selectcouncil

[selectcouncil]

Birbirimize her zamandan ziyade uzağız! Çünkü artık bir ümidim yok. Bu sondu.

Sabahattin Ali (via sokaktakiyazar)

[selectcouncil]

Senden vazgeçtim de seni sevmekten nasıl vazgeçeceğim bilmiyorum.

[selectcouncil]

Altında yürümek için, sakinleşmek için, gözyaşlarını gizlemek için bi de ölmek için en güzel zamanlardır yağmurlu havalar. Saate aldırmadan sokağa atmak istiyorum kendimi. Gözyaşlarımı ellerimle silmek yerine yağmura karıştırmanın tam zamanı şimdi. Hafif bir yosun kokusu da kaplamış dört bir yani, bu defa kızıyorum kokunu getirmediği için rüzgara. Şu dünyadaki en güzel kokudur senin kokun bana. İsterdim ki son nefesim kokun olsun. Olmayınca olmuyormuş ne yazık. İstediğim ne olmuş ki bu güne kadar bunun olmaması şaşılası değil. Yağmur damlaları silip götürür bir şeyleri, gözyaşları gibi. Bu defa karışıp birbirine beni alıp götürsünler istiyorum. Yüzüme vuran, saçlarımdan süzülen yağmurla uyumayı ve bir daha uyanmamayı diliyorum. Her gece sana, kokuna, nefesine kavuşmayı diledim ben. Dualar ettim yüreğimdeki umut k��rıntısına tutunup. Ve.. Her sabah yine sensizliğe uyandım, biraz daha eksilttim içimdeki umuttan. Umut biter mi bilmiyorum. İnsan Hayallere ne kadar sarılabilirse o kadar biriktiriyor umudu. Nefes aldıkça sen diye atacak bu kalp ama artık bu yağmurun altında alınan son nefes olacak. Bir gün çıkıp da biri derse ki "seni kimse benim kadar sevemez" diye aklının bi köşesinde kırıntım kaldıysa eğer ona benden bahset. "Neylesin ölüm herkesin başında Uyudum uyanamadım olacak Kim bilir, nerde, nasıl, kaç yaşında..." Belki de bugün burada bu yağmurların altında.

[selectcouncil]

[selectcouncil]

20.02.16

Ne bir yol be bir çözüm bulabiliyorum. Bi insan bu kadar kaybeder mi bu kadar yenilir mi hayata? Bi insan nasıl bu kadar özlenir? Allah'ım dayanamıyorum artık. Bu yokluğa bu yoksunluğa dayanamıyorum. Ondan başka kimsenin sesine tahammül edemiyorum. Bir şeyi kaybedince her şey yavaş yavaş kayıp gidiyor işte. Kaybetmeye başkayınca sonu gelmiyo. İnsan tükeniyor. İnsan kalbi olmadan ne kadar yaşayabilir ki. Ben çok yoruldum. Bende benden geriye bir şey kalmadı artık. Senden küçük kırıntılar. Yavaş yavaş kaybolup giden benden uzaklaşmanı izleyen gözlerimden silinip giden hatıralar. O hatıralarla nefes almaya çalışan bi zavallı. Veda etmeye korkmuştum hep kaybetmekten korkmuştum. Korktuklarım hep başıma geldi bi sen gelmedin. Belki de gitmemin zamanı gelmiştir artık. Belki de hoşçakal demek için doğru zaman budur. Ben veda ediyorum herşeye bi sana veda edemezken herşeye herkese veda ediyorum.

[selectcouncil]

Hayatta kaybedicek birşeyiniz kalmadığını hissettiğiniz o an... Ayakta durmayı hatta hayatta durabilmeyi sağlayan o küçücük umut kırıntısı da kaybolmuşken artık hiç bir şey beklememeyi öğretiyor hayat. Kaybetmeye alışırım alıştım sanıyordum. Daha fazla düşemem daha çok kaybedemem, daha çok yaralanıp kanayamam sanıyordum. Her yeni gün yeni bir kayıpla başlıyor artık. Yoruldum... Kendimden, hayattan, nefes almaktan yoruldum. Bi kutuya kapatsam kendimi belki daha iyi hissederim bilmiyorum. Yine olmadı yine başaramadım yine düştüm kalkamıyorum. Gücüm kalmadı artık yeni bir nefes alacak kadar bile gücüm yok. Sesini özledim... Belki bi daha dudaklarından dökülmeyecek kelimeleri, sesinden adımı duymayı özledim. Benimle konuşmayacağını biliyorum. Ama sesini duymaya, göremesem de gülüşünü duymaya ihtiyacım var. Bana dünyayı, insanları, kaybettiklerimi, kendimi unutturan sesine deli gibi ihtiyacım var. Kirpiklerim bir daha kurur mu bilmiyorum ya da gülüşüm nasıldı unuttum. Fotoğraflarımızda gördüm gamzelerim varmış. Ben unuttum yerlerini. Sesini duysam nefes alıcam yeniden bi sarılsam herşey geçicek ama umut yok. Hiç bir konuda olmadığı gibi bu hayatta unut yok. Yeni bir nefes yok.

[selectcouncil]

Ankara, 5 Temmuz 1969

“Saat sabahın 7′si. Şekersiz çay içiyor ve seni ne kadar çok sevdiğimi düşünüyorum. Aklıma babanlarda geçirdiğimiz son gecenin sabahı geliyor; ben kanepede yatmıştım, sabahleyin kanepeden inerken (sen beş on dakika daha fazla uyuyasın diye haber vermeden, çıt çıkarmadan inmek istiyordum) birden ayağımı tuttun, anlatılmaz bir muhabbetle tuttun. Bu jest, bizim hayatımızı özetler; sessizdir, düzenlidir, mutludur. Seni ne kadar seviyorum. Seni iki gündür beş kat daha seviyorum dersem anla işte.” 

Onüç Günün Mektupları - Cemal Süreya

[selectcouncil]

[selectcouncil]

7.2.16

Hayat çok da takılası değil aslında. Sen çabaladıkça, uğraştıkça elinde patlayanlardan ibaret hayat. Ya aslında çok da şey yapmamak lazım. Hani efor sarfediyoruz falan ama değiyor mu çok da bilemiyorum şuan. Evet evet doğrudur beş günde iyice sıyırdım kafayı. Gerçi ne zaman çok akıllı,mantıklı, makul bi tip oldum ki. Hiiiç... Hatırlıyorum ya geçen zaman içinde gözlerimin içinin güldüğü, yüreğimin pırpır ettiği zamanlar da vardı. İçte uçuşan kelebekler kadar falan basit değil durum baya böyle gözünü biriyle açıp biriyle kapamak vardı her nefeste kokusunu aramak vardı, uykudan sıçrayıp yanında aramak vardı. Siz oradaki "-dı" geçmiş zaman muhabbetine takılmayın hala var bunlar. Yalan yok sevgi gitmiyor, geçmiyor özlem desem akıllara zarar. Yalan yok dedik bi kere işin gerçeği evet köpek gibi aşığım ama... Ama işte orda bi ama var can yanması da bi yere kadar dicem kendim de inanmicam. Yapıcak bişi yok artık böyle sıyırmış vaziyette takılıyoruz. Bi gün düzgün birşey olsa artık dişleri komple sökmek gerekicek. Napalım işte mutlu olabilenlerinki de hayat bizim ki de. Umut fakirin ekmeğiydi bizde ekmek de kalmadı. Kısmet işte napalım...

[selectcouncil]

2.2.16

Korkuyorum... Elini tutamadığım hergün daha çok korkuyorum. Sen yokken herşeyden daha çok korkuyorum. Hayatım dediğim şey daha be kadar yokolabilir bilmezken ne yapacağımı bu kadar bilmezken ölüyorum korkudan. Kokun kadar sakinleştirmiypr hiç bir şey, senin kadar iyi gelmiyor. Sesini duysam belki kendime gelicem ama umut bitti tükendi. Bir mucizeye hasretim, sana hasretim. Gitme diyememek ne zor bir bilsen. Sensizlikten korkarken sensiz kaldım ben. Şimdi... Şimdi nefes almaya bile korkuyorum. Birşeyin daha ters gitmesine, tek bir şeyi daha kaybetmeye dayanabilir miyim bilmiyorum. Özledim... Tarifi mümkün değil... Özledim.

[selectcouncil]

[selectcouncil]

HAYAT AYRILIKTAN İBARET Baktığınız her yerde onun yüzünü gördüğünüz artık hiç kimseye sımsıkı sarılmak içinizden gelmediği yemek yemek sadece onu bi gün daha sevebilmek ümidiyle zorunlu bi ihtiyaç haline geldiğinde anlayın ki... Aşık ol... Evet evet aşık olduğunuz adam arkasına bile bakmadan dönüp gitmiş demektir. Bir kaç gün, belki de bir an yetiyor bitirmeye. Sen yansanda, öldüm deyip her nefeste tekrar tekrar parçalansan da umrunda olmuyor onun. "O"... Artık adını söylemek bile gözlerimi dolduruyor. Varlığına bu kadar muhtaç, kokusuna bu kadar hasret hissederken adını bile anamamak daha da çok acıtıyor. Bir insan kaç defa yıkabilir sizi kaç defa parçalayabilir. Ruh kaç defa ölebilir ki? Yanında cennetteyim derken cehennemde ne kadar yaşanır? Yaşamıyorum artık... Suretten ibaret kalmışım. Ruhum, kalbim, gülüşüm sende kalmış. Sen bana hiç bir şey bırakmazken ben kendimi sende unutmuşum. Giderken vedalaşamadık diye üzülmüştün, ağlarım diye korkmuştum, ayrılamam kokundan diye korkmuştum. Korktum... Hep kaybetmekten korktum ve hep kaybettim.. İnsan kaç kere ölür kaç kere yenilir hayata.Bir kez daha kaybettim. Yine sana yenildim yine hayata yenildim. Çok gördüğün bir kaç kelime belki de hayattı benim için. Bitti... Bi kere daha canımı yakmana izin verdim. Kırılacak parçam kalmadığından,belki de sana baştan beri yenik olduğumdan ya da bu acı içime yerleştiğinden kimseyle konuşmuyorum. Kırdığın parçaları içime yerleştirip sıkıldıkça üzerine basıp sızlattığın yarayı bile öyle çok sevmişim ki öyle çok sinmişsin ki içime... "Öyle çok sevdim ki seni, Öyle sensin ki! Kuşlar gibi cıvıldar tattırdığın acılar..." .

[selectcouncil]

Yine Cemal Süreya sözleriyle kapatıyorum gözlerimi... Sen yine aynı sen bildiğim... Acıtan, yaralayan, yok sayan, zulmü yaşatan... Canımı yakmaktan vazgeçersin sanmıştım. Yine yanılan ben oldum. Derdin, sıkıntın her ne ise yanında yakınında olmak istedim. Sen her fırsatta itip uzaklaştırdıkça artık anlıyorum ki o sorun benmişim. Sen beni suçlanmaktan asla vazgeçemeyeceksin. İnsanların tavırlarının suçlusu hep ben olacağım senin gözünde. Çekip giden sen iken ben kaldığım ardından gözyaşlarına boğulduğum hayatı durdurduğum için hep bana kızacaksın. Keşke yine aynı şeyleri yaşayacaksın diyenleri haksız çıkarsaydın. Gitmek ne kadar kolay senin için, sana ihtiyacım varken sesini duysam geçicek hayat yoluna girecek derken umursamamak be kolay. Kırılacak parçam kaldı mı artık hiç bilmiyorum. Sanırım doğru düzgün bi vedayı bile çok görüyorsun bana. Sanırım şaşırmaya hakkım yok buna. Hiç bir şeye hakkım olmadı ki benim sana dair. Merak etmeye, aramaya, sormaya hatta sesini duymaya. 'Sarılsam geçecek' hastalığın nüksetti yine. Biliyorum bi sarılsam geçecek herşey bütün kırgınlığım uçup gidecek. Ama biliyorum ki bir daha sarılmayacaksın bana. Uyanıp seni bulamadığım gecelere yenilerini ekleyerek geçecek günler geceler. İnsan hakettiğini yaşar diyorlar ya ben mutluluğun kırıntısını hatta sevilmeyi hiç haketmemişim demek ki. Çekip gideceksen bile hakkıyla yap bunu demekten başka çarem kalmadı artık. Öldürmeyi bu kadar çok istiyorsan da işkence etme daha fazla vur bir defada öldür kurtulayım. Ağır gelen acıtan sensiz bu nefese mahkum etme beni. Sevdim. Çok sevdim. Seviyorum ve seveceğim de. Sen sevmesen de istemesen de hergün daha da çok işkence etsende, alacağım son nefes kokun olsun diye dua etmeye devam edicem ben. Sen bilsen de bilmesen de.

[selectcouncil]

Kendimi aptal yerine koymaktan hiç durmadan neden bu şekilde davrandığını anlamaya çalışmaktan yoruldum. Sözlerin bazen o kadar acımasız oluyor ki bıçakları çıkaramıyorum kalbimden. Hayatın ters giden istemediğin herşeyin sorumlusu ben olamam ki... Hayatında bi yerim var mı yok mu onu bile bilmiyorum anlayamıyorum. Her gün daha da saçma daha da acımasız oluyorsun. Kırmaya parçalamaya doyamıyorsun. İstemiyorum seni de seninle konuşmak istemiyorum de bende neye üzüleceğimi bileyim. İçime atıp durmaktan çürüdüm. Yavaş yavaş içten içe yok oluyorum. Mutsuzluktan değil belki ama ben sensizlikten bu dengesizlikten ölüyorum. Ne geliyorsun ne de benim yanında olmama izin veriyorsun. Konuşmuyorsun bile doğru düzgün... İnsanlarla gülüp eğlenirken bana gelince insafsızlaşıyorsun. Böyle uzaklaştırırım kendimden böyle soğuturum bitiririm sevgisini diyorsan eğer yavaş yavaş öldürmek caniliktir bi defa da vur öldür ikimiz de kurtulalım. Ben zaten hergün ölüyorum sen böyle yaptıkça aylarca ağladım yine ağlarım. Boğulup gözyaşlarım da silinip giderim. Ama işkence etme bana böyle bıçaklar saplayıp karşımda durup bekleme.

[selectcouncil]

Bekledim... Umurunda olmadığımı bile bile bekledim. Seninle, yalnız seninle konuşmayı özledim. Hep bir neden hep bir sebep var kaçman için. Artık sorgulamıyorum bile... Seninle konuşmuyorsa , artık sana gülümsemiyorsa bir güldüğü vardır elbet. Ağlamadan uyunan bir kaç günü kar sayıp beklememeyi, istememeyi öğrenmem lazım. Aklından geçiyor muyum acaba... Hiç aklına geliyor muyum ki? Sabır denilen şeyi son zerresine kadar kullanıyorum şu sıralar. Gurur neymiş tamamen unuttum. Dışardan kendime baktığımda gördüğüme şaşırıyorum. Bu kadar çok sevilir miymiş bi insan? Bu kadar yer verilebilir miymiş hayret ediyorum. Yine aramadın... Yine umursamadın... Ve ben yine bile bile bekledim...

[selectcouncil]

[selectcouncil]

...

Kızdın biliyorum... Haklısın da... Bu kadar sürmeli miydi bu kızgınlık yoksa sadece kaçmak için bahane mi? Nasıl bu kadar kayıtsız kalabiliyorsun. Sesine soluğuna hasret bırakmak yakışır mı sana... Gitmek istiyorsan böyle yapma bunu. Bir kaç günlük mutlulukla avunmaya alıştım ben artık. Hiç bir gün daha fazlasını hayal edemedim. Ama konuşmayacaksan da bu şekilde olmamalıydı. Anlıyorum ki geçmeyecek kızgınlığın çünkü geçsin istemiyorsun. Sesimi duymak bile istemiyorsun hatta. Bazen diyorum ki keşke biraz aptal olsaydım biraz saf... Bu kadar kolay anlamasaydım olanı biteni belki sana kızar küser sıyrılırdım işin içinden ama yapamıyorum. Görüyorum gidişini... Ve inan çok tanıdık bildik bu hal... İstesem de tutamam seni, benim sevgim yetmiyor seni yanımda tutmaya biliyorum. Zorlamayacağım daha fazla, uğraştırmayacağım seni. Kaçınılmaz son bu değil miydi zaten. Fazlasını beklemek benim hatan değil mi? Bir hafta önce seve seve gitmeyi kabul ettiğim hatta kalırım ben dediğim saçma bi yolculuk var birde. O şehre gelip seni görmeden, göremeden dönmek de varmış yazık. Soğuktur şimdi Ankara.. Ama eminim senin kadar üşütmez yüreğimi. Kızdın biliyorum... Çok kızdın belki ama bu kadar acıtmaya değer miydi bilmiyorum. Parçalarımı kaybettim iyice.. Kimisini de sende unuttum sanırım.. Bulur musun bilmem ama ben kalbimi sende unuttum. Kim bilir nasıl ne zaman geçer sinirin ya da geçer mi? Aklının ucundan geçiyor muyum? Ya da yoldan geçen biriyle konuşur gibi benimle konuşmak rahatsız etmiyor mu seni? Etmiyor demek ki... Bundan sonra da etmez belli ki...