satanfeltmylips - Tumblr blog

[satanfeltmylips]

[satanfeltmylips]

“Never make fun of someone’s passion because that’s the thing that saves them from the world.”

— live and let live aspire to inspire (via misjudgments)

[satanfeltmylips]

male body positivity :)

[satanfeltmylips]

[satanfeltmylips]

schools should realize that intelligence and memory are not the same fucking thing

[satanfeltmylips]

[satanfeltmylips]

[satanfeltmylips]

Date a guy who won’t ever leave your messages on ‘seen’.

[satanfeltmylips]

Date a guy who stays up on the phone with you.

[satanfeltmylips]

I find that the harder I work, the more luck I seem to have.

Thomas Jefferson (via beinchargeofyourlife)

[satanfeltmylips]

I often think that the night is more alive and more richly colored than the day.

Vincent Van Gogh (via lomasdope)

[satanfeltmylips]

why is that when somebody finally shows me the attention and care that I need, I feel the need to turn and run because of it

[satanfeltmylips]

Απόσταση

Τι κρίμα

Να είμαστε στην ίδια πόλη

Και να μην σε βλέπω

Επειδή δεν σε νοιάζει

Να με δεις

[satanfeltmylips]

Η μέρα πριν την αυτοκτονία

{Έχει γεμίσει το ίντερνετ με reposts ενός άρθρου που μιλάει για την μέρα μετά την αυτοκτονία ενός ανθρώπου. Έρχομαι λοιπόν να φέρω κάποιου είδους αντίλογο, γνωρίζοντας, ακόμα και την στιγμή που το γράφω, το κράξιμο που θα φάω μετά. Αδιαφορώ. Κλείστε τα αφτιά σας, κλείστε τα μάτια σας, συνεχίστε δηλαδή αυτό που κάνετε ήδη.}

Την μέρα της αυτοκτονίας μου, θα πάρω τηλέφωνο τους γονείς μου να τους πω καλημέρα. Θα μιλήσω και θα γελάσω με την αδερφή μου και τους κολλητούς μου. Θα πάρω αγκαλιά το σκυλάκι μου και θα το φιλήσω. Θα σταθώ μπροστά από την μπαλκονόπαρτα, θα κοιτάξω τον εαυτό μου στο τζάμι και θα χαμογελάσω. Και μετά θα την ανοίξω, θα βγω έξω, και θα πηδήξω στο κενό.

Μα πώς;;;;;;

Κι όμως, είναι τόσο απλό.

Η μέρα της αυτοκτονίας μου θα είναι η πιο απλή, η πιο καταννοητή από όλες τις μέρες της ζωής μου.

Αλλά ας πάμε στην μέρα πριν από αυτήν, στην μέρα που μόνο απλή δεν είναι. 

Οι γονείς που θα πάρω να τους πω καλημέρα και θα τους μοιράσω αγάπη απλόχερα, αυτοί που θα κλαίνε την επόμενη και θα πονάνε γιατί έχασαν το παιδί τους, είναι οι ίδιοι γονείς που αγνοούν 7 χρόνια κρίσεων πανικού και άγχους. Είναι οι ίδιοι γονείς που με υπέβαλλαν σε συνεχείς εξετάσεις για πτυχία, που δεν ενέκριναν τα όνειρά μου σχετικά με την τέχνη, που, όταν πέρασα στην σχολή που ήθελα, πρότειναν να ξαναδώσω πανελλήνιες αλλά τώρα πιέζουν ασφυκτικά για πτυχίο. Οι ίδιοι που αγνοούσαν την θλίψη και τον θάνατο που με περικύκλωνε σε κάθε βήμα στην πορεία της ζωής μου. Εκείνοι που συνέχιζαν μέρα με την μέρα να φορτώνουν ενοχές και ευθύνες σε ένα παιδί που δεν φταίει και που συνέχιζαν να το υποβάλλουν σε αγχωτικές καταστάσεις αγνοώντας τους εμετούς, την ταχυκαρδία, τις αναπνευστικές δυσκολίες και την φθορά που αυτές δημιουργούν.

Είναι οι ίδιοι αυτοί οι γονείς που έφεραν ένα παιδί στον κόσμο, γνωρίζοντας εξαρχής την άσχημη υγεία που αυτό θα κουβουλά και παρόλ’ αυτά συνεχίζουν να του επιρρίπτουν τις δικές τους ευθύνες. Αυτοί που από την στιγμή που έδωσαν το φως σε αυτήν την ψυχή, το ρουφούν πίσω σιγά σιγά άθελά τους. Άλλες φορές με κάτι που από την πλευρά τους φαντάζει ως ενδιαφέρον αλλά από την άλλη είναι πίεση, πνίξιμο και καταναγκασμός, κι άλλες φορές με την αδιαφορία προς την δική τους υγεία. Γονείς που με τη συμπεριφορά τους πετούν τις ευθύνες του γονέα στο παιδί τους, βάζοντάς το έμμεσα να φροντίζει συνεχώς για την ψυχική και σωματική τους υγεία, να είναι αυτό πάντα δυνατό και να ανησυχεί.

Οι κολλητοί μου που θα τους πάρω τηλέφωνο και θα γελάμε μαζί, που θα κλαίνε την επόμενη μέρα επειδή έχασαν την καλύτερή τους φίλη, “τον μόνο άνθρωπο που τους καταλαβαίνει”, είναι οι ίδιοι που βασίζονται χαρούμενα σε μια μονόπλευρη φιλία. Οι ίδιοι που ξέρουν ότι κάτω από την επιφάνεια, υπάρχει ένα χάος προβλημάτων και χωρίς τύψεις σφραγίζουν και διαιωνίζουν την ομερτά μου μέσα στο χρόνια. Βλέποντας τα προβήματα, τους θανάτους, την φθορά και την πίεση που κουβαλώ επιλέγουν να κλείνουν τα μάτια και να μένουν ευχαριστημένοι με την κατάσταση όσο οι ρόλοι του γελωτοποιού, του ψυχολόγου, του υπερασπιστή και της σανίδας σωτηρίας καλύπτονται ικανοποιητικά.

Η ίδια κοινωνία που θα θρηνεί αύριο “τον χαμό ενός νέου ανθρώπου που είχε τόσα να προσφέρει”, είναι η ίδια κοινωνία που κατακρίνει κάθε μου επιλογή και ιδεολογία, η ίδια κοινωνία που όταν δεν γίνομαι γρανάζι της κι όταν δεν έχω αυτά που θέλει να προσφέρω, με κυνηγάει και με πατάει με μένος. Που προσπαθεί να σκοτώσει καθετί διαφορετικό μέσα μου, αλλά θα τολμήσει να θρηνήσει τον θάνατο του δοχείου που το κρατά φυλακισμένο.

Οι πρώην που θα τους λείπω είναι οι ίδιοι που έβαλαν φωτιά στα ψυχολογικά μου ή δημιούργησαν καινούργια.

Και τέλος, το χαμόγελο που θα ρίξω στον εαυτό μου πριν πεθάνω, θα είναι το πιο ειλικρινές που έχω δώσει εδώ και χρόνια, έχοντας στο νου μου ότι για πρώτη φορά κάνω κάτι για μένα. Ότι η θλίψη, ο πόνος, η κούραση, το άγχος κι η φθορά θα σταματήσουν επιτέλους. Ότι ίσως ξαναδώ ανθρώπους που μου λείπουν αλλά κι ότι δε θα ξαναδώ ανθρώπους που με έσπασαν και μου έκαναν απερίγραπτο κακό.

Θα μου χαμογελάσω γιατί θα ξερω ότι την μέρα μετά την αυτοκτονία μου, θα είμαι ήσυχη πια. Η γαλήνη θα έρθει και θα είναι για πάντα.

Η μέρα αυτή δεν θα ‘ρθει όμως. Οπότε οι γονείς θα συνεχίσουν να είναι ήρεμοι, οι φίλοι χαρούμενοι, οι πρώην ικανοποιημένοι κι η κοινωνία θα συνεχίζει να λειτουργεί στους ρυθμούς της,

Μόνο εγώ θα συνεχίσω να αιμορραγώ ψυχικά ζώντας κάθε μέρα την ίδια μέρα σε επανάληψη.

[satanfeltmylips]

friend: imagine having a boyfriend who takes you shopping

me: imagine having a boyfriend who takes you backstage at his concert

[satanfeltmylips]

[satanfeltmylips]