk cümle, ilk heyecan, ilk korku, ilk umut…

Hepsi bir arada, kalemimin ucunda büyüdü.

“Yola çıkan her kelime, sahibini başka birine dönüştürür.”

Ben de bu süreçte değiştim, büyüdüm, derinleştim.

Şimdi bu satırları size yazarken, yeniden bağ kuruyorum.

Henüz bitmedi, ama yolun nereye vardığını sizinle paylaşmak istedim.

Yakında ilk kitabımla burada olacağım.

O zamana kadar, sessizliğimin ardında bir hikâye yazıldığını bilin yeter.

Sevgiyle, içtenlikle ve kelimelerle…

[sankikalbiiyok]

Sen kötü bir şey olmaması için

İyi şeylerden bile kaçıyorsun.

[sankikalbiiyok]

Şimdi bu his

bir kaç saniye mi

yoksa bir ömür mü sürecek?

[sankikalbiiyok]

Değiştin derler; sabrını tükettik, güvenini kırdık, samimiyetini incittik, en hassas yerinden vurduk demezler.

[sankikalbiiyok]

Kaç güneş battı o gecede bilmiyorum. Ama bir daha hiç sabah olmayacak gibiydi.

Bir söz, kaç güneş batırır, o zaman öğrendim.

[sankikalbiiyok]

biri doğru insanı beklerken tükendi, biri yanlış insana katlanırken. kimi seçimlerinin bedelini ödedi, kimi seçemediklerinin..

[sankikalbiiyok]

"Oysa ben bir akşamüstü oturup turuncu bir yangının eteklerine, yüreği avuçlarımda atan bir can yoldaşıyla dünyayı ve kendimi tüketmek isterdim."

[sankikalbiiyok]

"Sanki içinde ulaşamayacağım kocaman bir yer varmış gibi."

[sankikalbiiyok]

Seni en çok yoran şey nedir?" diye sorsalar:

Her şeyi hissetmek ama her şeyi söyleyememek derdim.